Het was stil op het Magma Terrain. Dit was natuurlijk best logisch. Ten eerste was er bijna niemand. Alleen een paar vuur pokémon die lagen te slapen, genietend van de hitte. Ten tweede was het al bijna elf uur 's nachts. De kinderen waren al naar bed, evenals de ouders. Alleen wat zwervers lagen er, en die hadden de kracht niet om druk te doen.
Maar, al snel werd de stilte verstoord. Op een steen zat een kleine Cyndaquil. Ze kon nooit ouder zijn dan een paar weken. De tranen liepen over haar wangen, terwijl ze hard huilde. Ze wist niet wie haar ouders waren, waar ze waren, of.. Waar de rest van haar familie was. Elke nacht, wanneer ze in slaap gewiegd hoorde te worden, dacht zij, met haar kinderlijke brein, terug aan hoe het zou moeten zijn. Althans, in haar ogen.. Natuurlijk was ze te jong om te weten hoe het allemaal echt was. Omdat ze het niet meemaakte, dacht ze dat het één groot sprookje was. In haar dromen had ze twee zusjes. Haar ouders waren twee Quilava's. Elke nacht gaven de twee haar een nachtzoen en wiegden haar in slaap. Als ze wakker werd, gingen ze samen wat leuks doen. Maar, helaas. Hoe meer ze er over nadacht, hoe meer tranen er over haar wangetjes liepen. En, hoe meer geluid er uit haar kleine keeltje kwam. Ze merkte niet dat de pokémon grommend wegliepen. Haar ogen zaten vol met tranen, dus kon ze het niet zien. Ze kon niks horen omdat ze zelf overal doorheen huilde. Zo bleef ze op haar steen zitten, terwijl haar vacht langzaamaan steeds natter werd door haar tranen.

Satoko liep door het Magma Terrain, het was al laat. De meeste lagen al te slapen en waren verstopt op een veilig plekje. Hij was niet moe. Hij had geen zin om te slapen. Elke keer werd hij eraan herinnert dat hij Mayumi al een tijd niet meer had gezien. Misschien had ze wel een ander gevonden waar ze partner mee wou worden. Hij kon de gedachte niet uitstaan en hakte naast hem een kleine steen door. Zijn zwaard moest nodig weer geslepen worden. Ondertussen was hij op een plek aangekomen waar allemaal vuur pokémon lagen, de meeste ervan waren Cyndaquils. Het was stil, te stil. Normaal hoorde je nog wel een vuurvonkje knetteren. Hij liep verder, het was voor hem te eng hier. Het was behoorlijk heet, maar hij had er geen last van. Zijn vacht was te dik om ook maar kou of warmte te voelen van buiten. Ineens.. in de verte hoorde hij een vreselijk geluid, iets wat hij nog nooit eerder gehoord had. Hij draaide z'n oren om het geluid beter te kunnen horen. Snel begon hij erop af te rennen. Een aantal obstakels vernielde hij met z'n zwaard. Bij elke zwiep hoorde hij een knarsend geluid wat betekende dat het niet echt beter ging met z'n zwaard.
Hij kwam steeds meer dichterbij. Zijn oren deden pijn van het geluid, maar hij kon niet stoppen met rennen. Hij moest kijken wat het was. Misschien was er wel een pokémon in nood, die vast zat in een val. Daar verderop zag hij een Cyndaquil zitten op een grote steen. Hij minderde zijn snelheid om geen geluid te maken. Zo kon de pokémon niet schrikken van hem. Eenmaal bij de Cyndaquil ging hij naast de steen op z'n kont zitten. Het vreselijke geluid bleek dus een huilende Cyndaquil te zijn. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij stond op, liep naar de pokémon toe zodat hij ervoor stond en begon hem zachtjes op de natte wangetjes te likken. ''Stil maar,'' fluisterde hij.

Het was lekker stil op de Magma Terrain. Force had ervoor gekozen om aan de rand van de Magma Terrain te overnachten. Zodat hij de volgende dag zijn training op deze plek kon beginnen. Gedachten schoten door zijn hoofd heen. Van allerlei verschillende dingen. Maar waar hij het meest aan dacht was Secret. Die kutkind. Hij zat aan de winnende kant, tenminste. Hij had wel de meeste klappen uitgedeeld zover hij wist. En toen gebruikte ze de Volt Explosie. Waarom kon hij geen volt Explosie hebben? Het enige wat hij had was groene ogen, die konden op lichten. Hij keek sip naar de grond. Hij had gehoord dat zijn zus, Secret. Zelfs een oorlog had gestopt met de Volt Explosie. Zo sterk was de aanval dus. En hij zou haar dan ook niet kunnen bijhouden. En alles wat hij riep in de grot. Dat hij Suerte wou erven en dat hij heel Suerte zou laten versteld staan. Niet eens 1 dag later, ging Suerte uit elkaar. Hij had zichzelf gewoon voor schut gezet. En nu, kon hij zijn moeder en 2 broertjes nergens vinden. Waren zijn zus en vader nog steeds slecht. Hij was helemaal alleen. Er rolde een traan over zijn wang. Hij sloot zijn ogen rustig. Nee, nu moest hij nu niet huilen. Dat maakte hem alleen maar een grotere watje. Hij veegde de tranen weg en keek om zich heen. Het was zo stil. Tot er opeens een luid gekrijs te horen viel.
Force ging op 4 poten staan de richting waar de gekrijs vandaan kwam. Het eerste wat hij zag was een witte gedaante, al snel zag hij dat het een Absol was. Daarnaast zag hij een Cyndaquil. Dat was duidelijk de pokemon die aan het huilen zat. Zo maakte de Cyndaquil iedereen wakker. ''Hallo daar, Cyndaquil, Absol, '' Hij bekeek de Cyndaquil van top tot teen. Ze was rond de 2 weken oud. Hoogstwaarschijnlijk had ze haar ouders verloren. Of was er iets anders ergs gebeurd. Anders zou je toch niet huilen midden in de nacht? De Frons op Force zijn gezicht veranderde in een glimlacht. Nu hij er over na dacht, hij huilde daarvoor ook nog. ''Force, Ik heet Force.'' Hij keek beide Tear en Satako aan rustig aan. ''Hoe heet jullie?''

(Niet dat het erg is, maar mijn account heet Satoko. En je hebt nogal veel typfouten in je post.)

Een pikachu kwam ook deze kant op. Blijkbaar had hij het ook gehoord, het gekrijs van de Cyndaquil. Eigenlijk vroeg hij zich af wie het gekrijs niét hadden gehoord. ''Hoe heet jullie?'' vroeg de pokémon. Satoko vond het nogal onbeschofd dat hij dat zo vroeg. ''Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet,'' antwoorde hij een beetje nijdig. Hij snoof. Hij liet z'n kont zakken en ging zitten. Hij zou geen aandacht besteden aan de pikachu. Hij bekeek de Cyndaquil van top tot teen. Blijkbaar was het nog niet zo oud, hooguit 2 á 3 weken. Misschien had ze een nachtmerrie. Of hadden haar ouders haar hier per ongeluk achtergelaten. ''Wat is er gebeurd?'' Vroeg hij op een bezorgde toon. ''Ben je je ouders kwijt?'' Hij hield z'n kop schuin, om geïnteresseerd over te komen op de Cyndaquil. Om niet te overhaast over te komen vroeg hij weer wat. ''Laten we eerst maar beginnen met iets anders. Wat is je naam?'' Vroeg hij vriendelijk. Hij toverde een glimlach op z'n gezicht. ''Mijn naam is Satoko. Dat hoef je niet te onthouden. Maar zodat je weet dat ik geen vreemdeling ben. Ik zal je geen kwaad of pijn doen. Alleen je houd de hele buurt hier wakker met je harde geluid.'' vertelde hij rustig.

Niet merkend dat er een Pokémon dichterbij kwam, bleef de kleine Cyndaquil door huilen. Meer kon ze niet. Qua ontwikkeling liep ze achter, omdat ze niemand had om mee te praten. Dat kon ze dus ook nog niet. Ze had niks geleerd van haar ouders of familie, of van andere Pokémon, omdat ze niemand kende.
Plots likte hiemand haar over haar wangetjes. Meteen sloot ze haar bekje en keek ze de Pokémon, een Absol, aan. Ze lachte. Met haar kleine armpjes gaf ze de Absol een knuffel. Hij deed haar denken aan een hele grote pop, ofzo. Hij leek in ieder geval niet echt. Ze had in haar korte leventje namelijk nog nooit zoiets groots gezien. Ze hoorde zijn woorden. Stil maar, had hij gezegd. Ze wist niet wat het betekende, maar de kalmte in zijn stem maakte haar nog rustiger. Bij het horen van een andere stem keek ze om. Daar stond een Pikachu. Hij leek echter. Hij was tenminste niet zo groot. ''Haayaa!'' riep ze vrolijk. 'Force, Ik heet Force. Hoe heet jullie?' Ze keek hem met grote ogen aan. Waar had die gek het over? Achja. Misschien moest ze hem na zeggen! 'Flos heet,' sprak ze. Flos klonk in haar oren logischer dan Force, en het woord heet viel op in zijn zin. Daar maakte ze dus Flos heet van. De grote knuffel zei iets, maar zoals gewoonlijk kon de kleine Cyndaquil er niks van verstaan. Ze besloot maar mee te brabbelen. ''Ik.. Tear!'' Ze lachte luid. Ze wist wat 'Ik' betekende, en ze wist haar naam. Tear. De grote knuffel vroeg haar iets. Ze snapte er echter niks van, tot hij naar haar naam vroeg. Naam. Dat woord kende ze ook! ''Ik Tear!'' riep ze vrolijk. De grote knuffel zei nog iets. Het enige wat ze eruit begreep was dat hij lief was. Knuffels konden altijd lief zijn, dacht ze. En dat hij Satoko heette. ''Saokko..'' Ze fronste. Wat was dat een moeilijke naam!

Satoko glinsterde in z'n oogjes. Hij vond Tear zo schattig. Vooral toen zij hem een knuffel gaf. ''Ik Tear!'' riep de kleine Cyndaquil vrolijk. ''Saokko..'' zei ze ook. Hij moest grinniken vanwege dat ze zo die namen uitsprak. Blijkbaar kon ze nog niet praten en vond hem een grote knuffelbeer. Zachtjes begon hij haar weer te likken, maar dit keer op haar kleine, zachtje snoetje. Satoko had helemaal geen aandacht meer voor Force. Hij had niet eens meer in de gaten of hij er nog was. Dit was trouwens de eerste keer dat hij een baby pokémon zag en deze nog wel zonder ouders. ''Ken je het woordje papa of mama?'' Vroeg hij nieuwsgierig. Misschien kon ze hem dan vertellen waar haar ouders waren. ''Heb je mama of papa gezien? Zijn ze weg?'' Vroeg hij kalm, hij wou niet dat ze weer ging huilen. Maar zo te zien was ze al zo rustig dat ze waarschijnlijk niet opnieuw in huilen uit zou barsten.

'Ken je het woordje papa of mama? Heb je mama of papa gezien? Zijn ze weg?' vroeg de grote knuffel. De kleine Cyndaquil, Tear, haalde diep adem. ''Nee. Ikke niet kennen.'' Ze bedoelde dat ze haar ouders niet kende. Ze wist natuurlijk wat een mamapapa was. Althans, dat dacht ze. Ze had geen idee welke van de twee ouders de Mama was, en welke de papa. De woorden kende ze wel. Dit kwam omdat ze buiten verschillende kindjes 'mamaa!' en 'papaa!' had horen roepen. Een kleine Pokémon leerde snel, dus die twee woorden bleven in haar geheugen gegrift staan. Ze fronste opeens. Ze keek naar haar handje. ''Oeewh,'' mompelde ze. Op de 'achtergrond' zag ze de lava. Ze liet haar handje zakken en richtte haar blik op het rode spul. ''Wasta?'' vroeg ze. Zou de knuffel haar begrijpen met haar vervormde 'Wat is dat', of zou hij denken dat ze gestoord was en zou hij dan weglopen? In haar koppie kwamen vele vragen naar boven, in haar eigen persoonlijke taaltje. Als ze ze hardop zou stellen, zou niemand haar begrijpen. Dat wist ze maar al te goed. Daarom besloot ze het op een andere manier te doen. Ze sprong van de steen af en liep naar de lava toe. ''Waa?'' vroeg ze, terwijl ze met haar kleine handje naar de kokende lava wees.

''Wasta?'' Vroeg Tear aan hem. Ze sprong van de steen af en liep vooruit. ''Waa?'' Vroeg ze nog een keer terwijl ze met haar kleine handje naar iets wees. Hij draaide zich om en zag daar kokendhete lava. Geschrokken deinsde hij achteruit. Hij was nergens bang voor en kon zowat tegen alles.. Maar voor lava moest je niet bij hem wezen. Het ergste wat hem is overkomen is dat hij een keer in kokendhete lava is gestapt zonder te kijken. Hij lette toen op iets anders. Sindsdien heeft hij een klein litteken onder z'n vacht op z'n rechter achterpoot. Het doet geen zeer, maar hij kan 't nog wel voelen als hij erop drukt. Hij luisterde geconcentreerd naar de Cyndaquil. Hmm.. Wasta, wat zou dat betekenen? Was dat? Of iets anders. Ineens schoot het hem te binnen, natuurlijk. Wat is dat? ''Ehhm,'' hij schraapte z'n keel eventjes snel. ''Dat is kokendhete lava,'' verder kwam hij niet toen hij zag dat er een aantal luchtbellen er vanaf kwamen. Er spatte er een met een luide knal uit elkaar. Een aantal druppels landde net voor hun. Zijn ogen stonden wijd open. ''Ga d'r maar niet in,'' waarschuwde hij. ''Ik hou niet zoveel van dat rode spul,'' en hij stond nog steeds met zijn ogen wijd open te kijken naar de poel. Hij probeerde naar adem te happen.

'Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet,' antwoorden Satoko. Force keek hem even vies aan maar besloot er geen aandacht aan te besteden. 'Wat is er gebeurd? Ben je je ouders kwijt? Laten we eerst maar beginnen met iets anders. Wat is je naam? Mijn naam is Satoko. Dat hoef je niet te onthouden. Maar zodat je weet dat ik geen vreemdeling ben. Ik zal je geen kwaad of pijn doen. Alleen je houd de hele buurt hier wakker met je harde geluid.' Force bleef de Cyndaquil aankijken, misschien zou het beter zijn om haar ouders te zoeken. 'Haayaa!' Riep de Cyndaquil opeens, 'Flos heet,' sprak ze daarna. Force glimlachte weer. Zo deed hij vroeger ook, hij riep wat anders. Hij riep Fosh. Toen ging alles opeens snel. De Cyndaquil stelde zich voor als Tear. En Satoko vroeg waar haar ouders waren, de cyndaquil wist het duidelijk niet. Daarna vroeg ze naar lava. Wat het betekende. Voordat Force antwoord kon geven. Gaf Satoko het al. 'Dat is kokendhete lava, Ga d'r maar niet in, Ik hou niet zoveel van dat rode spul.' Force knikte, ''Het kan niet zoveel kwaad, het is namelijk een vuur pokemon, die kunnen tegen lava. Zover ik weet,'' Mompelde Force. ''Is het niet beter om haar ouders te zoeken in plaats van een hele gesprek te voeren met haar,'' mompelde hij daar snel achterna. En als ze de ouders niet konden vinden. Konden ze de Cyndaquil net zo goed naar een andere pokemon uit de Cyndaquil evolutieproces brengen.

Opnieuw begonnen de twee Pokémon in hun taal te brabbelen. De kleine Cyndaquil sloot haar ogen en concentreerde zich, zodat ze kon ontcijferen wat de twee zeiden. 'Ehhm.. Dat is kokendhete lava. Ga d'r maar niet in.. Ik hou niet zoveel van dat rode spul,' zei de grote knuffel. Hierop reageerde Flos met: 'Het kan niet zoveel kwaad, het is namelijk een vuur pokemon, die kunnen tegen lava. Zover ik weet. Is het niet beter om haar ouders te zoeken in plaats van een hele gesprek te voeren met haar?' Ze fronste. Oh, dus het was goed? Voorzichtig bracht ze haar handje naar de lava en stak deze er in. Het was even stil, voor ze vrolijk begon te lachen. ''Lekker!'' riep ze overhyperd. Ze zette haar andere voorpoot er in, en sprong er toen met haar hele lichaam in. Het stukje waar zij stond was ondiep, dus niet gevaarlijk. Vrolijk begon ze met haar handen in de lava te spetteren, waardoor de lava alle kanten op vloog. Ze vergat dat Flos en Knuffel daar niet tegen konden. Ze voelde hoe de lava haar aderen verwarmde. Iets begon op haar rug te prikkelen, en voor het eerst schoot het vuur uit haar rug. Het voelde als een opluchting. Het kriebelde een beetje in haar maag. Zo'n fijn gevoel wat je altijd voelde als je ergens van genoot. Vrolijk sloeg ze met haar handjes nog een keer op de lava.

''Het kan niet zoveel kwaad, het is namelijk een vuur pokemon, die kunnen tegen lava. Zover ik weet. Is het niet beter om haar ouders te zoeken in plaats van een hele gesprek te voeren met haar?'' Hij luisterde niet zo aandacht naar Force maar hoorde wel wat hij zei. Hij begon rustig tegen te spreken. ''Misschien is het wel handig om te weten wat haar naam is en kunnen we haar naam aan anderen vertellen, zodat zij misschien iets weten.'' antwoordde hij met een sarcastische stem. Hij keek hem vuil aan. Die Force moest zich niet zo bemoeien. Satoko kon tegen veel dingen, maar niet tegen tegenspreken. ''En trouwens, ik vond haar het eerst en zoveel energie steek jij d'r nou ook weer niet in. Dus van mij mag je ophoepelen, moet je is kijken hoeveel die Cyndaquil plezier heeft. En wie heeft dat gedaan? Moi.'' Hij kwam zelfverzekerd over en keek met een arrogante blik naar Force. Hij had zin om de Pikachu in mootjes te hakken met z'n zwaard. Dat had hij de laatste tijd wel vaker. Maar er was één probleem. Hij had het al een tijdje niet meer geslepen en z'n klauwen waren ook niet meer tiptop fijn scherp. Satoko liep naar Tear toe. Hij ging naast haar zitten en keek naar de blije blik op haar kleine koppie. Het vuur kwam al uit haar rug vandaan geschoten. Gelukkig zat hij ietsje van haar vandaan, anders was hij ook geroosterd. Hij had angst voor lava, maar het kon dit keer niet zoveel kwaad. De Cyndaquil zat wel met haar pootjes in het lava te spatten, maar dat maakte hem niet zoveel uit. ''Ik wil niet onbeleefd doen,'' zei hij keurig. ''Maar iets minder spatten met lava mag ook wel.'' Zijn ogen glinsterden weer van geluk. Hij had zich volgens hem eigenlijk niet meer zo gelukkig gevoeld sinds hij Mayumi ontmoet had. Ineens kreeg hij een idee in z'n kop. Hoe zou Tear het vinden als hij haar meenam, veilig op zijn rug, haar te trainen en op te leiden en haar sterker en machtiger maken. Ze had toch geen ouders, en ze stoorde iedereen hier toch een beetje. Hij hield z'n kop dichterbij de Cyndaquil. ''He, Tear,'' fluisterde hij zachtjes. ''Wat zou je ervan vinden als ik je naar een veilige plek breng? Dan stoort niemand ons en bescherm ik je voor deze nacht,'' vroeg hij met een deftige stem.

'Misschien is het wel handig om te weten wat haar naam is en kunnen we haar naam aan anderen vertellen, zodat zij misschien iets weten,' had de grote knuffel gezegd. ''Ik Tear!'' riep Tear luid. Haar zachte, melodieuze stemmetje sloeg over bij het roepen. Verbaasd keek ze naar de grote Knuffel. Hij zei nog iets, iets over de lava. Dat woord kende ze! Zo had de grote Knuffel het lekkere spul genoemd. Spatten.. Ze keek vol verbazing naar haar handen en toen naar de lava. Ze sloeg er een keer met haar hand op. Lava schoot alle kanten op. Dat was dus spatten! Vrolijk keek ze de Knuffel aan. Hij had haar gevraagd of ze daarmee wilde stoppen, dus dat deed ze. 'He Tear,' fluisterde de knuffel. 'Wat zou je ervan vinden als ik je naar een veilige plek breng? Dan stoort niemand ons en bescherm ik je voor deze nacht?' Ze fronste, proberend zijn taal te ontcijferen. Breng. Dat kende ze. Ik breng, jij brengt, wij brengen. Ja! Veilig en Beschermen.. Ja, dat kende ze ook. En Nacht. Fronsend keek ze voor zich uit. Hij wilde haar brengen naar een veilige plek om de nacht te beschermen? Ze fronste. Plots werd ze bang. De grote knuffel wilde haar meenemen! Haar ontvoeren! Ze sprong angstig de lava uit en verschool zich achter de Pikachu, Flos. Die was niet eng. Want hij was ook nog jong! Hij zou haar niks doen, dacht ze.

Een Kleine Quilava liep over de Hete stenen en en lava delen hij probeerde niet in de magma tevallen die was erg heet zelfs teheet voor een Quilava. Hij zag opeens een klein groepje pokemon een Absol een Pikachu en een ....... Die was zo klein dat het bijna niet tezien was. het was een Cyndaquil. Het was nog een aardige afstand die hij moest lopen voordat hij bij de groep was. Dus dat ging die eerst maar eens lopen. na een paar Minuten was hij bij het groepje aangekomen hij zag niemand die hij kende." eeeh... Hallo!" Zei Castor. Toen hij bij het groepje was. Toen hij de kleine Cyndaquil die die achter een Pikachu zag zitten hij liep er naar toe en zei.met een klein kinderlijk stemmetje."Hey!"mischien zou de Cyndaquil net uit een ei zijn .

'Misschien is het wel handig om te weten wat haar naam is en kunnen we haar naam aan anderen vertellen, zodat zij misschien iets weten,' had Satoko gezegd. 'En trouwens, ik vond haar het eerst en zoveel energie steek jij d'r nou ook weer niet in. Dus van mij mag je ophoepelen, moet je is kijken hoeveel die Cyndaquil plezier heeft. En wie heeft dat gedaan? Moi.' Force mompelde even wat. ''Volgensmij heb ik tot nu toe meer gedaan dan jou. Het betekend niet dat een Cyndaquil bang moet zijn voor lava als jij dat bent,'' zei ij op een irritant toontje. 'Wat zou je ervan vinden als ik je naar een veilige plek breng? Dan stoort niemand ons en bescherm ik je voor deze nacht,' had Satoko gevraagd aan Tear. Even later rende Tear bang achter Force. ''Volgens mij mag ze mij meer,'' mompelde hij. 'Eeeh ... Hallo!' Hoorde hij iemand opeens zeggen. Force draaide zich rustig om en bekeek de Quilava die op hen kwam aflopen. ''Misschien ben jij wel haar vader,'' zei hij rustig. ''Ehh, ken jij misschien de ouders van deze Cyndaquil?'' Er verscheen een grote glimlach op het gezicht van de Pikachu.

'Volgens mij mag ze mij meer,' had Flos gezegd. Natuurlijk begreep Tear het niet.'Ehh.. Hallo!' Bij het horen van een onbekende stem keek de kleine Cyndaquil op. Bij haar stond een Quilava. 'Hey,' zei hij, zijn stem kinderlijk. Tear trok een pruillip en keek boos. Vervolgens gaf ze de Quilava een klap tegen zijn wang. Ze vond hem eng. 'Misschien ben jij wel haar vader.' Boos keek Tear Flos aan en gaf ze hem een bitchclap. ''Niet papa!'' riep ze boos en ze wees naar Castor. ''Gewoonie,'' sprak ze droogjes, waarmee ze gewoon niet bedoelde. 'Ehh, ken jij misschien de ouders van deze Cyndaquil?' vroeg Flos aan de Gek. Gek was een goede naam voor die nieuwe, vond Tear. En Knuffel was geen Knuffel meer. Knuffel was beer! Grote, enge beer! Ze fronste. Plots herinerde ze zich iets. Ze deed een stap naar voren, zodat ze voor de neus van de Gek stond. Het vlammetje op haar rug begon te branden en ze opende haar bek. Helaas kwam er geen vuur uit, maar veel rook. In een mum van tijd was het hele terrein bedekt, en kon je niks meer zien. Ze keek fronsend om zich heen en liep rond, hopend op een wonder waardoor de rook zou verdwijnen. Helaas gebeurde er geen wonder. Het enige wat er gebeurde was dat ze met een plons de lava in viel. In het ondiepe gedeelte, natuurlijk.

Even voor de duidelijkheid:
De gek = Castor
Flos = Force
De Knuffel/Beer = Satoko

Force keek hoopvol naar Tear die een pruillip trok en boos keek. Vervolgens gaf ze de Quilava een klap tegen zijn wang. Force deed zijn moeite om niet te lachen. Toen draaide ze zich opeens boos op en gaf hem een bitchclap. 'Niet papa!' riep ze terwijl ze naar Castor wees. 'Gewoonie,' sprak ze daarna droogjes. Force keek haar raar aan. Wat zou gewoonie betekenen? Gewoon. Dat woord kon hij er in verstaan. En ie? misschien bedoelde ze niet. Gewoon niet. Force wreef even over zijn kin, diep in gedachten verzonken bleef hij voor zich uit staren. Opeens verscheen er een rookwolk. Force keek geschrokken naar de kleine Cyndaquil waarvan de aanval vandaan kwam. In een mum van tijd kon Force niks meer zien. Een die zucht verliet zijn bek. Hij ging op vier poten staan en sloot zijn ogen. Snel daarna opende hij ze weer. Nu gloeide zijn ogen geelgroen. Hij kon dan ook een beetje in de rook kijken. Hij liep rustig richting de Cyndaquil en tilde hem op uit de lava. ''We gaan opzoek naar je ouders, oke?'' Zei hij rustig. Hij keek voor zich op de grond. Er zat nog steeds lava op de grond. ''Of tenminste bij iemand die op je kan passen,'' Hij zette Tear weer neer op de niet, lava gedeelte.

Twee gloeiende ogen werden zichtbaar. ''Oeeewh,'' sprak de kleine Cyndaquil, Tear. Ze stak haar handjes uit naar de gedaante die langzaam naar haar toe kwam. Ze zag alleen een silhouet. Haar kinderbrein begreep dit niet, dus ze zag niet dat het een Pikachu, Flos dus, voorstelde. Uiteindelijk werd hij duidelijker. Hij tilde haar op en zette haar op de grond. ''Oogjes mooi!'' riep ze vrolijk, voor ze haar hand uitstak om er aan te voelen. Toen haar vinger zijn oog raakte, voelde ze hoe vochtig deze was. Er zat een soort slijm om het oog. Vrolijk porde ze met haar andere hand in zijn andere oog. Hierna haalde ze haar handen uit zijn ogen. ''Jij moe ogen doezjen!'' riep ze vrolijk, omdat ze vond dat zijn ogen vies waren. Dus, moest hij ze douchen. Ze kón wel een beetje praten. Maar, het kostte veel moeite. Bovendien klopten de woorden meestal niet. Goed praten kon ze niet, dus. Sommigen noemden het brabbelen, in plaats van praten. Ze keek Flos aan. Plots voelde ze de hitte weer door haar aderen stromen, haar rug begon te vlammen, en.. Een Sintel, die groter was door de hitte van de lava, vloog richting Flos. Lachend klapte Tear in haar handjes, hopend dat ze Flos had geflambeerd.

'Oogjes mooi!' riep de Cyndaquil vrolijk. Force glimlachte blij. Hij sloot zijn ogen even en toen hij ze weer opende zat er opeens een handje in zijn oog. Ze porde er in en met haar andere hand in Force zijn andere oog terwijl Force het uitgilde. 'Jij moe ogen doezjen!' Riep de Cyndaquil vrolijk. Force wreef pijnlijk over zijn ogen. ''Aww,'' mompelde hij. Hij opende ze weer. De rook was ondertussen weggegaan. Mee met de wind. Opeens begon haar rug vlam weer te vlammen en schoot ze een sintel op hem af. Force deed snel zijn handjes voor zijn gezicht. Er zat een kleine brandvlek op zijn vacht. Force keek geeïriteerd naar de Cyndaquil die blij in haar handjes zat te klappen. ''Laten we je ouders zoeken,'' probeerde hij aardig te zeggen. Hij keek even naar zijn vacht. Er zat een grote zwarte blek. Wat zonde. ''Waar heb je je ouders voor het laatst gezien?'' Zei Force weer helemaal vrolijk. Hij pakte de Cyndaquil bij zijn handje vast die nu helemaal glibberig was van het prikken in zijn ogen. En trok hem rustig mee naar voren niet wetend welke kant hij op liep.

Sorry, Satoko, Castor. Maar, we hebben een soort iets bedacht, dus moesten Force & Tear samen weg. I'm sorry.

Helemaal vrolijk slaakte Tear een kreetje toen Flos haar handje beet pakte. 'Laten we je ouders zoeken,' had Flos gezegd. Tear had niks laten merken, maar ze had zo het gevoel dat dit niet ging gebeuren. Hij had haar gevraagd wanneer ze haar ouders voor het laatst gezien had. ''Nooit. Nooit gesien,'' sprak ze zielig. Ze keek Flos verbaasd aan. ''Ik wakker worde uit ei. Hiermaal allee!'' riep ze tragisch. Ze keek even om zich heen en keek Flos grinnikend aan. Het vlammetje op haar rug ging uit, terwijl ze haar glibberige handje uit die van Flos trok. ''Verstoppuhur!'' riep ze hysterisch, waarmee ze bedoelde dat ze graag verstoppertje wilde spelen. Dat had ze nog nooit gedaan. Maar, ze wist wel hoe het ging. Veel pokémon hadden het gedaan terwijl zij toe had gekeken. Ze rende vrolijk een rondje om Flos, voor ze zich boven op hem stortte, hopend dat hij op zijn rug zou vallen. Ze keek hem vrolijk aan. ''Flos izzum!'' riep ze vrolijk, waarmee ze dus 'Flos is hem!' bedoelde, ookal kwam het er een beetje vreemd uit. Ze rende een rondje om Flos heen, voor ze haar bek opende en een rookgordijn creëerde. Vrolijk rende ze weg. Ze beende zich een weg door de lava, voor ze aan de andere kant van het magma terrain het gebied uit rende. Als Flos haar had gezien, zou hij eerst helemaal om de lava heen moeten. En, tegen de tijd dat hij dat had gedaan, zou hij haar waarschijnlijk al kwijt zijn. Ze grinnikte en rende door.

'Nooit. Nooit gesien,' sprak ze zielig. Force keek Tear even verbaasd aan. Had ze haar ouders nooit gezien? ''Ik wakker worde uit ei. Hiermaal allee!'' riep ze tragisch. Force grinnikte even, ze was wakker geworden uit een ei. Maar wat betekende hiermaal? Hermaal? Helemaal! Misschien bedoelde ze helemaal. Dus helemaal alleen. 'Verstoppuhur!' riep Tear hysterisch. Force keek haar verbaasd aan. Dat kon hij wel verstaan. Ze bedoelde verstoppertje! Ze rende rondje om Force heen. Snel daarna sprong ze boven op Force. Met een luide klap viel Force op de grond. 'Flos izzum!'Hoorde hij Tear roepen. Force stond snel op en keek naar Tear die nog een rookgordijn creëerde. ''Tear! Wacht!'' Riep hij nog. Maar Force betwijfelde of Tear hem zou horen. Force sloot snel zijn ogen. Eenmaal geopend lichtte ze weer groen op. Hij ging op 4 poten staan en rende op 4 poten om het magma heen. Het zou lang duren, daarom besloot hij een paar aanvallen te gebruiken. Hij gebruikte zijn Snelle aanval in combinatie met behendigheid. Zo zou hij veel sneller zijn dan normaal. En had hij kans om Tear bij te houden. Op 4 poten, achter Tear aan rennend. Verdween hij van het Magma Terain.