Het was alweer een tijd geleden dat Keith iets van Rowan of de andere leden van de Solaris had gehoord. Fluisteringen, meegevoerd door de wind, waren zijn enige tekens geweest dat de groep, waar hij zich een tijd geleden bij had aangesloten, nog in beweging was. Andere geruchten waren ook voorbij gekomen, zoals de dood van Silverbreeze. Keith wist niet of dit echt waar was, of dat de legendarische Pokémon slechts deed alsof om de Solaris op een gegeven moment te kunnen verrassen, maar vooralsnog was het een goed nieuwtje om te horen. Dit betekende dat er weer een obstakel uit het beeld was verdwenen, het pad van de Solaris, de weg die ze bewandelden, was een valkuil armer en lag uitgestrekt voor hen. Keith kon niet wachten om dat pad te bestormen en te beginnen aan de overname van Inciala, maar eerst was er nog een bespreking. Een bespreking over de stand van zaken, hoe het ervoor stond en wat de volgende stappen zouden zijn. Als die irritante kudde Taurus niet in de weg had gelopen was Keith er al geweest, maar helaas, die oerdomme buffels hadden zijn pad moeten kruisen en dus was de Houndoom te laat. Niet dat het hem veel uit zou moeten maken, te laat komen had stijl, maar deze bespreking was belangrijk en iets missen kon cruciaal zijn.

Met grote sprongen rende de gigantische Pokémon de berg op, de geur van drie anderen vulden zijn neusgaten. Zijn oren vingen al gauw de bekende stem van Rowan op, die klaarblijkelijk al bezig was met een verhaal. De vergadering was al begonnen. Keith nam een laatste, grote sprong en landde vlakbij het groepje. 'Sorry dat ik te laat ben,' reageerde hij met zijn zware stem. Hij knikte kort naar de aanwezigen en ging tegenover Rowan zitten. 'Ik hoop dat ik niet al te veel heb gemist?'

Haar scherpe klauwen boorden zich door het zachte gesteente wanneer ze zichzelf afzette om van de ene naar de andere steen te springen. Ze had ook gewoon over het pad kunnen gaan, sprintend, maar dat was niet haar stijl. Absols beschikten over een geweldige behendigheid en handigheid en die wou ze dan ook gebruiken. Eenmaal boven gekomen zou ze zich niet meer uitsloven, ook al was het alleen voor haarzelf. Ze landde zoals een kat dat deed en daarna keek ze wat glazig om zich heen. Het was hier prachtig. Ze leefde voornamelijk in de marble mountains zoals ze dat al jaren deed, maar dit gebied had een hele andere sfeer. Want hoewel de marble mountains, die vanaf hier nog in je zicht waren, vol zaten met leven en begroeiing, was deze berg bedekt met veel kale struiken en planten. Het was heerlijk rustig, misschien dat ze hier nog wel een tijdje zou blijven. Ze schudde haar vacht even en begon daarna weer te lopen.

Het was koud. Nou ja, koud voor de tijd van het jaar. Normaal liep ze in juni al te zweten doordat ze zo'n dikke vacht had, maar nu had ze daar geen last van. Ze was altijd in haar voordeel in de kou, en in de sneeuw. Absols hadden zo'n dikke vacht dat als ze in een sneeuwstorm in slaap zouden vallen, onbeschermd, dan zouden ze niet sterven van bevriezing. Het was een geweldig pluspunt. Maar ja, in de zomer moest ze in de koudere gebieden bivakkeren, anders smolt ze nog weg. Er kwamen eindelijk andere Pokémon in haar zicht. En niet de aller minsten. Het waren zeer bekende Pokémon, leden van de groep waar zij ook onderdeel van was, de Solaris. Ze was nog een eindje van ze vandaan maar haar gehoor was zeer scherp, waardoor ze nog kon horen wat een van de leiders; Rowan de Luxray, sprak. "Heren, de Chiave is verzwakt, de legends out of the picture en het geluk staat aan onze kant. Het wordt tijd om toe te slaan."

Hmm, wel, dat klonk interessant. Het was zeer lang stil geweest binnen de Solaris, en om nu zo iets te horen was zeer prettig. Mayumi vroeg zich sterk af wat er was gebeurd met de goedzakjes en de eens zo 'sterke' legendarische wezens. Ze stapte langzaam dichterbij en liet haar ogen een voor een op de verschillende leden vallen. Het was een mooi clubje. Na de leider had ze de andere Absol gezien, die haar partner was. De gengar had ze nog nooit eerder gezien, maar ze wist dat hij belangrijk was. Ook kwam er net een houndoom aan gerend, die net als haar laat was voor de meeting. Ze stopte uiteindelijk naast Satoko, en wendde haar blik even naar hem. Ze krulde haar mondhoeken naar boven zodat haar spierwitte kleine hoektandjes net aan zichtbaar werden. Haar ogen glommen vurig en ze zag er beter en fitter uit dan ooit. Ze wendde zich naar de anderen en knikte naar ze. ''Het is lang geleden, goed jullie weer te zien.'' bracht ze zachtjes uit.