Shadow hoefde er niet bij na te denken waar ze heen ging. Haar poten bewogen als vanzelf, terwijl haar hoofd zo leeg als wat was. Tranen stroomden geruisloos over haar gele wangen. Het snikken zou later waarschijnlijk komen. Ze haatte haarzelf voor hoe gevoelig ze daadwerkelijk was. Het liefst verstopte ze zich in een donker hoekje van het kasteel en ging ze in haar eentje een flink potje zitten janken. Oke, Evening mocht er misschien nog bij zijn, maar niemand anders. Er was niemand anders wie ze genoeg daarvoor vertrouwde. Althans, niet meer. Vroeger was ze naar Riolu of Houndoom of Amore gegaan. Misschien zelfs Tora, voor ze zo vreemd weer uit de dood was opgestaan. Maar zij waren allemaal weg, en Evening wilde ze niet zien omdat hij haar teveel aan Summer deed denken.
Shadow hield halt. Nu ze zag waar ze was, keerde haar besef van plaats en tijd terug. Haar denkvermogen verbeterde iets, maar werd nog steeds bevuild door verdriet. Ze stond aan het einde van een gang voor een deur, die prachtig versierd was met uit het hout gesneden figuurtjes die volgens Shadow Pokemon voor moesten stellen. De Raichu besteedde vandaag echter geen aandacht aan de versieringen. Ze opende de deur en stapte een kamer binnen waar ze de afgelopen maanden veel tijd had doorgebracht met de kids en Evening. Dit was de kamer waarin de eieren waren uitgekomen. Er lagen handgemaakte speeltjes verspreid over de vloer, de meesten half afgebrand of op een andere manier gesloopt. Een enkele was een hap uit genomen. Het leek een vreemde plek om heen te gaan als je niet overspoeld wilde worden door herinneringen, maar dit was een van de weinige plekken die Shadow als veilig beschouwde. Niemand zou verwachten dat ze nu hierheen ging. Ze vroeg zich zelf al bijna af wat ze hier nou eigenlijk deed.
Langzaam hurkte Shadow neer op een knie. Haar hand reikte naar een van de kapotte speeltjes. Ze pakte het op en staarde er enkele momenten naar. Deze had zij zelf aan gewerkt, herinnerde ze zich nog. Het was een Pichu, gesneden uit hout, met takjes als ledematen en grote bladeren als oren. Beide oren waren er inmiddels af en ook een van de beentjes had losgelaten. Eigenlijk had het ding veel weg van…
Shadow smeet zonder er verder bij na te denken het speeltje weg. Haar gehele lichaam rilde van de kou, ondanks het feit dat het helemaal zo koud niet was in de ruimte. Ze schokte en snikte, maar de tranen had ze van tevoren op gemaakt. Het beeld van Summer’s bebloede lijkje stond opnieuw vers in haar netvliezen gegrift. Dezelfde pijn en verdriet trokken door haar heen, maar deze keer was ze alleen en durfde ze alles te laten gaan.

Op vier poten raasde de Quilava langs de gevarieerde gebieden van Inciala. De witte straal achter haar impliceerde dat ze haar Quick Attack gebruikte om zich sneller voort te bewegen. Ze was al enkele dagen op weg geweest en had na een dagje rustig aan doen eindelijk weer de vaart te pakken. Ze wist eindelijk weer waar ze was. Haar avontuur met Rowan de Luxray was misschien toch niet zo’n heel slim plan geweest. Op zich had het bezoekje aan Mystique zelf niks uitgemaakt, maar de terugweg was een hel geweest. Angel was sowieso één keer verkeerd gelopen. Misschien zelfs twee, maar die fout had ze sneller hersteld dan ze hem door had. Ook was haar uithoudingsvermogen blijkbaar slechter dan ze zelf had verwacht. Ze had zichzelf meerdere keren echt moeten pushen om door te rennen. Gelukkig was het het allemaal waard geweest, want ze wist zeker dat als ze dat niet had gedaan, ze nog een dag langer onderweg was geweest.
Het woud van de Sudowoods scheen te verdunnen. In de verte kon Angel al het groene veld wat het verlaten kasteel omringde zien. Waarom ze had besloten naar het kasteel te gaan, wist ze niet. Het gaf haar een goed gevoel. Ze zag echter voor ze uit de veilige beschutting van het bos was een gedaante het kasteel betreden. Ze staakte haar Quick Attack en hield halt, om achter een boom naar de Pokemon te kijken. Verwachtend dat het een of andere enge indringer was, zag ze nog net de lange staarten van Teresiá de deuropening in verdwijnen.
Angel twijfelde eerst of ze achter de Ninetales aan moest gaan. Ze was immers meer op zoek naar haar ouders dan naar de Pokemon die ze zojuist had gezien. Ze bedacht zich echter dat Teresiá mogelijk wist waar Shadow en Evening uithingen en besloot haar te volgen. Op haar achterpoten trippelde ze door het zachte, groene gras, naar de deur, de hal in. Daar hield ze halt.
Een onbekend soort gekrijs vulde haar oren en bezorgden haar rillingen over haar rug. Angel had nog nooit eerder iets zo intens droevigs gehoord. Haar oren legden zich plat in haar nek, hopend zo het geluid wat weg te filteren. Het geluid kwam van ver. Wellicht van achter een van de gesloten deuren. Angel wist niet meer zeker of ze er achteraan moest gaan. Het was een gevoel diep in haar onderbuik, wat alleen als ‘instinct’ te beschrijven was, wat haar ertoe doorzette om op te zoeken waar het geluid vandaan kwam. Haar scherpe gehoor maakte het gelukkig niet al te moeilijk om de bron te vinden. Ze liep de trap op, nam de eerste gang rechts en had al snel de kamer bereikt waar ze zo vaak met haar broertjes en zusjes had gespeeld. Het geluid scheen te verminderen terwijl ze naderde, al had ze het gevoel dat dat niet door haar kwam. Toen ze door de deuropening keek zag ze op het eerste gezicht alleen de Ninetales die ze eerder al de kamer in had zien komen. Angel stond op het punt om zich om te keren en weer weg te lopen toen ze heel zwakjes de stem van haar moeder hoorde. “Het… Het spijt me…” Angel’s aandacht was meteen op de twee Pokemon in de kamer gericht. Wat speet haar? Dat ze het gehele kasteel met haar gebrul had gevuld? Want hoewel Angel geen bevestiging had gehad durfde ze met zekerheid te zeggen dat het Shadow was die zo had zitten huilen.
Angel haalde diep adem en besloot toen ook maar de kamer binnen te stappen. Ze liep langzaam en voorzichtig, alsof ze een gevaarlijk monster naderde. “...Mam?” mompelde ze zachtjes. Haar poot schopte tegen een houten voorwerp aan wat waarschijnlijk het hoofd van een speelgoed Cyndaquil was geweest. Het liet haar opschrikken, maar meer niet. Het hoofdje schoof een stukje over de grond en kwam tot stilstand niet ver van de twee andere Pokemon. Op dit punt besloot Angel dicht bij genoeg te staan. Ze plaatste haar voeten zorgvuldig naast elkaar en herhaalde het woord wat ze eerder had gesproken, deze keer luider. “Mam?”




Note;; Heb mezelf een beetje gegodmod xd En ik neem aan dat ik nu weer met Shadow moet posten? Tenzij jij inspiratie hebt voor Terees natuurlijk :p

Door haar eigen gekrijs had ze de subtiele voetstappen van Teresiá niet gehoord. Ze hoorde zelfs nauwelijks haar stem als ze niet precies op het moment dat Shadow adem moest halen had gesproken. De Raichu keek echter niet op. Het was nergens voor nodig om op te kijken want de Ninetales kwam al naar haar toe gestapt. Bovendien was oogcontact in deze situatie niet belangrijk. Sterker nog, Shadow het het liefste vermijden. Ze kende zichzelf goed genoeg om te weten dat dat haar alleen nog maar erger zou breken.
Geheel onverwachts werd de omgeving gevuld met warmte. Shadow was vergeten dat Ninetales zoveel warmte uitstraalden. Ze had immers nog maar weinig tijd met Teresiá doorgebracht en kende verder eigenlijk geen Ninetales. Eventueel eentje uit een ver verleden, maar daar herinnerde ze zich niet veel van. De warmte was rustgevend: het hielp Shadow om te kalmeren en weer grip op alles te krijgen. Ze wist zelfs weer zachtjes een aantal woorden over haar lippen te krijgen. “Het… Het spijt me…” Shadow veegde in haar ogen, hoewel er eigenlijk geen sprake was van tranen, en deed een poging rechtop te gaan zitten. Het zag er klungelig uit, en haar gehele lichaam trilde, maar ze kreeg het voor elkaar. Vervolgens richtte ze haar blik op Teresiá. Shadow’s ogen waren groot en duidelijk vol zorgen. Wat moest ze ooit zeggen tegen Terees? Ze had eigenlijk niks te zeggen. Ze was een zwakkeling, die zich liet overnemen door haar emoties. Wel was de blij dat alleen Teresiá hier was, en verder niemand anders.

Shadow was nauwelijks klaar met het waarderen van het feit dat ze maar met zijn 2en waren toen de rust werd verstoord. Nouja, verstoord – er kwam in elk geval een derde persoon bij. De stem klonk bekend, maar Shadow kon niet meteen bedenken wie het was. Toen ze zich omdraaide en een Quilava zag, raakte ze ontzettend in de war. Het was niet Evening, maar de Quilava had wel precies dezelfde ogen. Deze Quilava was vrouwelijk en was kleiner, wat waarschijnlijk betekende dat ze jonger was dan Evening. Toch was er iets bekends aan deze Quilava, en ze besefte het zich pas toen ze de stem en het soort van de Pokemon aan elkaar linkte.
“Angel?!” De verbazing en verwarring was nog lang niet over. Waarom was Angel een Quilava? Hoe had dat kunnen gebeuren. Ze was trots op haar dochter natuurlijk, al voelde ze zich nu ook ontzettend oud. Evolutie was voor Shadow altijd een teken van volwassenheid geweest, zelfs al gedroeg zij zich de eerste maanden na evolutie ook niet altijd even volwassen. Dat haar eigen kinderen nu klaar waren voor evolutie, dat werd haar echter bijna te veel. Maar dat was niet het belangrijkste.

De emotie in Shadow’s ogen veranderde opnieuw. De verbaasdheid maakte plaats voor woede, ze stond op van waar ze zojuist had gezeten en richtte haar dodelijke blik strak op Angel. “Waarom was je niet bij de begravenis!” Het klonk niet eens als een vraag. Haar stem sloeg over en tranen begonnen te stromen. Ze viel weer op haar knieën, opnieuw bewijzend hoe zwak ze daadwerkelijk was. Gelukkig waren het deze keer stille tranen, die alleen vergezeld werden door het hevige schokken van haar lichaam.

Angel grijnsde trots toen haar moeder haar naam vol verbazing uitriep. Precies het gewenste effect. Haar bezoekje aan Mystique was het allemaal waard geweest. Niet alleen had ze nu nieuwe Pokemon ontmoet, die ondanks het verschil in kracht haar werkelijk leken te waarderen, ze had zelfs haar moeder weten te verbazen, en niet zo’n klein beetje ook. Ook de Ninetales, Teresiá, scheen onder de indruk te zijn van Angel’s nieuwe lichaam. Ze kon het niet laten om haar eigen ledematen zelf ook nog eens goed te bekijken. Ja, deze evolutie was zeer goed geslaagd. Ze wilde net haar bek open trekken om wat over haar nieuwe lichaam te vertellen toen er opnieuw iets naar haar geroepen werd. Deze keer was de toon zo vol woede dat Angel geschrokken een stap achteruit deed. “Waarom was je niet bij de begrafenis!” Shit. De begrafenis van Summer, die was Angel helemaal vergeten. Ze wist wel dat er iets was waarom ze eerder naar huis had gemoeten. Maar wat kon zij het helpen dat Rowan haar geen kaart van Inciala gegeven had waarop ze kon zien waar het Chiave gebied was? Ze was jong en was nog nooit eerder zo ver van huis geweest. Ze had haar best gedaan op tijd terug te zijn maar omdat ze zich niet kon herinneren wat voor belangrijks er nou was had ze niet de moeite gedaan zeker te weten waar ze heen ging voor ze een afslag nam. Dat haar moeder voor haar op de grond lag te snikken liet haar niet veel beter voelen. Ze wilde direct weer weg van het kasteel, weg van het Chiave gebied. Het liefst zo ver mogelijk. Helaas moest ze het vertrouwen van Shadow behouden en moest ze blijven en een poging doen haar gerust te stellen.
“Het.. het spijt me… Ik was verdwaald, echt…” Angel wist dat dit niet genoeg was. Ze liet zich op haar pluizige achterwerk vallen en keek haar moeder verslagen aan. Wat moest ze zeggen? Het maakte toch niet uit, voor alles wat ze zou zeggen zou ze een preek van Shadow krijgen over hoe onverantwoordelijk ze was en dat ze teleurgesteld was dat ze niet bij de begrafenis was. Ze wendde haar blik af naar Teresiá, hopend uit haar uitdrukking iets zinvols te kunnen halen, maar daar scheen ze ook niet veel aan te hebben. Toch liet ze haar ogen rusten op de Ninetales, met de verwachting dat ze meer begrip voor Angel’s afwezigheid had dan Shadow.



Note;; x

Allerlei beelden vlogen door Shadow’s hoofd heen. Herinneringen voornamelijk, aan haar eigen evolutie, haar ontmoeting met Evening, het uitkomen van de eieren, het bebloede lijkje van Summer en de begrafenis, en het moment waardoor ze nu huilend op handen en knieën lag: Angel die was geëvolueerd. Alles werd haar teveel, zelfs de momenten die zo lang geleden hadden plaatsgevonden dat het allang niet meer uit hoefde te maken. Ze werd herinnerd aan alle verliezen die zij en haar dierbaren hadden moeten doorstaan om de vrede in Inciala in stand te houden. Ook mooie herinneringen wisten hun weg naar Shadow’s bewustzijn te dringen, wat haar alleen maar depressiever maakte. Op zo’n moment kon je namelijk alleen maar denken aan hoe die momenten nooit meer zouden voorkomen.

Het kostte Shadow langer dan gehoopt om weer bij te komen. Dat Angel iets had gezegd, had ze niet gehoord. Ze was te druk bezig geweest met haar eigen geest en lichaam weer op één lijn te krijgen. Uiteindelijk durfde ze haar ogen weer te openen. Haar ademhaling was zwaar van al het snikken en de grond was nat van haar tranen. Haar kop leegde zich volledig en als ze niet haar kop op had gehesen om Angel aan te kijken had ze waarschijnlijk zelfs vergeten wie ze was. De enige link aan realiteit die Shadow op dit moment had was haar dochter, die zelfs niet op de begrafenis van haar bloedeigen zusje was komen opdagen. Shadow staarde de Quilava enkele tellen aan, voor ze overeind krabbelde en het stof uit haar vacht veegde. Het was genoeg geweest. Genoeg emoties, genoeg slap gedoe. Het was tijd voor actie. De Chiave waren een sterk bondgenootschap en een voorval als dat van Summer mocht nooit meer voorkomen. Hoe had het überhaupt kunnen gebeuren als de Chiave er was om de orde te bewaren? Dat niemand had ingegrepen was een teken dat het tijd was voor verandering. Voor evolutie van de groep, net zoals Angel geëvolueerd was. Hoewel ze er kapot van was dat de Quilava niet bij de begrafenis was, moest ze toegeven dat ze onder de indruk was van haar zelfstandigheid. Iets waar Shadow zelf nog heel hard aan moest werken als ze een goede leider wilde zijn. “Angel,” sprak ze uiteindelijk kortaf. Ze was te druk met haar gedachten om een lang en betekenisvol gesprek aan te gaan. “Huisarrest. Een maand bij het kasteel blijven.” Vervolgens keerde ze zich tot Teresiá. “Hou een oogje in het zeil. Het maakt me niet uit hoe. Ik heb wat.. tijd nodig.” Ze stond al op het punt om de kamer te verlaten, toen ze zich bedacht en naar Teresiá toe liep. Ze omarmde de Ninetales als bedankje voor het troosten en gezelschap houden, zelfs al werd haar janksessie zo abrupt afgekapt. Daarna verliet ze zwijgend de ruimte, zonder enig teken van liefde richting de jonge Quilava.