De schreeuw van Dustfire gaf Shadow de rillingen. Ze wilde achter Silverbreeze aan gaan, maar bedacht zich direct. Dustfire had Silver geroepen, en niemand anders. Bovendien was Silverbreeze te snel. Zachtjes beet Shadow op haar lip, wachtend tot Silverbreeze terug kwam.

Niet heel veel later kwam hij terug, gewond en huilend. Shadows maag kneep zich samen. Was het waar..? Ze beet harder op haar lip, en voelde dat ze door haar vel heen boorde met haar scherpe tanden. Ze durfde er niet naar te vragen. Dat hoefde ook niet. Silvers uitdrukking zei genoeg. Shadow sloot haar ogen en voelde een traan over haar wang naar beneden rollen. Hoe had dit kunnen gebeuren? Het kon gewoon niet.. De grote, machtige Dustfire, dood! Nee, dit moest een nachtmerrie zijn.. Shadow beet harder op haar bloedende lip. De pijn was ondragelijk. Ze spande al haar spieren om nog harder te kunnen bijten. "NEE!" riep ze totaal onverwachts. Ze opende haar ogen en keek vurig richting Silverbreeze. Het was niet voor hem bedoeld, maar ze kon niet anders dan naar hem kijken. "Nee, ik geloof het niet!" schreeuwde ze. Nog meer tranen gleden over haar wangen. Kleine zwarte vonken kwamen uit haar wangen. Ze was overduidelijk kwaad. Ze waren toch mee gegaan voor het geval er iets mis ging? Nu was er iets mis gedaan, en had zij niks kunnen doen! Het was haar schuld.. Ze had achter Silverbreeze aan moeten gaan.. En toch wist ze dat het niet haar schuld was. Ze wendde haar kop af, met nog steeds een vurige uitdrukking. Hopelijk begreep Silverbreeze dat het niet haar bedoeling was om naar hem te schreeuwen. Of in ieder geval dat ze niet kwaad was op hem..

'SILVERBREEZE!' klonk er. Amore spitste haar oren. Binnen no-time was Silverbreeze weg. Amore haalde diep adem. Er ging iets niet volgens plan, dat was duidelijk. Amore keek naar Shadow en zuchtte. Ze stond rustig op en keek naar de wolken, wachtend tot ze Silverbreeze weer terug zou komen.
Na een tijdje kwam Silverbreeze. Hij was gewond en was aan het huilen. Het enige wat Amore kon doen was zacht knikken. Ja, dit was duidelijk. Dustfire was dood. Het gevecht was over. Shiny had gewonnen. De Lustro.. Ze hadden de beschermster verslagen. Amore keek kil voor zich uit. 'Nee!' Riep Shadow. ''Shadow!'' Riep Amore streng. 'Nee, ik geloof het niet!' schreeuwde Shadow. Amore zag dat Shadow huilde. Amore liet een zachte grom horen. Amore was blijkbaar echt emotioneel sterker gebouwd. Amore huilde niet. Ze wilde het niet. Ze kende Dustfire misschien niet echt, maar.. Toch was het erg. Maar, ze had niet gehuild toen haar moeder stierf, dus nu ook niet. Amore zag dat er kleine zwarte vonken uit Shadow's wangen kwamen. ''Shadow, kalm nou,'' sprak Amore rustig. ''Dit heeft geen nut. Ik snap dat je verdrietig bent, maar dat brengt Dustfire niet terug,'' zei Amore rustig. Ze keek Silverbreeze even aan en knikte één keer, uit respect. Daarna richtte ze haar blik weer op Shadow. ''Niet doen,'' sprak ze.

Het zachte gemompel van Silverbreeze deed Riolu opkijken. Ook hij had het harde geluid gehoord van oplviegend en vervolgens neerknallend stuk steen. Dat Silverbreeze ongerust was en zichzelf moed insprak kon hij goed begrijpen. Riolu kon zich bijna niet inhouden om naar boven te rennen en haar te helpen. Maar, ze hadden Dustfire iets beloofd. Een belofte was iets waar je je aan moest houden, waar je je als vriend aan moest houden en dit deed Riolu dan ook. Een diepe beverige zucht verliet zijn mond terwijl hij zijn zijn blik richting de top van de berg wierp. Andere aankijken deed hij niet, al wat hij deed was zich focusen op Dustfire.

'SILVERBREEZE!' de weergalmende kreet was vol paniek. Geschrokken wende Riolu zijn blik richting Silverbreeze die geen seconde twijfelde en meteen opvloog. Riolu kreeg de drang om achter hem aan te gaan, maar hij was al uit het zicht verdwenen. Bovendien, het was Silverbreeze die moest komen, niet hij.

Riolu's rode ogen staarden bezorgd voor zich uit, hopend ieder moment een blik van Silverbreeze en Dustfire op te kunnen vangen. Het is goed, Silverbreeze heeft haar gered en hij kan zo ieder moment weer verschijnen, met Dustfire. Deze gedachte maakte het wachten iets meer draagelijker, maar liet het bezorgde en paniekerige gevoel niet verwdijnen. Een stevige windbries kwam opzetten, eentje waarvan de rillingen over je lichaam begonnen te glijden. Zwak wiekgeklap deden Riolu's oortjes bewegen. Een vaag beeld van een groot vliegend wezen verscheen in het zicht. Riolu voelde dat zijn hart begon te kloppen in zijn keel. Hij is er bijna, en hij heeft Dustfre bij zich, dat moet gewoon!. Silverbreeze verscheen, hij zat onder het bloed en had roodomrande ogen. Maar, dit was nog niet het ergste, Riolu's wereld stortte in, Silverbreeze was hier, zonder Dustfire.

Nee... Riolu bleef daar maar staan, als versteend. Zijn rode ogen keken Silverbreeze ongelovig aan, maar leken niets te zien. De wanhopige kreet van Shadow en vervolgens de kalme woorden van Amore ving hij niet op. Alles leek te verdwijnen, echt alles. Er onstond een koud naar gevoel in Riolu's lichaam, zijn keel leek te worden dichtgeknepen en zijn maag voelde alsof deze er werd uitgerukt. Seconden, minuten, hij wist niet hoe lang hij daar zo had gestaan, zoder ook maar één ding te zeggen. Dustfire is dood, ze is echt dood. Riolu kneep zijn ogen stijf dicht, Dustfire, waarom? Zijn hart leek te veranderen in steen. Het verdriet, hij kon het gewoon niet verdragen. "NEE!" schreeuwde Riolu plotseling woedend. Zijn hele lichaam begon te trilllen en rondom hem verscheen een blauwe gloed. Hij opende zijn ogen waar nu een helder en blauw gloeiende kleur in was verschenen. Hij had zichzelf niet meer onder controle, Riolu verloor zichzelf totaal. Zonder de andere ook maar één keer aan te hebben gekeken stormde hij naar boven. Het witte licht dat achter zijn lichaam verscheen was groter dan normaal en Riolu rende met een snelheid naar boven die hij nog nooit had weten te halen. Zijn ogen stonden woedend, maar hadden een emotie van pure verdriet. Dustfire was dood..

"SHINY!" brulde hij met zijn normaal zo vriendelijke en zachte stem, toen hij eenmaal boven was aangekomen. Zijn hele lichaam wist maar niet te stoppen met trillen en de blauwe gloed die om hem heen hing kon je zelfs vanaf de voet van de berg zien. "Jij, jij, moordernaar!" zonder er nog verder bij na te denken stormde hij op de shiny umbreon af die net wou vertrekken. In zijn handjes ontstond een enorme Aura sphere en met een gigantische kracht vuurde hij hem af.

Een luide grom kwam uit de bek van Amore toen Riolu flipte. Hmpf. Blijkbaar was niet iedereen emotioneel sterk gebouwd. 'Nee!' Riep Riolu plots. Amore rolde met haar ogen, maar haar gezicht vertrok toen hij weg rende. Nee, dat mocht hij niet doen. Amore sprintte achter hem aan. Ze wist zelf hoe snel ze was, dus kon ze hem makkelijk bijhouden. Ze kon nog net de Aura sphere zien en brak hem met een geweldig grote rode donder. ''We hadden beloofd ons er niet mee te bemoeien. Dustfire heeft verloren, Riolu,'' sprak ze rustig. ''Nu kunnen wij het ons, als Suerte leden, niet veroorloven om onze belofte te breken,'' sprak ze kalm. Amore wierp een blik op Shiny. ''Verdwijn,'' sprak ze op een rustige, maar zeker angstaanjagende toon. Hierna keek ze weer streng naar Riolu. ''Riolu, als je nu niet kalmeert..'' gromde ze. Ze klonk nou niet bepaald vriendelijk. Het was dat ze de leider van Suerte was, anders had vast en zeker niemand geloofd dat ze aan hun kant stond. Vooral niet nu ze Shiny had beschermd. Maar, dat was omdat ze hun belofte niet wilde breken. Haar leden zouden luisteren. Ze zouden hun beloftes niet mogen verbreken. En, ze hadden beloofd zich niet met het gevecht te bemoeien; de uitslag hoorde hier ook bij, vond Amore.

De Aura sphere werd verbroken, maar niet door Shiny. Woest draaide Riolu zich om en viel zijn blik op een niet al te grote Pikachu. Ze zei wat tegen hem, maar het drong niet tot Riolu door. Normaal zou er een blik van herkenning in zijn ogen te zien zijn als hij bij Amore was, maar dit keer niet. Dit keer zag je alleen verdriet en woede. Alle nare herinneringen flitsen voorbij in zijn gedachtestroom. De lange zware maanden bij de Stropers, Amore die niet meer verder met hem wou, Dustfire's dood. Het werd hem allemaal teveel. Een vreselijke hoofdpijn ontstond in zijn kop en met een kreet zakte hij door zijn poten. Even was er een moment dat hij helder kon denken. Wat bezielde hem? Toen kreeg hij een rode waas voor zijn ogen en deed hij iets wat hij nog nooit in zijn leven had gedaan. Riolu sprong naar voren en viel Amore aan met een Aura sphere.

Shadow luisterde niet naar Amore. Waarom, waarom Dustfire? Ze was toch een legendarische Pokémon? Zachtjes gromde Shadow in zichzelf. Hierna draaide ze zich om, niet wetend wat Riolu en Amore deden Het kon haar niks meer schelen. Ze zou iedereen hier toch maar irriteren met haar gejank en zielige gedoe. Ze veegde een traan met geweld weg, en voelde dat ze haar wang open haalde. "Sorry," gromde ze nog zacht. Het was bedoeld voor Silverbreeze, al hoorde hij het waarschijnlijk niet. Vervolgens stapte Shadow weg van de berg, weg van alles.. Hoe, hoe had dit kunnen gebeuren.. Shadow begon al snel te rennen en na een tijdje zette ze ook haar voorpoten op de grond, zodat ze sneller kon rennen. Al snel had ze de berg achtergelaten. Ze had tijd voor zichzelf nodig, hoe dan ook.

- Topic uit.. -

Amore zag hoe Riolu zich woest om draaide. Ze zag iets in zijn ogen, iets wat ze nog nooit eerder gezien had. Ze hoorde hoe hij gilde en deinsde terug. Plots sprong Riolu naar voren en deed een Aura Sphere. ''Neee!'' Riep Amore. Haar ogen kleurden rood, roder dan ooit. Ze deed haar twee armpjes opzij en een grote electrische lading beschermde haar van de Aura Sphere. De electriteit die om haar heen draaide verdween. Hijgend keek ze Riolu aan. Rode donderschokken kwamen van haar gehele lichaam af, terwijl ze hem recht in zijn ogen aan keek. ''Dat zal je niet nog eens doen,'' sprak ze. Een enorme lading draaide om haar heen en ze deed een schok golf. Gelijk hierachter aan deed ze een Thunder Wave, om hem te verlammen. Grommend keek ze zijn kant op, maar draaide zich toen om. Ze haalde diep adem. Een lading volt gierde over haar kleine lijfje. Als Riolu ook maar iets zou doen, het zou haar onmogelijk aan kunnen raken door deze volt.

De eerste reactie kwam van Shadow. De tweede leider van de Suerte, partner van de onbekende Quilava en een vriendin van Dustfire. ''Nee!'' schreeuwde ze. Ze kon het blijkbaar niet geloven, maar dat kon Silverbreeze ook nog niet. Het voelde helemaal niet alsof Dustfire weg was. Het was alsof het niet echt was. Dat als Silverbreeze zich omdraaide, dat Dustfire dan gewoon aan zou komen lopen. Gewond, maar met een brede glimlach op haar gezicht, omdat ze gewonnen had van Shiny. Zo had het moeten lopen, maar zo was het niet gegaan. Silverbreeze draaide zichzelf om naar de kant waar hij net vandaan was gevlogen. Al het geluid verdween, en hij hoorde het boze en verdrietige geschreeuw van Shadow niet meer. Zag hij daar nou wat? Maar het enige wat voorbij kwam was een blad, dat langzaam naar beneden viel en zachtjes op de grond landde. Silverbreeze knipperde moeizaam met zijn ogen. Nee, hij had het verkeerd gezien. Hij moest zicht geen dingen verbeelden die er niet waren.. Hij draaide zich weer naar Shadow en de anderen, en weer rolden er tranen over zijn wangen. Hij zuchtte erg luid. ''Ja, het is waar... ik.. ik wil het ook niet geloven maar het zal wel moeten..'' zei hij langzaam en schokkerig, en beet daarna ook hard op zijn lip. Amore daar in tegen liet geen emotie zien. Misschien ook wel logisch, want ze had Dustfire niet gekend. Ze vertelde Shadow rustig te zijn, Maar dat wou Shadow niet. Riolu was de laatste die de zin van Silverbreeze in zich opnam. Hij schreeuwde niet zoals Shadow, en bleef ook niet koeltjes zoals Amore. Hij bleef verstijfd staan, met een rare blik in zijn ogen. Ongelovig bleef hij Silverbreeze aanstaren, en Silverbreeze keek een tijdje terug, tot hij niet meer tegen die blik kon, en zwijgend zijn kop afwendde. ''NEE!'' riep Riolu daarna woedend. Silverbreeze draaide zijn kop weer terug, en keek Riolu weer aan. Was er net iets geknapt? Er verscheen een blauwe gloed om hem heen, en ook zijn ogen kleurden helderblauw. Daarna rende hij met een erg grote snelheid de berg op, en Silverbreeze moest achteruit springen zodat hij niet tegen hem op zou botsen. Zijn ogen volgden de kleine blauw-zwarte pokemon tot hij hem niet meer zag. Wat Riolu er boven riep kon Silverbreeze niet horen, maar de aura sphere wel. Een gigantische knal was te horen, maar Silverbreeze reageerde er niet op, en bleef maar voor zichzelf uitstaren. Amore volgde daarna, maar dat had Silverbreeze niet eens meer in de gaten. Pas toen hij de donder hoorde schudde hij zich weer wakker en zag hij dat hij niet meer samen met de Suerte pokemon op de berg stond, maar alleen. Vanaf boven op de berg hoorde hij een grote donder. Een traan ontsnapte uit zijn oog, nadat hij hem had geprobeerd weg te knipperen. Gingen ze nou ook nog vechten? Zo zou het alleen maar erger worden... Silverbreeze keek richting de top. In een normale situatie had hij achter ze aan gegaan, maar hij had er nu helemaal geen neiging naar. Hij keek weer vooruit, en begon moeizaam te klapperen met zijn vleugels. Nu iedereen weg was kon hij ook maar beter gaan. Hij kon hier toch niks meer doen. Dustfire was niet dood, maar ook nog verdwenen.. Voor zich uit starend vloog hij door.

De Thunder wave en Schok golf stormde op hem af. Riolu spreidde zijn armpjes en creeërde een enorm blauwe veld om zich heen. Normaal zou zijn protect niet twee van die sterke aanvallen kunnen tegenhouden, maar dit keer vlogen ze langs hem heen alsof het lucht was. Hijgend liet Riolu zijn protect weer verdwijnen en keerde hij zich richting Amore. Hij zag het verschil niet tussen goed en kwaad, tussen vriend en vijand. Hij herkende degene waar hij jaren zijn leven mee had gedeeld niet meer. Riolu gooide zijn armpjes in de lucht en middenin verscheen een klein lichtgevend blauw bolletje. Al snel groeide deze totdat hij twee keer de grote had als hijzelf. Het was een enorme Aura sphere, eentje die zelfs voor Amore dodelijk kon zijn. Hij ging in een aanvalshouding staan, met de Aura sphere nog steeds in zijn greep. In zijn lichaam schreeuwde het niet te doen, het gedeelte dat nog helder kon denken. Maar dit was zo klein, zo zwak, dat Riolu er niet naar luisterde. Het verlies, verdriet en de woede was te sterk. Riolu's aura had de overhand genomen, iets wat nog maar zelden voorkwam. Met een kreet gooide hij zijn armpjes naar voren en de Aura sphere werd richting Amore afgevuurd.

Riolu gooide zijn armpjes in de lucht en er verscheen een kleine Aura sphere. Amore keek om en gromde zacht. Plots werd de aura sphere groter. Ongeveer twee keer zo groot als die ervoor, en die was al moeilijk geweest om te breken. Amore keek er angstig naar. Gelukkig had ze nog altijd haar instinct. ''Neeee!'' Riep ze luid. Door de stress begonnen alle schokken die van haar lichaam af kwamen groter te worden. Amore leek alles in slomotion te zien. De schokken kleurden voor het eerst écht felrood, in plaats van dat ze een rode gloed hadden. Amore trok haar armpjes naar zich toe. Toen ging alles weer in de normale snelheid. De Aura sphere was bijna bij haar. Maar, iets binnen in haar leek dit niet toe te staan. De felrode schokken schoten naar buiten. Het licht zou iedereen verblinden. Een harde knal klonk. De knal van de Aura sphere. Amore gromde. Het licht verdween. Amore stond daar. Alles om haar heen was vernield. Stenen en andere dingen schokten nog. Haar ogen waren roder dan ooit te voren. Er was iets gebeurd. Alle energie in haar had zich in één klap naar buiten gegooid. Al haar electriciteit was naar buiten gekomen. Ze.. Ze was van binnen geëxplodeerd, zeg maar. Amore keek Riolu met een dodelijke blik aan en draaide zich om. ''Dag, Riolu,'' sprak ze. Ze hijgde even en probeerde een kleine donder te doen, maar, het lukte niet: ze was het tijdelijk kwijt. Amore gromde. Ze moest haar electriciteit weer op peil krijgen. Ze had net iets meegemaakt wat haar dood had kunnen zijn. Haar electriciteit was zó hoog geworden dat ze zélf had kunnen exploderen, maar, alleen haar electriciteit had zich buiten haar lichaam gegooid. Amore's voltpercentage was nu super laag, maar, zelfs nu kon Amore voelen dat het steeg. Ze sloot haar ogen heel even, maar liep toen weg.

- o_o -

Er gebeurde iets met Amore, een enorme lading volt verliet haar lichaam en deed de Aura sphere een halt toe roepnen. Riolu had nog nooit zo'n kracht van haar af zien komen, maar op dit moment lette hij er niet op. De omgeving was namelijk niet het enige wat was vernielt, Riolu zelf ook was naar achteren geblazen. Met een doffe klap viel hij tegen een steen aan en belande hij vervolgens op de grond. De gloed om zijn lichaam verdween, waarschijnlijk ook die rond zijn ogen, maar die waren gesloten. Verscheidene schokken ontsnapte van zijn lichaam. Hij bleef daar liggen, bewegingloos.

Minuten, misschien wel uren, Riolu wist niet hoe lang hij daar had gelegen voordat hij wakker werd. Met een kreun ging hij recht overeind zitten en greep hij naar zijn hoofd. Deze leek op barsten te staan, wat was er in hemelsnaam gebeurt? Plotseling schoten alle beelden door zijn kop, Dustfire die dood was, Hij die de controle over zichzelf verloor, Amore die zichzelf verdedigen moest, tegen HEM! Met een zucht legde hij zijn kop in zijn handen, wat had hij gedaan?

Zijn lichaam trilde toen hij overeind probeerde te komen, maar het ging. De pijn die door hem heen schoot negeerde hij, bovendien, hij had het verdiend. Hij had niet alleen zichzelf, maar ook zijn vrienden in gevaar gebracht. Hij had bijna Dustfire's belofte verbroken, als Amore niet had ingegrepen. Dustfire.. De gedachte aan haar was pijnlijk. Riolu kon het maar niet beseffen dat ze echt weg was, voorgoed. Een traan rolde over zijn wangen terwijl hij zich stug een weg baande door het gebergte. Hij moest het goedmaken met Amore, hij moest zichzelf leren te beheersen, hij moest over het verdriet heen komen. Dit alles leek onmogelijk, maar het moest!