Een Shiny Teddiursa liep blij door het bos. Af en toe stopte ze om aan haar groene pootje te likken. Met haar blauwe oogjes keek ze dan rond, of er niet toevallig iemand was die haar kwaad zou doen. Maar nu keek de Shiny Teddiursa niet rond, aangezien ze het veel te druk had met blij door het bos lopen. Clio, dat was haar naam. Ze grijnsde breed, waarna ze weer stopte, om vervolgens aan haar pootje te likken. Bij het proeven van de smaak sloot Clio kort haar oogjes. Hmm.. wat vond ze dat toch lekker. Ze schoot 'wakker' door een vreemd geluid. Haar oren bewogen even, en vlug opende Clio haar blauwe ogen. Ze keek bang rond. "Wie is daar..?" vroeg ze duidelijk, aangezien ze haar pootje uit haar mond gehaald had. Clio slikte. Wat nou als het een gemeen iemand was? Of nog erger..?

(Grom.)

'Wie is daar..?' Klonk een stem toen Amore op een takje trapte. Amore vloekte binnensmonds. Haar bijna zwarte ogen kleurden rood en gaven licht. Amore stapte op vier poten door de struiken heen. Haar twee rode ogen waren zichtbaar in de bosjes. Toen ze zag dat het maar een kleine Teddiursa was grijnsde ze. De teddiursa was te jong om haar iets te kunnen doen. Goed zo. Amore stapte uit de bosjes. Haar ogen werden weer zo donker dat het bijna zwart was. Amore grijnsde. ''Hallo,'' sprak ze. Nu pas zag ze de vreemde kleuren van de Teddiursa. ''Hmmn, een Shiny..'' Sprak Amore. ''Mijn naam is Amore,'' stelde ze zich toen voor. Haar ogen begonnen te glimmen. ''Ik ben de leidster van de Suerte-groep, de groep die aan de 'goede' of 'neutrale' kant staat,'' sprak ze. Ze was er trots op, en iedereen mocht het weten. Amore snoof lichtjes. ''En, wie ben jij, kleintje?'' Vroeg ze. Ahh.. Heerlijk. Iemand die kleiner was dan zij.

Nog steeds keek Clio bang rond. Misschien was het wel een gemene Haunter, of een zwerm Beedrill! Ze rilde al bij die tweede gedachte. Twee roodgloeiende ogen verschenen in de struik dichtbij haar. Clio voelde haar blauwe ogen langzaam vochtig worden. Ze hield haar pootjes voor haar ogen, en wreef erin. Toen ze in haar ogen had gewreven, en haar pootjes weghaalde, zag ze een Pikachu bij de struik staan. Deze had zwarte ogen. Vreemd.. die rode ogen waren weg. Maar, misschien waren ze nog in de buurt! Clio snikte zachtjes, en keek naar de Pikachu.

"Hallo," sprak deze. Clio keek haar aan, met vochtige ogen. "H-hallo," stotterde ze, bijna onverstaanbaar. ''Hmmn, een Shiny..'' hoorde Clio de Pikachu zeggen. Voor ze kon antwoorden ging de Pikachu weer verder. ''Mijn naam is Amore,'' vertelde deze. Clio zuchtte even. Ze wist zelf niet eens of het uit opluchting was, of niet. "Ik ben Clio," mompelde ze. ''Ik ben de leidster van de Suerte-groep, de groep die aan de 'goede' of 'neutrale' kant staat,'' ging Amore verder. Clio toverde een vage glimlach op haar gezicht. Gelukkig, de Pikachu was niet gemeen. ''En, wie ben jij, kleintje?'' vroeg Amore aan Clio. Clio keek haar verbaasd aan. Had ze dat net niet gezegd? Misschien had Amore het niet gehoord..! "Ik ben Clio," zei Clio iets duidelijker, waarna ze weer aan haar pootje begon te likken. Ze snikte nog een keer, toen ze zich de rode ogen van daarnet weer herinnerde, iets wat ze liever niet wou.

(Lol XD)

De Shiny Teddiursa begon aan haar pootje te likken. 'Ik ben Clio,' sprak de pokémon voorzichtig. Amore grijnsde. ''Aangenaam, Clio,'' sprak ze. Amore's ogen hadden nog steeds de rode gloed die ze behielden door het van kleur wisselen. Als je haar ogen net had gezien hóórde je het te herkennen, maar het hoefde niet. Amore snoof. Ze fronste. ''Een kleine pokémon zoals jij hoort niet alleen in zo'n groot bos te lopen,'' sprak Amore ietwat streng. ''Waar zijn je ouders, snoepje?'' Vroeg ze toen. Zelf was ze haar ouders kwijt. Veel had ze zelf gedaan. Maar, zij had het gekund. Niet elke pokémon kon zelf overleven. Misschien was dat ook de reden dat ze Coda geadopteerd had. Amore grijnsde. Ze fronste. Riolu.. Hij moest het nog steeds weten. Maarja, deze tijden waren niet de beste tijden om het hem te vertellen, wist Amore. Ze krabte met haar handje aan haar achterhoofd. Jah.. Achja, hij zou het wel begrijpen. Amore kleurde rood. Dan hadden ze samen een pleegkindje, hoe schattig! Amore kleurde nog roder. Echte kindjes zouden ze vast en zeker nooit krijgen. Daar was Amore op deze leeftijd nog hardstikke blij om. Haha. Straks zou ze nog zo'n kreng als Tora worden. Ze zag het al gebeuren.

''Aangenaam, Clio,'' sprak Amore. "Hetzelfde.. ehm.. Amore," antwoordde Clio, waarna ze verder ging met likken. Ze keek even goed naar de Pikachu. Toen ze haar ogen zag slikte ze even. Ze leken een rode gloed te hebben. Zouden de rode ogen dan van Amore zijn..? Clio stopte met het likken van haar pootje. Ergens was ze opgelucht, maar ergens ook weer niet. Ze wist zelf niet eens waarom.
''Een kleine pokémon zoals jij hoort niet alleen in zo'n groot bos te lopen,'' sprak Amore. Dit maakte Clio weer 'wakker'. Een beetje verbaasd keek ze weer naar Amore. ''Waar zijn je ouders, snoepje?'' vroeg deze. Clio's al vochtige ogen werden nog vochtiger. Ze snikte zachtjes. "Ik.. ehm.. ze.." stamelde Clio, en ze zuchtte even. "Ik.. ik weet niet waar ze zijn," besloot ze te zeggen. Zonder dat ze het wou gleed er een kleine traan over Clio's wang. Ze veegde de traan weg, en besloot om weer naar Amore te kijken. Ze wist toch niks te zeggen.

Langzaam stapte kleine krokodillen pootjes langzaam op de grond. Toto schudde zijn kop en keek rond. Het was doodstil. Hij leunde tegen een boom en keek rond. Boven in de boom hing een sappige oran bes. Toto likte zijn lippen. Voor zo ver hij die had. Hij krabte op zijn hoofd. Hoe moest hij in die hoge boom komen? Plots kreeg Totodile een idee. Een harde waterpistool ramde de grond en Toto werd de lucht in geworpen. Hij greep zich vast aan een tak klemde zijn hele lijf erom heen. Hij had zijn ogen stijf dicht gedaan. Langzaam opende zijn ogen en kroop langzaam vooruit op de tak. Hij sloeg met zijn pootje in het rond naar de Oranbes tot het takje brak en de bes in zijn kleine blauwe handje belandde. Hij bracht met naar zijn mond en at er smakelijk van. Plots hoorde hij iets. Snel draaide hij zich om. Een groene Teddiursa? Vast Shiny. Hij zag ook een Pikachu. Hij kroop iets dichterbij en luisterde en keek goed. Ja dacht hij na een tijdje. Dit is vast Amore. Veilig dus. Toto keek omlaag. Hij was wel naar boven ge komen maar nog niet naar beneden. Toto liet zich zakken op een wat dunnere en lagere tak. Toto liep naar voren en te tak begon te buigen. Op het laatst sprong Toto op de grond en de tak kwam als een zweep weer in positie. Hij liep rusti naar de twee pokemon toe. "Hoi" zei hij kalm en keek naar Amore en de Teddiursa.

'Ik, ehm.. Ze..' Begon de Teddiursa. 'Ik weet niet waar ze zijn,' sprak de Teddiursa toen. Amore zag dat er een traantje over het wangetje van de Teddiursa gleed. De Teddiursa veegde het traantje weg. Amore fronste. 'Hoi,' klonk toen een stem. Lekker moment om op te duiken, zeg. Dat was ook de reden waarom Amore niet reageerde. Een klein grijnsje ontstond op haar gezicht. ''Wie zorgt er dan wel voor je, Clio?'' Vroeg Amore. Ze bekeek het kleine beertje. Hmpf. Wat nu? Ze kon de Teddiursa hier niet zomaar achterlaten, dat zou onacceptabel zijn. Maar, wat moest ze dan? Amore's blik vertrok. Achja. Ze keek om naar de Totodile. ''Totodile,'' begroette ze hem. Zoals altijd begroette ze hem met zijn soort-naam. Dit deed ze altijd bij pokémon die onbekend of een nieuweling in de groep waren. Amore zuchtte eventjes. Haar blik richtte ze weer op Clio, wachtend op een reactie.

-Flutpost-

Een Totodile verscheen verderop. "Hoi," begroette hij Amore en Clio. "Hoi.." zei Clio zachtjes. Ze slikte even, maar knikte naar de Totodile. Vervolgens liet ze haar blik weer over de Pikachu glijden. Ze hoorde wat gezoem, wat haar een beetje onrustig maakte. ''Wie zorgt er dan wel voor je, Clio?'' vroeg Amore. "Niemand," mompelde Clio. Ze zuchtte, niet doorhebbend dat haar 'maan' op haar hoofd begon te gloeien. Het gezoem was steeds duidelijker te horen. Clio werd nog onrustiger, ook al was dat niet goed te zien. "Ik.." begon Clio onzeker, "Ik hoor Beedrill, denk ik," vervolgde ze, en ze keek rond. Maar nee, ze zag niks bijzonders, op Amore en de Totodile na.

(Grom.)

'Niemand,' antwoordde het kleine beertje. ''Achgod,'' sprak Amore. Hoe kon het toch. Alweer zo'n klein wezen zonder ouders. Ze vond het zielig. 'Ik hoor Beedrill, denk ik,' sprak de Teddiursa. Amore spitste haar oren. Ze hoorde gezoem. ''Vreemd,'' sprak ze droog. ''Als ze komen mep ik ze wel neer,'' mompelde ze droogjes tegen Clio en ze grijnsde. Ze zag dat Clio's maan licht begon te geven. Het zag er mooi uit. Amore grinnikte zacht en snoof. ''Clio,'' begon ze toen rustig. Dit zou de eerste keer zijn dat het op deze manier zou gaan. ''Wil jij bij de Suerte-Groep komen? Ik zou het mezelf nu niet meer kunnen veroorloven als er ook maar iets met je zou gebeuren, nu ik de kans heb om je iets veiliger te laten zijn,'' sprak Amore rustig. Ze grijnsde dommetjes. Ze had nog nooit iemand gevráágd om erbij te komen. Maar, ze wilde dat de Teddiursa beschermd werd. Dat was vast haar moederinstinct, ofzo.

-Kortekudpost.-

''Achgod,'' sprak Amore. Clio ging zitten, waarna ze aan haar pootje begon te likken. Ze lette even niet op wat er om haar heen gebeurde. Toch hoorde ze nog steeds het gezoem. ''Vreemd,'' sprak Amore droog, ''Als ze komen mep ik ze wel neer,'' vervolgde ze mompelend, en ze grijnsde. Clio glimlachte vaagjes, nadat ze was gestopt met het likken van haar groene pootje. Amore was aardig, naar haar mening. "Clio," begon Amore rustig, waardoor Clio opstond, ''Wil jij bij de Suerte-Groep komen? Ik zou het mezelf nu niet meer kunnen veroorloven als er ook maar iets met je zou gebeuren, nu ik de kans heb om je iets veiliger te laten zijn,'' vervolgde ze. Op Clio's gezicht verscheen een glimlachje, dat duidelijker was dan de vorige. "Maar.." begon ze zachtjes, en ze zuchtte even. "Tuurlijk." besloot ze te zeggen. Ze likte een keer aan haar pootje, terwijl ze blij, maar ergens ook verbaasd naar Amore keek.

'Maar,' begon de Teddiursa. 'Tuurlijk,' zei de Teddiursa toen toch. De blije maar verbaasde blik van de Teddiursa liet Amore grijnzen. ''Dan heb je vanaf nu toegang tot de kleine vallei,'' sprak Amore. ''Dat is een gebied dat helemaal veilig is,'' sprak ze grijnzend. Zo. Dat was ook weer geregeld. Plots werd het gezoem duidelijker. Amore keek om. Een zwerm Beedrill dook op. Amore's ogen kregen hun rode kleur terug. Ze begonnen licht te geven. Amore zuchtte. ''Nu..'' Sprak ze tegen zichzelf. Een enorme rode donder liet een paar Beedrill wegvliegen. Amore grijnsde en deed nog een donder. De beedrill vluchtten. Amore draaide zich om naar Clio. Haar oogkleur werd weer normaal en ze grijnsde. Ze keek naar de lucht en grinnikte. ''Ik ga er nu van door. Je kan me altijd roepen als er iets is. En, als iets of iemand je lastig valt kan je naar de kleine vallei komen,'' sprak Amore. Hierna draaide ze zich om en liep ze rustig weg.

Sibby de kleine teddiursa huppelde door het timerise forest. Ze bekeek de grote bomen en de lage struiken. De fleurige, kleurrijke bloemen en de bruine, verdorde bladeren op de grond. Die bladeren vormde een pad, die pokémon hadden gemaakt door steeds langs de zelfde weg door het bos te lopen. En nu was het de beurt aan Sibby om eroverheen te lopen en terwijl ze dat deed, snoof ze de heerlijke en natuurlijke geur op van het bos. De verse aarde, vermengd met bladeren, de geur van zoete bloemen en van dennennaalden.
Plotseling hoorde het stemmen. Eentje kwam haar heel bekent voor. Ze liep eropaf, maar toen ze daar aankwam, zag ze alleen twee onbekende pokémon. Eén daarvan was een teddiursa en de andere een totodile. "Hoi, andere Teddiursa!" zei ze vrolijk. "En hallo totodile." Ze zwaaide met haar linker klauwtje en vroeg daarna: "Hoe heten jullie? Ik ben Sibby." Daarna ging ze zitten op een boomstam en snoof de heerlijke geur opnieuw op.