Een kleine Growlithe gaapte breed, terwijl hij zijn kleine lichaam uitstrekte. Het was ochtend, hij had net zijn eerste nacht alleen in zijn nieuwe grot doorgebracht. Dash rilde, het was eenzaam en koud geweest. Vroeger… Snel verdrong hij de gedachtte aan zijn familie, wetend dat hij dan weer zou huilen. Langzaam tippelde hij naar buiten en keek hij naar de blauwe lucht. Hier en daar dreven witte flarden van wolken langs. Het was moeilijk te geloven dat dit werkelijk duister gebied was, het gebied van de Lustro. Nog moeilijker was om te geloven dat dit nu zijn thuis was, de Lustroleden zijn nieuwe familie. Met een zucht liep Dash naar de rivier die vlakbij zijn grot stroomde. Triest staarde hij naar zijn spiegelbeeld, waarna hij het spiegelgladde oppervlakte doorbrak met zijn witte snuit. Gulzig dronk hij, waarna hij zijn kop schudde. Spetters vlogen alle kanten op en hij moest lachen om zichzelf. Wat vrolijker dan eerst draafde hij naar de bosjes, zijn neus achterna. Zijn maagje rommelde, dus het was tijd voor ontbijt! Luid snufffeld draafde hij langs de bosjes totdat hij vond wat zijn neus hem al had verteld: een struik vol heerlijke Oran berry’s! De ene na de andere bes verdween in zijn mond, tot hij het geluid van naderende voetstappen hoorde. Gauw slikte hij zijn laatste bes door en draafde terug naar zijn grot. Daar ging hij zitten en keek hij verwachtingsvol in de richting waar de voetstappen weg kwamen. Akira had gezegt dat ze hem zou trainen en vandaag was zijn eerste les!

OOC: Akira eerst laten posten aub.

Het was midden op de dag, voor Akira de geschikte tijd om te slapen. Ze hield niet van de dag. In de nacht was ze veel actiever. Haar ademhaling was rustig en regelmatig, terwijl ze droomde over verschillende dingen die haar in het verleden gebeurd waren.
Bij het horen van voetstappen werd ze wakker. Geschrokken opende ze haar ogen terwijl ze opstond en grommend rondkeek. Ze was bij het Skull Forest. Een dood woud, dat altijd donker was. Ze was aan de rand in slaap gevallen, zodat de zonnestralen haar vacht alsnog verwarmden. Ze had niks tegen de zon. De warmte die het met zich meebracht was heerlijk. Plots herinnerde zij zich iets. Ze zou Dash vandaag gaan trainen. Hier, in het Skull Forest. Ze wilde eerst zien wat Dash allemaal kon. En, dé manier daarvoor was om het oude parcours van een training te gebruiken. Ze zette zich af en begon te rennen.
Na een tijdje kwam ze aan bij Dash. ''Hallo,'' grijnsde ze, terwijl ze de kleine Growlithe aankeek. Ze waren op de open plek in het bos. Hier zouden ze beginnen met het parcours, en hier was ook het einde. Het liep namelijk in een soort cirkel. Met de grijns op haar grijze kop richtte ze haar blik op het begin van het parcours. ''Zullen we dan maar beginnen?'' Ze haalde diep adem en dacht snel na. Ze nam in haar hoofd het parcours eventjes door, zodat ze Dash zometeen alles uit kon leggen.

Nog altijd zat Dash op zijn plek. In de verte werd een zwarte gedaante zichtbaar en hij kon het niet laten om te kwispelen. Ze was er! Het simpele feit dat de Umbreon hem niet vergeten was gaf hem al een heerlijk gevoel. Dan was er ten minste iemand die nog aan hem dacht. “Hallo.” Zei Akira. “Dag Akira!” groette Dash vrolijk. Hij volgde haar blik, ze scheen ergens heen te kijken. Dash tuurde in de verte, maar zag niks. Had ze misschien iets gezien, gehoort, geroken? ''Zullen we dan maar beginnen?'' zei ze toen. De kleine Growlithe sprong op en weerhield zichzelf ervan te kwispelen. Dat zou de Umbreon vast niet op prijs stellen. “Natuurlijk. Wat gaan we doen?” vroeg hij, terwijl hij zijn enthousiaste probeerde te onderdrukken. Misschien werd dit wel heel zwaar.

'Natuurlijk, wat gaan we doen?' vroeg de Growlithe. Akira grinnikte toen ze zag dat hij zijn enthousiasme probeerde te onderdrukken. ''Je mag enthousiast zijn om een training, hoor,'' grinnikte ze. ''Je bent per slot van rekening nog jong.'' Akira grinnikte zacht en keek om zich heen. ''Kom mee,'' sprak ze. Ze liep naar de richting waar ze net naar gekeken had. Er was een vage lijn in het zand zichtbaar. ''We gaan een parcours lopen. Eerst doen we het samen, zodat je kan zien hoe alles is. Daarna zul je het alleen moeten proberen. Alles wat je niet lukt, zul je moeten blijven proberen tot het lukt, oke?'' Ze wachtte niet op een antwoord. ''Kom.'' Ze begon te draven over een pad zonder obstakels. Het was zo'n 500 meter, een redelijk lange weg. Maar, het was op vlak terrein, wat het makkelijk maakte.
Na het pad keek ze om en wachtte ze tot de kleine Growlithe bij haar was. ''Nu begint het pas echt,'' zei ze kalm tegen deze. Ze wees met haar snuit naar een modderpoel. Die was, zelfs voor haar, te diep om in te lopen. Je moest er dus op een andere manier doorheen. Zij kon zwemmen, maar vuurpokémon leerden (meestal) niet om te zwemmen, omdat ze niet van water hielden. Akira grijnsde. ''Ik eerst,'' sprak ze. Ze zette zich af en sprong, net voor de modderpoel, de lucht in. Met een agility wist ze zich ver te gooien voor ze in de modder landde. Maar, door de sprong van net kon ze de vaart erin houden, en was ze al snel de modder uit. Ze vloekte binnensmonds omdat haar vacht vies was geworden. Maar, ze wist dat dit niks uit zou maken. Ze zouden later door het water heen moeten.

''Je mag enthousiast zijn om een training, hoor,'' grinnikte Akira. Opgelucht liet dash zijn staart de vrije loop en begon te kwispelen. ''Je bent per slot van rekening nog jong.'' Vervolgde de Umbreon. Dash deed zijn mond open om er wat tegen in te brengen, maar sloot zijn bek toen. Ja, hij was nog jong. Zeker in haar ogen. Opnieuw keek Akira om zich heen en weer probeerde Dash te zien waar ze nou naar keek. Hij kon het niet ontdekken, maar zij wist waar ze heen moesten. ''Kom mee,'' sprak ze. Snel draafde Dash achter haar aan, nog altijd zoekend naar het onzichtbare ‘iets’ wat Akira zo bezig hield. Ze stopte en daar zag de Growlithe een vage lijn in het zand. ''We gaan een parcours lopen. Eerst doen we het samen, zodat je kan zien hoe alles is. Daarna zul je het alleen moeten proberen. Alles wat je niet lukt, zul je moeten blijven proberen tot het lukt, oke?''Dash knikte instemmend. Dus daar had ze naar gekeken. Plotseling draafde de Umbreon er vandoor en snel rende hij achter haar aan. Hij wilde niet achter blijven.
Na een tijdje stopte Akira en lichtjes hijgend voegde hij zich naast haar. Hij was gewend om te rennen en te spelen, maar dit voelde toch anders. ''Nu begint het pas echt,'' Dash volgde haar blik en zag een gigantische modderpoel. Met een vies gezicht keek hij naar de modder. Daar hoefde hij toch niet in he? Snel keek hij of er ook een pad naast liep, maar je kon er met geen mogelijkheid omheen. ''Ik eerst,'' zei Akira, waarna ze zich voor de poel afzetten. Zo te zien gebruikte ze een aanval, maar zelfs daarmee redde ze de overkant niet. Nerveus drentelde hij heen en weer langs het modderige water. Hij kon niet zwemmen, laat staan zo ver springen. Misschien kon hij een aanval gebruiken? Maar veel meer dan een Tackle en Bite kon hij niet. Maar hij moest toch iets proberen?
Wacht! Misschien, heel misschien.. Maar hij had het nog nooit geprobeerd.. Dash keek naar Akira die stond te wachten. Het moest gewoon lukken! Hij ging met zijn kop naar de modder staan en concentreerde zich. Hij voelde hoe zich kleine vlammetjes in zijn bek vormden en toen het er teveel waren spuwde hij ze uit. De Ember raakte de modder die hard werd. Dolblij rende Dash naar het harde stuk modder. Het was alleen de bovenkant en het zou zijn gewicht niet lang houden. Maar het was voldoende. Opnieuw deed hij zijn Ember en nog een stuk modder werd hard. Voorzichtig ging hij op zijn zelf gevormde brug staan. Het zonk heel langzaam naar beneden. Op een beheerst tempo liep hij over de geharde modder en deed zijn ember. Zo kwam hij nog redelijk snel vooruit en al snel was hij al halverwege. Dash begon echter moe te worden, zijn poten voelden zwaar door de modder die eraan kleefde en zijn ademhaling was jachtig. Toch zette hij door. Het laatste stukje besloot hij te springen. Dash nam een aanloop en met een grote sprong landde hij op de vaste grond. Daar liet hij zich vermoeit op de grond zakken. Het was gelukt!

Akira keek met een klein grijnsje toe hoe de kleine Dash het aanpakte. Hij gebruikte zijn vuurkrachten om de modder te verwarmen en er zo overheen te kunnen lopen. Erg slim. ''Kom mee,'' sprak ze toen Dash eindelijk bij haar was. Ze draaide zich om en draafde door. Na zo'n 150 meter stopte ze. ''Over 150 meter zullen we bij de bomen aankomen. Deze zullen voor mij al lastig zijn. Jij hebt een voor- en nadeel. Je bent klein, en draagt dus minder gewicht. Je kunt dus verder springen. Maar, je hebt ook minder kracht in je poten, waardoor je het misschien niet haalt. Maar, we zullen zien..'' sprak Akira, voor ze het op een rennen zette.
Na 150 meter kwam de eerste boom. De eerste boom was voor haar geen probleem. Zonder moeite sprong ze er over heen. De tweede was al lastiger. Ze moest er eerst op springen, om er vervolgens aan de andere kant weer van af te springen. De derde was leuk. Zelfs zij kon er niet over heen. Er was maar één manier om er langs te komen. Door te graven. Ze grief een kuil. Na een tijdje kwam ze aan de andere kant van de stam weer boven de grond. Ze schudde haar vacht even uit, die helemaal plakkerig was. Drie gehad, nog twee te gaan, wist ze. De volgende boomstammen waren leuk. De vierde hindernis was een hele stapel met stammen. Je kon er niet onderdoor, overheen, maar je kon er ook niet langs de zijkant langs. Er was maar één manier: Je moest een gaatje vinden om tussendoor te kruipen. Akira wist nog waar een goede zat. Ze klom omhoog, zonder moeite, en schoot door een gaatje heen. Sierlijk landde ze aan de andere kant op de grond en keek ze om zich heen. Nog maar één. De laatste boomstam was ook leuk. Het was een lage. Zelfs Dash zou er over heen kunnen. Maar, wat hij niet zou weten, was dat er achter drijfzand lag. Als hij er zo overheen zou springen, zou hij daarin landen. Akira wist het wel, en sprong dus eerst op de stam, voordat ze over het drijfzand heen sprong. Ze liep nog vijftig meter door en ging op de grond liggen, wachtend op Dash.