Een nogal jonge Eevee zuchtte diep. Ze was een tijdje terug hier komen drinken en is toen gaan liggen. Het weer was zoals altijd prachtig, het zonnetje scheen en er waren een paar wolkjes in de lucht. Af en toe kwm de wind even opzetten, maar verder was het doodnormaal bij het meer. Crystal Lake schitterde, omdat de zon erop stond gericht. De pokémon beslootte om om de beurt een geluid te laten horen, maar het intereseerde de Eevee weinig wat eigenlijk raar was. Normaal gesproken zou ze heel blij zijn vanwege het weer, maar vandaag niet. Ze vond dat ze nog steeds niet goed had getraint. Zou ze opnieuw gaan trainen?
Chiara zuchtte opnieuw. Waarom kon ze alleen maar van die flutaanvallen. Als ze nou eens Shadow Ball kon leren was het een heel ander verhaal. Ze stond op, liep wat rond en ging toen op een ander plekje liggen. Op het eerste gezicht zag het er heel dom uit. Langzaam zakte haar hoofd naar de grond en sloot ze haar ogen. Ze ging niet slapen, maar luisterde kalm naar de geluiden om haar heen. Het gefluit van sommige Starly's was prachtig om te horen, maar nog steeds intereseerde het Chiara niet. Een Houndour kwam bij haar snuffelen, om te kijken of ze nog leefde of gewoon uit nieuwsgierigheid. Met een kwaad gezicht opende ze haar ogen en hief haar kop op. Ze had willen schreeuwen dat ze niet dood was. Dat ze niet lag te rotten, maar bij het zien van haar gezicht was de Houndour al gevlucht.
Opnieuw stond de Eevee op. Ze ging alweer wat drinken. Langzaam liep ze naar het water. Ze boog haar kop naar beneden en liet haar tong het water naar binnen slurpen, terwijl ze zat te kijken over het meer. Het enige wat te zien was was water. Tenminste.... Achter haar gebeurde vanalles.

Langzaam sloop Rowan door het struikgewas, zijn houding laag, zijn vacht recht overeind. Nauwgezet plaatste hij zijn poten, ervoor zorgend dat hij geen enkel geluid maakte. Toen hij zijn prooi eenmaal dicht genoeg genaderd was zette hij zich af van de grond, een luide grauw rolde over zijn lippen en met een klap sloten zijn kaken zich om de nek van de Pidgey die hij zojuist beslopen had. Tevreden liet hij zich op de grond zakken en begon Rowan aan zijn maaltje. Eenmaal gevoed stond hij op, liet de resten liggen en liep naar het meer waar hij zich vlakbij bevond. Nu pas merkte hij een Eevee op die zich vlakbij hem bevond. Mijn zijn ogen op de pokémon gericht liep hij naar het water, spoelde zijn bek en dronk twee grot eteugen. Daarna liep hij laag grommend naar de Eevee. “Wat moet dat hier?” vroeg Rowan woest terwijl hij haar een priemende blik zond.

Vanuit haar ooghoeken zag Chiara een zwart-blauwe gedaante op haar afkomen. Ze had al snel door dat het een Luxray was. “Wat moet dat hier?” vroeg deze grommend. De vraag werd duidelijk naar haar toegegooid. Kwaad draaide ze zich naar de Luxray. ''Wat denk je? Ik ga hier geen voorstelling houden, als je dat soms dacht.'' Chiara schrok van zichzelf, had ze dat echt gezegd? Dat ze dat had gedurfd.
Ze sloeg haar ogen neer, merkend dat dit een pokémon was die niet goedgezind was. Verlegen stapte ze naar achter, maar haar woede kwam weer opzetten. Ze had zich nog nooit zo kwaad gevoeld, ookal was er niet veel aan de hand. De Eevee had een raar gevoel van binnen. Maar toen ze diep nadacht wist ze waarom. Het klonk alsof ze van de Luxray niet hier mocht komen, het leek wel alsof hij de baas speelde over haar. Maar Chiara had het helemaal gehad met dat soort types. Langzaam maar zeker liet ze een zachte grom horen. Daarna deed ze de paar stappen naar voren die ze naar achter had genomen. Bang was ze niet meer, voorlopig dan. Afwachtend keek ze de Luxray aan, om te zien of hij wegliep en haar met rust liet of juist wilde vechten.

''Wat denk je? Ik ga hier geen voorstelling houden, als je dat soms dacht.'' Rowan gromde even laag, maag glimlachte geamuseeerd. Misschien kon hij haar een voorstelling láten houden. Wat zou ze doen als hij wat bliksems op haar afgooide? De Eevee leek echter van zichzelf geschrokken. Grijnzend keek Rowan naar haar nederige houding, maar zijn gezicht betrok toen ze haar zelfvertrouwen leek te herwinnen. Een zachte grom kwam uit haar keeltje en nu lachte Rowan hardop. “Wat denk je nou, kleintje? Dat je mij aankan?” Hij spreide zijn voeten en liet de electrische vonken uit zijn vacht springen en laadde zich op. “Wat dacht je nou zelf?” Gromde hij zacht.

(Oei, flutpost xD)

De Luxray gromde opnieuw. Chiara leek hier niet bang van te zijn, maar diep van binnen wilde ze dit niet. Ze wilde niet vechten, maar door haar woede hoorde ze haar innerlijke stem niet. Nadat ze een grom had laten horen lachtte de Luxray. “Wat denk je nou, kleintje? Dat je mij aankan?” Hiervan werd ze alleen nog maar kwader. ''Misschien niet, maar het zo wel een goede oefening zijn,'' zei ze grijnzend. Daarna zakte ze half door haar voorpoten en ontblootte haar tanden. Ze liet nog een grom horen, dit keer luider dan eerst. “Wat dacht je nou zelf?” gromde de Luxray zacht. Chiara stopte met grommen en keek verbaasd naar boven, naar de Luxray. Uit zijn vacht waren elektrische vonken verschenen en het zag ernaar uit dat hij zichzelf oplaadde. ''Wat ik dacht? Ik dacht aan een gevecht. Dat zou wel mooi passen bij mijn training.'' Bij dit te hebben gezegd ging ze weer terug in haar houding staan. ''Of dacht je, omdat ik er schattig uitzie, dat ik niet durf te vechten?'' Chiara had haar tanden opnieuw ontbloot en nogmaals keek ze naar de Luxray. Ze voelde de energie door haar lijf stromen. Dus zo voelde het, dus zo voelde het begin van een gevecht. Zelf had ze nog nooit eerder gevochten, maar haar vader wel, om de Murkrow en Honchkrow bij Chiara weg te houden. Haar vader was hierbij flink gewond geraakt en ze had het zichzelf niet kunnen vergeven, omdat zij te koppig was van haar vaders zijde te verdwijnen. Ze had moeten toezien hoe haar vader werd afgeranseld. Daarom had ze altijd een hekel gehad aan vechten, vrienden of vijand, ze zag nooit graag iemand gewond of zelfs dood. Maar nu was haar innerlijke vuur gewekt. Nu vond ze het niet erg om te vechten, niet tegen vrienden maar tegen haar vijanden. Nu zou ze eens laten zien wat ze waard is.

(Rowan is geregistreerd op mijn verjaardag o.O *ziet het nu pas* xD)

De Eevee leek niet te begrijpen hoe serieus het was. Nu was Rowan nog wat ana het dolle, maar ze moest hem niet kwaad maken. ''Wat ik dacht? Ik dacht aan een gevecht. Dat zou wel mooi passen bij mijn training.'' Ze zakte door haar poten en gromde naar hem. “Training?” gromde Rowan luid, vonken stroomden over zijn vacht en hij lachte opnieuw. ''Of dacht je, omdat ik er schattig uitzie, dat ik niet durf te vechten?'' Geamuseerrd keek de Luxray neer op de Eevee. Het beest had een gevechtshouding aangenomen en ontblootte haar tanden. Hij weerstond de aandrang nogmaals te lachen en grijnsde enkel kwaadaardig. “Aan lef had je niks, als je de kracht niet hebt. En jíj, kleine Eevee, hebt die niet.” Rowan grauwde luid en liet de electriciteit los. Een krachtige Donderstraal scheurde de grond open en raasde op de pokémon af. Dat moest voldoende zijn.

OOC: Hahaha, grappig ja xD

“Training?” lachtte de Luxray opnieuw. “Aan lef had je niks, als je de kracht niet hebt. En jíj, kleine Eevee, hebt die niet.” Het beest grijnsde kwaadaardig, Chiara vond het maar niets en ze werd steeds kwader om wat de Luxray allemaal zei. Alsof ze helemaal niet kon vechten! De Luxray schoot een enorme donderstraal op haar af. Deze was zo krachtig dat de grond werd opengescheurd. Helaas kon de Eevee niet ontwijken en werd ze de lucht ingeslingerd. Met een harde klap viel ze op de grond. De elektriciteit die eerst om de Luxray zat, was om Chiara's lijfje gaan zitten. Hier en daar kreeg ze verschillende schokjes en haar lijfje trilde als een gek. Maar koppig stond ze op, ookal zag het er krampachtig uit. Nogmaals ontblootte ze haar tanden terwijl ze probeerde recht te blijven. Dit lukte haar net en ze maakte vaart, naar de Luxray. Eenmaal bij hem in de buurt gooide ze zand op. Sand-Attack. In een poging om hem even te verblinden en dan haar kans te grijpen ging ze op een afstandje staan. Het kon natuurlijk ook missen....

De Donder raakte zijn doel en de Eevee werd weggeslingerd. Rowan grijnsde en gromde zachtjes van genoegen. Dat zou dat kleine opdondertje leren. Het had niet zo ver hoeven te komen, maar ze had het zelf gewild. Zijn ogen verwijden zich van ongeloof toen de Eevee overeind krabbelde. Ze leek Paralyzed te zijn, maar toch rende ze naar hem toen. Hij spreidde zijn voeten wat, vonken sloegen van zijn vacht en hij opende zijn bek om haar op te vangen met een stevige Crunch. De Eevee sloeg echter een hoop zand op en rende er toen vandoor. Verstikt hoestte Rowan, het zand zat in zijn mond, neus en ogen. Verwoed wreef hij met zijn poot in zijn ogen. Dat kleine kreng! Woedend brulde hij en zijn ogen traanden van het zand. Hij lokaliseerde de pokémon en zond hij een Shock Wave op haar af.

De Luxray hoestte en stikte bijna. Hierbij zag Chiara haar kans en rende opnieuw op de Luxray af. Maar op dat moment brulde hij luid en stuurde een Shock Wave op haar af. Ze wilde wegspringen, maar ze bleef compleet verlamd staan. ''Nee he....niet nu,'' mompelde de Eevee. De Shock Wave raakte, maar deze kwam niet zo hard aan. Het werd steeds moeilijker om te staan voor de Eevee en gehaast dacht ze na over haar volgende zet, als ze die kon halen....
De woede werd opeens groter. Ze was even niet meer paralyzed, maar dat zou snel weer gebeuren. In plaats van dat ze op de Luxray afrende bleef ze staan. De energie die de woede haar gaf stroomde door haar lijf. Op een gegeven moment opende ze haar bek en liet de energie op één punt uitkomen. Voor haar bek verscheen een zwarte bol met paarse strepen. Chiara had geen idee wat het was, maar dit weerhield haar niet. Toen de bol groot genoeg was liet ze hem los en schoot hij op de Luxray af. Blijkbaar was al die training voor niets geweest en had ze een nieuwe aanval geleerd. Zou het soms Shadow Ball zijn? Waarschijnlijk wel. Kijkend of de aanval raak was wachtte ze af.

Rowan grijnsde kwaadaardig toen de Eevee verlamd bleef staan. De Shock Wave raakte doel, maar ze leek nog altijd verslagen. Opnieuw gromde hij laag, hij begon er genoeg van te krijgen. Rowan zag hoe de pokémon een Shadow Ball oplaadde. De Luxray opende ook zijn bek en de elektrisiteit concentreerde zich voor zijn bek. De Eevee stuurde de energiebol op hem af en tegelijkertijd liet Rowan zijn Thunderbolt los. De twee bollen klapten tegen elkaar, Rowan voelde zijn manen wapperen in een harde windvlaag.

Vol woede keek Rowan keek hij de Eevee aan. Eigenlijk zou hij haar naam willen weten, zodat het niet zomaar een Eevee was die hij had omgelegt. Maar dat was enkel uitstel tot executie. Het was tijd. De electrisiteit uit zijn vacht werd sterker, grote vonken stroom sloegen van zijn lichaam. “Zeg maar dag.” Gromde Rowan met een krankzinnige blik in zijn ogen. Met een luide brul deed hij een Ontlading, de electrisiteit sloeg als een grote ring alle kanten op. No escape possible.

De Luxray schoot een Thunderbolt op de Shadow Ball af. De twee bollen klapte tegen elkaar en een harde windvlaag ontstond. Vol woede keek de Luxray haar aan, terwijl grote vonken van zijn lichaam sloegen. “Zeg maar dag,” gromde hij. Hij brulde luid en deed een ontlading. De elektriciteit sloeg alle kanten op en Chiara had geen idee wat ze moest doen. Met een enorme kracht kwam de aanval tegen haar aan. Met een grote snelheid sloeg ze naar achter tegen een boom. Daar bleef ze roerloos liggen. Als je goed keek kon je af en toe haar buikje heel zacht op en neer gaan, ten teken dat ze ademhaalde, maar dan moest je echt heel goed kijken.
Chiara vergat alles om haar heen. Alleen haar eigen gedachten kon ze horen, niks anders. Was die training allemaal voor niets geweest? Ga ik nu zomaar opgeven, omdat ik een veel te sterke tegenstander heb uitgedaagd?
Allemaal mijn eigen schuld geweest! hoorde ze zichzelf denken. Ik kan ook niks goed doen. Wat ben ik toch een sukkel!
De negativiteit sloeg bij haar toe. Ze was veel te dom geweest. Maar iets in haar zei tegen zichzelf dat ze niet mocht opgeven. Ze was haar reis niet voor niets begonnen en ze had al verscheidene vrienden gemaakt. Dat gaat ze toch niet zomaar opgeven, of wel?

(Ik wist niks meer en dus liet ik haar vechten met haar gedachten? xD)

Door de klap van de aanval werd de Eevee weggeslingerd en met een klap kwam de pokémon tegen een boom tot stilstand. Daar bleef ze levenloos liggen. Rowan grijnsde breed en voelde een zekere triomf in zich. Dit was gen zinloze moord geweest, het was een statement. Je moest je niet bemoeien met pokémon die sterker waren dan jezelf. Dan was je enkel dom en onwetend bezig. En zeker zo’n opdondertje met een te grote mond verdiende het om te sterven. Hij hier zijn kop en staarde over het meer. Er was geen enkele pokémon meer in de buurt, in het water dreef een Goldeen op haar rug. Blijkbaar had zijn ontlading haar ook geraakt. Dat was wel een zinloos slachtoffer. Maar het had geen zin om hierover te rouwen. Wat had die Goldeen nou voor deze wereld betekend? Waarschijnlijk weinig. Nog eenmaal keek Rowan naar de Eevee die nog altijd roerloos aan de voet van de boom lag. Toen draaide de Luxray zich om en liep hij met statige passen het struikgewas in.