Het regende hevig boven het TimeRise Forest. De meeste Pokémon zaten veilig in hun boom te slapen. Een paar zwierven nog kletsnat door het bos. Smile was een van die Pokémon. Hij was uitgeput, hongerig en ziek. Smile sloop zachtjes onder een holle boomstam. Ja, hier zou hij even veilig zijn. Tenminste, dat hoopte hij; een Raticate tikte op zijn schouder. ‘‘Dit is mijn huis!’’ zei hij brutaal. ‘’Sorry..’’ piepte Smile. ‘’Ik wist niet dat dit uw huis was, ik ben ziet, snap je?’’ Maar de Raticate schudde genadeloos zijn kop. ‘’Uit mijn huis..’’ siste hij dreigend. Met waterige oogjes verliet Smile de boomstronk. Het was donker, véél te donker. Smile voelde dat er ogen hem langs alle kanten bekeken, ogen die hem observeerden om van hem een lekker hapje te maken. Opeens vloog er een Hoothoot uit een boom, die net in zijn gezichtsveld stond. Smile piepte luid en hij voelde een pijnlijke schok, geen vlijmscherpe, klauwen en snavels. Zachtjes opende hij zijn ogen en zag de Hoothoot , zachtjes stuiptrekkend op de grond liggen, terwijl er gele vonkjes uit zijn lichaam stoten. Smile wou rechtstaan, maar toen voelde hij een pijnlijke schok door zijn lichaam gaan, blijkbaar had hij ook die elektrische aanval gekregen. De regen beukte verder tegen de bomen en de bladeren, en toen flitste er een lichtflits door de licht. ‘’Bliksem..?’’ piepte Smile zachtjes. Een paar seconden later, kwam er een eng rammelend geluid uit de inktzwarte hemel. Smile dook ineen en rilde. Hij zou dit niet overleven, gestrand, en gewond in the middle of nowhere. De wond op zijn kleine lijfje was ontstoken, en zag er erg pijnlijk uit. Er zaten verschillende gaten in zijn beide oren, en op sommige plaatsen was zijn vacht donkerrood, van het gedroogde bloed. Zachtjes strompelde Smile naar een groot blad, en besloot het om dat als primitief laken te gebruiken. Toen hij eronder zat begon hij zachtjes te snikken. ‘’Help me..’’ kreunde hij smekend. ‘’Mam, of wie dan ook asjeblieft..’’ Smile kon de slaap niet vatten; hij dacht dat hij ieder moment een vlijmscherpe snavel, of klauw, of een tand in zijn huid zou krijgen. Druppels zo groot als Smile’s hoofd vielen naast hem neer, met een luide ‘plof’. Hij besefte toen hoe klein hij was. Een grotere Pokémon dan hem zou hem gemakkelijk kunnen verpletteren. Zijn moeder, was groter en dus sterker. Hij had ooit al van het evolutieproces naar Pikachu gehoord. Smile hoopte dat hij zo vlug mogelijk een Pikachu zou worden. De zoveelste bliksemschicht, schoot naar beneden. In het licht zag Smile telkens het bos helder, Pokémon die haastig hun kopje terugtrokken van de schrik en roof-Pokémon die jachtig over het gebied keken, voor een prooi. Smile wist dat hier blijven liggen het enkel makkelijker zou maken voor de rovers. Vlug gooide hij het blad van zich af en sloop hij traag, en bijna onbeweegelijk verder door het bos. Na een tijdje kruipen, en tot Smile’s wonder, kwamen er geen slechte of roof-Pokémon op zijn pad. Hij was gestopt bij een paar gekruiste boomwortels, met een klein holletje eronder. Smile kroop er vlug in, het holletje was net klein en diep genoeg zodat geen Pokémon erin kon en zijn klauwen hem niet zouden bereiken. Smile voelde zich dromerig, en plofte met zijn kop tegen de koude aarde. Smile grijnsde tevreden voordat zijn oogjes dichtvielen en hij wegzonk in een diepe slaap..

Flinke bliksemstralen kwam uit de lucht geschoten. Waarbij er een aantal seconden later een hevige donder na schoot. Een gil kwam uit het niets, maar klonk kilometers ver. Ze trok zich er niks van aan en bleef gewoon rustig liggen op haar plek. Als een bliksem haar raakte, dan was ze er toch immuun voor. Ze was tenslotte een electrische pokémon, dusja. En niemand zou haar willen aanvallen, daar was ze te beschermd voor. Maar toch bleef ze op haar hoede, je wist maar nooit. Een Pichu zocht net voor een schuilplekje, dat zag ze wel. Maar de pokémon had haar niet gezien, dat wist ze haast zeker. Dat kon ook niet, ze lag op een klein heuveltje wat schuin achter een grote dikke boom met wortels zat. Een meter verder, waar nog een dikke grote boom stond met dikke wortels waar je altijd overheen kon vallen als je niet goed uitkeek, zag de Pichu een klein holletje wat verscholen lag onder dikke wortels. Zakura betwijfelde of daar niemand woonde. Ze zag een aantal uren geleden dat er een kleine maar sterke Poochyena inkroop. Maar dat kon haar niks schelen, al had ze wel een zwak voor andere electrische pokemon en dan vooral Pichu's. Zakura besloot toch maar eens rustig een kijkje te gaan nemen. Zij paste toch evengoed makkelijk in het holletje. Moe stond ze op en keek rond of er niemand in de buurt was, liep van het kleine heuveltje af en stond al voor het holletje. Zoveel moeite hoefde ze niet te doen, makkelijk kroop ze erin. Het was pittig donker, donkerder dan buiten. Maar dat kwam omdat haar ogen natuurlijk buiten aan het donkere gewend waren. Alleen hier was het echter weer zwart voor haar ogen. Maar daar had ze een oplossing voor. Ze creeërde in met haar lichaam een kleine Volt die ze dan door het holletje zou schieten. De Pichu zou wel geraakt worden, maar het niet voelen. Alleen de Poochyena, of eventueel meerdere pokémon die geen electrische zijn, zullen eventjes wat pijn voelen. Gemakkelijk schoot ze de volt af en zag een grote lichtflits door het hele holletje gaan. Snel begon ze te rennen, voordat het licht weer weg was. Het rennen ging steeds vlotter, naarmate ze verder rende des te groter de ruimte werd.

Smile opende zijn ogen. Hij was wakker geschrokken van een geluid van rennende voetstappen. Smile besloot om recht te staan, want hij voelde zich al veel beter. Hij keek naar de wonde in zijn buik. Hij zag er al wat beter uit, en er begonnen korstjes te ontstaan. Hij begon toe te groeien. Smile grijnsde. Hij zou in no-time beter zijn en zich kunnen verdedigen tegen Pokémon. Opeens hoorde hij gegrom achter zich. Een Poochyena stond achter hem en gromde. ''Dit is ook je huis?'' zei Smile. De Poochyane gromde enkel. Smile liet volt uit zijn kleine wangetjes ontsnappen. De Poochyena sloop achteruit, en boog door zijn achterpoten, hij stond klaar om hem aan te vallen, zijn klauwen in zijn lichaam te boren. De Poochyena wou zijn bloed drinken. Net op het moment dat de Poochyena wou springen, kwam er licht door het hol. Een hele laag volt kwam door door de grot geraasd, en vloog tegen de Poochyena die Verlamd op de grond viel. Het volt raakte Smile ook, maar deed niet zoveel pijn. Toch voelde hij het volt in zijn verwondingen dringen. ''Aw..'' kreunde Smile. De Poochyena bewoog even niet. ''Dit is mijn kans.'' piepte Smile. Hij sprong op de Poochyena en liet alle kracht uit zijn wangen ontsnappen. Bliksem flitste door het grotje. De Poochyena jankte pijnlijk. Smile voelde ook de kracht van de bliksem. De Poochyena stopte met jammeren. Blijkbaar was hij uitgeschakeld. Smile rolde van de Poochyena af. Hij had veel pijn van de Donderschok. ''Is daar iemand?'' riep Smile door de grot. De Pokémon die de Electrische aanval had afgevuurd, moest wel een vriend zijn. Smile hoorde gegrom. De Poochyena was niet Uitgeschakeld. ''Help..'' piepte Smile zachtjes. Nog een Electrische aanval zou hem teveel worden.

De regen klonk als een gelijkmatig getik op het bladerdak van het Timerise Forest. De meeste Pokémon verscholen zich in holen, bomen of een andere schuilplek. Er waren maar enkele Pokémon die zich buiten durfden te begeven. Een prachtige bliksemschicht, die uit een donkere wolk tevoorschijn was gekomen, liet het gebied oplichten. Niet veel later was er een luide donderslag hoorbaar. Vele jonge Pokémon lieten een zachte piep horen, bang voor de donder. De oudere Pokémon probeerden hen gerust te stellen, maar diep in hun hart voelden zij zelf ook een vreselijke angst. Er waren maar enkele Pokémon die geen angst voelden. De meesten waren gewoon dom. Meestal elektrische Pokémon, die het gevaar van een overbelaste volt niet kenden. Eén van de Pokémon die totaal niet bang was, was een kleine Pikachu, Amore. Omdat zij geen reden had om bang te zijn, zat zij op een hoge rots, ergens in een kleine open plek, midden in het grote bos. Haar ene oor stond recht omhoog, terwijl haar andere wat slapjes naar beneden hing. Haar ogen waren gesloten. Niemand durfde bij haar in de buurt te komen. Niet alleen omdat ze voormalig leider was van de Suerte, ook al was die nou niet echt angstaanjagend, maar omdat haar volt en de bliksem naar elkaar toe trokken. Een normale reactie. Volt was net een kudde; het bleef bij elkaar. Zo wilde de bliksem naar Amore's volt toe, omdat haar volt zo hoog was. Gelukkig kon de bliksem haar niet bereiken, het stopte zo'n tien meter boven haar, voor het verdween. Toch waren vele Pokémon bang dat, als zij naar haar toe kwamen, de bliksem hen zou raken.

Na een tijdje opende de kleine Pikachu haar donkere ogen. Ze keek naar boven, naar de bliksemschichten die naar beneden kwamen. Naar de donkere wolken die de maan en de sterren niet lieten zien. Dit was ook de reden waarom het zo donker was deze nacht. Het licht van de maan en de sterren kwam niet door de dikke wolken, wat betekende dat een normale Pokémon niks kon zien. De Bliksemschichten verlichtten het gebied wel, maar die waren al snel weer weg. Amore slaakte een diepe zucht. Haar rode ogen lichtten op als de ogen van een duivel, ook al leek zij in geen enkel opzicht meer op de duivel. Ze slaakte opnieuw een zucht. Haar vacht was doorweekt, maar dat maakte niet uit. Ze was er met haar gedachten niet bij. Ze was bij haar kinderen. De kinderen van haar en Comet. Secret, Force, Smile en Trouble. Force was geworden zoals zij altijd al gehoopt had. Hem zou ze zeker uitnodigen bij de Chiave. Als hij wat training had, zou hij Secret aan kunnen, dat wist ze. Trouble en Smile had ze al te lang niet meer gezien. Ze miste de twee. Ze wist niet waar ze waren, of hoe het met ze ging. Ook al zagen de meesten haar niet als moederfiguur, ze gaf toch veel om de kleine Pokémon. Ze haalde diep adem, voor ze aan haar dochter dacht. Secret. Ach, ze deed maar wat ze wilde. Amore rolde met haar ogen.

Plots schoot de kleine Pikachu wakker uit haar gedachten, door iets vreemds. Het was een bliksemstraal, of iets in die trend. Maar, deze kwam niet uit de lucht, wat betekende dat de bliksemstraal hoogstwaarschijnlijk gecreëerd was door een Pokémon. Wat was die Pokémon aan het doen? Amore sprong sierlijk van haar rots af en kwam op vier poten terecht. Ze zou even gaan kijken. Met snelle passen wist ze richting de plek te rennen waar de elektrische aanval vandaan was gekomen. Ze keek eventjes heel snel om zich heen, en zag een Electrike. Amore liet een zachte grom horen, terwijl haar ogen nog steeds rood licht gaven. Plots zag Amore een andere flits, vanuit haar ooghoeken. Ze keek om. Het kwam vanuit een soort hol. Amore richtte haar rode ogen op de gedaantes die ze in het hol zag. Een Pichu en een.. Poochyena? Ze zette zich in beweging en rende het hol in. Hier zag ze een Poochyena staan, die bij een gewonde Pichu stond. Ze herkende de Pichu meteen. Het was Smile. Amore richtte haar rode ogen op de Poochyena. Een laag, angstaanjagend gegrom klonk vanuit haar borstkas. Ze pakte met haar tanden de Poochyena aan zijn schouderblad beet en kleine schokken kwamen uit haar wangen. Zo kreeg ze het voor elkaar om de Poochyena te elektrocuteren. Ze gromde zacht toen hij neerviel, pakte hem beet aan zijn nekvel, en sleurde hem het hol uit. Met een flinke zwaai wist ze hem tegen een boom aan te slaan. Hierna liep ze het hol weer in en keek Smile zwijgend aan, wachtend tot hij iets zou zeggen.

Nog een luide donder klonk als een geweerschot in de nacht. De Poochyena was weer rechtgestaan. Hij kon ieder moment opnieuw aanvallen. En juist op het moment dat hij een Bite wou uitvoeren, vloog er een gele gedaante langs hem en viel de Poochyena aan. Een Pikachu wou hem beschermen. Ze beet met haar tandjes in de schouder van de Poochyena, en sleepte hem naar buiten. Even later hoorde hij een luide klap en veel gejank. Even later liep de Pikachu terug het hol in. Smile keek met waterige oogjes naar haar. ''Bedankt..'' piepte hij zacht. Wacht, kende Smile die Pikachu? Dat was zijn eigen moeder! ''Mam?'' zei hij vaagjes. Ja, die ogen. Dat waren de ogen van Amore. Smile omhelsde Amore. ''Je hebt me gered..'' zei hij. ''Bedankt..'' Hij liet haar waar los. Smile liep een eindje verder het hol in en ging tegen een stukje grond leunen. Na een tijde vroeg Smile: ''Mam, waar zijn Force, Secret en Trouble?'' Hij herinnerde de dag dat hij als laatste uit zijn ei brak, en dus zo'n vijf minuten jonger was dan de rest. Meteen maakte hij kennis met de drie andere Pichu's. Toen speelden ze nog.. Maar nu zijn de Pichu's vast hun eigen weg opgegaan. Smile voelde zich stom omdat hij waarschijnlijk nog de enige Pichu van de familie was. Waarom wilde hij niet Evolueren.. Als hij genezen was, zou hij er echt alles voor doen om te Evolueren.

[Korte post.]

Langzaam liep ze richting het licht in het kleine holletje. Het was niet ver, maar ze wou niet te hard. Straks zagen ze haar voor crimineel aan, zoals heel veel pokémon dat hebben gedaan. Ze keek geïrriteerd voor zich uit omdat het holletje nogal krap was, ookal was ze zo klein. Tenminste, Absols lachten haar altijd uit. Ze wou dat dat eens over was. Het liefste zou ze evolueren en nieuwe sterke aanvallen leren. Vijf jaar is ze. Dat is best oud voor een Electrike, een normale pokémon zou dan allangal hebben geevolueerd. Inmiddels, wanneer ze in gedachten was had ze toch doorgelopen, was ze gearriveerd op haar bestemming. Het was hier iets groter, waar net aan drie kleine pokémon normaal konden staan. Ze hief rustig haar kop omhoog om zich niet te hoeven stoten. Voor haar stonden twee pokémon, een Pichu en een Pikachu. Blijkbaar was het familie, wat ze had gehoord wanneer ze het holletje inliep. Ze draaide haar kop een tik dommig schuin en keek met half dichtgeknepen ogen naar de twee. Ze verschilden niet veel, behalve de grote dan en de kleur. Maar je kon eigenlijk best wel zien dat het familie is.

Smile keek haar met zijn waterige oogjes aan. 'Bedankt,' piepte hij zachtjes. Plots zag Amore dat waar ze op wachtte. Het teken van herkenning. Zijn blik veranderde. 'Mam?' vroeg hij. Amore grinnikte, maar zei niks. Hij begreep vast wel dat zij het inderdaad was. 'Je hebt me gered.. Bedankt,' zei hij. Nu was het Amore's beurt om te praten, wist ze. ''Wat had ik anders moeten doen? Ik zal toch nooit iemand uit mijn familie laten aanvallen door één of andere mislukte Poochyena?'' Een grijnsje ontstond op haar gezicht. 'Mam, waar zijn Force, Secret en Trouble?' vroeg hij, nadat hij ergens anders was gaan zitten. Amore ging rustig tegenover hem zitten. ''Secret heeft zich aangesloten bij de zeg maar slechte groep van hier,'' begon ze haar verhaal. ''Je vader scheen daar in te zitten, dus ze heeft zich bij hem aangesloten,'' ging ze door. Ze haalde diep adem. ''Trouble is verdwenen, net als jij een tijdje geweest bent.'' Ze haalde diep adem. Ze vond het niet erg dat ze zelf op pad gingen, zolang ze maar veilig waren. Op die leeftijd liep zij ook al alleen rond. ''Force is de enige die hier de hele tijd is gebleven,'' zuchtte ze. ''Ik weet niet waar hij nu is, maar ja.'' Ze slaakte een zucht. Plots vingen haar oren een bepaald geluid op. Geklop? Nee.. Voetstappen! Amore draaide zich om en ging op vier poten staan. Haar blik was kwaad, wat er, in combinatie met haar gloeiende rode ogen, best wel angstaanjagend uit zag. Een laag gegrom kwam op vanuit haar borstkas. Toen ze zag dat het maar een jonge Electrike was, kleurden haar ogen normaal. Ze ging tegen de wand van het hol aan zitten, dicht bij Smile, en sloot haar ogen. Zonder het gloeiende was ze zo nachtblind als de pest, maar ze wilde de Electrike niet bang maken met haar.. Vreemde verschijning. Dus, zou ze even zo gaan zitten. Haar gehoor was goed, dus als de Electrike besloot aan te vallen, zou ze deze dichterbij horen komen, en zou ze Smile kunnen beschermen. En, voor haar was dat op het moment het enige waar ze aan hoefde te denken. Dat hij veilig was.

Een klein vriendelijk glimlachje kwam op haar kop te staan, haar geïrriteerde blik was weg. Het was veilig hier. De Poochyena was buiten geëlektrocuteerd tegen een boom aan gesmeten, dus Smile was sowieso veilig.
Zonder na te denken begon Zakura uit het niets te praten, ja ze moest wel iets zeggen, anders zouden ze haast denken dat ze ook slecht was. ''Ehhmm.. ehhm. Ik Zakura ben,'' zei ze vaag. Ze dacht helemaal niet na wat ze aan het zeggen was. ''Ooh,'' zei ze per ongeluk ter teken dat ze helemaal fout bezig was. ''Ik ben Zakura,'' zei ze overnieuw. ''Ik zag jou een aantal minuten geleden in dit holletje gaan,'' en ze keek naar Smile. ''En ik wist dat het niet veilig was, maar ik was al te laat met waarschuwen dus was ik komen kijken. Alleen was deze Pikachu me eerder af,'' en ze keek naar Amore en knikte eventjes, ookal had de pokémon dan haar ogen dicht. Achter haar klonk plotseling nog een laag gegrom. Alsof de Poochyena weer het zou proberen om zijn holletje terug te krijgen. Maar het kon onmogelijk die Poochyena zijn, tenzij het zijn vrouwtje is. Het gegrom kwam steeds dichterbij en Zakura stond nog steeds in de opening. Ze liep een klein stukje opzij zodat ze straks niet in haar kleine kontje gebeten werd.

Amore ging voor Smile zitten. 'Secret heeft zich aangesloten bij de zeg maar slechte groep van hier,' begon ze. 'Je vader scheen daar in te zitten, dus ze heeft zich bij hem aangesloten,' Smile slikte, hij had zijn vader maar één keer gezien. En dat was vlak na zijn geboorte. 'Trouble is verdwenen, net als jij een tijdje geweest bent.' ''Waarschijnlijk is ze ook verdwaald in een één of ander gebied. 'Force is de enige die hier de hele tijd is gebleven,' zuchtte ze. 'Ik weet niet waar hij nu is, maar ja.' Smile knikte, als teken dat hij het verstond. Opens hoorde Smile het geluid van kleine voetjes die op de grond liepen. Zijn moeder had het ook gehoord, ze stond recht, en er kleurde iets rood bij haar. Een jonge Electrike liep het grotje binnen. 'Ehhmm.. ehhm. Ik Zakura ben.' zei ze verward. Smile hief een wenkbrauw op. ''Hoi..?'' zei hij vaagjes. 'Ooh..' zei Zakura opeens. 'Ik ben Zakura,' Smile grijnsde. 'Ik zag jou een aantal minuten geleden in dit holletje gaan.' vervolgde ze. 'En ik wist dat het niet veilig was, maar ik was al te laat met waarschuwen dus was ik komen kijken. Alleen was deze Pikachu me eerder af.' ''ook bedankt, Zakura..' zei Smile op een dromerige toon. Opeens kwam er nog gegrom. Was de Poochyena teruggekomen..? Of was het een andere Pokémon? Als die iets zou doen, zou hij de volle laag krijg van drie Electrische Pokémon. Maar Smile schonk geen aandacht aan het gegrom. Hij kon zijn ogen niet van Zakura afhouden..

''Ook bedankt, Zakura..'' zei de Pichu op een dromerige toon. Ze keek naar Smile, die heel angstaanjagend naar haar keek. Ze werd er een beetje bang van en draaide snel haar kop weg naar de opening waar elk moment een grommende Pokémon uit kon komen. Het schoot niet echt op, waarschijnlijk sloop het heel langzaam door de kleine opening heen. Ze vroeg zich trouwens af waarom Amore haar ogen dicht hield. Misschien wel omdat ze Zakura niet wou zien? Beetje lullig tegenover haar, vond ze. Maar voor de rest schonk ze er geen aandacht aan. Ze kreeg een raar gevoel van binnen. Iets wat ze nog nooit eerder had gevoeld. Haar hart bonkte uit het niets heel hard en snel. Haar gedachten riepen naar Smile. Ze draaide voorzichtig haar kop om en keek naar de Pichu die nog steeds heel raar naar haar keek. Daarbij had ze de verlangens om haar kop terug te draaien naar de opening, maar het lukte niet. Het zat vast, te staren naar Smile. Een grijns toverde ze op haar kop en ze deed een paar stappen naar voren naar de Pichu toe. Ze wist eigenlijk niet eens zijn naam en werd nieuwsgierig. ''Sorry dat ik het vraag maar,'' vroeg ze verlegen. ''Wat is jou naam eigenlijk?'' En ze keek met een schuine kop naar de kleine pokémon. De naam van de Pikachu boeide haar niet zoveel.

'Ehhmm.. ehhm. Ik Zakura ben,' sprak de Electrike. Amore hield haar ogen gesloten. Ze zag anders toch niks. 'Hoi..?' hoorde ze Smile vaagjes vragen. 'Ik ben Zakura.' Zakura, dus. Amore grijnsde licht. Volkomen onbekend voor haar. 'Ik zag jou een aantal minuten geleden in dit holletje gaan. En ik wist dat het niet veilig was, maar ik was al te laat met waarschuwen dus was ik komen kijken. Alleen was deze Pikachu me eerder af,' sprak ze toen. ''Ach,'' mompelde Amore zacht. ''Als moeder probeer je wel vaker zo snel mogelijk bij je kleine te zijn,'' mompelde ze, half onverstaanbaar. Ze hoorde hoe Smile Zakura dromerig bedankte. Oh god, dacht ze bij zichzelf. Dat toontje.. Nee.. Of, eigenlijk wel. Als hij hier een partner vond, zou hij hier waarschijnlijk blijven. Bovendien.. Het kon best wat worden; zij was ook al vroeg partners geworden met Riolu. Plots hoorde ze gegrom. Ze opende haar ogen. Maar een fractie van een seconde duurde het, voor ze rood kleurden en licht gaven. Ze zette zich op vier poten en liep, terwijl een zacht gegrom uit haar borstkas kwam, naar de ingang van het hol. Haar nekharen waren overeind gaan staan, terwijl rode schokken over haar gehele lichaam schoten. ''Verdwijn,'' sprak de Poochyena. Toen de Poochyena haar zag, merkte Amore wel dat er een rilling over de rug van de Poochyena gleed. ''Nee. Jij verdwijnt,'' gromde Amore. ''Nu..'' gromde ze. De Poochyena verroerde zich niet, waarschijnlijk was het verstijfd van angst. Daarom liet Amore nog meer schokken uit haar wangen komen. De rode schokken lichtten op in de duisternis. ''Drie, twee, één..'' De Poochyena ging niet weg. Amore deed een bliksemstraal, die de poten van de Poochyena raakte. ''Ik krijg je nog wel!'' piepte de Poochyena, voor het zich omdraaide en verdween. Amore keek met een voldane blik naar de plek waar de Poochyena verdwenen was. Toen keek ze om, van plan het hol weer in te lopen. Plots herinnerde ze zich hoe Smile zich gedragen had bij de Electrike. Met een grijns op haar kop liep ze het hol in. ''Smile,'' begon ze. ''Ik ga maar weer,'' sprak ze, terwijl ze haar rode ogen even veelbetekenend naar de Electrike liet glijden. ''Je weet me te vinden als er iets is,'' grinnikte ze. Ze draaide zich om en liep het hol uit. ''Dag, beiden,'' sprak ze nog zacht. Hierna sprintte ze weg, weg van het bos.

''Ach,'' hoorde ze Amore zachtjes mompelen. ''Als moeder probeer je wel vaker zo snel mogelijk bij je kleine te zijn,'' vervolgde Amore, waarvan Zakura de helft maar hoorde. Achter haar klonk een nog harder gegrom, de pokémon kwam dichterbij, niet dat ze bang was. Binnen een seconde zag ze hoe Amore haar ogen opende, die rood kleurden en licht gaven, en zichzelf op vier poten zette en richting het gegrom liep. Toen ze eenmaal in de opening verdwenen was, was het even stil. Daar zat ze dan samen met Smile. Ze verplaatste zichzelf even naar de plek naast Smile, waar Amore had gezeten. Het was nog warm. Het duurde maar eventjes en ze hoorden stemmen. ''Verdwijn,'' hoorde ze een jonge stem spreken. ''Nee. Jij verdwijnt,'' kwam Amore daar achteraan. ''Nu..'' Gromde ze er nog achteraan. Een aantal rode schokken gaven licht in de duisternis die snel weer weg waren. ''Drie, twee, één,'' hoorde ze de Pikachu nog zeggen. Vlak daar achteraan klonk nog een bliksemstraal. Daarachter volgde gepiep van de onbekende pokémon. ''Ik krijg je nog wel!'' Piepte het nog. Snelle renpasjes volgden er achteraan en toen was het nogmaals stil. Totdat er een Pikachu verscheen, Amore. ''Smile, ik ga maar weer,'' sprak ze naar haar zoon. Daarna zag ze dat haar ogen volgden naar haar. En er schoot een rilling over haar rug. Niet dat ze bang was, maar ze was bang van wat Amore zou zeggen. ''Je weet me te vinden als er iets is,'' grinnikte de Pikachu. Daarna draaide ze zich om en verdween in de duisternis. ''Dag, beiden,'' volgde er nog zachtjes achteraan. Ze luisterde nog even of ze voetstapjes hoorde, maar die waren niet meer hoorbaar. Toen was het stil, te stil. Alleen haar ademhaling hoorde je en haar hart die weer harder ging bonken. Ze wist niks te zeggen. Alleen ze had zin om op haar rug te gaan liggen. Maar dat zou ze maar niet doen, ze verroerde zich niet. ''What is this feeling taking over. Thinking no one could open the door. Suprise, it's time, to feel what's real. What happened to Miss Independent's no longer need to be defensive? Goodbye, old you, when love, is true.'' Besloot ze maar te zingen. Dat maakte haar niet bang, tenminste ze was niet bang maar bang wat Smile zou gaan zeggen tegen haar.

'Sorry dat ik het vraag maar,' vroeg Zakura. 'Wat is jou naam eigenlijk?' ''Ik heet Smile.'' zei Smile zacht. Opeens gingen Amore's ogen open. Opnieuw waren ze rood gekleurd. Ze sloop naar de plaats waar het gegrom vandaan kwam. Zakura liep naar de plaats toe waar Amore had gezeten. Een ongekende kriebeling ging door Smile's lichaam heen. Opeens klonk er gegrom. 'Verdwijn,' gromde iets. 'Nee. Jij verdwijnt,' gromde Amore. 'Nu..' Een paar rode lichtflitsjes met een schokkend geluid lichtten de duisternis opnieuw op. 'Drie,' siste Amore. 'twee, één,'. Daarachter klonk het geluid van de schokjes sterker, en werd het licht feller, dat snel weer uitging. Gepiep van een Pokémon klonk daarna. 'Ik krijg je nog wel!' Piepte een stem die eerst luid was, en daarna zachter werd. Toen het gepiep weg was, kwam Amore terug, met een grote grijns op haar gezicht. 'Smile,' begon ze. 'Ik ga maar weer,' sprak ze. Ze keek even naar Zakura. 'Oke, mam..' zei Smile. 'Je weet me te vinden als er iets is,' grinnikte Amore. Ze draaide zich om. 'Dag beiden,' sprak ze. En achter die woorden, verdween ze even vlug als ze gekomen was. Smile staarde nog steeds naar Zakura. Hij voelde een hoge hartslag in zijn lichaam kloppen. Het was onaangenaam stil, alsof hij nog steeds in het bos was. Zakure verroerde zich ook niet. 'What is this feeling taking over.' begon ze opeens te zingen. 'Thinking no one could open the door. Suprise, it's time, to feel what's real. What happened to Miss Independent's no longer need to be defensive? Goodbye, old you, when love, is true.' ''Erg mooi..'' sprak Smile onzeker. ''Waarom zong je dat..?' vroeg hij daarna.

'Erg mooi..' zei de Pichu naast haar en haar wangetjes werden rood. 'Waarom zong je dat..?' Vroeg hij daarna achteraan. Zakura wist eventjes zo snel niets te zeggen. Ze vond het een mooi lied, wat haar gevoelens ook uitte, maar hoe moest ze dat uitleggen aan Smile. ''Nou euhwmm.. Omdat ik het een mooi en gevoelig lied vind.. en.. enzo..'' Haperde ze er af en toe ook nog eens door. En ze keek verlegen de andere kant op, ze wou niet dat Smile haar rode wangetjes zag.

*Omg serieus, echt geen inspiratie ofzo.. En kan me niet concentreren, had frisbee - wedstrijden vandaag en morgen weer.. en ben fakking verbrand enzoo *

'Nou euhwmm.. Omdat ik het een mooi en gevoelig lied vind.. en.. enzo..' Smile zag een rode blos op de wangetjes van Zakura. Maar ze draaide zich vlug om. 'Goeie smaak heb je..' piepte Smile zacht. Buiten vloog de regen nog tegen de grond als stenen. Hij was nu vergeten dat hij gewond was, zachtjes en onmerkbaar schoof hij iets dichter naar Zakura toe. Hij voelde zijn roze wangetjes iets donkerder worden. Opnieuw werd er een donder hoorbaar, maar dat kon Smile niet veel schelen, dromerig vielen zijn ogen toe en viel zijn kop per ongelijk op Zakura's schouder. Hij werd meteen wakker uit zijn trance, en voelde een vage prikkeling tegen zijn kop. Vlug zette hij zich weer recht, terwijl zijn wangetjes nu donkerrood waren. 'Ehh..' stamelde hij. 'Ik viel even in slaap, sorry..' piepte hij zacht. Even later voelde hij zelfs alles in zijn kop warm worden. Er moest toch een gespreksonderwerp zijn? 'Eh..' begon Smile. 'Ken jij dat gevoel dat je maag helemaal leeg is en dat je niet kan stoppen met kijken naar iemand?' flapte hij eruit. Smile voelde zichzelf nog roder worden. Waarom moest hij nu persé beginnen over wat hij nu voelde. Maar toch, Zakura straalde een warmte uit. Hij voelde de aandrang om zijn hoofd tegen haar aan te leggen en zo in slaap te vallen. Smile keek terug naar Zakura. Wat voor een reactie zou ze geven..?

'Goeie smaak heb je..' piepte Smile naast haar zacht. Zakura hoorde, ookal had ze haar kop nog steeds gedraaid, dat Smile ietsjes dichterbij schoof. Dat vond ze wel prettig, vanwege het ijskoude weer. Ookal voelde ze het niet van de warme vlinders in haar kleine buikje. Ze draaide haar kop naar Smile toe, die pittig moe werd en waarvan z'n oogjes dichtvielen. Smile z'n kop viel op Zakura's schouder. Ze vond het wel schattig, een zachte en lieve Pichu die in slaap viel op haar schouder. Zijn vachtje voelde zo zacht.. zo zacht.. als fluweel. Maar het warme moment duurde niet lang. Snel voelde ze het koppie van Smile weer optillen en werd de plek waarop hij lag weer koud op haar schouder. 'Ehh..' stamelde hij. 'Ik viel even in slaap, sorry..' zei hij daarna nog achteraan. ''Oh, dat maakt niet uit. Van mij mag je blijven slapen hoor.'' zei ze, terwijl ze haar kop schuin hield. 'Eh..' begon Smile weer. 'Ken jij dat gevoel dat je maag helemaal leeg is en dat je niet kan stoppen met kijken naar iemand?' Vroeg Smile aan haar. Even kreeg ze een gevoel van binnen wat haar radeloos maakte. Ze had geen idee wat ze daarop moest zeggen. ''Ja,'' zei ze kortaf. ''Dat gevoel ken ik..'' Dat was het enige wat ze er kon uitfloepen. Zakura keek even naar de Pichu en z'n wangetjes waren nu écht serieus donkerrood, gewoon bordeau-rood. De blik in zijn ogen zei dat hij het fijn vond wanneer hij op haar schouder lag te slapen en dat nog eens een keer wou doen. Zachtjes begon Zakura zenuwachtig te giechelen. Van haar mocht het wel, maar of Smile dat nog een keer durfde. Lief en warm begon Zakura nog een klein stukje dichterbij te schuiven en gaf Smile een likje over z'n wang. De vacht voelde nu nog zachter aan dan dat ze dacht.

'Oh, dat maakt niet uit. Van mij mag je blijven slapen hoor.' giechelde Zakura. 'Ja,' zei ze als antwoord op zijn vraag. 'Dat gevoel ken ik.' ''Leuk..'' zei Smile zachtjes. De regen roffelde nog steeds verder als trommels. Smile overwoog om de grot uit te lopen. Maar hij zat aan de grond genageld. Opeens schoof Zakura nog iets dichter bij hem, hij voelde zijn vacht tegen de vacht van Zakura komen. Als Smile een Vuur-Pokémon geweest zou zijn, zou hij nu in brand gevlogen zijn. Ahoewel hij voelde dat dat ieder moment kon gebeurden. Zakura keek opnieuw in Smile's ogen en toen gebeurde het. Ze kwam zachtjes dichtbij, en haar tong kwam uit haar mond. Die sleepte zachtjes langs de wang van Smile. Een prikkeling ging over zijn wang heen. Zijn oren gingen helemaal rechtopstaan, van die onverwachte wending. Smile grijnsde in Zakura's ogen, en gaf haar een liefdevol likje terug op zijn wang. Zijn tong voelde aan alsof hij iets heel lekkers at. Daarna legde hij zijn kopje terug tegen de schouder van Zakura, deze keer liet hij zijn oortjes steunen op haar voorhoofd. Hij omhelsde Zakura stevig, zodat er niets haar uit zijn armen kon sleuren. Misschien zou ze haar armen ook rond hem leggen. 'Slaapwel..' fluisterde hij haast in haar oor. Daarna liet Smile zijn ogen zakken, en voelde nog steeds de warmte van Zakura, alsof ze een heet hoofdkussen was. Niet snel daarna zonk hij weg in een diepe slaap..

'Leuk..' zei Smile zachtjes nadat ze had geantwoord op zijn vraag. Buiten tikte de regen nog steeds hard op de grond, maar Zakura hoorde het inmiddels al niet eens meer. Nadat ze Smile een lik had gegeven op zijn wang stonden zijn oren rechtop. Ze vond het wel schattig en begon zenuwachtig te giechelen. Voor haar begon Smile te grijnzen. Op haar koppie kwam ook een grijns, ze wist niet waarom, het ging vanzelf, zo uit het niets. Even leek er niks te gebeuren maar Smile gaf haar een likje terug. Ze sloot haar ogen. Snel opende ze haar ogen weer toen ze voelde dat het tongetje weer van haar af ging. Daarna legde de Pichu z'n kopie liefdevol tegen de schouder van Zakura. Maar deze keer voelde het echt alsof hij het meende, zo echt. Zijn oren lagen ook plat op haar lichaampje. Twee pootjes voelde ze om haar middel. Smile knuffelde haar. Waarbij een 'Slaapwel..' volgde. ''Slaaplekker,'' antwoorde ze zachtjes. Haar pootjes legde ze ook om Smile heen. Ze draaide eventjes zodat het kopje van Smile op haar borst viel. De Pichu was allangal in slaap gevallen. Haar ogen vielen ook dicht, maar ze bleef rechtop zitten. Zo kon ze altijd op haar hoede blijven. Eigenlijk had ze geen slaap, omdat ze het bloedheet had. Haar wangetjes waren puur rood geworden. ''I'm in heaven, when you kiss me,'' fluisterde ze zachtjes in het oortje van Smile die het dichtst bij lag. De hitte straalde af van Smile. Maar dat maakte haar niks uit, ze was hitte bestendig. Al had ze het dit keer wel raar heet, wat ze nog nooit gehad had. De vacht van Smile vond ze zo zacht.. Ze voelde zich zo happy, alsof ze Smile altijd in haar armpjes kon houden. Hij leek op een soort knuffel, die je áltijd wou knuffelen, nooit meer los wou laten.

Wild opende Smile zijn ogen. Hij had heerlijk geslapen; hij had iets in slaap horen fluisteren. 'I'm in heaven, when you kiss me' Toen besefte hij dat hij dat hij in de armen van een Electrike lag. Het was geen droom geweest. Smile zou het liefst voor eeuwig op Zakura's zachte buikje blijven liggen. Uiteindelijk hief hij zijn kopje op en haalde hij zijn oren van haar schouder. Het was gestopt met regenen; er bonkte niks meer tegen de grond alsof de boom waaronder ze sliepen. Hij stond op en liep naar het uiteinde van het holletje. Door de wortels zag hij dat het gestopt was met regenen; de hemel was helderblauw en het bos zag er prachtig uit; alle roofpokemon waren nu weg en in de plaats liepen er overal Bug en Grass Pokemon, opzoek naar eten. Smile scheurde zijn blik los van het ontwakende bos, en ging terug naar beneden om te kijken of Zakura al wakker was. Ze sliep nog toen Smile er was. . Hij deed heel zachtjes zijn pootje op haar hoofd. 'Als ze wakker is, vraag ik of ze mijn partner wilt zijn...' dacht Smile. Hij staarde naar haar gesloten ogen, totdat die open zouden gaan.

Zakura was nog in een diepe slaap. Ze had zo mooi gedroomd. Dat het 's nachts was, en dat zij op een klein heuveltje lag naast een boom. Ze hield het bos in de gaten met haar ogen en oortjes en zag op een gegeven moment een Pichu rennen opzoek naar een holletje. Hij ging een holletje in, onder een boom waar net iets eerder een Poochyena in was gerend. Ze was op onderzoek uit gegaan omdat ze het zielig vond voor de Pichu als die aan flarden werd gescheurd. Maar een Pikachu was haar al vlugger af. En toen ging alles heel snel.. de Poochyena werd naar buiten geslingerd en zij kwam naar binnen. De rest vervaagde beetje bij beetje. Langzaam werd ze weggezogen van de droom en belandde ze in de normale wereld. Ze probeerde haar oogjes te openen, maar zaten vast van het slaap. Eventjes trok ze heel hard waardoor haar oogleden open schoten. Voor haar zat een Pichu met wijdopen ogen, die een poot op haar voorhoofd had gelegd. Ze schrok en gilde. De Pichu zat zo dichtbij. Snel deinsde ze achteruit, waardoor ze haar kop stootte tegen de harde grondmuur achter haar. Ze had er even niet bij nagedacht dat het holletje zo klein was. Haar ogen begonnen te rollen van de klap. Het werd wazig voor haar ogen en ze viel met een harde 'kaboem' neer. Een hoop zand vloog van de grond af, wat veel stof veroorzaakte, al was ze nog zo licht. Een flinke pijnsteek schoot door haar lichaam heen, ze viel op iets hards. Dat was het laatste wat ze nog voelde, voordat ze in een waas verdween.

Er bewoog iets onder de armen van Smile. ''Hunh?'' zei hij vaagjes. Zakura was blijkbaar behoorlijk geschrokken. Ze deinsde snel achteruit, terwijl ze luid gilde. Ze ging iets té snel achteruit. ''Zakura, kijk uit voor die-'' Maar het was al te laat. Ze kwam met een harde klap tegen de muur aan, die gedeeltelijk instortte. Zakura viel bewusteloos op de grond. Smile zuchtte. Hij stapte traag naar haar toe, er was inmiddels meer licht doordat het nu dag was. Ze kon beter in de open lucht liggen. Smile probeerde met moeite haar op te tillen. Toen hij dacht dat het gelukt was, viel hij op de grond. Ze was te zwaar. ''Hmpf..'' Er was geen andere optie, Smile greep haar beide armen, en sleepte haar zachtjes naar buiten. Toen ze buiten lagen, lag Zakura's nog steeds bewusteloze lichaampje, onbeweegelijk in het gras. Hij kon haar niet nu alleen laten. Er kon nog altijd een Pokémon haar vermoorden. Smile ging in het natte ochtendgras zitten, maar iets verder dan Zakura, zodat ze niet alweer gillend haarzelf zou verwonden.

Rustig opende ze haar oogjes. Wat was dit nou? Ze lag buiten? Ze zat toch eerst binnen, in een holletje? Haastig rolde ze met haar oogjes om snel de buurt te verkennen. Ze wist al waar het was, net een paar meter buiten het holletje. Maar wie had haar dan buiten gelegd? Achja, dat maakte haar niks uit. Een pijnsteek schoot door haar kleine bolletje heen. Met haar pootje wreef ze over haar koppie. Het deed veel pijn. Zakura stond op. Wie had haar daar nou in godsnaam naar buiten geslepen? Niet ver weg zat er een Pichu. Misschien was hij het? Was het.. Smile? Rustig liep ze er naar toe, om niet duizelig te worden van de harde klap die ze had gemaakt met haar kop in het kleine schuilplaatsje. Voorzichtig hief ze haar rechtervoorpoot op en tikte op het kleine koppie van de schattige Pichu. Hij zat met zijn rug naar haar toegedraaid. Twee kleine schattige oortjes schoten omhoog en het koppie draaide rond. Het keek verbaasd naar de verwonde Electrike. Even voelde ze een klein hyperig gevoel van binnen, maar het was Smile niet... Het was een onbekende Pichu voor haar. Teleurgesteld liet ze de kleine Pokémon los met haar poot en draaide zich om. Ze verontschuldigde zich nog zachtjes, blijkbaar hoorde die het niet, en liep weer terug naar de plek waar ze wakker werd. Waar zou Smile dan zijn? Verdrietig ging ze weer liggen, maar dit keer rolde ze om tot haar zij. Ze miste hem, al had ze hem nog maar een kleine avond gezien. Ze wist nog dat ze op het heuveltje lag en toen hem het holletje in zag gaan. Het heuveltje... Het heuveltje! Daar zou hij misschien zijn. Blij stond ze op en draaide een rondje om haar eigen as heen. Ze maakte een klein hyper sprongetje en ging op zoek naar het heuveltje.

Er klonk een zacht geritsel achter Smile, dat hij negeerde dat geritsel. Hij had het druk met zijn rechterarm, waar er nog steeds een verwonding op zichtbaar was. Achter hem hoorde hij een zachte stem. Zakura was waarschijnlijk weer bijgekomen. Smile grijnsde lichtjes. Ze zou wel de weg naar het heuveltje vinden. Na een tijdje stond Smile op om rond te kijken waar Zakura bleef. Door het dichtbegroeide bos, was het moeilijk te zien waar ze was, en met het feit dat ze ook groen was, was ze goed gecamoufleerd. Smile liep terug naar de plaats waar hij Zakura had gelegd. En daar was ze nog steeds. Ze draaide rondjes om haar eigen as, maakte een klein sprongetje en liep richting hem toe. ''Hoi Zakura!'' zei Smile dromerig terwijl diep in haar ogen keek. ''Laten we naar dat heuveltje gaan..'' stamelde hij verder. ''Daar kan je de zon heel goed zien opkomen.'' Smile grijnsde vaagjes. Hij liep traag naar de heuvel, zodat Zakura hem goed zou kunnen volgen. Smile's blik was gericht op het gras, dat nog rood zag van de opkomende zon.