Aleran kwam druipend uit de rivier. Hij was in het water gevallen, en daar was hij niet zo blij mee. Een of andere pokémon dacht zeker grappig te zijn. Voordat hij viel voelde hij een poot op z'n rug, zo'n poot die hij ook heeft.. maar dan anders.. Het had in ieder geval ook klauwen, dat wist hij zeker!
Het water droop heel koud en langzaam van z'n lichaam af. Hij schudde zich uit en zag al de prachtige druppeltjes op de bladeren neervallen. Plotseling hoorde hij ook een stem die zei dat hij/zij het niet prettig vond dat het nu nat was. Aleran spitste zijn oren maar de stem reageerde niet meer...
Hij ging trots terug op z'n plekkie staan waar hij ook stond vóór het ongeluk gebeurde.

Feathers kwam rustig aangelopen, en keek raar naar Aleran, die nog een natte vacht had.
Ze kwam steeds dichterbij, totdat ze recht achter Aleran stond, terwijl die het niet eens in de gaten had. Een grijns verscheen op haar gezicht, en ze duwde Aleran met haar voorpoten, zodat hij weer het water inviel.

Aleran viel weer in het water. ''Godv..'' zei hij gestresst. ''Wie heeft me er nu weer ingeflik..'' zei hij woedend. Maar hij kon z'n zin niet afmaken, want daar op zijn plek.. stond de bloedmooie Feathers. ''Ff..f...Feathers!'' gilde hij. En hij zwom zo hard als hij kon naar de kant toe. Erg snel was hij niet, want de hondentrappel ging gewoon niet snel. Wéér nat en druipend stond hij op de kant. Hij schudde zich nogmaals uit en Feathers werd ook nat.
Aleran gierde van het lachen toen hij de kop van Feathers zag. Er bleef een druppel water aan Aleran's neus hangen. ''Hatsjieeeeee!'' riep hij keihard. ''Ghehe.. nu ben ik verkouden door jou.''

Aleran zei weer ''Godv'' op die domme toon, en daardoor kon Feathers het niet meer houden. Ze begon te lachen, en stopte ook niet meer. Haar ogen traanden ervan, en ze kon pas stoppen toen Aleran naar haar toe kwam lopen. ''Is het lekker warrum?'' vroeg ze met een dom gezicht, en met haar tong uit haar bek hangend. Toen schudde Aleran zich uit, en zijzelf werd ook nat. Gelukkig niet zo drijfnat als Aleran zelf was. Feathers had zin om er een domme opmerking over te maken. ''Jonge, zo doe je toch geen waterpistool? dat mot met je mond...'' Ze stapte naar de waterkant, en slurpte wat water op. Daarna stapte ze naar Aleran en sproeide het over zijn gezicht heen. Ze grijnsde vermaakt. ''Kijk. Zo moet het..'' zei ze en keek nep-trots.

Zeiknat begon Aleran zich te stressen. Maar toch vond hij het grappig. Hij slurpte ook wat water naar binnen en begon op een onverwachte manier naar Feathers te spuiten. Ook zij zag er als een natte hond uit. ''Jij bent nu ook een natte hond!'' begon hij plagerig te zingen op een hoge kleuterachtige toon.