Donna opende haar ogen weer langzaam, en zuchtte. Shame schudde met zijn hoofd, waardoor zijn oren heen en weer zwiepten. Snel bukte ze, om geen mep te krijgen. Vaagjes keek ze hem aan. ''Gaat het wel, Shame?'' Vroeg ze kalm, en ze keek hem aan. Ze zuchtte weer. Iets zat hem dwars. Ze wist alleen niet wat.

"Nee, het gaat niet goed." Zei hij tegen Donna. Hij moest het gewoon eerlijk vertellen. Maar dat was makkelijker gezegdt dan gedaan. Shame grijnsde. Toen keek hij naar de grond. "Het is gewoon, ik voel me zo.. vaag bij jou.. zo anders." Zei hij tegen haar en grijnsde dom. Het sloeg eigenlijk helemaal nergens op wat hij zei maar hij kon het woord 'verliefd' niet uitbrengen.

Donna fronste toen Shame zei dat het niet goed ging. Haar frons verdween, en ze hief haar wenkbrauwen op nadat hij haar wat vertelde. Toch kwam haar frons al gauw weer terug. ''Hoe bedoel je dat precies, Shame?'' Haar frons bleef op haar gezicht staan. Ze keek niet boos. Nee, alleen nietbegrijpend en verbaasd. Ze wilde graag weten wat er in het hoofd van de Lucario omging, alhoewel ze niet wist of het wel ze best was dat ze zo nieuwsgierig was.

Shame haalde diep adem. "Al van begin af aan, ben ik.. verliefd.. op.." Shame's stem stierf weg. Hij keek naar Donna. "Op jou.." Zei hij tegen haar en fronste ook. "En dat bleek altijd onmogelijk te zijn.." Zei hij tegen haar en zuchtte. Toen keek hij weer naar het gras, naar de plek waar Shame al de hele tijd staarde. Donna's niet begrijpende blik voelde hij in zijn rug brandden.

Donna's wenkbrauwen gingen, alweer, omhoog toen hij begon te praten. Ze voelde hoe de moed haar in de schoenen, ookal had ze die niet, zakte. Ze zuchtte, en keek hem nog steeds aan. Ze pakte één van zijn twee handen beet. ''Je moet nooit denken dat iets onmogelijk is,'' zei ze kalm tegen hem. ''Niks is onmogelijk,'' zei ze toen kalm. Ze zuchtte, en keek hem met een grijnsje aan. Ze wist niet veel te zeggen..

Shame draaide zich terug naar Donna en grijnsde. Hij schrok wel toen Donna zijn hand pakte. "Ik heb altijd gedacht dat het onmogelijk was, en nu.." Hij stopte z'n zin toen keek hij naar Donna's ogen. Ze had dezelfde eigenwijze blik als de zijne. Shame voelde zich nu helemaal gelukkig.

Donna grijnsde dom. ''Zoals ik net al zei, niks is onmogelijk..'' Zei ze nogmaals. Ze gaf hem een knuffel, alweer, en stond op, waarna ze haar knieën afstofte, en hem grijnzend aankeek. ''Helemaal niks..'' Zei ze toen rustig, waarna ze haar hand uitstak, om hem overeind te helpen.

Shame grijnsde en nam haar hand aan. Hij stond op met Donna's hulp en grijnsde. Toen keek hij naar Donna. "Dan zul je wel gelijk hebben." Zei hij tegen haar en grijnsde. Hij zuchtte even.
(Sorry, moet weg, ga naar me moeder in het ziekenhuis)

Donna grinnikte, en trok Shame overeind. Ze grijnsde, en keek hem aan. Hij was groter dan haar.. Maar niet al te veel groter. Ze grijnsde, en keek hem aan. ''Gefeliciteerd met je nieuwe rang,'' zei ze rustig. Ze grijnsde veelbetekenend, en draaide zich om. ''Ik zie je nog wel..'' Zei ze droog. Ze liep kalm weg, en keek niet meer achterom. Een licht grijnsje stond op haar gezicht, terwijl ze uit het zicht verdween.

[Succes «3]

Shame's grijns werd breder toen Donna de woorden 'Gefeliciteers met je nieuwe rang.' Hij snapte het eerst niet. Het moest even doordringen. Shame dacht na.. was hij nou net .. tweede leider geworden? Shame's grijns werd nog breder toen hij het besefte. Hij liep met dromerige passen weg, richting de grot..