"Hij is levend!" Riep Levy. Levy keek naar SIlverbreeze. "Herinner je ons nog!" Vroeg Levy. Levy keek verontrustend naar Silverbreeze. "Ohja ik moet de anderen legends nog bevrijden!" Riep levy. Levy ging de kooien een voor een af. Uiteindelijk kwam Levy bij de laatste kooi van de kamer.. Levy keek in de kooi. Het zag er zwart uit. "Hallo..?" Vroeg Levy. Levy wist niet wat er in de kooi zat.

Riolu knikte 'ja we zullen je bevrijden Dustfire!' zei hij tegen haar en liep toen achter Mayumi aan. Al snel hadden ze de deur bereikt, gek genoeg waren ze nog geen stropers tegen gekomen. Riolu haalde zijn schouders op en bracht zijn hand naar de deurknop. Hij opende de deur en keek toen recht in twee hatelijke ogen. 'Ik wist wel dat jullie hierheen kwamen..' klonk een lage gemene stem. Het was een stroper, waarschijnlijk de baas. Eromheen zaten andere stropers die ook allemaal een pokeball in hun handen hadden. Verschrikt sprong Riolu naar achter, ze hadden dit allemaal gepland. 'Stropers!' bulderde de stem van de baas 'grijp die pokemon!'. De stropers hieven hun pokeballs en daaruit verschenen vele sterke pokemon. Golem, tyranitar, houndoom, blastoise, charizard, aagron en nog veel meer. Riolu's oogjes werden groot, dit zou het grootse gevecht worden die hij ooit had kunnen meemaken. De grote forse man stapte naar voren richting Riolu die als verstijfd stond. 'Deze is van mij...' zei hij gemeen. Waarschijnlik had hij gezien wat Riolu allemaal kon in zijn aura trance. De stroper greep Riolu bij zijn nekvel en werd omhoog getild. Riolu leek niks te doen, hij zat daar maar, als verstijfd.

Riolu was terug in zijn verleden, zijn baas had hem vast in zijn nekvel en hij werd toen op het trainings veld neergesmeten. Vechten, trainen, pijn.. Riolu kneep zijn oogjes stijf dicht, nee dit wilde hij niet weer meemaken! Hij had nu eindelijk een nieuw leven, voor het eerst mocht hij kennis maken met liefde en vriendschap. Voor het eerst had hij een echt thuis, hier in pokeRPG. Dit zou allemaal verwoest worden door de stropers..

Woest opende Riolu zijn ogen en vuurde hij een Aura sphere af. Deze knalde regelrecht tegen de baas op. Hij slaakte een kreet en viel achterover waarbij hij Riolu los liet. Snel sprong deze naar achter. Even keek hij achterom, naar zijn vrienden, en hij hoopte dat ze het gevecht zouden winnen. Toen voelde hij opeens een pijnlijke slag tegen zijn wang. Riolu werd naar achter gesmeten maar krabbelde toen weer snel overeind. De baas was ondertussen overeind gekomen en had zijn pokemon uit één van zijn pokeballs gehaald. Het was een Machamp, de grootste die Riolu ooit had gezien. Toen opeens hoorde de baas het alarm aangaan en verbaasd keek hij op. De celebi was bevrijd! 'Nee!' schreeuwde hij kwaad 'mijn legendarische collectie!'

Weer kreeg Riolu een pijnlijke klap, dit keer tegen zijn schouder. De machamp had hem met een sterke focus slag kunnen raken. Riolu probeerde een Aura sphere af te vuren en deze knalde tegen één van de Machamp zijn armen. Niet de beste hit aangezien machamp kracht vooral in zijn armen zat. Even Keek Riolu naar achter, zoekend naar iets wat de bron kon zijn van het krachtveld. Ze moesten zo snel mogelijk Dustfire en Suicine zien te bevrijden. Als alle legendarische konden worden bevrijd, zouden ze dit gevecht kunnen winnen.

(eeh.. mag ik eigenlijk wel voor de stropers spelen? x3)

Levy keek naar de kooi. Het werd dringend tijd dat levy antwoord kreeg. De stropers hadden het ontdekt dat de Legandarische pokémon bevrijd werden. "Komop, antwoord!" Riep Levy haastig. Opeens verscheen er een hand uit de duisternis. "Bevrijd me..NU!!" Klonk er uit de kooi. "Oké..eh.." Levy deed de sleutel in het slot. De poort ging open en een duister gedaante kwam uit de kooi. Het was Darky. "What?!" Levy keek naar Darky. "Ik ben vrij.." Zei Darky met een gemene glimlach.

Achi keek om zich heen waar was Celebi gebleven? Zo te zien zweefde de Celebi naar de kamer waar de speciale machine was om te helpen de Krachtveld uit te schakelen. Dat was zijn taak als legend. Andere pokemon helpen ook al was hij/zij heel verzwakt. Achi zuchte en ging door ale legends op de onderste verdieping waren nu vrij inclusief de Darky. Achi sprong weer door het gat in de vloer naar beneden. Silverbreeze vroeg wat. 'Ja, ik ben het Silverbreeze!' Ze achi rustig. Hij pakte een paar Oran Berry's tevoorschijn. 'Eet dit op!' Zei hij droog. 'Misschien ben jij sterk genoeg om Dustfire haar krachtveld ding te vernietigen.' Hij gooide de zak oranberry's in de mond van de reuzachtige Lugia. Hopelijk waren het genoeg Oran Berry's.

Achi zuchte nu haast alle legends bevrijd waren moesten er nog maar 2 bevrijd worden. Dustfire een goeie vriend en Suicune. Achi vloog weer door het gat naar boven. HIj zou ook naar de kamer gaan waar de Machine zijn. Ze haden vast hulp nodig met de stropers! Al snel kwam achi de kamer binnen waar Riolu en Celebi ook zaten. Achi keek heen en weer. HIj beeek de rezuachtige pokemon. moest hij die bevechten? Achi zuchte maar weer. Hij had veel ervaring in gevechten maar dit waren wel heel veel pokemon. 'Dit verijst al mijn kracht.' Mompelde hij. Hij laade zijn Whirpool af en vuurde hem af op Charizard en Blastoise. Hij kon er maximaal 2 aan. De 2 pokemon werden in de Whirpool geslokt. 'Ice Beam! 'Riep hij luid. Hij vuurde zijn Ice Beam af en de Whirpool bevroor. Nu zaten Charizard en Blastoise in een bevroren Whirpool en het zou even duuren vordat ze eruit kwam. 'Ik ga terug naar Dustfire. Regel jij het hier met de rest? ' Zei hij droog. Er was een grote kans dat er ook stropers gingen naar Dustfire en Suicune hun hokken. Dat waren de laatste legends en die wouden ze natuurlijk behouden dus gingen ze die extra bewaken.

Achi en Levy leken niet naar Danger te luisteren, en voerden hun eigen plan uit. Hij zuchtte, en schudde zijn kop. Blijkbaar waren Achi en Levy de enige die niet naar Danger luisterden, want Riolu en Mayumi vonden zijn plan wel goed. Dustfire wist blijkbaar waar de bron van het krachtveld was. Achi en Levy waren intussen bezig met hun plan. Ze waren erin geslaagd om Celebi te bevrijden. Blijkbaar hadden ze Silverbreeze ook gevonden.. maar was deze niet dood? Danger keek om, naar het gat wat Achi en Levy hadden gemaakt. “Silverbreeze..?” fluisterde hij verbaasd. Hij had gehoord dat Silverbreeze dood was, waarom zou hij dan nu weer in een kooi zitten? Danger zuchtte weer, en deed een stap naar achteren. Hij hoorde wat gekraak, de reden waarom hij vlug weer een stap naar voren deed. Hij liep maar met de Pokémon mee, toen hij zag dat deze begonnen met lopen. Riolu begon met vechten. Danger wou helpen, maar hij werd tegengehouden door een van de stropers. Hij grijnsde, waarna hij een Pokéball gooide. Er verscheen een Skarmory op de plek van de Pokéball. Danger snoof. "Ook goed.." mompelde hij, waarna hij met een Fire Fang in een van Skarmory's poten beet. Deze krastte kwaad. "Skarmory, Metal Sound!" riep de trainer, waarna hij zijn oren bedekte. De Skarmory begon oorverdovend te krijsen. Danger's Flamethrower maakte al snel een einde aan de Metal Sound. Eindelijk..

(Inspiratieloosheid, ofzo =o)

Achi kwam naar binnen gestormd en zorgde ervoor dat de blastoise en charizard werden bevroren. Nadat hij had gevraagd of hij de rest wou regelen was hij weer verdwenen. Maar Riolu had op dit moment wel iets belangrijkers aan zijn hoofd. De machamp stormde op hem af met een tweede focus slag. Dit keer wist Riolu hem te ontwijken en de focus slag belande in de muur. Woest draaide de machamp zich om, er zat een akelige rode plek op zijn hand. Mooi zo, dacht Riolu, één van zijn armen kon hij nu niet meer gebruiken. 'Machamp, gebruik je furry slag' weerklonk de gemene lage stem van de stroper. De machamp liet een woeste kreet horen en stormde toen op Riolu af. Maar Riolu wist wat te doen, hij sprong omhoog, maakte een salto over de machamp, en belande toen met een harde dreun op de grond. De hele grond begon te trillen onder zijn poten en er ontstond een scheur in de grond die recht op de machamp af vloog. Machamp probeerde weg te komen maar zijn massale gewicht maakte het alleen maar erger. Er ontstond een gat in de grond en de Machamp viel naar beneden. Voorzichtig keek Riolu over de rand van het gat, de Machamp lag op de grond tussen een hoop brokken steen en stukken metaal, uitgeschakeld. Riolu nam de gelegenheid van tijd en keek snel om zich heen. Toen zag hij celebi, ze was naar het einde van de zaal gevlogen en probeerde nu met alle macht iets open te krijgen. Riolu besloot haar te helpen. Hij zette zichzelf in beweging en rende naar haar toe. 'Nee!' schreeuwde de baas 'stropers! zorg ervoor dat de pokemon er niet bij komen!'. De stropers schreeuwde iets en verscheidene pokemon kwamen op Riolu, Celebi (en de rest die er staan) afgestormd. De celebi keek woest op 'regel jij de krachtvelden, dan regel ik de pokemon' klonk haar lieve stem. Ze vloog richting de vele pokemon en haar lijfje begon toen opeens groen te gloeien. De grond begon hevig te trillen en toen verschenen uit het niets allerlei boomwortels uit de grond. De pokemon probeerden uit alle macht weg te rennen maar ze hadden weinig kans. Celebi zorgde ervoor dat ze vast kwamen te zitten in de boomwortels. Riolu greep zijn kans en creeërde een Aura sphere. Deze vuurde hij af recht op de glazen koepel die iets beschermde. De koepel brak en overal vlogen glasscherven in het rond. Riolu sprong, liet een luide kreet horen, en drukte toen op de rode knop.

Het alarm ging af en een rood licht begon te knipperen in de basis. Kooien vlogen open en krachtvelden verdwenen. Op Riolu's gezicht verscheen een brede grijns, het was hun gelukt.

Opeens werd hij hard geraakt in zijn rug, riolu vloog opzij en knalde met een harde smak tegen de muur. Hij viel op de grond, overal zag hij wazig. De wereld begon raar om hem heen te draaien en toen viel hij bewusteloos neer.

Mayumi was ook bij de pokemon, en stond tegenover een trainer met een aggron. De aggron brulde woest, en de trainer beval hem te aanvallen. Aggron kwam naar voren. Mayumi grijnsde. De aggron had meer kracht. Dat was zeker. Maar als het om snelheid ging, dan was Mayumi de beste. Ze sprong snel de lucht in en deed een shadow ball naar de aggron. Maar de aggron deed een metal burst, en Mayumi die kreeg de shade die ze hem had aangericht twee keer zo hard terug. Ze botste tegen de muur aan en viel op de grond.
Dustfire hoorde een hoop lawaai komen uit de kamer waar de machine stond. Ze hadden problemen. Ze moest uit de kooi... En net toen ze naar voren wou vliegen, ging het krachtveld uit. Ze vloog de kooi uit en glimlachtte. ''Het is jullie gelukt!'' riep ze blij, ookal wist ze dat nog niet alle problemen opgelost waren. Ze zag verderop Suicune uit zijn kooi stappen, en ook hij was duidelijk blij met zijn vrijheid. Hij strekte zijn poten en schudde zich uit, en keek daarna naar Dustfire. Zwijgend knikte hij, en hij rende weg. Dustfire wist waarom. Suicune voelde het aan als er water vervuild was. En dat moest hij snel gaan zuiveren. Nu moest ze naar de pokemon toe vliegen, om te helpen. Ze vloog over het gat heen, en net op dat moment kwam silverbreeze eruit vliegen, en botste tegen haar op. Dustfire viel naast het gat neer met hem, en ze stond op. ''He! kijk uit waar je vliegt!'' riep ze boos. Maar toen zag ze dat het Een lugia was. ''M-miracle?'' vroeg ze verbaast.
Maar dat was hem niet, want Miracle zag er anders uit dan een normale lugia. En dit was een normale. Silverbreeze draaide zijn kop naar Dustfire toe, en glimlachtte zwakjes. Dustfire's hart sloeg over, en even keek ze ademloos naar hem. ''S...s...silver...'' fluisterde ze. Silverbreeze knikte, en Dustfire zag dat er een traan over zijn wang ging. Van geluk. Silverbreeze sprong op Dustfire af en omhelsde haar, zonder woorden. Dustfire viel zowat weer om maar kon nog net haar evenwicht behouden. Een warm gevoel ging door haar hele lijf en een glimlach kwam op haar gezicht, en werd steeds breder. ''Je bent het echt..'' Zei ze dolblij. Silver liet haar weer los. ''Ik zal je het hele verhaal vertellen. Maar niet nu. Iedereen hier is in levensgevaar'' Zei Silverbreeze. Dustfire begreep dit wel, en samen vlogen ze de kamer in. ''Wat?'' riep de pokemon jager. '''NEE! dat kan niet! dat mag niet! pak ze!'' Het alarm ging door, en dustfire deed geirriteert een vlammenwerper op een apparaat op het pladfond, en langzaam stierf het geluid weg. Ze keek strak naar de jager, en silverbreeze ook. ''Eumh.. val ze aan..'' zei de stoper. De mensen keken hem raar aan. ''Echt niet..'' Dustfire en Silverbreeze sprongen samen naar voren. Dustfire deed haar vlammenwerper, en Silverbreeze zijn Hyperbeam, en de twee aanvallen combineerden in de lucht, en vlogen op de stroper af..

Houndoom die niet mee had geholpen aan de ontsnapping, had iets anders aan haar hoofd. De stropers die haar in de vorige gang hadden aangevallen, hadden besloten om zich maar bij de rest te voegen. Houndoom snoof even. Ze wist dat ze hen niet kon tegenhouden. Dus ze kon ze maar beter ophouden. Ze ademde diep in, en vuurde haar vlammenwerper over de grond af. Na een tijdje vatte de grond vlam, en er ontstond een vuurzee. Toch was het niet genoeg; het zou ze nooit tegenhouden als ze water pokémon hadden. Ze ademde diep in, en ademde een dikke grijze wolk uit. Smog. De grijze wolk spreidde zich uit boven het vuur. Als ze voorbij het vuur zouden komen, zou er in ieder geval een kans bestaan dat ze zouden worden vergiftigd door de giftige rook. Houndoom knikte even goedkeurend, en draaide zich om. Ze zette zich af, en rende weg om zich bij de rest te voegen.

Achi keek rustig heen en weer, waren alle pokemon vrij? Na het gebouw nog eens doorgerend te hebben zuchte hij opgelucht. Nu moesten ze alleen de jagers straffen zodat ze het nooit meer deden. Achi liep rustig de Staf kamer in. Er waren 2 personen. 'Hier!' Riep hij drog. Hij vuurde een Whirpool af en daarna een IJsstraal. 1 van de Jagers zat nu gevangen in een blok IJs. De buizel draaide zich rustig om en keek boos naar de andere jager die bang naar achteren liep. Achi de vuist gloeide wit en Achi sloeg de jager in zijn maag met een Focus Punch gevolgd door een Ice Punch om zijn Kop te bevriezen. De Jager viel bewusteloos op de grond.

Riolu zat in een rare droom. Het gekke was; hij wist dat hij droomde, ook al was hij bewusteloos.

Riolu zat in een kleine ruimte, blikken die hem ongemakkelijk maakte staarde hem aan. Angstig wilde hij achteruit kruipen, maar zijn benen voelde aan als lood. De blikken werden langzaam duidelijker en namen uiteindelijk de vorm van gedaantes aan. Stropers.. Overal om hem heen zaten stroper. Één van deze stropers kwam naar voren, het was de man waar Riolu de meeste hekel aan had. Bij het zien van die hatelijke ogen, bij het horen van die lage bulderende stem en bij het voelen van zijn sterke ruwe handen, voelde Riolu een enorme woede in zich opkomen. Dit was de man die ervoor had gezorgd dat hij werd gescheiden van zijn ouders en koninkrijk. Dit was de man die zijn leven totaal verpest had. Riolu slaakte een woeste kreet en vuurde een Aura sphere af.

Opeens bevond hij zich ergens anders. De omgeving was totaal donker, akelig zwart. Of toch niet? Heel ver zag je een klein licht verschijnen. Twijfelend liep Riolu er naar toe. Het licht werd steeds groter en feller. Er verschenen twee schaduwen in het licht. 'Kom.. bij ons ben je veilig..' hoorde hij een zachte maar zuivere stem zeggen. 'Wij zullen je beschermen' dit keer waren de woorden afkomstig van een iets hardere maar nog steeds vriendelijke stem. Een schok ging door Riolu heen, hij herkende de stemmen! Dit waren zijn ouders! 'Mam? pap?' vroeg Riolu twijfelend. De twee schaduwen knikte terwijl ze langzaam veranderde in hun echte vorm. Twee lucario's. 'Mam! pap! jullie zijn het echt!' riep Riolu dit keer blij. Hij begon te rennen, tranen stroomden over zijn wangetjes. Bijna.. hij was er bijna.. nog even en dan kon hij in hun armen springen.

Een pijnlijke steek schoot door Riolu's lijfje en met een schok werd hij wakker. Hij bevond zich weer in de normale wereld. Hij stond op, zijn hele lijfje deed zeer, maar hij leefde nog. Riolu probeerde om zich heen te kijken, maar zijn beeld was totaal wazig. Kwam dit doordat hij buiten bewustzijn was geraakt? Hij wreef met zijn handjes over zijn ogen en kwam er toen achter dat dit niet daardoor kwam, maar door de tranen.
Riolu veegde ze weg en langzaam verdween het wazige beeld. Even was het akelig stil, waar waren alle stropers en slechte pokemon? Toen zag hij de reden waarom ze waren verdwenen. Dustfire en Silverbreeze stonden een paar meter verderop. Zij hadden ze verjaagd. En natuurlijk niet zij alleen, Achi, Houndoom, Levy, Mayumi en Danger hadden ook geholpen. Een glimlach verscheen op Riolu's gezicht, het gevecht was over. Met trillende pootjes liep hij naar Dustfire toe, eenmaal bij haar aangekomen glimlachte hij. Riolu wilde wat zeggen, maar zijn keel leek wel dichtgeknepen. Met een diepe zucht ging hij zitten, hij wilde hier zo snel mogelijk weg, maar dit accepteerde zijn lichaam niet echt. Zijn gedachtes dwaalden weer terug naar zijn droom, ook het verdriet keerde weer terug. 'Nee...' mompelde Riolu zacht, niet wetend dat hij dit hardop zei. Hij kneep zijn oogjes dicht en er rolde een kleine traan over zijn wangetje.

De twee aanvallen zorgden samen voor een enorme kracht, en nu het aantal trainers en jagers al teruggedrongen was, konden ze er niks meer tegen doen. De mensen gilden nog voordat de aanvallen hen raakten. Een enorme knal met een flits erbij zorgde ervoor dat Dustfire en Silverbreeze even schrokken van hun eigen aanval. Er ontstond rook, omdat de aanvallen ook een machine hadden geraakt. Dustfire kuchtte even, en wendde haar kop af van de richting waar de rook vandaan kwam, zodat er wat minder rook in haar ogen kwam. De rook verdween echter snel weer. De trainers waren verdwenen. Misschien hadden de aanvallen ze helemaal weggevaagd. Silverbreeze slikte even. Best erg, ze hadden de mensen gewoon vermoord.. Maar aan de andere kant.. Ze hadden het dubbel en dwars verdiend. Silverbreeze keek snel om naar Dustfire. Het was zo raar om haar weer te zien..
Dustfire glimlachtte. Het feit dat ze weer vrij was én dat de mensen wegwaren maakte haar vrolijk. Ze keek trots naar de andere pokemon die er stonden. ''Goed gedaan, jongens'' zei ze met een zachte stem. ''Zonder jullie hadden we het nooit gered..''
Ondertussen stond Mayumi op. Ze kreunde even van de pijn. Ze had gelukkig niets gebroken of gekneusd, maar ze zat wel vol met blauwe plekken, en dat voelde ze maar al te goed. Maar ze was blij dat ze niks ergers had. Ze keek rond en zag een hele verandering vergeleken met net, toen ze het bewustzijn verloor. Ze keek verbaast naar de pokemon, en toverde een glimlachje op haar gezicht. Dustfire glimlachtte terug, dus ze wist dat het goed zat. Dustfire stapte de ruimte uit, en keek rond. Het was stil. Verlaten. De trainers die aan hun waren ontsnapt waren vast weggevlucht, en zouden niet meer terug durven te komen.
Ze keek naar achteren, naar de anderen. Ze dacht even aan de andere legends die al weg waren gegaan, omdat ze snel haar hun plek terug moesten. En dat moest zijzelf ook. Terug naar haar eigen plek. De burning tower. ''Laten we maar gaan.. het heeft verder geen zin meer om hier te blijven'' Zei ze. Net toen ze weg wou gaan kwam Riolu naar haar toe. ''Riolu!'' zei Dustfire blij. Maar Riolu was niet blij. Hij zag eruit alsof hij elk moment in huilen kon uitbarsten. ''Oh Riolu.. wat is er??'' vroeg ze aan hem.
Silverbreeze kwam achter Dustfire aan. ''We moeten zo snel mogelijk de gebieden inspecteren.. kijken of alles nog goed is..'' Zei hij tegen haar. Dustfire keek moeilijk naar Riolu. ''Sorry Riolu.. maar ik moet weg.. ik zie je later wel weer..'' Zei ze, en slikte. Het liefste was ze nog bij Riolu gebleven om hem te kunnen troosten, maar Silverbreeze had gelijk. Ze moesten echt gaan. ''Jullie kunnen de terugweg wel zelf vinden he?'' vroeg ze glimlachend. Dat moest wel. Ze waren er ingekomen, dus konden ze er ook wel weer uit komen. Door het gebouw heen gaan was nu een stuk gemakkelijker, zonder dichte deuren en beveiligingsmensen. Dustfire knikte nog een keer, en vloog toen samen met Silverbreeze door een gat in de muur naar buiten..

Riolu wende zijn blik weer naar Dustfire en veegde snel zijn tranen weg. Hij toverde een zacht glimlachje op zijn gezicht, om haar gerust te stellen. 'Nee, het is niks, g-ga maar, pokeRPG heeft je harder nodig dan ik' zei hij met zijn zachte stem. Hij keek de twee na totdat ze uit zijn zicht was verdwenen. Riolu stond op, snoof zachtjes, en liep toen naar Mayumi toe. Ze zat onder de blauwe plekken maar tot Riolu's opluchting had ze niks ernstig. 'Gaat het een beetje?' vroeg hij bezorgd. Hij had gemerkt dat hij niet de enige was die even buiten bewustzijn was. Mayumi had er ook onder moeten lijden. Hij glimlachde zwakjes naar de absol en nam toen de gelegenheid om weer te gaan zitten. Ook al zei zijn gevoel hem dat hij hier niet moest zijn. Riolu was gewoon te moe. De reis hiernaartoe, de trance en toen het gevecht. Het werd zijn lichaam iets te veel. Leunend tegen een muur, of eerlijk gezegd een stuk muur aangezien een groot deel hiervan was vernietigd, keek hij Mayumi met zijn heldere rode ogen aan.

Mayumi veegde wat stof van haar vacht af, en keek glimlachend naar Riolu.
Ze keek even naar Dustfire en Silverbreeze die weg vlogen, wat ze niet echt prettig vond, want wat als er ineens wel iets gebeurde? Nee, dat kon niet. Ze hadden gewonnen. Gewonnen van de mensen. En hopelijk voorgoed. De mensen durfden vast niet terug te komen na deze ervaring. ''Zo...'' zei ze. ''Dat hebben we ook weer even gefixt'' Ze keek rond, naar de vernielde dingen van de mensen. Daarna wendde ze haar kop weer naar Riolu. ''Zeg, Riolu.. laten we ook maar eens gaan..'' Zei ze daarna. Er was niemand meer, en de mensen waren verslagen. Er was niks meer te doen. En bovendien, mistte ze de buitenlucht. Ze zag dat Riolu zich niet helemaal top voelde. Zijzelf ook niet, maar dat maakte niet uit. Ze liep richting Riolu, tilde hem op en zette hem op haar rug. ''Zin in een ritje?'' zei ze met een lieve glimlach. Maar zonder op antwoord te wachten rende ze al weg richting de uitgang, want ze wist dat het antwoord ja zou zijn. Ze moest veel kapotte dingen ontwijken. Soms hingen er van die grote pladfondlichten los, zodat ze er tijdens het rennen bijna tegenaan botste. Maar gelukkig redde ze het ongedeerd tot de uitgang. De snoof de lucht op. Die was ijl, omdat ze op een hoge berg zaten, maar toch lekker, omdat hier dennenbomen groeiden. Ze keek naar Riolu. ''Waar zulllen we naartoe?'' vroeg ze aan hem.

Riolu knikte, ze had gelijk hij wilde zelf hier ook zo snel mogelijk weg. Hij stond met trillende pootjes op en wilde net richting de uitgang stappen toen hij plotseling werd vast gegrepen en op iemands rug werd gezet. Het was Mayumi, Riolu glimlachde, wat was ze toch lief.De absol kwam in beweging en snel pakte Riolu haar pels voorzichtig vast. Er waren aardig wat obstakels die zich tijdens het gevecht hadden ontwikkeld. Mayumi deed haar best deze te ontwijken en ook riolu moest af en toe goed bukken om maar geen voorwerp tegen zijn hoofd te krijgen. Maar uiteindelijk naderde ze de uitgang. De ijle maar toch frisse lucht drong zijn snuit binnen. Riolu haalde opgelucht adem, even had hij gedaacht deze geur nooit meer te kunnen ruiken. Maar ze hadden het overleefd. De bechermers waren bevrijd en de mensen hopelijk voorgoed verdwenen. De stem van Mayumi weerklonk in Riolu's oren en hij keek op. Waar ze naar toe zouden gaan was de vraag van haar. Hij zette een bedenkelijk gezicht op. 'Als je het nog red... zouden we naar het bos kunnen?' terwijl hij dit zei begon zijn maagje opeens te knorren en met rode wangetjes legde hij zijn hand op zijn buik. 'Ik verlang naar een goede maaltijd zo te horen..' en hij grinnikte. Mayumi had vast ook wel honger dus het bos zou een goede bstemming zijn. Ondanks het herfst was, groeide daar nog genoeg soorten vruchten.

Riolu dacht na over de plek. Mayumi zag dat en bleef geduldig wachten. Maar hij antwoorrde snel. Hij wou naar het bos toe. Mayumi knikte. Ze was wel moe, maar dat kon ze nog wel. ''Natuurlijk red ik dat..'' zei ze met een kleine glimlach. Riolu's maag begon te knorren, en Mayumi lachtte. Ook haar maag begon te knorren. ''Je bent geloof ik niet de enige die wel een maaltijd lust!'' zei ze vrolijk. Daarna verdween haar glimlach gedeeltelijk, en stond haar gezicht serieus. Ze zette zich af en sprong daarna van steen naar steen, wat Absols vaak deden, omdat ze verschrikkelijk hoog en ver konden springen. En dit was een snellere manier om beneden te komen. Langzaamaan werd het gebied minder rotsig, en stopte Mayumi met over de stenen te springen. Nu was er genoeg vlakke grond. Nouja, vlak? Voor een berg misschien. Het was een grindpad dat schuin naar beneden liep, door een bos heen. Niet het Timerise forest, maar een bergbos. Helaas viel hier weinig te eten. Dit bos lag vol met dode stronken, en de bomen die nog leefden stonden er zielig bij. Er waren enkel kale dennenbomen, waarvan hun stekels waren uitgevallen door de winterkou. Mayumi snoof, en liep snel verder. Al snel waren ze het bos al weer uit, want het was geen groot bos. En nu zag je dat het einde van de berg nabij was. Mayumi versnelde en rende door tot ze beneden waren. En nu alleen nog het Timerise forest zoeken..

[verder in timerise forest ]

Zo te horen had Mayumi ook trek en Riolu grijnsde. Toen ze weer begon te rennen, of eerlijk gezegd springen, verdwen deze grijns en deed hij zijn best op haar rug te blijven. Langzaam werd de omgeving minder ruig en kon Mayumi uiteindelijk overgaan tot een stevige looppas. Ze betraden een bergbos dat er erg somber bij lag. Hier groeide dan ook geen voedsel. Ze moesten nog even hun honger bewaren. Al snel lag het bos weer achter hun en uiteindelijk ook de bergen. Riolu glimlachde het zou niet lang meer duren voordatze het bos zouden bereiken. Het echte bos, met de heerlijke bessen en appels, de prachtige herfstkleuren en de volop begroeiing.

[oké ]