Steel Liep door de zabird fabriek. Het was er erg stil. HEt enige wat je hoorde was het gesis van electiciteit.
Ineens zag hij een bal liggen. hij keek er raar na en gaf er een duw tegen. Tot zijn schirk zag hij ineens dat de bal een gezicht had!
het was een voltorb! Zo snel als hij kon rende steel weg, en was net optijd voor de ontploffing kwam.
''pfieuw'' zei hij opgelucht en keek rond. waar was die verdraaide uitgang nou? hij voelde zichzelf niet echt op zijn gemak.

Houndoom zag vaag in de verte een Rampardos staan. Het wekte haar nieuwsgierigheid, aangezien je die die soort hier nauwelijks tot nooit zag. Ze rende op de Rampardos af, maar bleef toch erg voorzichtig en op haar hoede. Wat als hij haar aan zou vallen?

Steel hoorde iets achter zich, en draaide zich om. Hij keek verbaast naar de houndoom.
Hij wou haar niet laten schrikken dus hij bleef maar staan.
´´euhm....´´ zei Steel Voorzichtig. ´Wie ben jij? weet jij misschien de weg naar de uitgang?´
Hij keek haar vragend aan.

Zo te zien was de Rampardos in ieder geval niet slecht geheumeurd. Ze toverde een vriendelijke glimlach te voorschijn. "Mijn naam is Houndoom." Zei Houndoom beleefd. "De uitgang?" Vroeg ze daarna. "Ja, die weet ik denk ik wel te vinden." Voegde ze er grijnzend aan toe.

Steel keek haar glimlachend aan. zo te horen had hij een vriendelijke pokemon te pakken.
´Sorry,hehe, pokemon schrikken zich vaak dood van mij, ik zie er ook niet zo zachtaardig uit´ zei Steel grijnzend en krabte aan zn Hoofd. ´´ik ben trouwends steel, ik ben hier nieuw, dus ik weet de weg niet echt´´
zei hij en keek haar vriendelijk aan. Voorzichtig stapte hij naar haar toe. ´´wil je me alsjeblieft hieruit leiden? k vind het hier niks´´ zei hij grijnzend.

Houndoom grijnsde. "Alsof alle Houndoom's even lief zijn." Mompelde ze. "Alhoewel, de meeste Houndoom's hier wel." Voegde ze eraan toe. Ze keek even zoekend rond, en sloeg daarna een gang in. "Als het goed is, zal de uitgang straks in zicht komen als je hier lang genoeg blijft doorlopen." Legde Houndoom uit. Ze keek achterom naar Steel. "Zullen we?" Vroeg ze.

´´ja graag´ zei Steel, en liep achter houndoom aan. Na een tijdje doorlopen Zagen ze eindelijk de uitgang.
´´eindelijk!´´ zei Steel blij en rende naar de uitgang toe. Door zijn gewicht schudde de hele grond.
Hij liep blij het gras in en nam een hap gras. ´´frisse lucht´ zei hij blij en keek houndoom glimlachend aan.
Hij liep naar haar toe en keek haar glimlachend aan. ´´bedankt!´´ zei hij opgewekt.

"Graag gedaan." Zei Houndoom, en ze maakte een kleine buiging. Ze kwam weer overeind. "Verder nog iets?" Vroeg Houndoom. Ze keek vragend naar Steel. Ze had de laatste tijd niet echt veel ondernomen, dus dit kon nog wel eens een leuke afwisseling worden. Ze keek even afwezig naar een aantal magnemite die naar binnen zweefden, en richtte haar aandacht daarna weer op Steel.

´euh, ik zou niet weten wat´ zei Steel en keek haar vragend aan.
´ik zou niet weten hoe ik verder moet eigenlijk...´ zei Steel Zuchtend en ging zitten.
´Ik ben hier terecht gekomen om mn familie te zoeken, zie je, want, bij de aardbeving zijn ze verdwenen´´
zei Steel Ongelukkig. ´ik weet niet eens, of ze nog leven...´´

"Ik heb echt medelijden met je." Zei Houndoom eerlijk. Ze zuchtte diep. "En ik hoop voor je dat je familie nog leeft." Haar ogen werden licht vochtig. Ze haalde haar neus op, en veegde die daarna af met haar poot. "Weet je, ik wil je best helpen zoeken naar je familie..." Stelde Houndoom voor.

´´t..t hoeft niet, ik weet uberhaupt niet waar ik moet zoeken...´ zei steel machteloos.
Hij keek naar houndoom. ´Vanwaar het verdriet? jou familie is toch niet weg? hoop ik ?´
zei hij zacht en liep naar haar toe. ´We redden het samen wel´ zei hij glimlachend.

"Niet weg, nee dat niet." De stemming van Houndoom veranderde. "Eerder... Dat ik ze verlaten heb. Ik weet nauwelijks of ze nog in leven zijn..." Ze klemde haar tanden op elkaar. Ze knikte nog een paar keer. "Op wat voor plaatsen zou je familie kunnen leven?" Vroeg ze om het gesprek op een ander onderwerp te brengen.

Steel knikte.
´onze familie woonde in de bergen, met veel rotsen en kale vlaktes,en grotten, toen de aardbeving kwam, Brachten mijn ouders mij en mijn broertjes en zusjes in onze grot, zodat we veilig waren tegen vallende stenen en rotsen. Mijn moeder bleef bij ons en mijn vader Ging de rest waarschuwen. Maar, We dachten dat we veilig waren, omdat de wanden van de grot van graniet waren, een zeer sterk rots. maar een deel was verzwakt en uitgesleten, dus er vielen toch rotsen. we hebben ze kunnen ontwijken, maar ik werdt door de rotsen afgesloten van mijn moeder en zusjes. ik hoorde ze niet eens meer. ik schreeuwde aleen hopeloos om mijn moeder. na een tijdje niks gehoord t hebben, gaf ik het op. toen ik wakker werdt, probeerde ik de rotsen weg te beuken. het lukte me om een klein gat te maken, maar toen ik keek, was iedereen weg..´´ zei Steel met waterige ogen. ´maar, er zijn zoveel van die gebieden en ze lijken allemaal op elkaar, dus...´´

Houndoom's mondhoeken gingen onplezierig omlaag. "Dat... Dat is verschrikkelijk." Zei ze zacht. Ze slikte. "Als je wilt... Kan ik je naar het berg gebied hier brengen." Zuchtte ze. Ze beet zachtjes op haar eigen lip om niet te huilen.

´ja graag, ik doe er alles voor om ze weer terug te vinden´ zei Steel vastberaden.
Hij glimlachtte zwakjes. ´´bedankt nogmaals dat je dit voor mij wil doen´´ zei hij zacht.

Sqompel kwam aanlopen en had het een klein beetje gevolgd hij kwam achter wat tonnen vandaan en zij: "Nog iemand zijn famillie kwijt geraakt? Ik ben ze kwijt geraakt aan de aliens ze pakte mijn moeder en vvader bij me weg mijn broers en zussen rende alle kanten op mischien leven mijn ouders en broers en zussen maar de kans dat ik ze vind is zo klein dat..." langzaam begon Sqompel te snikken en spoelde het weg met wat water.

Steel keek om naar sqompel.
''kwijt geraakt door aliens? bedoel je de mensen? hebben ze je ouders gevangen?'' vroeg steel en liep rustig naar sqompel toe.
Hij keek hem met medelijden aan en gaf klopjes op zn rug.
''rustig maar, we zullen ze vinden, we zullen iedereen vinden!'' zei steel vastberaden.

"Dat is maar te hopen" snikte Sqompel zo'n mens ding alien laat zijn pokemon niet eventjes los meestal houden ze hem gewoon bij,.. Maar er blijft hoop er blijft hoop...