Kaboem! De eerste donderslag weerklonk in de lucht en geschrokken legde Nouki haar oortjes plat. Er was veel meer in aantoch dan alleen een regenbui, aan de grote donkere wolken te zien, het voelen van de sterke wind en het horen van de donder wist Nouki dat er een storm in aantoch was. Weer een donderslag en vlak hierna een felle flits. Nouki kromp ineen, even verlangde ze hevig naar haar ouders Feathers en Aleran. Kom op Nouki, dacht ze bij zichzelf, Je bent een heldin en heldinnen zijn nergens bang voor. Even wende ze haar blik naar achter om een blik op Sibby te kunnen werken. "We moeten snel een grot vinden, ik denk niet dat het nog lang gaat duren voordat de storm losbarst," zei ze. Alsof de hemel haar gehoord had begon het te regen. Een regendruppel lande op haar neus en met een zuur gezicht wende ze haar blik naar boven, Fijn. Ze zette zichzelf weer in beweging en begon in een sneller tempo te lopen dan dat ze voorheen had gedaan. Al snel viel de regen met bakken uit de lucht en was Nouki drijfnat. Haar vacht plakte aan haar lichaam en haar oortjes lagen plat in haar nek. Vervelend snert weer.. Plotseling viel haar blik op een donkere plek in de verte. Ze kneep haar oogjes tot spleetjes, ja, daar, een grot! "Gevonden Sibby! Daar is een grot!" riep ze blij. Weer een harde donderslag, deze was oorverdovend. Het hele bos werd vervolgens een paar tellen verlicht door een bliksemflits. Deze was zo dichtbij dat Nouki flink schrok. Ze moesten snel naar de grot, niet alleen om te schuilen, maar ook voor de veiligheid. Ze draaide zich om, greep Sibby voorzichtig bij haar nekvel en zette haar vervolgens op haar rug. "Houd je goed vast!" riep ze en ze zette zich af. Snel begon ze door het bos te rennen. De modderige grond plakte aan haar voetkussentjes en Nouki moest goed uitkijken waar ze liep. Uiteindelijk werd de grot in de verte steeds groter, ze kwamen dichterbij. Een omgevallen boomstam verscheen in het zicht. Nouki zakte even door haar voorpoten, zette zich toen stevig af, en sprong met een sierlijke boog over de boomstam heen. Ook lette ze er goed op dat ze Sibby niet liet vallen. Toen ze eenmaal weer geland was duurde het slechts nog maar een paar seconden voordat Nouki de grot bereikte. Een opgeluchte zucht verliet haar bek toen ze de grot inliep en de regen niet meer op haar lichaam voelde vallen. Rustig zakte ze door haar poten zodat Sibby van haar af kon klimmen.

Sibby hijgde vermoeid. Ze kon de snelle growlithe nauwelijks bijhouden. Daar weerklonk een donderslag door het woud. Sibby kon nog net zien dat Nouki flink schrok. Ze zag Nouki achterom kijken. "We moeten snel een grot vinden, ik denk niet dat het nog lang gaat duren voordat de storm losbarst," schreeuwde ze. Maar het was al te laat. De eerste druppels vielen neer en al snel begon het te gieten. "Wat een takken-weer!" mompelde Sibby hijgend. Nouki begon nu nog sneller te rennen. Nu kon Sibby haar echt niet meer bijhouden. Ze riep weer iets, maar Sibby wist niet wat. Door het noodweer en de afstand was ze onhoorbaar geworden. Sibby probeerde uit haar gedrag op te maken wat er was. Nouki was alleen nauwelijks meer te zien. Ze was niet meer dan een zwarte schim tussen de hoge bomen van het timerise forest. "Nouki... Wacht even!" schreeuwde Sibby zo hard ze kon, maar ook dit was onhoorbaar. Het leek zelfs of de storm alsmaar harder begon te loeien. Sibby kon niet meer. Ze had het koud en was helemaal doorweekt. Overal had ze pijn en ze was misselijk van het rennen. Ze had nog nooit zo hard gerend. Maar nu kon ze niet meer.
Daar was een bliksemflits aan de hemel. Die verlichtte bijna heel het bos. Sibby begon te tellen: "Eén... twee...dr..." Nog voor de derde tel hoorde ze een oorverdovend gedonder. Dit betekende dat het onweer nu erg dichtbij was. Ze moesten echt een schuilplaats vinden, anders werden ze geëlektrocuteerd. Sibby begon weer te rennen. Omdat Nouki enorm schrok door het onweer, kon Sibby de afstand verkleinen. Toen ze bijna bij Nouki was, draaide ze zich om en pakte Sibby bij haar nekvel en zette haar op haar rug. Dat ging lekker snel. Sibby hoefde nu niet hard meer te rennen, maar van uitrusten kwam ook niet veel. Ze moest zich stevig vast houden, anders viel ze er zo vanaf. Zeker toen Nouki over een boomstronk sprong.
Uiteindelijk stond Nouki stil. Ze boog zich zodat Sibby eraf kon stappen, maar tijdens het remmen was Sibby van haar rug gevlogen en tegen een rotswand geknald en naar beneden gegleden. Steunend krabbelde ze overeind. "Dat was leuk!" riep ze toen vrolijk. Alsof het een leuk achtbaan ritje was. Ze lachte vrolijk. "Ik heb het best koud en ik heb honger," zei ze droog. Ze begon te zoeken in de grot naar iets bruikbaars.

Geschrokken realiseerde Nouki zich dat het gewicht op haar rug wel een heel stuk was verminderd. Ze stond op, oh nee, Sibby was toch niet gevallen? "Sibby! Waar b-" haar roep werd ondebroken. 'Dat was leuk!' hoorde ze een vrolijk stemmetje roepen. Opgelucht draaide Nouki zich om en zette ze een glimlachje op. Gelukkig, Sibby mankeerde niks ergs. 'Ik heb het best koud en ik heb honger,' sprak ze. Nouki knikte "Ja ik ook." Ze ging een beetje wijdbeens staan en begon haar lichaam hevig te schudden. Allerlei waterspetters vlogen van haar vacht af. Toen ze eenmaal klaar was stonden haar haren alle kanten op. Met een zuur gezicht ging ze zitten en staarde ze naar buiten. Het was flink aan het stormen. Bomen zwiepten alle kanten op, regen viel met bakken uit de lucht en de wind gierde door het woud. "Voorlopig zitten we hier nog wel een tijdje," mompelde Nouki. Ze stond weer op en liep naar Sibby toe. Eerst kon ze haar niet echt goed vinden, maar toen een felle bliksemflits de grot even verlichtte, zag ze haar staan. "hmm.. misschien kunnen we maar beter voor wat licht en warmte zorgen," zei Nouki. Ze keek om zich heen, er lag niet echt wat bruikbaars en om nou terug die storm in te gaan.. Weer een felle lichtflits en Nouki's blik viel op wat takken. Die waren waarschijnlijk ooit een keer naar binnen gewaaid. Ze liep ernaartoe en pakte ze op met haar bek. Vervolgens trippelde ze weer terug naar Sibby en legde ze de takken in het midden. "Oke, pas op," zei ze waarschuwend. Ze ging een paar passen naar achter en vuurde toen een kleine ember af. Ze had specifiek voor ember gekozen, aangzien ze vlammenwerper nog niet goed onder controle had. De kleine bolletjes vuur vielen op de takken neer, die meteen in brand vlogen. Er onstond een klein, maar aangenaam vuurtje. Met een tevreden glimlach nam Nouki plaats op de grond en staarde ze naar de vlammen. Eerst maar even opdrogen en warm worden, daarna konden ze wel voor wat eten en een slaapplek zorgen.

Sibby zag hoe Nouki haar vacht droog schudde. Zelf was ze ook nat. Daarom volgde ze haar voorbeeld en schudde haar acht even flink uit. Ook haar vacht werd dik en pluizig. Ze lachte om Nouki 's haren. Die stonden recht overeind. Sibby kon zichzelf natuurlijk niet echt goed zien, maar ze wist dat ze er ongeveer hetzelfde uit zou zien. Sibby zei dat ze het koud had en honger had. Daarom ging ze opzoek naar wat bruikbaars, zoals takken of eten. Alleen kon ze geen hand voor ogen zien. al tastend liep ze meer achterin de grot. Bijna struikelde ze over een paar keien. Gelukkig kon ze zich nog net op tijd vast houden aan een uitstekende steen in de rotswand. een bliksemflits liet de grot oplichten. Zo kon Sibby een korte blik op de stenen werpen. Ze kreeg een idee voor de keien. Al tastend ging ze achter een steen staan en duwde hem voorwaarts, in de richting van Nouki. Nog een bliksem flits. De grot was weer voor enkele seconden in fel licht gevuld. Zo vond Nouki een paar takjes en maakte een vuur. Sibby schoof ondertussen een aantal stenen om het vuur heen. Hier konden ze op zitten en zo meteen op slapen. Door het vuur worden de stenen warm en Sibby wist dat steen vrij lang warm bleef. Door de stenen bij elkaar te schuiven, vormden ze een bed. Nouki zat zich ondertussen bij het vuur op te warmen. Sibby had het ook best koud en ging dus tegenover haar zitten op de keien.

Het geluid van schuivende stenen deed Nouki opkijken. Sibby was met stenen aan het sjouwen, waarom zou ze dat doen? Al snel werd het duidelijk, ze maakte een soort bed. Nouki begon, zonder het zelf te beseffen, te kwispelen. Dat was een goed idee! Met een tevreden glimlach keek ze de Teddiursa aan, die zich ook bij het vuur voegde. Vervolgens legde Nouki haar kop met een zucht weer op haar voorpoten. Ze voelde hoe de warmte van het vuur haar lichaam opwarmde en hoe haar vacht begon op te drogen. Vanuit de verte hoorde je nog af en toe het harde bulderen van de donder, maar het zachte knisperen van het vuur maakte dit al een stuk minder onaangenamer. Een vonk ontsnapte uit het vuur en viel een eindje verder op de grond. Nouki keek ernaar. Het vonkje liet eerst nog een klein vlammetje los, maar doofde uiteindelijk totdat er nog maar een klein zwart houtje op de grond lag.

Nadat Nouki genoeg was opgewarmd en opgedroogd, besloot ze wat te eten te zoeken. Ze stond op en keek om zich heen. Binnen het schijnsel van het vuur zag ze niks liggen, wat ook wel logisch was aangezien ze zich in een grot bevonden. "Hhm.. hoe kunnen we wat te eten vinden Sibby?" vroeg ze terwijl ze zich weer richting Sibby omdraaide, "Hier in de grot ligt niks en ik heb geen zin om in de storm naar buiten te gaan." Terwijl ze haar kop scheef hield keek ze haar vriendin vragend aan. Misschien had zij een idee..

Sibby lag op de stenen en keek naar het vuur. Dat was mooi groot en de oranjerode vlammen leken net te dansen. Het licht gloeide in een kleine straal om hun heen. Als het vuur kleiner werd zou het Nouki en haar niet eens meer verlichten, terwijl ze toch tamelijk dichtbij het vuur zaten.
Na een poosje begon Nouki wat rond te lopen. binnen het bereik van het vuur. "Hhm... hoe kunnen we wat te eten vinden, Sibby?" vroeg ze. Sibby haalde haar schouders op. Ze had geen idee. Als er al eten in de grot lag, was het waarschijnlijk rot. Was dat niet het geval, dan konden ze misschien maar beter weggaan, voordat ze ruzie kregen met een veel sterkere pokémon. "Ik denk dat we het best kunnen wachten tot het opklaart..." zei sibby maar. Een betere oplossing was er waarschijnlijk niet. Ze ging op de stenen zitten. Zo kon ze beter in het vuur kijken.
Na een tijdje werd Sibby moe. Ze ging even op haar zij liggen, met haar rug naar het vuur. Ze sloot haar ogen en probeerde even in slaap te vallen. Ze lag lekker warm en was al bijna in slaap gevallen toen ze plotseling een luid gerommel hoorde. Het klonk van erg dichtbij en het vulde de hele grot. Sibby schrok en viel van het stenen 'bed' en rolde bijna het vuur in. Gauw krabbelde ze op en keek om zich heen. Ze zag niemand anders dan Nouki. Daar klonk opnieuw gerommel. Pas toen kwam Sibby er achter dat het het knorren van haar maag was. Ze zuchtte. Als haar maag zó hard knorde, moest ze wel honger hebben. Er zat niets anders op dan naar buiten te gaan in het noodweer en wat eten te pakken.
Sibby ging voor de ingang van de grot staan en keek naar buiten. Ze probeerde de bomen te onderscheiden en te kijken of ze ergens bessen zag hangen. Jammer genoeg kon ze niets zien. Haar maag knorde opnieuw. Sibby besloot maar te gaan en rende gauw naar buiten. "Ga even wat eten halen, ben zo terug!" riep ze achterom naar Nouki. daar rende ze dan. Opnieuw in de snert-regen. Ze moest haar handen voor haar houden, anders zag ze niet waar ze tegenaan liep. Ze voelde een struik met bessen. Sibby grijnsde. Ze had hier wel geluk mee. Gauw plukte ze heel veel bessen en rende ze terug naar de grot. Maar door de snelheid die ze maakte, glee ze uit over de modder. Ze probeerde af te remmen, maar het was te glad. Sibby viel, een grote plons. Voor ze het wist lag op haar buik in het slik.
Toen ze met moeite overeind kwam, zat ze helemaal onder de modder en slik, zelfs haar gezicht was bedekt met de bruine smurrie. Zo leek ze bijna op een Grimer, alleen dan erg misvormt en best klein, want Sibby was niet zo groot. De bessen lagen ook verspreid over de modderplas. Sibby probeerde er zo veel mogelijk op te pakken. Daarbij glee ze ook nog een paar keer uit. Sibby realiseerde dat ze iets te vroeg had gejuicht toen ze de bessen zo snel had gevonden. Bijna alle bessen kon Sibby nog pakken. Daarna liep ze zo goed en kwaad als het kon, terug naar de grot.
In de verte zag Sibby een lichtpuntje. Ze wist dat dat het vuur moest zijn waar Nouki lekker bij lag terwijl zij in de stroomde de regen naar voedsel had gezocht. Sibby wist dat dat niet haar schuld was. Ze wilde het zelf. Sibby was al bijna bij de grot. Ze merkte dat de binnenste laag modder al langzaam begon op te drogen. Het buitenste deel was nog vloeibaar door de regen die nog steeds met bakken uit de hemel viel. Sibby begon sneller te lopen en ging uiteindelijk ook rennen. Ze had niet bepaald zin om onbeweegbaar in een modderig standbeeld te zitten. In wind en regen.
Na een poosje bereikte ze de grot. Ze wilde net naar binnen gaan, toen ze iets bedacht: "Hopelijk zal Nouki niet te veel schrikken." Plotseling kreeg ze een leuk idee. Ze gleed door de ingang naar binnen en liet een bemodderd spoor achter. Terwijl ze binnenkwam, maakte ze rare, griezelige geluiden. "Bwaah... woeargh... grom...grauwww!" riep ze. Ze gooide met bessen richting Nouki, maar gooide expres mis, zodat ze geen pijn had. Het bewegen ging steeds moeilijker. Nu ze droog binnen was, met een warm vuur erbij, droogde de modder nog sneller.
Uiteindelijk stond ze stokstijf stil. Dit was waar Sibby op gewacht had. Ze bleef nog even in de harde cocon, tot ze zeker wist dat de modder echt droog was. Het moment was aangebroken. Sibby maakte zich klaar voor de aanval en deed scratch op het modderpak. Het pak viel kapot op de grond en Sibby sprong eruit. Dat deed best pijn, omdat haar vacht aan de modder bleef plakken. Zo trok die veel haren uit haar vel. Ook bleven er stukjes modder plakken. Even kromp ze in een en schreeuwde. "aaaah!" Daarna bekeek ze haar vacht. Op sommige plekken was ze bijna kaal, maar over het algemeen viel het nog best mee. Gauw ging ze bij het vuur zitten met de bessen. Die legde naast het vuur, zodat Nouki ze ook kon pakken.Zelf propte ze er meteen drie in haar mond. Twee spietste ze aan een stok en hield die boven het vuur. Toen die bijna zwart waren, haalde ze de schil eraf. Vanbinnen was de nu lekker gaar en zacht. Er zat geen spoortje zwart meer aan de bessen. Sibby at ook deze bessen snel op. Ze smaakte heerlijk, veel lekkerder dan rauw. Ze stak er nog een paar aan die stok en zette die ook boven het vuur. Toen ze aangebrand waren, pelde ze de bessen. Ze gaf er eentje aan Nouki om te proeven. Die zou het vast ook erg lekker vinden.

Ja dat was waar, ze konden inderdaad het beste nog even wachten. Dan moest Nouki haar knorrende buikje maar negeren. Ze liep weer terug naar het vuur en liet zich op de grond vallen. Ze maakt het zichzelf gemakkelijk door met haar kop op haar voorpootjes te leunen en zichzelf op te krullen tot een opgerold balletje. Ze staarde naar de oranje gloeiende vlammen en voelde hoe haar oogleden steeds zwaarder werden. Ze was uitgeput, haar voetussentjes prikte van het vele rennen en spelen. Langzaam vielen haar ogen dicht en langzaam zakte Nouki in tot een diepe slaap. Ze was zelfs zo moe dat ze het wakker worden van Sibby en haar roep dat ze even wat eten ging halen amper opving. Haar pluizige oortjes maakten wel even een kleine beweging, maar echt realiseren deed ze niet. Dit gebeurde pas later, toen Sibby al lang de grot weer naar binnen was gekomen. Het geluid deed haar opschrikken en met grote slaperige ogen keek ze rond. Wat? Waar was ze? Het duurde even voordat ze alles weer goed op een rijtje kon zetten. Oh nee, Sibby was naar buiten gegaan. Zou alles wel goed gaan? Berzorgd draaide Nouki zich om richting de opening van de grot, maar het enige wat ze zag was de regen en de donkere heen en weer zwiepende bomen. Zou ze al binnen zijn? Nouki draaide zich voor een tweede keer om en wat ze toen zag deed haar hartje in haar keel voelen kloppen. 'Bwaah... woeargh... grom...grauwww!' riep het monster dat op haar af kwam gelopen en met bessen begon te smijten. Nouki deinsde achteruit, w-wat was dat? Het monster hield halt, stokstijf stil stond het. Net toen Nouki twijfelend een stapje naar voren had gezet en haar snuit naar voren had gestoken, maakte het monster een raar geluid en brak het uit zijn 'cocon'. "Waaaah!" schreeuwde Nouki bang en van schrik deinsde ze zo ver naar achter dat ze achterover kukkelde en op haar rug belande. 'aaaah!' schreeuwde het monster. Althans, monster? Deze stem klonk wel heel bekend. Nouki tilde haar kop op en wende haar blik naar de ineengekrompen met kalen plekken en modder bedekte Teddiursa. "Sibby!" riep Nouki een beetje boos en opgelucht tegelijk terwijl ze zichzelf weer overeind bracht, "Je liet me schrikken!" Ze ging naast haar bij het vuur zitten en kon het niet laten om te grinniken toen ze haar had bekeken. Ze zag er vrij grappig uit, maar dat was dan ook haar eigen schuld. Toch vond Nouki het lief dat ze in haar eentje naar buiten was gegaan en voedsel had gezocht. Er kwam dan ook een vrolijke "Dankje!" uit haar bek toen Sibby haar de geroosterde bes toe reikte. Met een kwispelende staart en een voldane blik peuzelde Nouki hem op en begon ze vervolgens aan haar volgende bes. Beetje bij beetje voelde ze hoe haar maagje steeds voller raakte totdat haar honger uiteindelijk goed gestild was. Met een tevreden zucht liet ze haar kop weer op haar voorpoten zakken en luisterde ze naar de geluiden om zich heen. Het was best gezellig zo. Tuurlijk, ze hoopte dat de storm ieder moment kon gaan liggen en ze weer naar buiten kon, maar toch vond ze het hier bij Sibby ook best leuk. Ze was een lieve en aardige vriendin waar Nouki veel lol mee kon hebben. Zelfs als ze haar de stuipen op het lijf joeg. Nouki grinnikte bij de gedachte.

Nadat Sibby en Nouki alle bessen hadden verorbert, ging Sibby tegen haar stenen aangeleund lekker rustig uitbuiken. Ze wilde eigenlijk wel iets leuks doen met Nouki. "Zullen we elkaar verhalen vertellen?" vroeg ze toen. Zo konden ze elkaar beter leren kennen, lachen of juist griezelen. Verder hoefde je lekker niets te doen. "Ik begin: Er was eens een hele lieve pokémon. Ze was niet rijk en woonde in een klein zelfgemaakt hutje in een arm dorpje. Daar had ze heel veel vrienden, omdat ze altijd zo lief was. Daarom wist ze dat ze rijker was dan de machtigste koning, rijk aan liefde.
Op een warme zomerdag kwam er een knappe prins in het dorp. Hij was op weg naar zijn paleis en had dorst gekregen. Daarom was die in het dorpje gekomen om wat te drinken te kopen. Alleen was het een droog jaar. Niemand wilde de koopman drinken geven, omdat ze dan zelf vreselijke dorst zouden hebben. Zelfs voor heel veel geld wilde ze hem niets geven. Toen klopte de prins op de deur van de lieve pokémon en vroeg om water. De pokémon was zo lief dat die haar water wel wilde delen met de prins.
Nadat de prins alles op had, wilde die haar bedanken. Zij was de enige die gul genoeg was om het water te delen. De prins bood haar allemaal goud en diamanten aan, maar wat die ook voorstelde, ze sloeg het af. Ze zei dat ze al blij was om haar water te kunnen delen met iemand die er zo blij mee was. De prins was verbaast en vroeg of ze zeker wist dat ze arm wilde blijven. De lieve pokémon schudde haar kopje. 'Ik ben helemaal niet arm' zei ze, waarnaar de prins haar heel raar aankeek. 'waarom woon je dan in zo'n armoedig hutje?' vroeg hij haar. 'Rijk ben je niet altijd als je goud hebt, je bent pas rijk als je liefde kent.' Daar moest de prins lang over nadenken.
Toen hij weer in zijn paleis was bleef hij aan de lieve pokémon denken en aan wat die gezegd had. Na zeven dagen te hebben gedacht, wist hij dat het waar moest zijn. Jij wilde ook liefde kennen. Daarom reisde hij weer naar het dorp. Daar ging hij naar de lieve pokémon toe en vroeg haar: 'Kun je mij leren om lief te hebben?' Dit had hij namelijk nooit geleerd. De kleine pokémon lachte lief. 'Het gaat makkelijker dan je denkt en zelfs onbewust. Ze keek de prins recht in de ogen aan en op dat moment wist de prins wat liefde was."
Sibby stopte even met haar verhaal. Ook al was het nog niet afgelopen. Ze keek in het vuur en ging toen weer verder. Een week later luidden de grote kerkklokken vrolijk. Er was een gigantische bruiloft aan de gang en een heel belangrijke ook. De prins ging trouwen met de lieve pokémon. En ze leefde samen nog lang en gelukkig met alle soorten rijkdom die er bestaan." Sibby was klaar met haar verhaal. "Vond je het een leuk verhaal?" vroeg ze nieuwsgierig.

'Zullen we elkaar verhalen vertellen?' Hoorde Nouki Sibby zeggen. Ze keek op en knikte kwispelend. Ja, dat was een goed idee! Sibby begon als eerste en Nouki luisterde geboeid. Haar oranje pluizige oortjes vingen elk woord op en er verscheen een twinkeling in haar blauwe ogen. Wat kon Sibby goed vertellen en ze verzon het ook zomaar. Rustig legde Nouki haar kop weer op haar voorpoten. Het verhaal ging over een prins en een lieve Pokemon. De Pokemon was arm, maar toch vond ze zichelf rijk. Rijk aan liefde. De prins bewonderde dit zo erg dat ze hij verliefd op haar werd. Nouki glimlachte. Sibby had helemaal gelijk. Je kon niet gelukkig zijn met alleen maar bezittingen. Vriendschap en liefde speelde hier ook een hele belangrijke rol in. 'Vond je het een leuk verhaal?' zei Sibby toen haar verhaal was geëindigt. Weer tilde Nouki haar kop omhoog. "Ja heel er leuk," sprak ze vrolijk. Hmm.. nu was het zeker haar beurt. Nouki fronste en probeerde een leuk verhaal te verzinnen. "Uhm.." Een brede grijns verscheen op haar gezicht en haar scherpe witte tandjes werden zichtbaar. "Mijn verhaal gaat over een gebeurtenis heeeel lang geleden. Het komt uit de tijd dat Oerpokemon nog volop te vinden waren. Vele leefde in het woud. Ze waren dol op het woud. Alles wat ze nodig hadden, was in dit stuk natuur te vinden. Bessen, onderdak, water... Alles. Maar, op een dag gebeurde er iets verschrikkelijks. Aan de hemel verscheen een enorme grote en gloeiende bol. De zon kon het niet zijn, het was namelijk midden in de nacht. De bol werd steeds groter en groter en stormde op het woud af. Niemand had nog ooit zoiets gezien. De meteoriet stortte neer en een enorme explosie volgde. Het werd één grote chaos. Het hele woud vatte vlam. Alle pokemon moesten vluchten en toekijken hoe hun geliefde woud verdween tot een hoop as. Ze verloren hun hoop, hoe konden ze nu overleven? Toen verscheen de bijzondere Pokemon. De hemel werd felgroen verlicht en een klein gedaante vloog hun richting op. 'Geen zorgen allemaal, jullie woud is nog niet verloren, ik zal jullie helpen' had ze gezegd. De Pokemon keken ongelovig toe. Hoe kon zo'n kleine Pokemon hun woud redden? Toch deed ze het. Ze vloog naar de verwoeste streek en wist alles tot leven te wekken. Ze liet planten en gras uit de bodem verschijnen, creeërde bomen die hoog naar de zon reikte en zorgde voor volop voedsel en water. De Pokemon juichtte, hun woud was gered. Maar, voordat ze de Pokemon ook maar konden bedanken, was ze al weer verdwenen. Niemand zou de kleine Pokemon, die nu de naam Celebi met zich meedraagt, ooit nog vergeten. De beschermer van het woud." Nouki stopte met vertellen en keek Sibby met een brede glimlach aan. Ze wist niet of dit verhaal echt gebeurd was, maar een Armaldo had het haar ooit verteld. Nouki wilde later net zo'n Pokemon worden als Celebi. Dapper en altijd bereid om andere Pokemon te helpen.

Nouki vond het een prachtig verhaal. Dat was wel duidelijk. Ze kwispelde met haar staart en ving ieder woord aandachtig op. Haar oranje, pluizige oortjes had ze gespitst. Ook haar ogen fonkelende. Toch viel Sibby dat allemaal niet op. Zij zat helemaal in haar verhaal. Ze zag alles voor zich, alsof zij een personage was uit dit sprookje. Ze zag het kleine dorpje met het armoedige hutje van de lieve wortel. Ze zag de hele reis van de prins, zijn prachtige paleis en uiteindelijk was ze ook aanwezig bij de bruiloft. Iedereen droeg daar prachtige jurken, waar de mooiste van de bruid was. Er was een gigantische taart met vijf verdiepingen en de kerkklokken luidden op volle kracht.
Maar toen was het verhaal ten einde. De bruiloft vervaagde. De jurken en de taart verdwenen en Sibby hoorde geen kerkklokken meer. Alleen nog maar het geknetter van het vuur en het kenmerkende druipen van water op de rotsen, diep in de grot. Ook de toeschouwers waren weer terug veranderd in de vochtige rotsachtige wanden van de grot. "Vond je het een leuk verhaal?" had Sibby gevraagd. Nouki 's antwoordt was erg duidelijk. "Ja heel er leuk," was haar opgewekte antwoord.
Nu was het de beurt aan Nouki om haar verhaal te vertellen. Die ging over de legende van Celebi, een legendarische pokémon. Daar had Sibby wel eens eerder van gehoord. Haar moeder vertelde haar vroeger altijd verhalen over legendarische pokémon, samen met veel andere sprookjes. Die vond Sibby altijd erg leuk. Ze zuchtte. Soms miste ze die tijd wel, maar nu was daar niets meer aan te doen. Ze had nu nieuwe vrienden, een nieuw leven en een nieuwe start. Die mocht ze niet opnieuw verpesten.
"Mijn moeder vertelde ook vaak verhalen over legendarische pokémon..." begon Sibby mompelend. Ze stopte met praten en keek Nouki even verwilderd aan. Haar ogen waren vochtig en ze kon alles maar wazig zien. Gauw veegde Sibby haar tranen af. Ze grijnsde even naar Nouki, ook al leek het niet erg vrolijk. "Ik ben moe... Ga nu slapen... welterusten!" zei ze een beetje afwerend. Ze ging op haar stenen liggen. Het stenen 'bed' dat ze voor Nouki had gemaakt was nog leeg. Sibby draaide zich om. Zo lag ze met haar rug naar het vuur en haar gezicht naar de duisternis van de donkere rotsachtige grot. Ze sloot haar ogen. Nu voelde ze pas echt hoe moe ze eigenlijk was. Alles voelde zwaar, zo zwaar dat ze het gevoel had dat ze niet eens meer kon bewegen. Zelfs haar oogleden kon ze niet meer openen. Binnen de kortste keren sliep ze dan ook als een roosje. Ze droomde over heldinnen en prinsessen. Over fantastische avonturen en een knapperend vuur.

Nouki merkte de verandering op in Sibby's stemming. Ze leek wel verdriet te hebben. Bezorgd keek ze haar aan. Vond ze het verhaal dat ze had verteld soms niet leuk? 'Mijn moeder vertelde ook vaak verhalen over legendarische pokémon..' zei de kleine teddiursa. Zou het daar soms aan liggen? Maar dan snapte Nouki het niet echt. Verhalen over legendarische Pokemon waren toch juist leuk? Waarom had ze er dan verdriet over? Niet begrijpend legde Nouki haar kop leunend op haar voorpoten. Of zou het misschien aan het feit liggen dat haar moeder deze verhalen vertelde? Ja, dat moest het zijn. Sibby had vast haar moeder verloren of kwijtgeraakt. Met medelijden wende Nouki haar blik weer naar Sibby, die nu met de rug naar haar toegekeerd op de steen lag. "Weltrusten Sibby.." mompelde ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Ze stond op en nam plaats op het stenen bed. Ze draaide een cirkeltje om haar as en maakte het zichzelf toen gemakkelijk door zich in een bolletje op te krullen. Rustig sloot ze haar ogen. De gebeurtenissen en verhalen nog nazwevend in haar gedachtestroom.

Sibby werd met een schok wakker. Ze voelde de zweetdruppels tussen de haren van haar vacht zitten. Een beetje angstig keek ze om haar heen. Ze zag de rotsen in de grot, het hoopje as met een paar nasmeulende stukjes hout, waar gister nog een groot vuur had gestaan, en Nouki die zich opgerold op haar rotsen had neergelegd. Dit alles werd door de zon overgoten. Opgelucht haalde de kleine teddiursa adem. "Niets aan de hand... Was maar een droom... Gewoon een nachtmerrie," stelde ze zichzelf in gedachte gerust.
'Sibby stond op. Ze keek of Nouki nog sliep en liep daarna rustig naar de uitgang van de grot. "Een frisse neus zal me vast goed doen," zei sibby in haar gedachten.
Eenmaal buiten ging Sibby onder een boom zitten in de buurt van de grot. Daar keek ze wat in het rond. Ze zag de blauwe lucht en de schapenwolkjes aan de hemel. Van de storm was weinig meer te zien. Behalve sommige oude bomen die het niet haden overleeft en takken op de grond, liet de storm geen sporen achter. Het zou vandaag weer een heerlijke dag worden. Sibby genoot van deze lekker koele morgen. Ze vond het fijn om over het gras te lopen en de dauwdruppel onder haar poten te voelen. Ze zuchtte bij het horen van de fluitende vogelpokémon.
Sibby besloot maar een ommetje te gaan maken. Nouki zou voorlopig toch niet wakker worden en om haar wakker te maken vond sibby geen goed idee. Tijdens haar wandeling verzamelde de teddiursa allemaal bessen voor het ontbijt. Daar zou nouki vast blij verrast van worden. Sibby plukte net zoveel bessen als maar in haar poten pasten. Daarna liep ze weer naar de grot en legde de bessen neer. Dit deed ze een keer of drie, totdat ze zeker was dat er genoeg bessen waren. Ze besloot buiten alvast wat bessen te gaan eten. Dan kon Nouki nog even rustig verder slapen.

-Sorry voor de bump. x.x Was een tijdje inactief met Nouk.-

De kleine Growlithe werd wakker. Slaperig knipperde ze een paar keer met haar ogen en liet ze toen een uitbundige gaap los. Rustig kwam ze overeind, sprong ze van de rots af en rekte ze zich uit door door haar voorpootjes te zakken en haar rug te strekken. Vervolgens keek ze ietwat verward rond. Waar was Sibby? Het enige wat zich nog in de grot bevond was wat nasmeulend hout, lege rotsen en een stapel bessen. Nouki fronste. Bessen? Voorzichtig sloop ze ernaar toe. Ze stak haar zwarte snuitje naar voren en snoof. Het rook erg lekker en haar maagje rommelde. Al snel had Nouki er een aantal naar binnen gewerkt. Nog na smakkend van de lekker smaak stapte ze naar buiten. Er droop wat bessensap van haar bek, wat ze niet echt door had. Met een voldane blik keek ze rond. Het volledige landschap stond er gelukkig nog, op wat omgevallen bomen en takken na dan. Boven aan de hemel scheen een aangenaam zonnetje. Nouki zuchtte, ze was blij dat die verschrikkelijke storm weer voorbij was. Met vrolijke passen zette ze zichzelf weer in beweging. Al snel zag ze de Teddiursa zitten. Ze was wat bessen aan het eten. Nouki grinnikte en liep naar haar toe. "Bedankt voor de bessen," sprak ze vrolijk terwijl ze zich op haar kont liet vallen. Met een scheve kop keek ze Sibby aan, "Ben je al lang wakker?" vroeg ze toen.