Stilletjes sloop ze achter haar prooi aan. Ze had honger en stevige trek. Haar prooi was snel en sluw, maar zij kon hem vast en zeker wel tegenhouden. Veel vlees at ze de laatste tijd niet, ze was eigenlijk ook meer een planten en bessen eter. Op een drafje ging ze achter het beest aan. Eigenlijk kon ze het zo inhalen, ookal bleek het best snel te zijn. Ze dacht aan hoe ze Evening laatst nog had ontmoet in Muddy Swamp. Ze had geluk dat de Quilava in de buurt was, anders had ze niet meer geleefd.

Nariko schudde wakker uit haar gedachten en zag dat de rattata een grote voorsprong had. Ze rende nu een stuk verder van de pokémon af aangezien ze stom aan het nadenken was. ''Die haal ik nu nooit meer in.'' reageerde ze boos in zichzelf. ''Eigen schuld'' klonk een ander stemmetje in haar hoofd. ''Had je niet zo moeten nadenken!'' zei het steeds bozer. Maar plots kreeg ze een grote bult energie in haar gestampt. Haar pootjes reageerden daar goed op. Heel snel kwam ze al dichterbij de muis. Steeds sneller en sneller trappelden haar pootjes in het krakende gras. Nog een klein stukje en ze had het. Een witte gloed kwam om haar pootjes. Dat had ze niet verwacht en slaakte een klein kreetje. Binnen een enkele seconde had ze het levende eten ingehaald en ving het met haar bek op.

Na een heerlijke lunch te hebben gehad, liet ze de buurt eens even horen hoe hard ze kon snurken. Zo'n heerlijke maal had ze al in tijden niet meer gehad. Het was inmiddels al zover in de middag dat de zon al een kwart onderging. Het was een koude tijd, maar dat deerde haar niet. Ze had er geen last van, ze was tenslotte een ijspokémon. Rustig lag ze onder een boom te snurken, in een kleine schaduw.
Een Weedle kwam langs haar. Het tikte af en toe op haar rug, maar ze werd er niet wakker van. Heel langzaam kroop hij van teleurstelling weer weg in de boom.

Een scheld geluid kwam uit de verte, zodat Nariko wakker werd. Een diepe zucht kwam uit haar bek, al had ze dat zelf niet in de gaten. Ze moest weer eens gaan kijken, terwijl haar oogjes dat duidelijk niet wouden doen. Langzaam en moe stonden haar slapende pootjes op zonder enig tegenstribbel. Met haar oogjes half gesloten liet ze zich meevoeren. Sloom liep ze in de richting waar het geluid vandaan kwam. Nogmaals herhaalde het schelle geluid en dit keer kon Nariko het beter horen. Het was een gil van een pokémon, die waarschijnlijk in nood was. Voordat ze ook maar logisch kon nadenken waren haar pootjes al onderweg. De witte gloed kwam weer om haar pootjes heen. Ze kon niet goed zien waar ze heen ging, maar zo te horen wel de goede richting op.

Ondertussen ging de zon al snel onder en verkleurde de lucht beetje bij beetje steeds mooier. Hijgend rende ze door de stekelbosjes. Haar kop zat onder de krassen en er stroomde steeds meer bloed langs haar wangetjes. De naaldjes prikte in haar ogen van de planten, maar ze kon niet stoppen met rennen. Ze moest gewoon zien wat het verdachte geluid te betekenen had. Ze voelde gewoon dat dit niet pluis was. Nariko stopte even om adem te halen. Ze was uit de bosjes vandaan, op een kleine plek tussen twee bomen.

Al gauw was er van de zon nog maar éénderde over en was het al wat donkerder geworden. In het bos leek het wel een donkere nacht. Ze was inmiddels al weer wat op adem gekomen en begon weer te rennen. Met een snelle sprong door de bosjes voelde ze het natte gras onder haar poten, wat betekende dat ze uit de (gemene) bosjes was. Een klein straaltje licht scheen precies tussen de bomen door, net voor haar pootjes. Dat betekende dus dat dat kleine straaltje licht het gras liet ontdooien. Nariko keek omhoog en zag plots iets wat het straaltje licht weghaalde. Ze zag, nu het donker was, helemaal niets meer behalve een zwarte waas voor haar ogen. Ze kreeg hevig kippenvel en kreeg het in de gaten dat het noodkreetje in feite toch iets anders was dan een gewonde pokémon..

''Jij gaat er zo hard aan,'' gromde de Umbreon, Akira. Bepaald slim bezig was ze niet: Een gevecht aan gaan met een rug die nog niet hersteld was van de kneuzing. Maar, het kon haar niks schelen. Met volle vaart sprong zij boven op de Espeon, en beet deze in de keel. ''G-Genade!'' Smeekte de Espeon. Akira schudde haar kop wild heen en weer. ''Zoals ik al zei.. Je gaat eraan..'' Gromde Akira. Toch wist de Espeon uit haar greep te ontsnappen. ''Aaah!'' Riep ze luid. Ze beukte Akira omver, en sprintte weg. Akira viel hard op haar zij, waardoor ze een felle piep liet horen, omdat de pijn doorstroomde naar haar rug. Normaal zou zo'n val haar niks doen, maar met een gekneusde rug voelde zelfs dit als een pijl tussen haar ribben. Akira stond op. Haar rode ogen lichtten op. ''Vervloekte *Slecht woordgebruik* Espeon!'' Riep ze luid.
Akira had haar ogen gesloten. Haar gele ringen lichtten op, en ze gebruikte een moonlight. De HP die er af was gegaan van de val had ze er al snel weer bij. Akira grijnsde, en snoof. Een moonlight deed niet veel als de zon scheen, maarja: Ze had ook weinig HP verloren.
Een geluid drong haar oren binnen. Het geluid van voetstappen, was het. Akira draaide zich om: Haar ringen en ogen stopten met licht geven: In dit licht was ze nu compleet onzichtbaar. Akira ging rechtovereind staan, en liep moeizaam op de bosjes af. Toen Akira zag dat het een Glaceon was, die tevoorschijn kwam. Akira leunde deels over de Glaceon heen, en trok haar lippen omhoog. ''Vervloekt wezen..'' Gromde Akira. Ze bleef zo staan, met haar lippen omhoog.

[Oke, ik vatte je post niet helemaal 100% (A). Zeg het maar als ik iets fout doe ;o]

Nariko had nog nooit zo'n koude kille kippenvel gehad, alleen die ene keer van Akira. Maar dit zou haar niet wezen, toch? Ze nam geen risico's en sprong dus ook niet. Ze bleef stilstaan op de plek waar ze stond. ''Is hier iemand?'' vroeg ze onschuldig. ''Zoja, laat je zelf dan zien!'' siste ze. ''Vervloekt wezen..'' klonk er vlak boven haar. Ze herkende de stem. Nee dit kon niet! Het was haar bloedeigen zus.. Akira. ''Akira.. zo.. zo.. tijd niet gezien. Al zeg ik het zelf. Vertel is, hoe gaat het nu met je? Ik had gehoord dat je wat verzwakt bent. Dat komt mooit uit, want ik heb totaal geen zin in een gevecht op dit moment.'' zei ze op een normale toon, wat tenminste normaal voor háár was. De zon was nu volledig verdwenen, zodat het nu donker was. Ze zag de Umbreon niet, maar ze voelde haar dichtbij.. erg dichtbij. Het was geen rustgevend gevoel, maar ook niet vijandelijk. De kippenvel trok weg, maar ze wist dat het niet helemaal veilig zou zijn.

(xD Ik dacht dat Nariko in het begin werd aangevallen. Maar ik las het verkeerd Enneh.. het is goewd hoor xD Alleen de zon was inmiddels al bíjna weg in de vorige post. Maar dat maakt niet uit )

''Ik heb in deze staat een Raichu gedood die krachtiger was dan dat jij ooit zal worden, snoepje,'' zei Akira. ''Het was een van de grotere vijanden,'' zei ze toen rustig. Akira ging zitten, en likte haar poot. Hierna stond ze weer op, en keek Nariko aan. ''Zozo.. Zit jij bij die Suerte-Groep, of willen ze je zelfs dáár niet hebben?'' Vroeg ze luid, en ze gromde. Haar rode ogen lichtten op, maar werden al snel weer normaal. Het was helemaal donker. Akira kon alles zien: Elk klein detail. De Glaceon, Nariko, daarintegen niet. Akira gromde zachtjes, ''Bovendien ben ik al grotendeels hersteld, dus.. Geloof me maar..'' Gromde ze. Ze maakte haar zin niet af. Het klonk zo angstaanjagend genoeg. Akira ging een aantal meters verderop liggen, en liet haar ringen en ogen oplichten: Áls Nariko van plan was iets te doen, zou ze het stoppen, en zou ze Nariko aanvallen. Maar, met deze afstand tussen hen in, maakte het niet uit dat Nariko haar kon zien, wist Akira.

[Dat weet ik.. ]

Nariko volgde Akira met het verhaal. ''Hmm.. ik ben hier nog maar net, dus over die Suerte-Groep..'' stopte ze even. ''Dat weet ik nog niet helemaal zeker.'' en ze beet op haar lip. Misschien zou ze wel nooit uitgenodigd worden. ''Ach, van mij hoeft het niet. Ik ben daar toch té oud voor.'' besliste ze al snel. Ze hoorde dat Akira ergens anders heen ging, ze kon precies zien waar. Nariko ging op haar kontje zitten. Eigenlijk had het geen zin om nu te gaan vechten, of verder te lopen.
Ze zuchtte en hield haar pootje voor d'r kop. Ze zag niks ondanks dat de ogen en de ringen van Akira oplichtten., maar begon het zorgvuldig te likken. Ze voelde een paar sneetjes in haar tong, dat betekende dus dat haar nagels te lang waren. Ze liet haar pootje zakken en begon in de keiharde grond te schrapen. Haar andere pootje begon mee te schrapen. Het was een knetterend geluid, vanwege het gras. Het knetterde bij elke haal in de grond.

Boven Nariko hoorde ze gefladder. Waarschijnlijk was er een vliegpokémon vertrokken vanwege het slijpgeluid van haar nagels. Haar oortjes stonden rechtop, maar het had niet zoveel zin. Ze liet haar oortjes zakken en haar kop ook. Ze stopte met lange halen te maken in de grond en begon haar pootje weer te likken, haar nagels waren precies goed.
Nariko zuchtte nog een keer en ging liggen. Het gras prikte als stekeltjes in haar buik. Maar dat boeide haar niet. Ze zag dat Akira nog steeds in de buurt was.

[ Ik wilde eerder posten, maar toen werkte internet niet mee. Ben vergeten daarna alsnog te posten, sorry, ]

De Umbreon keek haar zus aan, en gromde. Met een enorme snelheid sprong ze op haar af, en beukte ze haar omver. Haar lichten sprongen uit: Opnieuw was ze volledig onzichtbaar voor de Glaceon. Akira zuchtte. ''Het spijt me,'' sprak ze rustig, niet gemeend. Ze sprong weer naar achteren, en liet haar ringen oplichten. ''Ik zal jou en Chay niks doen,'' sprak Akira toen. ''Zolang ik het niet hoef,'' zei ze toen. Akira snoof. Nariko wist waarschijnlijk niet waar ze het over had, maarja. Akira's lichten gingen uit. ''Vaarwel, snoepje,'' sprak ze duister, waarna ze verdween.

[Belabberde post =D]

Nariko zag dat Akira op haar afkwam. Ze had niet genoeg tijd om op te staan, aangezien ze lag. Ze werd omver gebeukt en Akira's ringen doofden. Haar stem zei: ''Het spijt me.''
Daarna zag Nariko weer de ringen oplichten. ''Ik zal jou en Chay niks doen. hoorde ze erna. ''Zolang ik het niet hoef.'' daarna was het weer donker, haar ringen gloeiden niet meer. ''Vaarwel, snoepje.''' was het laatste wat Nariko hoorde. Daarna hoorde ze nog kleine voetstapjes die steeds minder hoorbaar werden.
Daar lag Nariko dan, omver gerold door haar bloedeigen zus. Niet dat ze gewond was. Ze stond op. Ze zag niks, maar voelde dat deze plek niet meer veilig was nu. Ze had het gevoel dat Nariko nu andere pokémon van de DarkSide op haar af zou sturen. Tenminste, daar had ze het toch over? ''IK zal jou en Chay niks doen.'' zei Akira net. Waarschijnlijk liet ze het aan andere pokémon over. Ze was gewoon te laf om haar eigen zus en zusje te doden. ''LAFAARD!'' schreeuwde ze. ''IK WEET WEL DAT JE ER BENT! JE DURFT HET GEWOON NIET ZELF TE DOEN. JIJ ACHTERBAKSE TRUT! LAAT ALTIJD MAAR HET ZAAKJE AAN EEN ANDER OVER. ZOLANG JIJ MAAR GEEN VIEZE POTEN KRIJGT!'' Nariko werd woedend en begon, zonder iets te kunnen zien, een richting op te rennen. ''VERMOORD ME DAN. DAT WIL JE TOCH ZO GRAAG? MAAR LAAT CHAY MET RUST. JE MAG ALLES MET MIJ DOEN, ZOLANG JE JE ZUSJE MET RUST LAAT.'' gilde ze met een vurige blik in haar ogen. Ze was kwaad, woedend. Haar pootjes brandden van energie. Maar wist ze maar welke kant ze op ging.