Een geluid van haastige en snelle voetstappen klonken in de verte. Feathers sprong van boom tot boom om te voorkomen dat ze niet struikelde over de boomwortels en andere dingen die normaliter zichtbaar waren maar nu verscholen zaten onder een dikke laag sneeuw. En dat kon ze niet laten gebeuren. Zeker niet omdat ze net was hersteld van een breuk in haar poot, en ze wou niet nog eens een paar weken lang achter elkaar alleen maar kunnen hinkelen. Ren, ren ren... Met haar enorme snelheid voelde ze af en toe wel een pijnscheut in haar poot, maar daar maakte ze zich geen -of bijna geen- zorgen over.

Waar ze zich nu het meeste zorgen over maakte was het gevoel dat haar familie in gevaar was. Ze wist niet of dat waar was, maar ze kon het wel uitzoeken. Met haar sterke reukzin spoorde ze Nouki en Aleran op door hun geur te volgen. En het duurde niet lang meer voor ze aankwam op de plek waar ze waren, en waar ook de uil was. Ten eerste viel haar blik op Nouki, die krassen op haar rug had staan. En de krassen waren aan het bloeden. Wat was er gebeurd en wie had dat haar kindje aangedaan? ''Nouki!'' riep Feathers op een toon die moe en bezorgd klonk. Gelukkig was Aleran erbij, dat dan weer wel. Maar wat had dat gedaan, en waarom had Aleran het niet tegengehouden? Maar Feathers trok geen vooroordelen. Ze wist niet wat er gebeurd was, en pas dan kon ze er dingen over gaan zeggen.

''Verdwijn!'' riep Nouki richting een boom. Feathers keek eerst raar en verbaast naar haar dochter, maar keek dan naar de kant waarnaar Nouki dat had geroepen. Er zat een uil in de boom. Een uil? Wacht, dan had die de krassen veroorzaakt! Feathers gromde, en haar haren gingen overeind staan zodat ze er nog groter en gevaarlijker uitzag. ''Niemand doet mijn Aleran of Nouki iets aan...'' gromde ze met een diepe ondertoon uit haar keel. Met een enorme kracht zette ze zichzelf af van de grond en sprong zo door de lucht richting Lunaria. Terwijl ze in de lucht hing ontblootte ze haar tanden, klaar om de vogel te verscheuren... Bij de boom aangekomen klauwde ze haar nagels vast in de boom en greep Lunaria met haar bek. Ze beet zo ver mogelijk door, om de vogel zoveel mogelijk pijn te laten lijden, te laten boeten voor haar wandaad.. Terwijl ze Lunaria nog vast had liet ze de boom weer los en landde ze weer op de grond, en smeet Lunaria neer. Het leek in slowmotion te gaan voor Feathers, maar in werkelijkheid duurde de hele sprong en daling maar een paar seconden.

Feathers likte wat bloed van haar lippen af, en keek streng naar de vogel. ''Jij komt never nooit meer aan mijn familie.. nog een keer en ik ruk je kop eraf!'' gromde ze nijdig tegen Lunaria, en snoof respectloos. Voor haar was Lunaria een stuk vuil.. Terwijl ze Lunaria nog goed in de gaten hield liep ze terug naar Aleran en Nouki. ''Gaat het wel, Nouki?'' ze keek even naar Aleran, maar zei niks. Ze gaf alleen een klein knikje. Daarna bekeek ze de wonden op Nouki''s rug. ''Laat me eens kijken...'' zei ze, en keek nog dichterbij. Door al dat bloed leek het erg ernstig. Ze likte voorzichtig het bloed van haar vachtje af, en probeerde daarbij de wonden niet te raken.

Aleran keek sprakeloos toe. Hij had niks gedaan. Zijn ogen en bek stonden beide wijd open.
Alleen een beetje toe gekeken, hoe zijn geliefde de kwaadaardige DarkSider verscheurde. En hij had niks gedaan, geen enkele poging om z’n dochter te beschermen. Zijn dochter had hem juist beschermd en z’n vrouw ook. Hij kon dit moment niet uitstaan. Hij had gewoon niks gedaan. Hij stond daar gewoon stom als een pispaaltje, als een standbeeld. Zijn ogen begonnen te tranen.

Zijn gedachten kwamen weer teruggeschoten van vroeger. Hoe hij slecht behandeld werd door zijn ‘vrouwtje’. Toen hij nog een poochyena was. De tranen die in z’n ogen zaten gleden eruit. Hij kon hier niet blijven staan als een zielenpoot. Zijn gezin mocht niet zien dat hij op dit moment aan het janken was. Hij draaide z’n kop om en snoof. Nu niemand keek kon hij snel wegglippen. Hij begon te rennen en kon niet meer stoppen. Af en toe gleed hij wel eens uit over het gladde ijs, maar dat boeide hem niet. Hij wou alleen zijn, niet gevonden worden door niemand niet.

(Kim sorry da'k het moet zeggen maar volgens mij overtreed je nu een regel. Ze bepaalt dat mijn verwondingen zo erg zijn dat ik bloed, terwijl jij zelf in de regels hebt gezegd dat de gebruiker zelf de verwondingen bepaalt. Gelukkig kan ik het hier nog mooi oplossen.. )

Lunaria grinnikte zachtjes om de beledigingen. Dacht die kleine Growlithe écht dat haar woord haar iets deed? Ze deed net haar snavel open om iets te zeggen toen ze iets aan hoorde rennen, en met hoge snelheid ook. Meteen gebruikte ze haar kracht om te zien wat het was. Een Arcanine, en Lunaria wist direct dat het familie van de twee hier was. De Arcanine was al snel dichtbij en richtte eerst haar aandacht op Nouki. nadat Nouki Lunaria beval te gaan grinnikte ze luid. "O, kom op.." zei ze, rollend met haar ogen. De Arcanine nam het echter serieus en klom de boom in. Lunaria dacht razendsnel en wist meteen dat ze snel moest reageren. De Arcanine patke inderdaad een Noctowl en verwondde hem ernstig. het was echter niet Lunaria. Ze was vlug van haar plek gesprongen, naar een tak hoger, en had een Noctowl die in de boom zat op haar plek neergezet. De Arcanine was blijkbaar te kwaad geweest om de snelle wisseltruc te zien. Lunaria lachte ijzig. Haar blik viel op de Mightyena, die wegrende. Ze lachte harder. "Ach, is meneertje te bang voor bloed?" riep ze met een duivelse uitdrukking. Ze snoof luid en afkeurend, en zette haar borst vooruit. "You can fight the Darkness, but you can never win.." mompelde ze in zichzelf. Ze rolde met haar ogen en spreidde haar vleugels, alsof ze weg zou gaan. Misschien zouden Nouki en de Arcanine dat ook denken. Lunaria was echter niet van plan om weg te gaan.

'Nouki!' de bekende stem weergalmde in haar pluizige oortjes. Blij had Nouki haar kop omgedraaid om een glimp op te vangen van haar moeder. Toen ging alles heel snel. Feathers was verschenen en had Lunaria met een grommende stem gezegd dat niemand aan haar Nouki of Aleran kwam. Vervolgens was ze de boom in gesprongen en had ze de Noctowl bij de keel gegrepen. Feathers had echter niet door, wat Nouki wel had gezien, dat ze de verkeerde te pakken had gekregen. Lunaria was, voordat Feathers haar aan had kunnen vallen, naar boven gevlogen en had een andere Noctowl letterlijk in Feathers bek gesmeten. "Mama, mama, stop! Dat is niet Lu.." riep Nouki, maar verder kwam ze niet. Haar moeder had de Noctowl al weggesmeten en deze lag nu bewusteloos op de grond. Dood was ie niet, maar het zou wel even duren voordat de wond in zijn nek zou genezen. Feathers was ondertussen bij Nouki komen staan en nadat ze had gevraagd of het wel ging, begon ze de wonden te likken. Nouki knikte "Ja het gaat wel," loog ze om haar niet ongerust te maken. Ze wende haar blauwe blik even richting Aleran. Tenminste, naar de plek waar hij zou moeten staan. Verbaasd keek Nouki om zich heen, waar was hij nou? 'Ach, is meneertje te bang voor bloed?' hoorde ze de duivelse stem van Lunaria zeggen. Snel wende Nouki haar blik naar de tak waar ze zich had gevestigd en wierp haar een kwade blik toe. Nadat Lunaria nog iets had gezegd in een taal die Nouki niet begreep, spreidde ze haar vleugels alsof ze ieder moment weg ging vliegen. "Ja, ga maar weg," siste Nouki haar vals toe. Vervolgens keerde ze haar de rug toe en richtte ze haar aandacht op Feathers. "Mama, waar is papa?" vroeg ze bezorgd.