Pas toen de laatste schijn van de zon achter de bergen verdwenen was, durfde Keira zich uit de grot te wagen. Een plezierige blik stond in de kijkertjes van de Misdreavus gebrand terwijl ze zich versmolt met de wand van de grot en er aan de andere kant weer uitkwam. Het had zo zijn voordelen om Ghost te zijn ja.. Een grijnsje sierde haar bolle kopje terwijl ze zich liet dalen. De hele dag had Keira zich moeten vervelen, pas nu de schemer over het gebied viel begon de plezier.

Na even rondgezworven te hebben door de bossen stuitte Keira op een meer. Hoewel ze liever de stad in was gegaan om mensen nog te laten schrikken trok het meer haar interesse. De maan liet het water vaagjes en bleek doen oplichten. Het zag er een spookachtig uit, onheilspellend. Overdag zou het er zeker aangenamer uitgezien hebben. Keira voelde haarzelf hier best goed bij.. Haar voorkeur ging wel uit naar donker en koel. Langzaam naderde ze het meer, maar hield halt boven de oever. Haar ogen vielen even dicht, maar toen ze een geluid achter haar hoorde schoten deze abrupt weer open. Toch negeerde ze het geluid maar. Het zou vast iets oninteressants zijn. Waarschijnlijk een andere Pokémon die voorbij kwam, maar goed. Zolang die zich met zijn eigen zaken bemoeide zou Keira geen interesse tonen.

[Zuigende post.. Kan beter, maar heb al een lange tijd niet meer geRPGd XD]

Met een valse grijns op haar gezicht had de Umbreon, Akira, toegekeken hoe de zon onderging. Haar tijd van de dag ging uiteindelijk beginnen. Ze was klaarwakker, had net een hele dag geslapen. Zo had ze 's nachts genoeg energie, en hoefde ze zich overdag niet te vervelen. Ze richtte haar bloedrode ogen even op een Rattata, die angstig weg dook. Ze rolde met haar ogen en keek naar haar eigen spiegelbeeld. Hmmn. Ze was de afgelopen tijd meer veranderd dan ze gedacht had. Ze zwiepte wat met haar staart heen en weer, terwijl ze haar ogen sloot en even bleef zitten, genietend van de nachtelijke rust. Nog één van de voordelen van de nacht. Bijna alle krijsende kudkinderen lagen te slapen. Heerlijk. Ze haatte ze. Ze trokken aan je oren. En dat deed pijn. Ze opende haar ogen langzaam toen ze iets hoorde. Ze spitste haar oren en liet haar blik over het meer glijden. Ja, daar, aan de overkant. Wat was dat? Akira sloot haar ogen heel even, en opende ze bijna gelijk weer. Ze gaven rood licht. Een zachte grom kwam omhoog vanuit haar borstkas, terwijl ze op vier poten ging staan en langzaam naar de pokémon toe liep. Toen ze er was, zag ze dat het een misdreavus was. Eén die voor haar volledig onbekend was. Akira liet een zachte, lage grom horen. ''Wie ben je en wat doe je hier?'' vroeg ze. Vreemdelingen. Soms nog irritanter dan krijsende kudkinderen, dacht Akira bij zichzelf.

-Flutpost.. D_D-

Pas toen Keira een dreigend gromgeluid opmerkte keek ze achterom. Op het eerste gezicht zou ze niet kunnen zien wat voor een Pokémon het was, dit omdat het zo donker was, maar de oplichtende, geelachtige ringen op het lichaam van het beestje lieten duidelijk maken dat het een Umbreon was. "Wie ben je en wat doe je hier?" Keira slikte.
"Ik ben Keira, en wat ik hier doe.. Dat zou ikzelf ook niet weten, eigenlijk." Sprak haar hese stem. De Umbreon zag er zeker niet slapjes uit, waardoor Keira liever geen problemen wilde hebben met de Pokémon. Eventjes snoof ze. "En jij, Umbreon? Wie ben jij?" Haar blik keek recht in de appelrode ogen van de Umbreon. Niet dreigend. Eerder.. Angstig? Nee, dat was het woord niet. Keira wist dat ze haarzelf gemakkelijk uit de problemen kon halen door haarzelf weg te teleporteren, maar toch fascineerde de Umbreon haar en dat dwong haar hier te blijven. Gelukkig was ze gezegend met het feit dat ze kon leviteren en was ze buiten aanvalsbereik van de Umbreon. Of tenminste, dat hoopte ze maar.

[Flutterdere flutpost o-o]

'Ik ben Keira, en wat ik hier doe.. Dat zou ikzelf ook niet weten, eigenlijk,' sprak de Misdreavus. Akira rolde met haar rode ogen. 'En jij, Umbreon? Wie ben jij?' vroeg de Misdreavus. Akira slaakte een diepe zucht. ''Aangenaam, Keira,'' sprak ze, haar stem emotieloos. ''Mijn naam is Akira, leidster van de Lustro, de zegmaar slechte groep van hier,'' grijnsde ze. Ze zwiepte wat met haar staart heen en weer, wat er voor een Pokémon die niets kon zien in de duisternis uit zou zien alsof haar ring heen en weer aan het dansen was, ofzo. Het zag er best grappig uit. Akira haalde eens diep adem voor ze begon na te denken. Het zou geen zin hebben om de Misdreavus aan te vallen. Het was een geest. Ze kon zich zo makkelijk verplaatsen in de lucht, dat Akira veel moeite zou moeten doen om de kleine Pokémon ook maar één keer te kunnen raken. Opnieuw rolde ze met haar ogen en zwiepte ze wat met haar staart heen en weer. Het begon een tik te worden. Achja. Ze haalde diep adem voor ze haar blik over de kleine Geest-Pokémon liet glijden. Ze was niet al te jong. Zo ongeveer één jaar jonger dan zij zelf. Het was een vrouwelijk wezentje. Plots ontstond er een frons op de kop van Akira. Een mannelijke Misdreavus. Haha. Dat zou best wel gay zijn, dacht Akira bij zichzelf. Als zij dat was, zou ze zo snel mogelijk geëvolueerd zijn in een Mismagius, dat was zeker.

-Oke, nuttelozer dan dit kan niet.-