Bored. [ &.Fuji ]

Onderwerp: Bored. [ &.Fuji ] vr sep 07, 2012 11:14 pm

Het bos was nog altijd even vredig als altijd sinds het verdwijnen van de Guerra. Geen zorgen over de gemene Pokemon die zonder moeite het gebied over zouden kunnen nemen of onschuldige Pokemon zouden aanvallen. Het leek zelfs alsof de andere Pokemon ook uit het gebied waren verdwenen, alsof ze achter de Guerra aan waren gegaan. Alsof ze naar die angst verlangden en er alles voor deden om het te voelen. Natuurlijk was niets minder waar. Toch kon je niet om het feit heen dat het rustig was. De Chiave Pokemon haalden geen zak uit, wat ook alleen maar tot saaie situaties leidde. Hoe je het ook wendde of keerde, Inciala was.. saai.

Comet gooide een bes in de lucht en ving hem in zijn andere hand. Hij zat op een tak in een van de vele bomen die samen het bos vormden, enkele meters boven de grond. Hij verveelde zich niet meer dan anders, en toch scheen er iets extra saai te zijn aan deze dag. Vechten had hij geen zin in. Grappen uithalen ook niet. Eten had hij al gedaan en verder scheen er niks meer te zijn wat hij kon doen. Hij had absoluut geen bijzonder interessant leven. Zijn tijd bij de Guerra was leuk, maar nu had hij niks meer te doen. Bij Chiave zou hij niet hoeven aankloppen, want daar zou hij worden behandeld als gezocht persoon nummer 1. Nouja, misschien nummer 5, maar elk lid van Guerra werd door hun gehaat. Laf vond hij het, en een vreselijk vooroordeel, maar wat konden ze ook anders met hun slappe breintjes. Comet had geluk dat hij niet al te berucht was, anders werd hij vast aangevallen door een van die andere wilde Pokemon die ze met hun vrolijkheid hadden gehersenspoeld aangevallen. In feite stond hij waarschijnlijk bekend als een van de meest vriendelijke oud-Guerra leden, door zijn relatie met Amore. Niet dat iedereen van hun relatie wist. Zelfs zonder die relatie, was hij een van de minder actieve Guerra leden geweest, wat resulteerde in een rustig leventje nu er geen rivaliteit meer heerste.

Comet ving de bes een laatste keer en nam er een hap van. Zijn tanden doorboorden gemakkelijk de wat hardere buitenkant en sap stroomde langs zijn mondhoeken naar beneden. Met de poot die niet de rest van de bes vasthield, veegde hij zijn mond af. Hij nam rustig de tijd om zijn bes te kauwen voor hij het doorslikte en maar eens om zich heen keek. De rest van de bes had hij geen zin in. Niet omdat hij niet lekker was, maar puur omdat hij er geen zin in had. Want dat kon hij. Als hij honger had, kon hij gaan en staan waar hij maar wilde om eten te vinden. Als Muis-Pokemon had hij geen trek in bloed, maar met de vele bossen en grote gebieden vruchtbare grond had je eten genoeg in Inciala. Zijn bes gooide hij over zijn schouder heen op de grond, waarna hij zich uitgebreid uitrekte zonder zijn evenwicht te verliezen. Hij hield van bomen. Je had privacy en toch overzicht over wat er om je heen gebeurde. Zo was hij ooit ooggetuige van een episch gevecht tussen een Wurmple en een Caterpie. Het duurde niet lang voor de twee elkaar hadden ingewikkeld in elkaars web en hij met zijn elektrische aanval een einde besloot te maken aan hun lijden. Niet als in doodmaken, nee. Slechts uitschakelen en wegwezen, voor hij twee boze wormen op zijn dak had. Want zo spannend hoefde zijn leven nou ook weer niet te zijn.

Comet draaide zich van zijn rug af en liet zich soepeltjes uit de boom glijden. Hij landde perfect op zijn pootjes, zoals katachtige Pokemon ook konden. Hij was blij dat hij een Pikachu was. Niet alleen was hij soepel, snel en behendig, hij kon ook anderen elektrocuteren en had nog een paar andere geweldige aanvallen in zijn moveset. Dat hij klein was, maakte hem helemaal niets uit. Kracht ging immers niet om grootte of uiterlijk. Kracht zat van binnen. Bovendien gaf hij niet veel om kracht. Hij gaf momenteel eigenlijk helemaal nergens om. Hij laadde een Iron Tail en sloeg zonder problemen een tak van een struik af. Hij snoof goedkeurend, waarna hij zich weer omdraaide en een pad op stapte waar vaker Pokemon langs liepen, om op zijn twee achterpootjes verveeld het bos door te lopen. Hij zou vanzelf wel weer iets te doen vinden.

Note;; Fuji plz ;D
739 woorden.

Onderwerp: Re: Bored. [ &.Fuji ] za sep 08, 2012 1:42 pm

_______________________________________________________________Rockhop's territorium
"Waag het niet ons te verlaten!"schreeuwde een luide stem die verder bleef galmen in de duistere en zeer vochtige grot. "Ik ben een waaghals, dus dan is het logisch,"sprak een andere,jongere stem tegen met een speelse, maar uiterst serieuze toon erachter aan. Een donkere schim begon te verschijnen in de grot, die als slecht zichtbaar was door het gebrek aan licht. Het geluid van enorme klauwen die over de rotsachtige grond gleden klonk nogal luid, maar de andere schim die veel kleiner was had er geen last van, alsof hij er gewend aan was geraakt. En ergens was dat waar. De grotere gedaante stopte net zo'n 2 meter voor de wat kleinere schim, terwijl zijn ogen zichtbaar werden door een zwakke zonnestraal die hen nog net had bereikt. "Are you sure?"vroeg de grotere schim, terwijl deze zijn ogen tot spleetjes dichtkneep. Zijn stem galmden weer door de hele grottenstelsel heen, maar niet zo luid als eerder. Al was het duidelijk dat de grotere schim niet al te blij was met de beslissing van de kleinere schim. En weer reageerde de schim koppig, terwijl hij zijn rug naar de ander leek toe te keren. "Ja, het is míjn leven. Ik beslis zelf wat ik ervan moet maken en deze wordt niet bepaald door mijn familie zelf,"Ook zijn wat kinderlijke stem galmde door de grottenstelsel. En heel eventjes, in een fractie van een seconde keek de jonge schim kort om en raakte een zonnestraal zijn ogen. Zijn ogen stonden kil op de andere pokémon gericht. Al snel sloot de kleine pokémon deze weer en stapte hij steeds verder richting het einde van de grot, oftewel de plek waar al het licht was. Hij was regelmatig naar buiten geweest, maar nooit verder dan zijn leefgebied van zijn familie. Wacht eens even! De jonge pokémon bedacht zich. Hij had zijn moordmissies buitengesloten van dat, anders ging hij regelmatig weg. Maar terwijl deze pokémon steeds verder van de grotere wegliep, des te groter de druk op de twee werd. Vastberaden liep de pokémon weg, richting de opening vol licht, totdat 2 schimmen voor hem schoten. "Waag het niet om te gaan, mijn zoon! We willen je niet kwijt!" zei 1 van hen met een onrustige en een haast hartbrekende stem. De jonge schim bleef rustig naar de 2 schimmen keek en liep simpelweg door. Hun konden hem niet stoppen. "Moeder, zus.... Dit is een vaarwel!"zei hij nogal kortaf, en van verbazing bleven de twee schimmen stilstaan, alsof ze gecommandeerd werden door iets. Die 'iets' was de grotere schim geweest, zijn vader. Hij had naar hen geknikt en toen de jonge schim bijna verdween in dat licht stamelde hij zachtjes wat uit. "Thanks, dad,"
_____________________________________________________________________________Inciala

Dat was inmiddels 1 maand geleden en sindsdien was de jonge pokémon telkens aan het reizen en had hij zoveel geleerd, buiten zijn specialiteit; doden. De jonge pokémon was een Rufflet en de schimmen eerder was van zijn familie, die hem de naam 'Fuji' hadden geschonken. Zijn ouders hadden een reden voor deze naam, evenals voor zijn zus die 'Killua' heette dat afgeleidt was van 'kill'. Het was een beetje simpel, maar zijn familie werd gerespecteerd, omdat ze pokémons vermoorden voor een ruil van hele zeldzame items of andere zaken. En elke generatie leerde vanaf hun geboorte al veel over het lichaam van pokémons en wat de zwakke plekken waren. Ze moesten ook veel doorstaan, waardoor ze zelfs met een 1 jarige leeftijd niet konden worden vergeleken met leeftijdsgenoten. Dat was best jammer. Maar zo eenzaam was hij niet hoor! Het lukte hem wel om enkel met zijn familie om te gaan, buiten de pokémons die hij moest doden. Maar om pokémons kort te kennen en aan te doden, klonk enorm triest. Maar hij had er met de maanden mee een schild voor gebouwd. Hij werd getraind om dat te kunnen doorstaan, maar zelf vond hij het bespottelijk. Doden loste niks op. Maar hij had het eenmaal in zijn bloed en juíst daardoor zou hij een andere pad nemen. Maar wat? En na een tijdje wist hij het te beantwoorden; reizen. Het was een tijdelijk antwoord, maar wie weet kwam hij hier wel op een antwoord. De jonge Rufflet grijnsde breed, terwijl zijn blik over een enorm gebied gleed. "Dus dit is Inciala,"grijnsde hij. Het zag er mysterieuzer en cooler uit dan hij had verwacht. Het antwoord moest hier zitten, dat moest gewoon!

Het getik van vlijmscherpe klauwen was duidelijk te horen in het gebied , dat enorm veel overeen kwam met die van zijn vader. Maar de klauwen van hem waren natuurlijk kleiner, maar dat was dan ook het enigste verschil. De kracht erin was even groot. De Rufflet liep stevig door en passeerde meerdere bomen, en ook enkele pokémons die dachten dat de kleine vogelachtige pokémon zwak zou zijn, net als een Pidgey. Vaak moest hij zich dan weer bewijzen en wanneer hij er één verslagen had en zijn achternaam vertelde, deinsden ze snel terug. Hen verder vermoorden zou hij niet doen. Waarom zou hij? Hij had geen bedoelingen en niks voor teruggekregen en buiten dat wilde hij een ander pad nemen. Maar de pokémons waren hier zo koppig als wat, maar het werd steeds leuk en leuker voor hem. Eerst waren het pokémons , zoals Rattata's die hem aanvielen, maar het escaleerde tot Pidgeot's, Raichu's en zelfs een enkele Luxray. Hier waren zeker niet sterkere pokémons dan een Luxray, dus daarom voegde hij in zijn achterkop 'zelfs' erbij toe. Na al die gevechten was het dus uiteindelijk aangenaam rustig om hem heen en verstoorde niks of niemand zijn weg. Hij liep namelijk op een opvallende pad die zeker veel werd gebruikt, na zoveel pokémons tegengekomen te hebben. Met de zon die boven hem scheen, liep hij urenlang, totdat een gele bol in de verte verscheen. Een gele bol met bruine strepen? Een Pikachu! Deze leek niet hem opgemerkt te hebben, dus waarschijnlijk vroeg deze niet om een gevecht. Dan zou hij eindelijk iemand hebben om te vragen of er meer pokémons hier waren. Fuji snelde naar de pikachu toe en spoedig liep hij pal naast hem. Voordat hij wat vroeg, bekeek hij wel even de Pikachu die duidelijk veel ouder dan hem was, maar ach. "Die pokémons hier... Zijn die sterker dan een Luxray en zo ja, welke weg moet ik nemen,"vroeg Fuji op een wijze alsof het hem weinig energie had gekost om een Luxray te verslaan, wat ook de waarheid was. En als deze Pikachu hem aanviel, kon hij zichzelf makkelijk verdedigen en daarna even de pokémon bewusteloos laten vallen of doden als het écht moest. Was nauwelijks een probleem. Een glimlach sierde zijn gezicht, terwijl hij kalmpjes meeliep om te wachten op een antwoord, hoewel hij toch écht benieuwd was naar die Pikachu. Hij had het gevoel dat ze met iets overeenkwamen, want praten ging gemakkelijk. Vreemd.

Onderwerp: Re: Bored. [ &.Fuji ] zo sep 09, 2012 5:34 pm

Comet hoorde de voetstappen al van vrij veraf. Dit laten merken deed hij echter niet. Het enige wat aanwees dat zijn gehoor het zachte getik opving, was een korte beweging van zijn oren. Hij had zijn kop kunnen draaien in de juiste richting om te zien wat voor Pokemon hem naderde, maar besloot dat niet te doen. Wie het ook was, ze hadden waarschijnlijk weinig interesse in een simpele Pikachu als hij en hij had geen zin in gedonder. Toen de Pokemon hem had bereikt en zijn tempo aan het zijne aanpaste, werd hij echter wel nieuwsgierig. Zijn kop draaide zich en keek recht naar een vogel die hij, moest hij eerlijk toegeven, niet herkende. Hij had gehoord van vreemde Pokemon die van veraf naar Inciala gereisd kwamen, maar was er eigenlijk nog geen tegengekomen. De vogel had een erg dik verenpakket wat Comet liet denken dat hij uit een koude omgeving kwam. Ook zijn kleuren, paarsblauw en wit, deden hem denken aan een koude omgeving. “Hey,” groette hij de vogel, toen het hem echt duidelijk was dat deze zijn pas aan zou houden, maar toen het enkele tellen na zijn begroeting stil bleef, wendde de Pikachu zijn blik weer af en concentreerde hij zich weer op het lopen. Net op dat moment begon de vogel te spreken. Hij klonk jong, iets wat Comet niet perse had verwacht, maar wat wel opviel. “Die pokémons hier... Zijn die sterker dan een Luxray en zo ja, welke weg moet ik nemen?” Comet fronste. Zijn blik was weer op de vogel gericht terwijl hij hem inschattend in zich op nam. Zelfs als hij ouder was dan Comet hem nu inschatte, wilde hij niet sollen met de sterkere Pokemon van Inciala. Hij had geen idee wat voor bedoelingen de vogel had, maar iets beviel hem niet. Was het de hoogmoed, het zelfvertrouwen in zijn stem? Dat zou niet logisch zijn, want Comet was zelf ook een ietwat.. arrogant ingestelde Pokemon. Maar hij was verstandig genoeg om zich gedeisd te houden bij de sterkere Pokemon van Inciala. “Kiddo, ik denk niet dat je iets bij hen te zoeken hebt,” sprak hij eerlijk. “Bovendien hangt kracht niet af van wat voor Pokemon je bent. Ja, geëvolueerde Pokemon worden altijd sterker ingeschat, maar met de juiste training kan ook een Charmander sterker worden dan een Luxray.” Hij wendde zijn blik weer af. Om een of andere reden had dit gesprek zijn gedachten weer bij Amore neergelegd. Zij was slechts een Pikachu, maar een hele krachtige. Dat kwam gedeeltelijk door haar rode donder, maar ook voor een groot deel door de goede training en zelfkennis die ze had. Comet was veel roekelozer dan zij, maar had genoeg zelfkennis om te beseffen dat hij haar niet zou kunnen verslaan in een gevecht. Hij verwachtte dat hij de meeste andere Chiave leden wel aan kon, op de leiders en oud leiders na. Aan de andere kant had hij hoogstwaarschijnlijk niet genoeg kennis van de Chiave om daar over te oordelen. Kennis kon hem echter niet genoeg schelen om daar een verandering in te maken.

Note;;
514 woorden.