Een oranje gedaante gevold door een witte flits schoot tussen de bomen. De jonge growlithe deinsde nergens voor terug, ze sprong over boomstammen, dook weg voor takken en slalomde tussen de bomen door. Na een flinke tijd te hebben gerend hield ze halt. Nu pas kon je goed zien wie de growlithe was, het was Nouki. Vrolijk gooide Nouki haar kop in haar nek en liet ze een lange zuivere huil horen. Na dit te hebben gedaan keek ze met haar stralende blauwe ogen, om zich heen. Haar blik hielt halt op een grote steen. Ze grijnsde en zette zichzelf toen stevig af via haar achterhand. Met een snelle aanval stormde ze op de steen af, ze opende haar bek en hieruit ontstond een Ember. De Ember knalde met volle vaart tegen de steen en zorgde ervoor dat deze rood ging gloeien. Nouki stopte met haar Ember, boog haar hoofd naar voren, en deed toen een Tackle. De steen brak meteen door midden. Nouki hielt halt en draaide zich toen trots om. Daar lag de steen, in 3 roodgloeiende stukken. Een brede grijns verscheen op haar gezicht, haar training was geslaagd.

Stap-Stap, stap-stap, stap-stap.. Haar regelmatige passen kalmeerden haar, terwijl zij door bleef rennen. Haar zwarte vacht maakte het moeilijk haar te zien in de schaduwen van dit dichte gedeelte in het bos. Haar rode ogen lichtten echter wel op. Als je even snel keek, zag je een zwarte flits, met twee duivels rode ogen. De meesten werden hier bang van. Sommigen dachten gelijk dat ze een soort.. Duivel was, ofzoiets. Maar, nee. Ze was een Umbreon. Een redelijk jonge Umbreon. Zes jaar oud. Ze kwam net van de rivier. Ruzie gehad met haar zus. Ze haatte dat kreng. Zonder haar zou haar leven nog geweldig zijn.
Plots merkte de Umbreon een gedaante op. Ze begon harder te rennen, en bleef in een schaduw liggen. Haar rode ogen bleven echter oplichten. Als de Growlithe nu om zou kijken, zou deze alleen haar twee ogen zien. Ze gromde zachtjes. ''Wie ben je..?'' Vroeg ze kil, terwijl ze op haar plek bleef liggen..

Het bos.. een geweldige plek, vond Lunaria. Behendig vloog ze tussen de bomen door. Ze kon niet zien, maar wel horen en voelen. Haar ogen hoefde ze inmiddels niet meer dicht te knijpen. Het deed wel pijn, maar niet genoeg.
Lunaria voelde de aanwezigheid van twee gedaantes, waarvan eentje het had getraint. Ze hoorde de stem van de ander. Met haar psychische kracht keek ze welke Pokémon het waren. Een Umbreon en een Growlithe.. Lunaria ging op een tak zitten, en snoof schamper. Beide onbekend, maar daar zou snel verandering in komen.

Een kille stem weerklonk in haar pluizige oortjes en Nouki draaide haar koppie om. Daar in de schaduw lag een gedaante, een gedaante met roodgloeiende ogen. Vragend hield Nouki haar koppie scheef, wie zou het zijn? 'Ik ben Nouki' zei ze kalm. Ze snoof zachtjes en een geur van haat kwam haar zwarte neusje binnengedrongen. Kwam dit van de gedaante af? Nouki dacht van wel. Een tweede geluid kwam haar oortjes binnen, wiegeklap. Nouki draaide voor de zoveelste haar kop om. Nu keek ze recht in de ogen van een Noctowl. Ze had merkwaardige ogen, wazig, alsof ze er niks mee zag. Nouki hield haar blik even strak op de hare gericht maar wende deze toen weer terug naar de gedaante met rood gloeiende ogen. Ze ging zitten en kwispelde aarzelend, deze pokemon waren erg mysterieus, als ze op vechten uit waren wist Nouki niet goed wat te doen. Ze was nog erg jong en heel veel ervaring had ze niet echt. Daarom besloot ze maar vriendelijk te zijn en af te wachten wat er zou gaan gebeuren.

De Umbreon sprong de bosjes uit, en nam een dominante houding aan, terwijl ze voor Nouki ging staan. Hierna sprong ze sierlijk op een steen, en keek Nouki vanuit haar ooghoeken aan. ''Nouki..'' Herhaalde ze. Het klonk alsof ze de naam echt wilde proeven, ofzo. De Umbreon grinnikte zacht, en keek naar de Noctowl. Ze snoof, maar zei verder niks. Haar rode ogen stopten met licht geven, en bleven gewoon rood. Ze keek weer naar de Growlithe. Ze sprong van de steen af, en stond zo weer voor deze. ''Laat ik me dan ook maar even voorstellen,'' zei ze, terwijl ze dreigend een rondje om de Growlithe heen liep. ''Akira is de naam..'' Zei ze toen, en ze ging zitten.

Beide Pokémon hadden Lunaria gezien, merkte ze. En ze hadden allebei hun naam gezegd. Natuurlijk was het onbeleefd om achter te blijven, maar toch was Lunaria nog niet van plan haar naam te zeggen. De Umbreon sprong erg veel heen en weer, vond Lunaria. Misschien had ze teveel energie ofzo. ach, het maakte Lunaria niet veel uit. Ze richtte nu haar aandacht op de Growlithe. Die was duidelijk nog erg jong. Als zij de Growlithe zou aanvallen, had ze grote kans te winnen. Tenminste, als ze haar ervaring goed zou gebruiken. Ook de Umbreon was niet een van de oudsten. Lunaria snoof zachtjes, en begon haar veren recht te zetten met haar snavel. Natuurlijk bleef ze haar psychische krachten gebruiken om de Pokémon in de gaten te houden.

De gedaante sprong naar voren, het was een umbreon. Nouki week haar blik niet van haar af en draaide haar koppie in de richtingen die zei liep. Dat ze zo om haar heen liep vond Nouki niet fijn, maar ze besloot er niks over te zeggen. De umbreon stelde zichzelf voor, Akira was haar naam. Tot haar opluchting ging ze toen zitten zodat ze niet steeds haar koppie hoefde te draaien. Even snel wende Nouki haar blik naar de noctowl, die nog steeds geen woord had gezegd. Het deed haar de kriebels krijgen, waarom wist ze niet. De noctowl ging haar veren strijken, ze leek niks van plan te zijn dus wende Nouki haar blik weer terug naar de Umbreon. 'W-waarom zijn jullie hier?' vroeg ze nieuwschierig maar met een ondertoon van angst. Deze pokemon waren duister, tenminste, zo gedroegen ze zich. Nouki voelde zich niet op haar gemak en wilde dat dit moment dan ook zo snel mogelijk voorbij was. Maar om er opeens vandoor te gaan was ook vreemd. Ze besloot te blijven staan en kijken wat er ging gebeuren.

Lunaria luisterde aandachtig naar de vraag van Nouki, al stelde deze niet veel voor. "Liefje," siste ze bijna. Haar stem was altijd emotieloos en kil, zelfs als ze het goed bedoelde. "Moet je altijd een reden hebben om ergens te zijn? waarom ben jij dan hier?" Ze liet haar twee blinde ogen op Nouki rusten, alsof ze haar gewoon kon zien. Helaas was dat niet zo, en moest Lunaria haar energie gebruiken om Nouki te zien. Haar ogen waren zó gericht, dat het leek of ze probeerde Nouki pijn te doen door gewoon naar haar te kijken. Uiteindelijk snoof ze, en richtte ze haar aandacht weer op het rechtzetten van haar veren.

De woorden van Lunaria sneden in haar oortjes. Haar stem was emotieloos en kil, net zoals haar blik. Nouki kreeg er geen fijn gevoel bij. 'Ik ben hier o-omdat ik aan het trainen was..' zei ze zo kalm mogelijk. Haar blauwe oogjes keken de noctowl strak aan, wat wilde ze van haar? Waarom vielen de noctowl en de umbreon haar lastig? Nouki wist het niet en kreeg ook niet echt het idee dat ze er snel achter zou komen. Beide pokemon gedroegen zich erg geheimzinnig. Met haar oranje pootjes schuifelde ze iets naar achter, maar wegrennen deed ze niet. Nog niet tenminste..

(inspiloos xD)

Een bekende geur rook hij al vanaf een afstand. En twee onbekende geuren, maar hij wist dat dat geen goed teken was. De onbekende geurtjes stonken heel erg, waardoor het dus slecht was. Door de rotte stank kon hij nauwelijks ademen en besloot maar op pad te gaan. Met een pittige snelheid sprintte hij, zo snel als hij kon, naar de plek waar de geuren vandaan kwamen. Terwijl hij doorns en priktakjes tegen zich aankreeg, bleef hij doorrennen. Nog een klein stukje en hij had 't doel bereikt. Aleran hoorde de stemmen al vanaf een afstandje. Hij kon het bloed al horen stromen in hun lichamen. Met een snelle lichtgevende flits sprong Aleran de bosjes uit en slipte net eventjes voor Nouki. Hij remde af met z'n klauwen en hees z'n kop omhoog. Een klein straaltje bloed kwam uit z'n oog, waardoor hij nauwelijks kon zien. Maar daar trok hij zich niks van aan, zijn dochter was in gevaar. Dat rook hij gewoon. Met een woedende en dreigende blik in z'n ogen keek hij naar de duistere beesten. ''Wat moeten jullie hier? Vlieg op.'' En hij trok grommend z'n bovenlip omhoog zodat z'n scherpe en lange hoektanden glommen in het zonlicht. ''Als jullie ook maar met één simpele klauw mijn dochter aanraken, dan hoef je een tijd niet meer langs te komen hier. Want dan zijn jullie er geweest. Oja. En jullie stinken! Voor als jullie 't nog niet wisten.'' zei hij met een kleine grijns en arrogante blik in z'n ogen. Het kleine straaltje bloed was inmiddels opgedroogd en hij veegde het weg. Zijn oog was nog steeds wazig, maar hij zag genoeg om de drie pokémon in beeld te kunnen zien. ''Gaat het Nouki?'' vroeg hij terwijl hij z'n ogen niet van de andere pokémon af hield. ''Hebben ze je wat aangedaan?'' Aleran ging door met ondervragen met een strakke blik.

Akira grinnikte zacht, maar ze zweeg. Net toen ze een stap richting de Growlithe wilde zetten, kwam er een Mightyena. Akira begon hard te lachen toen de Mightyena uitgesproken was. ''Aah.. Komt pappie het kleintje beschermen?'' Vroeg ze zielig, en ze keek de jonge Mightyena vals aan. ''Je zet je dochtertje zo alleen maar voor schut, snoes,'' zei ze tegen de Mightyena. Hierna keek ze naar de Growlithe. ''Bovendien.. Ik heb geen reden nodig om hier te zijn.. Dit bos is van iedereen..'' Zei Akira kalm, en ze keek weer naar de Mightyena. ''Dus, Dushi, waarom ben jij hier?'' Vroeg ze toen aan de Mightyena. ''Oja, vergeten.. Je hebt te veel zelfvertrouwen, en geen vertrouwen in je eigen dochtertje. Achgod.. Je zet haar zo alleen maar voor schut,'' zei Akira, die op een steen sprong, en de Mightyena aan bleef kijken. ''Achja.. Ik ben weg hier,'' zei ze toen rustig. Haar toon was, in tegendeel tot die van Lunaria, niet kil. Nee, die van haar was fel, maar toch erg rustig. Akira draaide zich om, en keek naar de Mightyena, ''Dag..'' Zei ze fel. Ze knikte even naar de Noctowl, ookal kon deze niet zien, en verdween in de duisternis.

Plotseling verscheen er een mightyena voor haar neus. 'Papa!' riep ze blij en haar wollige staartje begon te kwispelen. Ze luisterde naar de woorden van haar vader en beet op haar lip 'Eeh.. pap het is misschien niet zo slim om zo gemeen tegen ze te doen..' zei ze zachtjes. Bang voor wat er nu komen zal verbergde ze zich achter zijn achterpoten. Akira begon te spreken, de woorden die ze uitsprak maakten haar kwaad. Hoe durfde ze zo over haar vader te spreken? Op dat moment leek het alsof Nouki meer zelfvertrouwen kreeg. Ze stapte achter haar vader vandaan en riep 'Hou je mond stomme umbreon! Het is juist lief dat hij me zo beschermt!' haar boze woorden weergalmde door het stile woud. Nouki wist dat het niet veel nut had, Akira was al lang al uit het zicht verdwenen, maar dit maakte haar niks uit. Trots draaide ze zich om, de noctowl even vergetend. Bezorgd keek ze haar vader aan, hij had een aantal krassen opgelopen. 'Gaat het papa?' vroeg ze

Aleran snoof z'n neus op en keek naar de lucht. ''De wereld blijft steeds slechter worden, Nouki. Je moet goed op je hoede zijn.'' zei hij rustig. Hij deed z'n ogen dicht. Hij had niet meer in de gaten dat de Noctowl er ook nog steeds zat. Zachtjes begon hij te neuriën. Het was een lied wat Nouki en Aleran samen hadden geschreven op een dag. Het was een verassing voor Feathers, voor haar verjaardag.

Lunaria snoof hooghartig. Ze Mightyena was niet echt snugger. "Liefje, ik was mij elke dag. Je rook de hele tijd je eigen stank," Zei ze. Ze richtte haar blinde ogen zodat het leek alsof ze naar de Migtyena keek. "En je vergeet iets.." Ze spreidde haar vleugels en vloog over Aleran heen. Even dacht ze eraan met haar scherpe klauwen uit te halen, maar dat liet ze. Aan de overkant landde ze op een tak, wat bijzonder leek voor een blinde Pokémon. "Zielig," Zei Lunaria kil. "Een blinde bedreigen.. Té zielig." Ze draaide zich om op haar tak zodat haar gezicht weer naar Aleran en Nouki gericht leek te zijn. "Luister. Ik weet niet precies hoe oud je bent, maar ik schat je op zo'n 4 en een half jaar. Ik, met mijn 24 jaar, heb dus zeker veel meer ervaring. En ik kan vliegen. Als je niet pijnlijk wil sterven kan je je beter niet met mij bemoeien." Lunaria ging weer rustig verder met het rechtzetten van haar veren, die door haar korte vlucht weer een beetje scheef zaten.

Aleran had niet in de gaten dat de Noctowl een beetje stoer probeerde te doen. Hij neurierde gewoon rustig door en merkte dat Nouki ook mee begon te zingen. Heel langzaam ging hij over tot zingen. Het werd een slow maar gevoelig liedje, wat steeds verder uitbreidde.

(omg, inspiratieloos ofzo xD)

(Ik bepaal zelf wel wat ik doe, keej? )

Nouki knikte kort ten teken dat ze naar haar vader luisterde. Ze grinnikte toen hij begon met neuriën, maar zei verder niks. Ze ging zitten en begon haar rechtervoorpoot te likken. De kille stem van Lunaria die haar oortjes naar binnen drong deed haar hiermee ophouden. Snel stond ze weer op, ze was de noctowl even vergeten, maar hield nu haar blik weer strak op haar gericht. Lunaria vloog naar een andere tak en begon weer te spreken. Nouki zette een kwaad gezicht op 'Je vind jezelf anders niet zo zielig, hoor ik..' zie ze. Ze zette een paar passen in de richting van haar zingende vader en trok zachtjes aan zijn oor. Lunaria had aan één kant gelijk, ze had veel meer ervarig dan Aleran en Nouki samen. 'Kom pap, laten we gaan..' zei ze zachtjes tegen Aleran.

(Sorry, maar was inspiratieloos)

Aleran voelde terwijl hij aan het zingen was een klein hapje in z'n oor. Hij stopte gelijk met zingen en keek naar Nouki. ''Kom pap, laten we gaan..'' hoorde hij zachtjes klinken in z'n oren. ''Ja, goed idee. Ik heb geen zin om bij deze domme pokémon te blijven zitten.'' zei hij snugger.

Lunaria keek droog naar Aleran. "Dus, meneer negeert me?" Zei ze kalm. Opnieuw sprong ze van de tak en vloog ze richting Aleran, maar deze keer hield ze haar klauwen uit om hem te bekrassen. Ze voelde iets tegen haar klauw aan en vloog richting de tak waar ze eerst zat. Wat ze had geraakt wist ze niet, maar ze had zeker iets geraakt. "Ga maar," Zei Lunaria. Ze nam deze keer niet de moeite zich om te draaien. "Als jullie te bang zijn om te vechten." Zoals gewoonlijk ging Lunaria haar veren recht zetten.

(geeft niet xD)

Vanuit haar ooghoeken zag Nouki hoe Lunaria van de tak af sprong en haar vlijmscherpe klauwen op haar vader richten. 'Papa!' riep ze bang en ze sprong naar voren om hem weg te duwen. Ze sprong hoger dan ze verwacht had, een teken dat ze sterker werd, alleen werkte het in dit geval in haar nadeel. In plaats van tegen haar vader op te springen, sprong ze over hem heen. Net op het moment dat Lunaria haar klauwen in Aleran wou boren. Een stekende pijn ging door Nouki's ruggetje en met een harde smak belande ze op de grond. Met één oog dichtgeknepen kwam ze trillend overeind. Er stroomde bloed van haar lichaam, afkomstig van de lelijke krassen op haar rug.

Lunaria snoof. Ze 'zag' dat ze nouki had geraakt, in plaats van Aleran. Achja, ook goed. Als ze dat had gekund grijnsde ze nu zelfvoldaan. "Ach, gaat het kindje haar vader beschermen?" zei ze plagerig. "Het spijt me zo! Ik wou alleen maar een spelletje spelen!" Lunaria's toon was overduidelijk sarcastisch, wat veel betekende. Aleran was overduidelijk een goedoener, en zijn dochter waarschijnlijk ook.. Achja, moesten zij weten. Lunaria spreidde haar vleugels, maar vloog neit op. Het was alsof ze vroeg om aangevallen te worden..

De manier waarop Lunaria haar woorden zei stond Nouki totaal niet aan. Wie dacht ze wel niet dat ze was?! Uit woede begon Nouki te grommen. 'Rot op, lelijke vogel' riep ze kwaad. Nouki wist dat aanvallen nu een hele domme zet zou zijn, toch was het om op zo'n jonge leeftijd heel moeilijk nee tegen haar 'jagers instinct' te zeggen. Haar hele lijfje trilde, onder andere door de pijn op haar rug maar meer van de woede die door haar lichaam gierde. Als Lunaria nu niet snel weg vloog zaten straks Nouki's tanden in haar veren, of tenminste, ze zou een poging doen dit te bereiken.

Lunaria's solide snavel leek in glimlachvorm te zitten, wat natuurlijk niet kon. Misschien kwam het door haar ogen, die op een bepaalde manier keken. "Kom kom.. Een grote bek tegen de DarkSide?" zei ze, op haar normale, emotieloze toon. Ze besloot een takje lager te gaan zitten en liet zich rustig van de tak glijden. De wind blies haar richting een tak die perfect was om op te zitten. met een krassend geluidje landde ze op de tak. Ze draaide zich niet om naar Nouki en Aleran. Misschien dachten ze nu dat ze neit oplette, en zouden ze haar aanvallen.

(Ik heb een heel pittig stuk gemist, dus ik begin nu vanaf 't stuk waarbij Nouki gewond raakt xD)

Aleran hoorde Lunaria opstijgen en deze kant op komen. Zijn kop stond gedraaid waardoor hij de pokémon niet zag, maar zijn hoor-zintuig gebruikte. Hij draaide zijn kop naar Nouki en hij zag dat Nouki keek alsof haar duidelijk iets niet zinde. Aleran draaide zich om en zag de Noctowl op hem afkomen. Hij kon zich niet bewegen, hij was verstijfd. Plots was er een snelle flits naast hem en kwam het op hem af. Het ging boven hem en de Noctowl raakte het. Toen het stil stond zag Aleran het pas goed. Het was Nouki! ''Nouki!'' gilde hij als een meisje. Een aantal rode strepen liepen langs haar rug. Hij rende zo snel als het kon naar haar toe en zag naarmate hij dichterbij kwam hoe erg het was. In z'n gedachten realiseerde hij dat de vreselijke Noctowl dit had gedaan. Hij draaide z'n kop om en keek naar de Noctowl, ookal wist hij dat de pokémon hem niet zo goed kon zien, keek hij erg scherp en dreigend met z'n ogen. ''Jij.. jij.. als ik je te pakken krijg. Ik zal je in stukken scheuren, maar niet nu.. nee niet nu. Een andere keer, wanneer jij er niks van verwacht.'' siste hij op een dreigende manier naar de vliegpokémon. Aleran draaide z'n kop weer om naar Nouki en zag dat de strepen langer waren geworden. ''Kom Nouki, we moeten zo snel mogelijk weg hier voordat het erger word.'' suste hij troostend.

Een tevreden uitdrukking verscheen op Lunaria's gezicht. "Dat zal je niet lukken.." mompelde ze zachtjes. Misschien wel te zachtjes om gehoord te worden. Ze gaapte verveeld, en begon opnieuw haar veren recht te zetten. Ze wachtte ergens op, maar wist niet of het kwam.. Ze merkte dat haar veren al recht stonden en snoof. Dan niet, dacht ze. haar lege ogen richtte ze op Nouki, die ernstig verwond was. "O ja, ik ben niet zomaar een vogel. Ik ben een uil, een teken van wijsheid. Dat kan ik niet van jou zeggen.." Haar gezichtsuitdrukking was zelfvoldaan. Verveeld keek ze om zich heen, in de hoop iets of iemand te zien. Als het maar interessant was.

Nouki luisterde naar haar vaders woorden en gaf hem een kort likje over zijn snuit 'Het gaat wel papa' loog ze. De wonden op haar rug staken pijnlijk, maar het was draagelijk. Tenminste, voor een tijdje. Toen Lunaria een opmerking over haar vader maakte gingen haar pelsharen recht overeind staan 'Hou je kop, snertvogel' blafte ze haar vals toe. Waarom bleef ze daar gewoon zitten? Waarom liet ze hen niet met rust? Waar wachtte ze op? Nouki deed grommend een paar passen naar voren 'Verdwijn!' riep ze. Een kleine growlithe met zo'n grote bek paste eigenlijk totaal niet bij haar. Normaal was ze altijd vrolijk en deed ze haar best geen ruzie te maken. Maar nu was het anders, lag het misschien aan haar hormonen? Nouki wist het niet. Het enige wat ze wel wist was dat Lunaria hier zo snel mogelijk moest verdwijnen...