Het was een koude dag, ondanks dat de zon lichtjes scheen. Er was diezelfde nacht nog een groot pak sneeuw gevallen, en dat was ook te zien. De sneeuw lag nog voetspoorloos op de grond. Je kon zien dat hier weinig pokemons kwamen. Of misschien kwamen die hier wel? Misschien waren het alleen de zwevende spookpokemons, die geen voetsporen in de sneeuw achter lieten? Niemand die het ooit zal weten. Tussen de bomen door was een gestalte te zien. Een gestalte die he niet vaak zag in Inciala. Het was een Spiritomb. Een oude. Hij keek naar boven, naar de bomen. Sneeuw had hem altijd al gefascineerd. Met name het feit dat dit gekristalliseerd water was, maakte sneeuw tot een opmerkelijk verschijnsel. Hij knikte instemmend, en zweefde weer verder. Toen, kwam hij bij een boom. Hier was minder sneeuw gevallen. Hij zweefde tot onder de boom, en streek daar neer. Zijn steen op de grond zettend. Hij moest zijn oude lichaam even tot rust laten komen hoor. Hij zuchtte even diep. Herinneringen kwamen weer naar boven. Vroeger..ja..vroeger was alles beter, vroeger had hij vrienden..deze waren echter nergens meer te bekennen. Weggegaan terwijl hij weg was waarschijnlijk. Waarom was hij ook eigenlijk terug gekomen? Dat wist DG sinds zijn terugkomst hier nog steeds niet. Waarom hij hier was gebleven was hem een nog groter raadsel. Waarschijnlijk was het hoop dat hem deed blijven. Hoop om zijn vrienden terug te zien. Ooit op een dag. Ook al wist hij dat deze dag nog ver zou zijn. Alhoewel, dat wist je nooit. Misschien zag hij bewijze van spreke ook wel morgen weer zijn vrienden. Of op z'n minst eentje.

Met moeite had Dustfire het stuk naar de sudowoods gevlogen. Haar vleugels waren sterk genoeg om te vliegen maar Dustfire was een ongelooflijke koukleum en voor haar voelde haar vleugels als stijf en bevroren aan. Ze had er uiteindelijk genoeg van en landde met zo'n snelheid dat ze bijna struikelde en over de kop vloog. Toch was ze blij dat het nog zo goed ging, ze faalde eerder nogal met het landingsgedeelte. Het was lastiger dan het leek. Ze was hier geland omdat ze van plan was zichzelf op te warmen, en met al dat hout hier moest dat lukken. Gewoon een boom om zeep helpen en in de fik steken, toch? Toch zou het niet zo makkelijk zijn nu, het hout was nat, en dus bijna onmogelijk in brand te krijgen.. Dustfire zuchtte en tilde haar poten één voor één op. Rotsneeuw. Tropische hittes daar had de vuurvogel geen last van, maar zo had ze wel des te meer last van temperaturen onder nul. Haar beschubde maar verder erg kale pootjes waren niet erg goed bestand tegen de kou. Waarom kon het niet het hele jaar gewoon zomer zijn? De winter maakte de bomen kaal, maakte planten dood en maakte het de Pokémon moeilijk te overleven. De lucht was vaker grijs dan blauw en bijna elke dag kon je wel neerslag verwachtten. Hieraan denken maakte Dustfire niet bepaald vrolijker. Wanneer ze een raar geluid hoorde schrok ze op en zette ze haar nekveren op. ''Wie is daar?'' piepte ze snel, en begon zenuwachtig een kant op te lopen. Zo'n geluid had ze nooit gehoord. En er was iets in de buurt wat een slechte energie af gaf, het gaf haar rillingen over haar rug. Ze tuurde met haar groene ogen door de bosjes maar ze kon niks opmerken. Bijna sprak ze weer, maar ze besloot nu te zwijgen tot ze wist waar ze mee te maken had.

Na een diepe achtervolging, die hem dagen gekost had, was het de Mightyena gelukt om achter de waarheid te komen waar hij al een lange tijd achteraan zat. Het slachtoffer was, jammer genoeg voor haar, een pittige Lilligant die niet snel kon bewegen. Toch had Aleran soms moeite om haar bij te houden, geluidloos vertrekken was iets wat het namelijk wel kon. Dit was niet zoiets als het vangen van eten, dit was iets machtigers. Hij had al in tijden geen Nouki meer gezien en was achter informatie gekomen doordat hij nog geen week geleden pokémon hoorden praten over haar. Tenminste, ze gaven een omschrijving van hoe ze eruit zag en eventueel gedroeg en wat ze met haar zouden doen. Waar zou Nouki zich toch in gewerkt hebben en was ze in gevaar? Dat waren vragen die constant door zijn hoofd heen jaagden. Vooral omdat dit niet snel ging. De groen-pokémon was vast een boodschapper van iets, het moest wel. Maar vanwege de tijd die ze nam om van gebied naar gebied te komen werkte het hem flink op de zenuwen.

In een flits zag hij nog gauw hoe ze verder geraakte van zijn lichaam, de wolf-achtige pokémon stond veilig vanaf een berg toe te kijken. Of eerder een afloop van een weg, een hogere weg dan zij net had genomen. Ze verdween richting het Crystal Lake. Dit moest wel de plek zijn waar ze de boodschap af moest leveren. Het kon niet anders, al vanaf een kilometer leek dit gebied wel onbewoond. Mist daagde op, wat betekende dat er een gevaarlijkere pokémon binnenin bevond.
Aleran had een weg gevonden om zo stil mogelijk in de buurt te komen van het meer. Stemmen reikten al gauw zijn oren, waar hij een voordeel mee had. Wolf-achtigen hadden sterkere zintuigen, dus kon hij zich gemakkelijk ver van hen verwijderen. 'Het zal niet lang meer duren voordat de transactie plaatsvindt, nog héél even.' De stem klonk verreweg van een Lilligant. Dit moest de ander wel zijn, waarbij hij zich voorstelde hoe het figuur er vast duister uit zou zien. Stilletjes lag de wolf op de loer. Maar van binnen kookte hij, zijn aderen konden ieder moment ontploffen. Als dit echt om Nouki ging zou hij die twee nu gelijk al verscheuren. 'We kunnen niet langer wachten, dit is de tijd om te vertrekken.' Opnieuw dezelfde stem, waarna een goedkeurend geluidje kwam. Waarschijnlijk van de Lilligant. Uit pisnijdigheid trok Aleran zijn bovenlip op, klaarstaande om hen aan te vallen zodra ze de benen namen. Maar dat gebeurde niet, het bleef secondenlang stil. Wat als minuten aanvoelde.
Een donder klonk. Een witte flits. Het zou onweer moeten betekenen, maar dit was iets anders. Binnen een fractie van een seconde viel het licht uit voor zijn ogen.

Springend kwam de wolf omhoog, kreeg angstaanjagende rillingen. En niet alleen van onmiddellijkheid maar ook van de kou. Er was een hoopje sneeuw van de tak boven hem afgevallen en belandt op de Mightyena. Het had niet veel gescheeld voordat er een kreet uit zijn keel vandaan was gekomen, puur door die nachtmerrie. Of nouja nachtmerrie? Nadat dit nu al een aantal keer in zijn dromen voorkwam betwijfelde hij het of dit een nachtmerrie was. Het was zo helder, bijna echt. Het zette hem aan het denken, wat als dit een visioen zou zijn? Wat nu als er echt iets aan de hand was met Nouki of Feathers? Of allebei? Hij zou nooit meer een oog dicht doen, het van zijn hart af kunnen halen. Het zou allemaal zijn schuld zijn, door zijn onvoorzichtigheid.
Toch moest hij toegeven dat die lange afstand en die in die tijd er een man van hem was gemaakt. All by himself. Vooral trainingen kwamen er bij te pas, het duurde niet lang meer voordat hij er klaar voor was om terug te keren naar zijn gezin.
Wild schudde hij zich uit, liet ieder sneeuwvlokje uit zijn vacht verdwijnen en eventuele druppels. Het luchtte tenminste een beetje op, deed die zorgen verdwijnen van de beelden die zijn fantasie hadden gecreëerd. Nu was het de beste tijd om water te zoeken, hopelijk koelde hij daarmee een beetje af. Sneeuw zou daarmee niet veel helpen, zijn vacht hield hem warm. Nee, hij had echt innerlijke afkoeling nodig, iets dat door zijn maag zou stromen en zijn kokende aderen tot rust zou brengen.
Tot hij een geluid opmerkte, voordat hij zijn poot op zou tillen om een knetterend geluid in de sneeuw te maken als teken van een stap. De wolf was stil geweest, vanaf het moment dat de sneeuw op zijn harses was gedonderd.
Nieuwsgierig zette hij zijn poten de andere richting in en tuurde met zijn kop door wat bosjes heen. De stem die zojuist luidde had verreweg van gevaarlijk geklonken en ergens wel bekend, zodat het zijn aandacht trok. ''Niemand in het bijzonder.'' Antwoordde hij kalm, zette meer stappen zodat zijn hele lichaam uit de bosjes vandaan kwam. Nogmaals schudde hij daardoor, maar minder woest als net. ''Er is niets aan de hand, voor als je denkt dat er gevaar dreigt. Sneeuw kan soms rare wendingen geven.'' Dit sprak hij met dezelfde stem en liet zijn kont rustig naar beneden zakken, maakte daardoor een gat in de sneeuw en veegde wat stuimsneeuw omhoog door middel van zijn licht zwaaiende staart.
Aleran herkende dit wezen, had het eerder gezien in zijn jongere jaren. De tijd dat hij nog gauw ruzie zocht en de grootste, gevaarlijkste pokémons uitdaagde tot gevecht en voor niets ruzie zocht. Ook deze pokémon stond eens op zijn vijanden-lijst. For no reason. At all. Maar door zijn stomme wolvenkop begreep hij dat veel later pas, dat hij nog dom en onbenul was. Maar hoewel hij een vrij goed geheugen had, ontbrak er iets aan deze pokémon. Hij herinnerde zich nog goed hoe zij jaren geleden veel zelfverzekerder overkwam en dat nu niet te vinden was. Misschien een misverstand? Of is er iets gebeurd? Hij wist dat Inciala was veranderd, het was niet alleen in zijn kop gaande maar het was pure reality. Er heerste iets kwaadaardigs, maar hij kon zijn vinger er niet helemaal op leggen. Wat hij wel wist was dat het niet veel meer scheelde voordat hij als een gek zijn gezin terug zou opzoeken.

De sudowoods was een typisch naaldbos; het grootste gedeelte van het jaar rook het er naar dennennaalden en prikten diezelfde naalden in je poten wanneer je door de bossen rende. Vogelpokémon floten hun lied terwijl de andere bosbewoners aan het rondzoeken waren naar de lekkerste bessen die aan de struiken hingen. Maar nu in de winter bedekte een laken van sneeuw de voedingsrijke grond, gingen veel planten en struiken dood door de vorst en zochten de meeste bosbewoners een warme schuilplaats op om pas weer uit te komen wanneer de temperatuur te overleven was. Feathers vond de sneeuw er prachtig uitzien in het bos, waar niemand het met zijn voetstappen verpest had. Wollig en puur wit. Terwijl ze er doorheen liep schoof ze er met haar neus doorheen. Bah, het was wel koud. Ze voelde niets meer in haar neus, het leek wel of die bevroren was. Ze schudde haar kop om de sneeuw weg te schudden die in haar dikke vacht was gaan plakken en rende daarna in een drafpasje weg. Hoewel de e sneeuw veel geuren verzwakte en haar neus vrijwel gevoelloos was en minder werkte dan normaal, wist ze het zeker, ze had de bekende geur van haar partner opgepikt. Zijn geur herkende ze beter dan dat van iedere andere Pokémon.

Snel rende ze door, de sneeuw spatte langs haar hoofd en zorgde ervoor dat ze een grote grijns op haar kop kreeg. De geur werd sterker, en in de verte kon ze al enkele gestaltes zien staan. Nu nog onduidelijk en te ver weg, maar dat zou niet lang meer duren nu ze haar pas nog eens meer versnelde en in een soort galop op de andere Pokémon aan kwam stormen. Eenmaal dichtbij genoeg rende ze snel en sloeg bijna voorover met haar gezicht in de sneeuw. Ze kon dit nog net voorkomen en plantte haar kont in het koude goedje. Ze rilde even en daarna keek ze naar wie er nou stonden. Ze had nog helemaal niet opgelet. Maar ja hoor, ze had het goed gehad. Haar partner stond naast haar. Meteen stond Feahers weer op, liep een half rondje om Aleran heen en likte hem lieflijk over zijn wang heen. Zijn geur drong door in haar neus. Het rook zo vertrouwd, en het roepte meteen allerlei herinneringen in haar op. Het was veel te lang geleden geweest dat ze elkaar hadden gezien. ''Ik heb je gemist..'' fluisterde Feathers in de mightyena zijn oor, terwijl ze hem met een bedenkelijke blik aankeek. Zonder dat ze wachtte op een antwoord draaide ze haar kop naar de andere Pokémon. Ze kon ook niet anders, want niet elke dag stond er zo'n grote vogel van enkele meters hoog voor je neus. Wat was dat ook alweer voor Pokémon? Het was in ieder geval een zeldzame, misschien wel een legendarische. Maar wat deed die dan hier? Het meest interessante aan dat beest vond ze die prachtige veren. Oranje, groen, wit, geel. Feathers hield wel van kleurrijk. ''En wie ben jij dan?'' vroeg ze met een kleine smile op haar snoet, terwijl ze haar staart op een speelse manier over de vacht van Aleran bewoog.