Zakura kreunde van de pijn. Ze was net aangespoeld in het Crystal Lake. Sinds Mayumi haar had gebeten was haar lichaam verlamd en stijf geworden. En van de kou waren haar spieren nu inmiddels hartstikke koud en onbeweegbaar geworden. Wie weet hoelang ze daar niet in het water had gelegen.
Haar lichaam lag op het zachte strand, dus kon ze proberen te bewegen en op te staan.
Zachtjes probeerde ze, aangezien ze op haar zij lag, om te rollen tot haar buik. Heel traag lukte het. Toen probeerde ze de linkervoorpoot omhoog te krijgen, en dat ging met succes. Maar haar rechtervoorpoot werkte wat tegen. Met veel moeite en kracht kreeg ze het omhoog. 'Fijn, nu de achterpoten nog.' kreunde ze in gedachten. Met haar laatste beetje energie kon ze haar achterpoten omhoog krijgen. Ze probeerde rustig het strand op te lopen. De wond op haar hoofd bloedde al wat minder, maar ze voelde het nog wel stromen. Als niemand haar kon helpen, dan zou ze doodbloeden. Zakura voelde dat haar spieren nog steeds ijskoud waren. Ze moest ze opwarmen, voordat ze weer verlamd raakte. Ze keek rond, en zag geen enkele obstakel, behalve een paar rotsjes. Langzaam begon ze te stappen. Voorzichtig ging ze harder. Ze had geen zin om gelijk weer een paar pijnsteken op te lopen. Haar looppas veranderde in rennen. Er waren weinig pokémon, nou ja eigenlijk geen één, op het strand dus kon ze rustig haar gang gaan. ‘’Ik zal je grijpen, Mayumi. Als ik weer volledig hersteld ben.’’ Mompelde ze zacht en kwaad. Haar ogen schoten vuur. Wanneer ze eraan dacht hoe Mayumi haar neergehaald had werd ze steeds kwader. Ze lette niet op en sprintte steeds harder. Ze keek niet en rende recht op een pokémon af. Een Glaceon, die uit het water kwam, schrok van Zakura’s aanval. Ze knalde hard tegen de pokémon aan. Een grote pijnscheut kwam in haar rechtervoorpoot. Met een moeilijk gezicht keek ze naar de Glaceon. ‘’Je zult ervan lusten!’’ schreeuwde ze kwaad. ‘’Hoe durf jij mij aan te vallen, terwijl ik aan het trainen ben.’’ Zakura had haarzelf niet meer onder controle. Ze laadde een grote lading elektriciteit wat ze elk moment los kon laten. Ze sloot haar ogen en liet het over zich heen komen. Een aantal seconden later opende ze haar ogen en schoot de elektrische schok af met volle kracht op de Glaceon. Haar ogen schoten nog steeds kwaad vuur. Haar hart bonkte verschrikkelijk hard, het had de klap niet zien aankomen. Onmiddellijk voelde ze een pijn in haar hart. Ze had een pokémon aangevallen, wat ze juist niet wou doen. Ze wou niet op haar ouders lijken en zelfs worden. Ze wou geen crimineel zijn. En met die pijnlijk gedachte voelde ze water stromen over haar ijskoude wangetjes. Haar spieren waren nog steeds koud, door de klap van de twee pokémon. En daardoor waren er dus nog een aantal pijnscheuten in haar rechtervoorpoot terechtgekomen. Ze liet zichzelf zakken en kon nog net half staan. Met haar tanden ontbloot probeerde ze weer te staan, al lukte dat haar niet. Met haar andere drie pootjes kon ze net staan en liep ze kreupel naar de Glaceon toe. De elektriciteit straalde nog om de Glaceon heen. Een aantal druppels vielen van haar wangetjes af op de Glaceon. Je hoorde het water sissen op de elektriciteit. Zakura legde haar verzwakte pootje op de Glaceon, om zo de elektriciteit weg te halen. Ze voelde zelf de schokken niet, aangezien ze zelf ook een elektrische pokémon is. Met haar pootje ging ze richting het hart. Ze voelde het nog licht bonken. Waarschijnlijk had het een flinke klap gehad. Met een serieuze boze blik keek ze naar de pokémon. ‘’Dan had je maar niet in de weg moeten staan.’’ Zei ze met een snijdende en trillende stem. Voorzichtig haalde ze haar pootje weer weg. Ze voelde de wond op haar hoofd weer harder bloeden. Een aantal bloeddruppels landde op de pokémon die voor haar lag. Ze wist niet wat ze moest doen. Zakura was hulpeloos en ze had al bijna een pokémon vermoord. Iets wat ze beloofd had aan haarzelf dat ze dat nooit ging doen. Maar het was haar nog niet gelukt om haarzelf in de hand kunnen houden als ze boos was. Ze sloot haar ogen en ging voorzichtig liggen naast de Glaceon. ''Het spijt me.'' zei ze rustgevend.

Twee felrode ogen lichte op uit de schaduw. Een elegante Ninetales werd zichtbaar wanneer ze zich in het zonlicht verplaatste. Een valse grijns stond op haar gezicht, ze had het hele schouwspel van net gezien. De Electrike had zonder een echt goede reden een Glaceon aangevallen. Haar aanval was zo sterk geweest dat deze de Pokémon bijna had vermoord. Zelf was ze erg verzwakt en zaten er duidelijk een flink aantal wonden op haar lichaam, toch had ze de Glaceon bijna uit de weg weten te ruimen. Later kreeg ze er zo te zien spijt van aangezien ze begon te janken en zich verontschuldigde "Intressant.." mompelde Kiara kil. De electrike zou vast een goede aanwinst zijn in de Lustro, maar dan moest Kiara haar wel die grens laten overstappen. De grens naar het kwade.

Haar poten maakten geen enkel geluid wanneer ze richting de Electrike liep. Eenmaal aangekomen hield ze halt en keek ze de Electrike strak aan. "Vermoord haar," zei ze plotseling "Ze is toch niet meer te redden, verlos haar uit haar lijden." Kiara's stem was kil, maar toch oh zo zuiver. Ze had een stem waarnaar iedereen wel naar moest luisteren, ongeacht je dit wilde of niet. Strak bleef Kiara de Electrike aankijken, haar rode ogen weken niet af van de hare. Ze toonde geen enkele emotie en wachtte rustig op haar reactie.

''Vermoord haar, ze is toch niet meer te redden, verlos haar uit haar lijden.'' klonk naast haar. Het was een kille stem. Wat haar wel aansprak. Zakura's moed kwam weer in haar lijf terugstromen. Langzaam kwam er een grote grijns op d'r gezicht. Haar ogen straalden kwaad uit. Haar lichaam begon weer elektriciteit op te laden. De gedachte over haar ouders waren weg. Ze had er geen behoefte meer aan om te gaan zitten janken. Voorzichtig zette ze haar rechtervoorpoot strak naar voren op de grond. Haar pijnscheuten waren weg. De wond op haar hoofd stopte met bloeden. Haar bloed kookte en ze had wel de nijging om te doen wat de Ninetales tegen haar zij. Ze kon de moordlust niet stoppen en de energie in haar lichaam werd steeds groter. Het maakte zich klaar om af te vuren. Een aantal elektriciteitsstralen kwam om haar groene lichaam heen. Een nog grotere grijns kwam op haar gezicht. Ze had het niet verwacht maar haar lichaam liet de kracht los en vuurde zich automatisch af op de Glaceon. Nog een kleine aantal kreuntjes hoorde ze af komen van de pokémon. Haar ogen stopten met rood gloeien en keerde terug naar haar normale kleur ogen. Even voelde ze het lekkere gevoel van moordlust. Het was een heerlijk gevoel wat haar zelfvertrouwen omhoog haalde. Met haar rechtervoorpootje voelde ze weer even of de Glaceon's hart nog klopte. Heel langzaam stopte het met kloppen en stroomde er bloed uit de bek. Een aantal seconden later realiseerde ze zich dat ze een sterke pokémon had verzwakt en vermoord, alleen maar omdat ze kwaad was omdat degene in de weg stond...

De Electrike haar ogen lichtte op en het leek net alsof ze wakker was geworden uit een nare droom. Haar ogen stonden kwaad, het janken was gestopt en zonder ook maar één enkel teken van pijn te laten zien stond ze op. Een grijns verscheen op haar gezicht en met een enorme ontlading doodde ze de glaceon. Ook Kiara's lippen vormde zich tot een grijns "Goed zo.." Zei ze. Ze deed nog een paar passen naar voren en zakte toen rustig door haar achterpoten. Haar negen staarten zwierden rustig met de wind mee. De Glaceon lag voor haar poten, dood. Het maakte Kiara niks uit dat ze er zojuist voor had gezorgd dat de Glaceon was gestorven. De glazige bange ogen die haar aankijken waren voor haar niet beangstigend. De dood was niet iets waar je voor moest vrezen. De moordlust die door Kiara's lichaam cirkuleerde deed haar goed. Ze genoot ervan als ze haar scherpe witte tanden in onschuldig vlees kon boren en de kreten van pijn kon opvangen met haar oren. Ze genoot van het moorden en dit maakte haar tot een kil wezen dat nergens voor terug deinsde. Kiara snoof en wende haar blik toen kalm richting de Electrike. "Wie ben je?" Vroeg ze. Haar rode ogen keken haar doordringend aan, als de Electrike was zoals Kiara vermoedde.. Ze grijnsde vals, hier zou Shiny vast blij mee zijn.

Zakura stond nog steeds rechtop, zwijgend voor de dode Glaceon. Het stond haar op één of andere manier wel aan dat ze iemand vermoord had. Misschien dat als ze verder trainde ze wel sterk genoeg was om anderen zoals Mayumi te kunnen uitmoorden. Haar ogen gleden naar boven en keken de Ninetales aan. Ze keek in de rode ogen. ''Ik ben Zakura.'' zei ze kalm, alsof er niks vreemds gebeurt was. Op dit moment had ze een ijskoude blik in haar ogen. Alsof ze geen gevoelens had, alsof ze die nooit gehad had. Ze draaide haar kop een klein tikje schuin en keek de pokémon recht in de ogen aan. ''Wie mag jij dan wel zijn?'' Zei ze met een bloeddorstige blik in haar eigen ogen. Ze bleef in de rode ogen van de Ninetales staren. Alsof ze in de ban was van de pokémon. ''Je hebt mooie ogen.'' Floepte ze er per ongeluk uit met een ijzige stem.

'Ik ben Zakura,' stelde de Electrike zich voor. "Zakura.." Mompelde Kiara onverstaanbaar. Ze snoof zachtjes, "Ik ben Kiara," zei ze even later als reactie op Zakura's vraag. Met een arrogante blik hief ze haar rechtervoorpoot op en begon ze deze te likken. Haar rode scherpe ogen hield ze nog steeds strak gericht op de Electrike, terwijl haar witte oren verscheidene kanten op draaiden om bepaalde geluiden op te kunnen vangen. Toen Zakura begon over haar ogen legde ze grijnsend haar poot weer neer op de grond. "Dankje.." Mompelde ze kil. Een Ninetales was een ijdel dier, dus het was altijd leuk om complimentjes te krijgen. Met een kort hoofdgebaar wenkte Kiara richting Zakura's lichaam "Wie heeft je die wonden bezorgt?" vroeg ze.

''Wie heeft je die wonden bezorgt?'' vroeg de Ninetales. ''Hmm..'' mompelde ze. Ze wist niet zeker of ze het kon vertellen. Eigenlijk wist ze niet of deze pokémon wel te vertrouwen was, maar één ding wist ze zeker. Het gaf haar een fijn gevoel van binnen.
Alsof ze veilig was bij de Ninetales. ''Nou.. als je het echt wilt weten..'' Begon ze te spreken. ''Dat heeft een Absol gedaan. Genaamd Mayumi. Meer weet ik niet van haar. Gisteravond kwam ik haar tegen op het strand en pikte ze het niet dat ik een grote mond had...'' Begon ze steeds luider te praten. Haar ogen werden snel alweer knalrood van de woede. ''Maar ik zal haar terug pakken.'' fluisterde ze met veel woede.

'Nou.. als je het echt wilt weten.. Dat heeft een Absol gedaan. Genaamd Mayumi. Meer weet ik niet van haar. Gisteravond kwam ik haar tegen op het strand en pikte ze het niet dat ik een grote mond had...' zei Zakura. Geduldig luisterde Kiara naar haar woorden terwijl een grijns haar snuit versierde. 'Maar ik zal haar terug pakken.' was vervolgens het laatse wat Zakura vertelde. "En ik weet hoe.." siste Kiara kil. Ze stond op en keek Zakura even onderzoekend aan. "Ik ben lid van een groep, genaamd de Lustro. Het is een groep van Pokémon die niet terugdeinzen voor de dood en om lid te worden moet je zelfvertrouwen hebben, sterk zijn en geen angst tonen. Aan het hoofd staat een Shiny Umbreon, Shiny." Even stopte Kiara met spreken en wende ze haar blik naar het dode lichaam voor haar poten. "Dat je de Glaceon weet neer te halen, terwijl je gewond bent, zegt al heel wat. In de Lustro kan je sterker worden en wraak nemen. Misschien zelfs wel meer dan alleen dat..." Met een emotieloze blik in haar ogen keerde ze zich weer richting Zakura "Wat zeg je ervan?" vroeg ze kalm.

Zakura was er helemaal stil van. Ze kon haar oren niet geloven. Eindelijk werd ze eens een keer gerespecteerd zoals ze was. Al twijfelde ze nog wel een klein beetje. Wat als ze straks in de maling werd genomen. Haar ouders waren tenslotte ook een keer dagenlang weg. Dan zat ze daar alleen in hun huis. Maar aan de andere kant.. ze behoorde tot een groep. Die waarschijnlijk voor elkaar opkwamen.. Ze twijfelde. Dat zag je ook duidelijk aan haar kop. Ze begon haar tandjes af te likken. Die waren allang niet zo scherp meer. En ze kon tenslotte daar trainen en sterker worden. Langzaam kwam ze tot een besluit. ''Oke.. ik doe het. Maar vertel eens verder..'' zei ze met een geile en bloeddorstige stem. Ze kneep haar oogjes een klein beetje dicht. En rustig ging ze op haar kontje zitten om het verhaal verder te horen.

Met haar twee rode ogen keek een Umbreon, Akira, rond. Ze liet een zachte grom horen terwijl ze zich, zoals altijd, sierlijk voortbewoog. Ze haalde diep adem. Ze was op zoek naar nieuwe bondgenoten en leden voor Lustro, die ze kon aanbevelen bij Shiny. Shiny zou dat vast niet erg vinden; ze zouden er alleen nieuwe leden door krijgen, om die verdomde Amore en Shadow te doden. 'Ik ben lid van een groep, genaamd de Lustro. Het is een groep van Pokémon die niet terugdeinzen voor de dood en om lid te worden moet je zelfvertrouwen hebben, sterk zijn en geen angst tonen. Aan het hoofd staat een Shiny Umbreon, Shiny,' klonk een zeer bekende stem: Kiara. Akira grijnsde licht en liep op het meer af. Ze bleef op een afstandje staan. Daar zag ze een Electrike en een Ninetales. De Ninetales was echt Kiara. Akira fronste en sloot haar ogen. Haar grijze oren bewogen even. Ze ving nu zo'n beetje elk geluid op. 'Oke, ik doe het. Maar, vertel eens verder,' sprak de Electrike. Akira vuurde een schaduwbal af richting Kiara. Kiara zou als ze erg snel was de schaduw bal kunnen laten breken en anders had ze pech. Met grote stappen kwam de Umbreon aan. ''Ik hoorde jullie praten,'' sprak ze. Ze keek Zakura aan. ''Mijn naam is Akira. Ik ben de Bèta van de Lustro-groep,'' sprak ze rustig en ze ging zitten.

Zakura zag dat er nog een pokémon bij kwam. ''Mijn naam is Akira. Ik ben de Bèta van de Lustro-groep.'' zei het rustig en ging zitten. ''Ik ben Zakura.'' antwoordde ze met een ijskoude stem. Ze ging van Kiara's naar Akira's ogen. Die waren ook al zo mooi en gevoelloos.. Ze had nog nooit zulke mooie ogen gezien. Zakura wou niet te lang staren dus keek ze niet te lang in de ogen. Met haar ogen bekeek ze de pokémon van top tot teen.

(Korte post, inspiloos)

Kiara opende haar bek om Zakura meer over de Lustro te vertellen, toen plotseling haar rechteroor richting opzij draaide en een geluid opving. Met een snelle beweging keerde ze zich om en brak ze de Schaduw bal met een vlammenwerper. Een kwade kille blik verscheen in haar ogen en met haar scherpe witte tanden onbloot keek ze om zich heen. Deze uitdrukking verdween echter weer toen ze zag wie haar had aangevallen. Het was Akira. Kiara snoof en ontspande zich. Ze nam weer plaats op de grond en keek Akira even arrogant, maar grijnsend, aan. Kiara mocht Akira wel en ze was de Bèta van de Lustro. Reden genoeg dus om haar niet aan te vallen. Nadat ze haar had begroet door middel van een knikkend gebaar, tilde ze, dit keer haar linkervoorpoot, omhoog en begon ze deze te likken. Haar ogen had ze half gesloten wat haar een sluwe uitdrukking gaf. Spreken deed ze niet meer, Kiara verwachtte wel dat Akira dit zou doen.

'Ik ben Zakura,' sprak de Electrike. Akira knikte. ''Aangenaam kennis te maken, Zakura,'' sprak ze kil. Akira keek even naar Kiara en grijnsde licht. ''Altijd leuk, zo'n begroeting, niet waar?'' vroeg ze grijnzend aan Kiara. Ze merkte dat Kiara niks meer zei, terwijl Zakura, de Electrike, haar net toch had gevraagd over Lustro. Akira haalde diep adem. ''Lustro is de groep van Shiny, de Shiny Umbreon, zoals je al wist,'' begon ze. ''Poison is de tweede leider, maar.. Zelf zie ik haar te weinig,'' sprak ze toen met een fronsje. ''Ik ben de Bèta. Dan heb je nog verschillende leden, waaronder Kiara,'' Akira knikte naar Kiara, ''en nog wat anderen,'' zei ze rustig. ''We zijn de grootste vijanden van de Suerte-Groep,'' sprak ze. ''Dat is zegmaar de groep voor deegballetjes,'' grijnsde ze toen droog. ''Geleid door Amore en Shadow. Ik en Shiny hebben samen de moeder van Amore, die ook de achternicht van Shadow was, gedood. Daarom besloot die wraak te nemen, en nu hebben ze dat groepje opgericht,'' grijnsde Akira. ''Maar, genoeg over hen,'' sprak ze toen. Akira richtte haar blik op de Glaceon. Hmmn.. Goed zo. Zou ze..? Ja, ze deed het. Met een ongelofelijk snelle beweging stond Akira op en vuurde een schaduwbal af op Zakura. Hierna ging ze weer droogjes zitten. ''Je moet altijd overal op voorbereid zijn,'' sprak Akira droogjes. Akira fronste en liep naar Kiara toe, om vervolgens naast haar te gaan zitten. ''Shiny is dus de leider,'' besloot ze toen te zeggen. ''Als je interesse hebt in de groep, kan ik er wel voor zorgen dat je erbij komt,'' sprak Akira. Ze grijnsde. ''Als partner van de leider én als Bèta gaat dat makkelijker dan normaal, niet waar?'' Vroeg ze. Plots fronste ze. Oeps.. Kiara wist nog niks van het feit dat zij en Shiny nu echt al een langere tijd partners waren. Achja, boeiend.

Zakura zag het al aan komen dat ze tenslotte word getest. Ze zat al half in de spring houding, al kan ze niet super hoog springen. Toen ze merkte dat Akira stopte met praten en in een enkele ogenblik een schaduwbal op haar africhtte sprong ze onmiddellijk omhoog. Ze had het kunnen weten.. En de pokémon praatte rustig door over de Lustro groep. ''Als je interesse hebt in de groep, kan ik er wel voor zorgen dat je erbij komt. Als partner van de leider én als Bèta gaat dat makkelijker dan normaal, niet waar?'' hoorde ze het praten terwijl ze ondertussen neerplofte op de grond. Ze stond met vier poten stevig op de grond al begon de rechtervoorpoot weer wat te branden. Haar spieren waren tenslotte nog steeds koud. Ze had nog steeds geen tijd gehad om zichzelf op te kunnen warmen. Door de heftige klap van het springen voelde ze de wond weer branden op haar hoofd. Dat had ze ook kunnen verwachten. Een aantal bloeddruppels gleden weer van haar voorhoofd af. Zakura was inmiddels weer rustig gaan zitten en keek met samengeknepen oogjes naar de twee pokémon. Zouden ze denken dat ze het aankon om te vechten? Ze zou het niet weten..

Zoals verwacht begon Akira over de Lustro te vertellen. Droog ging Kiara door met haar voorpoot te likken, totdat Akira zei dat ze de partner was van Shiny. Snel keek ze op en keek ze Akira verbaasd aan. Even leek ze met stomheid geslagen, maar al snel ontspande ze zich en versierde een brede grijns haar snuit. "Dus toch.." Zei ze grinnikend. Zakura had ondertussen de Schaudw bal ontweken, maar daar lette Kiara niet echt meer op. Ze plofte ook naast Akira neer op de grond en strekte haar voorpoten alsof ze net wakker was geworden. Vervolgens keek ze Akira met een brede grijns aan. "Sinds wanneer?" vroeg ze droog, Akira zou vast wel weten waar Kiara het over had.

'Dus toch..' Sprak Kiara rustig. Akira keek even naar Zakura en snoof. ''Je bloedt,'' sprak Akira dommig. ''Nog niet zo heel lang, hoor,'' sprak Akira snel tegen Kiara toen deze de vraag 'Sinds wanneer?' had gesteld. Akira snapte natuurlijk wel dat dit sloeg op haar en Shiny. Akira grijnsde licht. ''Achja,'' begon ze daarom droog. ''Zelfs de gemeenste pokémon hebben blijkbaar een goed hart,'' zei ze rustig. Ze fronste. ''BLEGH!'' Riep ze toen uit. ''Laat mij nooit meer zoiets zeggen,'' sprak ze toen vaag. ''Sla me als ik het weer doe!'' Riep ze toen vaag uit. ''Dadelijk word ik nog lief,'' sprak Akira. Je zag dat ze kippenvel kreeg. Een rilling liep over haar rug heen en haar haar ging overeind staan. Akira snoof zacht en keek naar de Electrike. ''Dus..'' Sprak ze droog. Akira keek naar Kiara. Hmmn. Ze wilde Kiara's kracht ook weleens testen. Akira grinnikte zacht. Misschien zometeen. Ze richtte haar blik, alweer, op de Electrike. ''Vertel me eens of je interesse hebt in het lidmaatschap van de Lustro groep,'' sprak ze toen en ze grijnsde licht.

-Kudpost-

Zakura begon te grijnzen toen ze de vraag nogmaals hoorde aangezien Kiara die ook al gesteld had. ''Nou.. het lijkt me wel aardig.. ik bedoel, als ik daardoor sterker kan worden en kan vechten, vind ik alles best.'' begon ze een beetje dom te praten. Ze floepte er zomaar iets doms uit zonder na te denken. Eigenlijk best dom dus. Achter de twee pokémon zag ze een kleine Poliwag proberen weg te sluipen zonder ontdekt te worden. Met haar ogen volgde ze stilletjes de pokémon. Het probeerde zachtjes uit het water te komen maar dat ging zonder succes. De pokémon trapte in een klein puntig schelpje waardoor het een terugtrek beweging maakte. Het water klotste heen en weer zodat er duidelijk gehoor was dat er bezoek was.

'Nog niet zo heel lang, hoor,' was Akira's reactie. Voor een tweede keer kon Kiara het niet laten om te grinniken. Niet dat ze het stom vond dat Akira en Shiny nu wat hadden, integendeel zelfs, ze had het al een tijdje verwacht. Ze herinnerde zich nog goed die keren dat als het onderwerp liefde in het gesprek viel en vooral wanneer Shiny in de buurt was, Akira behoorlijk rood begon te worden. Maar jongens hadden dit meestal niet snel door, tot nu toe dan. Kiara had ondertussen haar kop op haar voorpoten gelegd en liet haar gedachtes de vrije loop. De plotselinge 'BLEGH!' van Akira deed haar weer opkijken. Met een schuin gezicht luisterde ze naar Akira's woorden. Ze grijnsde en stond vervolgens op. Een beetje wijdbeens begon ze haar lichaam uit te schudden en ging ze vervolgens weer zitten om nonchalant haar staarten te kunnen verzorgen. Akira had haar aandacht weer op Zakura gevestigd en met een naar hun toe gericht oor luisterde Kiara naar het gesprek.

'Nou.. het lijkt me wel aardig.. ik bedoel, als ik daardoor sterker kan worden en kan vechten, vind ik alles best,' sprak de Electrike. Akira sloot haar ogen. ''Je instelling is fout,'' sprak ze rustig. ''Je zit bij de Lustro omdat je de Suerte te grazen wilt nemen. Omdat je wilt leren van de rest. Omdat het in een groep beter is dan alleen. Maar, niet om zo'n reden,'' sprak Akira kalmpjes. ''Bovendien..'' Akira fronste terwijl ze sprak. ''Je bent dan misschien gewond, maar dat betekent niet dat je gespaard zult worden.'' Akira's grijns werd groter toen ze dit zei. Ze likte haar voorpoot even, waarna ze deze weer op de grond zette en de Electrike aankeek. ''Ik ook. Ik heb met een gekneusde rug één van de vijanden van Lustro gedood, samen met Shiny,'' sprak ze rustig. ''Je mag je niet terugtrekken omdat je bang bent voor pijn,'' sprak ze toen. Plots kleurden haar ogen wit en kwamen er verschillende golven van af: Verborgen kracht. Maar, de aanval stopte voordat hij bij de Electrike was. ''Als je echt bij Lustro wil, zal je mij nu duidelijk moeten maken waarom Shiny jou toe zou moeten laten,'' sprak ze rustig. ''Dan zal ik hem inlichten,'' zei ze toen kalmpjes.

''Nee, ik wil niet. Verrekte mongolen.'' zei ze snugger. Ze stond op en keek met een vertrokken neus naar de twee pokémon. ''Ik moet niet bij dat shitzooitje. Dan veeg ik nog liever m'n kont af aan een caterpie.'' zei ze uit het niets. ''En die gele ringen op je hoofd enzo.. en op je reet ergens.. die zitten vol met pus!'' snauwde ze brutaal tegen Akira. ''En die Shiny van je, kan de hel oplikken met z'n achterste gat.'' Ze grijnsde en keek met een übercoole blik naar de twee pokémon. Ze draaide haar kop weer een tikje schuin en keek met een domme face naar beneden.

'Nee, ik wil niet. Verrekte mongolen,' sprak de Electrike. Akira gromde en sprong omhoog; meteen had ze een aanvalshouding. 'Ik moet niet bij dat shitzooitje. Dan veeg ik nog liever mn kont af aan een Caterpie. En die gele ringen op je hoofd enzo, en op je reet ergens, die zitten vol met pus!' Riep de Pokémon. Akira hield zich in. 'En die Shiny van je, kan de hel oplikken met z'n achterste gat.' Oké, nu was ze te ver gegaan. Akira deed een flash: Zakura zou nu verblind worden. Hierna beukte Akira met een snelle aanval Zakura het water in. Ze gromde zacht. ''Je mag over mij zeggen wat je wilt,'' begon ze. ''Althans.. Nee, dat mag niet. Maar, ik heb liever dat je dat doet dan dat je je lelijke bek over hem open trekt!'' Riep Akira luid. Ze draaide zich om. ''Kom mee, Kiara,'' zei ze streng. ''Ik ga mijn tijd niet verdoen aan een arrogant wicht zoals dat,'' zei ze arrogant. Ze snoof en verdween uit het zicht.

Stomverbaasd keek Kiara op en luisterde ze naar de woorden van Zakura. Wat had die opeens? Akira pikte de woorden niet en viel Zakura aan. Kiara deed echter niks, ze had één wenkbrauw opgetrokken en keek vaag naar het hele schouwspel wat zich voor haar afspeelde. Het was zo raar, Zakura was opeens totaal van persoonlijkheid veranderd. Nadat Akira haar het meer in had gedonderd zei ze dat Kiara moest meekomen. Kiara knikte, veel hadden ze hier toch niet meer doen. Ze stond op en gromde vals, wacht maar, als ze die snert nog een keer tegen kwam, kwam ze er niet zo makkelijk van af. Hoe durft ze Akira, haar en Shiny zo uit te schelden? Eigenlijk had ze haar nu moeten vermoorden toen ze de kans had, maar ja, dat kwam een andere keer wel. Kiara strekte haar voorpoten en rende toen achter Akira aan.

Zakura voelde haar hoofd nog erger bonken dan toen ze alleen die wond had. Het was een harde klap voor haar lichaam om in elkaar gebeukt te worden en daarna in ijskoud water te liggen. Ze was ongeveer naar het midden gedreven Haar lichaam was inmiddels weer verlamd. Zoveel klappen had ze nog niet gehad op één dag. En zoveel kansen. Al had ze die best willen aannemen, maar ze had iets wat veel belangrijkers was: een belofte aan haarzelf. Ze voelden haar spieren verstijfen en nog kouder worden dan dat ze al waren.

Mayumi liep vanaf het strand richting het meer om het zoute zeewater uit haar lange haren te wassen. Het crystal lake zou het schoonste water van heel het gebied hebben, dus dat was de perfecte plek voor haar vacht, die natuurlijk alleen het allerbeste moest krijgen qua verzorging. Terwijl ze langs de kant liep, speurde haar ogen over het water, zoekend naar een ondiepe plek waar ze makkelijk in zou kunnen baden. Maar toen vielen haar ogen op een klein hoopje ellende die in het water dreef. De Electrike die ze bij het strand aangevallen had, was op een of andere manier hier terechtgekomen. Mayumi stopte met lopen, en keek even naar de Electrike die ze zoveel had aangedaan. Mayumi snoof, en hief haar kop hoog op. Eigen schuld was het. Het water om de Pokémon heen was een stuk roder gekleurd dan de rest van het water van het meer. En ineens leek er iets in haar hoofd te knappen. Ze liet haar hoofd wat naar beneden zakken, en keek even goed naar de pokemon. Ergens had ze medelijden met de kleine Electrike. Als ze haar liet liggen, dan zou ze verdrinken. Ze was nog zo jong, en daarom was het helemaal niet raar dat ze brutaal was. Ze was jong, en niet wijs genoeg om te begrijpen dat je respect voor anderen moest hebben. Mayumi zuchtte, en liep het water in totdat ze Zakura bereikt had, en pakte haar vast in haar nekvel. Langzaam en voorzichtig droeg ze haar het land op, en legde haar neer op het droge. Ze likte wat aan de wond, zodat die wat droger werd en niet zo verschrikkelijk meer bloedde.

Zakura opende haar ogen. Ze leefde nog. De twee slechte pokémon hadden haar niet vermoord. Ze voelde dat ze op het droge zand lag. Waarschijnlijk was ze snel weer aangespoeld. Langzaam probeerde ze zich te bewegen maar het lukte haar niet. Snel raakte ze in paniek. ''O god..'' klonk er paniekerig uit haar kleine bekkie. Straks kwam één van de twee pokémon of allebei er weer aan en konden haar zo aanvallen. En zonder dat ze het wou begonnen er weer tranen te vloeien uit haar ogen. Ze snikte zachtjes en snoof de hele tijd haar neus op. Ze had niet in de gaten dat Mayumi achter haar stond. En dat haar wond gelikt en 'verzorgd' was. Haar ogen wouden niet stoppen met huilen. Steeds meer tranen vielen op het droge zand totdat er een natte plek ontstond.