Met grote sprongen betrad een Ninetails de donkere grotten. Haar ogen lichtten op in het donker en keken zoekend om zich heen. Op zoek naar leven, dreiging. Teresiá was pasgeleden geëvolueerd en het had haar veranderd. Ze voelde zich nu volwassener en ze had haar speelsheid achter zich gelaten. Haar aard was nu zwijgzamer, behoedzamer. Dit was ook wel nodig in deze oneerlijke wereld. Toch probeerde Teresiá haar spontaniteit en haar geloof dat er in elke pokémon iets goed schuilde te behouden. Een zucht kwam uit haar bek, een rook wolkje ontsnapte terwijl ze dat deed. Ze keek hoe het omhoog kringelde en oploste in het niets. De Ninetails liep verder de grot in, haar ogen waren gewend aan het duister en ze kon prima zien.

Haar stappen weergalmden in de lege ruimte. Ten minste, was die wel leeg? Haar oren vingen gefluister op, kleine voetstapjes die door het duister renden. Vluchtten ze voor haar? Teresiá stopte en ging op de grond liggen. Haar kop legde ze op haar poten en haar gedachten gingen naar haar verleden. Haar ouders hadden haar naïef gehouden, dingen werden weinig uitgelegd. Sinds ze in pokerpg was had ze vele dingen geleerd. Maar niet altijd was dat positief geweest. Vloeken en duistere pokémon hadden door haar hoofd gespookt en haar 's nachts wakker gehouden. Teresiá slaakte nog een zucht. Plotseling vingen haar oren nog meer geluiden op. Het was geen gefluister of wegrennende voetstappen. Dit waren vast besloten passen. Teresiá kwam overeind en keek in de richting van het geluid.

Met grote passen liep de Ninetales, Flair, door de grotten heen. Haar rode ogen lichtten op in het donker, terwijl ze om zich heen keek. Ze was een tijdje PokéRPG uit geweest, en wist niet hoe lang ze deze keer zou blijven, maar, ze wist wel dat ze hier vast nog wel aan sommigen haar excuses aan zou moeten bieden. Ze zuchtte, en liet een zachte grom horen, waarna ze de grot verder in liep.

Toen voetstappen klonken, bleef ze stil staan. Nee, de stappen waren niet van haar. Opnieuw liet ze een zachte grom horen, en luisterde naar kleinere voetstapjes, maar die boeiden haar niet. Met haar oren naar achteren liep ze verder. De voetstappen klonken niet meer. Ze zuchtte, en keek rond. Ze zag verderop een Ninetales liggen, die opstond, en haar richting op keek. Ergens kwam de Ninetales haar bekend voor, maar ze kon het niet plaatsen. Ze zuchtte eventjes, ''Rustig maar,'' zei ze, alhoewel het helemaal niet geruststellend klonk, eerder dreigend. Rustig ging ze zitten, en likte haar voorpoot, wachtend op een reactie van de Ninetales.

Teresiá kneep haar ogen samen en zag de contouren van een Ninetails. Ze hield haar kop scheef. Kende ze deze Ninetails niet? Met haar poot veegde ze wat stof en steentjes aan de kant en zette haar slanke witte klauw weer neer. ''Rustig maar,'' klonk er door de grot. Teresiá spitste haar oren. Ze kende deze stem. En toen gingen haar gedachten terug naar enkele maanden geleden. Het leek wel alsof er een speelfilm in haar hoofd werd gedraaid. Ze zag zich zelf bij de magma zitten, een grote witte Ninetails zat tegenover haar. Ze wist nog met hoeveel bewondering ze ernaar had gekeken. De Ninetails verdween in de magma en kwam naar boven met een steen. Een vuursteen. Teresiá weigerde.

Een zucht verliet haar mond, terwijl ze haar ogen even sloot. De Ninetails was Flair. De pokémon die eerst slecht was, maar was overgelopen naar de goede kant. De Flair die haar had verteld dat ze alleen met een steen kon evolueren. Teresiá stond op en liep naar de Ninetails toe. Die zat daar in alle rust haar poot te wassen. "Flair." zei ze ter begroeting. Ook zij ging zitten en keek de pokémon onderzoekend aan. zou ze nu meteen zeggen dat ze Teresiá was? Of zou ze het aan Flair overlaten? Ze besloot dat laatste te doen en keek zwijgend naar haar.

Een zucht klonk, en de Ninetales kwam even later haar kant op. De Ninetales zei haar naam, hierdoor stopte Flair met haar poot wassen, en keek diep in de ogen van de nog jonge Ninetales. Een grijns verscheen op haar gezicht, toen ze de Ninetales herkende. Alleen, nog steeds kon ze het niet helemaal plaatsen. Even dacht ze diep na.

Na een soort 'flashback' herrinnerde ze het zich weer. ''Teresiá, was het niet?'' Vroeg ze, even kalm als altijd. De grijns op haar gezicht, die verdwenen was toen ze de 'flashback' kreeg, kwam weer op haar gezicht. ''Ik zie dat je er toch voor gekozen hebt om te evolueren?'' Vroeg ze grijnzend. Om de een of andere reden had ze niet gedacht de Vulpix ooit nog tegen te komen, en al helemaal niet zo volwassen als ze nu was. Natuurlijk, zij zelf was nog steeds groter, maar, Teresiá was flink gegroeid, dat was goed zichtbaar.

Teresiá grijnsde breed bij het horen van haar naam. Ook Flair scheen zich hun eerdere ontmoeting te herinneren. ''Ik zie dat je er toch voor gekozen hebt om te evolueren?'' Ze knikte en staarde even het duister in. "Ik ben een tijdje het land uit geweest." vertelde ze op een rustige, beheersde toon. "Voornamelijk om na te denken en te trainen. Toen ik terug kwma in pokérpg, besloot ik een nieuwe start te maken," Ze richte haar ogen op Flair. "Zoals je misschien ziet heb ik mijn kindertijd achter me gelaten." Teresiá schopte een steentje aan de kant. Het stuiterde weg en het geluid echode na in de donkere grot.

Haar gedachten gingen naar de drie jonge pokémon die ze vlak na haar evolutie had ontmoet. De drie hadden naar haar opgekeken en ze had zich wijs gevoeld. Ze koesterde dat gevoel, omdat het zo anders was dan de naïeviteit die haar vroeger zo had overheerst. Ze kuchte even en vroeg toen: "Weet jij misschien wat de laatste ontwikkelingen zijn? Het is altijd al rennen of stilstaan geweest in dit land." Ze doelde op de Dark Siders. Soms zorgden ze voor paniek en terreur, om zich daarna een lange tijd koest te houden. En ook de vloeken die zo in het rond hadden gevlogen, wierpen vragen bij haar op. Ze wist dat Danger zijn vloek kwijt was, maar had daar een vreselijk prijs voor betaald. Toen ze weg was gegaan, had Tora net weer last gekregen van haar volt. Teresiá zakte door haar poten en ging op de grond liggen.

Flair dacht na. Zelf was ze nooit meer een echt 'kind' geweest. Al sinds ze verstoten was door haar familie, nadat ze een baby geroosterd had. Nee, ze was de arrogantie zelve, wist ze nog. Ze grinnikte, en keek Teresiá aan. Ze keek ook even naar het steentje, maar reageerde er verder niet op.

Na de vraag van Teresiá, slikte Flair even. ''Nee, helaas weet ik hier niks vanaf. Ik ben dit gebied uit geweest, en heb mijn kracht om vloeken te gebruiken vergroot. Ik heb het nu meer onder controle dan eerst, en ik weet er nu ook meer van,'' ze sloot haar ogen eventjes, en dacht aan de Raichu die ze toen vervloekt had. De vloek was deels mislukt; hij was nu waarschijnlijk allang uitgewerkt. Rustig keek ze de Ninetales aan, en zette een lichte grijns op. ''Kan jij het al? De vloeken uitspreken?'' Vroeg ze toen rustig.

Teresiá keek omhoog, haar kop lag op haar poten. Ze nam Flair even goed in zich op. Een glimlach sierde haar muil terwijl ze de grote Ninetails als jonge Vulpix voor probeerde te stellen. Soms zou je haast vergeten dat iedereen begon als klein, jong ding. Toen zei Flair dat ook zij dit gebied tijdelijk had verlaten. Teresiá werkte zich wat overeind en ging zitten. Ze fronste bij het horen van haar reden. Waarom wilde ze haar vloeken verbeteren? Tot nu toe had ze weinig goede ervaringen gehad met vloeken. Tora, Danger, vloeken konden toch nooit iets goeds brengen?

"Kan jij het al? De vloeken uitspreken?'' zei Flair toen. Teresiá keek haar verbaasd aan. Daar had ze nog helemaal niet over nagedacht. Nu ze een Ninetails was droeg elke staart een zware vloek met zich mee. En blijkbaar kon ze ook op andere manieren pokémon vervloeken. Ze staarde naar de grond, terwijl ze diep nadacht. Ze wist niet of ze hier nou blij mee moest zijn. Uiteindelijk schudde ze haar kop. "Nee, ik had er nog niet bij stilgestaan dat ik dat nu kan. Bovendien weet ik niet hoe." Eigenlijk wilde ze er nog aan toevoegen dat ze het ook niet wilde, maar misschien kon ze Flair beter wat uithoren over het vervloeken. Ze wilde niet het risico lopen om per ongeluk pokémon te vervloeken.

Flair draaide een rondje, en ging weer liggen. Ook haar kop lag op haar poten, terwijl ze rustig de jongere Ninetales aan keek. Teresiá was even stil, waardoor zijzelf lichtjes gaapte, en even haar ogen sloot. Toen Teresiá na een tijdje antwoord gaf, grinnikte ze eventjes, en luisterde.

''Vloeken zijn niet altijd slecht, voor als je dat denkt,'' zei ze rustig, ''Je kan ze ook ten goede gebruiken, bijvoorbeeld de 'moordenaars' ermee pakken,'' zei ze toen, en ze keek naar de grond, ''Ik wil zo veel mogelijk van de mogelijkheden te weten komen, zodat ik het in geval van nood altijd kan gebruiken,'' grinnikte ze, ''Ook is het bij mij niet altijd zo dat als je aan één van mijn 9 staarten zit, je een vloek krijgt. Dat is wel wat overdreven vind ik. Dadelijk is het maar een kleintje..'' Zei ze toen droog.

Flair vond vloeken niet altijd slecht. Een rilling liep over Teresiá's rug toen ze het woord moordenaars gebruikte. Een vloek zou zij nog niet aan haar ergste vijand geven. Wat een pokémon ook had gedaan, een vloek was een zeer zware last. Eigenlijk zou je dan nog beter dood kunnen zijn. Wel wilde de Ninetails er zoveel mogelijk over te weten komen, want hoe meer ze dit beheerste, hoe beter ze andere tegen zichzelf kon beschermen. Ze zuchtte even. Nu begon ze zichzelf al als bedreiging te zien. Wel was ze het verder eens met Flair, niet elke staart zou toch een zware vloek kunnen dragen.

Teresiá stond op, ze hoorde iets achter de rots achter haar. Een lichte grom kwam uit haar keel. Met een grote sprong stond ze op de steen. De Charmander die daarachter zat schrok zich dood en kroop in een hoekje. Teresiá ontspande en wilde zichzelf wel voor haar kop slaan. Waar sloeg deze actie nou weer op. "Sorry." mompelde ze tegen de Charmander en sprong weer van de rots af. "Sorry voor die actie, ik weet niet wat me bezielde." Teresiá ging weer zitten. "Ik heb constant het gevoel dat er gevaar dreigt en dat alles mijn vijand is." Ze schudde haar kop. "Ik wou dat ik wist hoe de stand van zaken was in pokerpg. Hoe het met de Dark Siders staat enzo." zei ze terwijl haar blik het duister in ging. Ze bleef naar het duister staren, terwijl vele rampscenario's zich in haar hoofd afspeelden.