Zakura lag heerlijk te relaxen op het strand. De zon was voor de helft onder gedoken voor de maan.
Heerlijk lag ze op haar rug te genieten van de ondergaande zon en de wolkjes die voorbij dreven.
De wolkjes vlogen heel langzaam voorbij. De zee stroomde langzaam heen en weer. Een wit slijmspoor bleef achter van de zee. Het strand was leeg, geen enkele pokémon te bekennen.
Zakura voelde dat haar oogjes bijna dichtgleden. Maar ze kon haar oogjes niet dichtdoen, in wat voor situatie dan ook. Straks ontdekte iemand dat zij op het strand lag. Ze hoopte dat niemand hier van haar criminele bestaan af wist. Al zou dat slechts hoop zijn.

Mayumi, die op het moment toevallig ook op het strand was, liep met rustige passen door het zachte zand waar het strand mee bedekt was. Met een chagrijnig gezicht, want ze irriteerde zich erg aan dat half-natte zand dat aan de haren van haar poten bleef kleven. Op gegeven moment kon ze het viezige zanderige gevoel niet meer negeren, en liep ze snuivend naar het frisse klotsende zeewater. Ze stapte erin, en voelde het koude water langs haar haren heen glijden en de kou ervan aan haar huid knagen. Het was nog maar net lente, en het water was nog erg koud van de winter. Daarna stapte ze weer een stuk vrolijker het water uit, en schudde het water van zich af. He gatver.. het water liet al haar haren aan elkaar kleven.. Nouja.. Mayumi draaide haar kop richting het strand, en zag daar een pokemon liggen. Licht verbaasd hief ze een van haar wenkbrauwen op, en ze liep langzaam richting de Electrike die verderop op het strand lag.

Zakura hoorde iemand uit het water komen. Ze stond op en keek rond. Een wit - grijze Absol met grote poten kom op haar af. Ze trok haar lippen omhoog en liet haar scherpe tanden zien. Langzaam zag ze de witte pluizenbol dichterbij komen met een chagrijnige kop. Zakura had het idee dat de pokémon haar herkende, door de blik op de Absol's face.

De voor haar kleine Electrike stond op en keek zoekend in het rond, blijkbaar had ze Mayumi uit het water horen komen. Toen de Electrike Mayumi zag, liet die haar blik op haar rusten. De Electrike liet toen haar tanden zien. Mayumi's chagrijnige blik verdween ineens. In plaats daarvan verscheen er een grote grijns op haar bek, en ze begon vermaakt hardop te lachen. Tot haar eigen spijt kon ze hier niet mee stoppen, en na een tijd lachen ging het zo'n pijn aan haar borst doen dat ze maar op de grond verder ging lachen, waardoor het zand afspoelen van net voor niets gedaan was. Toen ze eindelijk een beetje bijgekomen was, en nog een paar keer dom giechelde, stond ze weer op, en keek de Electrike dom aan, weer met die grijns op haar gezicht, waarmee ze dit keer haar puntige spierwitte hoektanden ontblootte. Ze stapte een paar stappen dichter naar de Electrike. ''Zo, en wie mag jij dan wel niet zijn, kleintje?..'' vroeg Mayumi vals, en likte haar lippen.

''Wat gaat jou dat aan?'' zei ze en ze fronste haar wenkbrauwen. ''Ach. Ik ben Zakura.'' mompelde ze vaag erachter aan. De afstand tussen de twee pokémon was nog maar klein. Zakura zette nog een stap naarvoren. ''Welke mongol ben jij dan wel niet?'' zei ze snugger. Misschien wist de Absol wel helemaal niks over haar bestaan. Maar alsnog kon ze het niet vertrouwen. Eigenlijk kan je helemaal niemand vertrouwen in deze bullshit wereld.

''Wat gaat jou dat aan?'' antwoordde de Electrike. Mayumi schudde even met haar kop. ''Das voor mij een weet, en voor jou een vraag, puppy..'' zei Mayumi op een toon die geen emotie liet horen. Mayumi stopte met lopen, en keek de Electrike arrogant aan. ''Ach.. ik ben Zakura'' mompelde de Electrike, maar al mompelde ze, Mayumi kon het goed verstaan. ''Aha..'' antwoordde Mayumi op een arrogante toon, en schraapte met een van haar voorpoten door het zand heen. ''Welke mongol ben jij dan wel niet?'' sprak de Electrike. Mayumi hief haar hoofd op, en keek de pokemon hatelijk en geïrriteerd aan. ''Hmpf..'' snoof ze. Met een wervelwind-aanval waaide ze de zand van haar poten en buik af, zodat ze nu helemaal weer schoon was. ''Wat zei jij daar, kleine drol?'' vroeg Mayumi streng, en ontblootte opnieuw haar tanden.. nog één verkeerde opmerking, en de electrike zou ervoor gaan boeten..

''Ik zei: Welke mongol ben jij dan wel niet?!'' riep ze geïrriteerd. ''Ben je doof, ofzo? Sjeesh..'' Ze zuchtte en ging rustig met haar kontje zakken om te zitten. Zakura hief haar pootje op en bekeek of haar nageltjes niet te lang waren. Zorgvuldig begon ze te likken en ondertussen keek ze Mayumi behoorlijk arrogant aan. Alsof ze wachtte op een aanval, al was ze dat niet. Ze wou tenslotte gewoon hoger staan dan de grote 'stoere' reus, die denkt dat ze heel wat is. Ondertussen had ze een grote grijns verstopt achter haar pootje, al kon je het net zien. Langzaam ging het tongetje heen en weer... De lucht was inmiddels donkerblauw geworden. De maan was opgekomen en de zon was ondergedoken (en ge-ownt <3).

De Electrike herhaalde de zin geirriteert. Alsof Mayumi een of andere mongool was. ''Ben je doof, ofzo? Sjeesh..'' zei de pokemon daarna, en ging zitten. Wat ook een belediging was. Alsof Mayumi gewoon een domme zwakkeling was die geen bedreiging kon vormen. Mayumi zou het tegendeel bewijzen. Ze beet met een van haar hoektanden hard op de binnenkant van haar lip, en likte daarna het bloed weg, want ze had te ver doorgebeten. Ze stapte naar voren, rende naar voren, steeds harder, totdat er uiteindelijk een witte straal achter haar lijf verscheen van de snelheid die ze maakte, door een quick attack te gebruiken. Na niet eens drie hele seconden stond ze recht voor Zakura's neus, en grijnsde. De zon was ondertussen al onder gegaan, en het maanlicht reflecteerde op haar tanden. Ze opende haar bek en haalde snel uit naar Zakura. Toen ze haar kop weer terug trok zag ze dat ze zo hard had gebeten dat er nu een grote bloedende wond op Zakura's kop stond. Daarna zette ze zich schrap, en kwam er vanachter Mayumi een enorme windvlaag, vol met zand. Het was een zandstorm aanval. Daarmee blies ze Zakura weg, zodat die niet gauw iets terug kon doen. Ze keek vermaakt naar hoe Zakura neerviel in het zand. ''En? ... heb je nog iets te zeggen, voordat ik je de zee in gooi?'' fluisterde Mayumi hard, en likte haar lippen.

Het enige, nadat Zakura keihard gebeten was op haar kop en een zandvloed over haar heen kreeg, wat ze nog wist te zeggen was: ''Ach man, rot op naar de hel.'' En ze deed haar ogen dicht. Want nadat ze gebeten was was ze op één of andere manier in haar hele lichaam verlamd. Dus kon ze niet tegenstribbelen, in wat voor situatie dan ook. Het enige wat ze voelde was dat haar hele lichaam een snelle schok kreeg en toen in een harde klap veranderde in spierpijn, zodat haar kleine lichaampje totaal niet meer bewegen kon. Langzaam stroomde de pijn weg en was haar hele lichaam verlamd.

''Ach man, rot op naar de hel'' antwoordde de Electrike op haar vraag. Mayumi grijnsde. ''Goed dan.. dan zie ik je daar..'' zei Mayumi grijnzend tegen haar, en gniffelde toen ze zag ik wat voor situatie Zakura daar op de grond lag. Daarna snoof ze minachtend. ''Dat komt ervan, als je een grote mond hebt..'' zei ze op een boze toon, en liep richting de kleine Electrike. Ze nam haar op haar zwaard, en liep rustig richting de zee. Ze wist dat Zakura verlamd was, want ze voelde erg stijf aan. Misschien zou ze daardoor wel verdrinken. Of wie weet zagen ze elkaar later nog een keer. Mayumi glimlachtte op een valse manier toen ze daar aan dacht, en maakte een zwaaiende beweging met haar kop, waarmee ze de Electrike met groot gemak de zee in gooide. Alsof er niks gebeurd was, likte ze haar vacht even, en liep daarna weg van het strand, op weg naar het meer om het zoute water uit haar vacht te wassen.