Een grijze gedaante bewoog zich over de Peaceful Plains. Ze schoof op haar buik en kwam door middel van haar armen en benen vooruit. Het ging traag, heel traag, maar ze kwam vooruit. Achter zich liet ze een rood spoor. Haar ademhaling ging onregelmatig, maar.. ze leefde. Dat was het belangrijkste. Ze leefde, en ze was terug. Maar of ze het kon laten merken? Nee.. Daar had ze de kracht niet voor. De grijze gedaante was een Raichu, genaamd Shadow. Zij was tijdelijk het gebied uit gegaan om de oorzaak van haar geheugenverlies te vinden. Maar het enige wat ze had kunnen vinden was haar grootste vijand die haar door een smerig trucje bijna gedood had. Shadow had helemaal van waar ze aangevallen was naar hier moeten kruipen, maar het was gelukt. Hier waren bekenden die haar vast wel wilden helpen. Haar armen waren bijna helemaal bebloed. Ze gebruikte ze om zich voort te bewegen, maar met veel pijn en moeite. Na al die kilometers plofte ze met een zucht op haar buik om haar armen te laten rusten. Haar benen hadden ook geholpen met voortbewegen, maar waarschijnlijk waren er botten in gebroken waardoor ze er niet veel kracht op kon zetten.

Niet alleen haar wonden deden pijn. Steeds als ze moest denken aan haar ex-partner leek haar hart weer te breken. Wat zou hij wel niet van haar denken? Als hij haar zo zou zien, zou hij dan verscheurd worden van spijt dat hij niet achter haar aan was gegaan? Maar Shadow zelf vond het beter zo. Ze had liever dat zijzelf zo gewond was dan dat hij misschien wel dood was. Zo meedogenloos was Shade wel. Hij zou iedereen doden die in de weg stond. Shadow had met hem willen praten. Dat had ze gedaan.. of.. toch niet? Shadow concentreerde zich zo veel ze kon, maar ze kon zich niks meer herinneren. Zelfs niet de terugreis! Ze wist alleen nog dat ze hier lag, en dat ze zou sterven als er niemand kwam. Haar ademhaling werd jachtiger. Eén oog had blijkbaar een flinke klap gehad, want hij voelde dik en Shadow kon hem niet open krijgen. Het andere oog opende ze een klein beetje. Niks, behalve gras. Ze probeerde een elektrische aanval, maar het enige wat er uit haar wangen kwamen waren een paar kleine vonken. Ze liet een 'rochelende' zucht horen. Waarschijnlijk kwam ze hier nooit op tijd weg.. Ach, ze stierf dan tenminste in het gebied dat ze haar thuis kon noemen..

Alleen toegang voor Amore, Evening en Riolu. =o Denk ik. =o

Ook een ander gedaante liep over de velden genaamd de Peacefull plains heen. Een beige gedaante met een blauwe rug, lopend op vier poten, met zijn kop laag. Evening zwierf weer rond op de Peacefull plains. De plek waar Shadow laatst nog van hem weg was gelopen, op zoek naar iemand die haar het antwoord op haar vragen kon geven, haar kon helpen, maar tegelijkertijd ook haar kon doden. Een vlaag van paniek ging door zijn lijf heen. Wanneer zou ze nou terugkomen? Of beter gezegd, zou ze nog wel terugkomen? Hij wou beslist niet dat ze dood was gegaan. Ze hadden nog maar zo kort samen van het leven kunnen genieten.. Maar hij liep hier dus omdat hij in zijn eentje niet iets wist om te doen. En dit was de plek waar hij hoopte dat Shadow weer terugkwam. Hij sloot zijn ogen, en liep zachtjes neuriënd door. ''Everything I know is wrong.... Everything I do, it's just comes undone ...And everything is torn apart...'' zong hij zacht, terwijl hij zich concentreerde op de wind die door zijn vacht blies. Gelukkig regende het hier niet, maar verder was het geen lekker weer. De wind was niet lekker, maar net te koud om van te genieten. ''That's the hardest part..'' zong hij nog als laatste. Maar wanneer hij zijn pootje neerzette voelde hij dat het gras op die plek nat was. Maar hoe kon dat, als de rest niet nat was? Het was dan in ieder geval geen regenwater. Nieuwsgierig opende Evening zijn ogen en keek richting de grond. hij tilde zijn poot op, en zag dat deze rood was. Rood van bloed. Evening keek vies, en veegde zijn poot af aan een stuk schoon gras. Toen hij wat beter keek, zag hij dat er een heel rood spoor over het gras liep. ''Oh Shi...'' schold hij. Er moest iemand heel erg gewond zijn. Hij trok een vastberaden blik, en tilde zijn bovenlichaam op, zodat hij op twee poten stond. Onderzoekend keek hij naar het gras, en hij volgde het bloedspoor door ernaast te lopen. Het duurde niet lang voordat er iets in zijn gezichtsveld verscheen. Niet zomaar iets, maar hetgeen dat hij het meest had gevreesd. Het was Shadow, en het was duidelijk dat het bloedspoor door haar gemaakt was. Ze lag zelf helemaal onder het bloed. ''SHADOW!'' riep Evening hard en paniekerig uit, en rende op vier poten naar haar toe, aangezien hij dan sneller was. Eenmaal bij haar lichaam aangekomen wist hij meteen wat hij zou doen. Hij legde zijn pootjes onder haar buik, en tilde daarna een kant voorzichtig op, en rolde Shadow daarmee op haar rug. Zo kon ze vrijer ademen, en kon hij haar gezicht tenminste goed zien. Ook die zag er niet goed uit. Hij bekeek haar eens goed. Een van haar ogen was blauw en dik, bijna al haar lichaamsdelen waren bebloed en haar poten lagen in een rare houding, waarschijnlijk gebroken. ''Shadow!'' riep hij tegen haar, en aaide haar over haar wang. ''Shadow.. zeg iets.. alsjeblieft..'' zei hij zacht, en het verdriet in zijn stem was duidelijk te horen.

Ergens in de verte klonken voetstappen. Van twee voeten, die langzaam dichterbij kwamen. Shadow kende een heleboel Pokémon die op twee poten konden lopen. Ze wist niet wie het was, maar hoopte wel dat het een bekende was. ''SHADOW!'' klonk plotseling een zeer bekende stem. Hoewel Shadow wilde dat een bekende naar haar toe kwam had ze gehoopt dat het níet Evening was geweest. Haar hart zonk naar haar maag als een baksteen. Ze hoorde dat hij naar haar toe rende op vier poten. Ze voelde al snel een poot onder haar buik. Voorzichtig! wilde ze fluisteren, maar ze kreeg geen woord uit haar keel. Ze voelde hoe ze op haar rug gelegd werd, waardoor ze beter kon ademhalen. Ze wilde Evening bedanken, maar kreeg nog steeds geen woord uit haar keel. Het was niet duidelijk te zien dat haar buik geen wonden had, doordat ze zich erover verplaatst had. Al het andere bloed was naar haar buik gelopen en was daar 'uitgeveegd'. ''Shadow!'' klonk opnieuw die hartverscheurende stem. Shadow slikte en ze voelde hoe Evening haar wang aaide. ''Shadow.. zeg iets.. alsjeblieft..'' Het verdriet in zijn stem deed Shadow nóg meer pijn, als dat mogelijk was. ''Ie.. Iev..'' klonk zwakjes, maar meer niet. Een traan verscheen in haar dikke oog, en ook in haar andere oog. Ze wilde zeggen dat het haar speet, dat ze op zo'n moment wegging. Maar waarom? Ze had geen spijt. Het was goed geweest om te gaan, zelfs al wist ze niet meer wat er gebeurd was. Ze draaide haar kop moeizaam en gaf Evening's poot een klein likje. Hij moest weten dat ze van hem hield. Ze wilde weer bij hem zijn, zelfs al kon ze nu zo weinig. Als haar wonden geheeld waren zou ze wel alles weer kunnen.. Dan zou alles weer zijn zoals het was.. Behalve als Evening niet meer van haar hield. Bij de gedachte alleen al leek Shadow's hart weer dieper te zakken. Nee, het kon niet.. Hij hield zoveel van haar. Het was onmogelijk dat hij nu niets meer voor haar voelde dan vriendschap. En als dat zo was.. dan.. dan wat?

''Ie.. Iev..'' Was het enige wat Shadow uit haar mond kon krijgen. Het klonk erg zwak, en dat deed Evening pijn. Hij zag dat er tranen in haar beide ogen verschenen. Daarna draaide ze langzaam en moeizaam haar kop, en gaf Evening een klein likje over zijn poot. In zijn ogen kwamen langzaam tranen. Maar die schudde hij ook snel weer weg. Hij moest niet huilen, hij moest blij zijn omdat zijn partner er weer was, hoe slecht ze er ook aan toe was. Ze was er tenminste nog, en er was een kans dat ze beter werd. Maar dan moest er wel snel iets gebeuren. Hij keerde zijn blik naar Shadow, en keek diep in haar zwarte ogen. Hij kon er enkel verdriet in vinden. ''Niet huilen Shadow.. ik blijf bij je..'' fluisterde hij in haar oor, en knielde naast haar neer, en controleerde haar lichaam op wonden, zodat hij wist waar ze zaten. Hij zuchtte zachtjes, en hoopte dat Shadow dat niet hoorde. Ze was zeker zwaargewond, en als ze niet snel geholpen werd dan zou ze het misschien niet overleven. Evening slikte. Hij kon er niet aan denken, aan een leven zonder haar. Hij keek om zich heen. Niemand te bekennen. En hijzelf was te klein om Shadow op te tillen, en ergens mee naartoe te brengen. ''Ik moet hulp roepen..'' zei hij ineens. ''Anders kom je hier nooit levend weg..'' hij draaide zijn koppie naar Shadow, en glimlachte zwakjes. ''En dat kan ik niet laten gebeuren.'' Daarna liep hij enkele meters van haar weg, en ging daar op de grond zitten. Zijn kop richtte naar de lucht, en zijn mond opende langzaam. Hij liet daarna een roep horen . Een roep om hulp.

Met snelle passen beende een kleine Pikachu door de gebieden. Ze kwam vele gebieden tegen. De weg door het bos vond ze zelf het fijnste. Daar kon je je gedachten even uit je kop zetten om op de weg te letten. Maar, dat was eigenlijk al niet meer nodig. Rennen was hun tweede natuur. Pokémon knalden niet zo snel meer tegen een boom aan, hoe hard ze ook gingen. Toen ze eindelijk het bos uit was, ging ze steeds sneller rennen. Haar Agility schakelde ze aan, zodat ze super snel over het gebied heen raasde.
Na een tijdje kwam ze eindelijk aan bij Evening en Shadow. ''Wat is er, Evening?'' vroeg ze gespannen. Ze keek om zich heen. Plots zag ze Shadow liggen, zwaargewond. ''Shadow!'' riep ze uit. Haar stem sloeg nog net niet over. Ze rende op Shadow af. ''Wat is er gebeurd?'' vroeg ze aan Evening, zonder haar blik van Shadow af te wenden. Misschien hadden ze haar toch niet alleen moeten laten gaan. Het was een geluk dat ze nog leefde, alhoewel Amore niet het gevoel had dat Shadow lang zou blijven leven als niemand haar hielp. Amore dacht na, maar legde haar hand uiteindelijk op Shadow's kop. Er was iets echt niet goed. Snel liet ze Shadow los. Misschien zou haar eigen volt Shadow's volt op hol laten slaan. En, dat zouden ze er niet bij kunnen hebben. Daarom deed ze een stap naar achteren en haalde even diep adem, om haar volt weer op peil te krijgen, zodat er niks zou gebeuren met Shadow als ze haar aanraakte.

Een paar meter van Amore verwijderd, volgde een Riolu. Zijn sterke zwarte pootjes droegen hem razendsnel door het landschap. Het duurde dan ook niet lang voordat hij het bos achter zich had gelaten en door het lange gras van de Peaceful plains racete. Wolken stuifmeel en stukjes gras vlogen omhoog. Hij zag dat Amore een Agility begon te gebruiken en al snel was ze nog maar een klein geel stipje. Dat ze beide zoveel vaart maakte had een reden. Evening had namelijk om hulp geroepen.
Heel rustig, om ongelukken te voorkomen, minderde Riolu vaart. Uiteindelijk stond hij bij Evening, Shadow en Amore. zijn rode oogjes werden groot. "S-shadow.." stamelde hij. 'Wat is er gebeurd?' hoorde hij Amore zeggen, een vraag die Riolu zichzelf ook al had gesteld. Hij zakte door zijn pootjes en knielde voor haar neer. Een naar gevoel kroop in zijn lichaam, arme Shadow. Hij beet zacht op zijn lip, ze hadden haar nooit alleen moeten laten gaan, hoe graag ze dit ook had gewild. Bezorgd legde hij zijn handje op haar hoofd, "Ze heeft dringend verzorging nodig," mompelde hij zacht. Hij stond weer op en keek Evening en Amore met een ongeruste blik aan.

''Niet huilen Shadow.. ik blijf bij je..'' Evening's stem was niet langer hartbrekend. Nu was het rustgevend. Ze voelde zich sterker door zijn aanwezigheid. Ze wilde opstaan en hem omhelzen, vertellen over alles wat ze maar wist, maar helaas, dat kon ze niet. ''Ik moet hulp roepen..'' klonk zijn stem opeens. Shadow knikte zwakjes. Ja, hulp. ze wilde niet sterven en zeker niet in deze toestand naast hem. ''Anders kom je hier nooit levend weg..'' Shadow hoorde hoe hij van haar weg liep. Iets wat niet goed voelde, maar tegelijkertijd ook weer wel. Ze hoorde zijn roep om hulp. Een roep die ze zelf had beantwoord als zij hier niet lag, maar iemand anders. Een roep die ze hopelijk nóóit meer hoefde te horen. Al snel hoorde ze de vlugge pootjes die van een Pikachu moesten zijn. ''Wat is er, Evening?'' De gespannen stem van Amore gaf Shadow weer een vreselijk gevoel. Ook haar kreet deed Shadow niet veel goed. ''Shadow!'' Ze hoorde haar pootjes naderen en kon haar zwakjes aankijken. ''Wat is er gebeurd?'' vroeg Amore. Shadow wilde het uitleggen, maar wist niet wat er gebeurd was. Ze wist alleen nog dat ze hier lag, helemaal gewond, en dat Evening haar toen gevonden had. Shadow voelde Amore's handje even op haar hoofd. Amore haalde hem er echter al snel af. Ze hoorde dat ze een stap naar achteren deed en voelde toen een ander handje op haar voorhoofd. Die van Riolu. Ze was verbaasd dat ze hem niet had horen aankomen. Misschien was dat wel omdat ze zich op Amore had geconcentreerd. ''Ze heeft dringend verzorging nodig,'' klonk Riolu's vriendelijke stem. het was geweldig om zulke vrienden te hebben. Ze wilden haar allemaal helpen. En ze wilden ahar verhaal horen.. Wat zouden ze wel niet zeggen als het bleek dat Shadow geen verhaal had? Zouden ze teleurgesteld zijn? Shadow zuchtte moeizaam. Eerst moest ze maar genezen. Ze wist dat Riolu daar redelijk wat vanaf wist. Ze hadden ooit samen hun wonden verzorgd. Nu Shadow erbij nadacht was ze eigenlijk best vaak gewond geraakt. Gelukkig waren er altijd wel Pokémon die haar hadden geholpen. Pokémon op wie ze altijd kon rekenen, zoals Riolu, Amore en Evening. Gelukkig had zij hen ontmoet..

Nadat hij de roep om hulp had laten horen, keek Evening gefocust rond. Hopelijk zou het niet al te lang duren voordat er iemand aankwam die hem kon helpen met het wegbrengen van Shadow. Zijn ogen werden groter toen hij in de verte iemand zag lopen. Het kwam steeds dichterbij, en tot zijn opluchting zag Evening al gauw dat het Amore was. ''Wat is er, Evening?'' zei ze vervolgens gespannen. Evening antwoordde niet, want Amore zag Shadow al liggen. ''Shadow!'' riep ze verbaasd uit. ''Wat is er gebeurd?'' vroeg ze daarna aan Evening. Evening liet een frons op zijn kopje zien. ''Ik weet het niet, Amore.. ik vond Shadow hier in deze staat...'' Hij zag dat Amore haar pootje op Shadow's hoofd legde. Ze zou vast koorts hebben, door die wonden. Evening liep naar Amore toe, en keek nog steeds geshockeerd naar haar wonden, al had hij ze net ook al bekeken. Al snel kwam er een tweede helpende Pokémon aan. Nog een bekende. Riolu kwam in een snelle vaart richting Evening, Shadow en Amore. Ook hij keek met grote ogen naar Shadow, en legde ook net als Amore zijn handje op haar hoofd. "Ze heeft dringend verzorging nodig," zei hij vervolgens. Evening zuchtte zacht. Ja, dat wist hij al. Daarom had hij ze natuurlijk geroepen. Hij schraapte zachtjes zijn keel. ''Dat is ook de reden waarom ik geroepen heb. Ik kan haar niet alleen tillen..'' Daarna wendde hij zin kopje weer naar Shadow, en keek haar aan. Ze had niks gezegd nadat Riolu en Amore waren gekomen. Hij glimlachte zeer zwakjes. ''Het komt goed, Shadow..'' zei hij zacht. Daarna keek hij naar Amore en Riolu. ''Ze moet hier in ieder geval weg. Willen jullie me helpen met tillen?'' vroeg hij licht gefrustreerd aan de twee.

'Ze heeft dringend verzorging nodig,' waren de woorden van Riolu. Amore fronste. Ze legde haar hand weer op Shadow's hoofd en sloot haar ogen. Ze besloot zich te concentreren. Wanneer een Pokémon zich slecht voelde, klopte zijn/haar hart sneller, waardoor het bloed sneller door zijn/haar aderen stroomde. Bij een Electrische Pokémon geldde dit dus ook voor de volt. Amore fronste plots. Hmmn, vreemd. Om een of andere reden had ze gedacht dat Shadow buiten bewustzijn was. Maar, dat was ze niet, blijkbaar. Anders was haar hart wel wat rustiger. Amore haalde haar hand van Shadow's hoofd af en fronste. Shadow kon zich niet bewegen, dacht ze. Anders had deze vast wel iets gezegd. Toch hoorde ze alles wat zij zeiden. 'Ze moet hier in ieder geval weg. Willen jullie me helpen met tillen?' Amore schrok op. Ze was helemaal in gedachten verzonken. Geschrokken keek ze van Evening naar Shadow. ''T-Tillen?'' vroeg ze gechoqueerd, terwijl ze keek naar de Raichu. De zwaarste van hun allemaal. Ze merkte niet dat ze haar hand nog op Shadow's hoofd had, tot ze voelde hoe haar volt weer samen ging met die van Shadow. Het kon geen kwaad nu ze haar volt onder controle had, maar toch voelde het vreemd. Shadow had iets duisters. Misschien.. Amore fronste en keek Riolu en Evening aan. ''Ze voelt en hoort nog alles,'' sprak ze zacht. ''Ik denk dat het het handigste is als ze zo kalm mogelijk is terwijl we tillen, niet waar?'' Ze hief haar wenkbrauwen op. Zoja, dan moest ze veel moeite gaan doen. Want, als zij Shadow optilde, zou haar hart harder gaan pompen. Dan zou haar volt sneller door haar lichaam, en omdat ze Shadow vasthield, zou het ook door Shadow heen gaan. Dit zou voelen als Adrenaline. Dat voelde meestal heerlijk, dus het zou geen kwaad kunnen. Misschien zou Shadow zich er juist wat beter door voelen, maar, ze wist niks zeker.

'Dat is ook de reden waarom ik geroepen heb. Ik kan haar niet alleen tillen..' sprak Evening. Riolu hield vragend zijn kop een tikkeltje scheef. Tillen? Was dat wel zo handig? Misschien had Shadow iets gebroken en verging ze van de pijn als ze haar zouden optillen. Bovendien, Shadow was niet de lichtste. 'Ze moet hier in ieder geval weg. Willen jullie me helpen met tillen?' hoorde hij Evenings stem weer zeggen. Amore was degene die hierop reageerde. 'Ze voelt en hoort nog alles. Ik denk dat het het handigste is als ze zo kalm mogelijk is terwijl we tillen, niet waar?' Riolu schraapte zachtjes zijn keel. Helpen wilden hij altijd, maar haar tillen leek hem niet de beste manier. "Ik vraag me af of.." even viel hij stil en wende hij zijn blik medelevend naar Shadow. "Is haar tillen wel zo'n slim idee? Misschien heeft ze wel iets gebroken en dan kan het behoorlijk pijnlijk zijn als we haar gaan verplaatsen," vervolgde hij. Zijn rode ogen gingen weer richting Amore en Evening. "Misschien is het handiger als we haar gewoon hier laten en het dan zo comfortabel mogelijk voor haar maken." Zonder dat hij om zich heen had gekeken wist Riolu dat de Peaceful plains talrijk was aan middelen waarmee je goed wonden kon verzorgen. "Dan behandelen we haar wonden ook hier. Er zijn hier genoeg middelen die je ervoor kunt gebruiken." Riolu zuchte zacht en richte even zijn blik op zijn gebroken arm.

Opnieuw voelde Shadow een hand op haar voorhoofd. Ze wist dat dit die van Amore was. Wat Amore deed was voor Shadow even niet belangrijk, zolang het maar íets met haar genezing te maken had. ''Het komt goed, Shadow..'' klonk Evening's stem zacht. Het komt goed.. Dat wilde Shadow heel graag geloven. Maar of het zo was, dat was maar de vraag. Haar probleem was niet opgelost door haar bezoekje aan het andere gebied. En nu ze niet wist wat er gebeurd was, was ze geen stap dichterbij de oplossing. Ze besloot zich weer te concentreren op wat de anderen zeiden. ''T-Tillen?'' Amore was duidelijk gechoqueerd. Shadow onderdrukte een grinnik terwijl ze verder luisterde. ''Ze voelt en hoort nog alles,'' sprak Amore zacht. ''Ik denk dat het het handigste is als ze zo kalm mogelijk is terwijl we tillen, niet waar?'' Shadow knikte een klein beetje, al viel het waarschijnlijk niet op. vervolgens klonk Riolu's stem. ''Ik vraag me af of..'' Hier stopte hij echter alweer. gelukkig vervolgde hij het al snel. ''Is haar tillen wel zo'n slim idee? Misschien heeft ze wel iets gebroken en dan kan het behoorlijk pijnlijk zijn als we haar gaan verplaatsen.'' Shadow wilde zuchten en hem zeggen wat ze vond. Het was waar, maar er was toch geen andere manier om haar te verplaatsen? Of moest ze opeens vleugeltjes krijgen en naar een veilige plek vliegen? ''Misschien is het handiger als we haar gewoon hier laten en het dan zo comfortabel mogelijk voor haar maken. Dan behandelen we haar wonden ook hier. Er zijn hier genoeg middelen die je ervoor kunt gebruiken.'' Nee! wilde Shadow roepen. Nee, dat was geen goed idee. Riolu was een geval apart. Hij dacht slim na, maar vergat daarbij soms ook logisch te denken. Zag hij dan niet in hoe gevaarlijk het was om een zwaargewonde op een open veld te laten liggen? Zelfs met iemand er bij was dat zeer onlogisch. Shadow zou veel liever in een holle boom of zoiets liggen. Beschutting, dat was nu belangrijk. En.. als hier zoveel kruiden waren, kon Amore best af en toe heen en weer rennen. Of ze namen nu wat mee. Zolang Shadow maar niet hier hoefde te blijven liggen. Als ze dat wel deden, zou ze al haar kracht bij elkaar schrapen en zelf de Plains af kruipen. Ze zou alles, maar dan ook echt álles doen om van de onbeschutte Plains weg te komen.

''Nee, Riolu,'' was Amore's reactie. ''Ze moet hier weg. We kunnen haar niet laten liggen. Stel dat de Lustro ineens komt? Wij kunnen de Lustro niet weg houden. Je moet nagaan dat Shadow en ik grote vijanden zijn van hen.'' Ze haalde diep adem, maar herinnerde zich plots iets. ''Het tillen gaat niet lukken. Riolu heeft een gebroken arm, en Shadow weegt volgens mij evenveel als ik en Eve bij elkaar,'' sprak ze droog. Ze keek even naar Shadow. ''Sorry Shad,'' mompelde ze droogjes. ''Ik heb een idee,'' sprak ze. Ze grijnsde breed. ''We maken een soort.. drager. Daar leggen we haar in. Dan hoeven we haar alleen daarin te tillen. Daaronder maken we wieletjes. Dat is makkelijk, heb ik eerder gedaan. Je pakt gewoon wat dikke takken uit en geeft die de goede vorm. Zodra dat klaar is, maak je ze aan het bedding. Dan heb je een soort.. Auto.'' Ze grijnsde haar tandjes bloot. ''Het werkt, ik weet het zeker. Ik heb lang genoeg bij de mens gezeten om het uitgeprobeerd te hebben.'' Met een frons op haar kop dacht ze terug aan haar laatste bezoek aan de mens. Haar autootje was vernield. Dat vond ze eigenlijk best wel zonde, maarja. ''We hoeven het ding dan alleen nog maar te duwen. Dat is véél en véél makkelijker dan tillen.'' Ze grijnsde, maar kleurde een beetje bleek bij het idee dat ze Shadow zelfs maar op die drager moest gaan tillen.

''T-Tillen?'' had Amore geshockeerd aan hem gevraagd. Evening knikte hevig. Nog steeds had ze haar hand op Shadow's hoofd. ''Ze voelt en hoort nog alles,'' sprak ze daarna zacht. Evening snoof licht gefrustreerd. ''Ja, dat weet ik'' antwoordde hij tegen haar. Shadow had net nog tegen hem gepraat. Nou ja, praten kon je het ook weer niet noemen, want ze had alleen zijn halve naam uit haar mond kunnen krijgen. ''Ik denk dat het het handigste is als ze zo kalm mogelijk is terwijl we tillen, niet waar?'' ging ze verder. Evening knikte. ''Ze moet zo stil mogelijk liggen, en als we haar dan op een goede manier tillen, dan kan er niet veel fout gaan'' antwoordde hij. Evening stond al klaar om Shadow op te tillen, tot Riolu begon te spreken. "Ik vraag me af of.." daarna zweeg hij even, terwijl hij naar Shadow keek. "Is haar tillen wel zo'n slim idee? Misschien heeft ze wel iets gebroken en dan kan het behoorlijk pijnlijk zijn als we haar gaan verplaatsen," Zei hij verder. Hij keek even naar Amore, en ook naar Evening. "Misschien is het handiger als we haar gewoon hier laten en het dan zo comfortabel mogelijk voor haar maken.. Dan behandelen we haar wonden ook hier. Er zijn hier genoeg middelen die je ervoor kunt gebruiken." Evening zuchtte. Altijd had iemand wel een andere mening dan hem. Het was waar, het kon pijn doen als ze aan een deel tilden dat gebroken of gewond was, maar hij voelde ergens dat hij deze keer gelijk had. Hij wou Shadow hier gewoon niet laten liggen, en dat moest een reden hebben. ''Nee, Riolu,'' klonk er, gelukkig van Amore. Dan waren er meer mee eens dat ze hier weg moest. Evening focuste zich op Amore, en bleef luisteren naar wat ze te vertellen had. ''Ze moet hier weg. We kunnen haar niet laten liggen. Stel dat de Lustro ineens komt? Wij kunnen de Lustro niet weg houden. Je moet nagaan dat Shadow en ik grote vijanden zijn van hen.'' Evening knikte. Natuurlijk. Ze lag hier gewond in een groot open veld, een perfecte situatie voor de Darkside. Een makkelijke kans om Shadow te doden, en als ze met meerdere waren, misschien de rest ook. ''Het tillen gaat niet lukken. Riolu heeft een gebroken arm, en Shadow weegt volgens mij evenveel als ik en Eve bij elkaar,'' Evening grinnikte heel zachtjes bij het laatste deel van haar zin. Daar hield hij echter snel weer mee op, want het was natuurlijk nogal lullig voor Shadow. Niet dat hij haar dik vond.. Ze was gewoon mollig, en dat vond hij juist leuk aan haar. ''Sorry Shad..'' zei ze daarna droogjes, en op Evening's gezicht kwam een kleine vermaakte glimlach. ''Ik heb een idee,'' zei ze ineens, en op haar gezicht verscheen een brede grijns. Evening keek haar raar aan. Had ze een idee? ''We maken een soort.. drager. Daar leggen we haar in. Dan hoeven we haar alleen daarin te tillen. Daaronder maken we wieletjes. Dat is makkelijk, heb ik eerder gedaan. Je pakt gewoon wat dikke takken uit en geeft die de goede vorm. Zodra dat klaar is, maak je ze aan het bedding. Dan heb je een soort.. Auto.'' Evening schudde verbaast zijn kop. Een auto? hij had dat soort dingen wel eens zien rijden ja. Grote stale vierkante rijdende dingen, gemaakt door mensen. Amore ging nog even door, maar Evening hoorde dat niet meer. Zijn gedachten gingen naar vroeger, toen hij klein was en voor de eerste keer zo'n ding zag. Hij keek zijn ogen uit naar het ding, waarvan de wielen al minstens drie keer zo groot waren als hemzelf. Groot genoeg om hem makkelijk te kunnen verpletteren. Maar dat deden ze niet, want de mensen zaten binnenin die dingen, en bestuurden ze. De mensen in het gebied waar hij vroeger woonde waren vriendelijk tegen Pokémon, daar had hij wel geluk mee gehad. Hij heeft genoeg verhalen gehoord van Pokémon die als slaven zijn gebruikt door mensen, of zelfs geschopt en geslagen werden als ze iets niet goed deden. Evening slikte, en schudde zijn kop, waarmee hij gelijk uit zijn droom viel. Hij keek om zich heen. Amore keek hem aan, met een grijns op haar kop. Evening krapte op zijn kop. ''Euhm.. ik vind het een geweldig idee, Amore!'' zei hij breed glimlachend. ''Maar wie gaan er zoeken? Er moet een iemand bij Shadow blijven, voor de zekerheid. Als er dan iets gebeurd kan diegene de anderen roepen'' Evening zweeg even, en dacht na. Hem maakte het erbij niet uit of hij bij Shadow zou blijven, of takken moest zoeken. Als hij Shadow maar kon helpen uit deze benarde situatie.

Oke, Amore, Evening en Shadow maakte duidelijk dat Shadow echt naar een andere plek moest. 'Ze moet hier weg. We kunnen haar niet laten liggen. Stel dat de Lustro ineens komt? Wij kunnen de Lustro niet weg houden. Je moet nagaan dat Shadow en ik grote vijanden zijn van hen,' sprak Amore. Riolu knikte, ja dat was waar, maar hòe wilde ze haar dan verplaatsen? Hij kon in ieder geval niet veel doen met zijn arm en of het Amore en Evening zou lukken om Shadow pijnloos te tillen.. Plots kwam Amore met een idee. Riolu keek op en luisterde geboeid. 'We maken een soort.. drager. Daar leggen we haar in. Dan hoeven we haar alleen daarin te tillen. Daaronder maken we wieletjes. Dat is makkelijk, heb ik eerder gedaan. Je pakt gewoon wat dikke takken uit en geeft die de goede vorm. Zodra dat klaar is, maak je ze aan het bedding. Dan heb je een soort.. Auto. Het werkt, ik weet het zeker. Ik heb lang genoeg bij de mens gezeten om het uitgeprobeerd te hebben.We hoeven het ding dan alleen nog maar te duwen. Dat is véél en véél makkelijker dan tillen.' Riolu grijnsde, geniaal. Ook Evening leek het een gloed plan te vinden. "Oke, laten we dan maar meteen beginnen," zei Riolu, dit keer wat opgewekter, "Ik verzamel wel het materiaal." Zonder verder nog op antwoord te wachten zette hij zich af en rende hij naar de dichstbijzijnde boom. Amore zou het wel niet goed vinden dat hij voor de zoveelste keer in een boom klom, maar Shadow was op dit moment belangrijker dan zijn gebroken arm. Hij sprong omhoog, zette zich af via de stam en maakte toen een scherpe draai terwijl hij een Iron tail gebruikte. Zijn gloeiende staart raakte een tak, die onmiddelijk brak en op de grond neer kletterde. Vervolgens deed Riolu dit nogmaals, totdat hij twee vrij stevige takken bij elkaar had verzameld. Met zijn hand pakte hij een tak beet en sleepte hij deze de richting op waar Amore, Shadow en Evening zich bevonden. Omdat hij nou eenmaal niet twee bruikbare armen tot zijn beschikking had, moest hij nog een keer heen en weer lopen om de tweede tak te kunnen pakken. Uiteindelijk lagen ze beide evenwijdig tegenover elkaar. Riolu glimlachte, deze konden ze goed gebruiken voor de drager. Er moesten nu alleen nog grote stevige bladeren tussen worden geknoopt. Even wende Riolu zijn blik naar Shadow. Hij vroeg zich af hoe lang ze dit nog vol kon houden. Ze moesten zo snel mogelijk die ... auto af zien te maken. Haar wonden hadden dringend verzorging nodig.

'Euhm.. ik vind het een geweldig idee, Amore!' had Evening gezegd. Amore had gegrijnsd. Fijn. 'Maar wie gaan er zoeken? Er moet een iemand bij Shadow blijven, voor de zekerheid. Als er dan iets gebeurd kan diegene de anderen roepen,' sprak hij hierna. Amore knikte. Hier had ze al aan gedacht. Riolu zei: 'Oke, laten we dan maar meteen beginnen.' Amore knikte opnieuw. 'Ik verzamel wel het materiaal,' sprak hij hierna. Hij rende weg, voor Amore nog maar iets kon zeggen. Ze gromde binnensmonds toen hij weer in een boom klom, maar besloot er deze keer niks over te zeggen. Hij kwam al snel weer terug met een tak, en even later met nog één. Hij liet zo ongeveer zien wat er moest gebeuren. Tenminste.. Hij legde het zo neer dat zelfs Shadow, met haar dichte ogen, het zou begrijpen. Amore richtte haar blik op Evening. ''Eve, zorg jij ervoor dat de takken een beetje een redelijke vorm hebben? Zodat een uitstekend takje niet de hele tijd in Shadow's buik loopt te porren?'' vroeg ze droogjes aan Evening. ''Ik en Riolu gaan geschikt materiaal zoeken. Bijvoorbeeld de takken, voor de wielen. We pakken dan dikke takken. Jij moet die ff de vorm van een wiel geven. Dan zorg ik wel dat ik iets vind om alles goed in elkaar te zetten, zodra dat allemaal geregeld is.'' Amore keek Evening en Riolu aan. ''Ik denk dat Shadow het sowieso fijn vindt als jij hier blijft, Evening. Daarom zullen wij de takken hiermee naar toe sleuren, zodat jij ze hier kan snijden, en tegelijk op Shadow kan passen. Misschien kan je ondertussen wel ff wat in elkaar zetten ofzo, weet ik het. Maarja.. Ik en Riolu zullen dan alle dingen halen die we nodig hebben.'' Ze merkte dat ze in de herhaling viel, maar dat boeide haar op het moment weinig.

Amore zei precies wat Shadow dacht. Wat geweldig, dat ze vaak zo op één lijn zaten. ''Het tillen gaat niet lukken. Riolu heeft een gebroken arm, en Shadow weegt volgens mij evenveel als ik en Eve bij elkaar,'' sprak ze daarna droog. Ja, dat zou een probleem worden. Shadow was inderdaad de lichtste niet. Misschien moest ze maar eens nadenken over afvallen. ''Ik heb een idee. We maken een soort.. drager. Daar leggen we haar in. Dan hoeven we haar alleen daarin te tillen. Daaronder maken we wieletjes. Dat is makkelijk, heb ik eerder gedaan. Je pakt gewoon wat dikke takken uit en geeft die de goede vorm. Zodra dat klaar is, maak je ze aan het bedding. Dan heb je een soort.. Auto,'' ratelde Amore. Shadow dacht er even over na. Auto..? Wat een gek woord. Maar, het idee klonk goed. ''Het werkt, ik weet het zeker. Ik heb lang genoeg bij de mens gezeten om het uitgeprobeerd te hebben.'' Aha, een idee van de mensen dus. Maar die van hen werd toch wel minder vervuilend? ''We hoeven het ding dan alleen nog maar te duwen. Dat is véél en véél makkelijker dan tillen.'' Duwen, dat klonk niet vervuilend. En het klonk inderdaad makkelijker dan tillen. ''Euhm.. ik vind het een geweldig idee, Amore!'' klonk toen Evening's stem. ''Maar wie gaan er zoeken? Er moet een iemand bij Shadow blijven, voor de zekerheid. Als er dan iets gebeurd kan diegene de anderen roepen.'' Shadow wist al meteen wie ze bij haar wilde, maar het was natuurlijk de keuze van de andere drie Pokémon wie bleef. Zij kon nauwelijks iets zeggen en zich ook niet goed bewegen. Maar, als ze slim nadachten, zouden ze weten wat het beste was voor Shadow. ''Oke, laten we dan maar meteen beginnen,'' sprak Riolu toen. 'Ik verzamel wel het materiaal.'' Shadow hoorde zijn voetstappen, die steeds zachter en zachter klonken. Blijkbaar rende hij weg, naar een boom toe of zoiets. Niet veel later kwam hij terug. Shadow hoorde dat hij iets achter zich aan sleepte. Een tak. Vervolgens rende hij weer weg, om nog een tak op te halen. Zodra die er ook lag ging hij weer gewoon staan en klonk Amore's stem. ''Eve, zorg jij ervoor dat de takken een beetje een redelijke vorm hebben? Zodat een uitstekend takje niet de hele tijd in Shadow's buik loopt te porren? Ik en Riolu gaan geschikt materiaal zoeken. Bijvoorbeeld de takken, voor de wielen. We pakken dan dikke takken. Jij moet die ff de vorm van een wiel geven. Dan zorg ik wel dat ik iets vind om alles goed in elkaar te zetten, zodra dat allemaal geregeld is.'' Amore had zeker een goed gevoel voor leidinggeven. ''Ik denk dat Shadow het sowieso fijn vindt als jij hier blijft, Evening. Daarom zullen wij de takken hiermee naar toe sleuren, zodat jij ze hier kan snijden, en tegelijk op Shadow kan passen. Misschien kan je ondertussen wel ff wat in elkaar zetten ofzo, weet ik het. Maarja.. Ik en Riolu zullen dan alle dingen halen die we nodig hebben.'' Van binnen barstte Shadow's vrolijkheid los. Evening zou bij haar blijven, precies zoals ze gehoopt had. Natuurlijk had ze het ook wel goed gevonden als Riolu of Amore was gebleven, maar.. ze wilde gewoon eventjes met Evening alleen zijn. Langzaam draaide ze haar kop om naar de drie Pokémon te kijken. Gelukkig waren zij langs gekomen, en niet iemand anders. Nu.. moesten Riolu en Amore de materialen halen, zodat Evening alleen bij haar bleef.

"Oke, laten we dan maar meteen beginnen," zei Riolu, nadat de plannen waren gemaakt."Ik verzamel wel het materiaal." Voordat Evening of Amore nog iets konden zeggen, sprong hij al weg, en sprintte hij naar een boom toe. Evening keek even raar, maar verder maakte het hem niks uit. Als Amore Riolu nu ging helpen, kon hij bij Shadow blijven. Misschien zou ze straks eindelijk kracht hebben om iets te zeggen.. Evening vond het raar om naar haar te kijken, en dingen tegen haar te zeggen, zonder dat ze iets terug kon zeggen. Het maakte hem verdrietig. Een geluid van takken die op de grond kletterden kwam van de kant vandaan waar Riolu daarnet naartoe was gesprint. Evening wendde zijn blik er even naar toe, en zag Riolu al weer aan komen lopen met takken in een van zijn handen, die hij meesleepte en uiteindelijk bij hun neerlegde. Evening keek naar Amore, en zag dat ze haar blik op hem gevestigd had. ''Eve, zorg jij ervoor dat de takken een beetje een redelijke vorm hebben? Zodat een uitstekend takje niet de hele tijd in Shadow's buik loopt te porren?'' vroeg ze, weer op zo’n droge toon. Evening moest hierdoor weer glimlachen. ‘’Natuurlijk Amore, alles om ervoor te zorgen dat Shadow een zo comfortabel mogelijk bedje krijgt.’’ Zei hij vrolijk tegen haar. Daarna ging Amore verder. ''Ik en Riolu gaan geschikt materiaal zoeken. Bijvoorbeeld de takken, voor de wielen. We pakken dan dikke takken. Jij moet die ff de vorm van een wiel geven. Dan zorg ik wel dat ik iets vind om alles goed in elkaar te zetten, zodra dat allemaal geregeld is.'' Evening knikte hevig. Hij vond het allemaal prima. Hij kon daardoor bij Shadow blijven, en ook nog werken aan de au… auto. Hij werd weer aangekeken door Amore. ''Ik denk dat Shadow het sowieso fijn vindt als jij hier blijft, Evening. Daarom zullen wij de takken hiermee naar toe sleuren, zodat jij ze hier kan snijden, en tegelijk op Shadow kan passen. Misschien kan je ondertussen wel ff wat in elkaar zetten ofzo, weet ik het. Maarja.. Ik en Riolu zullen dan alle dingen halen die we nodig hebben.'' Evening grinnikte. Ze zei precies wat ze net had gezegd, met zijn gedachten erbij. Evening zuchtte zacht. ‘’Is goed hoor Amore, ik regel het wel..’’ antwoordde hij met een kleine glimlach, en keek daarna om naar Shadow. Hij zou wel alvast takken gaan snijden, totdat Amore en Riolu uit het zicht verdwenen waren, dan zou hij weer proberen met Shadow te praten. Hij hoopte dat ze dan wel normaal terug kon antwoorden. Hij pakte een tak met zijn ene poot vast, en hield zijn andere poot er verticaal boven. Hij bewoog zijn poot naar beneden en in een paar milliseconden had hij door de tak heen gehakt. Het ging zo snel dat het bijna niet zichtbaar was. Een stuk tak viel op de grond, en Evening keek kritisch naar het uiteinde van de tak die hij nu in zijn handen had. Niet mooi genoeg, want hij hakte er nog enkele kleine stukjes vanaf. Zo, nu was het niet scherp meer. Hij draaide de tak om, en deed de andere kant ook. Precies zoals hij de eerste kant had gedaan. Daarna zuchtte hij even, maar met een tevreden glimlach. Het lukte, en het ging nog snel ook. Hij keek even naar Shadow, en daarna keek hij om of Riolu en Amore nog bij hun stonden, of dat ze al weg waren gelopen om de materialen te halen. Het maakte hem eigenlijk niet zoveel uit. Iets zei hem dat Shadow iets tegen hem wou zeggen. Met langzame passen liep hij richting Shadow, en ging naast haar in het zachte gras liggen. Hij toverde een hartverwarmende glimlach op zijn gezicht, terwijl hij naar Shadow keek.

Amore vroeg aan Evening of hij de takken wat meer een redelijke vorm wou geven. 'Zodat een uitstekend takje niet de hele tijd in Shadow's buik loopt te porren?' Riolu grinnikte zachtjes, maar zette al gauw weer een serieuze blik op toen ze verder ging met spreken. Het waren veel woorden, maar het kwam erop neer dat zij en hemzelf materiaal gingen verzamelen en Evening hier zou blijven bij Shadow. Riolu knikte en wende zijn blik even naar Shadow. "We zijn zo weer terug Shadow, nog even volhouden," sprak hij zacht. Vervolgens keerde hij zich om en rende hij samen met Amore weg (sorry voor godmodden), op zoek naar verdere materiaal die ze konden gebruiken voor de zogehete auto.

"Deze zijn vast goed," riep Riolu. Hij sprong uit de boom en reikte Amore de grote bladeren toe die hij had geplukt. Ze waren lang en groot genoeg, met meerdere van deze konden ze vast een geschikte drager maken. Nu alleen nog iets waarmee ze het vast konden maken. Riolu liet zijn blik door de omgeving wenden. Zoiets als touw kon je hier niet vinden, maar was er dan geen andere oplossing? Zijn blik viel op een aantal insectpokémon, hangend in een boom. Een grijns verscheen op zijn gezicht, perfect. Even draaide hij zich om richting Amore, "Ik ben zo terug." Vervolgens liep hij de richting op waar de Pokemon zich bevonden.

"Eehm.. Hallo?" voorzichtig tikte Riolu een Spinarak aan. Deze opende slaperig zijn ogen en keek toen de Riolu met een verbaasde blik aan. Riolu glimlachte vriendelijk. "Zou jij ons misschien kunnen helpen? We moeten een drager voor onze vriendin maken, ze is gewond en we kunnen haar zo niet verplaatsen," begon hij uit te leggen. Zijn vrije arm wees richting het material dat ze hadden verzameld. "Wijzelf kunnen het niet aan elkaar vastbinden, maar jou draad misschien wel." De Spinarak keek even van het materiaal naar Riolu en weer terug. Toen knikte hij en liet hij zich op de grond zakken.

"Ben ik weer," zei Riolu vrolijk toen hij Amore had bereikt. Snel drukte hij een klein kusje op haar wang en wees hij toen naar de Spinarak die naast hem stond. "Deze Spinarak wil ons helpen met het in elkaar zetten van de auto. Zijn draad kunnen we goed gebruiken voor het vastbinden." Een grinnik verliet zijn mond toen hij hem aankeek. De Spinarak had namelijk een trotse blik op zijn gezicht. Zo te zien vond hij het wel leuk dat hij mocht helpen. Riolu zelfs was ook alweer wat vrolijker. Shadow was dan wel zwaargewond, maar het zag er naar uit dat alles goed zou komen en dit vond hij een gerustellende gedachte. Rustig keek hij Amore weer met een glimlach aan. Zou ze het een goed idee vinden? Zij was tenslotte degene die met het auto plan was gekomen.

- Sorry als het Spinarak gedoe een dom idee is xD -

'Natuurlijk Amore, alles om ervoor te zorgen dat Shadow een zo comfortabel mogelijk bedje krijgt,' waren de woorden die Evening sprak. Amore knikte. Ze mocht die Evening wel. Waarschijnlijk omdat hij zo goed was voor Shadow, die natuurlijk belangrijk voor haar was. 'Is goed hoor Amore, ik regel het wel..' sprak hij wat later. Amore knikte. ''We zien jullie zo weer,'' sprak ze rustig. Ze keek heel even toe hoe Evening een stuk hout begon te hakken. Hij deed het op de manier hoe zij het al verwachtte. Hij gebruikte zijn poten, en hakte zonder moeite een stuk hout door. 'We zijn zo weer terug Shadow, nog even volhouden,' sprak Riolu. Amore knikte. Ze zag hoe Riolu zich omdraaide, en volgde zijn voorbeeld. Ook toen hij begon te rennen, rende ze achter hem aan, zonder nog iets te zeggen tegen Shadow of Evening.

'Deze zijn vast goed,' sprak Riolu luid. Amore kneep haar ogen half dicht, terwijl ze omhoog keek. Riolu sprong uit de boom, haar blik volgde hem. Hij had grote bladeren in zijn handen, en hield deze voor zich. Amore pakte ze aan en vervolgens legde ze de bladeren op de grond. Ze bekeek ze even aandachtig. Ze waren groot en stevig, zeker handig voor de drager, ook wel bekend als auto. Ze merkte dat Riolu om zich heen keek, en liet haar blik ook over de omgeving glijden. Ze zag echter niets wat haar op ideeën bracht. 'Ik ben zo terug,' zei Riolu plots. Voor Amore ook nog maar iets kon zeggen, liep hij weg. Ietwat verbaasd keek ze hem na. Okee.. Ze ging even zitten, met haar rug tegen de boomstam. Haar blik had ze op oneindig. Ze had haar gedachten bij de auto.
Hoe zouden ze de wielen kunnen laten draaien? En, hoe moesten ze alles vast maken? Ze moesten iets plakkerigs hebben, wat tegelijkertijd stevig was, om alles vast te maken. Een touw, ofzo. Om de wielen te kunnen laten draaien, moesten ze een stang hebben die ze aan de wielen zouden bevestigen en aan de auto vast zouden maken. Zo zouden ze het kunnen laten rijden. Een stuur was niet nodig. Ze zouden de auto duwen, dus dat was geen probleem. Wel moesten de wielen wendbaar maken, anders konden ze niet sturen. Ze zouden dan de auto kunnen duwen, en als ze moesten sturen konden ze aan de ene kant, links of rechts, harder duwen. Zo konden ze, als ze naar links wilden, aan de rechterkant harder duwen: dan zou je naar links gaan. Simpel.

'Ben ik weer,' sprak de oh-zo bekende stem van Riolu. Amore schrok wakker. Een glimlach vormde zich op haar koppie. ''Hallo,'' grinnikte Amore. Zelfs nu, nu ze Shadow hielpen, wist Riolu's stem haar weer te kalmeren. Ze grijnsde toen hij haar een kusje op haar wang gaf, en hief verbaasd een wenkbrauw op toen ze de Spinarak zag. ''Hmmn?'' Ze bestudeerde het beestje even. Het zag er niet kwaadaardig uit. 'Deze Spinarak wil ons helpen met het in elkaar zetten van de auto. Zijn draad kunnen we goed gebruiken voor het vastbinden,' sprak Riolu. Amore grijnsde. ''Natuurlijk,'' sprak ze kalm. Ze stond op en keek naar de Spinarak. ''Bedankt,'' sprak ze rustig tegen deze, voor ze haar blik over het bos liet glijden. ''We hebben dan nog iets nodig. We moeten een soort.. Stang hebben. Twee, eigenlijk. Om de auto te kunnen laten rijden. Anders kunnen de wielen niet bewegen, en.. Dat lijkt me nou niet echt zinnig,'' sprak Amore, voor ze haar blik weer over het bos liet gaan. ''Ik denk dat we het beste een goede stevige tak kunnen gebruiken,'' mompelde ze zacht, terwijl ze een moeilijk gezicht trok. ''Maarja.. Die zouden we dan dunner moeten maken, zodat hij goed past in de auto. En, ik ben bang dat hij dan niet zo stevig meer is,'' sprak ze. Ze begon na te denken. Hoe konden ze dit in Arceus' naam oplossen?

''Is goed hoor Amore, ik regel het wel..'' klonk Evening's stem. Opnieuw voelde Shadow een enorme vrolijkheid door zich heen stromen. Evening zou bij haar blijven, zoals ze had gewild. Hij begon direct met de takken afhakken. Shadow zag niet hoe hij het deed, maar het klonk in elk geval alsof hij het erg snel en vervolgens ook precies deed. Shadow's gedachten namen het even over. Waarom had ze ook alweer gewild dat Evening bij haar bleef? Zodat ze hem kon vertellen dat ze nog wat voor hem voelde. Heel veel zelfs. Ze besloot weer te proberen te praten. ''Ie.. Ie..'' Shadow zuchtte. Meer dan dat kwam er niet uit, en aangezien het zacht en zwak klonk en Evening redelijk wat geluid maakte met het takken hakken was het niet te horen. Het leek er op dat Amore en Riolu weg waren, maar Shadow had ze niet weg horen lopen. Wel hoorde ze nu Evening's ademhaling, en niet het geluid van de takken die werden afgehakt. Vervolgens hoorde ze ook voetstappen en het geluid van iemand die naast haar ging zitten. Langzaam deed Shadow een poging haar ogen te openen, maar helaas kreeg ze er maar één een stukje open. Ze zag het gezicht van Evening. Zijn lieve Quilava gezicht, en zijn prachtige rode ogen. En.. een glimlach? Betekende dat dat hij geloofde dat ze beter werd? Shadow durfde daar nog niet in te geloven. Zij wist hoeveel pijn het deed. Al leek die lieve glimlach de pijn te verzachten. Iets schoot Shadow tebinnen. Als ze niet kon praten, kon ze misschien wel fluisteren. Maar, dan moest ze bij Evening's oor kunnen komen. En dan moest ze zich inspannen om omhoog te komen. Ach, dat had ze er wel voor over. Als ze hem maar kon vertellen dat ze nog steeds ongelofelijk veel van hem hield. Shadow ademde diep in en zette zich toen af met haar armen. Omdat haar poten gebroken waren kon ze die vrijwel niet gebruiken. Maar, haar armen waren genoeg. Eerst ging ze rechtop zitten.Vanaf hier kon ze makkelijk bij Evening. Maar, haar armen gebruikte ze nu als steun. Als ze die weghaalde viel ze voorover of achterover. Daarom moest ze snel en slim zijn. De arm die het dichtst bij Evening was tilde ze op en legde ze vlug om zijn nek. De ander volgde al snel, waardoor Shadow op Evening's schouders hing. Ze dacht er even niet aan dat dit misschien wel te zwaar voor hem was. Als ze hem maar de woorden kon toefluisteren die ze net op een rijtje had gezet. Opnieuw haalde ze diep adem, waarna ze haar ogen sloot en haar mond richting Evening's oor bracht. ''You know our love was meant to be. The kind of love that lasts forever. And I want you here with me, from tonight until the end of time. You should know, everywhere I go, you're always on my mind, in my heart, in my soul..'' fluisterde ze. Haar stem werd bij de laatste zin steeds zwakker. Haar greep verzwakte ook, en ze gleed van Evening af. Met een zachte plof landde ze op haar rug. Een pijnscheut schoot door ahar hele lichaam. Ze wilde zeggen dat het wel ging, voor als Evening erg geschokt zou zijn. Maar.. Dan zou ze liegen, en dat wilde ze Evening niet aan doen. In werkelijkheid schoot de gedachte door haar heen dat Evening haar niet meer leuk vond. Direct erna schoot het beeld voor haar ogen dat hij heel erg schrok van haar val. Dat was bijna nog pijnlijker. Een traan vormde zich in haar ooghoek en gleed langzaam over haar wang. Als hij haar maar begrepen had.. Ze wilde de traan wegvegen, maar kreeg niet genoeg beweging in haar arm om hem naar haar wang te bewegen. Er alleen maar aan denken deed al vreselijk pijn. Misschien had ze dit niet moeten doen. Nu had ze alleen maar nog meer last van haar lichaam. Misschien had ze gewoon moeten blijven liggen, wachtend tot Riolu en Amore terug waren met de onderdelen voor de 'auto'. Haar oren waren gespitst, al had Shadow niet het idee dat ze veel hoorde. De pijn nam al teveel van haar aandacht in beslag. Als een stem in haar oor zou fluisteren, zou ze het waarschijnlijk pas horen. Maar dat zou ze pas weten als iemand ook werkelijk iets naar haar fluisterde.

(730 woorden. Hopelijk kan iemand hier iets mee. xD)

"We zijn zo weer terug Shadow, nog even volhouden," Zei Riolu nog zacht, waarna hij en Amore wegliepen, op zoek naar nog meer geschikt materiaal. Evening keek tot ze beide uit het zicht verdwenen waren, en pakte daarna een stevige tak van de grond, en begon hem stilletjes te bekijken, omdat hij te verlegen was om Shadow aan te spreken. Hij hoorde een schuifelend geluid, maar daar besteedde hij verder geen aandacht aan. Het was vast Shadow die zich iets omdraaide om lekkerder te kunnen liggen, of zo iets. Hij snoof, keek nog even naar de tak, en hakte hem doormidden, waarna hij hem ver van zich weg wierp. Hij keerde zijn kop naar de blauwe lucht vol met mooie witte wolkjes, en keek stiekem vanuit zijn ooghoeken naar de plaats waar Shadow lag. Of liever gezegd had moeten liggen. Hij wou net omkijken toen hij een zacht pootje op zijn schouder voelde steunen. Een rilling ging over zijn rug heen, maar verdween snel weer toen hij besefte dat het Shadow was die was gaan zitten. Haar andere pootje kwam er ook bij, waardoor ze nu met een groot deel van haar gewicht op Evening's schouders liet rusten. Het was zwaar, en Evening deed zijn best normaal rechtop te blijven zitten, maar het maakte hem niet uit dat het zo zwaar was, en dat hij straks vast pijn zou krijgen aan zijn nek en schouders. Shadow was veel belangrijker. Evening hoorde Shadow diep adem halen, vlak bij zijn oor. Hij draaide zijn kop ietsje, waardoor hij haar zag. ''You know our love was meant to be. The kind of love that lasts forever. And I want you here with me, from tonight until the end of time. You should know, everywhere I go, you're always on my mind, in my heart, in my soul..'' Het duurde even voor hij de woorden in zijn hoofd vertaalde, waardoor ze goed doordrongen. Haar stem klonk zacht en zwak, maar vertederend. Evening kreeg een stekend gevoel in zijn borstkas. Bedoelde ze nou...? De greep verzwakte, en hij voelde de druk op zijn schouders kleiner worden. Niet dat dit iets goeds was, want het kwam doordat Shadow niet veel kracht had, en weer neer zou vallen. Evening strekte zijn armen uit om haar op te vangen voordat ze de grond zou raken, maar dat mislukte. Met een doffe klap kwam ze op de grond terecht. ''Shadow!'' riep Evening geshockeerd uit. Het was zijn schuld dat ze nu was gevallen. Als hij nou het eerste woord had genomen, had ze niets hoeven doen, en was ze niet gevallen. Evening knielde naast haar neer, en pakte haar van de grond af. Hij klemde zijn pootjes om haar rug heen, en drukte haar daarna tegen zichzelf aan. Hij had niet eens door dat er tranen over zijn wangen gingen, totdat hij snikte. Hij hield zijn kop tegen haar zachte vacht aan zodat hij haar hart kon horen kloppen. Het klonk echter zwak, net als haar stem. ''Shadow.. b-blijf bij me...'' bracht hij uiteindelijk schokkend uit. Wat hij ermee bedoelde wist hij zelf eigenlijk niet. Misschien dat ze niet dood mocht gaan, in leven moest blijven. Of hij wou gewoon dat alles weer werd zoals normaal. Zoals voor ze wegging. Toen ze partners waren. Het gelukkige gevoel terugkrijgen van samen zijn, voor altijd. Bij deze gedachte gaf Evening een zacht likje over Shadow's wang. ''Alsjeblieft...'' zei hij nog, met een stem vol verdriet.

Amore leek het een goed idee te vinden. Dit kon hij aflezen aan de grijns die op haar koppie verscheen. 'Natuurlijk,' zei ze en ze bedankte de Spinarak. Deze zette alleen maar een trotsere blik op en maakte zich groot door zich met zijn voorpootjes omhoog te drukken. 'Geen dank,' piepte hij met zijn kleine stemmetje, wat er erg grappig uit zag. Riolu grinnikte zachtjes en keek toen weer richting Amore. 'We hebben dan nog iets nodig. We moeten een soort.. Stang hebben. Twee, eigenlijk. Om de auto te kunnen laten rijden. Anders kunnen de wielen niet bewegen, en.. Dat lijkt me nou niet echt zinnig. Ik denk dat we het beste een goede stevige tak kunnen gebruiken. Maarja.. Die zouden we dan dunner moeten maken, zodat hij goed past in de auto. En, ik ben bang dat hij dan niet zo stevig meer is,' sprak ze. Riolu knikte en zette ook een bedenkelijk gezicht op. Hmm.. hoe konden ze dit oplossen? "Misschien kunnen we toch maar het beste een tak proberen," sprak hij uiteindelijk. Het leek hem de beste optie, er was verder niet veel ander materiaal dat ze ervoor konden gebuiken. "En misschien, als we hem zo kort mogelijk houden, hij niet zo snel buigt." Riolu liet zijn rode ogen door de omgeving wenden en zijn blik viel op een vrij grote boom. Kalm liep hij erop af en doorzocht hij de takken. De tak die hij zocht moest behoorlijk recht en stevig zijn. Ook niet al te groot, maar ook niet zo klein dat Shadow er niet meer op paste. Riolu kneep zijn oogjes tot spleetjes, dit was lastig. Uiteindelijk sprong hij de boom in en verplaatste hij zich hogerop door van tak naar tak te springen. Toen hij een meter of twee hoger zat liet hij zijn blauwe staart wit gloeien. Vervolgens sprong hij naar voren en sloeg hij ermee op een tak. Deze brak onmiddelijk en kletterde op de grond. Snel sprong Riolu zich weer een weg naar beneden, terwijl hij oplette dat hij niet met zijn arm ergens tegen aanstootte. Toen hij eenmaal weer op de grond stond liep hij naar de tak die hij had afgebroken. Met een frons keek hij ernaar. Hij was te groot, veel te groot, maar wel goed stevig en recht. Een scheve glimlach verscheen op zijn gezicht, hij had er een oplossing voor bedacht. Met zijn, nu witgloeiende vuist, sloeg hij precies in het midden. Zoals verwacht brak de tak doormidden en nog behoorlijk recht ook. Grinnikend draaide hij zich om richting Amore en wees hij ernaar, "Zo goed?" vroeg hij met een grijns waarbij zijn tandjes zichtbaar werden.

''Shadow!'' Shadow wist dat Evening het had geschreeuwd, maar het klonk dof. Alsof iemand papier in haar oren had gepropt. Het was geen fijn gevoel, en ook het gevoel dat ze haar armen niet meer kon optillen was vreselijk. Voor ze het besefte werd ze teder opgetild door Evening. Ondanks alle pijn voelde ze zich rustig bij hem. Ze wilde haar armen om hem heen slaan, maar helaas. Door de val op haar rug was ze haar gevoel verloren. Waarschijnlijk kreeg ze het nog wel terug, maar momenteel niet. Misschien kwam het ook wel door de emotionele pijn. Natte, warme tranen bereikten Shadow's vacht. Ze wilde 'niet huilen' zeggen, maar merkte dat ze zelf ook haar tranen niet meer tegen kon houden. En toen, toen klonk de stem van Evening, schokkerig en zwak. ''Shadow.. b-blijf bij me...'' Ze wilde antwoorden, maar kreeg geen woord uit haar keel. Zijn stem gaf haar echter wel de kracht terug om haar armen te bewegen. Ze tilde ze op en sloeg ze teder om hem heen. Ze hield hem stevig vast, als teken dat ze niet weg wilde gaan. En zolang het kon, zou ze bij Evening blijven. ''Alsjeblieft...'' Met heel veel moeite opende Shadow haar mond. In gedachten had ze de woorden al lang gevormd, maar ze had ze nog niet kunnen uitspreken. Net zoals zonet bracht ze haar mond zo dicht bij Evening's oor als maar mogelijk was. ''I will..'' sprak ze zachtjes, waarna ze zijn wang zwakjes likte. Ze wist niet of zijn woorden betekenden dat hij haar partner wilde zijn. Shadow had in elk geval niet de kracht om die vraag te stellen. En wat nou als Evening dat niet bedoelde..? Ach, dan zou Shadow nog steeds evenveel van hem houden. Want, echte liefde is voor altijd..

Evening sloot langzaam zijn ogen, en wachtte op een reactie die er niet kwam, en dat verwachtte hij ook niet. Dat hoefde ze ook niet, ze had al iets gezegd, terwijl het haar veel moeite kostte. Maar al snel kwam er nog een reactie. Deze keer niet met woorden, maar met daden. Evening voelde dat er twee armen om hem heen geslagen werden. Evening opende zijn ogen weer en hield Shadow's handjes zachtjes vast. ''I will..'' zei Shadow zachtjes als antwoord op de smeekbede van Evening daarnet. Daarna likte ze zachtjes over zijn wang, waardoor hij de rillingen over zijn rug kreeg. Hij zuchtte zachtjes, en keek Shadow daarna aan. Toen de rillingen verdwenen waren, gaf hij haar een vertederend likje terug. Daarna draaide hij zijn kop recht, en veegde zijn natte wangen droog met zijn pootjes. Daarna kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht. I will, had ze gezegd. Betekende dat dat ze bij hem wou blijven? En op welke manier? Gewoon dat ze niet dood zou gaan, of dat ze zijn partner weer wou worden? Evening hoopte natuurlijk ook het laatste, want zonder Shadow aan zijn zijde had hij zich meteen een stuk soberder en eenzamer gevoeld. Shadow was zijn engel, zijn licht in het duister. Als hij alleen maar aan haar dacht, dan werd hij een stuk vrolijker. Hij draaide zijn blik weer naar haar toe. Als hij nu aan haar dacht, leek het ineens zo raar. Ze waren geen partners, en dan leek het zo vreemd.. Hij begreep het zelf ook niet echt, maar zo voelde het gewoon. Maar goed. Hij moest het gewoon weer vragen, toch? Het voelde daarbij nooit echt of ze uit elkaar waren gegaan, omdat het alleen de reden had gehad dat Shadow wegging. Dat was toch niet echt uit elkaar gaan? Dat was voor hem als je niet meer van elkaar hield. Maar hij hield nog steeds zielsveel van zijn Shadow, en hij hoopte dat het wederzijds was. ''Shadow..'' begon hij met een zachte en ietwat verlegen stem, ook al had hij het al eerder in zijn leven gevraagd. ''Wil je mijn partner weer zijn?'' hij hoopte dat ze verder geen uitleg meer hoefde. Hij hield gewoon nog van haar, klaar. Hij bracht zijn bekkie weer bij haar wang, en gaf haar nog een likje over haar zachte vachtje.

Shadow voelde een zachte lik over haar wang. Een lik was meestal het teken van liefde. Vriendschappelijke liefde, familie liefde, of échte liefde. Shadow wist vrijwel zeker dat deze lik een teken was voor echte liefde. Het voelde zo lief en teder. Dan kon het haast niet anders. Ze voelde een traan over haar wang glijden, maar negeerde hem. Evening begon plotseling te spreken. Het klonk ietwat verlegen, wat Shadow wel schattig vond. ''Shadow.. Wil je mijn partner weer zijn?'' Shadow's hart sloeg een slag over. De vraag die zij niet had kunnen vragen door haar zwaktes was zonet uitgesproken door haar grote liefde. Door het geluk dat ze voelde vergat ze bijna antwoord te geven. ''Natuurlijk!'' Haar stem klonk plots een stuk opgewekter en krachtiger. Ze gaf Evening nog een lik, deze keer met alleen pure liefde. De pijn leek opeens een stuk minder erg te zijn. Misschien was de auto straks ook helemaal niet meer nodig. Ze legde haar kop teder op Evening's schouder en sloot haar ogen. Alles zou weer worden zoals vroeger. Of, misschien zelfs beter. ''It's gonna be allright..'' Ze zong heel zachtjes die ene regel. Die ene regel waar ze in geloofde. Want, met Evening als haar partner zóu alles gewoon weer goed komen. Dat kon niet anders. Shadow's liefde voor hem was door haar vertrek alleen maar sterker geworden. Ze had gemerkt hoeveel ze hem nodig had. Hoeveel ze hem miste als hij niet bij haar was. ''Volgende keer ga je met me mee als ik weg ga..'' fluisterde ze zachtjes, waarna ze hem opnieuw een lik gaf. Ze wilde niet meer zonder hem. Daarbij zou hij misschien nog van pas komen ook. Met zijn tweeën was je sterker dan alleen. Ondanks dat Shadow weinig meer wist van wat er gebeurd was, was ze er zeker van dat ze aan Evening dacht toen ze aangevallen werd. Evening was ook één van de Pokémon waarom ze terug was gekropen. Ze voelde zich plotseling enorm slaperig. Haar spieren ontspanden toen ze rustig in slaap viel op Evening's schouder. Bij hem was ze veilig.. Dat wist ze zeker..

- 4500ste post! D_D -