Met Smile en Trouble op haar kleine gele schoudertjes en Force aan haar hand liep Amore over de velden. Secret was weggelopen. Ze had Comet gezegd erachteraan te gaan. Dan zou zij ondertussen op de andere drie letten. Want.. Die kon ze nou eenmaal niet alleen laten. Amore zette Smile en Trouble op de grond en liet Force's handje los. ''Oke, jongens,'' sprak ze rustig. Ze wees om zich heen. ''Jullie mogen alleen op dit veld komen. Niet voorbij de bomen. Oke?'' vroeg ze rustig. ''Wie deze regel negeert mag een week lang niet naar buiten,'' sprak ze droogjes en ze hief een wenkbrauw op. ''Jullie mogen lekker met zijn drietjes, of misschien met meerdere pokémon, hier spelen,'' zei ze toen. ''Dus, ehm.. Doe je ding, ofzo,'' zei ze rustig. Ze plofte neer en keek de drie aan. ''Alsjeblieft.. Secret.. Doe niks doms,'' mompelde Amore tegen zichzelf. Ze sloot haar ogen. ''Alsjeblieft, Shiny, Akira, laat Secret met rust..'' mompelde ze toen zacht. Ze opende haar ogen weer en lette rustig op de drie pokémon.

Smile zat geeuwend op Amore's schouder. 'Mam... waar gaan we naartoe?' zei hij geeuwend.Toen Smile op de grond viel begon hij zielig te kijken. 'Oké jongens..' zei Amore. 'Jullie mogen alleen op het veld komen. niet voorbij de bomen.' 'Bomen?' zei Smile. 'Is dat de naam van een Pokémon?' zei hij vaagjes. 'Wie deze regel negeert, zal een week niet naar buiten komen.' zei ze. Smile slikte. Amore plofte neer op de grond en mompelde dingen die hij niet goed verstond. Smile ging met een smile achter een paar Pidgeys aan die direct wegflapperden als hij ook maar iets té dicht in hun buurt kwam. 'Hahaha!' lachte hij luid. 'Vogeltjes doen flap flap!' zei hij terwijl hij sprong om een staartveer van een Pidgey beet te grijpen. 'Blijf staan.. niet lief vogel!' riep hij terwijl de laatste Pidgey buiten zijn bereik was.

''Laat los,'' Mompelde hij. Hij probeerde zijn hand los te krijgen maar Amore de greep was te sterk. Het lukte hem gewoon niet om los te komen. ''Dan loop ik niet,'' zei hij iets daarna. Hij stopte met lopen en werd gewoon meegsleurd. Amore leek het niet eens te merken. Opeens liet ze zijn hand los. Hij viel op de grond maar stond weer op. 'Oke, jongens,' Hoorde hij zijn moeder, Amore zeggen.'Jullie mogen alleen op dit veld komen. Niet voorbij de bomen. Oke?' Force knikte, ''Oké!'' Riep hij luid. Hij wachtte niet op wat ze verder ging zeggen. Hij zou trainen! Dit was zijn eerste dag buiten, hij had geen zin in gemopper. Hij rende naar een van de bomen toe. Fijn, nu stond hij in de shaduw. Hij gebruikte zijn zwakke bliksemstraal op de boom. Er gebeurde niks mee. Maar hij ging ook niet KO. ''Hé, dat is raar,'' Mompelde hij. Zijn ogen kleurde niet groen. Hoe zou dat komen? Hij sloot zijn ogen en toen hij ze weer opende waren ze velgroen. Maar jammer genoeg verdween de gloed snel. ''Opnieuw,'' Riep hij blij. Hij dede het weer. Maar dit keer besloot hij tegerlijkertijd een aanval te gebruiken. Dit deed hij ook. Zijn ogen waren rood en er verscheen een rooie vonk vanaf hem vandaan. Binnen een paar seconde lag hij uitgeschakeld op de grond met gesloten ogen. De kracht van de rooie bliksem was hem nog te sterk.

Amore zuchtte diep. Hoe had ze in godsnaam kunnen verwachten dat ze alle drie rustig zouden blijven? Amore keek naar Smile die Pidgey's liep te treiteren. Oke, dat was niet erg. Dat deed ze zelf ook altijd. Hierna keek ze naar Force. ''Owh Gawsh.'' Haar ogen werden groot. Owh noes. ''Force!'' Riep ze. Ze zag zijn ogen rood kleuren en een rode vonk kwam van hem af. Verdomme. Ze sprintte met een grote snelheid op hem af, en tilde hem op. ''Force!'' Riep ze droog uit. Ze zette hem weer op de grond. ''Probeer dat maar zo min mogelijk te gebruiken.'' Ze beet op haar lip en haalde diep adem. ''Die.. Je kan dat nog niet onder controle houden,'' vervolgde ze. Een korte stilte ontstond voor ze verder sprak. ''Beloof me dat je die.. Die kracht niet zomaar gebruikt.'' Amore keek Force streng aan. ''H-Het kan dodelijk zijn,'' bromde ze toen. Ze haalde diep adem en keek hem aan. ''Kijk,'' zei ze, waarna haar ogen felrood kleurden en licht begonnen te geven. Amore deed een donder de lucht in. De donder roosterde een Fearow, die een boom in viel. ''Gebruik het niet.'' Rustig liep ze weer terug naar haar plekje en ging ze zitten.

'Force!' Hoorde hij Amore, zijn moeder roepen. Binnen enkelen seconden stond ze nu voor Force. Force glimlachte. Had hij wat verkeerd gedaan.'Force!' Riep ze toen weer uit. Force knipte. Waarom zei ze het niet. Amore zetten hem weer op de grond, Froce bleef met dezelfde blik kijken. 'Probeer dat maar zo min mogelijk te gebruiken.' Force bleef haar raar aankijken. ''Wat?'' Riep hij met zijn pepstem. 'Beloof me dat je die.. Die kracht niet zomaar gebruikt.' Force knikte blij. ''Ik beloof het,'' Riep hij rustig. Hij bleef glimlachen. 'H-Het kan dodelijk zijn,' bromde ze toen. Force keek geïriteerd naar Amore. Wanneer liep ze nou weg? Hij wou spelen. 'Kijk,Haar ogen veranderden van kleur, van Zwart naar felrood. Er verscheen een Rode donder om haar heen die ze naar de lucht schoot. De donder roosterde een pokemon. 'Gebruik het niet.' Force knikte. ''Ik heb het toch beloofd,'' Amore draaide zich om. ''Ik ga door waarmee ik bezig was.'' Hij had helemaal niet door gehad waar het gesprek over ging en gebruikte de rode bliksemstraal gewoon weer. Weer viel hij uitgeschakeld neer.

Trouble keek geboeid om zich heen terwijl hij zijn moeders schouders stevig vast hield. Wat was het groot buiten! En wat veel verschillende dingen in allerlei vormen, maten en kleuren! Trouble staarde ook even naar de zon, maar wendde snel zijn kopje weer af en knipperde verdwaasd met zijn ogen en volgde de gekleurde bolletjes die in zijn zicht verschenen. Maar ze verdwenen steeds weer. Maar daarna verschenen ze weer en gingen ze van links naar rechts, en zo ging het de hele tijd door. Trouble snoof, en sloeg zijn handen voor zijn ogen. Stomme zon! Daar ging hij dus echt niet meer naar kijken! Onderweg zag hij ook een paar Miltanks op zonnige velden grazen, en een grote glimlach stond op zijn gezicht toen hij weer op de grond werd gezet. Met grote ogen keek hij rond, en voelde aan het gras. Het was zacht, buigbaar, maar ook scherp, want hij sneed zich aan een plant. ''Auw!'' riep hij hard uit, en keek met tranen in zijn ogen naar het hele kleine druppeltje bloed dat op een van zijn vingers zat. ''Ik bloehoed doood!'' gilde hij in paniek, en rende naar zijn moeder, waaraan hij zijn vinger dom afveegde. Het wondje was zo klein dat er niet meer uit kwam, en tevreden veegde hij zijn tranen weg. ''Dat is beter'' zei hij droogjes, en keek even naar het rode vlekje op Amore's vacht. Snel wegwezen voordat die het merkte. Hard lachend rende hij over de velden heen, en negeerde alles wat Amore zei over niet verder dan de bomen. Maar daar had hij niet eens behoefte aan. Het was hier al zo mooi! Terwijl de andere Pichu's allemaal bezig waren met hun elektriciteit, was hij rustig insect-pokemon aan het volgen. Niet helemaal onschuldig, want als hij er een te pakken kreeg kneep hij die plat.

Force was door gegaan met trainen. Hij wist nu een beetje hoe het ging. Als hij zijn ogen groen liet gloeien kon hij goed in het donker zien. En dan waren zijn bliksemaanvallen iets sterker, maar niet heel veel. Ook wist hij dat zijn rode bliksem aanval heel sterk was. Maar als hij dat deed met groene ogen. Was dat juist zwakker. Best raar, een rode donder met groene ogen. Meestal was het Rood bij Rood. Net als bij haar moeder. Maar raar genoeg, kon hij zijn ogen groen laten opgloeien in de rode bliksemstraal. Op 4 poten liep hij naar voren toe, hij was wel moe geworden. Hij ging tegen zijn moeder, Amore. Aan leunen en viel rustig in slaap.

Amore had niet gezien dat Force opnieuw een rode bliksemstraal deed en zuchtte zacht. Wat was dit, zeg. Ze had wel verwacht dat ze wat beter zouden luisteren. Ze veegde het druppeltje bloed van haar vacht en zuchtte nog een keer. Was zij vroeger ook zo? Zoja; dan had ze nog meer respect voor haar moeder dan ze al had. Ookal was haar moeder dood. En, dat kwam niet door de kinderen, bedacht ze droogjes. Toen balde ze haar vuist. Nee, het kwam door die Lustro. De Lustro die.. Ze gromde zacht en snoof. Ze keek om zich heen. Waarom mochten ze eigenlijk niet voorbij de bomen? Zó jong waren ze nou ook weer niet. Ze fronste. En, aangezien Force een rode donder kon, zou hij veilig zijn. Van de andere twee wist ze het nog niet, maar wel wist ze dat ze zich niet zo'n zorgen moest maken. Secret redde zichzelf ook.. Ze grinnikte. Misschien was ze best trots. Secret was per slot van rekening nu al typisch een kleine Tora. Amore had altijd opgekeken naar haar moeder, dus dat maakte niet uit. Ze schudde haar kop en keek Force, Smile en Trouble aan. ''Jullie mogen wel ergens anders spelen als jullie willen? Of.. Het gebied verkennen? Zolang jullie opletten mag het van mij..''

Jullie mogen wat ouder worden. Doe maar naar ½ jaar. Dan mag je rustig naar buiten gaan etc. zonder dat Amore mee hoeft.
Het spijt me dat ik steeds een half jaar verder ga (met Comet ook al), maar.. Vanaf nu niet meer. Nu kan ik tenminste normaal verder op Amore. En, ook met Secret. xD