Amore had net gezorgd dat de kleintjes een onderdak hadden, en wist dat ze spoedig richting de Canyon zou moeten gaan, de Canyon waar ze al eens eerder was geweest, waar ze flink in de problemen was gekomen. Toen was Riolu er om haar te helpen. Nu zou zij degene zijn die hem zou beschermen. De wilskracht had ze. Nu de rest nog.
Ze liep over the Cursed Cemetery, over de plek waar de vorige oorlog plaatsgevonden had. Steeds zag ze alles opnieuw voorbij flitsen.
"Hé, hé," had ze zacht gezegd, alsof ze tegen ruziemakende kleuters sprak. "Oh nee he," had ze zacht gesproken. "Gefeliciteerd. Jullie hebben gewonnen. Suerte is niet meer," had ze toen luid gezegd, niet wetend dat de Suerte dit nog niet wist. 'Dit zal vast een grote overwinning voor jullie zijn. Het is toch zo jammer dat jullie leider, Shiny, er als een bang kippetje vandoor is gegaan,' had ze met haar bekende valse glimlach gezegd, waarbij één mondhoek omhoog trok. 'Ik heb hem gezien. Nu zal ik jullie vriendelijk verzoeken om te vertrekken. Jullie willen vast en zeker geen scène schoppen, he? Jullie kunnen beter naar jullie grotje toegaan,' had ze toen gezegd. De Guerra, destijds Lustro, had geluisterd, wetend dat ze niet gespaard zouden worden als ze dit niet deden.
Zou het haar deze keer ook zo makkelijk af gaan? Vast niet. Ze slaakte een diepe zucht en keek naar de plek waar Secret gestaan had toen ze de voltexplosie afvuurde. Het moest sterk geweest zijn. Amore zakte door haar knieën. Als zij die kracht onder controle kon krijgen, dan zou ze de leider zijn die iedereen van haar verwachtte. Dan zou ze de Guerra aan kunnen. Ze slaakte een diepe zucht en ging opnieuw, geestelijk, terug in de tijd.
Voorzichtig had ze om zich heen gekeken. De Suerte was uitgeschakeld, ze hadden verloren. Ze kon zich alle gezichten nog herinneren, maar dat van Riolu deed haar pijn. Echt pijn. 'A-Amore.. Het spijt me,' had hij gezegd. Ze had haar armen om hem heen geslagen en had bepaalde woorden over haar lippen gekregen over de Suerte. 'Ik ben trots op jullie. Dat ik toch ooit jullie leider heb mogen zijn,' had ze ook nog gezegd. Woorden die waar waren. Ze wist niet waarom zij degene was die de groep had mogen leiden. Ze was boos geworden op Achi, maar diep in haar hart ook op zichzelf. Dit was allemaal haar schuld geweest. Sommigen boden nog hun excuses aan, maar Amore durfde het hen niet kwalijk te nemen. Ze hadden gevochten, gestreden voor hun leven, de groep, de toekomst.. Hoe kon ze hen zoiets ooit kwalijk nemen? 'Er zal een vervanger komen. Niet nu. Dat is te voorspelbaar. De Lustro zal ons dan weer pakken. Nee, later. Ik hoop dat jullie mij dan genoeg zullen vertrouwen om het dan opnieuw te proberen,' had ze gezegd. Er werd nog een opmerking gemaakt, waar ze kalm op reageerde. 'Natuurlijk. Ik had mee moeten helpen in deze oorlog. Ik denk dat ik teveel vertrouwen had in Achi. Dat die jullie alles zou vertellen. Helaas. Volgende keer zal ik het zelf doen.'
Die keer was nu aangebroken. Met de nieuwe, kleinere groep zou ze de Guerra verslaan. Deze keer wel. Het zou ze lukken. Zelfs als ze dit keer haar eigen leven ervoor zou moeten inleveren. Ze zouden winnen. Ze balde haar vuist en kneep haar ogen dicht, klaar om nog meer herinneringen op te halen, maar veel was er niet meer. Enkel de woorden van een paar van haar leden. Blitzy, bijvoorbeeld, zei: ''Je was een geweldige leider... ik was blij ooit in de Suerte gezeten te hebben.' Normale woorden, maar ze was blij geweest het te horen. Evening had hiermee ingestemd, waar Amore blij mee was. Ze haalde even diep adem en plofte neer op haar kont.
Van wie zouden ze deze keer het leven riskeren? Riolu, haar dierbare partner. Force, haar zoon. Evening, Shadow's partner. Douza, Blitzy, Melodie en Levy.. Wie zouden ze verliezen? Het was haar verantwoordelijkheid. Althans, dat gevoel had ze. Ze stond op en haalde diep adem. De Guerra zou verliezen. Absoluut. Ze zette zich op vier poten en begon te rennen, richting de Canyon.

Eenmaal aangekomen bij de Canyon bleef ze even boven staan. Ze richtte haar zwarte ogen op de donkere lucht. Vreemd, eigenlijk. Een oorlog kon zich niet afspelen op een zonnige dag. Alsof het gebied zich aan wist te passen aan de stemming. Alsof het gebied het verlies wat geleden zou worden aan voelde komen. Ze zette zich op vier poten en sloot haar ogen. Het geluid van de stromende regen kalmeerde haar, maar dat geluid zou spoedig niet meer hoorbaar zijn. De plassen op de grond zouden misschien rood kleuren. Wezens die nu nog een leven hadden.. Van sommige zou dit afgenomen worden. De grote vraag was; van wie? Van Riolu? Van Force? Van haar? Of van iemand anders? Zouden er veel sterven? Zo ja; aan haar kant, of aan die van de Guerra? Ze slaakte een diepe zucht en besloot maar te gaan. Ze zette zich af en sprong naar beneden, op een rots. Via deze sprong ze naar een andere, en zo verder.
Uiteindelijk kwam ze beneden aan en keek ze met een lichte grijns rond. Haar ogen, roodoplichtend om alles perfect te kunnen zien, schoten de Canyon door. Ze slaakte een diepe zucht. Een grote, rode donder schoot een donkere wolk in, waardoor deze geladen werd met elektriciteit. Bovendien moest de Chiave deze aanval wel gezien hebben. Zo wisten ze waar ze moesten verzamelen, en.. Een flits werd zichtbaar. Donder, regen en de duisternis. Perfect voor een oorlog, toch?

~ Only de Chiave en de Guerra! ~

"Groudon's Canyon, hè?" herhaalde Akira zacht. Een Pokémon, gehuld in een cape, was op haar afgekomen en had haar het verteld. Groudon's Canyon was de plaats waar de oorlog zich af zou spelen. Akira had er een korte mededeling van gemaakt, maar meer had ze niet gedaan. Iedereen wist al dat de oorlog kwam, en het was hun eigen taak zichzelf erop voor te bereiden. Ze richtte haar bloedrode ogen op de duistere lucht. De regen kwam met bakken uit de hemel, de wolken waren donker en de zon was compleet verborgen achter die dikke, duistere wolken. Ergens vaag in haar achterhoofd vroeg Akira zich af waarom het weer altijd zo slecht was bij een gebeurtenis als deze. Alsof de planeet het aan zag komen. Maar, dat kon niet. Het was.. Toeval. Kon niet anders. Ze stond op en keek rond. Het water droop zacht van haar vacht, terwijl ze zichzelf in beweging zette. Ze was al bijna bij de Canyon. Daar zouden ze even moeten wachten tot iedereen er was. Ze wist waar de Chiave stond; beneden. Dus, de Guerra zou boven afspreken, om vervolgens naar beneden te gaan.

Na een tijd kwam ze tot stilstand. Ze hadden hier afgesproken. Iedereen die er niet was zou zonder gemekker de groep uit gegooid worden, tenzij ze een héle goede reden hadden. Dit was een belangrijk moment voor de Guerra, en de luie leden mochten dit niet voor hen verpesten. Absoluut niet. Akira zou niet bij het gedeelte van de kloof waar de Chiave zich verzamelde gaan staan, want dan zouden hun paden elkaar kruisen en zou er misschien al gevochten worden voor de oorlog echt begon. Dat mocht niet gebeuren. Ze zwiepte zacht met haar staart heen en weer en ging op haar buik liggen. Ze was benieuwd hoe dit gevecht af zou lopen. Wie er zou winnen, en wie ze zouden verliezen. Als de halve Guerra zou sterven, maar ze zouden toch kunnen winnen, wist Akira niet zeker of dit een verlies of een winst was. Waarschijnlijk het eerste. Bij de vorige oorlog was er, voor zover ze wist, niemand gestorven. Maar.. De oorlog was beëindigd door Secret. Nu was dat onmogelijk. Dat wapen hadden ze niet meer, tot haar grote spijt. Amore's schuld. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich met al haar kracht op haar gehoor, wat nu nuttiger was dan haar zicht. Ze kon het niet laten haar zwarte staart zacht heen en weer te laten gaan bij de gedachte aan het gevecht. Natuurlijk, de kans was er dat ze verloren. Maar, ze was nou eenmaal iemand die altijd naar en gevecht uit zou kijken, hoe serieus het gevecht ook was. Het was een ervaring die je nooit zou vergeten, die belangrijk was voor de rest van je leven. Een ervaring die zou bepalen hoe het de komende tijd met de Guerra en de Chiave zou gaan.

Met een zachte zucht sloeg Houndoom haar ogen neer. Haar ledenmaten voelden zwaarder aan dan normaal. Alsof ze er tegenop zagen om haar bewegingen uit te voeren. Nee, het was niet er tegenop zien. Ze wilden de bewegingen uitvoeren, maar twijfelden over het nut er van. Een scheve grijns trok over Houndoom’s gezicht heen. Ze zou juist opgewekt zijn over wat er stond te gebeuren. Was ze niet bij de Guerra gegaan… om weer te kunnen vechten? Om niet gezien te worden als een stuk vuilnis dat er maar een beetje bij hing? Zodat anderen haar weer zagen staan? Goed, er waren natuurlijk ook andere manieren om aandacht te krijgen. Alleen stond het niet in haar planning om zichzelf weer van een of andere mislukte klif af te gooien. Daar zou niemand iets aan hebben. Bovendien zou ze dan nog verder zijn van wat ze wilde bereiken.

Houndoom opende haar ogen weer. Ze hoopte dat ze zou kunnen lachen om wat er ging gebeuren. Lachen om de moeilijke gezichten die er niet waren. Lachen om de verwondingen die ze altijd scheen te krijgen, alsof het niks was. Ze sjokte naar een plas water toe, in de hoop een glimp van haar spiegelbeeld op te vangen. Ze snoof, tevreden door wat ze zag. Haar afgebroken hoorn was weer beginnen te groeien, en zag er al een stuk minder misvormd uit. Op haar borstkas waren verschillende littekens te zien. Sommige ouder, anderen nog redelijk vers. Geen open wonden, breuken, kneuzingen, of beurse plekken. Iets dat behoorlijk abnormaal was voor haar doen. Zou het haar deze keer lukken om niet gewond te raken tijdens het vechten? Ze likte met haar tong haar lippen af. Dat zou mooi zijn voor een keertje. Dan wist ze ook eens hoe het was om geen verwondingen over te houden aan een gevecht. Ach ja, dat zou toch nooit gebeuren. Al waren het maar schaafwonden van rondvliegend puin, het zou voor haar vrijwel onmogelijk zijn om in de staat de blijven waar ze op het moment in verkeerde.

Haar mondhoeken trokken systematisch omhoog. Misschien was ze wel iets te vaak gewond geraakt. Zou het niet de bedoeling zijn dat je bang was om gewond te raken tijdens een gevecht? Angst was gezond, zolang je het maar niet overdreef. Aan teveel angst, had je nooit iets. Angst zorgt ervoor dat iemand zich terug trekt. Dat hij bang word om zijn leven te verliezen. Te weinig angst, maakt dat je niks meer om jezelf geeft. Leven om te leven… vechten om te vechten… Nee, dat had geen mening. Je kon alleen verder komen als je bereid was om iets te winnen, al ging het maar om trots. “Tch,” grinnikte ze, “tijd om mijn kop eens te laten zien.” Houndoom liep van de waterplas weg. Hopelijk zou haar andere hoorn niet breken. Ze had het al erg genoeg gevonden toen er één was gebroken. Langzaam versnelde Houndoom haar pas. Het zou niet erg gepast staan als ze als laatste aankwam, vond ze. Dat recht had ze zichzelf al vaak genoeg gegund. Toch weerhield ze zich er van om sneller te gaan. Uitgeput van het rennen aan een gevecht beginnen, was nooit een goede start.

Langzaam maar zeker, drupten steeds irritanter wordende regendruppels in Houndoom’s gezicht. Ze snoof geïrriteerd. Waarom moest het uitgerekend nú regenen? Ze haatte regen. Haar vacht begon er van te stinken, en het verpestte haar vuur aanvallen. Een bekende geur drong haar neusgaten binnen. Akira. Daar kon ze zich niet in vergissen. Zelfs als het harder zou regenen, had ze de geur waarschijnlijk nog herkend. Hij zou waziger zijn geweest, dat wel. Nog een reden waarom ze regen haatte. Het spoelde alle geuren weg. Alhoewel, dat kon eigenlijk nog van pas komen als je iemand achtervolgde. Zo werd je tenminste minder snel opgemerkt. Terwijl ze haar neus achterna bleef lopen, zochten haar ogen naar de zwarte stip die Akira zou moeten zijn. Haar blik bleef hangen op een zwart figuur. Ja, dat was Akira. Geen twijfel mogelijk, het was haar. Ze verminderde haar snelheid. Ze had geen reden om zich te haasten als er vrijwel geen andere pokémon aanwezig waren. Met een weinig vertellende glimlach, gaf Houndoom een knikje ter begroeting naar haar leidster. “Rotweer. Niet?” zei ze. Houndoom plantte haar achterwerk neer op de modderige grond. Bah, straks zou ze een gore afdruk op haar achterste hebben. Haar glimlach verdween, en maakte plaats voor een lichte frons. Zou iedereen eigenlijk wel klaar zijn voor wat er ging gebeuren?

Van een grote afstand keek een kleine Pikachu richting Groundon’s Canyon. De plek herinnerde hij maar al te goed. De eerste keer dat hij hier kwam was het gebied al veroverd door Guerra. Hij ging achter een kleine Cyndaquil aan. Die keer eindigde het niet al te goed. Toevallig waren beide Shiny en de leidster van Guerra, Akira, er op het moment en ze vielen hem en de Cyndaquil aan. Gelukkig was Achi er om hen te helpen, al was hij zelf niet sterk genoeg om de twee te verslaan. Hij werd vermoord op de plek waar ze nu zouden vechten.. Als hij niet naar Groundon’s Canyon was gekomen in die tijd zou Achi niet hoeven in te springen. En zou hij vast niet dood zijn, ze zouden vast meer hebben aan Achi dan ze nu hadden aan hem, maar hij kon er niks aan doen. Je kon het verleden niet veranderen al wou je dat zo graag.

‘’Hmfp..’’ zuchtte de Pikachu. Hij had zo lang gewacht voor dit moment. Het moment dat hij tegen de Guerra kon vechten. Aan de ene kant was hij bang, bang om dood te gaan. Iets wat hij niet was toen hij aan de tafel zat in de Abandoned Castle. Toen ze toen vroegen of iemand wou afhaken had Force niet eens in zijn gedachten dat er een grote kans was voor iemand zo jong en onervaren als hem om dood te gaan in een grote oorlog. Iets wat hij nu we kon inzien, kijkend naar de strijd veld waarop ze zouden vechten. ‘’Hmpf’’ zuchtte de Pikachu weer. Hij moest maar eens naar de strijd veld gaan, straks was hij te laat.

Hij had de afgelopen vier dagen goed getraind. Toen hij op de Shell Beach hoorde dat zijn half zusje was ontvoerd en dat ze al over vier dagen zouden vechten ging hij gelijk aan de slag. Hij begon met de techniek die zijn moeder hem had uitgelegd. Het verhogen van je volt door te concentreren. Het was moeilijk geweest, en zelfs nu had hij de techniek niet helemaal onder controle. Zo’n techniek was moeilijker da het leek en kon je niet in vier dagen leren. Force was wel vooruit gegaan sinds de ene keer op het strand. Toen vloog zijn volt gelijk alle kanten op, nu kon hij zijn volt wel een beetje verhogen en dat gebruiken, het was nu zelfs hoog genoeg dat de schade zichtbaar groter was in een aanval.

Druppeltjes vielen op de snuit van Force. Force opende één oog en keek naar de lucht. Zou het nu zelfs beginnen met regenen? Fijn, zijn vacht werd er zwaarder door zodat hij langzamer zou kunnen bewegen. Wat wel handig aan het regen was was dat zijn bliksemaanvallen nu effectiever zouden zijn; er was een grotere kans dat een bliksemaanval raak was al het regende. Force kon het niet laten om de grote rode donderstraal te zien die in een wolk verdween. Dus Amore was er ook al? Force opende zijn andere oog en begon wat sneller te lopen. Misschien waren de andere Pokémon er ook al en waren ze al begonnen met de oorlog. Het duurde niet lang voordat hij net als Amore onderaan de Groundon’s Canyon stond. Net als haar gloeide hij zijn ogen op, al deed hij het in het groen. Hij keek even heen en weer en merkte de Pikachu al snel op. ‘’Ben er.’’ Hij keek weer even naar de lucht. Zou hij dit overleven?

~ Groen oplichten kan niet. Rood oplichten heeft met de stijging van volt te maken, dat andere niet. Let daar in het vervolg op!

De grond was nat en glibberig van de voorbij gekomen regen, en de wind voelde guur en koud aan. De lucht had net nog een onschuldige blauwe kleur, maar was nu een dreigende kleur grijs. Evening kreeg een koude rilling over zijn rug heen door de ijskoude windvlagen, en besloot dat het maar tijd was om achter iets te schuilen om uit die verdraaide wind te blijven. Langzaam vervolgde hij zijn passen door het rotsachtige gebied, zijn pupillen elke kant op schietend, zoekend naar een plaats om te kunnen rusten. Maar met zo’n soort landschap kon dat nooit erg moeilijk zijn. Twee grote rotsen overlapten elkaar en hielden daardoor de wind tegen. Evening zuchtte opgelucht, met een kleine glimlach op zijn gezicht. Met een versnelde looppas naderde hij de rotsen, en ging er uiteindelijk neerzitten, voor zich uit starend over het gebied.

Veel kwam hij hier niet, moest hij eerlijk toegeven. In het Chiave gebied was het gezelliger en veiliger, maar toch bleef de neiging om in het ‘normale’ gebied hier rond te dwalen. Er waren meer variaties. Ook waren er meerdere Pokémon, want meer vrienden maken kon nooit kwaad. Al stond er wel tegenover dat het aantal slechte Pokémon ook hoger was. Pokémon die nooit in het Chiave gebied zouden kunnen komen, omdat ze dan aangevallen en verslagen zouden worden. Evening moest weer denken aan de Guerra. Hij slaakte een zucht. Veel hoorde hij niet van deze groep. Was dat omdat ze niet erg actief in het gebied waren, of was het zijn fout, was hij hier te weinig, had hij niet genoeg communicatie met de andere Chiave leden?

In ieder geval had hij vandaag een slecht gevoel. Niet alleen door het weer, dat nogal depressief leek, maar vanbinnen had hij een akelig gevoel, alsof er iets groots maar vreselijks zou gaan gebeuren. Evening draaide zijn oortjes naar boven. De regenwolk zat nu boven hem, de druppels tikten ritmisch tegen de gladde rotsen aan. Evening trok zijn neus op toen hij voor zich zag hoe een druppel zich losmaakte van de rots, en zich liet vallen op de grond. Hij hield niet van water, en zeker niet van regen, want als je er in zat was er geen kans dat je droog zou blijven. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. Dat betekende dus dat hij hier nog wel even zou blijven, want als hij ergens geen zin in had, was dat nat worden.

Maar over die gedachte had hij het fout. Er zou wel iets gebeuren. En niet zomaar iets. Amore, de leider van de Chiave stond op dit moment in de Canyon, en zou elk moment kunnen aangeven dat hij en alle andere leden er aan moesten komen. En laten we de Guerra niet vergeten, die bovenaan stond, klaar om in gevecht te gaan tegen de Chiave wanneer ze gereed waren. Een fantastische grote en rode lichtflits verlichtte de hemel een paar seconden. Evening keek er bewonderend naar. Wacht eens even.. Evening liet zijn oren zakken, en zijn ogen werden langzaam groot. Was dat niet dé rode donder? Die van Amore? Pas nu hoorde hij de donder die de lichtflits volgde. Licht ging altijd sneller dan geluid. Het gaf een enorme klap, en Evening zou zweren dat hij de grond voelde trillen.

Hij liftte meteen zijn lijf van de grond af, en schudde zich uit om de zand en andere troep uit zijn vacht te kunnen verwijderen. De Chiave had hem nodig. Zonder te twijfelen zette hij zichzelf op vier poten en rende hij onder de rotsen vandaan, de storm in, op zoek naar waar de fellle flits vandaan kwam. Maar ook dat zoeken was niet moeilijk. Hij was vlak bij de Canyon, Groudon’s Canyon genaamd. Het moest daar wel vandaan komen, want het was een herkenbaar punt om te vinden en te verzamelen. Evening rende zo hard als zijn korte pootjes hem konden dragen, en schudde af en toe het water van zijn kop af. Een grom ontsnapte uit zijn mond. Sneller, sneller… Een rode donder betekende een noodgeval, hij mocht absoluut niet te laat komen.

Eenmaal aangekomen bij de Canyon wist hij wat hij moest doen, over de rotsen en stenen naar beneden springen, om op de bodem van de canyon te komen. Hij was misschien langzamer met rennen dan Pokémon met lange renpoten, maar tussen, over en onder rotsen door sprinten kon hij als de beste, door zijn dunne en flexibele lichaam. Hij keek eerst naar beneden om in de schatten op welke stenen hij wel en niet terecht kon, en sprong daarna naar beneden. Van steen naar steen, steeds een paar meter minder hoog. Toen hij ongeveer op driekwart was, stopte hij om de Canyon te bekijken. Het eerste wat hem opviel was Amore die er stond met een andere Pikachu. Mooi, nu wist hij precies waar hij naartoe moest. Sneller dan net, omdat hij nu wist hoever zijn doel nog was, sprong hij naar beneden. Bij de laatste steen viel hij bijna neer, omdat hij uitgleed over een stuk vochtig korstmos.

Maar die fout herstelde hij nog net, en hij kon een vernederende val nog net voorkomen. Eenmaal beneden en bij Amore aangekomen hijgde hij even uit. Daarna liftte hij zijn voorpoten op, zodat hij op zijn achterste twee poten stond, en keek even naar de bovenkant van de Canyon. Zag hij daar nou iemand staan?. Hij schudde zijn hoofd veegde de regendruppels van zijn gezicht af. Daarna ging zijn blik naar Amore toe. Natuurlijk moest hij eerst weten wat er precies aan de hand was. ‘’Wat is er aan de hand, Amore?’’ sprak hij tegen haar, en keek wat heen en weer. Amore, Forse en hij waren op het moment de enigen die er stonden. Niet echt veel tot nu toe. Aan de ene kant was hij blij dat hij een keer niet als laatste aan kwam zeulen, maar aan de andere kant baalde hij er weer van. Hij had een luguber gevoel, en hoe meer Pokémon hij om zich heen had, hoe prettiger hij zich voelde in zo’n situatie.

De Canyon lag er verlaten bij. Duister. Alsof het wist wat zich, op deze plek, zou gaan afspelen. De wind ruisde zacht, maar liet een angstaanjagend gehuil los zodra het tussen de wanden van de kloof gevangen werd genomen. Donkere wolken hadden zich in de lucht samengepakt. Het sluimerde, maar elke Pokémon kon voelen dat het weer ieder moment kon omslaan. Er was storm op komst, en dat niet alleen...

Riolu stond op een grote steen. De wind, die plotseling opstak, wapperde zijn zwarte flaporen naar achter. Hij had zijn blik strak naar voren gericht. Het was zover. De Chiave en Guerra konden ieder moment arriveren. Er zou een strijd gaan plaatsvinden, dat wist iedereen. Een strijd om pokerpg, en tevens zijn dochter. Riolu sloot zijn ogen. Allerlei emoties gierde door zijn lijf. Maar hij kon ze niet uiten, moest ze, als leider en vader, in bedwang houden. Angst, dit was nog wel de meest overweldigende. Niet het soort angst voor pijn en de dood, maar angst dat hij degene die hij lief had in deze strijd zou verliezen. Dit zorgde voor een zwak punt, eentje die de Guerra maar al te goed wist. Riolu zou alles op alles moeten zetten om zijn dochter weer terug te krijgen, dat wist hij. De Chiave zou alles op alles moeten zetten om ervoor te zorgen dat de Guerra een halt werd toegeroepen. Een doel dat niet zonder risico's zou gaan. Riolu zuchtte, opende zijn ogen en richtte zijn rode ogen naar boven. Er verscheen een vastberaden uitdrukking op zijn gemaskerde gezicht, waarna hij zich afzette en over de Canyon begon te rennen.

Allerlei beelden vloeiden door zijn gedachtestroom, er leek maar geen einde aan te komen. Er verschenen vragen in zijn kop die hem beangtigde. Wat als de Guerra Senna zou gaan bedreigen, vermoorden? Wat als Amore iets overkwam? Of Force en de andere? Zou hij op dat moment de controle verliezen, of instorten? Wat als de Chiave.. verloor?
Het begon steeds harder te regenen. Grote hoeveelheden vocht verzamelde zich tussen zijn vacht en stroomde over zijn lichaam naar beneden. Riolu rende langs de plek waar Amore ooit was gevallen. Waar hij haar had gered van Groudon en waar hij toendertijd de beste nacht van zijn leven had gehad. Even glimlachde hij, maar die glimlach was voor korte duur aangezien zijn gedachtes weer naar de oorlog afdwaalde. Alleen, dit keer was het niet alleen angst wat hem overwelmde, maar ook een bepaalde.. zekerheid. Riolu wist dat hij er alles voor over had om degene waarvan hij hield te beschermen. Hij zou zijn eigen leven opofferen, om er voor te zorgen dat die van hen gespaard bleef. Misschien zorgde dit voor die zekerheid. Dat hij wist dat hij alles in deze strijd zou geven, echt alles.

Een enorme rode donder werd de lucht ingeschoten, overduidelijk een teken van Amore. Riolu hield halt aan de rand van de kloof en hief zijn kop. De nu met elektriciteit geladen lucht brulde, woest dat het was met deze plotselinge boosdoener. Het reageerde door ook bliksemschichten af te vuren en nog harder te brullen dan eerst. Het weer was compleet omgeslagen, storm, precies zoals Riolu voorspeld had. Hij schudde eenmaal met zijn kop en sprong toen naar beneden.
Het duurde niet lang voordat zijn lenige zwarte poten hem naar de bodem van de kloof hadden gebracht. Hij maakte een knikkende begroeting naar Evening en Force en bracht zichzelf toen naar de steen waar Amore op stond. Hij sprong erop, pakte haar handje vast en keek haar aan in haar perfect zwarte ogen. Woorden waren niet nodig om te vertellen wat hij op dit moment dacht. Hij was er klaar voor.

(Een kort post, sorry Ik heb het erg druk op het moment.)
Douza zwierf door vele gebieden op zoek naar Amore na het zien van Akira. Maar hij vond haar niet tevergeefs. Hij was moe en zijn poten waren vol met schrammen van keien en scherpe struiken. Zijn lichaam was bedekt met al een dikke wintervacht. Dat verbierg zijn schrammen gelukkig. Toen hij op een tak trapte voelde hij een angstig gevoel in zich komen. Geschrokken keek hij om en sperde zijn ogen volledig.


Douza zag allemaal donkere wolken bij de canyon's. Dat kon enkel het begin van de lang verwachtte oorlog betekenen. Hij droeg zijn lichaam met zijn korte poten met een snelle sprint. Een donder verscheen, een rode. Dat kon enkel van Amore zijn. Hij rende naar de plek van de volt toe maar er was helemaal niks, enkel een afgrond. Hij keek naar beneden en zag Amore, Riolu en Force al. Hij sperde zijn ogen en zijn bek ging open van verbazing. De hoogte was wel hoog, en dat moest hij springen?Hij slikte kort en sprong toen in hoop zacht te landen.
Met een harde ' plof' geluid landde hij op de grond, met dichtgeknepen ogen. Hij voelde de grond weer onder zich en opende zijn ogen. Hij was er! Serieus keek hij naar de andere aanwezige en knikte hij kort maar duidelijk. " Oorlog..."gromde hij met een lange naklank. Hij trok zijn kop wat naar boven en zag...Akira! Die had hij nog laatst gezien met nog 2 Eevee's . Er verscheen ook een Houndoom erbij. Toen hij weer terug naar Akira keek, slikte hij. Wat zou er gebeuren?Zouden er doden vallen?Gewonden zouden in ieder geval vallen. Een angstig gevoel bekroop hem. Hij haalde dat gevoel weer weg doordat hij weer aan de samenwerking van hen dacht. Ze konden winnen!Maar wel met alle leden.

Een harde vleugelslag was te horen, gevolgd door een angstaanjagende krijs. Bloed spatte uit de doorgesneden ader van de Raticate. “De Guerra zal nooit genade hebben!” kraste de Noctowl. Met haar klauwen maakte ze nog meer sneeën in het lichaam van haar prooi. Ze wist allang dat die dood was; het was simpelweg om haar klauwen te verscherpen. Want er kwam een oorlog aan, en snel ook. Haar verendek was helemaal rood gekleurd toen ze klaar was met inhakken op de Raticate. Meestal ving ze kleinere prooien, maar.. Opnieuw die oorlog, ze moest goed eten. Haar snavel stak ze tevreden tussen de pezen van de rat. Ze klemde hem om een stuk vlees en begon er aan te trekken. Zo at ze het meeste vlees van de Raticate.

De afspraak kende Lunaria, maar van tijden had ze geen benul meer. Ook de regen had ze niet aan zien komen. Een grom steeg op, diep vanuit haar keel. Van regen werden haar veren nat en kon ze minder makkelijk vliegen. Daarom besloot ze maar vast richting de Canyon te gaan.. Nee, eerst zou ze kijken of er al iemand was. Ze sloot haar ogen en liet haar psygische krachten het werk doen. Ze zag schimmen, meer niet. Het was niet duidelijk wie wie was, maar wel dat er boven en onderaan Pokémon zich verzamelden. De Pokémon bovenaan waren, als ze goed gokte, een Umbreon en een Houndoom.. Alleen die twee? Een frons verscheen op het voorhoofd van de Noctowl. Ze was blind en kon niet tegen regen, maar zou vast wel enig nut hebben met haar Hypnosis. Bovendien had ze haar eigen manier van zien ontdekt, dus was haar blindheid maar een halve handicap. Ze zuchtte, en zette zich af, omdat de tijd was aangebroken.. De oorlog zou beginnen.

Ze sloeg wilder met haar vleugels dan normaal, in de hoop nog wat water te loodsen, maar het had geen enkel nut. Zodra ze weer lichter voelden daalde er weer meer regen op haar vleugels neer. Ze moest er maar aan wennen; het zou toch alleen maar tijdens de oorlog zo zijn. De Canyon kwam al snel in zicht en ook de schimmen van de Umbreon en de Houndoom verschenen. Aangezien Akira de leidster was, verwachtte ze dat deze de Umbreon was. Zodra ze haar klauwen op de grond zette en haar beeld duidelijker werd kon ze zien aan de bouw dat ze gelijk had. ''Akira, Houndoom,'' sprak de Noctowl, die zeer klein was voor haar soort. Haar blik was uiterst serieus. Opeens bedacht ze zich dat het best mogelijk was dat er nog een hoop bloed tussen haar veren zat, hoewel de regen het er ook uit gespeold had kunnen hebben. Het maakte niet uit, omdat ze toch waarschijnlijk wonden zou oplopen door het gevecht. Ze besloot een poging te doen de verzamelde Chiave leden te herkennen. Twee Pikachu's, een Riolu, een Quilava en een Electrike.. Ze waren flink in de minderheid, maar daar zou nog verandering in komen... toch?

- 500 woorden precies, als je dezen niet meetelt~ -

Een eindje verderop..daar was Levy! Lang geleden dat hij zich liet zien. Op dit moment was hij aan het pitten onder de schaduw van een boom, die een eindje verderop van de canyon lag. De zon scheen fel. Toen Levy net in dromenland was, werd het donker. Donkere wolken zweefden hoog in de lucht, boven Levy. Levy deed langzaam zijn oogjes open en probeerde zich wakker te krijgen. "W-wat.." Zei Levy slaperig. De wolken leken er niet zo vredig uit te zien. Ineens begonnen de wolken te rommelen en Levy werd geschrokken wakker. "Wat is er aan de hand!" Hij keek in de rondte. Levy stapte naar voren om te zien wat er aan de hand was. Opeens sloeg de bliksem in de boom, waar Levy eerst lag. De boom kraakte, en vloog in brand. Langzaam viel hij om, net langs Levy. "Dat scheelde ook maar een haartje." Zei Levy tegen zichzelf. Opgelucht keek Levy naar de boom. Toen schudde hij zijn hoofd. "Het is tijd.." Levy beet op zijn lip. Hij wist precies wat er aan de hand was. De oorlog was begonnen. Hij moest meehelpen, dat was zijn plicht..Snel rende Levy naar de canyon toe.

Eenmaal aangekomen stopte levy recht voor Riolu. "Present." Levy keek naar Riolu, en toen naar de rest. Wat was het serieus..En Levy ineens ook! Dat moest wel bij een oorlog. Levy stond er om bekend door zijn onserieuze gedrag, maar vandaag zou daar verandering in komen. Levy wou voor eens en voor altijd af zijn van de Guerra. De terrorisering van de Guerra vond Levy bespottelijk. Hij zou er kortemette mee maken, tenminste..dat dacht hij. Levy knakte zijn knokkels, en andere gewrichten die hij in de strijd zou gooien. Ondertussen dacht hij aan de Guerra. Hij probeerde wat op te sommen. Een noctowl, houndoom, umbreon. De houndoom..heette houndoom! Levy kende haar maar al te goed. Nog steeds, diep van binnen, is levy het er niet mee eens dat houndoom bij de Guerra was gegaan. Ze was dus nog steeds bij de Guerra.. Levy bromde wat en keek toen naar de andere 2. De umbreon en de noctowl. Die kende Levy niet zo goed. Levy had gehoord dat de umbreon akira heette, en ze de leidster van de guerra was. Uitkijken dus. Nu was levy nog op een signaal aan het wachten om te gaan vechten in de oorlog. Levy wachtte geduldig af.

En flits doorsneed Blitzy's blik. Het regende zwaar, en Blitzy stond midden in het Chiave gebied. Het weer zag er vanochtend slecht uit, hij herinnerde nog dat hij deze ochtend wakker werd in zijn hutje in de Underground Caves. Dat zou misschien de laatste keer geweest zijn dat hij zijn hutje had gezien ''Eindelijk...'' zuchtte Blitzy. Hij slaakte een laatste zucht, voordat hij eindelijk zichzelf in beweging zette. Eerst ging het traag. Maar langzaam ging het sneller en sneller, totdat hij begon te sprinten. De regendruppels op zijn vacht deden geen pijn meer, hij had geleerd om zich tegen water te verzetten, en het water was hij helemaal vergeten door de hoge spanning die door zijn aderen stroomde.

Toen het gebied rotsachtiger begon te worden, begon Blitzy langzaam uitgeput te geraken van al het gesprint. Langzaam kwam hij tot stilstand. Hij moest zijn energie sparen voor de Guerra. Een luidde flits gaf het gevoel dat er iemand zijn ogen uitkrabte, en de donder die volgde gaf hem het gevoel dat iemand zijn rug brak. ''Nee, dat gebeurt niet...'' hijgde hij. ''Ik kan.. en zal... overleven!'' Na die woorden leek er een nieuwe motivatie door zijn lichaam te stromen. Hij sprintte en sprintte door het rotsachtige gebied. Bij een grote kloof stopte hij met lopen. Zijn hart stopte één seconde met kloppen. Hij zag de afdruk van een vierpotige schim. Dat moest Houndoom geweest zijn! ''Ik dacht dat we vrienden waren, Houndoom..'' zuchtte hij. Hij herinnerde zich nog dat hij met Houndoom een lawine van een berg hebben overleefd. En nu moesten ze elkaar gewoon vermoorden.. Een ding hield Blitzy zichzelf voor; hij zou Houndoom niet aanvallen! Of vermoorden dan toch.. De schim voegde zich bij een iets kleinere schim. Dat moest de kant van de Guerra zijn.. Die kon Blitzy beter vermijden, hij wou de start van de oorlog nog meemaken...

Toen Blitzy naar beneden te kloof keek, zag hij meteen een paar bekende gedaantes, Amore, Evening, Douza, Force... Vet! Hij had gedacht als laatste aan te komen. Toen zijn tenen naar de onmetelijke diepte gaapten, spreidde hij zijn armen, en liet zich traag vallen in de kloof. Hij strekte zijn handen uit, greep zich vast een uitstekende rotspunt. Zwaaide zijn lichaam naar een andere uitstekende rotspunt, die vijf meter lager zat. Toen hij zich wou vastgrijpen aan een andere rotspunt, zo'n vijftien meter boven de grond, gleden zijn vingers weg. Blitzy kon zich nog net redden door zijn voeten tegen de muur te zetten, en zich af te stoten. Met een sierlijke achterwaartse salto kwam hij met een harde dreun op de grond neer, net op het zelfde moment van een bliksemflits. ''Hng.. Dat leek dus iets hoger dan ik dacht..'' kreunde hij. Toen hij zichzelf weer overeind hees, begroette hij de aanwezige Chiave leden. De regen werd erger. Zijn vlam zat tussen zijn benen, omdat hij die niet nat wilde laten worden. Maar zijn vacht was doorweekt, en hij voelde zich vreselijk. Hij keek naar de bovenkant van de Canyon. Zou hij daar ooit nog levend bovenkomen. Hij liet al zijn zorgen door zijn keelgat slikken. Ieder moment kon Akira afkomen, met de Guerra achter haar, als de dood die langzaam dichterbij komt...

''Daar gaat ie dan..'' Snel rende Shiny over een groot veld. Het regen kletste tegen zijn vacht aan die alleen maar zwarter werd dan het al was. Hij stopte even om zijn vacht uit te schudden maar ging al snel door. Het water kletste onder zijn poten evenals de takken. Hij was net uit de Skull Forest toen hij door ging naar de Groundon's Canyon. Hopelijk was hij niet te laat. Nero was bij hem in de ochtend, Shiny probeerde hem aanvallen te leren en Shiny moest hem dus nog naar de grot brengen. Toen Shiny weg wou gaan begon de kleine Eevee hem te overhoren. 'Waar ga je naartoe?' ''Naar de oorlog.'' 'Waarom?' ''Om Chiave uit te schakelen.'' 'Waarom?' ''Omdat ze ons in de weg zitten.'' 'Waarom?' En dat ging zo nog een aantal minuten door. Shiny werd er gek van! Uiteindelijk had hij niks meer om terug te zeggen en zei hij gewoon ''Daarom, blijf!'' En ging hij er van door.

''Waar gaa jij heen?'' Klonk een niet al te luide stem. Shiny stopte even om te kijken waar het vandaan kwam. Zijn oog viel op een kleine Eevee, was Nero hem gevolgd? ''Ik willeh meeh!'' riep de Eevee krijsend uit. ''Ik zei toch blijf?'' De Eevee probeerde hem zielig aan te kijken. ''Dat lukt niet bij mij,'' mompelde Shiny. Die blik had hij van heel veel Pokémon gekregen voordat hij ze doden. Hij was er gewoon gewend aan geraakt om dat te zien voordat hij iemand doden. Als dat het niet was, keek de tegenstander hem aan met een : Ik ga je vermoorden, blik. ''Terug naar huis Nero..'' mompelde Shiny zo kalm mogelijk. 'Waarom?' zei Nero op zijn waarom stemmetje. ''Ga je nu weer met dat beginnen?'' zei Shiny nu geïrriteerd. 'Waarmee?' zei Nero nu op zijn waarmee stemmetje. Zijn Nederlands was beter geworden, hij kende veel woorden nu beter uitspreken en hij was nu wel te verstaan. ''Nero.. Naar huis!'' riep hij nu wat bozer naar zijn zoon. ''Tss..'' hoorde je de Eevee zeggen waarna hij zich omdraaide en wegliep.. Wat was dat irritant!

Hoe had Nero hem bij gehouden? Shiny was zo snel mogelijk deze richting opgelopen en nog steeds kon Nero in de buurt komen. Hij keek even om maar begon al snel weer te rennen in de richting waar de oorlog zou beginnen. Een Rode donder naar de lucht was zichtbaar. Betekende dat dat de oorlog al was begonnen en Amore was begonnen met aanvallen of betekenende her dat Amore haar groep wou verzamelen? Hij mocht niet te laat komen voor de oorlog! De vorige oorlog had hij al verpest, eigenlijk had hij het niet verpest. De Pokémon dachten dat hij was weggerend, wat voor hem verpest was. De Roddel die was ontstaan door Amore, hij zou haar terugpakken voor die streek. Het kwam door haar dat de Pokémon respect hadden verloren voor hem. De meeste Pokémon respecteerde hem nu wel weer maar het was nog steeds niet zoals voorheen.

Eindelijk! Akira en de rest kwamen al in zijn zicht. Het duurde nog maar enkele seconde en hij stond naast ze. ''Sorry dat ik zo laat ben,'' mompelde hij. Hij keek even naar de Pokémon, Tonu, Lunaria en Houndoom. Dus niet al te veel leden. Gelukkig, hij was niet te laat.

----
Tonu was van het saaie gesprek weggelopen om wat te kunnen trainen maar veel zin had hij ook niet. Hij voelde zich ook deprimerend, omdat hij tja, niet werd gewaardeerd. Al had hij de laagste rang kon hij toch wel wat respect hebben voor zijn soms domme acties?Met dat gedachte had hij al zo'n 2 kilometer gelopen zonder het echt te beseffen. Maar het was ook een zonnige dag en daardoor kreeg hij als gras pokemon veel energie binnen. Maar toen de zon geblokkeerd werd door een grote grijze wolf keek hij verrast naar de lucht. De warmte was verdwenen en een koude zuchtje wind ging langs hem heen. Hij kreeg wat kippenvel en legde wantrouwend zijn oren in zijn nek. Vervolgens was er bliksem zichtbaar dat gevolgd werd door een rode donder. De grijns wat op Tonu's gezicht kwam, was een zelfverzekerde grijns. Die had hij nog bij de training gehad maar voordat , had hij die nooit gehad. Een witte gloed kwam om hem heen waarna hij zijn Quick Attack deed en gelijk naar de plek ging waar de rode donder vandaan kwam. De Groudon's canyon.

Het hele gebied was al gehandhavend wat zeker door een andere oorlog was gebeurd. Tonu kon niet te lang gefancineerd blijven over de landschap en snelde dus naar een zwarte stip in de verte. Het werden 2 stippen die 2 Pokemons vormden. Een Umbreon en een Houndoom. Hij herkende gelijk Houndoom en Akira. Hij stopte kort naast Akira en knikte.

(Ik post het maar met de juiste account )

Rowan liep naar voren, zijn poten lieten duidelijke sporen achter in de drassige grond. Zijn felle blik gleed over de canyon, over de plateaus, de rotsen, de spleten. Er waren plekken om vanaf te springen, om heen te vluchten. Maar het bleef een grote kloof. Ontsnappen was haast onmogelijk. Met een uitgestreken gezicht bleef Rowan de canyon bestuderen. Hij wist niet goed hoe hij zich voelde. Normaal zou hij opgewonden zijn geweest, de spanning voor het gevecht. Nu was hij echter ingebonden. Waarom? Was hij bezorgt dat ze zouden verliezen? Of alleen bezorgt om Houndoom? Hij fronste en trok zijn bovenlip een stukje op. Haar mocht niks gebeuren. Degene die haar verwondde zou hij persoonlijk aan stukjes scheuren.

Een donder weerklonk door het ravijn. Rowan keek op en zag net een rode gloed verdwijnen. De Chiave verzamelde zich. Er klonk gerommel in de wolken, van slag door de aanval en meteen begon het harde te regenen. Rowan sloot even zijn ogen en concentreerde zich op zijn voltage. Vroeger was het gevaarlijk voor hem geweest in de regen, levensgevaarlijk. Maar nu had hij zijn statische elektriciteit onder controle. Hij kon het volledig terug trekken of zoals nu lichtjes over zijn huid laten rollen. Zijn vacht en manen knetterden bij de aanraking van de regen, maar de blauwe vonken dansten ongestoord over zijn lichaam. Rowan glimlachte lichtjes en opende zijn ogen. Het was tijd.

De grote Luxray bracht zich in beweging, rende langs de rand van de canyon naar de plek waar ze hadden afgesproken. De grond was glad en drassig, dus klauwde Rowan zich goed vast in de grond met zijn nagels. Hij vroeg zich af hoe het beneden in de kloof zou zijn. Waarschijnlijk was het één grote modderpoel. Of een zwembad, aangezien het water niet weg kon door de harde rots lagen.

Akira kwam in zich, vergezeld door Houndoom, Douza, Lunaria, Shiny en Douza. Een frons verscheen op zijn gelaat. Waar was de rest? Een zachte grom rolde over zijn lippen. Ze konden maar beter opschieten. Hij minderde vaart en draafde naar het groepje toe. “Gegroet.” Zei hij kalm. Rowan knikte even beleefd naar Akira en liep toen door naar Houndoom. Hij liep om haar heen, zodat zijn snuit dezelfde kant op wees. Rowan bleef echter staan, niet omdat hij niet vies wilde worden, maar omdat er teveel spanning in zijn lijf zat. Met zijn neus tikte hij even tegen Houndoom’s nek. “En, ben je er klaar voor?” vroeg hij, waarna hij zwakjes glimlachte om zijn bezorgdheid te verbergen. Dat hoefde verder niemand te merken.

~Bluh, slecht, maar moest toch wat xD~

Wolken, het onweerde. Een rode donder schoot de lucht in, waardoor een zwarte gedaante op de rand van de Canyon duidelijk zichtbaar was. Haar rode ogen hadden moorddadig gestaan. Kort daarna hadden alle Chiave leden zicht verzameld, waarna al gauw ook de Guerra leden zich in de Canyon laten zien.

Vier dagen geleden had ze dit gezien, toen de beslissing was gevallen. Ze had Music’s aura in het Chiave gebied ontdekt, maar ze was al weg geweest. Melodie fronste even. Wat had haar zusje hier gedaan? In elk geval was er een belangrijke beslissing genomen, ze zag de oorlog nu anders, wat betekende dat er iets veranderd was. Ze gokte dat Akira nu wist van Amore, dat ze nog leefde. De Gardevoir zuchtte even en keek op naar de lucht. Vanaf Peacefull Plains, waar ze zich nu bevond, kon je de donkere wolken al boven de Canyon zien hangen. Ironisch haast, hoe het weer zich leek aan te passen aan de omstandigheden. Een rode donder schoot omhoog, vonken verspreiden zich door het wolkendek en een klap galmde over het terrein. Melodie sloot even haar ogen, het was tijd.

In een flits teleporteerde ze, waarna ze aan de rand van de Canyon stond. Ze sloeg de kap van haar mantel over haar hoofd. Ze wist dat ze de mantels niet zouden dragen tijdens het gevecht, maar ze had ook geweten dat het zou regenen. In een soepele pas begon ze langs de kloof te rennen. Haar rode ogen schoten door de kloof, op zoek naar Amore. Het was moeilijk bewegen voor haar, haar spitse voeten zonken weg in de modder, of zorgden er voor dat ze haast uitgleed. Zodra ze Amore en de rest spotte bleef ze dan ook opgelucht staan en teleporteerde naar beneden.

Ze schoof haar kap een stukje terug, zodat ze haar gezicht konden zien, maar hield de mantel aan. “Hallo.” Groette ze zacht, maar niet onduidelijk. Ze liet haar blik over de aanwezige pokémon glijden. Amore en Riolu, die een nieuw nest te verzorgen hadden, Force, die haar veel te jong leek voor deze oorlog, Blitzy en Douza, waarmee ze een overstroming had voorkomen en Levy, die veel serieuzer keek dan hij ooit had gedaan. Melodie slikte even. Ze wist niet of ze er klaar voor was, waarschijnlijk niet. Ze had nooit veel gevochten en zeker geen oorlogen. Met drie passen was ze bij de wand van de Canyon, waar ze neer zonk op een steen die tot haar bovenbenen reikte. Waar was ze aan begonnen?

Toen een bekende stem klonk, opende Amore haar diepzwarte ogen en keek ze de kleine Pikachu aan. Nog veel te jong voor de oorlog, wist ze. Maar, hij zou het redden. Hij zou niet alleen vechten. Zij zou samen met hem vechten. Dat was in ieder geval beslist. Ze slaakte een diepe zucht."Hallo, Force," zei ze kalm en ze glimlachte licht. Als tweede kwam Evening aan. Evening was de partner van Shadow, maar Shadow vocht niet mee in deze oorlog. De vorige had ze ook niet mee gedaan.. Maar, Shadow had zo haar redenen, wist Amore. Ze slaakte een diepe zucht. 'Wat is er aan de hand, Amore?' vroeg Evening. "Het begint," zei Amore, waarna een bliksemflits naar beneden raaste en bijna direct daarna een hard gerommel klonk die de grond liet trillen. Een frons ontstond op haar kop. De flits had een rode gloed gehad. Heel vaag, maar het was er. Haar schuld. Zij had de wolk opgeladen. Ze grinnikte zacht. Toen haar hand beet gepakt werd, hoefde ze niet te kijken door wie. Ze keek alleen om nog een keer recht in zijn perfect rode ogen te kijken, wetend dat de kans bestond dat dit de laatste keer was. Ze knikte even naar hem en haalde haar hand toen uit de zijne, om op Force af te springen. Ze pakte zijn beide handen beet en keek hem met een serieuze blik aan. "We vechten samen, Force. Als er ook maar íets gebeurt en ik zie het niet.." zei ze zacht. "Dan moet je me meteen roepen. Ik zal degene die jou aanraakt persoonlijk aan stukken scheuren," siste ze toen, zich eigenlijk niet helemaal beseffend dat ze die laatste zin ook hardop uit sprak. Ze keek om bij het geluid van voetstappen. Zo alert als nu was ze nog nooit geweest. Het was Douza maar. "Hallo, Douza," zei Amore kalm en ze glimlachte. 'Present,' klonk er toen niet veel later. Amore keek met een frons naar Levy, die in haar ogen keek alsof hij moest poepen. Zo serieus had ze hem nog nooit gezien, dus het klopte niet helemaal. Ze wist haar lachen in te houden, maar wachtte even voor ze hem begroette. "Hallo, Levy," zei ze uiteindelijk kalm. Blitzy kwam ook, alleen hij kwam springend. "Let op!" siste Amore. "Het is niet handig om je eigen poten te breken voor een oorlog," siste ze toen. "Maar, hallo, Blitzy," zei ze toen en ze slaakte een diepe zucht. Amore sprong weer naar Riolu toe en pakte zijn hand vast. Ze zag Melodie aankomen en hoorde haar groeten, maar meer dan een zachte 'hallo' kreeg Amore niet meer over haar lippen.

Het besef dat het nu toch echt bijna zover was begon langzaam tot haar door te sijpelen. Het druppelde als gif door haar aderen. Heel even voelde ze hoe haar handen gevoelloos werden van de verantwoordelijkheden die op haar schouders rustten. Zonder er acht op te slaan dat het misschien niet nodig was, begon ze te spreken. "Jullie zijn er allemaal. Bedankt. Ik waardeer dit heel erg," zei ze oprecht en ze keek glimlachend de groep rond. "Jullie vechten niet alleen voor jullie levens. Het is voor de toekomst, maar ook voor nu. Het is voor iedereen in PokéRPG," zei ze. Ze fronste even bij het horen van haar eigen woorden. Ze klonk nu wel heel vreemd, maar oké. "Bedankt. Voor het vertrouwen, voor dit, voor alles. Doe je best, meer kan ik niet van jullie vragen. Wanneer er hulp nodig is, wil ik dat dat gegeven wordt. Samen zijn we sterker dan de Guerra. We moeten die kracht alleen nog vinden, maar dat moet lukken," zei ze toen en ze keek recht in de rode ogen van één van de Pokémon waar ze voor vocht, waar ze niet zonder wilde leven. "Jullie verdienen alle respect," zei Amore, waarna ze door haar rug zakte en een soort buiging maakte, wat een teken van respect voor de rest was. Toen ze weer recht stond, gleden haar diepzwarte ogen over de groep. "Ik zal zorgen dat ik deze keer mijn leidersrang waar kan maken," zei ze zo zacht, dat alleen degenen dichtbij haar dit zouden kunnen horen. Ze haalde diep adem en keek in de groene ogen van een kleine Pikachu. Nog een Pokémon wiens leven ze in deze strijd riskeerde, maar wiens leven haar te waardevol was om te riskeren. Ze haalde diep adem, wetend dat het nu bijna zover was.

~Nu ga ik heel vaag klinken, maar.. Bedankt dat jullie toch allemaal gekomen zijn enzo. Dit geldt ook voor de Guerra. Daarvan moeten er nu nog maar twee leden komen, maar beiden hebben toch al op één van hun accounts hier gepost. Dit gaat beter dan verwacht. Nouja, eh.. Kijk naar het lijstje in het groepstopic voor het gevecht begint. ~

Comet snoof. Hij wist dat het tijd was. Hij had de rode donder van Amore gezien, en had gehoord dat hij daar op af moest gaan. De rode donder betekende namelijk dat Amore haar groepje bij elkaar haalde, dus moest de Guerra zich ook gaan verzamelen. Comet was weliswaar geen lid meer van de Guerra, maar had met Akira afgesproken dat hij aan hun kant zou meestrijden. Hoe meer soldaten, hoe eerder de oorlog afgelopen zou zijn.. Tenminste, als die soldaten een beetje slim en sterk waren.

De Pikachu zetten zijn Quick attack in en zag al snel de Canyon verschijnen. Ook kwam het verzamelde groepje Guerra-leden snel in zijn vizier. Het leek er op dat de meesten er al waren. Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij vaart minderde en uiteindelijk stopte. Iedereen leek zo serieus. Oorlog was voor Comet slechts een spel dat je tactisch moest spelen. En hoewel hij zijn tegenstanders - op Amore en Force na - niet kende, had hij er vertrouwen in dat de Guerra een grote kans had om te winnen. Hij legde zijn armen over elkaar en sloot zijn ogen, wetend dat het zinloos was om de rest te begroeten, omdat de rest waarschijnlijk precies hetzelfde deed en het vermoeiend kon zijn om steeds maar 'hallo' terug te moeten zeggen.

- Had geen zin in een 'intro', dus deze post is aan de korte kant. x3 -

Gestaagd als de vloed verscheen Taresh in het zicht. Zijn lichaam was nat, zeiknat, maar hij had er geen erg in. Nee, hij bleef gewoon stug doorlopen, zijn blik gericht op de bron van de rode donder. Zo kwam hij uit in de Canyon, en tevens op de plek waar de Guerra zich had verzameld. Hier zou het gebeuren, wist hij. Oorlog. Er verscheen een vermakelijke grijns op Taresh’s snavel terwijl hij zich langzaam tot stilstand bracht.
Ter respect maakte hij met zijn kop even een groetende beweging richting de rest en liet zich toen tegen een grote steen aan vallen.

Oorlog, niet eerder had Taresh aan zoiets meegedaan. Hij had wel eens eerder tegen een groep gevochten, meerdere keren zelfs, maar dat was in zijn eentje. De eerste keer was als Psyduck, hij was toen nog geen jaar oud, een kind.
‘Nee, jij mag niet meedoen!’ hadden ze gezegd. Taresh had de kring Psyduck’s kwaad aangekeken, het was niet eerlijk. ‘Mijn vader zegt dat er een demon in jouw huist,’ begon er eentje kwetsend. Deze woorden maakte hem alleen maar kwader. Oke, hij was anders dan de andere. Hij had grote zwarte ogen in plaats van de normale kleine zwarte stip in het oogwit, een andere houding, een ander soort karakter. Maar dit maakte hem nog niet tot een demon. Hij wilde alleen maar meedoen.
Één Psyduck, de grootste van de groep, had het lef om naar voren te stappen en hem een gemene duw te geven. ‘Je hebt ons gehoord, ga weg!’ Taresh wankelde naar achter, maar wist zich met zijn platvoeten staande te houden. Hij hoorde de Psyduck lachen. ‘Zelfs zijn eigen vader vindt hem een schande voor de groep!’ Dit was de druppel. Woest schreeuwend sprong Taresh naar voren, bovenop zijn belager. Bloed begon te vloeien. Bloed dat niet afkomstig was van hem..

Taresh opende zijn ogen, zich nu pas realiserend dat hij deze dicht had gedaan. Hij snoof en richtte zijn blik op de kloof. Daar ergens beneden was de Chiave ook bezig met verzamelen. Hij had de groep nog nooit gezien, maar wel al vele verhalen over ze gehoord. Zij waren ten slotte degene die de Guerra steeds in de weg zaten. Maar, daar zou vanaf nu verandering in komen.

Akira zag hoe een donder de lucht rood kleurde. Amore. Ze slaakt een diepe zucht en legde haar kop op haar voorpoten, wachtend op de leden. De eerste die kwam was Houndoom, één van de Pokémon die al snel een hoge rang in haar groep bereikt had. Akira glimlachte licht naar Houndoom. 'Rotweer, niet?' vroeg deze. Akira fronste. "Ik heb er geen last van," zei ze zacht. Niet veel later klonk het geluid van een naderende Vogel. Akira keek om, recht in de ogen van Lunaria, de Noctowl. 'Akira, Houndoom,' groette deze. Akira knikte. "Hallo, Lunaria." Ook Tonu en Shiny kwamen aan, en beiden groetten hen zonder woorden. 'Sorry dat ik zo laat ben,' zei Shiny nog, maar Akira lette er niet op. Hij was niet te laat. Het was nog niet begonnen. Even later kwam Rowan, die 'gegroet,' zei en zich op Houndoom richtte. Akira lette er niet op. Ze had er weinig mee te maken wat er zich tussen die twee af speelde, en als er al wat was waar ze hen over kon klieren.. Nu was het niet het moment. Niet veel later kwam Comet, de Pikachu. Ze had hem gevraagd mee te strijden, zodat ze meer vechters hadden. Hij zei ook niks, maar dat maakte Akira niets uit. Het was nu niet het moment om hun te wijzen op hun socialiteit. Uiteindelijk kwam Taresh ook en Akira hapte naar adem. Dit was iedereen die komen moest. Ze stond op en zwiepte met haar zwarte staart heen en weer. "Kom mee," zei ze. Ze sprong naar beneden, op een rots. Zo ging het door, rots voor rots naar beneden.

Toen haar vier poten de grond raakten en ze dus beneden aangekomen was, slaakte ze een zucht van verlichting. Op vier poten van die steile helling af gaan terwijl het regende, wat zorgde voor gladheid, was nooit een hobby van haar geweest, en dat zou het ook nooit worden. Ze liep rustig op de Chiave af en bleef een meter of acht van de grote groep af staan, terwijl haar rode ogen over de groep gleden. "Amore, Riolu.. Andere verlepte wezentjes," begroette ze hen geïrriteerd, waarna ze door haar voorpoten zakte en haar ogen rood op liet lichten. Haar zwarte staart ging zacht heen en weer, terwijl ze haar blik even op de groep die achter haar aan kwam richtte. Hierna keek ze weer in de diepzwarte ogen van Amore. "Val aan," siste ze. Zo zacht, zo weinig woorden.. Maar zo'n angstaanjagende betekenis. Een bliksemflits werd zichtbaar net een fractie van een seconde nadat ze die woorden gezegd had, en niet veel later trilde de grond bij het geluid van een luide donder.
De oorlog was nu echt begonnen.

~Lees het lijstje even goed door, want er hebben bepaalde veranderingen plaatsgevonden. Dankje.

Kort keek Shiny naar beneden. Daar zouden de Chiave leden moeten staan. Het was te ver voor Shiny om alles goed te kunnen zien, maar hij kon wel zien dat ze op het moment in de meerderheid waren. Als de andere Guerra leden niet snel zouden komen kon dit slecht kunnen aflopen. 'Gegroet,' hoorde hij iemand zeggen. Al wist Shiny wie het was door de stem, draaide hij zich toch om om even naar de Pokémon te kijken. Rowan. Deze had zich meerdere keren bewezen in Guerra en leek een goeie lid te zijn. Correctie, een goeie Ayuda. Twee andere Pokémon kwamen er al snel bij staan, Comet en Taresh. Comet zat jammer genoeg niet meer in de Guerra, ook Comet had zich een paar keer bewezen en was alleen door in-activiteit uit Guerra geschopt. Ze waren goeie vrienden geweest al voordat ze in PokeRPG kwamen. De andere lid, Taresh, kende hij niet zo goed. Shiny wist dat Taresh dezelfde rang had als hem maar Shiny praatte bijna nooit met hem. De enige keer was voor een training. 'Kom mee,' hoorde je Akira zeggen. Ze sprong al snel naar beneden.

Shiny was de eerste die haar volgde. Net als Akira sprong hij voorzichtig van steen naar steen naar beneden. De stenen waren glad en je kon er makkelijk over uitglijden. Het zou dom zijn om jezelf al voor een oorlog te verwonden. Een paar seconde nadat Akira op ed grond was geland lande ook Shiny op de modderige grond. Shiny ging vlak achter Akira staan en bekeek de Pokémon even van Chiave. Blitzy, Amore, Levy en Riolu waren de enige die hij kende. Riolu kende hij alleen maar door zijn rang en had hij dus nooit eerder ontmoet, op de vorige oorlog na. Ook Evening was daar geweest maar daar had hij geen aandacht aan besteed. Tegen Blitzy en Levy had hij al eens gevochten, één van de twee gevechten had hij gewonnen en de andere was onderbroken. 'Amore, Riolu.. Andere verlepte wezentjes,' hoorde Shiny Akira zeggen. Hij grijnsde even kijkend naar de groep. Tegen wie zou hij het opnemen? 'Val aan,' siste Akira nu. Langzaam liep Shiny naar voren, hij was geen watje. Hij zou niet uit het niets aanvallen, hij gaf zijn tegenstander graag een kans. Hij stopte een paar meter voor Amore en Force. ''Lang niet gezien, volgens mij hebben wij het nog nooit tegen elkaar opgenomen? Ik ben wel benieuwd hoe sterk de 'leidster van Chiave' is,'' zei hij op een bespottelijke toon. Hij grijnsde even en keek naar Force. ''Zeg maar doei aan mama,'' mompelde hij droogjes waarna hij Amore weer aankeek.. Het was donker hier beneden, jammer genoeg kon Amore door het duister heen kijken met haar ogen anders zou het nog makkelijker worden. Maar het gloeien van de ogen zou ook haar eigen positie verraden.

Houndoom had haar ogen gesloten gehouden, en had alleen vaagjes geknikt als ze de voetstappen had gehoord van de andere leden die aan kwamen lopen. Ze voelde een zachte tik in haar nek. “En, ben je er klaar voor?” hoorde ze Rowan zeggen. Houndoom opende haar ogen, en begon te grijnzen. “Je maakt je toch geen zorgen over mij, of wel soms? Straks krijg je ook al een permanente frons op je voorhoofd…” reageerde ze plagerig. Ze stopte met glimlachen. Rowan had geen tijd om zich zorgen te maken, vond ze. Het zou hem afleiden, net als dat het haar zou afleiden. Hoe zou ze het zichzelf kunnen vergeven als hem iets ernstigs zou overkomen, alleen al omdat hij zich zorgen maakte om haar? Ze snoof lichtjes, en deed een poging om alles waar ze zich zorgen om zou kunnen maken uit haar hoofd te bannen. "Kom mee," zei Akira. Houndoom stond systematisch op, bleef kort staan om de vele modder van haar kont af te schudden, en volgde haar leidster vervolgens. Eigenlijk… had ze deze keer zelfs meer zin in de zogenaamde oorlog dan de vorige keer. Was het omdat ze eindelijk iets voelde wat als ‘normaal’ beschouwd kon worden? Of was het omdat ze zichzelf had beloofd om niet meer aan vroeger te denken?

Een vreemd gevoel van opwinding trok langzaam door Houndoom heen. Winnen… winnen… Zonder dat ze er iets aan kon doen, trokken haar mondhoeken omhoog tot een grijns. Ze wilde winnen. Punt uit. Ze liet haar blik over de zogenaamde Chiave leden heen glijden. Sommige had ze nog nooit gezien, anderen herkende ze van vorige keren. Ach, wat zou het ook. Als ze geluk had, zou ze hen geen tweede keer hoeven te zien. Alhoewel, ze had nooit echt geluk gehad. Of wel soms? Haar blik bleef haken bij Levy. Zat hij ook bij de Chiave? Haar grijns werd iets breder. Misschien zou een revanche tegen hem leuk zijn. Nu ze weer genezen was, kon ze op volle kracht tegen hem vechten, zonder bij elke beweging ineen te krimpen van te pijn. Zou hij sterker zijn geworden in de tussentijd? Ze kon het in ieder geval niet aan hem zien, maar dat kon natuurlijk ook aan haar liggen…

Houndoom hopte van steen naar steen naar beneden, om vervolgens met een vaag geluid in de modder neer te komen, die tot haar borst omhoog spatte. “Hè, bah…” mopperde ze. Ze schudde de modder van zich af, voordat ze zich weer op het aankomende gevecht richtte. "Val aan," siste Akira, na iets tegen de Chiave leden hadden gezegd. Een harde klap klonk, veroorzaakt door het onweer. Misschien was het wel in haar voordeel dat het onweerde. Haar zwarte vacht zou minder goed zichtbaar zijn tijdens dit weer. Bovendien kon ze perfecte rook gordijnen maken, door de damp die van het water dat ze verbrandde afkwam. Ja.. het had altijd nog slechter gekund. Een tornado die het gevecht in de war stuurde, ofzo. “Tch,” snoof Houndoom. Ze richtte haar blik weer op Levy. Tijd om maar een de slag te gaan. “You’re mine,” grinnikte ze, nog steeds grijnzend. Ze zette zich vastberaden af, en sprintte op Levy af. Ze ging niet op volle snelheid, zodat dat later misschien nog in haar voordeel kon werken.

'Hallo, Force,' hoorde Force Amore kalm zeggen. Het duurde niet lang voordat ook de andere Pokémon er bij kwamen staan. De eerste was Evening, een Pokémon die hij nooit eerder had gezien. Wel had hij over de Quilava gehoord. 'Wat is er aan de hand, Amore?' vroeg de Quilava. 'Het begint,' antwoordde Amore. Al snel kwam er nog een Pokémon bij. Riolu. Deze kwam naast hen staan zonder wat te zeggen. 'We vechten samen, Force. Als er ook maar íets gebeurt en ik zie het niet.. Dan moet je me meteen roepen. Ik zal degene die jou aanraakt persoonlijk aan stukken scheuren,' zei Amore nadat ze zijn pootjes had beetgepakt. Deze liet ze al snel weer los toen Douza en Levy er bij kwamen staan. Al snel kwamen ook Blitzy en Melodie er bij staan, dit maakte de Chiave compleet. 'Jullie zijn er allemaal. Bedankt. Ik waardeer dit heel erg. Jullie vechten niet alleen voor jullie levens. Het is voor de toekomst, maar ook voor nu. Het is voor iedereen in PokéRPG. Bedankt. Voor het vertrouwen, voor dit, voor alles. Doe je best, meer kan ik niet van jullie vragen. Wanneer er hulp nodig is, wil ik dat dat gegeven wordt. Samen zijn we sterker dan de Guerra. We moeten die kracht alleen nog vinden, maar dat moet lukken. Jullie verdienen alle respect,' sprak Amore.

''Wanneer beginnen we?'' mompelde Force niet al te luid. Zijn vraag werd al snel beantwoord. Akira kwam naar beneden gesprongen gevolgd door de rest van Guerra. Akira begroette de groep even op een niet al te vriendelijk manier waarna ze het bevel gaf om aan te vallen. Shiny kwam al snel hun richting opgelopen. 'Lang niet gezien, volgens mij hebben wij het nog nooit tegen elkaar opgenomen? Ik ben wel benieuwd hoe sterk de 'leidster van Chiave' is.' Force keek Shiny geïrriteerd aan. De Shiny Umbreon die eerst leider was van de Guerra. 'Zeg maar doei aan mama,' zei de Shiny Umbreon opeens. Shiny keek hem aan. Hij wou Shiny eigenlijk aanvallen maar hij hield zich in. ''Net als jij bij de vorige oorlog doei zei aan jou rang..'' momeplde hij waarna hij snel zijn ogen sloot op zijn volt niveau omhoog te krikken. Snel opende hij zijn ogen weer, hij mocht zijn ogen niet te lang gesloten houden in een oorlog. Dat kon de dood betekenen.

Amore richtte haar blik omhoog. Toen ze een vage schaduw zag in de duisternis, gromde ze. Ze sloeg haar armen heel even om Riolu heen, wetend dat de kans bestond dat dit de laatste keer was. Een gevoel wat alles uit haar binnenste uit elkaar leek te scheuren. Ze liet Riolu los, slaakte een diepe zucht en sprong ze van haar steen af, om voor de groep te gaan staan. Zoals verwacht was de Pokémon Akira. Amore stond oog in oog met het wezen wat haar dochter ergens in gevangenschap nam, en Amore kon niet anders dan een diepe haat koesteren voor dit verlepte, zielloze wezen. Akira begroette haar en haar groep en Amore gromde. "Monster," mompelde Amore droogjes. Zo zag ze Akira; een harteloos monster. Ze zakte een beetje door haar rug en hield haar arm horizontaal naast zich, alsof ze de groep daarmee beschermen kon. Natuurlijk kon dit niet. Ze kon niet meer de hele groep beschermen. Nu was dat onmogelijk. Daar was het nu te ver voor gegaan. Nu was het het moment waarop ze zich moest concentreren op die levensvormen die voor haar zo belangrijk waren, dat ze zonder hen zou willen sterven. Ja.. Zonder haar kinderen en Riolu.. Zou ze niet verder kunnen. Ze richtte nog één keer haar blik op Riolu, en toen op Force. Toen klonken er meer voetstappen, en even later twee kleine woorden. 'Val aan,' klonk Akira's stem. Die twee woorden, die een rilling door haar hele lichaam lieten gaan. De twee woorden die ervoor zorgden dat de oorlog nu echt begonnen was. Twee woorden.. Zo klein. Maar met zo'n grote, angstaanjagende betekenis. De bliksemschicht die volgde maakte de woorden nog angstaanjagender, maar Amore had niet veel tijd meer om daar haar aandacht aan te besteden.

Een Pokémon kwam op haar af, Shiny genaamd. Voormalig leider van de Guerra, en partner van Akira, wist Amore. Hij keek haar recht in haar ogen aan en Amore liet haar perfect zwarte ogen rood oplichten. Het oogcontact wat ze hadden zei al genoeg. Shiny had haar uitgekozen als zijn tegenstander, en Amore zou dit accepteren. 'Lang niet gezien, volgens mij hebben wij het nog nooit tegen elkaar opgenomen? Ik ben wel benieuwd hoe sterk de 'leidster van Chiave' is,' zei de Shiny Umbreon tegen haar. Amore gromde zachtjes. 'Zeg maar doei tegen mama,' zei hij tegen Force en Amore gromde. Snel, zo snel als bijna niemand dat kon, sprintte ze met behulp van haar Agility omhoog, zette zich af tegen Shiny's rug en zorgde ervoor dat ze zo'n tien meter verwijderd was van de rest van de groep, maar niet van achteren aangevallen kon worden door iemand anders; er stond een muur achter haar. Ze keek Shiny met haar roodgloeiende ogen aan. Beide konden ze goed zien in deze duisternis, dus daar kon ze geen gebruik van maken. Het weer was echter in haar voordeel. Water geleidde elektriciteit, en.. Met regen kon een donder niet missen. Ze zou zorgen dat ze daar gebruik van kon maken.

Tonu keek hoe de rest allemaal opdaagden en een lange grijns verscheen weer op zijn gezicht. Hij trok zijn poot omhoog en bleef naar Akira en de rest kijken. Hij wou gaan vechten, met dat gedachte bleef de adrenaline in zijn aderen stromen. 'Kom mee,'sprak Akira. De adrenaline stroomde sneller en Tonu likte zijn bek af. Hier kwam het moment, het moment van de waarheid. Eindelijk kon hij zich helemaal bewijzen en laten zien dat die trainingen het waard waren. Akira liep vervolgens de rotsen af. Hij wachtte eerst tot Akira beneden was waarna hij zich behendig over de rotsen liet verplaatsen. Elke sprong dat hij maakte tussen de rotsen door, verminderde de ardenaline weer. Hij raakte de grond weer aan en stond zo'n 8 meter voor Chiave, hun vijand.
Elke sta dat hij pas had gemaakt trilden zijn poten lichtjes van opwinding. Het kon ook van angst zijn, voor zijn leven. Hij had een raar gevoel in zijn maag en de rest van zijn lichaam terwijl hij recht in de ogen van alle Chiave leden keek. Vervolgens keek hij om zich heen, met een vast beraden blik. Ze zouden en moesten winnen. Dat was zeker. Zijn oren gingen hierbij naar achteren en hij boog al zijn poten. Zodat hij op Chiave kon stormen. Maar tegen wie zou hij eigenlijk vechten?Hij keek recht voor zich en zag een Electrike, van ongeveer zijn leeftijd. Dat zou zijn vijand zijn. Hij ontblootte zijn tanden terwijl hij zich bedacht hoe hij van een Electrike kon winnen. Ze waren elektrisch maar konden ook vuur aanvallen. Zoals een Flamethrower, dat was zeer effectief tegen een gras soort. Een Leafeon was helaas een grassoort. Een elektrische aanval werd weer gehalveerd bij gras soorten, dat hielp maar een beetje.
'Val aan,' sprak Akira opeens. De stem ontwaakte Tonu ui zijn gedachte waarna hij Houndoom en Shiny al zag aanvallen. Hij werd omhuld door een witte licht waarna hij zijn Quick Attack gebruikte om vlug bij Douza te komen. Maar hij stopte net midden in zijn aanval. Hij bleef stil staan en grijnsde. Hij wachtte op de reactie van de Electrike. Hij deed vervolgens zijn Sand Attack en allemaal zand kwam in d lucht terecht. Er was niks meer te zien. Maar Tonu kon alles nog goed zijn, maar de Electrike ook?Tonu had een uitgebreide familie waar een Umbreon in voor kwam die door alles heen kon zien. Dat had hij nog deels in zijn DNA. Familie was waardevol, dat zeker.

Amore, Force, Evening, Blitzy, Levy, Douza en Melodie. Ze waren er allemaal. Riolu glimlachte zacht. Allemaal wisten ze van de risico's, toch waren ze gekomen. Om te strijden voor hun land, hun thuis. Maar, niet allen leken hier zo zeker over te zijn. Melodie, de Gardevoir die al eerder had vermeld dat ze niet graag vocht, was verslagen neer gezakt op een steen. Haar onzeker emoties trilde door zijn zwarte flaporen. Riolu sloot voor enkele seconden zijn ogen. Melodie, niet bang zijn. Wij zijn er voor je. Je bent er klaar voor, ik weet dat je het kunt. Hij opende zijn ogen, wetend dat de Gardevoir zijn bericht had ontvangen. Hij schonk haar een glimlach, en richtte zich toen tot Amore, die de groep bemoedigend begon toe te spreken.
'Jullie zijn er allemaal. Bedankt. Ik waardeer dit heel erg. Jullie vechten niet alleen voor jullie levens. Het is voor de toekomst, maar ook voor nu. Het is voor iedereen in PokéRPG. Bedankt. Voor het vertrouwen, voor dit, voor alles. Doe je best, meer kan ik niet van jullie vragen. Wanneer er hulp nodig is, wil ik dat dat gegeven wordt. Samen zijn we sterker dan de Guerra. We moeten die kracht alleen nog vinden, maar dat moet lukken. Jullie verdienen alle respect.'
Haar woorden zeiden alles al. Riolu glimlachte, boog met volle respect met haar mee en liet zijn rode ogen toen trots over de groep glijden. Vervolgens maakte hij een vastberaden knikkend gebaar met zijn kop. "Succes allemaal, ik ben trots dat ik jullie leider heb mogen zijn," sprak hij toen oprecht.

Één zin van Amore's hele toespraak was hem zeker niet ontglipt. Het was de zin die ze als laatste had toegevoegd, woorden die ze meer tegen zichzelf leek te hebben gehad. 'Ik zal zorgen dat ik deze keer mijn leidersrang waar kan maken.' Riolu keek haar met een meelevende blik aan. Arme Amore. Ze zei het niet, maar hij wist dat dit alles bij haar het zwaarst lag. Zij was ten slotte degene die was verraden door de vader van haar eerste kinderen, de Suerte had moeten opgeven en haar bloedeigen dochter had moeten vermoorden. Toch gaf ze niet op. Riolu glimlachte en dacht even niet meer van haar te kunnen wegkijken. Zij was degene voor wie hij nog het meest vocht, het dierbaarste wat hij had. Niks zou hem in de weg staan om haar leven te kunnen beschermen. Amore sloot zijn armen om hem heen en Riolu drukte haar even dicht tegen zich aan. Hij sloot zijn ogen, wilde dit moment vasthouden, wilde niet denken aan het feit dat dit misschien de laatste keer zou zijn. Toch liet Amore hem los en kwam de realiteit zijn kop weer ingeschoten. 'Val aan,' had Akira gezegd. De oorlog was begonnen..

Met een woeste blik sprong Riolu van de steen af, een Aura sphere tussen zijn twee poten ladend. "Akira," sprak hij dreigend, terwijl hij een stap naar voren zette, zijn rode ogen niet van dat monsterlijke zwarte wezen loslatend. "Waar is Senna?!"

Shiny was de eerste die aanviel en Akira grijnsde licht. Ze fronste toen hij Amore 'uit koos' tot zijn tegenstander. Hé, Amore was van haar.. Helaas voor haar kwam er al snel een blauwe gedaante op haar af. Akira deed een paar passen naar achteren. Niet uit angst, maar omdat ze geen zin had zo dicht bij de blauw met zwarte Pokémon te staan. De manier waarop hij bij haar stond zei meer dan woorden ooit konden doen. Amore zou aangepakt worden door Shiny.
Zij zou Riolu doen. Ze zou hem afmaken tot er niks meer van hem over was. Absoluut.
'Akira,' zei de Riolu, zijn stem dreigend. Hij creëerde een Aura Sphere tussen zijn handen. Akira zakte lichtjes door haar voorpoten. 'Waar is Senna?!' vroeg hij, zonder er acht op te slaan dat die vraag hoogstwaarschijnlijk geen nut had. Iedereen dacht dat deze vraag niet het antwoord zou krijgen waar hij op hoopte. Toch, alsof het niks uitmaakte, besloot Akira serieus te antwoorden. "In de Guerra-grot, waar anders?" vroeg ze zacht, waarna ze grinnikte. "Helaas voor jou heb ik er voor gezorgd dat je haar niet zo makkelijk zult krijgen," zei ze vals. Haar zwarte staart ging zacht heen en weer, terwijl haar ogen blauw kleuren. Als Riolu zijn Aura Sphere af zou vuren, had zij haar Psychic nu al klaar. Het was nutteloos om hem nog af te vuren, dus. Een andere aanval zou ze hopelijk op tijd kunnen ontwijken, of met haar Psychic tegenhouden. Ze slaakte een diepe zucht. "Rustig maar, lieve schat," zei ze. Haar stem zo zacht, zo kalm, maar toch met zo'n valse ondertoon. "Ze leeft nog, is nog irritant, en die zooi. Ik, als moeder, zou toch geen kleintjes vermoorden?" zei ze met haar >:')-face. Ze deed voorzichtig nog een paar stappen naar achteren, nog altijd klaar voor haar psychic en klaar om weg te springen. Hoe groter de afstand tussen haar en Riolu, hoe makkelijker alles voor haar werd. En.. Ze was geen watje, maar.. Ze had het toch echt liever makkelijk dan moeilijk. Ze haalde diep adem en liet haar zwarte staart zacht heen en weer gaan. "Met woorden maak je me niet bang. Laat eens zien of je het in je hebt om het met aanvallen wel te doen," zei ze ongeduldig. Haar staart ging nog altijd zacht heen en weer terwijl ze de naar beneden komende regen negeerde, negeerde hoe het af en toe oplichtte en hoe dan de donder de grond liet trillen. Ze negeerde het feit dat ze zich ook zou kunnen richten op Amore, de Pokémon waar haar haat zo groot voor was. Vandaag zou ze zich enkel en alleen richten op de Riolu, die de partner was van die Pikachu. Als hij stierf, zou zij, Amore, dan nog verder willen leven? Akira wist het niet zeker, maar het maakte haar niet uit. Beiden zouden ze ooit sterven. Vroeg of laat was het over.