Langzaam opende de Luxio zijn ogen en liet zijn blik rond het gebied gaan. Was hij nou ingedut? Hij trok een raar gezicht, waarna hij opstond en zich uitrekte. Nja, dat was mogelijk als je in je eentje liep. Dat was altijd zo saai. De enige met wie je dan kon praten was jezelf, maar dat zou nogal droog overkomen. Het kon natuurlijk ook in je gedachtne, maar dat was nog vager. Daarbij, hij bevond zich in een grot. Daar was het rond deze tijd al helemaal donker. Wacht, was hij nou overdag in slaap gevallen? Kort schudde hij zijn hoofd en liep naar zowel de in- als uitgang van de grot. Daar bekeek hij het schouwspel van buiten, alhoewel er niets was te zien. Hij zuchtte en overwoog om zich weer om te draaien en verder te slapen. Na lang nagedacht te hebben besloot hij om op verkenning te gaan. 's Nachts waren de dingen anders dan overdag, dit zou dus een goede kans zijn om op onderzoek uit te gaan. Hij snoof en sprong toen naar buiten, waarna hij vaart maakte om naar beneden te rennen. Een witte straal achtervolgde hem, alsof het bang was zijn eigenaar kwijt te raken. Maar in werkelijkheid was het gewoon een Quick Attack die hij even snel had ingezet, te lui om gewoon naar beneden te lopen en zich er de tijd voor te nemen. Nee, dat kon hij beter steken in zijn nachtverkenning, iets waarin hij zich interesseerde, wat heel zeldzaam was. Even schrok hij op van een geluid, veroorzaakt door een Murkrow die nog wakker bleek te zijn. ''Ga pitten, rotbeest,'' mompelde Luxor nadat hij had gemerkt dat het door de vogel kwam. Het leek of de Murkrow hem gehoord had, aangezien deze wegvloog en ergens anders neerstreek om zijn ogen te sluiten en in een vredige slaap te vallen. ''Braaf,'' mompelde hij opnieuw waarna er een grijns op zijn gezicht verscheen. Hij trippelde verder het pad af, nieuwsgierig naar wat er verder aan de hand zou moeten zien. Natuurlijk niet veel, de meeste pokémon lagen nu te pitten. Hij normaal ook, maar nu was het anders. Zijn ogen schoten meteen naar het geritsel van bladeren in een boom, veroorzaakt door een schaduw. Natuurlijk, een schaduw. Maak het maar spannender. Opnieuw snoof hij, terwijl hij zijn blik strak op de takken had gericht. Waarom verstopte die pokémon zich? Show yourself, dacht Luxor, nog steeds dezelfde strakke blik. Het moest wel een vogelpokémon zijn, aangezien een vierpotige pokémon niet zomaar in de boom kon kruipen. Of dat was wel het geval, en was daardoor dat geritsel voortgekomen, omdat het wezen zo koppig was niet op te geven. ''Wordt het niet eens tijd je gezicht te tonen?'' Sprak Luxor toen, tussen een toon van zacht en normaal in. Het had nu wel lang genoeg geduurd zo.

Glimlachend liep de Kirlia door het gebied. De glimlach waarbij ze één mondhoek omhoog trok en haar ogen net wat minder open hield dan normaal straalde haar karakter perfect uit. Het enige waar ze interesse in had was haar doel. Of, haar doelen, om precies te zijn. Al het gevoel wat ze ooit had gehad was verdwenen, had plaats gemaakt voor een enorme haat die ze voor alles koesterde. Haat, ja.. Dat was het enige wat ze nog zou blijven voelen, even als de liefde voor haar broer, die nooit af zou nemen. Ze dacht altijd en overal na over haar doelen, maar ook aan iets anders. Hoe ze kon doden, wanneer ze kon doden en wie ze kon doden. Dat waren, na haar doelen, de belangrijkste dingen die ze kon verzinnen. Ze verplaatste zich altijd langzaam, viel niet op. Hierdoor zou niemand weten wie ze was en kon ze toeslaan zonder dat iemand ook maar iets zou merken. Ever was de naam waaronder ze bekend zou komen te staan in dit gebied, genaamd PokéRPG. Maar, dat was niet haar echte naam. De naam waarmee ze geboren was.. Dat was Caha. Een simpele, maar originele naam, met vier letters. Het zelfde als Ever, al wist iedereen de betekenis van dat woord, maar kende niemand de betekenis van Caha. Haar broer had ongeveer dezelfde naam gekregen, maar dan de mannelijke vorm ervan; Cahin. Ze leefden beiden onder schuilnamen om te overleven. Stelen, moorden, liegen, klimmen en rennen. Dat waren de vijf belangrijkste dingen. Stelen; om aan voedsel en drinken te komen. Moorden kwam hier vaak bij, maar dit was ook nodig wanneer iemand je ontmaskerd had. Liegen, zodat niemand je ontmaskerde. En het klimmen en rennen, of wel Free Runnen, was altijd handig bij het achtervolgen van iemand, maar misschien nog wel handiger als je juist wegrende voor iemand.

Ze glimlachte even en richtte haar blik op het pad. Ze voelde hoe iemand dichterbij kwam. Ze sloot haar ogen heel even en concentreerde zich. De toekomst liet haar zien dat een Luxio over precies drieëntwintig seconden op de plek zou staan waar zij zich nu bevond. Ze keek naar de bomen om zich heen en zette zich af. Ze rende tegen de boom aan, om zich na drie passen af te zetten en een tak beet te pakken. Hier zwaaide ze zichzelf omhoog, om vervolgens in een soort kikkerhouding er op te landen, zodat ze uitzicht had op wat er beneden gebeurde. Ze wachtte even, maar begon na een tijdje af te tellen.
Vijf.. Vier.. Drie..
Op dat moment zag ze de Luxio en twee seconden later stopte hij op exact de plek waar zij even geleden gestaan had. Ze glimlachte en bleef hem aankijken. Toen ze zag hoe zijn blik op haar gericht was grinnikte ze zacht. Een angstaanjagend, zacht gegrinnik. Het geluid waar menig Pokémon rillingen van kregen. Ze haalde de halve schaar van haar nek, waar het maanlicht in weerkaatste waardoor de Pokémon misschien een flitsje zou zien. Hierna sprong ze met een salto naar beneden, om twee meter voor de Luxio terecht te komen. Ze had de halve schaar, welke gevaarlijk scherp was en duidelijk een goed wapen was, in haar hand en keek de Luxio aan. Haar blik was scherp en ze snoof zacht.

“Ever,” stelde ze zich kalm voor. Liegen was een tweede natuur, niemand die er ooit aan kon twijfelen dat ze geen Ever heette. “Wie ben jij, Luxio?” vroeg ze. Er was geen Pokémon die niet zou weten dat ze er toch wel achter zou komen, wat hij ook zou zeggen. Oké.. Misschien wisten sommige Pokémon niet wat ze kon. Als zij nu besloot hem aan te vallen tot hij vertelde wie hij was, zou ze zien hoe dat zou aflopen. Als hij in dat geval zijn naam zou vertellen, zou ze het weten. Anders zou ze wat dieper in moeten gaan op de toekomst, tot hij zich aan iemand voorstelde. Maar, het maakte niet uit. Het ging erom dat ze zou weten wie ze voor ze had en of hij een vijand was. Als hij van de Guerra was, zou ze hem misschien kunnen gebruiken. Haar plannen waren voor haar maar al te duidelijk. Akira moest haar promoveren tot ze hoog genoeg stond, zodat ze haar uiteindelijk kon vermoorden en de groep over kon nemen. Het leek zo simpel..

× Ik kom je lastigvallen. 8D

De Luxio trok een verbaasd gezicht, nadat de pokémon die in de boom had gezeten eruit was gesprongen. Hij had eerder gedacht dat de pokémon óf weg zou vluchten, óf op zijn/haar plaats te blijven om vervolgens zijn/haar naam uit te spreken. Blijkbaar had hij het niet goed gedacht. Nadat hij goed zicht had op de vreemdeling die nu voor hem stond, merkte hij op dat het een Kirlia was. “Ever,” sprak de Kirlia. Ever... Zo heette ze dus. “Wie ben jij, Luxio?” Even twijfelde hij. Zou hij zijn echte naam vertellen, of een valse? Nee, de Kirlia had ook gewoon haar naam gezegd. ''Luxor,'' sprak nu hij zijn naam uit. Hij grijnsde even, alhoewel dat vast niet te zien was in het duister. Misschien dat het licht dat van de maan weerkaatste nog wat licht bij hen gaf. Dat zou niet veel zijn, vanwege de paar bomen die hier stonden. Hij had er geen last van, gelukkig. ''Wat doe jij hier zo laat?'' vroeg hij toen, terwijl zijn grijns van zijn gezicht verdween. Het ging hem eigenlijk niks aan, maar het kon geen kwaad om te vragen. Daarbij was de Kirlia vast op hem afgekomen om een gesprek te starten, die hij zelf gestart had, ook al besefde hij dat niet. Voor hem was het antwoord simpel; nieuwsgierigheid. Misschien was dat ook de rede geweest voor Ever, maar misschien ook niet. Hij kon geen gedachten lezen, maar dat wilde hij ook niet. Dat zou sommige dingen alleen maar verzieken. Daarom moest hij blij zijn als Shinx te zijn geboren, in plaats van een Abra, of enig ander pokémon dat zoiets kon. Goed, hij had op een adere plaats te willen zijn geboren, maar zoiets lag anders. Je kon niet kiezen bij wie je geboren zou worden, of als wat. Daarbij zou dat het leven saai maken, alles krijgen wat je maar wilt. Nee, zoiets was niet voor hem weggelegd. Zelf vocht hij liever ergens voor, om duidelijk te maken hoe graag hij iets wou. Hard werken, daar bereik je iets mee. Dat is hij aangeleerd gekregen, en kreeg het niet meer afgeleerd. Het was een soort.. Motto geworden. Het was vast een cliché motto, of eentje dat nergens op sloeg, maar het was wel zijn motto. En sommige wisten, uit ervaring, dat je daar vanaf moest blijven.

Yay, voor klinklare onzin =D