Kleine snel rennende pootjes renden over de half overwoekerde stenen tegels heen. Guardian hijgde, maar voelde zich door zijn vreugde nog lang niet moe. Vlak voordat hij tegen de fabriekwand aan zou klappen, remde hij zichzelf door zijn voorpootjes zo te strekken dat hij door de wrijving stopte. Hij keek grijnzend om hem heen. Ayelinn zag hij nog niet, maar het zou vast niet lang meer duren voordat ze zou komen. Guardian had de hele tijd omgekeken of Ayelinn nog in het zicht was, zodat hij wist dat ze hem ook kon zien, en dus kon volgen. Ondertussen keek hij vrolijk om zich heen. Wat was het heerlijk om weer buiten te zijn. Op het kerkhof was het prutweer, maar hier regende het niet. Het was hier prachtig weer. De zon scheen, de vogelPokémon fluitten, en het lange groene gras liet deze plek er prachtig uitzien. Guardian liep van het pas af het gras in. Het kwam tot zijn oksels, wat best jeukte. Hij snoof even, en liet zich daarna hard vallen waardoor het gras geplet werd. Hij bleef dom in het gras liggen, en staarde naar de blauwe lucht boven hem. Zo mooi lichtblauw dat het was, met enkele onschuldige witte pluizige wolken. Guardian gaapte even, en knipperde vermoeid met zijn ogen. Zou Ayelinn er al aankomen?

Tussen de bomen door schoot een grijze vlek. Het leek wel of Ayelinn vloog. Ze rende evenwijdig aan Guardian. Zo af en toe keek ze opzij. Ze sprong op Guardian af toen hij zich in had gras had laten vallen. Ze rolde even om met hem. Toen ze stilhielden lag ze bovenop hem. ''Je bent toch niet nu al moe he?'' vroeg ze grijnzend. Haar neus raakte nu bijna de zijne. Toen ze dat doorhad en recht in zijn blauwe ogen keek bloosde ze lichtjes. Ze probeerde de lichte rode blos op haar wangen weg te werken. Ze sprong gauw van Guardian af en keek met haar blik gauw de andere kant op. ''Sorry'' fluisterde ze zachtjes tegen hem. Waarom moest ze nou weer blozen? En waarom nou weer bij Guardian?

Hij keek dom naar de wolken, en probeerde er een vorm in te zien. En hij zag ook iets. Nou ja, niet echt iets, hij had het zelf verzonnen. Een of andere vage vogel met een hele lange snavel, lange wenkbrauwen van veren die boven zijn ogen uit groeiden, en in plaats van een nek een soort leeuwenmaan. Vaag zeg. Hij hief dom een wenkbrauw op. Wat een onzinbeest. Ineens sprong er iets op hem, en rolde met hem door het gras. Guardian had van de schrik zijn ogen gesloten, dus wist niet wat of wie het was, maar het voelde warm en vertrouwd aan. Ayelinn? Ze lagen eindelijk stil, en Guardian voelde dat het bovenop hem lag. Langzaam opende hij zijn ogen. Het was dus toch Ayelinn. Ze grijnsde victorieus. ''Je bent toch niet nu al moe he?'' Guardian begon ook te grijnzen. ''Natuurlijk niet!'' Toen pas had hij door dat hun neuzen elkaar bijna raakten. Ayelinn keek met haar groene ogen in de zijne, en hij kon zien dat ze bloosde. Helaas duurde het moment niet lang, want Ayelinn sprong van hem af, en wendde haar kop af. Guardian's grijns verdween, en hij stond langzaam op. Met een verbaasde blik liep hij richting Ayelinn. ''Sorry'' fluisterde ze zachtjes. Guardian zuchtte heel zacht. ''Sorry? Sorry waarvoor..?''

Ayelinn keek Guardian vanonder haar wimpers aan toen ze zijn vraag hoorde. ''Sorry voor...dat ik bovenop je lag'' kwam er hakkelend uit. Misschien had hij zich daar heel ongemakkelijk onder gevoeld. Nee, dat loog ze. Zij voelde zich er anders bij al was het niet iets verkeerds. Het had eigenlijk verrassend goed gevoeld. Maar ze was bang. Bang dat het weer net zo zou eindigen als met Thunder. Ze wou niet nog meer pijn. Maar aan de andere kant. Guardian was anders. Guardian zou haar niet zomaar pijn doen, dat wist ze. Ze was zo in de war. Guardian liet haar gevoelens in haarzelf los maar ze wist niet wat ze er nou precies mee aan moest. Het was zo lang geleden dat ze zich zo had gevoeld. Ayelinn beet nu al de hele tijd onbewust op haar onderlip. Ze had het pas door toen ze bloed proefde. Ze leek te ontwaken uit haar gedachtestroom door dat besef en keek Guardian even aan. ''Sorry, ik ben nogal verward'' mompelde ze zacht en ging met een plof zitten. Ze plette het gras een een zacht en dof geluid. Ze zei wel erg veel sorry de laatste tijd. Maar inderdaad, sorry waarvoor? Dat ze van Guardian hield? Nee, die gedachte verwierp ze snel al bleef hij rondspoken in haar achterhoofd.

''Sorry voor...dat ik bovenop je lag'' hakkelde ze na een tijdje verlegen te hebben gekeken. Guardian keek haar ietwat raar aan. Ze loog, dat was makkelijk op te merken. Guardian had het nooit erg gevonden als ze op haar sprong, en zeker nu niet aangezien het een spel was. Was ze dan zo verlegen tegen hem, dat ze de waarheid niet tegen hem wou zeggen? Guardian bleef stil, maar zag na een tijdje een druppeltje bloed over Ayelinn's lip heen stromen. Ayelinn leek uit haar gedachten te komen en keek hem kort aan. ''Sorry, ik ben nogal verward'' Guardian keek wat twijfelend naar haar, maar liep daarna naar haar toe, en plofte op dezelfde manier neer in het gras, naast Ayelinn. ''Ayelinn...'' begon hij zachtjes, en staarde met een nogal emotieloze blik naar een boom in de verte. Daarna draaide hij zijn kop naar de hare, en keek in haar groene ogen. ''Als er iets is.. dan kan je het me gerust zeggen...'' zei hij. Hij nam al aan dat ze hem vertrouwde. Ze was meestal fel en agressief. Maar als hij erbij kwam, leek al die agressie weg te stromen. Dat vond Guardian altijd wel grappig van haar. Ze liet hem zo zien dat hij belangrijk voor haar was, en daar was hij blij mee. Want Ayelinn was ook vreselijk belangrijk voor hem. In zijn hele geschiedenis in PokéRPG, was de ontmoeting met Ayelinn hem wel het meeste bijgebleven. En als hij iets kwijt moest, of ergens erg mee zat, dan zou hij als eerste keuze naar haar toe gaan. Guardian hield zijn kop een tikkie schuin. Daarna zuchtte hij. Hij wou haar zo graag zeggen wat hij voor haar voelde.. Maar dat durfde hij echt niet. Hij was bang om afgewezen te worden. Dat zou hun vriendschap schaadden, en dan zou hij niet eens meer naar haar toe durven. Een kleine hint dan? Was dat niet erg snel? Guardian liet nog een zucht horen. ''Ayelinn.. je moet weten dat je echt veel voor me betekent.. meer dan andere Pokémon ooit voor me hebben gedaan...'' daarna staakte hij het praten, en was weer even stil. Verder wou hij niet. Maar zo zou ze het wel door krijgen. Hij sloot zijn ogen. Straks had hij iets verkeerds gezegd...

Ayelinn bleef Guardian tersluiks aankijken. Ze durfde hem niet recht in zijn ogen aan te kijken, bang dat hij haar leugen kon zien. Ze keek even onzeker opzij toen hij naast haar was komen zitten en naar een boom staarde. Ze wou haar blik gauw wegdraaien toen hij haar recht aankeek maar ze kon het op een of andere manier niet. Ze was gegrepen door het diepe blauw van zijn ogen en moest blijven kijken. Zijn woorden bleven in haar gedachtegang steken en zich herhalen. Wat kon het toch ook een schat zijn. Ze bleef hem even zwijgend aankijken. Ze wou zich niet zwak tonen tegenover Guardian. Ze wou wat zeggen maar de woorden bleven in haar keel steken. Daarna, zomaar uit het niets stroomde er ineens een traan over haar wang. En al gauw volgde er meer. Waarom moest ze nou precies in het bijzijn van Guardian janken? Maar Ayelinn wist het antwoord zelf ook wel. Hij raakte haar, hij raakte haar echt. Hij zei woorden die ze het liefste nooit meer horen wou. Maar toch kon ze niet stoppen met luisteren. Ayelinn vloog Guardian al huilend om zijn hals. Ze begroef haar gezicht in zijn nek. Zijn eigen geur prikkelde haar neus. ''Sorry, ik wil niet huilen maar ik kan er niks aan doen'' snikte ze zachtjes. Ze keek Guardian even aan met betraande ogen. Ze veegde ze ruw weg maar weigerde voor nog toe om Guardian los te laten. Ze moest het er nu uit zien te krijgen. Het was nu of anders nooit meer. ''Guardian ik....ik.....ik hou van je'' zei ze zachtjes. Het hoge woord was er nu uit. Misschien was het niet verstandig dit tegen hem te zeggen, en al helemaal niet in zo'n emotionele bui. Maar als ze het nu niet had gezegd, dan had ze het nooit meer aangedurfd. Ze was bang voor zijn reactie. Maar toch bleef ze hem vasthouden.

Toen Guardian vanbinnen een beetje tot rust was gekomen, kwam er een zeer kleine glimlach op zijn gezicht, en opende hij langzaam weer zijn beide ogen. Maar tot zijn verbazing zag hij de glinsterende tranen over Ayelinn's wangen glijden, wanneer hij weer haar kant op keek. Nog voordat hij zachtjes kon vragen wat er loos was, sloeg ze haar armen al huilend om zijn hals heen. Daarna voelde hij dat ze haar kleine vochtige neus in zijn nek plantte, en hij sloeg twijfelachtig zijn armen om haar rug heen. Zie je wel, hij had iets verkeerds gezegd. Of toch niet? Zou ze juist ontroerd zijn door zijn woorden? Zou ze hetzelfde denken over hem als hij over haar? ''Sorry, ik wil niet huilen maar ik kan er niks aan doen'' Even keek ze hem aan met haar prachtige groene ogen, ook al zaten ze vol met tranen. ''Het.. het geeft niets..'' zei Guardian zacht, en aaide Ayelinn zachtjes over haar rug heen. Ze voelde zo warm en zacht aan, hij wou dat hij haar voor eeuwig zo in zijn armen kon houden.. Maar ergens voelde het raar, dus hield hij al snel zijn handen stil. Ayelinn veegde ruw haar tranen weg, maar zonder Guardian met beide handen los te laten. ''Guardian ik....ik.....ik hou van je'' klonk er zacht uit haar mond. Van Guardian kwam niet meteen een reactie. Het was voor hem alsof de tijd stilstond. Zei ze nou.. ik hou van je? Was het echt waar, of was dit een droom waar hij zich in bevond? Guardian stopte met vooruit staren, en kneep onopvallend in zijn eigen zij. Daarna keek hij weer op, maar Ayelinn stond nog steeds voor hem. Pas nu drong het tot hem door dat Ayelinn het echt had gezegd, ze hield van hem! Op Guardian's eerst ongelovige gezicht kwam nu een nieuwe uitdrukking. Zijn onderlip pruilde wat, en ook zijn ogen begonnen nu vochtig te worden. De pruillip veranderde echter al snel in een gelukkige glimlach. ''Ik.. ook van jou..'' kreeg hij er uiteindelijk met moeite uit, en hij sloeg zijn armen vol overgaven om haar heen, om haar daarna stevig tegen zich aan te drukken. Tranen van blijdschap ontsnapten uit zijn ogen en rolden langzaam over zijn wangen.

Ayelinn bleef Guardian gespannen aankeken. Hij leek zich even niet te beseffen wat ze hem zojuist gezegd had maar dat maakte niet uit. Ze zou hem alle tijd gunnen die hij nodig zou hebben om dit tot zich door te laten dringen. Ze begon angst en nerveusiteit te voelen. Straks hield hij niet van haar! Maar de strakke knoop die zich in haar maag had gevormd door al die twijfels en zorgen verdween bij zijn woorden. Een waterige glimlach verscheen op Ayelinns gezicht. Zijn armen om haar heen voelde veilig, warm en vertrouwd. Ayelinn nestelde zich tegen Guardian aan terwijl ze zijn tranen in haar vacht voelde druppelen. Daar stonden ze dan, met z'n tweeen in het gras te huilen. Maar gek genoeg maakte het niks uit. Ze was gelukkig. Gulikkiger dan ze in jaren was geweest zelfs. Ze had niet gedacht om het nogmaals te voelen hoe het was om iemand zo lief te hebben. Om je hele hart aan die persoon te geven in blind vertrouwen. Om niet meer nodig te hebben dan elkaar. Dat waren dingen die je meestal alleen maar in verhalen hoorde en waar je over droomde. En dat je dan de volgende ochtend wakker werd en beseft dat het maar een mooie droom was. Maar dit was geen droom. Dit was echt. Ze stond hier echt met Guardian die zojuist gezegd had dat hij ook van haar hield. Ayelinn keek hem weer even aan en streek zachtjes de tranen die over zijn wangen liepen weg.

Guardian glimlachte met een ontroerde blik gericht naar zijn geliefde. De blijdschap die hij nu binnenin zich voelde was onbeschrijfelijk. In zijn leven had hij al eerder een keer een partner gehad, maar dat was op geen enkele manier te vergelijken met Ayelinn. Maar.. ze hadden elkaar wel de liefde verklaard, maar het liefste wou Guardian ook partners met haar worden. Het was net zo iets als trouwen, het gaf je zekerheid over de band tussen jou en je geliefde. Als Pokémon partners waren, kon niets maar dan ook niets ze meer scheiden. Tenminste, zo had Guardian dat in zijn jeugd geleerd. Tegenwoordig gingen Pokémon ook wel weer uit elkaar, maar zo iets was ondenkbaar voor Guardian. Alleen de dood, of iets waardoor je elkaar nooit meer kon zien kon je scheiden. Guardian schudde zijn kop en werd daardoor uit zijn gedachten gehaald. Hij concentreerde zich weer op Ayelinn's lieve snoet, waar net als op de zijne een glimlach op stond. Oh, hij moest iets zeggen. Hij moest haar vragen om partners met hem te worden, zodat ze eeuwig bij elkaar zouden horen. Hij moest het lief laten klinken, maar niet cliché. Hij schraapte zachtjes, bijna onhoorbaar zijn keel en keek Ayelinn toen aan.''Al vanaf de eerste dag dat ik je zag, wist ik dat jij diegene zou zijn waarmee ik mijn leven zou willen delen..'' Ayelinn veegde de tranen uit zijn ogen, waardoor zijn zicht iets minder troebel werd. Hij greep haar beide handen vast en keek haar geëmotioneerd aan. ''En .. nu ik weet dat dat gevoel wederzijds is, heb ik nog een enkele vraag om je te stellen..'' Op zijn gezicht verscheen weer een kleine glimlach. En toen prak hij zonder enige moeite de belangrijkste woorden uit die hij ooit had gemaakt.''..Ayelinn, wil jij mijn partner zijn?''

Garmillian zat uit te rusten tegen een rots. Hij had blaren op zijn poten van het lopen. Het leek alsof hij al eeuwen onderweg was. Hij wreef even over zijn gezicht in de hoop de vermoeidheid zo een beetje weg te vegen. Wat haatte hij het om dingen zelf te moeten doen. Maar ja, hij moest en zou per se zelf naar zijn beloofde geliefde zoeken. Garmillian spitste zijn oren toen hij iets achter zich hoorde. Hij draaide zich om en gluurde tussen het hoge gras door. Hij zag verderop twee pikachu's. De ene herkende hij direct. Die zilvergrijze vacht die altijd leek te glimmen. Die twee donkergroene ogen die al perfecte smaragden de wereld in keken. Dat was Ayelinn. Zij was de wonderschone pikachu die ooit aan hem beloofd was. Maar om een andere Pikachu bij haar te zien liet alle woede in Garmillian omhoog komen. Ayelinn was van hem! Niet van een of andere piepmuis!
Garmillian maakte ze groot en liep toen op de twee af. 'Ayelinn' zei hij uiterst kalm tegen haar. Hij had de laatste vraag van de vreemde Pikachu nog net meegekregen. Als hij er nu niets aan deed was het misschien te laat. 'Ayelinn...' begon hij nogmaals. 'Misschien herken je me niet meer. Maar ik ben al een lange tijd naar je op zoek' begon hij kalm tegen haar.

Ayelinn luisterde met een kleine glimlach naar Guardians woorden. 'Guardian, ik voelde precies hetzelfde' zei ze zachtjes terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen toen ze de vraag van Guardian hoorde. Ze wist dat die eraan zat te komen maar nog was ze lichtelijk overdonderd. 'Guardian, ik...' ze kreeg de kans niet om haar zin af te maken. Ze werd verstoort door een stem achter zich. Met haar oren direct plat naar achteren en een alerte blik draaide ze zich om. Ze was kwaad! Wie had het lef om dit mooie moment te verpesten! Maar ze was ook verbaasd. Ze had de stem vaag herkend. En nu ze zich omdraaide en naar de Raichu keek die daar stond had ze opnieuw het vage gevoel dat ze hem eerder had gezien. Het vreemdste was nog wel dat hij haar naam kende. Had hij gezocht naar haar. 'Ik weet niet wie je bent. Maar ik wil dat je ons met rust laat' zei ze zacht maar op een serieuze manier terwijl ze een paar passen dichterbij kwam. Maar haar serieuze blik werd verbaasd toen ze hem goed in zijn ogen keek. Ze kende die ogen. Een beeld van een vrolijke Pichu vormde zich voor haar ogen. 'Garmillian?' vroeg ze ongelovig. Het was jaren geleden dat ze hem gezien had.

. 'Guardian, ik voelde precies hetzelfde' zei Ayelinn met een duidelijke glimlach op haar gezicht. Guardian’s oortjes schoten van blijheid en verbazing omhoog. Hij had zin om uit zijn dak te gaan, maar Ayelinn had nog meer te zeggen. 'Guardian, ik...' Guardian sloot gespannen zijn ogen, en probeerde rustig te ademen, wat niet bepaald lukte. Dit was het, Ayelinn was van plan om antwoord te geven op zijn belangrijke vraag.. Zou het geluk met hem zijn? Maar nee, blijkbaar niet. Een vreemde stem verbrak het bijzondere moment en leek de sfeer weg te blazen. Guardian en Ayelinn keken beiden om, Ayelinn vrij kwaad met haar oren plat naar achteren gezet, en Guardian met een verbaasde blik, want hij wist niet wat hij kon verwachten van de Pokémon die net aan kwam lopen.. Het was een Raichu, die Ayelinns naam had genoemd. Hij was op de twee af komen lopen, en ook nu bewogen de oren van Guardian zo naar achteren dat ze bijna tegen zijn nek aanlagen. Zijn neus was licht gerimpeld omdat hij geneigd was te grommen naar deze vreemdeling. Hij moest zo snel mogelijk wegwezen. 'Ik weet niet wie je bent. Maar ik wil dat je ons met rust laat'. Zei Ayelinn kalmpjes. Guardian wendde zijn kop naar haar toe. Ze dacht precies hetzelfde wat hij dacht, al zou hij op dit moment niet zo rustig en vriendelijk kunnen reageren op Garmillian. 'Misschien herken je me niet meer. Maar ik ben al een lange tijd naar je op zoek' antwoordde de Raichu richting Ayelinn, die een paar passen naar voren was gelopen. Guardian volgde haar voorbeeld en kwam weer precies naast haar staan, en wou zijn tanden gaan ontblootten. Het maakte niet uit of hij naar haar op zoek was, Ayelinn wou dat hij weg ging, en als hij dat niet deed, dan zou Guardian daar wel voor zorgen. Maar tot zijn schrik herkende Ayelinn deze arrogante kwast. ‘’Garmillian?’’ vroeg ze verbaasd. Guardian schrok op. Straks was het een oude liefde uit het verleden, wat dan? Dan was alles waar hij op gehoopt had meteen weggevaagd. Hij kon niks laten gebeuren, Ayelinn was zijn perfecte partner, dat wist hij zeker. Hij snoof, en voelde zijn lichaam langzaam trillen door woede. ''Wie ben jij en wat moet je van haar?'' gromde hij, terwijl hij Ayelinn's hand vastgreep.

Garmillian voelde lichte woede en irritatie in zich opborrelen toen Ayelinn hem schijnbaar niet herkende. Maar ja, aan de andere kant, zowel hij als zij waren beiden erg veranderd sinds ze elkaar voor het laatst gezien hadden. Naar Garmillians mening was Ayelinn er alleen maar mooier op geworden. Het gaf hem daarom een beetje een trots gevoel toen ze hem even later wel herkende. 'Je herkend me dus nog wel' zei hij met licht vleugje van sarcasme. Hij keek even naar de andere Pikachu toen hij het zelfs maar waagde zijn mond open te trekken. 'Hou je er even buiten ja piepmuis' zei hij met een hooghartige en valse grijns. Hij keurde hem geen blik meer waardig en keek weer naar Ayelinn. 'Nu je geheugen zo te zien weer een beetje opgefrist is, herinner je je misschien ook nog welke belofte je lang geleden aan je ouders hebt gemaakt en nog steeds niet bent nagekomen?' vroeg hij vervolgens kalm.