Silverbreeze vloog richting de velden, en toen hij er eindelijk aangekomen was legde hij Houndoom en Blitzy zo snel mogelijk op het gras. ''Het spijt me dat ik jullie zomaar weggristte. Maar Dustfire had het zo gewild..'' verklaarde Silverbreeze aan de twee. Hij keek even schichtig rond, maar er was niemand hier om voor op te passen. Er vlogen en liepen alleen wat Gras en bug pokemon rond die druk voedsel aan het zoeken waren nu de sneeuw hard aan het dooien was, en alles weer tevoorschijn kwam. Silverbreeze wachtte een reactie van een van de twee af, want hij zou pas terug naar de grot gaan als hij zeker wist dat alles goed met Houndoom en Blitzy ging. Hij wachtte ietwat ongeduldig, want hij wou Dustfire graag helpen.

Blitzy kwam met een harde smak op de grond en rook de geur van smeltende sneeuw en nat gras. Blitzy's blik gleed eerst naar Silverbreeze daarna naar Houndoom en dan naar zijn arm... Zijn arm bloedde en er liep wat bloed uit zijn mond. 'Ik hoop dat ze levend terugkomt...' zei Blitzy zacht. Blitzy keek naar Silverbreeze en besefte hem dat het al een half jaar geleden was dat hij hem aan de zee zag. 'We kunnen hier toch niet blijven zitten en zinloos op nieuws wachten!?' zei hij opeens luid dat de stilte verbrak.

Een diepe en behoorlijk verse schaafwond prikte op Houndoom's wang. Toen Dustfire in de grot neergevallen was, was ze zelf behoorlijk hard op de grond terrecht gekomen. Ze was een stukje doorgegleden over de grond, en had daarbij haar wang geschaafd. Eerst had ze geprobeerd om het bloed met haar tong weg te likken. Toen dat niet werkte, had ze besloten om het maar te laten voor wat het was. Een dun kortste zorgde er voor dat er niet nog meer bloed uit zou kunnen komen. Alleen was dat niet het enige wat de val had opgeleverd. Ze was hard genoeg neergekomen, zodat haar scheef aan elkaar gegroeide botten opnieuw gebroken waren, wat ze eigenlijk precies nodig had. Nu zouden ze tenminste weer goed kunnen helen, met een beetje geluk. Ze haalde diep adem en vulde haar longen met verse lucht. Ze walgde bij het idee aan de muffe geur die de hele tijd in de kooi had gehangen. Moeizaam leunend op haar twee goede poten kwam ze overeind. Een gevoel alsof een Graveler op haar borst drukte belette haar ervan om lang genoeg overeind te kunnen blijven. Met een pijnlijke plof liet ze zich weer op de grond, alhoewel heel voorzichtig, neerploffen. Vaagjes keek ze omhoog naar het grote gestalte van Silverbreeze. Hoe lang was het eigenlijk geleden dat ze hem voor het laatst had gezien? Erg lang in ieder geval, wat ze schatte dat ze ongeveer 2 maanden in de grot gevangen was geweest. Kort keek ze naar Blitzy, die er al even beroerd uit zag. Vaagjes hoorde ze Silverbreeze uitleggen waarom hij hen zo plotseling gegrepen had. Aan de ene kant had ze medelijden met Dustfire die nog steeds daar was, maar aan de andere kant was ze gewoon blij om eindelijk weer buiten te zijn. Hard schreeuwend liet Blitzy zijn mening over de situatie horen. Ze draaide haar kop in zijn richting. "Wat wou je dan doen?" snoof ze lichtjes geïrriteerd. "Wij kunnen best hier blijven. De Dark Side weet niet precies waar we zijn, en ze zullen ons hier ook niet zomaar vinden," ze wachtte even voordat ze weer verder ging met praten. "Ik vind dat Silverbreeze terug moet gaan om te kijken hoe het met Dustfire is," bracht ze haar mening in. Ze besloot om te stoppen met praten en legde haar kop voorzichtig op haar niet pijnlijke poot niet. Vermoeid sloot ze haar ogen. Ze zou zich graag willen afsluiten van alles wat er gebeurd was. Het kunnen vergeten. Voorzichtig liet ze haar gedachten afdwalen naar andere dingen. Kon ze dat eigenlijk nog wel? Zou ze kunnen vergeten wat er gaande was, terwijl er nog steeds een groot aantal pokémon aan het vechten waren? Maar ja, wat kon ze anders doen? Ze kon niet meevechten, hoe graag ze het ook zou willen. Langzaam verscheen een groot beeld voor haar van Shiny en de andere Dark Side leden die iedereen martelden die voor vrijheid vochten. Was het een nachtmerrie? Misschien. Maar het kon net zo goed realiteit zijn. Opnieuw probeerde ze aan iets anders te denken. Een koude windvlaag herinnerde Houndoom eraan dat het nog steeds winter was. Zou het kwaad kunnen als ze haar Sunny Day gebruikte voor wat meer zon? Ze zag maar van het plan af. Misschien zou het teveel opvallen als de zon plots ergens begon te schijnen. Weer ergens anders aan denken dan maar? Moeizaam lukte het haar om aan iets vredigs te denken. Een modderbad nemen in de Muddy Swamp, daar verlangde ze naar. Zich lekker kunnen ontspannen, en grijnzend kunnen toekijken hoe anderen in moddermonsters veranderden. Dat waren nog eens goede tijden geweest... Toen kon ze tenminste nog lachen. Zou ze het misschien hebben verleerd hebben om pret te maken? Dat ze niet meer wist wanneer ze niet serieus hoefde te zijn? Langzaam, héél langzaam viel ze in een lichte slaap. Geen nachtmerries of oppervlakkige gedachtes, alleen maar uitrusten. Wanneer ze een hard genoeg geluid zou horen, zou ze simpel weer wakker worden.

[Zomg omg rofl wtf houndoom xD]

Silverbreeze hijgde even onopvallend. Die haastige vlucht had toch wel wat energie gekost. Hij keek naar Blitzy, die zei dat hij hoopte dat Dustfire levend terugkwam. ''Je bent niet de enige..'' antwoordde Silverbreeze op hem, en keek hem met een licht bezorgde blik in de ogen. Daarna zei hij luid dat ze hier toch niet konden blijven zitten? Houndoom liet haar mening weten, en Silverbreeze knikte. ''.. jullie zijn al gewond genoeg.. Dustfire heeft haar leven gewaagd om jullie in veiligheid te brengen, dus jullie gaan niet terug, want dan heeft iedereen zijn best gedaan voor niks.. Mijn plan daarintegen is inderdaad teruggaan naar Dustfire. Ik kan haar niet in haar eentje -met een paar anderen xD- tegen de darkside laten vechten.. Silverbreeze stak zijn kop in de wind, en dacht na. Hij had geen tactiek, hij zou er gewoon alles aan doen om Dustfire te helpen. Op welke manier dat moest maakte hem niet uit. Hij keek even naar Blitzy en Houndoom. ''Ik ga naar Dustfire.. sterk aan.. zoveel als je kan..'' Zei Silverbreeze voordat hij zijn vleugels uitklapte om vervolgens naar de grot toe te komen.

[ Wat nou? Ik heb een hele tijd niet fatsoenlijk kunnen rpgen hier! Niet grappig! ]

Vaagjes drongen de woorden van Silverbreeze tot Houndoom door. Ze had ze wel gehoord, maar sliep nog steeds half. Het lawaai wat van Silverbreeze's vleugels afkwam, deed haar weer wakkerworden. Vermoeid opende ze haar ogen, zodat ze hem nog net weg kon zien vliegen. Aansterken... Kon dat op een plek als deze? Lichamelijk in ieder geval niet. Maar, misschien zou ze de enige aanval waar ze nog iets aan zou kunnen hebben weer wat kunnen oefenen. Haar vlammenwerper. Ze had die in de kooi niet gebruikt. Het was overbodig, en hij zou toch geen effect hebben gehad tegen de tralies. Ze ademde diep in en liet haar longen vol lucht stromen. Ze had op het moment geen voedsel om energie uit te halen, dus zou ze het maar met lucht moeten doen. Dat zou ook werken, alleen was er wel een kans dat de honger sterker zou worden dan haar wil om zichzelf te beschermen. Met een luide zucht ademde ze weer uit. Uit haar ooghoeken keek ze naar Blitzy. Aan de ene kant was ze nieuwsgierig hoe het met hem was. Maar aan de andere kant had ze een gevoel alsof ze verraden was door hem. Ze besloot uiteindelijk om maar te blijven zwijgen. Opnieuw haalde ze diep adem. Bij het uitademen, gloeiden haar tanden. Het was een vreemd gevoel om weer een Fire Fang te doen, en al helemaal omdat ze geen doel had om in te bijten. Toch voelde het fijn om weer controle te hebben over zichzelf, en niet telkens weer te lang af te hoeven wachten. De Fire Fang was gelukt, dus een vlammenwerper zou ook wel moeten lukken. Aan haar dark-aanvallen zou ze niks hebben tegen Shiny, en een boel van de andere DS leden. Haar vlammenwerper wel. Als die door een psygische aanval werd teruggekeerd naar haar, zou ze hem simpel kunnen adsorberen. Zelfs als hij op een ander gericht was tijdens het terugkaatsen zou ze het vuur zou ze, als ze weer kon lopen, voor dat persoon kunnen springen en het vuur opnieuw in zichzelf kunnen opnemen. Ze grijnsde lichtjes aan het idee om weer de touwtjes in handen te kunnen hebben. Wat was er de vorige keer eigenlijk gebeurt? Juist, ze had haar zogenaamde eergevoel in haar weg laten staan. Een erg domme zet, als ze er nu over nadacht. Die stomme trots ook... Altijd weer willen bewijzen dat ze anders was dan zogenaamde normale Houndoom. Anders dan haar vader, de tiran die haar had doen beseffen dat ze anders wou zijn. Zou ze haar eigen eergevoel de volgende keer misschien wel aan de kant kunnen zetten? Dat ze ook haar verantwoordelijkheid over anderen simpel van zich af kon zetten? Alleen nog maar voor zichzelf zorgen. Dat was haar wens. Ze had eerst ook wel voor iemand anders willen zorgen. Een speciaal iemand, dat haar een bijzonder gevoel gaf. Alleen was ze zo dom geweest om haar gevoelens niet te verwoorden. Maar ach, wat had dat ook voor zin gehad. De gevoelens van dat iemand waren waarschijnlijk toch niet hetzelfde als die van haar voor hem. Ze begon geërgerd te knarsetanden. Haar tanden gloeiden nog steeds door de Fire Fang, waardoor de hete vonken alle kanten op vlogen. Ze merkte uiteindelijk dat er een klein brandje begon te onstaan door de vonken, en ze liet een van haar poten op het kleine vuurtje vallen. Het doofde vrijwel meteen, dus er was niks aan de hand geweest. Met een diepe zucht stopte ze haar Fire Fang. Ze zou straks wel weer haar vlammenwerper oefenen. Het enige wat ze nu nog wou was de pokémon zien die nog steeds vochten. Ze bedanken voor wat ze hadden gedaan, en meedoen met het 'we krijgen de darkside nog wel!'. Want dat was maar een kreet, en geen belofte...

Blitzy keek vaag na naar Silvebreeze die wegvloog. 'En wat als we worden aangevallen?' zei hij nog. Hij bleef naar Silverbreeze kijken totdat hij uit het zicht was. En hij bleef zelfs kijken toen hij weg was. Naar de koude grijze lucht. Weldra zou het wel weer lente zijn... Hij werd uit zijn gedachten verschrokken door wat lawaai. Houndoom was aanvallen aan het oefenen. Toen viel Blitzy iets tebinnen. 'Eh. Houndoom... Het spijt me dat ik me laten vangen heb door de Lustro... Ik probeerde enkel jou te redden." zei hij. 'Ik was weer te eigenwijs bij mezelf en ik was... stom geweest. Het spijt, Houndoom...' Hij stond recht en keek naar de richting waar Silverbreeze was weggevlogen. 'Als ik niet zo eigenwijs geweest was zou ik misschien nooit in die grot gezeten hebben. En als er iemand sterft... is het dan mijn schuld!' Hij liet zijn hoofd naar beneden zakken en keek naar zijn eigen voeten die in de sneeuw zaten.

Als eerste van de 'goede' pokémon kwam Amore aan. Ze was van een snelle aanval overgegaan in rustige passen, en liep zo de vredige velden op. Het zat haar dwars dat er iets met Dustfire zou kunnen gebeuren, nu. Ze vertrouwde de Lustro-leden echt niet. Ookal moest dat ook niet. 'Zelfs de zwartste pokémon hebben een hart,' had iemand haar gezegd. 'Ja zeker. Anders zouden ze dood zijn. Maar, gevoel hebben ze niet, daarzo..' Had Amore gereageerd. Haar mening zou niet veranderen. Ze haatte die vervloekte pokémon. Het waren meestal de pokémon die iets hadden meegemaakt en het niet konden verwerken. De pokémon die zwak waren van binnen. Amore had genoeg meegemaakt. De dood van haar moeder had haar zwaar getroffen. Maar, Amore stond nog altijd aan dezelfde kant. Amore zuchtte. Ze hoopte maar dat iedereen heelhuids uit de oorlog zou komen. Ze zou zich nooit kunnen vergeven als er iets gebeurd was met Riolu. Hij had haar altijd beschermd, en ze had tijdens deze oorlog maar één keer naar hem omgekeken, en nieteens echt om te kijken hoe het met hem ging. Amore zuchtte diep. ''Cause everytime we touch, I get this feeling,'' zong ze rustig. ''And everytime we kiss, I swear I can fly..'' Zong ze. Ze was even stil. '-En als er iemand sterft... is het dan mijn schuld!' Hoorde ze iemand roepen. W-Wat? Schoot het door haar hoofd. Wie deze oorlog op zijn geweten had.. Amore's ogen kleurden rood, en begonnen licht te geven. Ze liep op Houndoom en Blitzy af, maar herinnerde Blitzy toen van alles wat ze over hem gehoord had. Nee. Hij niet. Bovendien.. Nu ze er over nadacht, het had spijtig geklonken. Amore haalde diep adem. Haar ogen kleurden weer normaal. ''Deze oorlog is niet jouw schuld,'' sprak Amore kalm. ''Dit allen is de schuld van onze lieve Lustro leden,'' zei ze toen. Ze haalde diep adem. ''Amore, leider van Suerte,'' stelde ze zichzelf toen maar snel voor. Ze wist niet of ze de twee al eerder had gezien, en zowiezo.. Met haar rode ogen had ze er niet bepaald vriendelijk uit gezien.

Zwijgzaam had Houndoom Blitzy's verhaal aangehoord. Eigenwijs, koppig, trots. Daar kwam het weer. Ze gaf alleen geen antwoord. Wist niet wat te zeggen, of wat ze er aan toe zou moeten voegen. Gedane zaken namen geen keer, dus ze zag niet bepaald een reden om aan het gevoel toe te geven dat haar vertelde om Blitzy te verbranden met haar vlammenwerper. Niet dat ze dat inmiddels al zou kunnen in haar positie, en hij was bovendien een vuur pokémon net als haar. Een Shadow Ball misschien? Nee, ze zou alleen maar haar energie verspillen als ze aan dat gevoel toegaf. "Deze oorlog is niet jouw schuld," hoorde ze een stem achter zich praten. Voorzichtig draaide Houndoom zich in de richting van de stem door naar haar andere kant te rollen. Een Pikachu stond op een paar meter afstand, en ging verder met haar verhaal. Eerst had ze het over de zogenaamde Lustro. Ze fronsde. Wat was de Lustro nou weer? Ze kende de Dark Side. Was die zogenaamde Lustro misschien een vage stroming in de DS voor leden die alleen maar van vechten hielden? Of... hadden ze hun naam misschien veranderd? Wat het ook zou zijn, Lustro klonk haar niet bepaald angstaanjagend in de oren. Meer als iets eetbaars. Een of ander romig sausje dat overal een lekkere smaak aan kon geven. "Amore, leider van Suerte," stelde de Pikachu zich voor. Amore. Die naam had ze ergens eerder gehoord. Misschien had ze haar zelfs een keer ontmoet, ergens in een ver verleden. Suerte... die naam klonk zelfs meer als iets angstaanjagends als een roomsauzige Suerte. Ze grijnsde lichtjes bij de gedachte aan een in saus gehulde Shiny, die ze smakelijk opat. Shiny opeten... Dat was eigenlijk helemaal geen slecht idee om te doen als ze weer op de been was. Ze nam Amore voor de tweede keer in zich op. Haar manier van praten... De manier hoe ze eruit zag... Het deed haar ergens aan denken. Iemand die niet uit een ver verleden was. Iemand als Shadow? Nee, dat zeker niet. Tora misschien? Ze probeerde het beeld voor zich te halen van de Raichu die ze er eens van had weten te overtuigen om zogenaamd goed te worden. Ze wist niet meer wat ze precies had gezegd, maar het scheen doeltreffend te zijn geweest. Maar, Amore was Tora niet. Ze zag er nog steeds behoorlijk anders uit. Misschien familie? Over Tora gesproken, die zou straks toch ook moeten komen? Zij had ook een hekel gehad aan de DS leden. Als het aan haar had gelegen zou ze een DS lid zelfs hebben gedood als ze er de kans toe had gekregen... "Wie... wie vechten er nu nog?" vroeg ze twijfelend. Ze keek moeilijk, alsof ze nog steeds niet kon geloven dat er een oorlog was uitgebroken alleen maar om wat er allemaal gebeurt was. Ze sloeg haar ogen zuchtend neer. Wou ze dat eigenlijk wel weten? Wat als er pokémon zouden zijn die niet levend terug keerden uit de oorlog?

Levy kwam super snel aangerend. Hij keek rond. "Waar zijn ze?" Zei Levy. Levy beklom een heuvel en keek er overheen. Hij zag een pikachu, een houndoom en een blitzy. "Daaro!" Riep Levy. Levy rende naar de 3 toe en sprong op houndoom haar rug. "Hobbelpaardje! Ik bedoel ehh... Heya! Ik heb jullie zo gemist! Het was zooooo knus in die grot van ons! Ik had troepen gehaald om jullie te bevrijden, leuk hea?" Levy keek bewonderd naar de pokémon wat ze te zeggen zouden hebben. "Ik bedoel dus dat ik blij ben dat jullie ontsnapt zijn" Levy keek blij rond. Zouden de pokémon reageren op hem?

'Wie... wie vechten er nu nog?' Vroeg de Houndoom aan Amore. Amore zuchtte. ''Dustfire wilde het in haar eentje verder doen. De rest moest verdwijnen. Dus, als alles gaat zoals onze Ho-Oh wilde, is zij de enige die nog in gevecht is,'' sprak Amore rustig. Ze snoof eventjes. 'Hobbelpaardje! Ik bedoel ehh... Heya! Ik heb jullie zo gemist! Het was zooooo knus in die grot van ons! Ik had troepen gehaald om jullie te bevrijden, leuk hea?' Riep een of ander wezen. Amore keek om, naar een Aipom. 'Ik bedoel dus dat ik blij ben dat jullie ontsnapt zijn,' meldde de Aipom, en hij keek wat om zich heen. Amore fronste. ''Hallo,'' sprak ze even net als hiervoor. ''Amore, leidster van Suerte,'' sprak Amore rustig, en ze keek naar Levy. ''Jij bent zeker Levy.. En jullie zijn dus Houndoom, en Blitzy,'' sprak Amore. Voordat ze Suerte oprichtte had ze veel geleerd over de pokémon die hier leefden. Levy, Houndoom, Blitzy, Achi, Dustfire, Silverbreeze, Danger etcetera. Dat waren toch wel bekende 'Goodsiders', zoals de DarkSide ze hadden genoemd. Amore grinnikte, maar plots voelde ze een brok in haar keel. 'Tora was een Raichu die je niet altijd kon vertrouwen. Zij was degene die DarkSiders zou vermoorden, zelfs al zouden zij niks hebben gedaan. Ik vertrouwde haar niet,' had een pokémon haar verteld toen ze vroeg om bekende pokémon, hier, in PokéRPG. Amore snoof eventjes hard, en balde haar vuist. Ze sloot haar ogen. Een vreemd gevoel kwam in haar maag, alsof er iets stond te gebeuren. Amore schudde haar kopje, en keek met haar bijna zwarte ogen naar Levy. Hierna richtte ze haar blik op een punt ergens in de verte. Waar was Riolu? Amore's hart sloeg een slag over. Hij zou toch niet.. Nee, dat mocht niet! Daar mocht ze niet aan denken!

Nog steeds ietwat versuft draaide Houndoom haar kop in de richting van Levy. Haar staart zwiepte heen en weer, telkens halverwege stoppend doordat hij tegen de grond aan sloeg. Ah, blijkbaar had hij de strijd ook overleefd. Zouden ze soms gestopt zijn, en aan het beginnen zijn met terugtrekken? Maar dan was er een nieuwe grote vraag: wie had er gewonnen? De DS? Of... de anderen? Levy kwekte maar door over de grot waar ze in hadden gezeten. Knus... Nee, dat was niet bepaald de manier waarop zij de grot zou beschrijven. Het was er verschrikkelijk. Alleen maar duisternis, die werd verbroken door de brandende staart van Blitzy die ze soms had gezien als ze haar ogen open had gedaan. Als ze haar ogen opendeed en ze zag zijn kont niet branden, dan wist ze dat hij sliep. Of het had natuurlijk erger kunnen zijn, dat hij dood was gegaan. Dustfire... Houndoom trok een moeilijk gezicht. Maar... Silverbreeze zou haar redden. Ja toch? Ja, hij zou vast optijd zijn. Ze wou er niet eens aan denken dat hij te laat zou komen. Wat er dan zou gebeuren? De Dark Side zou opnieuw macht krijgen, en het zag er in haar ogen niet bepaald uit dat ze weer mensen zomaar ozuden kidnappen. Eerder gelijk doden. Want ja, wat hadden ze te verliezen als niemand ze zou kunnen tegenhouden? Stilletjes wendde ze haar blik af naar haar poten. De vacht zag er dof en rood uit, en was nog steeds even pijnlijk. Zou ze misschien kunnen proberen om op twee poten te gaan staan? Lichtjes snuivend probeerde ze zich, alhoewel nog steeds pijnlijk, in een andere positie te draaien. Met haar twee goede poten in combinatie met haar kop tilde ze haar lichaam weer overeind. Eindelijk, ze stond. Het was misschien niet perfect, maar ze vond het beter dan stijf worden van het vele liggen. Ze schudde zich voorzichtig uit. Wat was het toch heerlijk om het gevoel te hebben dat je niet helemáál hulpeloos was. Ze keek langzaam om zich heen terwijl ze de pokémon in zich op nam die zich al verzameld hadden. De Pikachu, Amore dus, scheen ergens aan te denken. Waarschijnlijk herinnerde ze zich iets, aan de uitdrukking op haar gezicht te zien. Misschien iets dierbaars, waardoor het pijn deed om eraan terug te denken. Houndoom fronsde moeilijk toen haar twee goede poten begonnen te prikken door het gewicht dat ze de hele tijd met z'n tweeën moesten dragen. "Dan maar weer liggen..." mompelde ze. Voorzichtig liet ze zich door haar twee poten naar beneden zakken tot ze uiteindelijk weer lag.

Een pijnscheut schoot door zijn voet en Riolu hield op met rennen. Met een geërgerd gezicht wende hij zijn blik naar zijn zwarte poot waar een lelijke rode wond opzet. Het was dan misschien tog erger dan hij had gedacht. Hij wilde zich weer af zetten om opnieuw een snelle aanval te creëren maar zijn poot weerhield hem daarvan. Naja, dan moest hij maar lopen. Ook dit scheen zijn poot niet te accepteren, maar Riolu negeerde de pijn en liep door. Zijn gewicht verplaatste hij grotendeels naar zijn gezonde poot waardoor hij een beetje mank begon te lopen. Het zag er dan misschien stom uit, maar het lopen ging wel makkelijker.

Na een periode die in Riolu's ogen uren leek te duren, verschenen verscheidene Pokemon in het zicht. Ze waren nog verweg, slechts kleine stipjes aan de horizon. Riolu beet zachtjes op zijn lip, nog heel even..
Uiteindelijk vormde de stipjes zich tot goed herkenbare wezens. Een pikachu, houndoom, monferno en aipom. Riolu's mond vormde zich tot een grijns toen hij de Pokemon bereikte. Hij knikte naar ze als begroeting en nam toen dankbaar de gelegenheid om te rusten. Hij zakte door zijn poten en liet zich vallen in het gras. Eerst op adem komen, dan spreken. Nadat zijn buikje weer op een normaal ritme heen en weer ging en de pijn in zijn pootje een beetje zakte kwam hij weer overeind. Hij glimlachte naar Amore en maakte toen een zoekende beweging met zijn hoofd. In zijn ogen verscheen een ongeruste vragende blik. "Waar zijn Dustfire en Silverbreeze?" vroeg hij. Riolu had toch echt gedacht dat hij als laatste aan zou komen. Hij hoopte dat hij het bij het verkeerde eind had gehad en Dustfire en Silverbreeze ieder moment aan konden komen. Of was er iets gaande waar hij niet van op de hoogte was?

Blitzy zag nu dat Levy en Riolu naar hen toekwamen. Riolu en Amore had hij in een flits gezien in de grot dus... De vechters waren waarschijnlijk aan het terugtrekken. Blitzy bleef zwijgen. Hij maakte zich nog steeds ongerust omdat Dustfire in de grot was. En dat maakte er maar enkel op toen hij aan een dode Dustfire dacht... Hij probeerde die gedachten uit zijn hoofd te bannen en stapte traag naar een plek waar niemand hem even kon horen. 'Zorg er asjeblieft voor dat ze veilig terug komen...' fluisterde hij tegen zichzelf.

[Inspiloosheid.]

"heb je het over mij?" Shadow boog zich met haar armen op haar rug naar Blitzy toe. Niemand had haar aan kunnen horen komen. Ze knipperde nieuwsgierig met haar ogen waarna ze weer normaal ging staan. Een reactie verwachtte ze niet, dus liep ze, met haar armen nog op haar rug, bij Blitzy weg. Ze was haar woede voor hem totaal vergeten en begon te ijsberen. Na zo'n 5 keer heen en weer lopen viel haar blik opeens op de anderen die er waren. Ze maakte een klein sprongetje van schrik, alsof ze niet had geweten dat ze er waren. "Oh.. Hallo!" Riep ze met een brede grijns. Ze zag Riolu, Levy, Houndoom.. en in haar ooghoek zag ze Blitzy. Haar grijns veranderde in een vreemde glimlach. "Zo, nou.. Ik heb heel wat gemist.. wat is er allemaal gebeurd?" Ze richtte haar blik op Amore, aangezien die - waarschijnlijk - het meeste wist.

(ik dacht; laat ik maar eens komen, gezellig. Mn post is helaas aan de korte kant.. Hmmn.. xd)

'Dan maar weer liggen,' sprak de Houndoom nadat ze op twee poten was gaan staan. Amore reageerde niet, en staarde doods voor zich uit. Ze had het gevoel dat alles uit haar weg was gezogen, ofzo. 'Waar zijn Dustfire en Silverbreeze?' Klonk er plots. Amore keek op, recht in de ogen van Riolu. ''Riool!'' Riep Amore vrolijk, en ze gaf hem een knuffel. Ze was zo blij dat hij veilig was.. Dat hij het gehaald had.. Ze beet op haar lip, en zuchtte. 'Heb je het over mij?' Klonk ineens een andere stem. Amore keek om. ''Shadow!'' Riep ze. Ze hoorde dat Shadow een algemene begroeting maakte, en grinnikte. ''Ook fijn jou weer te zien,'' zei ze, nadat ze Riolu had losgelaten. Ze liep op Shadow af, en grinnikte. Plots herinnerde ze zich iets. ''Dust en Silver zijn hier niet. Dust wilde een één op één gevecht met de Dark-Siders, ofzoiets,'' sprak Amore, en ze zuchtte. Ze keek naar Shadow. ''Je hebt weinig gemist,'' sprak Amore. ''Of.. Weinig interessants. We zijn op bevel van Dust vertrokken, en wachten nu hier. Dustfire wilde het alleen afhandelen, en haar overtuigen dat dat niet zou kunnen zou onnozel zijn geweest. Als onze Ho-Oh het niet kan, kunnen wij het ook niet,'' sprak Amore, en ze keek om zich heen. ''Ik ben blij dat jullie veilig zijn,'' mompelde ze rustig, en ze krabbelde wat aan haar achterhoofd.

"Heb je het over mij?" klonk een stem. Een stem die ze uit duizenden zou herkennen. Met een lichte grijns hief Houndoom haar kop op en draaide ze hem in de richting van de stem. Shadow, als ze het niet had gedacht... Ze had overeind willen springen en op haar afrennen. Maar nee, dat ging natuurlijk niet. Daarom bleef ze maar liggen. Geen vrolijk gebegroet, maar gewoon een formele begroeting naar iedereen. Ietwat teleurgesteld legde ze haar kop weer op haar poten. Ze had iets anders verwacht bij het weerzien van iedereen. Misschien had ze haar verwachtingen te hoog gelegd, waardoor alles alleen maar kon tegenvallen. Vanuit haar ooghoeken zag ze Blitzy stilletjes afgezonderd van de rest zitten. Ach gut... Ze trok een lichtelijk geërgerd gezicht. Was zij een half uur geleden ook zo somber geweest? Ze fronsde moeilijk. Ja, dat kon best. Misschien zou ze hem moeten opvrolijken met iets. Ze gromde binnensmonds bij het idee. Nee, het was op het moment zijn verdiende loon. Misschien was het zielig, maar het zou hem net als haar een lesje leren over zijn trots. Ze liet haar blik langzaam rondgaan, en begon zichzelf wat af te vragen. Wat zou ze precies gaan doen als haar benen weer werkten? Ze zou in ieder geval haar zogenaamde trots opzij zetten, en juist niet achter de roomsaus, ook wel Lustro, aangaan. Het zou weinig nut hebben om in haar eentje iets tegen ze te willen doen. Ze zouden haar dan waarschijnlijk weer vangen. Dat zou dan betekenen dat ze weer terug bij af waren. Ze zou zich waarschijnlijk gedeisd moeten houden. Ze wou geen prooidier zijn dat je simpel kon vangen. Maar van het zijn van een jager had ze inmiddels ook al genoeg... Ze sloot haar ogen terwijl ze probeerde na te denken wat ze zou gaan doen.

Shadow grinnikte na de laatste woorden van Amore. Ze had gelijk; Dustfire kon het vast wel aan. Shadow liet nogmaals haar blik langs de Pokémon glijden en liet hem deze keer rusten op Houndoom. Ze draaide droog een pirouette (ofzo xD) en stapte toen richting de eerste persoon die ze hier in PokéRPG had ontmoet. "Hoe gaatie?" vroeg ze met een brede grijns toen ze eenmaal naast Houndoom stond. Shadow wist dat de zoektocht naar de DarkSide grot was om Houndoom, Blitzy en Levy te redden, e dat Levy eerder was ontsnapt. Ze wist dat er een gevecht was, maar vreemd geneog neit hoe lang die duurde. Ze wist zelfs niet of ze er wel was geweest. Ze herinnerde zich alleen dat ze zonet hier op de velden was aangekomen en alles vanaf daar. Shadow begon zich eigenlijk af te vragen wat er gebeurd was dat ze niet meer wist wat ze gedaan had.
Shadow rekte zich even uit en liet zich toen op haar kont neerploffen, naast Houndoom. Vroeger zou ze Houndoom overdreven vrolijk hebben begroet, nu niet. Vroeger was ze heel anders. Was het doordat ze volwassen werd, of omdat ze niet wist wat er gebeurd was? Shadow wist het niet. Of was het omdat ze nu de leider was van een uiterst serieuze groep? Misschien moest Shadow het even laten rusten, en later op onderzoek uit gaan.

Haar ogen opnieuw openend, kon Houndoom alleen het laatste deel van Shadow's vrolijke pirouette zien. Ze grijnsde lichtjes. "Hoe gaatie?" was haar vraag. Houndoom haar grijns veranderde in een zure glimlach. "In de grot was het erger," was haar antwoord. Haar staart zwiepte zachtjes heen en weer. Ze was blij om weer buiten te zijn. Minder oneindig lange gedachtes, en meer verschillende stemmen. Een afwisseling die ze met open armen aannam. "En hoe is het tegenwoordig met jou?" vroeg ze ook maar. Een gewoon gesprek... Gôh, zoiets had ze echt al meer dan een maand niet gehad. Het voelde ongemakkelijk, maar tegelijk ook bevredigend. Alsof ze een beschimmeld koekje at. De schimmel was bijzonder plakkerig tijdens het eten, maar de nasmaak was heerlijk. Eentje die je niet direct zou vergeten. Eigenlijk had ze daar op het moment best wel zin in, zo'n beschimmeld koekje. Houndoom glimlachde. Niet van blijdschap, maar van opluchting. Ze hield haar kop lichtjes scheef terwijl ze afwachtend naar Shadow keek.

Riolu hoorde zijn naam en voelde twee warme armpjes om zijn lichaam. Met een glimlach sloot ook hij even zijn armen om Amore en luisterde vervolgens naar wat ze te zeggen had Dustfire wilde een één op één gevecht? Blijkbaar ging iedereen er mee akkoord, maar toch zag Riolu het niet helemaal zitten. Maar Silverbreeze was er ook niet dus waarschijnlijk zou hij Dustfire te hulp schieten als ze dit nodig had. Riolu vond het moeilijk de ho-oh niet te gaan helpen, maar blijkbaar wilde ze dit ook niet en veel kon hij toch niet doen. De andere maakte zich er ook niet druk om dus Riolu besloot zich er maar bij neer te leggen. Zwijgend luisterde hij naar de andere en keek hij naar het gras onder zijn pootjes. Ondertussen namen zijn gedachtes de vrije loop.

Twee grote vliegende gedaantes kwamen aangevlogen vanuit de richting naar de Lustro grotten, en kwamen steeds dichter bij de best grote groep pokemon die aan de goede kant stonden. Dustfire had Silverbreeze ingehaald, en vloog nu voorop. Silverbreeze vond dat maar beter, want zo kon hij het zien als er iets mis met haar zou gaan. Dustfire ging steeds lager vliegen, en spreidde voordat ze de grond zou raken haar poten uit om goed te kunnen landen. Bij de landing struikelde ze bijna, maar ze kon zichzelf herstellen voordat ze zou vallen en zichzelf daarmee voor schut zou zetten voor de hele groep. Silverbreeze landde erna soepeltjes op de grond, en klapte zijn vleugels in. Dustfire had dat nog niet gedaan, maar toen ze het klapperende geluid van Silverbreeze's vleugels hoorde, klapte ook zij haar vleugels in. Ze was nog niet bij de Suerte groep, want ze was eerder geland door de overgebleven pijn in haar linkervleugel. Maar dat maakte haar niet uit. De pijn zakte al en ze kon gewoon vliegen. Ze liep het laatste stukje en gaf toen een knikje naar het groepje pokemon. ''Silverbreeze, vertel jij maar wat er aan de hand is..'' Zei Dustfire, en zakte toen door haar poten, en ging op het zachte gras zitten. Gelukkig was het nu lente geworden, en hoefde ze niet in de koude, natte sneeuw te zitten. Silverbreeze draaide zijn kop schuin. ''Hoezo ik?'' vroeg hij dommig. ''Ik ben moe..'' antwoordde Dustfire, en sloot haar ogen half. ''Oke dan...'' antwoordde hij vervolgens tegen Dustfire, en draaide zijn kop naar de Suerte. ''Dit weekend zal er een gevecht plaatsvinden tussen Dustfire en Shiny.. bovenop Mt. Solare. Omdat dit een net nieuw gebied is, en niemand het nog goed kent, zal niemand kunnen helpen.'' vertelde Silverbreeze tegen de groep pokemon. ''Dustfire en Shiny eisen dat het echt een één-op-één gevecht word, en ik respecteer dat..'' Silverbreeze schraapte zijn keel, en zweeg toen, en wachtte op een reactie van een [of meerdere] pokemon.

''I just want to scream, throw my hands up and let it go.. Forget about everything and let it go..'' Zong Amore zacht. Plots hoorde ze het luide geklapper van een aantal vleugels. Grote vleugels. Amore keek op. Ze zag Silverbreeze en Dustfire landen, en schudde haar kopje heen en weer. ''Dustfire en Silverbreeze,'' sprak ze respectvol en ze knikte een keer ter begroeting. Dustfire nam als eerste het woord. 'Silverbreeze, vertel jij maar wat er aan de hand is,' zei ze tegen de Lugia. 'Hoezo ik?' Antwoordde de Lugia. Een klein grijnsje vormde zich om Amore's lippen toen ze de uitdrukking op het gezicht van de Lugia zag, die er niks van begreep. 'Ik ben moe,' sprak de Ho-Oh. 'Oke dan,' sprak de Lugia. Amore zuchtte. Eindelijk zouden ze vertellen wat er aan de hand was. 'Dit weekend zal er een gevecht plaatsvinden tussen Dustfire en Shiny.. bovenop Mt. Solare. Omdat dit een net nieuw gebied is, en niemand het nog goed kent, zal niemand kunnen helpen,' sprak de Lugia, 'Dustfire en Shiny eisen dat het echt een één-op-één gevecht word, en ik respecteer dat..' Amore zag dat de Lugia wachtte op een reactie, en zuchtte. ''Dustfire, Silverbreeze,'' begon Amore, als teken dat ze wat wilde zeggen. ''Ik respecteer de keuze van Dustfire. Ik snap haar. Ik ben waarschijnlijk precies hetzelfde als het daarom gaat. Eén op één gevechten zijn veel eerlijker en handiger. Bovendien maakt Dustfire denk ik veel kans tegen Shiny,'' sprak Amore. Ze draaide zich even om naar de rest, maar keek al snel weer naar de Lugia. ''Maar.. Ookal is onze Dustfire geweldig sterk,'' sprak Amore toen, ''Dat betekent niet dat het veilig is,'' sprak ze. Ze zuchtte. ''Toch zal ik Dustfire's plan niet dwarsbomen,'' sprak ze. ''Als ze een één op één gevecht wil met Shiny zal ze dat krijgen,'' sprak Amore. Hierna keek ze weer even om naar de rest, maar toen weer naar de Lugia. ''U snapt wat ik bedoel, toch? Het is een roekeloze zet, maar het is dapper en respectwaardig,'' sprak Amore toen en ze zuchtte. ''Dustfire, ik wens je alvast veel succes,'' sprak Amore. ''Als het eenmaal weekend is, hoop ik dat u,'' ze keek Dustfire doordringend aan, ''of u,'' ze richtte haar blik op de Lugia, ''ons áls er wat speciaals is gebeurd het wil melden,'' sprak Amore. Ze grijnsde breed, en snoof zachtjes.

Een bekend Wiekgeklap weerklonk in Riolu's oortjes en met een hoopvol gezicht draade hij zich om. Zijn blik viel op Dustfire en Silverbeeze en zijn mond vormde zich tot een opgeluchte glimlach, gelukkig ze waren ongedeerd. Zwijgend luisterde hij vervolgens naar Wat Silverbreeze te vertellen had. Een één-op-één gevecht? Wilden Dustfire echt een één-op-één gevecht tegen Shiny? Niet dat Riolu dacht dat ze het zou verliezen, toch zag hij het niet zitten. De lustros waren sluw en gemeen, ze waren vast op dit moment een plannetje aan het broeden, om Dustfire koste wat het kost uit te schakelen. Amore had ondertussen gezegd wat ze ervan vond en Riolu besloot nu ook zijn mening te vertellen. "Het is waar, een één-op-één gezicht is handiger en er vallen minder gewonden, maar dat wil niet zeggen dat alles eerlijk gaat verlopen. Ik weet bijna zeker dat de Lustro's met iets sluws zullen komen," zei hij. Met een doordringende blik wende Riolu zijn blik richting Dustfire en liet even een zachte zucht horen. "Dustfire, ik respecteer je besluit en ik zal je niet proberen tegen te houden, maar ik wil niet dat je wat overkomt," sprak hij voorzichtig. Vervolgens wende hij zijn blik naar Amore "Kunnen we niet doen dat de Suerte mee gaat? Gewoon voor het geval dat. Het lijkt me niet slim om Dustfire daar alleen te laten. Zo kunnen we altijd ingrijpen als we erachter komen dat de Lustro inderdaad iets oneerlijks van plan is."

Shadow keek Houndoom aan. "Ach, alles gaat zoals gewoonlijk," grinnikte ze. Het geluid van grote vleugels drong al snel haar oren binnen. Shadow wist wat dat betekende, en snoof goedkeurend. Ze keek niet op, zoals de anderen, maar sloot haar ogen en vouwde haar armen in elkaar. Een brede grijns verscheen op haar gezicht. zo bleef ze zitten, tot Dustfire begon te praten. Ze vond dat Silverbreeze het moest uitleggen, en die deed dat dan ook. Shadow hield haar blik strak op hem gericht terwijl hij sprak. Net toen ze haar mond open deed om iets te zeggen begon Amore te spreken. Shadow knikte goedkeurend en richtte haar blik weer op Silverbreeze. Ze deed haar mond weer open, maar werd weer onderbroken; deze keer door Riolu. Bij hem kon ze echter neit goedkeurend knikken. Ze stond op en deed haar armen over elkaar, terwijl ze een strenge blik op Riolu wierp. "Nee, Riolu," zei ze streng. "Stel dat de Lustro geen val hebben gezet. Dan zijn wij, inclusief Dust enzo, de verraders. Als Shiny zo duidelijk heeft gezegd dat hij een één op één gevecht wil moeten wij dat niet dwarsbomen." Shadow sloot haar ogen en dacht na over haar woorden. Misschien dacht Amore er anders over, maar dit was haar mening.

'Dustfire, ik respecteer je besluit en ik zal je niet proberen tegen te houden, maar ik wil niet dat je wat overkomt. Kunnen we niet doen dat de Suerte mee gaat? Gewoon voor het geval dat. Het lijkt me niet slim om Dustfire daar alleen te laten. Zo kunnen we altijd ingrijpen als we erachter komen dat de Lustro inderdaad iets oneerlijks van plan is,' sprak Riolu. Amore liet een luide zucht horen, maar luisterde eerst naar Shadows reactie. 'Nee, Riolu,' zei Shadow, 'Stel dat de Lustro geen val hebben gezet. Dan zijn wij, inclusief Dust enzo, de verraders. Als Shiny zo duidelijk heeft gezegd dat hij een één op één gevecht wil moeten wij dat niet dwarsbomen,' sprak Shadow toen. Amore grinnikte. ''Ik ben het eens met Shadow. Wij zijn eerlijk, Riolu,'' sprak Amore, ''Wij zullen de plannen niet dwarsbomen. Als Dustfire en Shiny een één op één gevecht willen, dan mogen ze dat doen,'' sprak Amore rustig. ''Ik wil dat niemand van hier zich ook maar durft te bemoeien met het gevecht tussen Dustfire en Shiny,'' sprak Amore. Oke. Niet iedereen hier was een Suerte-Lid, maar ze vond dat ze het wel mocht zeggen: Het was haar mening. Bovendien.. Het was de waarheid. Niemand mocht zich er mee bemoeien. Amore snoof zachtjes. ''Silverbreeze,'' sprak Amore redelijk streng, ''Als jij nou af en toe even vanaf een veilige afstand een oogje in het zeil wil houden, dan weten we dat alles oke is,'' sprak Amore. ''Ik verplicht je niks, dat kan ik niet,'' sprak Amore. ''Maar, ik zou het erg waarderen.''

Achi was de hele tijd stil gebleven en had van een afstandje agekeken. "Om eerlijk te zijn ben ik het eens met Riolu." Achi keek rustig naar Riolu en toen weer naar zijn 2 leiders. "We hoeven niet naar boven te gaan, we kunnen beneden wachten. Dan zorgen we ervoor dat geen DarkSider op Shiny na naar boven kan komen,"Zei hij rustig. "En je weet maar nooit, misschien blijft Dustfire zwaar gewond op de berg. Wat dan? Een paar van ons moeten er bij zijn, Niet om te vechten, maar om toe te kijken."