''We were always meant to say goodbye,'' zong een kleine Pikachu. Ze sloot haar ogen. Daar zat ze, boven op een berg. En, niet zomaar een berg. Voor vele pokémon was deze berg net als alle anderen, maar voor Amore niet. Ze haalde diep adem, maar opende haar ogen niet. Herinneringen kwamen boven.
Met grote passen liep de kleine, en toen nog jonge, Amore over de bergen. Er had een zwaargewonde Ninetales gelegen. Amore, volledig in trance, zag dit als een buitenkansje. Haar felrode ogen begonnen te schitteren. Amore rende op de Ninetales af en viel deze aan met een ijzerstaart. Amore vloog omhoog doordat ze extra kracht had gezet; ze had de Ninetales als een soort veer gebruikt. Hoog in de lucht deed ze een donder. Amore landde op de Ninetales, en deed nog een donder. Deze omhulde haar, maar ook de Ninetales. Amore had hard gelachen. 'Niemand onderschat mij nu nog!' had ze luid geroepen. 'Ik heb een Ninetales gedood.. Er volgen nog meer,' sprak ze toen. Amore was boven op de Ninetales gaan liggen, en had iets in de trend van 'lekker zacht' gezegd.
Amore beet op haar lip. Het was walgelijk. Maar, het was nieteens het ergste. Later was Riolu op komen duiken. Toen werd het pas echt walgelijk.
Amore rende op de Chimchar af, die na een tijdje gearriveerd was. Amore was van plan de Chimchar aan te vallen met een volt tackle, maar.. Riolu kwam aan. Hij duwde de Chimchar weg en werd zelf geraakt. 'Amore, niet doen!' had hij geroepen. 'BEMOEI JE ER NIET MEE, ROT-OP!' was Amore's reactie. Ze deed een schok golf op de Chimchar, en draaide zich om. 'Jullie zijn de moeite niet waard. Die Ninetales was voor vandaag wel even genoeg,' zei ze. De echte reden was dat ze zelfs in haar trance Riolu niet aan kon vallen. Riolu beschermde de Chimchar van de schok golf, gelukkig. 'Amore, kom alsjeblieft weer tot jezelf!' riep Riolu. 'Amore, kom tot jezelf, we hebben elkaar wat beloofd, weet je nog?' had hij gevraagd. 'Amore, alsjeblieft, kom weer tot jezelf, denk aan de dingen die we samen hebben beleefd. Je had aan me beloofd dat je net zoals Tora ging proberen je elektriciteit in bedwang te houden. Ik weet dat het moeilijk is maar ik weet ook dat je het kunt!' had hij toen uitgeroepen. 'Je bent niet wijs, lieverd,' had Amore geantwoord. 'I-ik weet het gewoon niet meer. Ik.. Mijn volt.. Het wordt steeds erger. Ik weet het gewoon echt niet meer. Ik heb de Ninetales.. De ninetales die mij kon helpen, heb ík gedood,' sprak ze. 'We hebben elkaar iets beloofd Amore, ik weet zeker dat je je volt kunt beheersen,' had Riolu geantwoord. 'W-Weetje..? Mijn moeder is V-Vijftien jaar.. Riolu. N-Natuurlijk is ze eroverheen.. M-Maar als ik nog 14 en een half j-jaar zo moet doorgaan.. Dan ga ik,' had ze gezegd. 'Amore, het maakt niet uit hoe oud je bent, ik weet dat je het kunt. Wat heeft jou moeder gedaan om het te beheersen?' Had hij haar gevraagd. 'Nee, het maakt niet uit hoe oud ik ben. Maar, hoe volwassener, hoe sterker, hoe gevaarlijker.. Dús, moet ik proberen mijn voltachtigeding snel onder controle te krijgen. Zolang jij hier blijft, blijf ik ook. Maar, als jij naar Au.. Hoe-heet-het-ook-al-weer gaat.. Dan ga ik terug naar de mens.'
Amore had haar belofte gebroken. Ze was niet hier gebleven. Nee, ze was later toch weggegaan.
'Maar.. Mijn ma heeft eerst een vloek gebruikt hiervoor. En.. Verder niet veel, volgens mij. Ik weet alleen dat.. Iets met tot rust komen, ofzo, geen idee,' vervolgde Amore.
Amore kon zich herinneren dat ze hierna vertrokken was. Het spijt me, Riolu, dacht ze bij zichzelf. Ik heb onze belofte gebroken. We hebben elkaar niet meer. Het is nu niet meer 'wij'. Het is nu Jij en Ik. Amore schudde haar kop heen en weer. Het was beter dat ze uit elkaar waren, dacht ze. Maar, ze wilde Riolu spreken. Ze kon hem niet aan blijven kijken met deze pijn. Ze wilde dat hij gelukkig was. Dat hij wist dat ze hem geen pijn wilde doen. Amore keek naar de grond. Hij moest het weten. Een grote donder schoot de lucht in. Nu was het maar wachten.

Only Amore & Riolu! (A)

[wow o.O! hoe vaak had ik toen wel niet 'Amore kom tot jezelf' en 'Ik weet dat je het kunt" getypt xD Ach ja..]

Een grote donder trok Riolu's aandacht. Die donder, was het Amore? Waarom zou ze hem roepen? Met een beetje een sip gezicht stond hij op, hij had helemaal geen zin om naar haar toe te gaan. Het was nog niet zo lang geleden dat ze het had uitgemaakt en dit deed nog altijd zeer in zijn hart. Maar haar negeren kon hij nou eenmaal niet. Even wende hij zijn rode ogen naar de lucht en probeerde hij te schatten waar de Donder vandaan was gekomen. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat ze in de Marble mountains was. Riolu liet een wit licht achter zijn lichaam verschijnen en rende via een Snelle aanval die richting op. De wereld werd één grote waas, zo hoog was zijn snelheid. Hij slalomde tussen de bomen door, sprong over obstakels en ontweek uitstekende takken of wortels. Al snel werd de bodem onder zijn voeten harder en werden de bomen vervangen door rotsen en uitstekende pieken. Riolu rende door, zijn buikje ging regelmatig snel heen en weer en zijn zwarte flaporen wapperde door de wind naar achter. Er verscheen een grote scheur in het zicht die waarschijnlijk ooit door een aardbeving was ontstaan. Riolu zette zich stevig af en sprong met gemak over de scheur heen. Hij lande op een grote rots en keek even achterom. Met een goedkeurend knikje draaide hij zich vervolgens om en sprong hij van de rots af. Verder rennen deed hij echter niet, dit was niet meer nodig. Een paar meter van hem verwijdert stond Amore. Riolu zei niks, hij voelde hij hart bonken in zijn keel en hij wist niet of dit van het vele rennen kwam of van het feit dat Amore hem geroepen had. Hij bevochtigde zijn lippen om wat te gaan zeggen maar veel kwam er niet uit zijn keel, afgezien van een simpele en zachte "Hoi..".

[Vaak? xP]

Een niet al te grote Riolu verscheen op een rots. Amore keek de andere kant op, geen zin hebbend hem meteen recht in zijn ogen aan te kijken. 'Hoi..' Klonk zijn zachte stem. Amore draaide zich om, alsof ze hem nu pas zag. Ze keek hem aan, recht in zijn rode ogen. ''Hallo, Riolu,'' sprak ze zacht. ''Fijn je weer te zien,'' zei ze toen rustig. ''Riolu..'' sprak ze toen. Ze haalde diep adem. ''Zo heb ik er geen zin meer in,'' zei ze. ''Je lijkt elke keer als je mij ziet stil te vallen. Ik heb het niet..'' Amore fronste. Wat was het juiste woord? ''Het is niet over omdat ik jou zó wil zien. Nee, het is over omdat het zo beter is,'' sprak ze rustig. ''Ik denk dat jij het nog moet gaan beseffen, Riolu,'' sprak ze rustig. ''Maar ik wil niet dat hierdoor onze gehele vriendschap verpest wordt,'' sprak ze. ''We kennen elkaar al zo lang,'' snoof ze. Ze zette haar handen in haar zijen. ''Zo kan het niet verder, Riolu. En, je weet dat ik gelijk heb,'' zei ze rustig. Ze haalde diep adem. ''Dus, wat gaan we eraan doen?''

-Kortheid x_x-

Zwijgend luisterde Riolu naar haar woorden. 'Het is niet over omdat ik jou zó wil zien. Nee, het is over omdat het zo beter is', Riolu twijfelde daarover, hij had het nog steeds niet kunnen accepteren dat het echt over was. Hij had nog zoveel van haar gehouden en toen was het opeens over tussen hen. Zij was degene die niet meer wilde, niet hij. 'ik wil niet dat hierdoor onze gehele vriendschap verpest wordt,' dit wilde Riolu ook niet, maar alleen al bij haar zijn ging moeilijk. Hoe kon hij bevriend met haar blijven als iedere keer dat hij bij haar was, er een steek door zijn hart ging? 'Zo kan het niet verder, Riolu. En, je weet dat ik gelijk heb,' na deze woorden maakte hij zacht een knikkende beweging, ja ze had ook gelijk. Een diepe zucht verliet zijn mond "Ik weet het Amore, maar.. het is moeilijk," zei hij na een tijdje. Wat gaan we eraan doen? Deze vraag spookte ook door zijn hoofd. Misschien wat meer tijd? Riolu wist het niet. Hij kon niet voorspellen wanneer de pijn in zijn hart zo verlicht zou zijn dat hij weer normaal met haar om kon gaan.

'Ik weet het Amore, maar.. Het is moeilijk,' sprak Riolou uiteindelijk. ''Riolu, zo wil ik niet verder,'' sprak ze rustig. ''Dit verpest alles,'' sprak ze toen. ''En.. Ik snap het gewoon niet,'' sprak ze en ze snoof. ''Je kan niet bepaald zeggen dat we elkaar nog veel sproken afgezien van de groep,'' zei ze toen. ''Dus, ik snap eigenlijk niet waarom..'' Ze viel even stil, maar herstelde zich snel weer. ''Ik wil je de tijd geven, Riolu. De tijd om alles weer op een rijtje te zetten, maar..'' Opnieuw was er een korte stilte. ''Na al die jaren wil ik je niet kwijt, Riolu,'' zei ze toen rustig. ''Misschien..'' Ze fronste. Hij was belangrijk voor haar. Een soort beste vriend, nu. ''Ik denk dat anderen meer moeite hebben met over zulke dingen heen komen dan ik,'' mompelde ze rustig. Het was altijd en overal zo. Iedereen huilde, maar zij niet. Of, het was na een week over. Maar, het duurde nooit langer dan dat. Amore schudde haar gele kopje even heen en weer, en pakte Riolu's handje heel even kort vast. ''Onthoud dat je altijd belangrijk voor me zal zijn, Riolu. Dat is niet anders nu we..'' Amore zocht naar een juiste beschrijving, maar besloot het simpel te houden. ''Nu we weer vrienden zijn,'' sprak ze rustig. Ze had een lange tijd met hem doorgebracht, als partners. Nu was het over, en zo hoorde het. We were always meant to say goodbye..

Zwijgend staarde Riolu voor zich uit. Je zag aan hem dat hij luisterde, maar Amore aankijken deed hij niet. 'Ik denk dat anderen meer moeite hebben met over zulke dingen heen komen dan ik,' Het was waar, Amore was wat dat betreft altijd vrij hard. Maar, ondanks dit alles, was dit nog steeds een nachtmerrie in zijn ogen. Misschien omdat hij nog zo ontzettend veel van haar hield. Hij wist altijd al dat ze veel van elkaar verschilde, maar de liefde kende nou eenmaal geen grenzen. Riolu voelde hoe Amore's warme handjes hem heel even vasthoudde en hij wende zijn blik naar haar. 'Onthoud dat je altijd belangrijk voor me zal zijn, Riolu. Dat is niet anders nu we weer vrienden zijn.' Voor een tweede keer maakte hij een knikkend gebaar, maar spreken deed hij niet. Hij wist ook niet echt wat te zeggen, tuurlijk, Amore was ook heel belangrijk voor hem, maar dat wist ze al. Zachtjes liet hij een zucht los en wende hij heel even zijn blik naar boven. "Je raakt me niet kwijt," zei hij na een lange poos. Er verscheen een zwak glimlachje op zijn gezicht toen hij haar weer aankeek "Dat beloof ik."

'Je raakt me niet kwijt. Dat beloof ik,' sprak Riolu tegen Amore. Amore grijnsde licht. ''Dat hoop ik voor je,'' zei ze met haar sarcastische stemmetje. Ze grijnsde licht naar hem en liet zijn hand los. ''Riolu, ik wil dat je me roept als je er overheen bent,'' sprak ze. ''Laten we het maar een nieuwe start noemen,'' sprak ze rustig. Ze gaf hem een kleine knuffel, gewoon vriendschappelijk. ''Dag, Riolu,'' sprak ze toen, even kalm en vriendelijk als altijd. ''Ik hoop je snel weer te spreken,'' sprak ze toen rustig. ''Je weet me altijd te vinden,'' zei ze toen rustig en ze snoof zacht. Rustig draaide ze zich om. Ze stak haar hand op, bij wijze van afscheid. Rustig liep ze weg, met haar schouders recht omhoog. ''But if I wanted silence, I would whisper. And if I wanted loneliness, I'd choose to go. And if i like rejection, I'd audition. And if I didn't love you, You would know,'' zong ze zachtjes. Met rustige stappen verdween ze van de Marble Mountains.

Ook Riolu kon het niet laten om lichtjes te grijnzen. De zogenaamde steen in zijn hart werd lichter en er ontstond een al wat minder verdrietig, tot zelfs opgelucht gevoel in zijn lichaam. 'Riolu, ik wil dat je me roept als je er overheen bent,' zei Amore. Riolu knikte, het zou nog wel een tijdje duren voordat hij weer bij haar kon zijn, zonder zich verdrietig te voelen, maar het was een begin. Amore gaf hem en vriendschappelijke knuffel en Riolu sloot even zijn ogen, zich voorstellend dat ze in de toekomst bij elkaar konden zijn als goede vrienden.

Nog even bleef Riolu op de bergen, starend naar de ondergaande zon. Allerlei gedachtes spookten door zijn hoofd, maar het belangrijkste was dat hij zich beter voelde dan een paar uur geleden. Het verlies was altijd nog zwaar, maar Riolu begon het langzaam te accepteren. Na een tijdje stond hij op en verdween ook hij uit het zicht.