~Phew, for a minute there, I lost myself~


Door het schaduw verduisterde bos rende een puur witte schim.
De schim was een kleine en jonge witte cyndaquil. Hoewel hij klein was, was hij niet zwak. Zo vaak als hij maar kon trainde hij zichzelf, want zijn grootste wens was om te evolueren. Hij vond het niks om een Cyndaquil te zijn. Hij wou graag vier poten zodat hij sneller kon rennen, open ogen om beter te kunnen zien, en bovenal gewoon om sterker te zijn. Hij wou ook zo snel mogelijk een aandeel willen hebben bij de eerstvolgende oorlog. Hij zou het haten om vanaf een afstandje te moeten toekijken. Hij concentreerde zich op de smalle boom in de verte waar hij net een ember tegen had gedaan om hem te verzwakken. Hij had het vaak en lang genoeg gedaan om een strook van de boom te verkolen. Alleen de niet verbrande sterke binnenkant hield de boom staande. Tijd om daar iets aan te doen. Purity rende zo hard hij maar kon richting de boom toe, en spande zich in om de tackle zo hard mogelijk aan te laten komen. Het hout prikte in zijn zij waarmee hij de boom raakte, en wanneer hij weer neerkwam op de grond was een licht krakend geluid te horen. De verkoolde buitenkant liet los en stortte zich tegen de grond. De kern en daarmee de boom zelf hielden echter staande. Purity fronste, gromde daarna in zichzelf, nam weer een grote aanloop, en probeerde het nog eens.

Weer raakte hij de boom op precies dezelfde plek, de plek die hij verzwakt had. Maar weer niks. De boom schudde wat en de bruine bladeren die door de herfst bijna klaar waren van de boom af te vallen ritselden in de lucht boven hem. Hoe kon dat nou?! Hij had al zo lang en zo vaak getraind, en nog kreeg hij zo'n klein onbenullig boompje van niet eens 10 centimeter doorsnee doormidden. Het maakte Purity moedeloos. De kleine hummel slaakte een gefrustreerd zuchtje, en keek naar zijn zij. Hij had zo hard gebeukt dat hij vast blauwe plekken moest hebben onder zijn vachtje. Het deed hem pijn maar hij kon niet stoppen tot hij die boom om had. Zijn blik ging naar zijn vacht, die op die plek niet wit meer was door de kool van de boom. Een grote zwarte veeg verpestte zijn perfect wit gehouden vacht. Hij veegde er met een van zijn pootjes overheen, maar dit hielp niet. Integendeel, hij veegde het enkel uit, en daarbij zat het nu ook op zijn voorpoot. Nee, hij mocht niet opgeven. Met een stuk minder zelfvertrouwen en moed sjokte hij weer een stuk van de boom af, nam een aanloop en rende weer naar voren. Hij gaf de boom een zo hard mogelijke kopstoot. Een harder krakgeluid was nu duidelijk te horen naast zijn hoofd, en vol hoop opende hij zijn ogen na weer op de grond beland te zijn. Maar tot zijn ergernis stond de boom nog steeds.

Hij liep richting de boom en bestudeerde de boom. Er zat nu een scheur in, maar nog lang niet groot genoeg om hem wiebelig te krijgen, laat staan om hem te laten vallen. Purity liep achteruit en liet zich moedeloos neerzakken in het gebladerte. Hij wreef over zijn hoofdje en liet daarmee ook een zwarte veeg achter, wat hij zich pas een paar seconden erna besefte. Ugh, hij was zo dom. Hoe kon hij ooit denken dat hij snel sterk kon worden? Hij zou nooit aan iets kunnen bijdragen in dit tempo. Dan moest hij minstens al zo bejaard zijn als zijn ouders om een vijand te verslaan. Purity slaakte een pieperig zuchtje, en voelde tranen in zijn ogen komen. Hij veegde met zijn schone poot het vocht uit zijn ogen vandaan, maar voelde meteen weer een nieuwe golf komen. Hij gaf het maar op het tegen te houden en liet een paar kleine tranen over zijn wangen glijden. Wanneer hij het gekraak van bladeren op de grond hoorde veegde hij ze weer snel weg. Hij stond op en draaide zich om naar waar het geluid vandaan kwam. Een Pokémon keek hem in de ogen.


(Wat die arme hummel niet weet is dat die boom gewoon heel hard hout heeft en hij al level 12/13 is en dus bijna evo't XDXD)

De Pokémon die hem in de ogen keek was een van de leden van de Chiave, een die tot nu toe de meeste indruk op hem had gemaakt. Een ninetales die de naam Teresiá droeg. Haar vacht danste in de wind, haar staarten achter haar lieten haar er groot en imposant uitzien, nog steeds veel groter dan hijzelf. Ze had met groot gemak de boom om gekregen. Iets wat hij het laatste half uur met veel moeite had geprobeerd. Hij wist niet wat hij daarvan moest denken. Was het zo dat ze hem zo makkelijk door de midden had gekregen omdat hij de boom al zo goed verzwakt had, of toonde het gewoon weer aan dat hij niks anders was dan een kleine slapjanus? Purity was niet in de staat erg positief te denken op het moment, dus hij nam aan dat dat tweede de waarheid was. Hij keek even naar de grond, kijkend naar de bladeren die zo snel van kleur veranderd waren sinds ze van de boom gevallen waren. De onderste laag was al volledig bruin, de bovenste bladeren waren afwisselend rood, geel, en sommigen hadden zelfs nog wat plekken groen er tussen. Het was mooi, maar jammer genoeg kon hij er niet van genieten. De Ninetales begon te spreken tegen hem. ''Hard aan het trainen, zie ik?'' vroeg ze hem, vriendelijk, waarna ze haar achterlijf liet neerkomen tegen de grond.

Purity hief zijn hoofd op, en keek de Pokémon weer in haar bruine ogen. Waarom moest juist zíj hier verschijnen? En nee, dat betekende niet dat hij haar niet mocht, integendeel. Hij wist niet wat hij had, maar hij mocht haar heel erg. Meer dan ieder ander die hij kende. En hij wist niet eens veel van haar af, en andersom ook niet. Hij had dit gevoel niet eerder gehad. Hij vond het vreselijk dat ze hem zo moest zien. Hopeloos, vies en verslagen door een verdomde boom. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan op het moment. Hij wou iets terug reageren op de vraag van de ninetales maar zijn adem stokte in zijn keel. Hij trainde zo hard omdat hij niet alleen sterker wou worden, maar ook groter. Eigenlijk was de ninetales die voor hem zat de hoofdreden dat hij zichzelf zo aan het afmatten was. Hij wou net zo groot worden als Teresiá, zodat ze hem geen baby meer vond. Al was hij dat natuurlijk wel nog een beetje. Het frustreerde hem enorm dat het niet allemaal gewoon sneller kon gaan dan dit. Hij slaakte een verdrietige en verslagen zucht, veegde nog eenmaal in zijn oogjes. ''Ja..'' antwoordde hij uiteindelijk met een klein stemmetje, meer kreeg hij er niet uit op dat moment. Hij baalde, naam een grote hap adem en begon weer te praten. ''Maar het lukt me niet.'' Hij begon het wel zat te worden om zo down te zijn, en probeerde voor Teresiá wat vrolijker te klinken. ''Misschien wil je me helpen?'' vroeg hij verlegen aan haar, terwijl hij wat schuw naar haar keek. Misschien lukte het met wat nieuwe motivatie gegeven door iemand anders. Met Teresiá moest dat vast wel lukken.

[Ook laat en kort XD]

Teresiá haar gezicht klaarde op na de vraag van Purity om haar te helpen. De kleien Cyndaquil zag dit en gniffelde toen hij haar zag glimlachen. "Natuurlijk wil ik je helpen!" zei ze enthousiaster dan Purity had kunnen hopen. "Zeg het maar. Wil je wat weten? Of moet ik wat doen?" Purity dacht na. Hij wist het eigenlijk helemaal niet. Alles wat hij wou was evolueren naar een Quilava, zoals zijn vader dat had gedaan. Zodat hij eindelijk af was van die belachelijke slechte ogen, die stomme puntneus, stomppootjes waarmee hij totaal niet snel kon rennen, alles was beter wanneer je een quilava was. Een cyndaquil was gewoonweg slap. Maar hij had het al zo lang geprobeerd door zichzelf te trainen, en nog was het niet gelukt. Deed hij iets fout, deed hij het nog niet goed genoeg of vergat hij iets in zijn training? Hij merkte dat zijn gelaatsuitdrukking nu behoorlijk bedrukt was, en werkte die frons snel van zijn kop af. ''Ik weet het niet..'' zei hij zachtjes tegen de ninetales. ''Ik wil zo graag evolueren, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen'' vertelde hij haar terwijl hij wat as van zijn zij probeerde te vegen. ''Hoe train jij?'' vroeg hij daarna aan de ninetales. Hij wist niet meer of een vulpix evolueerde met een steen of door sterk te zijn, maar de ninetales zou überhaupt veel sterker zijn dan hem. Logisch, aangezien ze een stuk ouder en groter was dan hem. En ze kreeg die boom net makkelijk omver. Misschien kon Teresiá hem laten zien wat haar werkwijze was, want die van hemzelf was nogal eenzijdig. De hele tijd bomen en andere voorwerpen aanvallen omdat hij geen tegenstanders kon vinden die zwak genoeg waren om te verslaan. Alleen een enkele keer misschien een pidgey of een caterpie. Daarbij wou hij liever geen andere Pokémon pijn doen omdat hij persé zo nodig moest evolueren. Dat zou niet eerlijk zijn. Maar goed. De kleine witte Cyndaquil wachtte gespannen op een antwoord, hopend dat hij iets nieuws kon leren van de ninetales tegenover hem.

"Om eerlijk te zijn train ik niet erg veel meer,"gaf de ninetales toe aan Purity. Die hierop meteen fronste. "Maar vroeger trainde ik voornamelijk zoals jij doet. Bomen enzo aanvallen. Ik trainde vaak één aanval tegelijk, maar probeerde ook wel eens wat situaties." Purity knikte. Hij had zelf niet zoveel aanvallen, hij was gelukkig geboren met tackle, maar wanneer hij ember leerde had hij hem echt heel veel gebruikt. Want wat was hij blij dat hij eindelijk een vuuraanval had! Hij was meteen vele malen destructiever geworden dan met alleen een simpele tackle, maar nu het al een tijdje later was wou hij het er niet bij laten. Hij moest nog sterker worden, meer leren en beheersen. Als laatste had hij nog quick attack erbij geleerd, die hij nu goed onder de knie probeerde te krijgen. Teresiá keek rond en sprak weer tegen de witte cyndaquil. "Heb je wel eens iemand gevraagd om een gevechtje met je te doen?"

Purity volgde naar waar haar blik heen ging, en zag de blauwe zwaluw die over de grond aan het hoppen was en af en toe wat uit de grond pikte. Ze bedoelde toch niet.. ''N..nee'' stotterde Purity een beetje. Maar voor Teresiá wou hij het wel proberen. Hij hobbelde op de vogel af, die zijn kop snel omdraaide en een meter achteruit vloog. Hij bleef daarna echter wel staan, meer verbaasd dan bang van deze verschijning. Purity nam een hap adem en stelde daarna de vraag aan de Pokémon. ''Zou je misschien een gevecht willen doen?'' De Taillow keek hem even stom aan, alsof hij niet geloofde dat hij dit vroeg. Hij leek even te twijfelen over zijn besluit maar knikte daarna. ''Prima'' sprak hij, en boog kort. Misschien nam hij het gevecht zo makkelijk aan omdat Purity net zo stotterend gepraat had, en omdat hij nog jong was. Purity zag er niet bepaald uit als een bedreiging op dit moment. Zijn uiterlijk en manier van doen waren echter misleidend.

Hij was heus wel sterk, hij wist het zelf alleen nog niet. ''..Oke dan'' brabbelde hij. ''Wie begint er?'' vroeg hij er snel achteraan. De taillow liet een kleine grijns zien. ''De eerste zet geef ik aan jou, cyndaquil'' zei hij vrij vriendelijk. Purity knikte. Ineens uit het niets opende hij zijn bek en liet een ember de taillow's kant opkomen. Dat kwam hem nogal onverwacht en hij werd geraakt. Hij schudde zijn kop en stond daarna weer op. ''Snelheid heb je in ieder geval wel.'' grapte hij, en vloog daarna op. In de lucht nam deze een grote hap lucht en leek zich ergens op te concentreren. Een oranje cirkel vormde zich enkele seconden om de Pokémon; focus energy. Een aanval die ervoor zorgde dat er meer kans was op een kritieke treffer. De taillow kwam in beweging en dook in grote snelheid op Purity af en deed een peck-aanval tegen zijn kop. Purity rolde achteruit, stond weer op en wreef over zijn kop.

Auw.. Van zo'n klapper op zijn kop zou hij nog bijna duizelig worden. Een kritieke treffer was het zeker geweest. Maar dat weerhield hem er niet van een tegenaanval te doen. Tijd om zijn nieuwe aanval uit te testten. Met zijn kleine korte pootjes had hij moeite met snelheid maken, maar door de quick attack wist hij nog wel vrij snel te gaan. Eenmaal onder de taillow sprong hij op en beukte zijn lichaam tegen de vogel aan. Deze kwam goed aan en deed veel schade toe. De vogel liet een krijsje horen, stortte iets naar beneden maar klom daarna weer naar de originele hoogte. Hij leek nu serieuzer te worden nu hij wist dat Purity niet zo zwak was als hij dacht. Hij deed dezelfde aanval terug, nog een stuk sneller dan Purity, want taillows waren nou eenmaal een stuk sneller dan cyndaquils. Purity zag het echter snel genoeg aankomen en kon het tot zijn grote trots ontwijken. Meteen hield hij zichzelf in concentratie en vuurde snel een tegenaanval uit voordat de taillow zich kon herstellen.


Een bol vuur raasde op de vogel af en raakte weer, en nu haalde het de taillow neer. Wanneer de rookwolk was gaan liggen zag Purity tot zijn schrik (maar ook tot zijn blijdschap) dat de taillow uitgeschakeld was. Hij kon wel een gat in de lucht springen van geluk! Hij had voor de eerste keer een andere Pokémon uitgeschakeld in plaats van een voorwerp of een boom. Dat zei wel iets, toch? Het gevoel van leegte en zwakte leek te verdwijnen. Hij keerde zich om naar Teresiá die het hele gevecht had aanschouwd en lachte. ''Zie je, ik heb het gedaan! Ik kan het!'' schreeuwde hij als een blij kind. Wat hij niet door had was dat zijn lichaam op dit moment een verandering aan het ondergaan was. Met zijn ogen dicht was hij aan het springen en daardoor zag hij het niet. Zijn poten werden langer en al snel werd hij vanzelf op 4 poten geworpen. Hij kreeg oren, zijn ogen openden zich, en op zijn kop ontstonden nieuwe gaten waaruit hij vuur kon laten komen. Met open ogen keek hij nu rond zich, en daarna keek hij naar beneden, waar tot zijn schrik 2 voorpoten stonden die hem eindelijk de vrijheid en snelheid gaven waar hij zo graag naar had verlangd. Beseffen deed hij het echter nog niet helemaal, verschrikt en met grote ogen keek hij de ninetales aan. Had hij het nou gedaan, had hij zijn doel gehaald; het evolueren naar quilava? Was hij er al die tijd al zó dicht bij geweest? Zijn ogen glommen en op zijn bek kwam een brede gelukkige glimlach.