Het was nacht, al zou je dat altijd denken in deze bossen. Het leek net of de ene boom de andere overgroeide, maar dat leek maar zo. Op een bepaald punt leek het ook of de tijd even stil stond,
Maar door de vallende bladeren leek de tijd te snel vooruit te gaan. Af en toe was er een open plek, niet veel groter dan een boomstronk, alsof sommige bomen zijn verdwenen en andere nooit tot leven zijn gekomen, door het donkere dichte woud. Er waren hier en daar omgevallen bomen, alsof ze uit de grond waren gerukt. Prachtige bloemen die het beetje zonlicht konden opnemen verpletterd. En vreemde sporen…

Vapori rende zo hard als ze kon, tussen de bomen en de struiken. Iedere stap die ze zette kwam er een vreemd geluid dichterbij. Het klonk als metalen benen, metalen benen die in de lucht sprongen en een aardbeving veroorzaakte als ze weer op de aarde vielen. Het geluid stopte, ze bleef staan en keek om. Er was niks te zien! Ze keek beter en zag ineens iets glimmend op haar afkomen! ze dook opzei, keek om zich heen en zag een holle boom. “ik moet er in gaan zonder dat het wezen mij door heeft!” zei ze tegen zichzelf. Ineens hoorde ze de metalen benen naast de stronk ploffen om de aarde, zo hard dat de boom bijna kraakte, maar bleef intact. Ze keek opzij, door een minuscuul klein gaatje. ze zag een paar benen, maar niet zoals dat van haar. Ze probeerde nog iets beter door de kleine gaatjes heen te kijken. Ze kon niet zien wat het was, ze hoorde ze alleen in een taal praten die ze nog nooit had gehoord. ze bleef geruisloos in de boomstronk liggen, met allerlei kleine beestjes die over haar heen liepen. ze sloot haar ogen en hoopte dat hetgeen wat achter haar aan zat zou verdwijnen. ze hoorde een paar vreemde geluiden, gepiep, en het sprong weg.

Het was ochtend, en ze werd wakker door het licht wat in de scheuren van de stronk. Ze probeerde zichzelf uit te rekken maar dat lukte niet, want… ze zat vast.
“HEEELLLLUUUUPPPPP!!!!”



* als je commentaar hebt (positief of negatief) zet het er dan met een sterretje (*) bij
mag van mij part ook zonder extra aan het verhaal toevoegen

Het was ochtend, en Evening maakte een ochtendwandeling in het bos. De kleine stralen zon die door de bladerdakken reikten, lieten de planten en bloemen op de bodem groeien, en lieten stukken van het bos er vrolijk uit zien. Maar niks kon Evening op dit moment nog opvrolijken. Had Shadow het nou net echt met hem uitgemaakt? Ze ging weg, oké, maar als hijzelf weg zou gaan zou hij het nooit met haar hebben beëindigd, hij zou trouw zijn geweest en zweren dat wat er ook gebeurd, hij aan haar zo blijven denken, en als hij terugkwam, dan zouden ze nog steeds partners zijn.

Waarom kon Shadow dat niet? Hield ze niet genoeg van hem, of was het juist het omgekeerde, hield ze zoveel van hem dat ze hem niet wou laten wachten? Ook al zou hij dat niet erg vinden, hoe lang ze ook weg was. Tenzij .. ze voor altijd weg zou blijven.. Of erger nog, doodgaan. Dan was het wel een goede reden om een relatie te beëindigen, dan kon de andere verder. Was dat soms de reden van Shadow? Evening trok een pruillipje toen hij zag dat er een traan van hem op de grond terecht kwam. Shadow was het beste wat hij ooit had meegemaakt, maar waarom kon het nou niet voor altijd zijn, waarom kon hij niet het geluk hebben om voor altijd gelukkig te zijn met een partner?

Hij zuchtte verdrietig, en liep met een neergelaten kop door, totdat hij een roep om hulp hoorde. “HEEELLLLUUUUPPPPP!!!!” Hoorde hij een Pokémon wanhopig roepen. Daar moest hij op afgaan. Hij hief zijn kop weer op, en veegde de tranen weg. Hij kon niet aankomen met een huilkop, als hij een andere Pokémon in nood moest redden. Hij spande zijn poten, en begon te rennen naar de richting waar de schreeuw vandaan was gekomen. En daar zag hij de Pokémon, een Eevee die vastzat in een holle boomstronk. Evening trok enige seconden zijn wenkbrauw op uit verbazing, maar kwam daarna dichterbij.

''Rustig maar'' zei hij met een geruststellende toon in zijn stem tegen de Eevee. ''Ik haal je er wel uit'' Hij bekeek de stronk, en dacht na. De Eevee er uit rukken leek hem geen goed idee, dan zou hij haar pijn kunnen doen. Hij moest de boomstam maar zien te slopen. Een vuur-aanval kon hij niet gebruiken, want dan zou niet alleen de boomstam stukgaan, maar dan zou hij de Eevee ook mee roosteren. Nee, het veiligste was om een normaal type aanval te gebruiken, kopstoot. Een zeer krachtige aanval waarbij je met je kop precies op een punt terecht kwam.

Dan zou de boomstam breken. Evening liep een paar meter naar achteren als een aanloop. Daarna rende hij met volle snelheid naar de boomstam, en kwam met een verpletterende kracht tegen de boomstam aan. Op de plek waar Evening de stam gebeukt had spatte stukken hout van de stronk af, en was er een gat ontstaan waar de Eevee makkelijk doorheen zou passen. Evening glimlachte, en wachtte tot de Eevee iets deed om er uit te komen, want dan zou hij weten of zijn poging gelukt was, of dat ie nog iets anders moest proberen.

Vapori vroeg zich af wat er was gebeurt. het was in ieder geval duidelijk dat iets of iemand er voor had gezorgt dat ze los kon komen.
"Aaaah! IK BEN BLIND!! IK BEN BLIND!!!"
Ze zag alleen maar en fel licht, zonlicht dacht ze, toen ze weer een beetje kon zien, maar dat was het niet.
Toen Vapori haar ogen weer een beetje kon gebruiken zag ze vlammen.
"AAAAAH!! IK GA DOOD IK GA DOOD!!!!"
Riep ze nu nog veel harder. Het vuur kwam dichterbij, ze keek met grote ogen, steeds groter en groter, tot ze een stem hoorde.

Evening keek raar naar het gat, waar de Eevee maar niet uit kwam. ''Aaaah! IK BEN BLIND!! IK BEN BLIND!!'' riep de Eevee vervolgens vol paniek. Evening nam een paar passen achteruit. Hoe kon ze nou blind geraakt zijn? Hij had alleen maar een kopstoot gegeven. ''Euhm.. Gaat het wel?'' vroeg Evening aarzelend. ''AAAAAH!! IK GA DOOD IK GA DOOD!'' riep ze ook nog. Evening keek nu heel raar, en stapte langzaam weer op het stuk hout af. Hij snoof licht geïrriteerd en keek in de boomstam, waar hij de Eevee ineengekrompen in zag zitten. ''Is het nou afgelopen met die onzin?!'' riep hij enigszins boos uit. Hij greep de boomstam vast, en hield hem in de lucht. Hij was zwaar, maar toch bleef hij al zijn kracht gebruiken, en schudde de stam daarna wild heen en weer, in de hoop dat de Eevee er vanzelf uit zou vallen. Ze moest loslaten en zich laten vallen, dan zou ze er zo uit zijn. Maar aangezien ze net ook al zo raar had gedaan, wist Evening niet wat hij kon verwachten van deze rare Pokémon.

"WHAAAA!" De boom schudde heen en weer, Vapori dacht: "Nu moet ik sterk zijn! Hoe sterk mijn tegen stander ook is." Dus liet ze de binnenkant van de boom los, ik de lucht deed ze de aanval Protect, en kwam met een harde knap op de grond.

Vapori kneep nog steeds met haar ogen dicht, en riep: "Kom maar op! Ik kan je wel aan! Zo stoer ben je niet!" ze voelde door al dat gescheeuw nog steeds de modder van haar afdruipen, nog steeds met haar ogen dicht. "Getverdemme!" riep ze en deed voorzichtig haat ogen open, en zag...

"Niemand?" ze vroeg zich af wat dan zo die boom had laten schudden. Vapori keek nog even om haar heen. Links niks, rechts niks, voor haar niks. Zou het dan soms? Ze keek met grote ogen om naar de boom waar ze inzat. Ze zag niks, maar toen zag ze een glimp van een vlam. "Aaaaah!" Vapori scheeuwde het uit! Maar toen dacht ze wat haar zus haat ooit had gezegt:

"Deze aanval zit in de familie, dus onthoud hem goed. ik zal het één keer voordoen." er kwam een donker paars tot zwarte bal bij d'r zus d'r gezicht en die schoot weg. "Als je deze aanval ooit nodig hebt, denk dan goed hoe die eruit zag en scheeuw:" Vapori riep zo hard als ze kon. "Shadow Ball!"

Er vormde een paars tot zwart aan toe bal voor haar gezicht, en riep nog een keer. "Shadow Ball!" en de bal zoefde weg! Richting de vlam bij de boomstam.

''WHAAA!'' hoorde Evening uit de boomstam komen. Ineens werd de boomstam lichter, en hoorde hij een aanvalsgeluid. Evening liet de boomstam direct los, en zag de Eevee staan. "Kom maar op! Ik kan je wel aan! Zo stoer ben je niet!" schreeuwde ze daarna. Evening snoof. ''Ik ben hier niet om je aan te vallen, maar om je te helpen.. '' antwoordde hij rustig. Hij zette daarna de boomstam neer zodat hij rechtop stond, en keek daarna weer naar de Eevee toe, om te kijken hoe ze er op het moment aan toe was. Tot zijn verbazing zag hij dat de Eevee een Shadow Ball aan het opladen was, en die daarna afvuurde terwijl ze de naam van de aanval schreeuwde. Niet erg slim, door die schreeuw wist Evening natuurlijk dat er een aanval aan zou komen. Rustig draaide hij zich om , en sprong over de Shadow ball heen met gemak. Daarna keek de hij Eevee chagrijnig aan. ''Zeg, ik heb je gered, je kan best ietsje dankbaarder zijn'' zei hij met een grijns op zijn gezicht. Maar alle dingen die de Eevee tot nu toe had gedaan had hij in het begin niet van haar verwacht. Hij snoof, en ging in een verdedigende houding staan om een mogelijke volgende aanval te ontwijken, en om daarna zelf te kunnen aanvallen. Tenzij de Eevee normaal ging doen, natuurlijk.

''Zeg, ik heb je gered, je kan best ietsje dankbaarder zijn!'' Hoorde Vapori en zag eindelijk dat het een Quilava was. Ze keek de Quilava aan zag een grijns op zijn gezicht. Vapori bleef nog even in de aanvallende mode staan, maar haar ogen waren waterblauw, zeeblauw, en ze keek ineens rustig uit haar ogen.

"Da.. Daarnet zat ik nog vast toch?" zei ze met een zacht stemmetje. "Heb... Heb jij mij los gemaakt?" vroeg ze aan de Quilava terwijl ze naar hem keek, terwijl de Quilava nog in de verdediging stond. Vapori keek de Quilava nog eens goed aan, en zag dat hij gewond was. "Wacht hier... Blijf hier even staan... Ik ben zo terug" riep ze naar de Quilava en ze steurde de bosjes in.

Aan de andere kant van de bosjes bleef ze even staan, keek om zich heen en zei in zichzelf: "Blauwe besjes... die moet ik zoeken... Of waren het gele besjes?" ze keek nog eens om zich heen en zag een struikje met blauwe besjes. "Gevonden!" schreeuwde ze en rende daar de struik.
"Besjes, besjes, Oran Besjes..." begon ze te zingen terwijl ze de besjes pakte.
"Hier een besje, daar een besje, zie ik daar een..." ze kreeg grote ogen en zei toen.
"Een Sitrus Besje! Die neem ik ook wel mee!" ze pakte de sitrus bes en de oran besjes en ging weer op zoek naar de Quilava.

''Da.. Daarnet zat ik nog vast toch?" zei de Eevee nogal zacht. "Heb... Heb jij mij los gemaakt?" Evening knikt, en glimlachte, blij dat ze het eindelijk door had dat hij haar daarstraks uit die boomstam had geschud. De Eevee keek hem aan, en begon daarna weer te preken. "Wacht hier... Blijf hier even staan... Ik ben zo terug" Riep ze, waarna ze vervolgens wegrende. Evening keek haar verbaasd aan, maar bleef natuurlijk wel voor haar staan. Rustig volgde hij met zijn ogen de Pokémon totdat deze verdween in de bosjes.

Een tijdje was het stil, en hoorde hij alleen Vapori door de bosjes heenlopen, en zag die ook heen en weer schudden, maar hij had nog geen idee van wat ze daar nou aan het doen was. Hij hoorde zacht een stem, maar kon deze niet verstaan. Wel was hij er zeker van dat het de Eevee was die in zichzelf aan het praten was. ''Gevonden!'' hoorde hij ineens uit de bosjes. Daarna begon ze te zingen over besjes. Evening trok raar een wenkbrauw op, en besloot vervolgens maar te gaan kijken waar de Eevee mee bezig was.

Hij ging de bosjes door, wat best pijnlijk was omdat de takken langs hem schuurden, en dus ook langs zijn wonden. Maar al gauw zag hij Vapori staan, met haar bek en poten gevuld met Oran bessen, en ook een Sitrus bes ertussen. Evening grijnsde. Zou ze die voor hem gepakt hebben? Dat zou best aardig zijn. Maar hij wou niet hebzuchtig klinken, dus vroeg hij maar niet of die voor hem bedoeld waren. Daarbij zou hij er vast wel snel achter komen. Door zijn moeheid ging hij even zitten, en keek rond naar de bosjes waar af en toe Oran bessen aan groeide. Het waren er nog niet zo heel veel, maar binnenkort als het echt warm werd, dan zou het hier helemaal vol staan met heerlijke sappige besjes. Hij keerde zijn kop naar Vapori, en glimlachte vriendelijk naar haar.