Het water ruiste omlaag en kletterde op de rotsen. Het gaf een heerlijk rustgevend geluid met een ritmische ondertoon. Soms vielen er bladeren of takken naar beneden. Die braken dan bij het neerkomen op de rotsen en keien in het water. Terwijl de algen die zich aan het gesteente hadden vastgehecht, danste op de kleine en grote golven die de waterval maakte. Ook spetterde het water aan alle kanten op. Die kleine druppeltjes werkte als minuscule spiegeltjes die het warme licht van de zon weerkaatste en een prachtige glinstering als die van een parel of diamant afgaven. Dit alles was een prachtig, vredelievend beeld.
Sibby aanschouwde dit wonderlijk panorama vanaf een grauwe rots in het oranjeachtige licht van de ondergaande avondzon. Zij vond dit beeld vreselijk en ze ergerde zich er mateloos aan. Toch bleef ze er verafschuwd naar kijken. Dit was omdat ze gewoonweg niets beters had te doen. Haar verveling was al mateloos groot en door naar die schitterende waterval te kijken, kreeg ze het afschuwelijke gevoel van innerlijke rust. Dat was wel het laatste dat ze wilde. Daarom wilde ze opstaan, maar iets binnenin haar wilde blijven en liet haar lichaam niet meewerken met haar geest.
Maar de oplossing viel ineens naar beneden. Van de waterval viel een aardig groot blad van ongeveer 30 centimeter. Dat blad bracht Sibby op een geweldig nieuw, creatief idee. Ze pakte het blad op en ging meteen aan de slag. Ze ging opzoek naar takjes, kleine blaadjes en nog veel meer spulletjes die de natuur haar kon geven. Toen ze na een tijdje genoeg spullen had verzameld, ging ze zitten op de grote rots waar ze net ook al zat. Daar begon ze met werken. Ze maakte een mast met zeilen aan het grote blad. Dat moest met de kromme randen de boot zelf voorstellen. Sibby knutselde nog een hele tijd door.
Pas toen de zon geheel onder was, de vele sterren de duistere hemel bedekte en de maan zijn zilveren gloed op de aarde liet neervallen, was Sibby ’s boot klaar. Het was helemaal compleet. Er zat zelfs een vracht van kleine besjes op. Sibby liet haar werkje trots te water gaan. Zo voer het mee met de stroom. Sibby volgde het bootje op de voet. Ze liet het geen moment in de steek en wachtte af tot het waterstroompje ondieper of kleiner werd, zodat het bootje weer op kon rapen.
En zoals gedacht, gebeurde dat ook. Sibby pakte het bootje op toen het bleef steken aan de lage bodem. Ze keek terug naar achteren en zag dat ze al best ver van de waterval verwijdert was. Daarom liep ze terug, met het bootje in haar handen. Ze telde de stappen die ze liep. “Eén, twee, drie, vier...” Toen ze eenmaal bij de plek was aangekomen waar ze het bootje in het water had gelegd, had ze al 264 stappen gemaakt. Sibby was blij dat het er veel waren. Zo had haar bootje een groot succes, vond ze. Een geslaagd bouwwerk was het zeker.
Ineens kreeg Sibby nog een idee. Ze zocht nog een paar kleine natuurprulletjes en ging opnieuw aan de slag. Nu was ze bezig met een eenvoudig poppetje en omdat die zo makkelijk te maken was voor haar, maakte ze er meteen nog een paar. Nu had ze er vijf en dat was genoeg voor voorlopig. Nu kon ze echt gaan spelen. Ze legde de boot op een steen neer die een stukje onder water lag. Met een rietstengel bond ze de boot vast aan de steen. Zo lag de boot toch in het water en leek het net of het golfde op de woeste zee, maar bleef het wel op z’n plek en kon Sibby er meer spelen. Ze speelde een hele tijd, want ze was nog lang niet moe. Nieuwe ideeën gaven haar altijd energie, zeker als ze goed waren en Sibby vond dit idee gewéldig!

Een kleine Pikachu zat op een grote steen, ergens in het riviertje dat hard stroomde. Het water rondom haar schoot voorbij, richting de waterval. Ze zat een beetje achterover, leunend op haar twee handjes. Een tiental meters voor haar de waterval. Met een grijnsje op haar gezicht begon ze rustig te zingen. ''Miss independent. Miss self-sufficient. Miss keep your distance, mmmm. Miss unafraid. Miss out of my way. Miss don't let a man interfere, no. Miss on her own. Miss almost grown. Miss never let a man help her off her throne,'' begon ze rustig. Ze had haar ogen gesloten terwijl ze luisterde naar het harde geruis van de prachtige waterval: Het geluid wat werd veroorzaakt door het water dat vanuit het riviertje naar de waterval stroomde, en vervolgens naar beneden viel; het heerlijke water in. ''So, by keeping her heart protected, she'll never, ever feel rejected. Little miss apprehensive.. Said ooh, she fell in love. What is this feeling taking over? Thinking no one could open the door.. Surprise, it's time, to feel what's real. What happened to miss independent's no longer need to be defensive? Goodbye, old you, when love, is true..'' Amore grijnsde. Het lied was prachtig en ook nog eens niet echt droevig, ofzo. Perfect, dus. ''Misguided heart. Miss play it smart. Miss if you wanna use that line, you better not start, no. But she miscalculated: She didn't wanna end up jaded. And this miss decided not to miss out on true love.. So, by changing a misconception she went in a new direction and found inside, she felt a connection.. She fell in love,'' zong Amore zacht. Ze grijnsde. Haar zuivere stem kwam boven het geluid van het water uit, maar, als je aan de rand van het water zou staan zou je haar niet verstaan, maar wel horen. ''What is this feeling taking over? Thinking no one could open the door.. Surprise, it's time, to feel what's real. What happened to miss independent's no longer need to be defensive? Goodbye, old you, when love, is true..'' Zong ze toen, ''When miss independent walked away, no time for love that came her way. She looked in the mirror and thought today: What happened to miss no longer afraid? It took some time for her to see how beautiful love could truly be. No more talk of why can't that be me, I'm so glad I've finally seen. What is this feeling taking over? Thinking no one could open the door.. Surprise, it's time, to feel what's real. What happened to miss independent's no longer need to be defensive? Goodbye, old you, when love, is true..'' Het nummer was afgelopen. Jammer. Amore snoof zacht. Ze keek naar de waterval. Hmmn.. De spanning zou geweldig zijn. Amore knikte naar zichzelf. Ja. Ze zou het doen. Er was toch niemand die nog om haar gaf; dus, als ze zou sterven, boeiend. Amore sprong naar een steen die dichter bij de waterval was. En nog eens, en nog eens. Uiteindelijk stond ze op een steen die echt op de waterval stond. Amore slikte. Oke, nu. Met een ongelofelijke sprong, sprong ze de lucht in. Ze draaide een keer en richtte haar handjes naar beneden. Met een echte duikhouding vloog ze het meer in, maar kwam nog niet boven..

Sibby zag plotseling een Pikachu bovenaan de waterval staan. Ze sprong van steen naar steen. Dat zag er heel leuk uit en eigenlijk wilde Sibby best graag mee doen. Maar plotseling bleef de Pikachu stilstaan. Ze keek naar beneden en nam een duik in het diepen. Het was een schitterende sprong met een draai in de lucht. Daarna had ze haar pootjes uitgestoken en plonsde zo in het water. De spetter vlogen door de lucht. Sibby wachtte tot ze boven kwam, zodat ze met haar kon praten, maar dat gebeurde niet. Sibby zag wel belletjes naar boven komen van de plaats waar ze in het water verdween. Sibby twijfelde geen moment en sprong het water in achter de pokémon aan.
Onderwater was het stil, doodstil. Sibby keek om zich heen. Ze zag wat modder omlaag zakken. Dat was waarschijnlijk omhoog gekomen door de sprong. Ze zag wat stenen, slib en grint op de bodem, maar geen pokémon te bekennen. De Pikachu was onvindbaar, maar Sibby gaf niet op. Wild keek ze om zich heen. Een eindje verder zag ze wat belletjes van iets dat met een vaart was langsgekomen. Sibby wilde er gauw achteraan gaan, maar haar adem was op en ze moest nu wel naar boven. Met grote slagen lukte het haar om snel boven te komen. Met een grote hap slokte ze een hele hoop zuurstof naar binnen. Dat vuurde langs haar longen omlaag. Het was een heerlijk gevoel en Sibby schudde met haar hoofd, zodat de waterdruppels sprankelend door de lucht zweefden en vervolgens met volle vaart weer in het water terug keerde of op de rotsen te pletter vielen.
Sibby keek ze rond of ze iets waar nam van de Pikachu. Ze zag haar in het water zwemmen. Sibby zwom er naartoe en klom op een rots. "Hoi," zei ze vrolijk hijgend tegen de Pikachu. Ze moest weer even op adem komen. Sibby kon niet echt geweldig zwemmen en kon ook haar adem niet lang ophouden. Daarom bleef ze ook op het gedeelte waar het water niet te hoog stond, daar voelde ze zich veiliger.
Toen Sibby weer op adem was gekomen en de Pikachu beter bekeek, zag ze dat het Amore was. Die was ze al eens eerder tegengekomen. Maar toen was het dag. Nu zaten ze hier in het donker, met alleen de maan en sterren die hun zwakjes belichtten. Toch was Sibby totaal niet moe en zat ze vol energie te wachten op wat Amore zou zeggen.

Alles ging supersnel toen Amore's handjes het water bereikten. Ze voelde hoe haar hele lichaam binnen één tiende van een seconde onder water was. Ze voelde hoe ze naar de bodem zakte, en kon nog net op tijd draaien zodat ze niet in de bodem kwam te zitten. Met een grote snelheid zwom ze over de bodem heen, door de verschillende scholen pokémon heen. Luvdisc, feebas, magikarp.. Alles was er. Het was hier prachtig. Plots hoorde Amore iets. Ze keek om en zag een Teddiursa zwemmen. Wat deed die hier? Ze zag dat de Teddiursa na een tijdje weer omhoog zwom. De Teddiursa had haar niet opgemerkt. Haha. Amore snoof zacht en sloot haar ogen. Ze sloot haar ogen. Een laag volt omhulde haar hand; het hele water kleurde geel. Oeps. Ze vergat dat water en electriciteit geen goede combinatie was. Ze snoof zacht en liet haar staart wit kleuren. Dan maar zo. Met een harde klap sloeg ze tegen de grond aan en lanceerde ze zichzelf naar boven. Verschillende vispokémon zwommen snel weg voor de omhoogkomende Pikachu. Ze had een grijnsje op haar gezicht en kwam uiteindelijk boven water. Hier maakte ze een sierlijke salto en haalde even diep adem. Hierna dook ze weer naar beneden. Ze zwom met de vispokémon mee, een grot in. Oeps. Deze grot was van een misvormde Relicanth. Amore deed een donder; de Relicanth (en de rest van de pokémon in het meer) was uitgeschakeld. Amore grinnikte en zwom weer naar boven. Ze kwam met haar kopje bovenwater en grinnikte zachtjes.
'Hoi,' klonk een vrolijk hijgende stem. Amore keek op. Daar stond een kleine Teddiursa, op een rots. Amore grijnsde. Haar staart kleurde wit en ze gaf er een flinke smak mee in het water. Opnieuw vloog ze omhoog. Met een sierlijke beweging landde ze op een rots naast die van de Teddiursa. Ze sprong hierna met een simpel sprongetje op de rots waar de Teddiursa op stond en grijnsde breed. Amore herkende de Teddiursa vaagjes. Het was die Sibby, die ze ooit eerder had ontmoet. Amore grijnsde. ''Hallo,'' sprak ze kalm, zoals altijd. Ze schudde haar gele vacht uit en keek naar de waterval. ''Inside a waterfall. I'm a crying cloud of rain. Beneath the touch of softer skin. I feel my ocean origin. And white and blue the empty sky. Painted in my eyes. Black the night will always be. A star. The gift of love it almost shines. Words from hearts that almost rhyme. Like holding heaven in your hand. Another world a grain of sand. The earth under my feet. Floating weightless, lifting me. You are what I'll be. You are where I'll be. My fortune's in between the lines. It guides me through all time. So all I do is float with you. Cause you are where I'll be. The gift of love it almost shines. Words from hearts that almost rhyme. Like holding heaven in your hand. Another world a grain of sand. The earth under my feet. Floating weightless, lifting me. You are what I'll be. You are where I'll be. Beyond gravity, weightless me, endlessly. The gift of love it almost shines. Words from hearts that almost rhyme. Like holding heaven in your hand. Another world a grain of sand. The earth under my feet. Floating weightless, lifting me. You are what I'll be. You are where I'll be,'' zong Amore met een grijnsje. Hierna keek ze Sibby vaagjes aan. ''Dus..'' Sprak ze droog. ''Wat doe jij hier?'' Vroeg ze toen vaag.

Sibby had het water twee keer geel zien oplichten. Ze wist dat dat de pikachu moest zijn. Gelukkig was zij al uit het water, anders dobberde ze nu net als de rest van de pokémon op het water. Daar kwam de pikachu boven. Haar staart lichtte op en ze schoot op Sibby af. Zo landde ze op de rots naast haar. Daarna groette ze Sibby kalm. Amore begon iets in het Engels te zingen dat Sibby totaal niet begreep. Zij kon nauwelijks Engels, maar dacht dat Amore juist veel Engels sprak. Daarom probeerde ze haar in het Engels duidelijk te maken dat ze echt geen Engels kon: "I... doe... not... spriek... Engels... verie... wel..." Na elk woord moest ze even nadenken over het volgende. Ondertussen zong Amore door en sloot uiteindelijk af met: "You are where I'll be.'' Ze keek Sibby vaag aan en begon in het Nederlands tegen haar te praten. Sibby keek even verbaasd, maar antwoordde: "ik zat te spelen met mijn boot." Trots liet ze haar zelfgemaakte boot zien. Het was een van haar mooiste knutsel werkjes, maar ze had er dan ook de hele avond aan gewerkt. Ook liet ze de poppetjes zien die erbij hoorde. Ze hoopte dat Amore het mooi zou vinden.
Plotseling sprong er een magikarp uit het water. Die kwam van boven de waterval en was dus niet geëlektrocuteerd. Opnieuw sprong de pokémon uit het water omhoog. Bijna greep hij de boot van Sibby. Gelukkig kon ze hem nog net op tijd wegtrekken , maar door dat iets te enthousiast te doen, glipte de boot uit haar handen. Het viel kapot op de stenen. Sibby staarde er eerst heel ongelovig naar, maar werd toen bijna kwaad en verdrietig. De tranen stroomde over haar wangen en ze schreeuwde kwaad naar de magikarp, die allang onder water verdwenen was. De mengeling van woede en verdriet nam bijna de macht over haar.

'I.. Doe.. Not.. Spriek.. Engels.. Verie.. Wel..' Sprak Sibby, maar Amore had door gezongen. 'Ik zat te spelen met mijn boot,' zei Sibby, als antwoord op Amore's vraag: 'Wat doe jij hier?' Amore grijnsde lichtjes. ''Mooie boot, Sibby,'' sprak ze toen. Ze grijnsde licht. Plotseling sprong er een magikarp uit het water. Die kwam van boven de waterval en was dus niet geëlektrocuteerd. Opnieuw sprong de pokémon uit het water omhoog. Bijna greep hij de boot van Sibby. Sibby trok de boot net op tijd weg, maar, de boot glipte uit haar handen en viel kapot. Amore hief haar wenkbrauwen op en keek naar Sibby. Deze werd kwaad en verdrietig en begon te schreeuwen. Amore gromde zacht. Oke, daar ging ze weer. Amore sloot haar ogen. Ze concentreerde zich. Rode schokken omhulden haar gehele lichaam. Amore gromde zacht en opende haar ogen, die felrood waren en licht gaven. Amore snoof en raakte Sibby aan. Ze bleef Sibby's hand vasthouden: Sibby zou nu geëlectrocuteerd worden en waarschijnlijk verlamd raken. Amore hief een wenkbrauw op. ''Rustig, ukkie,'' sprak ze. ''Ik heb geen zin in een krijsende baby hier,'' zei ze toen wat chagrijnig. Amore grijnsde breed en snoof toen. Ze aaide met haar hand één keer over het koppie van Sibby en sloot haar ogen. De volt verdween van haar lichaam en haar ogen werden weer normaal. Ze keek Sibby aan; de meeste electriciteit die ze net doormiddel van aanraking naar Sibby had gestuurd kwamen weer bij haar terug; Sibby zou nu weer normaal kunnen bewegen.

-Kortheid..-

Sibby schrok enorm van het rode licht en wilde bijna gillen, maar toen werd ze verlamd door het electriciteit. Amore nam dat ook weer uit haar door over haar koppie te aaien. Eventjes was Sibby rustig, maar de angst overwon en ze rende gillend over de stenen naar de kant. Daar rende ze de bosjes in en iets verderop weer uit. Toen begon ze gillend rondjes te rennen op het gras en uiteindelijk ging ze zelfs liggen op haar zij. Met haar benen zwaaide ze heen er weer en zo draaide ze rondjes op haar as terwijl ze door schreeuwde om hulp.
Pas toen ze naar het gezicht van Amore keek, hield ze gauw op. Ze ging rustig zitten op het gras alsof er niets aan de hand was. Schaapachtig keek ze Amore aan. Ze lachte flauwtjes. "sorry," mompelde ze zachtjes. Ze vond Amore nu best eng, maar was ook blij dat ze met haar krachten Sibby niet had gedood. De pokémon die nu over het water dreven hadden minder geluk. Sibby was op dat moment ook erg blij geweest dat ze geen waterpokémon was. Die dreven nu mee op de stroom en gingen weer een watervalletje af. Zo dobberde ze langzaam weg door de stroming. Het zag er best vreemd uit en Sibby moest lachen bij het idee dat er een heel stuk verderop een pokémon zou zijn die net iets wilde drinken en plotseling een hele troep dode pokémons voorbij zag drijven. Dat was nog vreemder geweest dan zij het nu al vond. Sibby vond het echt een geweldige nacht. Een nacht was vast nog nooit zo apart als deze geweest. Dat wist ze zeker.

Sibby was even rustig nadat Amore ervoor had gezorgd dat ze weer kon bewegen, maar.. Al snel begon ze te rennen en te gillen. Amore gromde. Amore hief hierna haar wenkbrauw op. Ze liet haar schouders zakken en sloot haar ogen. Ze voelde Sibby's blik en opende haar ogen weer. Ze grijnsde dommetjes. 'Sorry,' sprak de Teddiursa. Amore knikte. ''Volgende keer jezelf wat beter in de hand houden, alsjeblieft,'' sprak Amore, zoals altijd erg rustig. Amore zag dat Sibby haar blik afwendde. Amore keek daarom nogal nieuwsgierig naar de plek waar Sibby naar keek. Ze zag heel veel dode pokémon. ''Haha,'' sprak Amore droog, ''Ik ken mijn eigen kracht nog niet,'' sprak ze toen vaagjes. Ze zag dat de hele groep dode pokémon naar beneden viel. Niet lang daarna hoorde ze een pokémon gillen. Vast iemand die dode pokémon in het water eng vond. Achja, elk normaal wezen vond zoiets eng. Dat bewees maar weer eens dat zij niet normaal was. Amore keek naar de lucht. Amore zuchtte. ''Ik moet er maar weer eens vandoor, jonge Teddiursa,'' sprak ze rustig. Ze draaide zich om en deed een flash: Sibby zou nu tijdelijk verblind worden. Amore schoot weg van de watervallen. Toen de flash weer weg was, was Amore al lang uit het zicht verdwenen.

[Sorry dat ik zo snel weer weg ben, maar ik zit echt in té veel topics. ><]