Bailey wandelde zoals gewoonlijk door het bos. Ze vond het hier mooi, Ze was versteld door de planten en Pokemon die ze nog nooit van haar leven had gezien. Dit was wel iets anders dan waar ze vandaan kwam. Omringd door de Bidoof en Zigzagoon, Daar waar alles rustig was. Maar sinds kort was het wel veranderd vond ze. Met haar gewoonlijke pas liep ze door, totdat haar kalmte werd verstoord. Ze viel en bleef met haar voet haken achter een wortel van een enorme boom die uit stak. Languit, Met haar gezicht in de vieze grond viel ze op de grond. Ze sloeg een zachte kreet uit, Maar even bleef ze roerloos liggen. Had iemand haar gehoord? Ze hoopte van niet. Als een wildeling sprong ze op toen ze achter haar gefladder hoorde. Gewoon wat Beautifly.. Prentte ze zich in. Toen ze haar hoofd weer langzaam omdraaide keek ze recht in een bosje met grote, blauwe bessen. Haar maag rommelde, Dat kwam goed uit! Zulke mooie bessen groeide niet waar ze vandaan kwam. Ze waren er wel, Maar het was schaars. Trots op haar ontdekking stapte ze op het bosje af en reikte er naar uit. Ze kon er net niet bij. Misschien als ze op een steen ging staan? Met moeite wist ze een steen te verplaatsen, Half zo groot als zijzelf. Een vermoeide, ietwat geirriteerd zucht verliet haar mond toen irritante vliegjes haar actie probeerde te dwarsbomen. "Ga weg!" Mompelde ze in zichzelf en ze schudde haar kop heen en weer, Waardoor ze op de steen balanceerde en uiteindelijk weer viel. Ze leek wel alsof ze was getroffen door een natuurramp, Maar ze kon nog staan. Opnieuw deed ze een poging, Tussen haar tanden klemde ze een sappige blauwe bes. Ze klom onhandig van de steen af en ging zitten voor het bosje. Hongerig versmachte ze de bes en voldaan sloot ze haar ogen. Maar eentje maar was niet genoeg. Opnieuw herhaalde ze het ritueel, dit deed ze meerdere keren totdat ze genoeg had. Voldaan liet ze zich zakken op de grond en likte haar lippen af, Wat je lippen kon noemen. Even keek ze om zich heen. Ze voelde zich best eenzaam, Wat gezelschap kon ze wel gebruiken. Ze bedacht zich toen een grote gaap haar mond verliet. Wat slaap kon ze ook wel gebruiken..

{Open voor iedereen }

De Deino verplaatste zichzelf langzaam, zoals hij altijd deed. Zijn korte poten konden hem niet erg snel verplaatsen, en als hij al rende, dan moest het zijn op een open plek. Oko kon de vogel-Pokemon enthousiast horen fluiten, en in zijn neus snoof hij de geuren op van hars en dennennaalden. Geuren die je alleen kon tegenkomen in een bos. Dat was dan ook de voornaamste reden dat hij niet rende. Hij zou binnen enkele ogenblikken tegen een boomstam op botsen. Hij moest langzaam lopen, en om zich heen voelen met zijn kop om te kijken of hij wel goed liep. Maar hij was hier met een reden. Het bos was het dichtste begroeid met planten en bomen van alle gebieden, en dus was het logisch dat hier het meeste voedsel groeide. Hij had al een plek met water gevonden in dit gebied, maar zijn eerst hap voedsel zou hij hier bemachtigen. Hij stootte tegen een struik aan. A-ha. Oko beet meteen om zich heen, om te kijken of hij iets te pakken zou krijgen. Na een paar keer een tak of blad verzwolgen te hebben had hij eindelijk beet. Hij beet de bes kapot waarna een heerlijke pittige smaak zijn mond vulde. Het lukte hem nog enkele keren een bes te pakken te krijgen. Wanneer hij ook die op had, liep hij tevreden en met een volle maag door. Hij had echter niet door dat er ergens een paar meter voor hem een Bulbasaur op de grond zat. Ook de gaap die de Pokemon slaakte, hoorde Oko deze keer niet. Hij liep dan ook gewoon door en kon het niet voorkomen om over de Pokemon heen te vallen. Zijn kop raakte de grond, die vol lag met prikkende dennennaalden. Zo snel mogelijk stond hij weer op, schudde de grond uit zijn vacht, en plukte een paar naalden uit zijn gezicht. Zijn hoofd richtte hij natuurlijk meteen naar de grond. Wat zat daar nou weer? Een steen? Nee, het voelde zachter. Deino's beten door hun blindheid in alles, om er maar achter te komen wat iets was. Dus dat deed hij dan ook. Met zijn scherpe bek beet hij in de bloembol die op de Bulbasaur's rug zat. Hij trok zijn kop weer terug, en trok een vies gezicht.

Bailey lag vredig te slapen, Ze lag langgerekt op de grond. Een schattig gesnurk was te horen, Maar ze sliep half. Ze hoorde wat vage geluiden van planten en takjes die kraakten, Maar de moeite om haar ogen open te doen deed ze niet. Ze slaakte een kreet uit toen Bailey een paar harde tanden in de bloembol op haar rug voelde. Gelijk was ze ontwaakt uit haar slaap en was ze klaarwakker. "He! Ik ben geen plant hoor!" Riep Bailey bozig en schudde met haar lichaam. Toen ze op keek naar de Pokemon, Deinsde ze achteruit. Wat was dat? Het leek op een Pokemon. Maar niet eentje die ze vaker had gezien. Nee, Deze soort zag ze voor het eerst. Ze liet zich zakken op de grond, Haar buik op de bladeren. Ze durfde niets te zeggen. Wat als hij haar zou aanvallen? Juist. Daarvoor was ze op de hoede. En in een gevecht had ze nu geen zin in. Ze piepte wat angstig, maar toen ze opmerkte dat de Pokemon niets in zijn schild voerde, ontspande ze haar spieren en bekeek het diertje aandachtig. Hij was niet veel groter dan zijzelf. Even bekeek ze hem, met een schuin nieuwschierig hoofd. Wat moest ze eigenlijk doen? Zichzelf voorstellen? Hem aanvallen? Ze kon het niet echt bepalen. Ook al wilde ze graag nieuwe vrienden maken, Toch was het iets waar ze niet zo goed in was. Nog steeds was ze een beetje boos over het feit dat het dier haar zojuist had gebeten. "In het vervolg kan je wel uitkijken hoor.." Zei ze koppig, maar ze bleef staan op haar plek. Misschien ging er vandaag toch nog iets boeiends gebeuren.

''He!'' klonk er van hetgene waar hij in gebeten had. Shit, hij had niet in iets gebeten, maar in iemand. En het klonk boos. ''Ik ben geen plant hoor!'' schreeuwde de Pokemon er nog achteraan. Oko bleef behoorlijk stil. Hij kon wel een beetje Nederlands, maar het lukte hem niet deze zin te vertalen in zijn hoofd. Hij baalde ervan, maar aan de toon in de stem van de Pokemon kon hij bijna precies horen wat die bedoelde. Even werd het stil, en dat gaf Oko de tijd om na te denken. Waar zou hij in gebeten hebben? Hij beet in iets wat een bolle vorm had. Het leek wel een soort groot opgekropt blad, of een bloembol waar hij in gebeten had. Hmm.. Misschien een Bulbasaur of een Ivysaur. Oko vermoedde het eerste, want net als hem was de Pokemon niet erg groot. Het bovenste puntje van de bloembol zou nog niet even hoog reiken als Oko's kop. Als het inderdaad een Bulbasaur was, dan had hij niet veel te vrezen. Hij probeerde zijn kop zo goed mogelijk in de richting te draaien van waar de Pokemon stond, want het zou er stom uit zien als hij in de lucht begon te kletsen. "In het vervolg kan je wel uitkijken hoor.." hoorde Oko uiteindelijk van de Pokemon. Ah, dit holp hem de Pokemon te lokaliseren. Nog steeds klonk de Pokemon voor hem gefrustreerd. Wat moest hij doen? Sprak of verstond deze Pokemon wel Engels? Hij wou wel nederlands praten, maar zijn Nederlands was zo gebrekkig dat de Pokemon er dan nog veel minder van zou snappen. ''I'm sorry, Ma'dame'' sprak hij tegen de Bulbasaur. Aan de stem had hij gelukkig al gehoord dat het een vrouwtje was. Hij fronste even. ''It wasn't my plan to bite someone.'' Hij schudde zijn kop even, en zei niks over het feit dat hij haar niet had kunnen zien. Als ze hem op dit moment aankeek, kon ze dat zelf al opmerken. Een kleine zucht ontsnapte uit zijn bek.

Bailey hoorde de verontschuldiging van de Pokemon aan. Zo te horen sprak hij Engels, niet dat ze dat erg vond. Ze glimlachtte heel lichtjes, ze vond het altijd wel netjes als iemand zijn of haar excuses aanbood. "It doesn't matter. Are you from far away?" Vroeg Bailey dan toch nog om een gesprek te starten. De pokemon waar ze tegenover stond, was beleefd, dat was wel te merken. Maar dat hij blind was kon niemand weten, behalve hijzelf. Bailey begon weer eens nieuwschierig te worden, Maar een echt gesprek aangaan durfde ze niet. Misschien moest ze wel gewoon haar grens overschrijden. "Euhm, What's your name?" Vroeg ze wat verlegen en ze krabbelde in de vieze grond met haar pootje. Wat had ze te vrezen? die Pokemon was bijna net zo groot als zijzelf, Al stak zijn kop wel uit boven die van haar. Hij zou in zijn voordeel zijn, volgens Bailey, maar daar was niets van waar. Ze zuchtte kort. "Hey.. can i ask you something?" Vroeg ze met een aarzeling in haar stem. "Did you saw any other Bulbasaur wandering around here? I lost my little brother.." Vroeg ze, er was niet echt hoop in haar stem te horen. Een vermoeide zucht ontsnapte uit haar mond. "Zal vast wel niet.." Mompelde ze verdrietig en opnieuw liet ze zich zakken op de grond. Misschien ging ze hem wel nooit meer vinden. Misschien bleef ze wel voor altijd alleen. Misschien was hij al dood.. Wie kon het weten? De vreemde die voor haar stond in ieder geval niet.

((Ik ben vandaag echt Non-inspiratie.))

Tot de Deino's grote opluchting begon de Bulbasaur terug te spreken, en ook nog in het Engels. "It doesn't matter. Are you from far away?" Oko wiegde even met zijn kop. ''Eh, I guess so. I am from the Unova region'' antwoordde Oko. Hij had zeker wel een paar weken gereisd om dit gebied te bereiken. Maar hij was ook een zeer slome Pokemon, voor een normale Pokemon zou het vast veel sneller zijn gegaan. Hij werd uit zijn gedachten gehaald toen de Pokemon hem nog een vraag toe wierp. "Euhm, What's your name?" klonk deze. Hmm. Het leek Oko een nieuwsgierige Pokemon. Leuk. ''My name is Oko, and your name is?..'' maar alweer een vraag ontsnapte uit Bailey's mond. "Hey.. an i ask you something?" zei ze tegen hem, duidelijk aarzelend. ''Of course..'' antwoordde hij zachtjes. "Did you saw any other Bulbasaur wandering around here? I lost my little brother.." vroeg de Bulbasaur, hopeloos. Oko fronstte weer. Haar broertje verloren? Dat was vreselijk. En hij kon niet helpen, hij kon niet zien. "Zal vast wel niet.." praatte de Pokemon, en Oko kon haar horen neerzakken op de grond. Oko slaakte een ietwat luidruchtige zucht. ''I'm so sorry, I wish I could help you..'' Rustig ging hij neerzitten voor Bailey. ''I'm blind, you see..'' zei hij, met in zijn stem duidelijk hoorbaar dat hij er flink van baalde. Onhandig reikte hij een van zijn voorpoten uit, en probeerde die op Bailey haar schouder te leggen. ''Just say it if I can do something for you, okay?'' zei hij met een warme stem, en probeerde een kleine geruststellende glimlach op zijn gezicht te krijgen.

Bailey ontblootte blij haar tanden toen Oko zijn naam vertelde en ook naar de hare vroeg. "Bailey. Noem mij maar Bee ofzo, Klinkt veel gezelliger" Zei ze enthousiast. Ze liet haar kop scheef hangen voor een moment toen Oko begon te vertellen dat hij blind was. Blind? Dat was bijzonder. "Blind? I feel sorry for you.." Even viel er een korte stilte, Maar gelukkig was hij net niet te lang. "How is it like, to be blind?" Vroeg ze uit nieuwschierigheid. Maar al snel werd haar vraag onderbroken door Oko die zijn pootje op haar schouder neerlegde. Ze raakte er een beetje verlegen van, Maar dat was normaal bij Bailey. "E-eh.. Will do, Sure, Sure" Zei ze onzeker, op wat Oko als laatste had gezegd. Deze Pokemon was niets kwaads met haar van plan, dat had ze nu wel door. "Maybe.." Begon ze aarzelend. Zou ze het vragen? Nee. Dan kwam ze opdringerig over. Ze maakte zichzelf groot en maakte een zelfverzekerd en strijdlustig gezicht. "Maybe we can travel together!" Riep ze dan toch uiteindelijk uit. Ze keek hem met een schuin hoofd aan. Hopelijk zou hij akkoord gaan. Die Oko zag er een stuk sterker uit dan haar. En Bailey kon wel zien, Als ze samen zouden werken, Konden ze elkaar helpen en elkaars zwakheden beschermen. Teamwork. Dat was nodig in tijden zoals deze. Met al die rampen tegenwoordig moest je wel op je hoede zijn en een reispartner kon je daar bij gebruiken. En eenzaamheid loste ook niets op. Ze wreef even in haar gezicht. "But first i want to take a jump in the river.. Or the lake.. I'm filthy.." Mompelde ze afwezig, Meer in zichzelf dan tegen Oko. Als Bailey eenmaal engels praatte ging ze dat automatisch doen. Ze rekte even haar linkerpootje uit, Het deed zeer. Er zat een rode plek op haar onderbeen, het was een klein schaafwondje. Dit was een reden waarom ze een hekel had aan bossen, Aan de wortels die uitstaken uit de grond. Ze gromde wat onduidelijks als 'Flutbos' En schudde even haar kopje heen en weer. "Are you going with me, to the lake?" Vroeg Bailey voorzichtig.

De Bulbasaur had haar naam genoemd. Deze was Bailey. Leuke naam, vond Oko. Het klonk op zich best wel Engels, dus hij had totaal geen moeite met de uitspraak. "Blind? I feel sorry for you’’ zei Bailey, en even werd het na deze opmerking stil. Oko zijn mondhoeken stonden duidelijk meer naar beneden gericht dan naar boven. Hij hield er totaal niet van om over zijn blindheid te praten, maar hij wist dat het onvermijdelijk was. De Bulbasaur vroeg nog aan hem hoe het was om blind te zijn, voordat hij zijn poot op haar schouder gelegd had. Oko slikte. ‘’It’s terribly hard to hear all the beautiful stories about how the World looks like. How other Pokemon look like…’’ hij besloot zijn zin hier maar af te maken, en er niet verder over door te gaan. Alleen met deze zin wist de Bulbasaur wel wat hij bedoelde. Hij vond het vreselijk. Weer viel er een stilte. Oko concentreerde zich op de geluiden die de Vogel-Pokemon maakten. Vogels.. hun geluiden klonken zo anders als die van andere wezens. Oko vroeg zich af hoe een ‘snavel’ er uit zag. Hij kon zich niet voorstellen dat een Pokemon een scherpe puntige bek zonder tanden kon hebben. "Maybe.." klonk er ineens naast hem. ‘’Hmmm?.’’ Zei hij vragend, terwijl hij zijn kop haar kant op draaide. "Maybe we can travel together!" Oko moest de woorden eerst even tot zich door laten dringen. Samen reizen? Hij was altijd al een einzelganger geweest, en had gedacht dat altijd te blijven, zeker hier. Wie wou er nou optrekken met een blinde, die niet eens je eigen taal sprak? Maar nu kwam er dan toch de vraag aan hem of ze samen konden reizen. ‘’I would love to!’’ zei Oko uiteindelijk. Want wat had hij te verliezen? Niks. Hij had hier in dit gebied niets gezocht, alleen rust. En nu had hij ook al vrienden gevonden. Een reispartner. Het was voor hem nu al te mooi om waar te zijn. "But first i want to take a jump in the river.. Or the lake.. I'm filthy.." Oko knikte hierop. Hijzelf was een paar dagen geleden ook naar het meer geweest, en door zijn stomheid was hij het water ingevallen. Hmm.. Als hij maar in het ondiepe stuk bleef , dan kon hij zijn nekvacht ook even wassen. Hij was geen ijdeltuit, maar het was hatelijk als er klitten in zijn vacht zaten. De Bulbasaur vroeg of hij mee ging naar het meer. ‘’Allright then.’’ Antwoordde Oko, waarna hij snel opstond. Hij grijnsde, en rende een paar pasjes. Al snel bedacht hij zich dat hij Bailey maar beter kon volgen, want dan was hij er zeker van dat hij niet tegen een boom zou opbotsen. ‘’I will follow you.’’ Zei hij zachtjes, en knikte met een glimlach zijn kop.

"Hey, Cheer up please.." Vroeg Bailey met een triest gezicht. Ze vond het nooit leuk om andere zien te lijden. Tijdens het lopen begon de nog voor haar onbekende Pokemonsoort tegen haar te praten. Ze vond het zielig, eigenlijk. Ze wist niet wat ze zou moeten als ze al die beeldschone natuur niet kon zien. Ze zuchtte, Je kon aan de ondertoon horen dat ze met hem mee leefde. Een brede grijns verscheen op haar groene gezichtje. Hij wilde met haar mee reizen! "Awesome! Now i'm not lonely anymore!" Riep ze gelukkig en ze maakte even een sprongetje. Ze kneep een oog dicht, Ze moest even doorzetten. En niet te blij doen, Andrs deed haar pootje weer pijn. Maar ze zou zo wel weer herstellen, aangezien ze een Graspokemon was, en herstelde bij zonlicht. Dat was een voordeel. Maar al te snel ging dat nou ook weer niet. Ze zag het meer al in de verte, Ze grinnikte kort. Rennen ging ze niet doen, Oko zou haar niet bij kunnen houden. "We're almost there!" Zong ze in een vrolijke melodie. Ze wachtte kort op Oko, Die rustig achter haar aan dribbelde. "Destination reached." Zei ze alsof ze zo'n navigatieapparaat was, Gemaakt door de mens. Ze keek even over het heldere meer. Het zag er beeldschoon uit..

"Hey, Cheer up please.." sprak Bailey tegen hem. In haar stem was medeleven te horen, maar Oko hoefde dat niet. Misschien leek het zielig dat hij blind was, maar hij was ermee geboren. Hij moest er nu onder andere wel aan gewend zijn. Of niet? Sommige Pokemon zeiden ook dat je iets niet kunt missen als je iets nooit gehad hebt. Dat was bij lange niet waar. Oko mistte het vermogen om te zien als geen ander. Vrolijk was hij weer eens niet, maar de Bulbasaur lukte het al snel weer om hem op te vrolijken. Ze riep met een gelukkige stem dat ze nu eindelijk niet meer alleen was. Oko grinnikte. ‘’I’m glad of that too. I hate being an maverick.’’ Zei hij tegen haar met een glimlach. Hij wist niet of ze zijn kant op keek, maar hij hoopte dat ze zijn glimlach zag. Gewoon even om te weten dat hij niet meer in zo’n depri bui was. Veel Pokemon in zijn vorige gebied hadden steeds dezelfde vooroordelen over hem getrokken. Zijn haar was zwart, en bedekte zijn ogen. Pokemon dachten dan meteen dat je een depressief beest was. Dombo’s. Zo zagen Deino’s er gewoon uit. Hij kon moeilijk zijn haar gaan knippen. Hij had niet eens duimen. En daarmee was het haar van een Deino bijzonder dik en harder dan normaal haar. Onmogelijk. "We're almost there!" klonk een zangerige stem. Oko barste automatisch in lachen uit. Hij versnelde zijn pas en stormde op Bailey af. "Destination reached’’ zei ze, gelukkig net op tijd, zodat Oko kon stoppen voordat hij haar om zou beuken. Oko glimlachte. Het was hier erg stil. Je kon riet af en toe horen waaien in de wind, en de vogels waren er natuurlijk ook weer, zoals altijd. Oko stapte langzaam, heel langzaam naar voren. Pootje voor pootje. Wanneer hij de grond met zijn poot niet meer raakte, maar hij water voelde, stapte hij achteruit, en ging daar dom neerzitten langs de kant. Hij draaide zijn kop schuin, gericht op het water. ‘’What do you think, is it undeep here? I want to be sure that I can stand here. I can’t swim.’’ Zei hij vaagjes. Hmm.. Zwemmen, nog iets dat hij niet kon. Maar ja, tijd voor zwemles was er altijd nog.

Bailey grijnsde schuin. Ze had een missie; Oko vertellen of het diep of ondiep was. "I'll check for you, Sir." Zei ze plechtig, Ze stapte het water in en knikte vermaakt. Het was precies goed. Bailey kon ook niet zwemmen, Haar lichaam was daar niet voor gebouwd. Maar van water hield ze zeker wel. "Psh, I can't swim either." Zei ze, als een soort geruststelling. Ze ging zitten in het water waardoor het water tot de helft van haar buikje kwam. "It's safe, Oko. Don't worry" Zei ze met een glimlachje, Ze was blij dat ze eindelijk gezelschap had. Ze zuchtte kort, Ze moest kopje onder gaan anders werd ze nooit schoon. Uiteindelijk besloot ze even in het water te gaan liggen, Zodat ze inderdaad kopje onder ging. Wat belletjes klapte uiteen op het oppervlakte en al snel kwam ze weer boven water. Het water was heerlijk! "Aren't you coming?" Vroeg ze uit nieuwschierigheid toen ze Oko zo zag zitten. Het was bijna triest, Maar die glimlach had ze wel gezien, van een aantal minuten geleden. Dat deed haar goed. Ze schudde haar kop uit waardoor het water van haar af spetterde. Haar poten wreef ze over haar gezicht zodat het schoon werd, Opnieuw ging ze kopje onder en bleef heel even liggen. Toen ze omhoog kwam bekeek ze Oko weer. Wat voor Pokemon was hij eigenlijk? "Say.. What kind of Pokemon are you..? I never saw any species like you before..t where i come from, I mean.." Vroeg Bailey, En ze liet zich opgewekt zakken naast Oko. Misschien was ze net iets te nieuwschierig.

Oko genoot erg veel van het geluid om zich heen. Het suizen van de wind, de Pokemon rondom het meer en in de bomen. Een glimlach bleef zijn gezicht sieren, en werd door de opmerking van Bailey alleen maar groter. "I'll check for you, Sir.’’ Zei ze, net zo plechtig als wanneer hij zich had verontschuldigd tegen haar. ‘’Thank you, miss’’ antwoordde hij. Hij stapte iets naar voren, tot hij echt precies op de rand stond. Hij had wel zin in wat verfrissing, want koud was het niet echt meer hier. Hij hoorde haar het water in stappen, waarna ze zei dat ook zij niet kon zwemmen. Oko gniffelde. Dat was mooi, hij was niet de enige die niet kon zwemmen. Al zou hij het wel heel graag willen. Haha, hij zag zichzelf al watertrappelen met zijn stompe pootjes. "It's safe, Oko. Don’t worry’’ Ah, het was dus ondiep. Mooi. Hij kon niet wachten, en toch bleef hij even zitten. "Aren't you coming?" Oko schudde zijn hoofd ‘’Of course, of course’’ zei hij snel, en liep de eerste stappen wat twijfelend het water in. Maar wanneer hij voelde hoe diep het precies was, en hoe een lekkere temperatuur het was, stampte hij wat meer door. Het opspattende water weerklonk in zijn oren. Hmm, maar alleen zijn poten in het water doen sloeg ook nergens op. In een keer ging hij lomp neerliggen, waardoor het water zelfs tegen zijn gezicht spatte. Hij grinnikte dom, en draaide zijn kop rond, tot hij weer water hoorde, zodat hij wist waar Bailey was. Ze stede weer een vraag aan hem, maar dat maakte hem niets uit. Hij vond het leuk dat iemand interesse in hem toonde, want dat gebeurde niet vaak. Ze vroeg hem wat voor een Pokemon hij was, want ze had zijn soort nog nooit gezien. ‘’What kind of Pokemon I am? They call us ‘Deino’.’’ Vertelde hij haar. Het zou haar wel niet bekend in de oren klinken. Deino kwamen niet vaak voor, en leefden slechts op een paar plekken, in bergen en grotten in Unova. En zij.. was een Bulbasaur. Tenminste, dat dacht hij. ‘’And you are a Bulbasaur, right?’’ zei hij met een glimlach, om enige bevestiging te krijgen. Niet dat hij zich heel erg kon vergissen, want andere Pokemon met een bloembol op hun rug kende hij niet, alleen de evoluties van een Bulbasaur. ‘’And where did you come from? The famous ‘kanto’ region?’’ vroeg hij haar. Hij had vaak mensen zien lopen, en vaak hadden ze het in Unova over andere regio’s, aangezien in Unova geen Pokemon uit andere regio’s leefden. En de naam ‘Kanto’ viel dan wel het vaakste.

Bailey moest kort lachen toen ze Oko zo zag. Ze ging weer zitten in het water, En staarde hem even aan. Hij vertelde dat hij een Deino was. "Never heard of that species.." Ze viel even stil. Daarna vroeg Oko wat aan haar. "Yup, I'm a Bulbasaur." Weer was ze stil. "Yup. Kanto.. Much different from this place here, Less beautifull and much more quiet.." Ze zuchtte zachtjes. "I think i miss my hometown.." Mompelde ze, ze staarde even over het meer. "But i left home on purpose.." Zei ze nu, ze knikte vastberaden. "I will find my brother, No matter what!" Riep ze, ze sloeg met haar voorpootje in het water waardoor het water omhoog spatte, in alle kanten. Ze moest er kort om lachen. Ze zuchtte vermaakt, en bewoog haar snuit voor een moment. Ze had weer die dwang om te lopen. maar ze was eigenlijk te moe. Vannacht zou ze moeten slapen, En ze had eindelijk iemand waar ze tegen aan kon liggen. Dat had ze erg gemist. Ze mompelde wat van 'Het water is best warm.' Maar ze wist dat Oko dat niet kon verstaan. Als ze moest, Zou ze het hem leren, Het zou een grappige herrinering achterlaten.

De Bulbasaur zei dat ze zijn soort nog nooit had gezien, zoals verwacht. Deino grijnsde. Deino kwamen van nature alleen voor in Unova. Zou hij hier de eerste en enige Deino in het gebied zijn? Het zou leuk zijn om soortgenoten te ontmoeten, maar op en of andere manier gaf het feit dat hij hier enig in zijn soort was hem een veilig gevoel. Hij had het vorige hoofdstuk van zijn leven bijna afgesloten, en een andere Deino tegenkomen zou alleen maar herinneringen terugbrengen, en niets goeds doen. "Yup, I'm a Bulbasaur." Zei Bailey ook. Ah, dat had hij dus goed. Daar was hij blij mee, want hij wist ongeveer hoe een Bulbasaur er uit moest zien. Ook zei ze dat ze inderdaad uit Kanto was, maar dat het daar heel anders was. Een stuk rustiger dan hier. "I think i miss my hometown..’’ kwam er op een mompelende toon uit haar mond. De glimlach op Oko zijn gezicht verdween langzaam. Maar het stopte weer toen ze hem vertelde dat het haar bedoeling was geweest om huis te verlaten. "I will find my brother, No matter what!" zei ze, vastberaden. Oko richtte zijn kop ietwat bedroefd naar het water. Wat was het vreselijk voor haar, dat gemis. En dan te bedenken dat hij zijn broer zomaar had achtergelaten in Unova. Hij leek zijn broer minder nodig te hebben . Nee, dat was niet waar. Hij wist tenminste waar zijn broer was, en dat hij veilig was, bij zijn ouders. ‘’I hope I can help you.’’ Zuchtte hij maar. Hij had geen idee hoe hij haar kon helpen, maar zou zijn best doen, als hij iets kon doen. 'Het water is best warm.' Dit was een van de eerste zinnen in het Nederlands die hij bijna helemaal verstond. Iemand had hem iets verteld dat hem heel erg kon helpen bij het verstaan van Nederlands. ‘’Some Dutch words are almost the same as the English version of it. Sometimes it just sounds a little different. But it almost always means the same.’’ De woorden ‘water’ ‘is’ en ‘warm’ waren van die woorden. Ze had dus gezegd dat het water warm was. Oko glimlachte breed. ‘’Indeed, it is.’’ Antwoordde hij, als teken voor Bailey dat hij haar een keer had verstaan. Zijn glimlach werd nog groter dan hij al was, zeker toen hij een gaap slaakte. Hij liet zijn mond luidruchtig dichtklappen en ‘keek’ daarna Bailey haar kant op. Het viel hem op dat de vogels veel stiller waren, en dat het licht dat op zijn kop viel minder was. Het werd avond. .’’… We should find a place to stay the night’’ zei hij tegen haar. Snel wiegde hij zijn nekvacht nog dom door het water, waarna hij de kant op liep, en zich uitschudde. Hij bleef even stil. Het was voor hem best wel een raar idee om met een ‘vreemde’ Pokemon samen te slapen. Maar.. het zou vast normaler aanvoelen dan hij zich nu voorstelde. Ze was aardig, en hij had het idee dat hij haar zomaar blindelings kon vertrouwen in wat ze allemaal deed. ‘’Do you know a place to stay?’’ vroeg hij Bailey’s kant op, en wachtte geduldig op antwoord.

Bailey glimlachtte breed. ZOu hij haar echt willen helpen? Ze hoopte van wel. Oko was zo aardig voor haar, Al had ze niet bepaald door dat zij zich net zo vriendelijk tegenover hem gedroeg. Ze glimlachtte, Waardoor haar hoektandjes zichtbaar werden, Waardoor je niet echt kon opmaken of het diertje nou een vleeseter, Of een planteneter was. Achja, Wat maakte het ook eigenlijk uit, Als ze maar kon eten, Of niet soms?
Bailey had Oko iets verwonderd aangekeken toen hij had terug ge-antwoord op wat ze zojuist had gezegd. Hij had het verstaan? Even dacht ze na, Daarna kon ze zichzelf wel voor haar kop slaan toen Oko uitlegde hoezo dat zo kwam. TuurlijK! De woorden leken best op elkaar. Ze keek haast vertedert toe hoe Oko zijn haren lomp door het meer hield, Ze grinnikte kort. Ze was geschrokken van haar eigen gedachte. Wat dacht ze nu? Het was vreemd. Het zou wel weer over vliegen, Die gedachte. En dat was zo. Al snel dacht ze ergens anders aan.
Oko vroeg haar of ze een plek wist om te overnachten. Ze beet even kort op haar lip, Eigenlijk wist ze het helemaal niet. "Maybe there is some small cave, somewhere? There must be some place to stay the night.." Die laatste woorden mompelde ze meer tegen zichzeld dan tegen Oko. Zonder dat ze het zelf eigenlijk door had begon ze te lopen, Maar al snel werd ze weer herrinerd aan Oko. Hoe kon ze hem nou vergeten?! "Oko, Let's go. I'll look for some place where we can stay. It won't be far, I promise." Zei ze met een warme glimlach, Al vond ze het spijtig dat Oko die niet kon zien.

Ik vind het spijtig dat ik totaal geen inspiratie heb.