Sibby liep door het Timerise Forest. Ze had honger en zocht hier naar bessen. Plotseling dwarrelde een blaadje van een boom vlak voor haar neus. Dat blaadje werd gegrepen door de wind en waaide voor Sibby uit. Sibby vond het een mooi blad en wilde het graag pakken. Ze rende achter het blad aan. Langs bomen, over mos en door een zacht kabbelend beekje. Ook probeerde ze over een boomstronk heen te springen, maar dat ging niet zo goed. Ze struikelde en viel in de modder. Sibby krabbelde gauw weer overeind en rende bemodderd verder. Vlak daarna viel het blad op de grond. Sibby pakte het op. Maar toen ze het bekeek, zag ze dat het onder de modder zat. Gauw gooide ze het vieze blad weg. Ze had niet in de gaten dat de modder van haar eigen pootjes afkomstig was.
Sibby's maag begon ineens te knorren. Ze herinnerde zich weer dat ze honger had en keek rond. Haar oog viel op een grote boom vol met sappige bessen. Ze rende op de boom af en begon er hard aan te schudden. Het hielp niets, want de bessen bleven aan de boom hangen. Sibby deed een paar stappen achteruit en deed toen Tackle op de boom. Eerst gebeurde er niets. Sibby keek boos omhoog. Maar toen viel er een hele stapel oranje-roze bessen naar beneden, bovenop Sibby. Zij vond dat helemaal niet erg en nam een flinke hap uit een van de bessen. Daarna deed ze zich te goed met de rest, maar na een paar bessen zat ze al vol. Ze ging op de berg bessen zitten en keek om zich heen. Vanaf daar kon ze alles goed zien. Toen zag ze een tak, waar ze makkelijk bij kon. Ze klom in de boom en keek naar het uitzicht, dat vanaf hier nog beter was!

'Maar mee-' sprak de Snorunt. Frozen zuchtte. ''Ten eerste wil ik niet meer dat je me Meesteres noemt, maar Frozen,'' sprak ze kalm, ''En ten tweede: Ik wíl terug naar PokéRPG. Je gaat me niet tegenhouden, oke? Glalie en Froslass nemen het hier tijdelijk over,'' sprak Frozen en ze zuchtte diep. Glalie en Froslass waren twee van de pokémon die ze hier als eerste ontmoet had. Frozen dacht eventjes terug aan die dag. Frozen zuchtte en probeerde alle herinneringen boven te halen.
Frozen was alleen aangekomen bij de Sneeuw Vallei. Ze keek op een bordje, en grinnikte. Ze vond het wel grappig toen. Ze zou in de Frozen Vallei gaan wonen. Hoe toepasselijk. Plots waren er wat pokémon aangekomen. Ze keken Frozen allemaal geïnteresseerd aan. Ze knikten, als teken dat ze was goedgekeurd, ofzoiets. De pokémon bleven haar toen echter aankijken en begonnen samen te roezemoezen. Op dat moment was Houndoom aangekomen. Houndoom had haar vriendelijk begroet en Frozen had haar gevraagd of ze haar nog kende. Houndoom had toen gezegd dat haar vastberaden blik overal te herkennen was.
Frozen fronste. Zag ze er zo vastberaden uit? Ze liep naar een bevroren riviertje toe. Ze keek naar zichzelf. Hmmn.. Ja. Ze was altijd zelfverzekerd, maar ze was tegelijkertijd erg nieuwschierig waardoor ze veel leerde en steeds intelligenter werd. Frozen grinnikte. Zou Houndoom haar nog steeds kunnen herkennen? Frozen betwijfelde het. Ze fronste en ging verder met herinneringen ophalen.
'Oja, nu ik een Glaceon ben heet ik Frozen,' had Frozen gezegd. Vroeger heette ze namelijk anders. Houndoom had alleen maar geknikt en een korte 'Oke,' laten horen. De ijspokémon liepen toen weg. Houndoom had gevraagd waarom ze ineens weggingen. Maar, toen kwam er een Glalie. Dat was toen nog de leider van de ijspokémon. Hij viel de twee Pokémon aan. 'Moeten we hier niet iets aan doen?' Had Houndoom haar gevraagd. Destijds was Frozen niet de allerslimste, en had dom gevraagd of ze hem moesten verslaan. Frozen deed een ijsstraal naar de Glalie toen deze aanviel. 'Perfect,' had Houndoom gezegd en ze deed een vlammenwerper. Houndoom deed nog een vlammenwerper en Frozen deed een ijsstraal en schaduwbal. De Glalie was verslagen.
Frozen haalde diep adem. Ze was destijds veel veranderd. Toen hield ze veel van vechten, nu wist ze dat dat niet alles was. Frozen wist dat de meeste veranderingen in haar positief waren, maar, niet allemaal. Ze miste het kind-zijn een beetje. Frozen was nu aardig volwassen aan het worden en speelde niet meer. Ze had geen partner of wat dan ook en had geen tijd voor haar persoonlijke leventje. Daarom wilde ze er nu tussenuit knijpen. Zodat ze even rustig naar de rest toe kon. Ze miste het, en dat zou ze altijd blijven doen. Frozen zuchtte en probeerde zich nog meer te herinneren.
Houndoom had haar wat gevraagd en Frozen begon over ijsjes. Dit werd een nogal dom gesprek. Plots kwam Houndoom met de opmerking dat de pokémon naar hen keken. Frozen had, na een domme opmerking, toch omgekeken. Het was waar. Houndoom had zich afgevraagd waarom ze naar hen keken. Frozen had gezegd dat Houndoom het kon vragen. Houndoom raakte duidelijk gefrustreerd. Frozen besloot het daarom maar te vragen en liep naar de pokémon toe. Na een aantal domme vragen aan Houndoom, vroeg Frozen het. De pokémon praatten te snel en Frozen kon het niet verstaan. Uiteindelijk had Frozen eruit op kunnen maken dat zíj hun nieuwe prinses zou worden. Frozen was blij geweest, niet-wetend wat voor verantwoordelijkheid dit was. Frozen was een echte leider geworden en de ijspokémon hadden een veel beter leven gekregen.
Frozen haalde diep adem. Oke, misschien was het logisch dat de pokémon zo over haar dachten hier, dat ze niet weg mocht. Maar, ze moest. ''Ik ga. Froslass en Glalie kunnen het,'' sprak Frozen. Froslass en Glalie waren de pokémon die aangevallen waren. Nu waren ze volwassen en sterk, dus konden ze dit wel afhandelen. Na een rustig afscheid liep Frozen weg, op naar pokéRPG.

Uiteindelijk kwam Frozen aan in het bos. ''Ah, eindelijk,'' sprak Frozen kalmpjes. Ze sloot haar ogen. Ze wilde iedereen weer zien, maar.. Waar zouden ze zijn? Frozen fronste. ''Houndoom, Achi, Levy..'' Noemde ze hardop. En natuurlijk alle anderen. Ze hoopte dat ze hen hier tegen zou komen. Frozen liep verder door het bos. Haar blauwe ogen lichtten op terwijl ze haar oren spitste. Plotseling hoorde ze iets. Een kleine pokémon. Frozen keek omhoog en zag een Teddiursa op een tak. Frozen snoof en deed een schaduwbal op de tak. Deze brak, waardoor de Teddiursa naar beneden zou moeten vallen. Frozen hief één wenkbrauw op. Rustig wachtte ze op de reactie van de Teddiursa, terwijl ze opnieuw nadacht. Zou ze Houndoom ooit nog zien? Ze was benieuwd of deze haar echt nog zou herkennen, maar Frozen betwijfelde het toch echt. Ze zouden beiden veranderd zijn. Niks was meer zoals vroeger. Tijden waren veranderd, vriendschappen waren vervaagd. En, pokémon werden ouder en wijzer.

Sibby dacht in de verte iets te zien, een pokémon die deze kant op liep, maar het was nog ver weg en Sibby wist het niet zeker, daarom keek ze weer naar de andere richtingen. Plotseling werd de tak onder haar getroffen door een schaduwbal. De tak brak en Sibby viel naar beneden. Gelukkig brak de berg bessen haar val. Nadat Sibby zich uit de bessen geworsteld had, keek ze om zich heen om te zien wie die schaduwbal had gemaakt. Het was een Glaceon. "Waarom deed je dat!" vroeg Sibby verontwaardigd, terwijl ze nog een bes pakte en hem op wilde eten. Maar toen ze hem vasthield, voelde ze het plakkerige sap langs haar vacht sijpelen. Gauw gooide ze het vieze ding weg, per ongeluk in de richting van Frozen, maar daar lette ze niet op. Ze zocht in de berg bessen naar een bes die nog niet geplet was door haar val. Ze bekeek allerlei bessen en gooide ze toen weg. Ook in de richting van de Glaceon, ook al was dit per ongeluk. Sibby merkte dat dit niet snel genoeg ging. Daarom begon ze met graven. Ze nam een hele klauw bessen, checkte die snel en gooide ze daarna naar achteren.
Eindelijk vond ze er een. Ze at hem op en keek daarna naar Frozen, er lagen daar heel veel bessen op de grond. Sibby keek verbaasd en vroeg toen dom: "Waar komen al die bessen vandaan?"

'Waarom deed je dat!?' Vroeg de Teddiursa. ''Waag het niet zo'n toon tegen mij aan te slaan,'' sprak Frozen. Haar blauwe ogen lichtten op toen de bes naar haar toe vloog, en met een simpele ijsstraal bevroor de bes en landde het op de grond. Frozen keek de Teddiursa fel aan. ''Waag het niet ooit nog zo'n walgelijk ding naar mijn hoofd te smijten,'' sprak ze rustig. Plots kwamen er nog meer bessen aan. Frozen rolde met haar ogen. Ze deed een ice shard. Alle bessen werden door ijspegels gebroken, en landden in twee nette helften op de grond. ''Kreng..'' Bromde Frozen. Ze ging zitten. Ze likte haar voorpootje eventjes. 'Waar komen al die bessen vandaan?' Vroeg Sibby toen. Frozen opende haar bek. Een schaduwbal ontstond. Frozen schoot de schaduwbal af. De schaduwbal landde vóór Sibby. Het zou Sibby niks doen, ookal zou het raken. ''Waag het niet dat ooit nog eens bij mij te doen,'' sprak Frozen nog eens. Ze gromde zachtjes. Frozen was niet goed, niet slecht. Ze was.. Neutraal. En.. Arrogant. Frozen snoof.

Sibby schrok enorm van die schaduwbal. "Waarom is die Glaceon nou boos op me?" dacht ze verdrietig. Pas toen begreep ze dat zij die bessen had gegooid. "Stom stom stom" mompelde ze in zichzelf. Terwijl ze zichzelf voor haar kopje sloeg. "Wat STOM van me!" mompelde ze toen. Daarna keek ze naar de Frozen. "Sorry, het was niet mijn bedoeling..." Sibby keek beteuterd naar de Glaceon. "Wil je ook een bes?" vroeg ze toen en ze gaf haar nog een hele bes die ze gevonden had.
"Kan ik het nog een keer over doen?" Voor Frozen antwoord kon geven, klom Sibby alweer in de boom. Ze liet zich eruit vallen in de hoop bessen. Dat was een stuk pijnlijker, omdat de helft van de bessen al bij Frozen lag. Sibby liep naar Frozen toe en zei: "Hoi, ik ben Sibby en wie ben jij?" Daarna pakte ze nog twee hele bessen en vroeg aan Frozen:"Wil je er ook een? Ze zijn erg lekker!" Zelf at ze de ene bes op en legde de andere voor Frozen neer. Daarna ging ze tegenover haar zitten op het zachte mos.