~And you can't fight the tears that ain't coming~

Met veel moeite was hij hier heen gekomen. Het leek of zijn lichaam hem hier niet heen wou hebben, maar hij stapte hardhoofdig door. Vandaag zou de begrafenis zijn van dochtertje, Summer. Het was al een tijdje geleden dat ze voor zijn ogen gedood werd, maar de beelden flikkerden nog door zijn hoofd en de pijn sneed hem nog steeds even erg in zijn hart alsof het net gebeurd was. Hij slaakte een kleine zucht. Ja, vandaag zou Summer de grond onder verdwijnen, bij de honderd jaar oude boom in het Timerise forest. Het was hier even prachtig als altijd. Het was een perfecte plek voor een grafje. Wanneer hij dichterbij kwam werden de silhouetten in de verte steeds duidelijker. Hij herkende Shadow en een aantal Chiave leden. Hij stapte dichterbij en naderde de groep. Enkele Pokémon keken hem aan, hij keek niet terug maar voelde de ogen in zijn rug branden. Hij liep richting Shadow, en richtte toen zijn kop op. Het was.. geweldig dat er nog zoveel Pokémon waren gekomen om hun respect te betuigen. Het deed hem goed dat de Chiave Shadow en hem wilden steunen in dit soort tijden. Dit soort dingen zorgde er echt voor dat de groep aanvoelde als familie. Evening zweeg, tilde zijn arm op en legde een hand op de schouder van zijn lieftallige partner. Hij was blij haar weer te zien. De laatste tijd had ze zich vaak teruggetrokken, en dat kon hij haar niet kwalijk nemen. Wanneer ze haar hoofd draaide toverde hij een kleine glimlach op zijn gezicht, om enkel te laten zien dat hij blij was om haar weer te zien.

Zij had een nogal droevige grijns op haar gezicht, een veel beter gepaste gezichtsuitdrukking. Evening kreeg een likje over zijn wang en genoot er van eindelijk weer een likje van haar te voelen. Het deed hem denken aan.. tja, voor dit alles gebeurde. Hij kon nog een snel likje terug geven voordat ze haar hoofd draaide en richting het grafje keek. Evening keek automatisch dezelfde kant op, waarna hij er een tijdje naar staarde. De groene bladeren verborgen het toegetakelde lichaampje. Gelukkig maar, het zag er niet bepaald prettig uit. En het zou trouwens traumatisch moeten zijn voor de kleinsten. Over kleinsten gesproken, waar waren de kids? Voordat hij het wou vragen keek hij door de menigte Pokémon, en lang hoefde hij niet te zoeken want het witte vachtje van Purity liet hem nogal opvallen. De kids stonden tussen de andere Pokémon, Evening kon zien dat Pure zich half probeerde te verstoppen achter de staart van een andere Pokémon zodat anderen niet zouden zien dat hij huilde. Typisch Purity. Wanneer een van de Chiave-leden hem aankeek, gaf hij een dankbaar knikje terug. Hij keek weer naar Shadow. Zijn adem stokte, zijn hoofd was leeg. Wat moest hij zeggen, moest hij Shadow eerst laten spreken? Hij wist immers niet wat ze van plan was. Ugh, dat het maar snel afgelopen was. Het voelde raar en ongemakkelijk om hier te staan.




Vanaf nu mogen Chiave-leden dus posten <3

Chiara’s bruine ogen gleden langzaam over het gebied heen. Haar voeten hadden haar wetend naar Timerise Forest gebracht. Hoewel ze van tevoren nooit had geweten dat er een hele oude boom ergens in dit gebied stond, die waarschijnlijk één van oudste uit het bos was, was ze daar veel liever op een andere manier achter gekomen. Ze was hier immers niet voor de vrolijkste reden en alhoewel ze het allerliefst nu ergens anders was, kon ze het niet over haar hart krijgen om niet te komen. Zelfs als ze nog geen goede band had met de leden van de Chiave of dat ze het slachtoffer absoluut niet kende. Ze was hierheen gekomen, omdat Shadow kortgeleden een dochter was verloren en voor de begrafenis de Chiave bijeen had gebracht. Nou ja, dat had ze niet opzettelijk gedaan. Het was wel zo netjes om je respect te komen betuigen en een lid of leider te condoleren met hun verlies. Daarbij had de Raichu steun nodig en dat was ook te zien, zelfs al zou die haar best doen om het te verbergen. Zoiets was gewoon makkelijk af te lezen. De Eevee wilde haar blik op de grijze Raichu richten, maar merkte dat Evening, haar partner, aan kwam gelopen. Ze keek hem met een ietwat bezorgde uitdrukking op haar gezicht na. Hij was de vader van de pokémon die nu onder het hoopje bladeren lag. Zowel voor Shadow als hem moest het moeilijk zijn dit te accepteren. Chiara kon het zich nu al niet voorstellen, laat staan wat die twee wel niet moesten denken.

De Eevee twijfelde vervolgens of ze naar Shadow toe moest lopen om de Raichu alvast te condoleren of niet. Het was overduidelijk dat het lijkje nog niet begraven was, maar de sfeer die hier hing was moordend voor de kleine pokémon. Ze wist niet of ze het zo lang kon verdragen, maar de gedachte om te vertrekken was verre van in haar hoofd. Dat wilde ze de twee ook niet aan doen en dat zou ook disrespectvol zijn, voor zowel de slachtoffers als de rest van Chiave. Het klonk vreemd, maar in de korte tijd dat ze in de groep aanwezig was en andere leden had ontmoet, had het bijna aangevoeld alsof het familie was. De pokémon gingen zo close met elkaar om alsof ze elkaar al lang kende en hoewel dat in de meeste gevallen ook zo was, voelde het toch anders aan dan normaal. En nu maakte ze er ook deel van uit, dus zou ze zich er ook zo naar moeten gedragen. Nee, ze zou blijven en ze zou er zijn voor Shadow, ondanks dat de Raichu haar misschien niet eens op zou merken. Chiara richtte haar blik van de grond naar de rest van het groepje. Shadow en Evening gaf ze even hun privacy, aangezien de Quilava net pas was gearriveerd. Haar bruine ogen gleden langzaam over het silhouet van Purity, die zich verstopte achter andermans staart. Ze wist de pokémon te herkennen, omdat Hope hem ooit aan haar had voorgesteld. Bij de gedachte aan de jonge Pichu, keek ze meteen zoekend rond. Waar was die kleine eigenlijk?

OOC: Ongeregelde post, maar meh