Silverbreeze vloog over het kleine stadje genaamd pokecity dat zich gevestigd had precies in het midden van pokerpg. Silverbreeze landde zachtjes en voorzichtig op de grond voor het pokemon-ziekenhuis dat in de stad stond. Silverbreeze legde Dustfire heel voorzichtig neer in het stukje gras dat naast de straattegels liep. Zelf liep hij over de tegels richting de deur van het ziekenhuis. Hij keek naar binnen. Het licht brandde, dus er waren pokemon binnen. Silverbreeze keek naar achteren. Zou hij naar binnen gaan, of zou hij wachten tot de andere pokemon die wouden helpen hier waren gekomen?

Achi had zich aan de staart van Silverbreeze vast gehouden. Silverbreeze had et niet gemerkt. Uiteindelijk stopte ze voor de Ziekenhuis van PokeRPG. Achi keek even naar Silverbreeze. Hij deed zijn hoofd de Ziekenhuis in. 'Laat mij maar de Chansey's roepen, je bent te groot om naar binnen te gaan.' Zei achi rustig. Hij rende naar binnen opzoek naar de Chansey's. Hopelijk waren ze dichtbij... Na een paar rondjes gelopen te hebben kwam hij een Chansey en een groep Happiny tegen. Achi kwam de ziekenhuis weer uit met alle pokemon.

Silverbreeze was verbaast dat Achi er zo snel was, en wist nog niet dat hij gewoon de hele tijd aan zijn staart had gehangen. Voordat Silverbreeze ook maar iets kon zeggen rende Achi al het ziekenhuis binnen om de Chansey's en andere pokemon te roepen die in het ziekenhuis werkten. Wel had hij gelijk, Silverbreeze paste nooit door die deuren. Misschien in een hele rare ingevouwen houding.. Voordat hij het wist kwam Achi al weer buiten met een Chansey en een Happiny.

Daarna rende er nog een Blissy naar buiten, de grootste en sterkste van de groep pokemon uit het ziekenhuis, dus waarschijnlijk was dat de hoofdverzorger, of zoiets. Toen ze buiten waren merkten ze eerst Silverbreeze op. Ze bleven even stilstaan, en keken met grote ogen naar hem. ''Lugia??'' riepen er een paar. Silverbreeze glimlachtte vaagjes. ''Ja, inderdaad. Maar dat is op dit moment niet belangrijk. De reden dat we hier zijn ... '' Silverbreeze maakte zijn zin niet af, maar wees in plaats daarvan met zijn rechtervleugel naar Dustfire. Meteen richtte alle pokemon zich naar die kant, alsof ze bestuurt werden. Silverbreeze grijnsde bijna onzichtbaar. Hij kon er niks aan doen, het zag er gewoon heel leuk uit.

'Oh my gosh!' riep de Chansey, die als eerste naar Dustfire rende, en haar meteen van alle kanten ging bekijken. Silverbreeze vloog ook naar Dustfire toe. De andere Happiny's en de Blissey kwamen erachteraan. 'Een Ho-Oh. en ze ziet er niet goed uit. Wat is er gebeurd?'' vroeg de blissey, die door de Happiny-menigte heen kwam. ''Dustfire... ze is ziek, maar we weten niet wat ze heeft, of hoe ze er aan komt..'' Antwoordde Silverbreeze met een bezorgde blik.

De Blissey deed een Refresh, maar er gebeurde niks. ''Het is iniedergeval geen vergiftiging..'' zei ze. Silverbreeze fronstte. ''Oke.. '' zei hij kort. Hij wist verder niks te zeggen. Hij keek naar Dustfire, en slikte. Hij hoopte dat ze snel beter zou worden of iniedergeval wakker werd. ''We proberen haar mee te nemen naar binnen, daar kunnen we haar verder onderzoeken..'' Zei de Blissey. De happiny's kwamen meteen naar voren, en ze gingen om Dustfire heen staan. Samen tilden ze haar op, maar toen gebeurde er iets wat niemand van hen verwachtte.

Dustfire opende haar ogen, en meteen werden ze groot. Een nieuw symptoom verscheen: Hallicunatie. In plaats van Happiny's die haar wouden helpen zag ze allemaal zwarte gedaanteloze pokemon met roodgloeiende ogen, alsof het demonen waren. Ze renden naar haar toe en begonnen haar te bijten en te krabben. Dustfire wou weg, maar ze kon niet bewegen, het was alsof ze versteent was. Intussen gingen de vage gedaantes door, en de paniek begon op te spelen. Een hevige pijn ging door haar hele lijf, en overal stroomde bloed.

Dat waren haar hallicunaties. In het echt hadden de Happiny's het erg moeilijk. Dustfire was hevig aan het spartelen en probeerde zich los te wurmen. De veren vlogen in het rond, en Dustfire krijstte zo hard dat er allemaal verbaaste pokemon op het tafereel afkwamen. ''Dustfire.. stop alsjeblieft.. ze willen je helpen!'' riep Silverbreeze, die niet wist wat Dustfire allemaal zag. Verder kon hij alleen maar toekijken. Wat moest hij doen?

Hydruy kwam aangerend voor het Ziekenhuis en keek naar Dustfire die aan het spartelen was. ''Dustfire, ze willen je helpen. Geef niet toe aan je angst!'' zei Hydruy trots en verder kon hij hopen dat het werkte. Hij mompelde zachtjes tegen Silverbreeze: ''Ik weet wat je moet zeggen.. Maar ik durf het zelf niet dus.. Kan jij het voor mij zeggen tegen Dustfire? Oke.. hier komt het: Ze kunnen het ook op de harde manier doen.. Maar dat is erger dan nu dus stop alsjeblieft.. Dan voel je je ook in no-time weer beter.''

Ook Riolu kwam na een tijdje aangelopen. Geschrokken keek hij op toen verscheidene Happiny's hun best deden de spartelende Dustfire naar binnen te brengen. Haar ogen stonden groot, ze had duidelijk angst voor iets. Snel rende Riolu naar haar toe, wat kon het zijn? Was ze aan het hallucineren vanwege de koorts? Dit had Riolu wel eens eerder gezien.Toen hij bijna bij Dustfire was aangekomen vertraagde hij zijn pas om haar niet te laten schrikken. Even keek hij vragend naar Silverbreeze, maar die wist blijkbaar ook niet wat het kon zijn. Voorzichtig bracht Riolu zijn handje naar Dustfire en legde hij die op haar hals. 'Rustig Dustfire, wij zijn het. Je vrienden, we proberen je te helpen. Word aljesblieft rustig, alles komt goed..' terwijl dit op een gerustellende toon zei streelde hij haar over haar hals. Wel stond hij klaar, hij kon namelijk ieder moment een klap verwachten als Dustfire hem aan zag voor iemand anders. Toch bleef hij merkwaardig kalm en zacht tegen haar praten, in de hoop haar rustig te krijgen.

Hydruy probeerde op precies dezelfde manier als Silverbreeze haar te helpen. Maar dat zou niet werken. De stem van Hydruy betekende niks voor Dustfire. Ze hoorde het niet eens. Dat van Silverbreeze had ze wel gehoord.. maar ze reageerde er niet op. De stemmen die ze hoorde waren te zwak om te begrijpen. De beesten om haar heen gingen maar door, ze stopten niet. Ze zouden nooit stoppen..

Toen klonk er weer een stem. Weer een bekende stem deze keer. Ze voelde een hand op haar hals, en keek met een ruk die richting op. De stem net klonk vertrouwd, maar wat ze zag was heel anders. Het was net zo'n beest als die anderen. Alleen dan groter, en enger. Dustfire kon haar kop gelukkig weer wel bewegen. Ze moest iets doen. Ze moest zichzelf verdedigen. Ze sperde haar snavel open en beet in de arm van het beest.

Er vloeide bloed. Een schreeuw weerklonk. Ineens verdwenen de demoon-achtige beesten. En de zwarte omgeving eromheen nam plaatst voor het beeld van pokerpg. Haar hallicunaties waren voorbij. Ze opende haar ogen en keek recht in de ogen van diegene die ze vast had. Het was Riolu! Verschrikt liet ze zijn bloedende arm los en sprong achteruit. Silverbreeze rende naar Riolu toe en keek verschrikt naar zijn wonden. Daarna keek hij met een rare blik naar Dustfire. Tranen kwamen in haar ogen. Wat had ze gedaan?

Achi kwam laat de ziekenhuis uitgelopen. Hij keek naar Riolu zijn Arm. Hij bloede. Dustfire bewoog weer wat en Silverbreeze stond naast Riolu. Wat zou er gebeurd zijn. 'Ehh.' Achi keek droog naar Riolu haar bloedende arm. 'Gaat het?' Hij wees naar haar Arm. Het zag er best goor uit. Al dat bloed op zo'n klein armpje.

Met een ruk draaide Dustfire zich om naar Riolu. In haar ogen was een licht van herkenning te zien maar dit was te klein om de angst te doorbreken. Riolu wist het in een paar snelle seconden, Dustfire was aan het hallucineren en hij zou worden aangevallen. Zoals verwacht sperde Dustfire haar bek open en beet ze hem in zijn arm. Het was te snel om te ontwijken. Van pijn kneep hij zijn ene oog dicht maar hij hield stug zijn hand op haar hals. Plotseling verdween de donkere blik in Dustfire haar ogen, ze liet Riolu's arm los en sprong verschrikt achteruit. Het bloed stroomde van zijn arm af en maakte vlekken in de grond. Achi's stem weerklonk in zijn oortjes en vaag knikte Riolu zachtjes. Zijn arm deed verschrikkelijk zeer, maar hij had wel ergere dingen meegemaakt. Het belangrijkste was dat Dustfire weer beter werd en tot zijn opluchting kwam ze weer tot haarzelf. Tenminste, het leek erop dat de hallucinaties waren verdwenen en ze was wakker. 'D-dustfire, hoe gaat het m-met jou?' vroeg Riolu, hij deed zoveel mogelijk zijn best om de pijn in zijn stem te onderdrukken. Je kon dan ook, behalve aan zijn bloedende arm en aan zijn dichtgeknepen oog, niet zien dat hij pijn leed.

De Poochyena liep naar een Chansey. ''Hulp nodig graag.'' zei hij. Hij wees naar Riolu. De Chansey kwam in actie. Hij liep naar Riolu met een hele grote verbanddoos. ''Waar doet het pijn!?'' riep de Chansey. Hydruy rende naar de Chansey. ''Bij het bloederige deel natuurlijk!'' riep hij op een domme manier. De Chansey wou er net verband om heen doen maar..

Riolu liet niet merken dat hij pijn had. Maar Dustfire voelde zijn pijn. Ze slikte, en keek naar het bloed dat op de grond kwam en in de aarde trok. Ze rilde even. Wat was er met haar aan de hand? Hoe kwam ze aan die hallicunaties? Ze voelde zich nu raar genoeg veel beter dan net, maar haar toestand was nog steeds onzeker. Want ze wist niet wat ze had. Misschien kon ze elk moment weer zon hallicunatie krijgen, of weer flauwvallen.

''H..het spijt me, Riolu..'' Zei ze, en wendde even haar blik af naar Silverbreeze, die haar bezorgd aankeek. Ze wou niet dat ze bezorgd waren. Ze moest laten zien dat ze weer beter was. Met moeite stond ze langzaam op. Het duurde minstends een minuut, maar ze was al blij genoeg dat ze weer kon staan. Ze keek naar Riolu, die haar vroeg hoe het met haar ging. Ze glimlachtte kort. ''Met mij gaat het wel, maar kijk liever naar jezelf.. volgensmij ben jij er veel erger aan toe, Riolu..'' zei ze op een zachte en rustige toon, en liep naar hem toe. Ze keek nog hoe de Chansey hem wou verbinden, maar de duwde die aan de kant. ''Wacht maar.. ik weet iets veel beters..'' zei ze.

Ze keek naar Riolu's wond, en de wond begon groen te gloeien. Langzaam maar zichtbaar werd de wond steeds kleiner, alsof ie wegsmolt. Na een tijdje verdween het groene licht, en was er niets meer te zien van de wond. Alleen het bloed dat eruit gestroomt was, zat nog een beetje op zijn arm en op de grond. Ze keek naar de Chansey, die keek of ze niet wist wat ze moest doen. ''Ga terug naar het ziekenhuis.. daar zitten veel zieke pokemon die hulp nodig hebben'' De chansey bleef nog even staan, en keek Dustfire onbegrijpend aan. ''NU..'' siste Dustfire, en zo snel als ze kon rende de Chansey weg.

Dustfire snoof even, maar wie goed keek, kon een klein grijnsje op haar snavel zien. Ze keek Dustfire, Riolu, Achi en Hydruy strak aan. ''Ik haat ziekenhuizen..'' zei ze kort. ''Al dat gefriemel... bah.. ik sterf nog liever, dan dat ik een week in zon ziekenhuis-geval lig.'' Ze liep de pokemon voorbij, en zakte bijna door een van haar poten, maar kon nog net voorkomen dat ze op de grond viel. Ze keek achterom. ''Ik wil hier weg...'' zei ze, en liep daarna verder.

Silverbreeze keek Dustfire raar na. Wat had ze? Ze deed nooit zo, dat was niks voor Dustfire. Toch? Ze wist dat ze ziek was, maar ze weigerde hier te blijven. Silverbreeze wou haar niet dwingen om hier te blijven, dat was haar eigen keuze. Hij keek naar de anderen. ''Laten we haar maar achterna gaan.. als er wel iets met haar gebeurd...'' zei hij, en maakte zijn zin niet af. Ze begrepen het wel. Hij keek weer naar dustfire, en liep achter haar aan.

Rustig schudde Riolu zijn hoofd 'nee, ik ben wel wat gewend. Het geeft echt niet. Het belangrijkste is dat je beter word'. Een chansey kwam op hem afgelopen en was van plan verband om zijn arm te wikkelen. Riolu trok zijn arm terug, hij hield niet van verband, dit had hij nog nooit om zijn lichaam gehad, dus deze keer zou dat ook niet gebeuren. Dustfire liep met moeite naar hem toe en zei dat ze iets beter wist. Benieuwd naar wat ze van plan was bracht hij zijn arm terug naar zijn normale plek. Dustfire liet haar blik erop vallen en plotseling begon de wond groen te gloeien. Riolu sloot zijn ogen en voelde hoe de kracht van Dustfire de wond en de pijn liet verdwijn. Na een tijdje opende hij zijn ogen weer en zag hij dat de wond op zijn arm was verdwenen. Het enige wat nog duidelijk maakte dat er een wond had gezeten was het beetje bloed en natuurlijk een litteken. Het litteken viel echter niet erg op tussen alle andere die al op zijn arm zaten genesteld. Riolu wende zijn blik terug naar die van Dustfire en knikte 'Dankje..' zei hij zacht maar met vol gevoel.
De familie Chansey verdween weer achter de deuren van hun ziekenhuis en Dustfire maakte duidelijk dat ze weg wilde. Riolu knikte voor een tweede keer, hij kon haar toch niet tegenhouden en als dat was wat ze wilde moest hij haar laten gaan.
Silverbreeze vertelde dat ze beter achter haar aan konden gaan, 'Oke' zei hij en hij liep achter de twee Pokemon aan. Zijn rode ogen hield hij strak op Dustfire gricht, klaar om ieder moment te kunnen ingrijpen als dit nodig was.

Silverbreeze en Riolu liepen achter haar aan. Om haar in de gaten te houden. Als twee spionnen. Hmpf... alsof ze een zwakkelingetje was, die elk moment kon instorten... Oke, dat was wel al gebeurd, maar dat liet ze echt niet een tweede keer gebeuren! Ze voelde zich kiplekker, ze had helemaal niks, ze was gezond. HMPF! ze liepen nog steeds achter haar aan. Irritant... Dustfire gromde geirriteert. Ziek was ze niet echt meer, maar ze was wel in een hele rare bui.

[sorry dat ik zo snel genees maar ik wou voor kerst weer beter zijn enzo Waaaah!]

Ze keek nog eens om. Dit werkte echt niet. Zonder enige waarschuwing vloog ze ineens op, en ging er als een speer vandoor. Silverbreeze schrok, en wou erachteraan gaan. ''Dustfire! stop! straks gebeurt er iets met je!'' Dustfire grijnsde. ''Probeer me maar te pakken'' zei ze, en ging nog sneller vliegen. Zo snel dat ze na een paar seconden uit Silverbreeze zijn beeld verdwenen was.

[hehhee Gehehhehe HAHAHAHAA]

Binnnen enkele seconden vloog Dustfire op en was ze verdwenen. Even stond Riolu vebrijsterd stil, waarom wou ze zo snel weg? Straks gebeurde er iets.. Hij zag de bezorgde blik van Silverbreeze en liep naar hem toe. Rustig legde hij zijn hand op één van zijn vleugels 'Geen zorgen, zo te zien voelt ze zich goed, misschien kunnen we haar beter even laten gaan..' zei zijn zachte stemmetje. Hij keek omhoog, eerst naar de blik van Silverbreeze en toen uiteindelijk naar de lucht hoog boven hem. Hij hoopte maar dat het waarheid was wat hij zei en dat ze zich echt zo goed voelde.

Een Houndoom liep door de straten. Hij hijgde zachtjes, ook al had hij niet gerend ofzo. Opeens zag hij een Ho-oh in de verte. Verbaasd keek Danger ernaar, ze vloog best snel. Hij zuchtte, en schudde zijn kop. Er was vast niks bijzonders aan de hand. Danger besloot om verder te lopen. Maar naarmate hij meer liep, werd hij steeds vermoeider. Hij hijgde weer, maar hield vol. In de verte zag hij een aantal Pokémon staan. Danger gromde zachtjes, maar toch bleef hij doorlopen. Toen hij er eenmaal was, zakte hij in elkaar. Hij begroette het groepje niet omdat zijn gehijg al genoeg zei. Hij had het warmer dan normaal, en had hoofdpijn. Danger sloot zijn ogen even, maar besloot om ze weer te openen. Hij liet zijn blik over het groepje glijden, hun reactie afwachtend. Als er al een reactie zou zijn.

(Inspiratieloosheid =P)

Zo snel was ze weg. Het had geen zin meer om achter haar aan te gaan. Riolu liep naar hem toe, en legde een hand op zijn vleugel. 'Geen zorgen, zo te zien voelt ze zich goed, misschien kunnen we haar beter even laten gaan..' Silverbreeze slikte. Hij was erg bezorgd om haar, maar misschien had Riolu gelijk... Dustfire had ook een eigen leven. Ze wist vast wat ze deed. Het was tenslotte een sterke Ho-oh, ookal was ze ziek. Silverbreeze knikte naar Riolu. ''Goed dan..'' zei hij.

Toen kwam er iemand anders aan. Silverbreeze merkte iemand op. Een middelgrote pokemon die richting hun kwam lopen. Maar het leek niet echt goed te gaan met diegene. De pokemon die aan kwam wandelen ging steeds langzamer, en stortte uiteindelijk voor het groepje neer. Silverbreeze keek even raar naar Danger. Wat nu weer? Was er nog een pokemon ziek?

[lalaa xD]

Zachte voetstappen weerklonken in zijn oren en Riolu draaide zich om. Daar liep Danger, een goede vriend van hem. Hij was erg aan het hijgen en was zo te zien erg moe, had hij zich erg ingespannen ofzo? Danger liep hun richting op, Riolu wou wat zeggen maar er kwam geen geluid uit zijn keel toen hij zag dat de houndoom in elkaar zakte. Zijn oogjes werden groot, nee niet hij ook, Dustfire was dus niet de enige.. Snel rende hij naar hem toe 'Danger wat is er?' vroeg hij bezorgd. Hij was bang dat hij het antwoord wel wist. Even wende Riolu zijn blik naar de hemel, als alles maar goed ging met Dustfire, was het wel slim geweest om haar alleen te laten? Al snel keerde Riolu zijn blik weer terug naar Danger en knielde hij voor hem neer.

Danger keek even naar Silverbreeze, maar legde zijn kop weer op de grond, waarna hij zijn ogen sloot. Hij hoorde dat Riolu iets tegen hem zei, en opende dus zijn ogen, waarna hij richting Riolu keek. "I-ik.. weet het.. niet.." zei Danger zachtjes, en hij zuchtte een keer. "Ik denk dat ik gewoon.. ziek ben. Maar.." vervolgde hij. Hij hijgde nog steeds zachtjes. "Ik denk dat het deze keer.. anders is. Om het zo.. maar even te noemen.." zei Danger schor. Hij sloot zijn ogen voor de tweede keer, maar ook deze keer deed hij ze al snel weer open. Hij gromde zachtjes, maar dit was alleen door de hoofdpijn die hij had. Maar dat hij hoofdpijn had konden de anderen waarschijnlijk niet weten. Danger zuchtte, en besloot om naar de grond te staren. Een poging om op te staan zou waarschijnlijk toch mislukken..

Met grote oogjes luisterde Riolu naar vermoeide/schore stem van Danger. Arme Danger.. hij voelde zich echt rot. Hij had medelijden met de houndoom en wilde hem graag helpen. Een beetje radeloos wende Riolu zijn blik naar Silverbreeze, wat moesten ze doen? 'Zal ik de pokemon uit het ziekenhuis halen?' vroeg hij aan de lugia. Riolu wist even niet meer wat ze konden doen, wat nou als Danger net zoals Dustfire ook van die hallucinaties kreeg? Hij hoopte zo dat de ziekte van Dustfire en die van Danger niks met elkaar te maken hadden. Misschien was het gewoon toeval? Of kwam het van de kou van de winter? Het waren tenslotte beide vuurpokemon. Verder kon Riolu niet echt wat anders bedenken, maar het belangrijkste was dat ze beter werden. Dustfire was gelukkig al een stuk opgeknapt, nu Danger nog...

Nadat Dustfire was weggevlogen en een Houndoom neerviel liep Hydruy er ook naartoe.
''Zal ik hem dragen?'' zei hij met een vriendelijke glimlach. Hij hield van helpen en als hij de Houndoom zou dragen zou zijn conditie verbeteren en een soortvan training ondergaan.

Danger kuchtte even, maar al snel ging dit over naar hoesten. Toen hij eindelijk kon ophouden met hoesten, keek hij met vochtige ogen naar Riolu en Silverbreeze. Ze keken elkaar even aan, blijkbaar wisten ze niet wat ze moesten doen. "Ugh.." zei Danger zacht maar geïrriteerd, en gromde een keer. Het begon zachtjes te sneeuwen, maar toen er sneeuwvlokjes op hem landden, smolten ze bijna direct. Danger keek omhoog, naar de lucht. Dit had hij beter niet kunnen doen, een sneeuwvlokje landde op zijn oog. Meteen kneep Danger zijn oog dicht, en wreef hij even met zijn poot erover. Na een niet heel lange tijd opende Danger zijn oog weer. Hij merkte dat er een Mightyena bij was gekomen, die met een voorstel kwam, namelijk Danger dragen. Danger snoof even, en probeerde zelf om op te staan. Dit lukte nog maar net. Maar het duurde niet lang, of Danger viel weer op de grond. "Geweldig.." mompelde hij geïrriteerd, waarschijnlijk door de hoofdpijn die hij had.

(Inspi-dinges x))

Het zag er akelig uit. ''Gaat het?'' vroeg Hydruy aan Danger en liep naar hem toe. Hij zag de sneeuwvlok in Danger's oog vallen en stelde zich voor wat er zou gebeuren als het bij hem was. Dan had hij pijn wat wel zeker is. Danger vrijfde de sneeuwvlok weg en hij probeerde op te staan. Hij viel na een paar seconde. ''Heb je echt geen hulp nodig?'' vroeg hij weer.