Aan de voet van de berg waar het allemaal moest gaan gebeuren, landden twee grote legendarische pokemon zo voorzichtig als ze konden. De andere pokemon zouden snel volgen, dus hadden ze maar eventjes om uit te rusten van de vlucht door half pokerpg. Dustfire klapperde de loszittende veren uit haar vleugels en keek met een kleine glimlach richting Silverbreeze. Silverbreeze glimlachtte ietwat twijfelachtig terug, en keek toen over de horizon. Zouden de andere pokemon al aankomen, of hadden ze te snel gevlogen? Nee, ze zouden het wel redden met hun snelle aanvallen, toch? Silverbreeze zuchtte en keek weer naar Dustfire. Hij wist echt niet meer wat er door haar kop ging. Waarom deed ze dit, en had ze hem niet gewoon verslagen met de hele Suerte erbij? Waarom moest ze per sé alleen met hem vechten? Ach, Silverbreeze begreep de laatste tijd steeds minder van haar. Het zou wel aan hem liggen.

Ook Shiny, een Shiny Umbreon stond al snel op de berg. Hij stond aan de schaduw kant. Rustig liep hij naar voren, hij keek naar Silverbreeze en gromde wat. Dus de Lugia was er bij? Als hij er bij bleef staan kon het geen 'echte' gevecht worden. ''Pardon,'' Mompelde hij haast onhoorbaar. ''Pardon,'' Herhaalde hij. Dit keer zouden ze hem wel kunnen horen. ''Volgens mij hadden we afgesproken om alleen te komen. Of houden we ons niet aan onze beloftes?'' Hij keek nogal arrogant naar de Ho-oh, Dustfire. Daarna keek hij met dezelfde blik naar Silverbreeze. ''Ik verzoek je om weg te gaan. '' Het klonk niet echt 'beleefd.' Het klonk meer als een bevel dan een vraag. Shiny grijnsde, als Silverbreeze zou weg gaan. Zou alles volgens plan kunnen gaan.

De Shiny Umbreon kwam aan, en tot Dustfire's grote ergernis begon hij haar al meteen te irriteren. Hij verzocht Silverbreeze om weg te gaan, en Silverbreeze gromde terug naar Shiny, maar bleef stil om Dustfire te laten praten. Dustfire stapte naar voren. ''Tututut. Even je grote mond houden. We zouden op de top van de berg gaan vechten, en dit is de voet van de berg. Silverbreeze blijft hier, en gaat niet mee naar de plek waar het gevecht plaats gaat vinden. Of was je de exacte afspraak alweer vergeten, lieverd?'' sprak Dustfire, en keek minstens net zo arrogant terug naar Shiny, op de manier zoals alleen vrouwelijke pokemon dat konden. ''Net als nog een paar gezellen. Waarom ze meegaan? Helaas heb je niet zon goede reputatie opgebouwd als gluiperig Darksidertje.. Ze zullen zich niet met het gevecht bemoeien, zoals de afspraak ging. Maar als er iets niet eerlijk gaat, dan zullen ze ervoor zorgen dat je nooit meer iets gluiperigs kan doen.'' Dustfire hief haar kop hoog op, maar wachtte niet op een reactie van Shiny. ''Je kan zeggen wat je wilt, maar ik zal het toch compleet negeren.. ik ga naar waar het gevecht zal komen..'' Dustfire rekte zich uit, en liep daarna met een gemakkelijk tempo'tje richting de top van Mt. Solare.

De twee grote vogels waren er natuurlijk allang. Maar, Amore kon het niet opbrengen om zich te haasten. Waarom zou ze? Alsof iets haar nog kon boeien. Met grote stappen liep ze verder. Haar schouders hingen naar beneden, even als haar kop. Haar ogen waren rood omringd door het huilen. Ze liep niet normaal; ze kon de moeite niet opbrengen om haar voeten op te tillen bij het lopen. Het zwarte gat dat zich in haar borstkas bevond zoog haar leeg. Haar energie, alles. Het 'gif', zoals zij het besef dat het nu echt over was noemde, had haar aderen gevuld. Ze had nergens meer zin in. Ze hoopte dat ze zou sterven in dit gevecht. Dat Shiny haar zo ownen, ofzo. Zolang het maar pijnlijk was. Amore zuchtte diep. Plots zag ze de berg. ...Ze was er dus al. Fijn. Ze keek om zich heen. Ah. Daar zag ze de Ho-Oh de berg op lopen. En.. Daar stond Silverbreeze. Amore liep op Silverbreeze af en keek hem aan. ''Hallo Silverbreeze,'' zei ze eentonig. Ze zag eruit alsof ze bijna dood ging: Haar vacht door de war, lijkbleek en haar ogen roodomrand. Het kon haar niks schelen. Waarom zou het haar iets moeten schelen? Ze was verblind. Alle lichtpuntjes in haar leven waren verdwenen, vervangen door een gruwelijke duisternis.

'Tututut. Even je grote mond houden. We zouden op de top van de berg gaan vechten, en dit is de voet van de berg. Silverbreeze blijft hier, en gaat niet mee naar de plek waar het gevecht plaats gaat vinden. Of was je de exacte afspraak alweer vergeten, lieverd?' sprak Dustfire. Shiny bleef haar arrogant aan kijken. Dustfire steeg op, naar de top van de berg. SHiny wou net weglopen toen hij Amore Zag. 'Hallo, Silverbreeze,' zei ze eentonig. Fijn, nog meer pokemon. Zo konden ze hun plan niet laten werken. Shiny glimlachte ontschuldig en liep toen naar de duistere kant van de berg. Hij zou naar boven klimmen via de duistere kant. Raar genoeg vond hij dat makkelijker dan de lichte kant. Hij gebruikte zijn snelle aanval om extra snel te gaan. Shiny fronsde, zo zou het te lang duren. Hij keek naar een grote rots. Hij sprong op de grote rots en gebruikte zijn Psychic om de rots op te tillen. Zo 'vloog' hij naar boven toe.

Terwijl Dustfire al op weg was naar de top van de berg, stond Silverbreeze nog met een verbaasd gezicht bij de voet van Mt. Solare. Eigenlijk best wel grappig, hoe Dustfire zo arrogant kon doen. Dat had hij nog nooit zo erg gezien. Achja, ze zou die opmerkingen van Shiny wel zat zijn geweest. Shiny ging achter Dustfire aan, en liet zichzelf zweven op een steen. Op dat moment kwam er eindelijk een van de goede pokemon aan. Het was Amore. Maar ze zag er zeer slecht uit, hoe je ook naar haar keek. Silverbreeze fronste. ''Amore.. je ziet er slecht uit, wat is er gebeurd?'' vroeg hij voorzichtig aan haar.

Dustfire liep nog steeds over de berg heen, en zag toen Shiny voorbij vliegen op een rots. Dustfire grinnikte. Het zag er best wel dom uit. Maarja, ze moest opschieten, anders was hij nog eerder dan haar boven op de berg. Dustfire spande haar vleugels en zette zich af van de grond, en vloog zo snel ze kon naar de top van de berg, en landde daar rustig. Ze had Shiny net ingehaald, want die zag ze al aankomen op zn rots. Als hij op zijn vier poten voor haar zou staan, zouden ze klaar zijn voor het gevecht.

Shiny grijnsde, al snel haalde hij Dustfire in. Het boeide hem niet echt wie het eerste op de top kwam. Het was de bedoeling dat ze daar vochten. Al snel haalde Dustfire hem weer in. Ze lande op de berg. Ook Shiny sprong van zijn Rots af. Hij grijnsde, als het goed ging zou Dustfire in dit gevecht dood gaan. Hij had het al helemaal gepland. Zijn ringen begonnen te gloeien in de duisternis en hij sloot zijn ogen. Het gevecht zou kunnen beginnen. Ze waren op de berg. De lichten gingen uit en je kon hem nu niet zien. [Shiny staat aan de duistere kant en hij is zelf zwart] Hij laadde een puur zwarte Shadow Ball op en schoot hem naar Dustfire. De Shadow Ball was pas te zien toen het uit de Duistere kant vloog.

Darky was ondertussen ook naar de mt. Solare gevlogen. Niemand had hem laatst nog gezien. Maar mooi ook. Dustfire zou niet weten wat haar zou overkomen. Darky kwam uiteindelijk bij de top aan. Darky keek rond en verschool zich achter een grote rots. Darky zweefde steeds dichterbij dustfire, totdat hij niet meer verder kon. Darky verschool zich nu in dustfire haar eigen schaduw. Dat was een goed plan. Dustfire zou niets doorhebben. Darky grinnikte. Dustfire kon hem niet zien, en ondertussen zou hij schade van dustfire afnemen. "Binnenkort komt er een eind.." Mompelde Darky. Darky bleef schade van dustfire afnemen tijdens het gevecht.

Shiny was op de berg 'geland' en het gevecht begon. De eerste zet die Shiny deed was naar het donkere deel lopen. Dustfire wist dat hij vanaf daar een aanval op haar zou doen, en ze kon nu niet rekenen op haar zicht, omdat Shiny nu onzichtbaar was. Dustfire sloot rustig haar ogen, zodat ze zich beter kon concentreren op het geluid, zodat ze het kon horen als Shiny zou bewegen, of als ie iets af zou vuren. En ze had gelijk. Niet lang nadat ze haar ogen had gesloten, hoorde ze het geluid van Shiny die iets afvuurde. Met haar ogen nog dicht dook ze opzij, en daarna opende ze haar ogen weer, en keek om zich heen. Ze zag de Schaduwbal nog verdwijnen in de verte. Mooi, nu was het haar beurt. Ze keerde zich naar de duistere kant, en dacht na. Ze moest Shiny zichtbaar maken, anders kon ze hem niet raken. Ze dacht even na, en vloog daarna op. Ze vloog over het schaduwgebied heen, en deed een Flash-aanval, die ervoor zorgde dat het verlicht werd. Ze zag Shiny daardoor staan, En deed een Acient power. Daardoor vlogen er stenen door de lucht, waarop ze haar vlammenwerper afvuurde. Nu vlogen er brandende stenen met grote snelheid richting Shiny.

In de verte verscheen een kleine blauw/zwarte gedaante. Het was Riolu. Uiteindelijk was ook hij verschenen. Waarschijnlijk was de rest er allang en waren ze misschiens zelfs al begonnen, maar veel kon het Riolu niet schelen. Het had lang geduurd voordat hij een beetje over de schok heen was gekomen en uiteindelijk richting Mt. Solare was gegaan. Het verdriet voelde altijd nog als een zwarte steen in zijn bortskas en vandaag was deze steen heel erg zwaar. Maar toch was hij gekomen, hij kon niet anders, Riolu had een belofte gemaakt. Dustfire had hem haar vertrouwen gegeven en gerekent op zijn steun. Dit kon hij gewoon niet negeren. Hij moest maar even sterk in zijn schoenen staan. (figuurlijk dan xD) Maar de gedachte dat hij Amore weer onder ogen moest zien was hartverscheurend.

Uiteindelijk bereikte hij de rest van het groepje. Hij maakte een knikkend gebaar richting Silverbreeze, bij wijze van begroeting en keek toen heel even richting Amore. Ze stond niet veel verderop, met roodomrande ogen, lijkbleek en een vacht die alle kanten op stond. In haar ogen was duidelijk verdriet te zien. Riolu beet op zijn lip en keerde haar de rug toe. De neiging om haar te knuffelen of alleen maar haar handjes vast te pakken was erg groot. Het idee dat het echt over was gewoon bijna ondenkbaar. Na al die jaren, Amore, waarom toch?

Met waterige oogjes staarde hij naar de top van de berg, om Silverbreeze en Amore maar niet onder ogen te zien. Hij probeerde zo goed mogelijk een glimp van Dustfire op te vangen, wat erg moeilijk ging aangezien de bergtop vreemd genoeg in een soort mist was omhuld. Wel zag hij af en toe wat licht verschijnen en hoorde hij een hoop kabaal, afkomstig van aanvallen. Riolu hoopte, nee hij bad, dat alles goed zou verlopen en Dustfire ieder moment weer naar beneden kwam vliegen. Zonder te merken balde Riolu zijn blauwe pootje tot een vuist. Dustfire moest winnen, dat moest gewoon, hij kon niet nog een groot verlies verdragen.

[ dit is dus na dat Amore Riolu heeft verteld dat het over is, en nog voor het topic dat hij bij de wild rivers zit en daar met Blue praat enz. ]

Shiny zette zich schrap voor de aanval die Dustfire zou uitvoeren, raar genoeg sloot ze haar ogen. Eerst sprong ze weg voor zijn Shadow Ball. Daarna gebruikte ze haar Flash. Shiny knipperde even door het velle licht. Hij mompelde wat, snel daarna schoot er een Combo naar hem toe. Het was een Combo tussen Ancient Power & Vlammenwerper. Hierdoor waren het brandede stenen. Een gedeelte pakte hij op met zijn Psychic, de andere gedeelte kwam tegen hem aan. Het deed veel damange. Maar er was wel meer voor nodig om hem te verslaan. De gedeelte die hij had opgepakt met zijn Psychic liet hij om Dustfire draaien. Snel daarna schoten de stenen van allerlei kanten naar haar toe. Shiny glimlachte tevreden en schoot vervolgens een Dark Puls naar Dustfire toe.

'Amore.. je ziet er slecht uit, wat is er gebeurd?' Vroeg Silverbreeze. Amore keek hem aan en fronste. ''Ik heb mijn hart weggegooid,'' sprak ze droogjes. Ze veegde haar ogen af en gromde. Zoals ze altijd deed; van de ene emotie in de andere overgaan. Amore keek plots om; daar stond hij. Riolu. Amore had haar ogen half gesloten en wendde haar blik af. Zijn blauwe handjes zou ze zo graag weer in de hare voelen. Zijn zwarte voetjes die haar bijna inhaalden als ze weer eens samen ergens heen renden. Zijn blauwe armpjes om haar lichaam als ze knuffelden. Amore zuchtte. Ze had het kunnen verwachten. Eens zou het sprookje eindigen. 'Looking at you makes it harder, but I know that you'll find another that doesn't always make you wanna cry. It started with the perfect kiss then we could feel the poison set in. Perfect couldn't keep this love alive. You know that I love you so.. I love you enough to let you go,' dacht ze bij zichzelf. Ze grijnsde. 'You can't make it feel right when you know that it's wrong. I'm already gone. There's no moving on. So I'm already gone. Just remember all the things we wanted. Now all our memories, they're haunted. We were always meant to say goodbye,' dacht ze toen. Ze snoof zachtjes en balde haar vuist. Riolu zei niks; zij besloot daarom maar iets te zeggen. ''Hallo, Riolu,'' sprak ze. Het voelde als een opluchting; haar hart werd er niet uit gescheurd, helemaal niks. Dit was goed. Als het zo door zou gaan, dan zouden ze binnenkort allebei voelen wat Amore wenste; ze zouden gelukkig zijn om haar keuze; de keuze om dit allemaal te beëindigen voor een nieuwe start.. een betere start. Amore schudde haar kop en ging zitten. Ze hield haar handen voor haar ogen en haalde diep adem. Al haar gedachten sloot ze buiten, ze leek helemaal leeg te zijn op het moment.

[Dit is vóór het topic met Comet, maar na die met Shadow (wat betekent dat Amore ff leider-af is). ]

Een gedeelte van de brandende stenen die Dustfire op Shiny liet vallen, raakten hem ook echt, en het leek hem pijn te doen, wat Dustfire best opluchtte. Maar het andere deel pakte hij op met zijn Psychic, wat hij normaliter ook altijd deed, en liet ze achter Dustfire aan gaan. Dustfire dook achteruit, Maar de stenen volgden haar en cirkelden om haar heen, zodat ze ze niet meer kon ontwijken, en ze tegen haar aan kwamen. Normaal hadden de stenen niet zo bijzonder veel schade aangericht, want het vuur voelde voor haar juist fijn, maar deze keer voelde ze een stekende pijn door haar hele lichaam. Bijna verloor ze haar evenwicht in de lucht, maar snel verbeterde ze zichzelf, en vloog een cirkel om weer op goede hoogte te komen. Shiny vuurde ook nog een Dark pulse op haar af, maar ze was niet van plan om die te laten raken. Dustfire liet de aanval stoppen door een protect voor haar af te vuren, en landde daarna op de grond. Dustfire hijgde even, en keek naar de grond. Hoe kon die aanval haar zo vermoeid hebben? Nee, het lag aan haar, ze moest zich vermannen. Ze schudde haar kop, en keek naar Shiny. Zonder iets te zeggen, stampte ze met haar poot hard op de grond, en er ging een elektrische golf met zeer grote snelheid richting Shiny. Het was een shock wave, aan aanval die niet ontweken kon worden.

De grijze Raichu die iedereen als Shadow kende kwam aan de late kant naar de berg toe gerend. Waarom ze zo laat was kon ze zelf niet zeggen, want ze had geen idee. Ze hoorde het geluid van een gevecht en wist dat dat van Shiny en Dustfire af kwam. Rustig en hopelijk niet te opvallend voegde ze zich bij de Pokémon onderaan de berg. De spanning was te voelen; er heerste een vreemde stilte. Shadow wilde graag een leuker sfeertje creëren, maar had geen idee hoe. Er was immers een gevecht bezig bovenop de berg, een gevecht waarbij het om leven en dood ging. Het enige wat Shadow kon doen was diep zuchten. Ze vroeg zich af hoe het gevecht ging, maarja. Alleen als er iets goed mis was mochten ze ingrijpen. En daar zou Shadow zich aan houden.

'Hallo, Riolu," hoorde hij de oh zo vertrouwde stem zeggen. Met pijn in zijn hart kneep hij zijn oogjes dicht om ze vervolgens weer te openen. Rustig draaide hij zich om en keek hij Amore aan. De waterige blik was verdwenen, maar vrolijk kon je zijn uitdrukking bij lange na nog niet noemen. Een zachte zucht verliet zijn mond. Hij maakte een knikkend gebaar en wist met moeite een zwak glimlachje op zijn snoet te laten verschijnen. Uiteindelijk draaide hij zich weer om en staarde hij naar de bergtop. Als die verdraaide mist er nou niet was.. Riolu kon amper zien wat er zich boven allemaal afspeelde. Een bekend geluid deed zijn blauwe oortjes naar achter draaien. Voor een tweede keer draaide hij zich om en begroette hij Shadow door zwakjes te glimlachen. Nog steeds had Riolu niks gezegd, hier had dan ook helemaal geen zin in. Zijn keel leek helemaal te zijn dichtgeknepen. Riolu zakte voorzichtig door zijn beentjes en nam plaats op een grote rots. Weer wende hij zijn blik richting de bergtop, hopend op een teken van Dustfire dat alles goed met haar ging.

Shiny grijnsde, het ging volledig volgens plan. Hij opende zijn bek en er schoot een Shadow Ball naar de Shock Golf. Shiny had gehoopt dat de Shadow Ball sterk genoeg was om de Shock Golf te breken. Maar dat was hij niet. De Shock Golf verminderde wat van kracht en kwam toen hard tegen de Shiny Umbreon aan. Al snel verdween de bliksem op hem. Hij stond zo dat het leek dat hij geen pijn had. Maar dat had hij wel. Dustfire was immers een sterke tegenstander. Hij keek naar haar Shaduw. Arme Dustfire, ze had niks in de gaten.. Hij strompelde naar de shaduw kant, de flash was al uitgewerkt.Hij gebruikte zijn Dig en sloot de gat achter zich. Nu zou ze niet weten waar hij was. Iets later kwam hij achter een steen achter dustfire vandaan. Hij opende zijn bek en een grote gele straal vloog naar haar kop toe. Het was een Hyper straal. Zijn sterkste aanval.

Silverbreeze keek nog eventjes raar naar Amore. Hmm.. het ging zeker niet goed met haar. Maar als ze de leider van de Suerte was, dan was ze vast sterk genoeg om weer beter te worden, toch? Even later kwam Riolu er ook nog bij. De twee leken erg afstandelijk tegen elkaar te doen, terwijl ze op de Peaceful Plains elkaar nog likjes gaven. Misschien kwam het daardoor.. dan zou Silverbreeze zich er verder niet mee bemoeien. Hij was zelf nog nooit erg goed geweest in dat spel dat liefde heet. Shadow kwam er later ook nog bij. Dus nu waren alle gekozen leden gearriveerd. Silverbreeze zuchtte opgelucht, en keek daarna naar de top. Er hadden al heel wat gevechtsgeluiden geklonken, maar nu klonk er ook een hyperbeam. Het werd dus heftiger. Maar ze waren allebei nog aan het vechten, dus hij kon niet ingrijpen. Hij zuchtte even, en keek toen met een klein glimlachje naar de Suerte leden, om ze niet ongerust te maken.

Ondertussen ging het boven wat minder goed. Gelukkig had de schock wave Shiny geraakt, ook al kon dat niet anders met een altijd rakende aanval. Dustfire vloog naar achteren, en landde op de grond, om uit te rusten. Ondertussen werd het steeds donkerder, doordat haar flash uitgewerkt was. Waar was Shiny nu? Dustfire voelde trillingen uit de grond, dus Shiny was aan het graven. Dustfire vloog snel op, zodat Shiny haar niet zou kunnen raken met zijn Dig aanval, want dat was super effectief op haar. Maar dat was niet het plan dat Shiny in gedachten had. Hij vuurde een hyperstraal af, een krachtige normaal-type aanval waar hij veel energie aan moest besteedden. Dustfire vuurde nog snel een protect af, maar ze was niet snel genoeg, de straal was er al half doorheen gebroken. Dustfire klapte haar beide vleugels als een soort scherm voor haar lichaam, en de straal raakte haar vleugels. Met een grote krijs viel Dustfire neer. Op de toppen van haar vleugels waren nu veren kapotgeschroeit, maar dat maakte Dustfire niet uit. Ze stond weer op, totdat ze weer een schok van pijn voelde, en zakte bijna in elkaar. Ze snoof luid, en deed een herstel, zodat ze weer op haar poten kon blijven staan. Wel voelde ze zich misselijk. Hoe kon dat komen van een hyperstraal? Dustfire fronstte, en deed een overheat. De hele omgeving waar ze op stonden, begon te branden. Gelukkig had Dustfire er door haar type geen last van, en bleef ze steenvast staan terwijl vlammen aan haar schubbige poten likten.

Shiny glimlachte gemeen na het afvuuren van de Hyper Beam. De Ho-oh had het duidelijk niet verwacht. Ze gebruikte een Protect maar de Hyper Beam brook er gewoon doorheen. Daarna deed ze haar vleugels voor haar lichaam. Als een soort van schild. Ze liet een krijs horen en ze plofte op de grond. Al snel stond ze weer op 2 poten door gebruik te maken van Herstel. Shiny moest blijven kijken. Doordat hij Hyper Beam had gebruikt kon hij 1 zet niet meer bewegen. Dat was Dustfire haar kans om hem hard te raken met een Sacred Fire. maar raar genoeg gebruikte ze geen Sacred Fire. Ze gebruikte een Overheat zodat het gebied begon te branden. Hij kreeg een paar pijnsteken in zijn poten. Daarna kwam er een soort vuur om hem heen. Hij was Burned. Hij mompelde wat en probeerde zijn poten te bewegen. Het lukte een beetje.

Shiny had een grote fout gemaakt. Een energie-vergende aanval gebruiken in een snel gevecht was nooit slim, omdat je erdoor een tijdje geen aanval meer kon gebruiken, en moest wachten op nieuwe energie om je volgende aanval te kunnen gebruiken of afvuren. De zon was ondertussen al onder gegaan, en het enige wat de plaats van het gevecht verlichtte was de vlammenzee die zich snel verspreidde en nu ook aan Shiny's poten likte. Shiny raakte erdoor verbrand, een normale reactie op een vuur-aanval. Het lukte hem maar net om zijn poten te bewegen, en het zou nog wel een tijdje moeizaam en pijnlijk blijven voor hem om te bewegen. Het zag er best sneu uit zo, maar Dustfire mocht totaal geen medelijden hebben met de leider van de Lustro. Zijn hart was vervuild, en zo vervuild dat niemand hem ooit kon vertrouwen. Dusfire maakte gebruik van haar vrije beurt door op te stijgen, en daarna een sterke vlieg-aanval te doen, een luchtaanval. [Sky Attack] Ze steeg in korte tijd hoog op, en dook daarna in razend tempo naar beneden, zoals een roofvogel dat zou doen om zijn prooi aan te vallen, en met een harde klap te doden. Dustfire stortte zich op Shiny, die daardoor erg hard tegen de grond gebeukt werd. Dit zou erg veel schade toebrengen, wat Dustfire wel nodig had. Dustfire landde weer aan de andere kant van de 'gevechtsring' neer op de grond, omdat ze weer een pijnscheut voelde, en zo pijnlijk dat ze er van kokhalsde, maar ze moest verder.. Ze maakte deel uit van een gevecht tussen goed en kwaad, en dit gevecht zou uiteindelijk beslissen wat er met pokerpg, haar gebied die ze zo lief had, zou gebeuren. Dustfire slikte even, en probeerde tussen de vlammen door te zien hoe Shiny er aan toe was. Dustfire hoopte maar dat hij er minstends zo slecht aan toe was als haar.

Shiny werd hard geraakt en viel met een harde klap tegen de grond. Hij voelde een Pijn steek. Hij stond moeizaam op en ademde diep. ''Kut vogel,'' Mompelde hij. Hij probeerde weer naar de donkere kant te rennen. Maar het leek nu meer op strompelen door de pijn in zijn linker achterbeen. Net zoals de keren ervoor gebruikte hij Dig. Maar dit keer zou hij Dig anders gebruiken. Hij zou gaten maken in de grond. Dat deed hij. Een paar minuten later kwam hij weer boven grond. Hij gebruikte zijn Dark Puls op de grond onder Dustfire die zou inzakken door de vele tunnels. De bedoeling was dat Dustfire mee zou zakken en dan vast kwam te zitten tussen een paar stenen zodat hij het kon afmaken. De grond brak en een grote stofwolk verscheen. Shiny kon niet zien of Dustfire vast zat of niet. Maar voor de zekerheid stuurde hij er nog een Dark Puls op af. Hopend dat Dustfire nog op die plek zat.

Maar nee, ze zag Shiny niet. Hij leek verdwenen als sneeuw voor de zon. Dat kon maar één ding betekenen.. Hij zat weer onder de grond. Dat had ze niet verwacht, aangezien zijn zwakheid op dit moment. Dustfire bereidde zich voor op iets dat uit de grond kwam, en had haar vleugels alweer gespreid om weg te vliegen zodat ze een eventuele aanval kon vermijden. In plaats van dat Shiny boven de grond kwam, voelde Dustfire de grond onder haar stevig schudden. Dustfire vloog uit de schrik op, en kwam net van de grond toen die in elkaar stortte door de tunnels met de Dark pulse erbij. De Dark pulse vloog het gat uit, en Dustfire kon de stralen nog net ontwijken, gelukkig voor haar. Shiny vuurde nog een Dark pulse af, maar die zag Dustfire niet eens meer door de grote stofwolk die ontstaan was. Dustfire twijfelde even en deed daarna een wervelwind, waarmee ze de stofwolk wegblies. Het terrein was helemaal ingestort, en moeilijker om overheen te lopen of te rennen. Gelukkig had ze daar geen last van, doordat ze kon vliegen. Dustfire landde op een nog niet doorgebroken stuk grond, maar dat was een grote fout van haar. De grond daar stortte alsnog in, en Dustfire viel mee. De stenen die bovenop haar vielen maakten gaten in haar huid, en Dustfire schreeuwde het uit. Met haar overgebleven kracht kwam ze het gat wel weer uit. Ze keek met een hatelijke blik rond. Ze hijgde, en keek even naar haar vleugels, die vol met wonden zaten die de brokken steen veroorzaakt hadden. Ze kreeg Shiny in het vizier, en keek hem kwaad aan. Ze steeg op en vloog naar hem toe, maar onderweg stortte ze de hele tijd weer stukken naar beneden. Ze nam een grote hap lucht, en vuurde daarna een Sacred fire vol woede af naar Shiny.

Onderaan de berg keek Silverbreeze twijfelend naar de top, waar hij toch niks kon zien. Kon hij maar naar boven, kon hij maar kijken of het wel goed ging met zijn lieve Dustfire.. Zuchtend keek hij naar Amore, Riolu en Shadow. Hij kon niet langer verbergen dat hij vreselijk ongerust over haar was. Ineens begon de grond te beven. Silverbreeze keerde zijn kop naar de top, waar een vreselijk lawaai vandaan kwam. Geluiden van vallende brokken steen en verschuivende grond weerklonken over de bergen. Silverbreeze zijn hart sloeg over. Wat was dat nou weer? Het klonk best erg, zou Dustfire gewond zijn geraakt? Silverbreeze had de neiging om naar boven te vliegen, maar hij moest tegen die gedachte vechten. ''Het is niks...'' zei hij tegen zichzelf. ''Het is vast Dustfire die... die een aardbeving gebruikte, ja! Dat is het!'' zei hij met een zelfverzekerde stem, maar de zweetdruppels die over zijn hoofd liepen verraadden zijn radeloosheid. Hij durfde zijn blik niet naar de drie pokemon te richtten, ze zouden hem vast voor gek verklaren. Silverbreeze zuchtte, en liet zijn kop hangen.

Shiny kwam onder de stenen door tevoorschijn. Hij keek naar Dustfire, mooi. Nu was ze niet ingezakt en had ze de 2 Dark Pulses ontweken. Ze begon met haar vleugels te klapperen en de stofwolk verdween. Shiny mompelde wat en wou een nieuwe aanval afvuren toen ze ging lande. Shiny bleef even kijken. Maar had hij daar ook niet zijn Dig gebruikt? En ja hoor. Dustfire zakte in. Shiny grijnsde blij. Dustfire kwam weer uit het gat. Dustfire probeerde te vliegen. Het lukte een beetje. Uit het niets verscheen er een Sacred Fire. Shiny wou het ontwijken maar hij werd geraakt. Hij werd naar achteren geduwd door een krachtige aanval en viel wat naar beneden. Rustig opende de Shiny Umbreon zijn ogen. Hij was voor een paar seconde uitgeschakeld geweest. Hij keek naar 1 van zijn poten waar nu een grote rode vlek op zat. Het was een bloed vlek. Hij kon het niet lang meer volhouden. Hij moest er snel een einde aan maken, voordat zij hem versloeg. Hij strompelde het eindje dat hij was gevallen terug. Hij probeerde te doen alsof hij geen pijn had. Maar dat lukte niet echt. Hij zakte door zijn poten. Hij keek naar boven. Er verscheen een Gele Bol voor zijn bek, een krachtige gele straal vloog naar Dustfire toe. Het was zijn Hyper Beam.

Dustfire zag dat Shiny haar krachtige vuuraanval wou ontwijken, maar dat hij daar niet in slaagde. Dustfire zuchtte opgelucht. Die aanval had veel van haar energie gevergd, en als het mis was geweest was ze helemaal ontmoedigd. Dustfire zag dat hij een wonde had, maar zijzelf was er ook niet best aan toe. Uit een paar van haar wonden stroomden druppels vers bloed naar beneden. Dustfire werd er een beetje misselijk van, en wendde snel haar kop weer richting Shiny.

Shiny was neergevallen. Victorie? Nee, ze mocht niet te vroeg juichen. Maar dat deed ze wel. Ze spurde gauw naar voren om de laatste klap uit te delen, maar kwam niet ver vooruit. De grootste pijnsteek tot nu toe ging door haar lijf heen, en ze verkrampte van de pijn. En op dat moment kwam de hyperbeam op haar af, die ze in deze situatie onmogelijk kon ontwijken. De hyperbeam was door de zwakheid van Shiny niet heel krachtig, maar hij raakte haar precies goed en dat was genoeg om haar naar achteren te blazen. Dustfire verloor haar evenwicht door de grote klap tegen haar aan, en viel met haar ogen krampachtig gesloten naar achteren.

Helaas stond ze al vlak bij de rand van de top, en doordat ze naar achteren geblazen werd, viel ze over de rand heen. Dustfire opende haar ogen weer, en zag dat ze met een grote vaart naar beneden aan het vallen was. Ze probeerde haar vleugels te bewegen, zodat ze alsnog haar evenwicht weer terugkreeg en weer kon landden. Maar tevergeefs lukte het haar niet. Na al die klappen waren haar vleugels gekneusd of zelfs op enkele plaatsen gebroken, zodat ze nu weigerden te bewegen. Dustfire slikte, want ze wist dat als ze niet snel gered werd, dit haar ondergang zou worden. ''SILVERBREEZE!....'' gilde ze uit volle paniek naar haar altijd geliefde partner, hopend dat hij haar nog zou kunnen opvangen.

Silverbreeze hoorde weer een paar geluiden. Het branden van vuur en het piepende geluid van een straal die afgeschoten werd. Dat waren weer meer 'gewone' geluiden, geluiden van aanvallen die Dustfire en Shiny tot hun beschikking hadden. En als Dustfire nog een goede vuur-aanval kon doen, dan ging het nog goed genoeg met haar, toch? Silverbreeze dacht even na, maar legde zich er daarna bij neer. Hij keek weer naar de drie andere pokemon, aangezien die zijn enige gezelschap waren, maar ze waren net als hem heel stil gebleven. Misschien voelden ze zich hetzelfde als hem. Een paar minuten daarna gingen stilletjes voorbij. Totdat Silverbreeze die ene schreeuw hoorde. Die schreeuw vol wanhoop en paniek, en die kwam van zijn Dustfire.

Zonder iets te zeggen, of de drie andere pokemon te waarschuwen, zette hij zich af, en was binnen een paar seconden uit hun gezichtsveld verdwenen. Zo hard als hij kon halen, vloog hij naar de andere kant van de berg, waar hij die schreeuw om hulp vandaan had horen komen. Het was nog best een eind om de berg heen, en Silverbreeze moest verschijdene keren grote rotsen ontwijken, of kleine bomen die nog groeiden langs de boomgrens van deze berg. Uit zijn haast lukte het hem niet om alles te ontwijken, hij was al een paar keer door een boom heen gevlogen, en al een keer tegen een steen aan geschaafd. Maar dat maakte hem niet uit. Dustfire, daar ging het nu om. Als ze zo naar hem riep, dan was ze misschien wel in levensgevaar. En hij kon haar niet missen.

Hij was zelf een tijd geleden voor dood verklaard, en hij was maanden van haar weggeweest. En nu waren ze net weer een tijdje bij elkaar, en wendde ze weer aan elkaars gezicht.. Dustfire kon niet sterven..! Ondertussen had Dustfire de hoop al opgegeven. Ze zag de met scherpe en harde stenen bedekte grond onder haar steeds dichterbij komen. nog een paar seconden en dan zou ze te pletter vallen. Silverbreeze versnelde zijn tempo nog eens, want hij was nog steeds niet aan de andere kant van de berg, en hij had Dustfire nog niet gezien. Waar was ze toch?

Silverbreeze hield zich nog scherp genoeg om een tweede uitstekende rotsblok te ontwijken, en zag toen zijn grootste nachtmerrie ooit waar komen. Hij was niet snel genoeg voor haar geweest... Dustfire viel gebroken door de lucht heen, en kwam met een oorverdovende doffe klap op de harde grond terecht. Bij Silverbreeze schoten er al tranen in zijn ogen, ook al wist hij nog niet hoe erg Dustfire er op het moment aan toe was. Langzamer en met schokkende bewegingen van het zwijgend huilen vloog hij verder, naar het lichaam van Dustfire toe.

De waarheid was onvermijdelijk geworden.. De grond kon niet meer dichterbij komen, en Dustfire kwam met een grote pijnlijke klap neer. Een krakend geluid van brekende botten drong tot haar door. Gelukkig was dat geluid niet hard genoeg geweest om hoorbaar te zijn voor Silverbreeze, want het was ongeveer het vreselijkste geluid dat je je kon voorstellen. Dustfire voelde haar lijf tegen de grond aan klappen, en een paar seconden later ging er een pijn door haar hele lichaam die onbeschrijfelijk was. Ze voelde langzaam al haar botten doorbuigen, en daarna doordat ze te ver doorbogen, breken. De botsplinters vlogen door haar zachte vlees heen, wat een helse pijn veroorzaakte. Schreeuwen kon ze al niet meer, want alles was uit haar geslagen. Haar kracht, haar energie, haar vechtlust,..

Dustfire kon alleen nog een zucht slaken. Maar ook dat deed pijn. haar longen waren ingeklapt, zodat ze van de pijn schokkerig en zwakjes ademhaalde. Ineens proefde ze een zoete smaak in haar bek. Ze opende deze, en er stroomde warme rode vloeistof uit haar snavel. Het was bloed. Dustfire keek naar beneden en zag dat de bloed die uit haar snavel stroomde heel langzaam een plasje bloed creëerde onder haar kop. Dustfire's gezicht vertrok, en langzaam drong het tot haar door dat ze niet alleen nu niet meer kon opstaan, maar misschien wel nooit meer op kon staan. Verschillende gedachten gingen door haar hoofd.

''Ik ga dood.. dit is het einde..''
Wat zal Silverbreeze wel niet denken?... die arme lugia..
Pokerpg.. ik wil hier niet weg.. dit is mijn thuis..
ik moest de darkside tegenhouden..
Maar het is me niet gelukt..
ik.... ik heb gefaald.. ''

De tranen om deze en nog veel meer gedachten die door haar hoofd rondspookten rolden over haar wangen heen, en vermengden zich met druppels bloed, zodat er uiteindelijk een rozige vloeistof op de grond kwam. Dustfire walgde ervan, maar er was toch niks aan te doen.. Ze hoorde een geluid. Een vreemd geluid, maar toch op een of andere manier erg vertrouwd. Het geluid van vleugelslagen. Van gladde vleugels, die ingeklapt werden bij het zwemmen. Het was een Lugia, het was Silverbreeze! Normaliter zou ze blij haar kop optillen en hem begroetten, maar zelfs dat lukte niet meer. Ze kon alleen naar hem kijken, met een smekende blik in haar ogen. ''Help me...''

Toen Silverbreeze bij Dustfire geland was, en zag hoe ze er aan toe was, zakte hij in van verdriet. In groot tempo stroomde er tranen over zijn gezicht, die daarna op de grond om Dustfire heen vielen.
Hoe had hij het zo ver kunnen laten komen? En zeker als haar partner... Hij had haar moeten beschermen wanneer het nodig was. Na een tijdje zo gezeten te hebben, raapte hij zijn moed bij elkaar, om weer naar de toegetakelde Dustfire te kunnen kijken. Ze lag in een hele rare houding, door haar botbreuken. En de wonden maakten hem misselijk en verdrietig tegelijk.

''D....dustfire...?'' probeerde Silverbreeze voorzichtig, na een paar keer goed geslikt te hebben na het zien van de emotie in Dustfire's ogen. ''G...g...gaat het?...'' vervolgde hij, en zweeg toen. Natuurlijk was het een domme vraag, maar wat moest hij anders? Dustfire zweeg na de vraag eerst een tijdje, maar zag er wel wat humor in. Een hele kleine zwakke glimlach verscheen op haar met bloed bedekte snavel. ''Wat denk je zelf...'' kreeg ze er met veel moeite uit, met een zwak en schor klinkende stem. Haar waterige oogjes keken Silverbreeze moeilijk aan.

Silverbreeze glimlachte ook even door zijn tranen heen, maar die verdween ook gauw weer door het antwoord van Dustfire. Natuurlijk ging het niet goed met haar, het was zoals hij zelf al had gedacht, een stomme vraag. Hij wendde zijn kop even af van Dustfire, en zag niet dat Dustfire een zucht slaakte en daarna moe haar ogen sloot. Silverbreeze beet op zijn lip, en veegde zijn tranen met moeite weg. Hij draaide zich weer naar Dustfire en zag tot zijn schrik dat ze haar ogen dicht had. ''DUSTFIRE!'' gilde Silverbreeze in paniek. Dustfire opende haar ogen allebei weer, en kreunde. Silverbreeze zuchtte, en gaf Dustfire een kopje, het feit dat hij na dat kopje ook onder het bloed zat, boeide hem niet.

''Ga niet dood, alsjeblieft.. ik heb je nodig.. wíj allemaal hebben je nodig..'' fluisterde Silverbreeze trillerig naast Dustfire's oor. Dustfire antwoordde niet, maar bleef zwijgend voor haar uit kijken. Na een tijdje keek ze naar Silverbreeze, haar zicht verblind door de tranen. ''Silverbreeze.. Ik heb mijn best gedaan voor pokerpg... Maar het houdt eens op... Ook een guardian gaat dood..'' zei ze tegen Silverbreeze. '''Nee!'' schreeuwde Silverbreeze meteen als antwoord. ''Dust.. je kan me niet verlaten! ik kan niet zonder jou!..'' schreeuwde hij harder dan nodig was. Dustfire fronste, en keek Silverbreeze emotieloos aan. Haar lichaam was ondertussen zo verlamd dat ze de pijn niet meer voelde. Ze voelde niks meer.

Silverbreeze keek met grote ogen naar Dustfire. ''Je geeft toch niet op, hé?! '' zei hij, ook al wist hij dat het al tevergeefs was. Maar hij kon het gewoon niet geloven. Hij wou het niet geloven. Dustfire haar blik zag er raar uit. Ze drukte geen verdriet of paniek meer uit, maar niks, waarvan Silverbreeze alleen maar meer in paniek raakte. Silverbreeze keek naar Dustfire's vleugels, die er raar uitzagen. De toppen kleurden donkergrijs/zwart en zagen eruit alsof ze elk moment in duizenden stukjes konden breken. Dustfire zag dat Silverbreeze er naar keek, en zuchtte, terwijl haar laatste traan over haar wang heen gleed, en op haar vleugeltop viel, waarop die uit elkaar viel als as.

''Het is voorbij...'' zei Dustfire met een vage stem, die Silverbreeze helemaal niet meer herkende. Ook zij keek naar haar vleugels, die steeds verder veranderden in vleugels van as. Ook op andere plekken van haar lichaam begonnen er stukken in as te veranderen. Silverbreeze keek er ongelovig naar, terwijl Dustfire keek alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Viel ze nou gewoon uit elkaar??! ''Dustfire!.. nee! blijf hier!'' gilde Silverbreeze, terwijl hij naar haar staart keek, die ook al uit elkaar viel.
Dustfire keek Silverbreeze hartstochtelijk aan. ''Vaarwel Silverbreeze.. ik kijk al uit naar het moment dat we elkaar weer ontmoeten..'' sprak ze, en ze blies haar laatste adem uit voordat ook haar kop veraste, en het proces voltooit was.

Silverbreeze zat daar zwijgend naast een hoopje as, nog steeds niet gelovend wat er net gebeurd was. Dustfire, de vriendin die hij bijna zijn hele leven had gekend, en waar hij zijn leven mee had gedeeld, was nu gewoon weg.. En om het allemaal nog erger te maken, blies er ook nog een stevige windvlaag over de berg heen, die de as in zijn vlucht meenam. ''nee!'' schreeuwde Silverbreeze in de kale lucht. ''Neem haar niet van me weg!'' Hij rende achter de wind aan, steeg op en vloog nog een tijdje achter de zwevende as aan, totdat het zo erg uit elkaar gewaaid was dat hij niks meer kon zien.

Met schokkende bewegingen van het constante huilen landde hij op de grond, en bleef daarop liggen. Niet denkend aan de andere pokemon op de berg, aan een revenge op Shiny, of het vertellen aan de drie pokemon wat er gebeurd was.. Hij had geen zin om verder te gaan... Maar hij wist dat als hij hier bleef liggen, dat Shiny dan makkelijk ook een moord op hem kon plegen, als hij een stenenlawine naar beneden liet rollen. Hij vloog weer op, ook al was dat tegen zijn wil in, en vloog weer richting de andere kant van de berg, waar Riolu, Shadow en Amore stonden. Al botsend tegen alles wat hij in de heenweg tegen was gekomen, vloog hij er naartoe. Toen hij aankwam zat hij onder de bloedende krassen, en waren zijn ogen bloedrood van het huilen.

Hij keek naar de pokemon, maar hij kreeg geen woord uit zijn mond.. Hij beet hard op zijn onderlip. Hij wou het ze niet vertellen. Als hij hun reacties zou zien, dan zou hij weer instorten. Maar het kon niet anders. Ze zouden wel vragen wat er aan de hand was, want hij zag er vast niet al te best uit op het moment. Silverbreeze slikte. Hij liet zijn kop langzaam hangen, om woordloos te kunnen uitdrukken dat hij geen goed nieuws voor de pokemon in petto had. Even keek hij naar de lucht, die alweer blauw kleurde, omdat het ochtend werd. Het zag er mooi en vrolijk uit. Alsof deze vreselijke gebeurtenis nooit had plaats gevonden.

Darky kwam uit dustfire haar schaduw en lachte gemeen. Darky had er voor gezorgd dat dustfire haar evenwicht verloor. Darky keek met een emotieloze blik naar silverbreeze. "Aan alles komt een keer een eind.." Darky glimlachte bij het zien hoe Dustfire dood ging. "Dit heb ik altijd al gewild.." Darky vloog richting Shiny. "Het is klaar, dustfire is dood" Darky mompelde nog wat en vloog verder. Hij verdween in de schaduw van een boom. Hij was lang genoeg op de Mt. Solare geweest. Maar het goeie was, geen enkele suerte pokémon wist er vanaf wat darky gedaan had..

Shiny keek naar de Ho-oh. Zou de Hyper Beam raken? De gele straal schoot naar de Ho-oh toe en raakte. ''Yes,' mompelde hij bijna onverstaanbaar. De Ho-oh schoot naar achteren. Van de berg af. Shiny wankelde naar de zijkant van de berg, Wat zou er gebeuren? Zou ze gewoon weer naar boven vliegen? Maar nee. Raar genoeg deed ze niks. Shiny grijnsde. Had hij gewonnen? 'SILVERBREEZE!....' Hoorde hij Dustfire luid roepen. Zo, dus nu zou ze vals spelen en om hulp roepen? Dat boeide hem helemaal niks. Hij had namelijk ook vals gespeeld. Hij sloot zijn ogen. Hij moest hier snel weg. Anders zou hij het niet overleven. Zijn ringen gloeide blauw en hij gebruikte zijn Moon Light. Zijn HP ging omhoog. Maar verder niks. Hij bleef zijn wonden houden en hij bleef de pijn voelen. Hij keek naar beneden, ongeveer nu zou Dustfire dood zijn. Er verscheen een zwarte stof die meegenomen werd door de wind. Iets daarna zag hij Darky tevoorschijn komen. Darky had het goed gedaan. Hij was nu Officeel lid van Lustro. Darky vloog naar hem toe. 'Het is klaar, dustfire is dood,' Shiny knikte. Nu Dustfrie dood was zouden ze alleen nog maar Silverbreeze en een paar andere Suerte leden moeten doden. Dan hadden ze de totalen macht in Pokerpg. Shiny keek weer naar Darky. Hij vloog weg en verdween in de Shaduw van een Boom. ''En hoe kom ik nu beneden?'' Hij wankelde naar de duistere kant en ging op een rots staan. Hij probeerde zijn Psychic te gebruiken maar het mislukte. Nu moest hij de lange weg nemen. Helemaal via het pad naar beneden lopen. Wat heel lang zou duren..