Kweenie waar ik het moet dumpen, maar een andere beste vriendin van me is gisteren onbeschoft van haar stage afgegooid omdat ze zogenaamd van d'r stagebegeleidster d'r opdrachten niet goed had gemaakt. Terwijl dat juist wel zo was, maar dat wijf is er eigenlijk nooit. En vorig weekend had ze juist extra stage om die opdrachten te maken, dat moest wel omdat dat wijf er toen ook was en verder was er geen tijd doordeweeks. Dus toen moest het maar in het weekend en gisteren kreeg ze te horen van een ander wijf (omdat dat stagebegeleidster geval dik op vakantie was met d'r fatsige lijf) dat ze met stage moest stoppen omdat die opdrachten niet goed waren. Vervolgens toen ze thuis kwam werd ze ook nog is door d'r moeder vierkant uitgescholden omdat zij geloofde dat die opdrachten niet goed waren gemaakt. Er zal misschien wel wat meer op stage zijn geweest waardoor dit de druppel was ofzo, al geloof ik dat niet want dan had ze het me wel verteld. Zorg is altijd naaiend met hun abrupte mededelingen dat je van stage op mag rotten. Dat weet ik, omdat ik op Leekerweide ook niet lekker zat. Maargoed, toen kwam ze dus best verdrietig op Skype toen ik met d'r vriendje aan het bellen was daarmee, had ik d'r toegevoegd ondertussen, en voelde ik me gelijk ook weer.. leeg. Gewoon omdat ik weet hoe het voelt en zij inmiddels ook al een band had opgebouwd met die mensen daar natuurlijk. Ughe, dus dan voelt het natuurlijk nog veel kutter dan als je gewoon helemaal niks met die mensen hebt (had ik dus) >.<
Mja, toen.. nja, ik weet niet of je erin geloofd of niet. Maar ik trek onbewust slechte energieën uit mensen vandaan (maakt niet uit hoe ver ze van me vandaan zijn of wie het is. Kan ook gewoon een random opa in de stad zijn die langs me loopt) en keer goede energieën van mezelf terug. Daar kan ik niks tegen doen, dat gaat onbewust. Dit verklaart ook wel gedeeltelijk m'n 'emotieloosheid'. Het hoopt zich op in mij en ik kan het ook niet kwijt. Dan eindigt het meestal in mezelf pijnigen, omdat er geen enkele andere uitweg is en ik toch pijn wil voelen. Als het niet van binnen kan, dan maar van buiten. Hier weten sommige vriendinnen wel van, die me wel proberen te helpen hiermee. Maar hun zijn natuurlijk ook geen experts en die heb ik ook niet nodig. Die blokkeer ik toch allemaal, onbewust ook weer. Met een iets van.. krachtveld. Zie het maar voor je hoe er een kuisband om m'n hart heen zit.
Anyway, om verder met het verhaal te gaan, nu je beetje weet hoe ik in elkaar zit en dit verhaal ook begrijpbaarder maakt. Ik heb het niet tegen haar gezegd, nog steeds niet. Maar gisteravond was ik wel keiwoedend, ik kaatste vriendinnen af die tegen me praatten, begon mezelf meer te krassen en slaan. Ik weet niet waarom, het hield maar niet op. Enkel woede en verdriet vulde mij op dat moment, maar janken doe ik ook niet zo zeer. Ik heb al tijden niet meer gejankt, ik laat het niet toe om tranen te laten vallen. Dan telt het indoen van lenzen of de koudheid van de wind als ik buiten fiets natuurlijk niet mee >.< Pas na 2 uur kalmeerde ik hem eindelijk, omdat een vriendin van me me tot bedaren stelde. Op dat punt voelde ik me zo koud van binnen, zo eenzaam. Mijn ouders weten hier btw niks van. Zoals ik al zei: je gelooft er in of niet. En omdat ik het als een kinderachtig sprookje vind klinken, weet ik al dat m'n ouders het niet zullen geloven. Misschien omdat het niet te bewijzen valt, het boven deze wereld uit gaat. Ik blijk ook een verstoorde aura te hebben, wat iemand zei een half jaar terug op stage.
Maargoed.. vandaag sprak ik haar weer heel eventjes en het bleek toch zo te zijn dat ze zich gisteravond wat meer opgelucht voelde nadat ze mij (en haar vriendje en mijn vriend) daarover verteld had. Dus weet ik waar het vandaan is gekomen, soms weet ik dat niet eens omdat ik mijn controle verlies. Vaak genoeg heb ik ook avonden die ik me niet meer kan herinneren, niet vanwege alcohol gebruik of drugs en weet ik veel welke shit. Het is heel vaag, soms zijn er flitsen maar daar blijft het bij. Maar dat is een ander verhaal, ik vind dat ik al genoeg geluld heb. Ik.. erm, moest het even kwijt..