Silverbreeze landde moeizaam op de zachte grond van zand. Hij stond in de Sandtomb Desert, een plek waar veel Pokémon op onderzoek uit gingen, maar waar nog meer Pokémon heen gingen, en niet meer terug kwamen. De woestijn was een grote kleed van zand, waar zowat geen verschil in te zien was. Alleen aan de randen, de grenzen tussen andere gebieden, kon je zien waar je was. Silverbreeze stond daar. Een paar kilometer verderop was het magma terrain. Nog iets verder weg, een andere kant uit, was het Timerise forest. Silverbreeze zijn zoektocht was mislukt, omdat hij deze had moeten staken in verband met de natuurrampen. Een golf van verdriet ging door hem heen. Hem was het niet gelukt om Dustfire te vinden en in veiligheid te brengen, maar wat als het bij de anderen ook zo was? Als ze nu niet gevonden was, was er een grote kans dat ze te laat waren. Hij hoopte maar dat het goed was gegaan, en dat ze niet gewond waren geraakt, net als hem. Hij stond hier omdat hij dan tussen de twee andere zoekgebieden in stond. Als hij ze riep, konden ze allebei gemakkelijk naar hem toe komen. Silverbreeze twijfelde geen moment. Hij riep zo hard hij kon naar Riolu en Blitzy. Het maakte hem niet dat zijn roep daarbij ook Lustro gespuis kon aantrekken, die zou hij net zo hard weer terugjagen. Hij stopte met roepen, en wachtte geduldig op een antwoord, of op een vertrouwd gezichtje dat tevoorschijn zou komen.


[kort, want ik moet gaan maar wou wel posten xD]

Rustig hield Riolu halt. Zijn blauwe buikje ging hijgend op en neer, maar dit was niet te zien door het kleine wezentje dat hij in zijn armen droeg. Een zachte zucht verliet zijn mond, hij was nou al een halfuur aan het rennen en nog steeds geen teken van Silverbreeze. Ook deed zijn gebroken arm erg zeer, vanwege de lelijke klap die hij had moeten maken toen Lunaria Dustfire uit haar klauwen liet vallen. Een tweede zucht verliet zijn mond en hij wende zijn rode ogen naar Dustfire. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, onder andere omdat hij niet wilde dat ze zich ongerust zou maken. Hij verwachtte echter dat ze sliep, omdat ze voordat ze vertrokken al duidelik maakte dat ze moe was. Daarom deed Riolu ook zo zachtjes mogelijk, slapen was goed voor der. Maar, plots werd deze rust verstoord. Er weergalmde een roep door het gebied, een roep die zijn blauwe oortjes deden spitsen. "Silverbreeze.." mompelde Riolu ongeloofwaardig. Voorzichtig zette hij zich weer in beweging en rende hij op het geluid af.

De aarde onder zijn zwarte voetjes veranderde in een zachte ondergrond. Meteen herkende Riolu het enorme zandachtige gebied. De Sandtomb Desert. Hij vroeg zich af waarom Silverbreeze hier zou zijn, er was hier niet veel te vinden dan zand en hitte. Maar, het had wel een voordeel. De Lugia viel zo goed op, vanwege de weinig tot geen begroeiing. Riolu zag dan ook al snel de wit/blauwe gedaante. Hij werd helemaal vrolijk bij de gedachte hoe blij Silverbreeze zou zijn bij het weerzien van Dustfire. Dit was dan ook de reden waarom hij met een grote glimlach op zijn gezicht de Lugia bereikte. "Dustfire.." sprak hij zacht en vriendelijk, "Er is hier iemand die je heel graag wilt zien." Voorzichtig zette hij het kleine bundeltje veren in het zachte zand. "Silverbreeze."

Dustfire was zoals Riolu al opmerkte inderdaad al in slaap gevallen vlak nadat Riolu had besloten om uit het bos weg te komen. Ze leek nu enkel nog een ineen gezakte bol bedekt met veren. Hoewel ze sliep, kon ze het gehijg van Riolu duidelijk horen. Luisteren was het enige wat ze nu kon in haar slaap. Als ze wou reageren moest ze eerst wakker worden. Maar dat wou ze echt niet. Het was heerlijk om een keer weer te slapen. Hiervoor had ze het in dit leven nog niet gedaan. Ze was te bang geweest om te slapen, te onzeker. Ze was bang voor de Pokémon in het bos die haar aan zouden vallen. Maar in Riolu's armen viel er voor haar niks te vrezen. Vaag hoorde ze een roep. Het klonk ver, maar hard. Ze gaapte luid en opende daarna moe haar ogen. Ze keek naar Riolu. ''Silverbreeze'' mompelde die wat ongelovig. Dustfire wou vragen waar hij het over had, maar hij leek zo geconcentreerd dat ze haar mond maar zou houden. Hij begon te rennen. Dustfire bleef om haar heen kijken hoe de omgeving langzaam veranderde. Er verschenen steeds minder bomen om hun heen, en na een tijd liepen ze niet meer over een bosgrond, maar over een ondergrond van zand. Ook de temperatuur steeg fors, waardoor Dustfire het ietwat benauwd kreeg met haar warme verendek. Maar dat maakte haar verder niks uit, want het was belangrijk waar ze naartoe gingen. Silverbreeze was ondertussen nog steeds aan het wachten, maar niet ongeduldig. De weersomstandigheden waren voor hem zeer ongunstig, maar het maakte hem werkelijk niks uit. Daarbij heelden zijn wonden vast beter als ze droog werden. Maar zijn geduld werd beloond. hij zag een blauw figuur uit de verte aan komen lopen. En dat was niet het enige, hij had ook iets in zijn handen! Silverbreeze kon echter niet zien wat het was, maar hij wist dat hij daar snel genoeg achter zou komen. Al snel zag ook Dustfire de wit met paarse Pokémon staan. Hij was makkelijk op te merken, aangezien hier geen bomen waren, alleen heuvels van zand. Ook week zijn kleur af van de kleur van het zand, waardoor hij nog meer opviel. "Dustfire.." sprak Riolu ineens. Dustfire keek naar Riolu met een blik alsof ze niet wist wat ze hiervan moest denken. "Er is hier iemand die je heel graag wilt zien." Wat? Wou die witte Pokémon haar zien? Ze kende hem niet eens.. Maar Riolu had haar bezorgde blik blijkbaar niet gezien, want hij zette haar neer in het zand, vlak voor Silverbreeze. Dustfire trok een bang pruillipje, terwijl ze de Lugia aanstaarde. Hij was heel erg groot. Misschien wel tien keer zo groot als Lunaria. Dustfire was bang dat hij haar iets aan wou doen. Het leek wel of iedereen haar pijn wou doen, behalve Riolu dan. Moest ze dit vertrouwen? Moest ze luisteren naar Riolu, en het allemaal maar voorbij laten gaan? "Silverbreeze." zei Riolu tegen de grote Lugia. Silverbreeze.. Dus zo heette hij. Dustfire schudde haar kopje. Die naam was veel te lang. Hoe kon ze die ooit onthouden? En wat ging hij doen? Silverbreeze glimlachte zo breed naar Riolu dat zijn kaken er pijn van begonnen te doen. ''Bedankt Riolu...'' fluisterde hij Riolu toe. Zijn ogen werden lichtjes vochtig, omdat hij ontzettend blij was dat hij Dustfire mee had gebracht. Dus dan was het niet voor niks geweest, het zoeken. Ze hadden alledrie hun best gedaan, en Riolu had uiteindelijk de kleine pluizenbol gevonden. Riolu plaatste Dustfire in het zand, en Silverbreeze stapte naar haar toe met nog steeds een gelukzalige glimlach op zijn bek. Dat zijn gebroken staart weer over de grond sleepte, boeide hem niet. Hij voelde de pijn niet eens meer. Silverbreeze zijn lip begon te trillen. ''D...Dustfire... je bent het echt...'' zei hij zacht. Hij strekte zijn vleugels uit, en sloeg ze voorzichtig om de kleine Dustfire heen. Daarna tilde hij haar even voorzichtig op, totdat ze ongeveer op ooghoogte was. Ze leek zo anders.. en dat was ze ook. Ze zou waarschijnlijk nooit meer worden zoals in haar vorige leven. Het moest allemaal helemaal opnieuw beginnen. Maar voor Silverbreeze voelde het nog steeds vertrouwd. Ze voelde nog steeds hetzelfde. Even warm, even vriendelijk als altijd. Silverbreeze drukte Dustfire tegen zijn wang aan, en begon haar vertederend te knuffelen. ''Ik heb je zo gemist...'' zei hij vol emotie. Over een van zijn wangen liep een traan, maar die verdampte al snel weer door gloeiendhete woestijnzon. Dustfire zou zijn zin waarschijnlijk niet begrijpen, maar dat maakte niet uit. Ze was nu tenminste veilig...

Riolu voelde dat Dustfire bang was, maar negeerde dit. Ze zou er snel genoeg achter komen dat Silverbreeze totaal geen kwaad in de zin had. 'Bedankt Riolu...' sprak de Lugia fluisterend. Riolu glimlachte en maakte een knikkende beweging. Er verschenen tranen in Silverbreeze ogen, tranen van blijdschap. Zonder ook maar iets te zeggen keek Riolu toe hoe hij naar voren stapte en Dustfire voorzichtig optilde met de woorden; 'D...Dustfire... je bent het echt...' Teder begon hij het kleine wezentje te knuffelen. 'Ik heb je zo gemist...'
Zonder dat Riolu het door had werden ook zijn oogjes een beetje vochtig. Waarom? Misschien vanwege het feit dat Dustfire weer terug was, gezond en in goede handen. En misschien omdat hij Silverbreeze nu zo zag, dolgelukkig en.. Riolu fronste. Gewond? Zijn rode ogen werden groot. Silverbreeze was gewond! "Silvebreeze, wat is er gebeurd?" vroeg hij bezorgd. Hij liep een rondje om hem heen en beet op zijn lip toen hij zijn staart zag. "Dit is niet goed, wie heeft je dit aangedaan?" sprak hij terwijl hij weer voor hem halt hield. Er kwam een soort woede in zijn lichaam op. Als de Lustro hier mee te maken had, dan.. dan.. Hij voelde hoe zijn goede hand werd gebald tot een vuist. Niemand mocht zijn vrienden pijn doen, niemand.

Liefdevol gaf hij Dustfire nog een kopje. Daarna hield hij haar weer wat van zich af, om in haar pluizige gezichtje te kunnen kijken. Dustfire had ondertussen een klein glimlachje op haar snaveltje laten zien. Het was raar om zo geknuffeld te worden door iemand die je niet eens kende, maar net als bij Riolu voelde ze zich ook in Silverbreeze zijn handen erg fijn. En daarom zou ze niet tegenstribbelen. De Lugia gaf duidelijk heel veel van haar, wat Dustfire toch ook weer een beetje verdrietig maakte. Ze vond het zielig voor hem dat ze dood was geweest, en dat ze hem nu niet eens meer kende, hoeveel hij ook tegen haar praatte, hoeveel verhalen hij ook over vroeger zou gaan vertellen. Dit was niet zo iets als bij een hersenschudding, waarbij je als je geluk had weer herinneringen terug kreeg. Ze was dood geweest. Haar oude herinneringen waren samen met haar oude lichaam verloren gegaan. Dustfire keek om naar Riolu, en zag dat zijn grote ogen glommen. Was hij nou aan het huilen? Maar ze waren toch heel blij nu? Silverbreeze zag Dustfire omkijken, en volgde haar voorbeeld. Hij keek Riolu aan, en zag dat hij het ook moeilijk had om zijn tranen binnen te houden. Silverbreeze slaakte nog een opgeluchte zucht. Hij ook was heel erg ontroerd en blij om Dustfire weer terug te zien. Alles zou weer goed komen nu Dustfire weer terug in het gebied was. Daar had Silverbreeze het volste vertrouwen in, ook al was Dustfire te klein om zelf iets te doen. Alleen al het idee van dat Dustfire weer terug was gaf hem veel meer kracht en moed om verder te gaan, en keihard te vechten tegen tegenslagen. En ook om tegen de natuurrampen te vechten, en om ze te overleven. "Silvebreeze, wat is er gebeurd?" hoorde hij Riolu ontzet en verbaasd zeggen. Daarna liep hij een rondje om hem heen, om hem van alle kanten te kunnen bekijken. Silverbreeze schudde onbegrijpend zijn hoofd, en keek naar beneden. Oh ja. Hij was door Dustfire bijna vergeten dat hij vol met wonden zat. Ook zag hij dat Riolu op zijn lip beet wanneer hij de gebroken staart van Silverbreeze zag. "Dit is niet goed, wie heeft je dit aangedaan?" klonk er weer uit Riolu's mondje. Silverbreeze dacht na. Wie dit gedaan had? Shiny was als laatste bij hem geweest, en had hem achtergelaten in de storm, maar ondanks dat had hij het niet gedaan. ''Niemand.'' zei Silverbreeze kortaf na een korte stilte. hij moest Riolu vertellen over de natuurrampen. Dustfire... Ze zou een natuurramp in deze conditie nooit overleven. Maar er moest wel onderzocht worden waar het vandaan kwam. Silverbreeze schudde zijn kop. Dat kwam later wel. Er waren genoeg goede Pokémon, en daar zat er vast wel eentje tussen die Dustfire kon beschermen. Riolu misschien, als hij al niet mee wou om de natuurrampen te onderzoeken. ''Natuurrampen..'' begon Silverbreeze met een moeilijke blik op zijn gezicht. ''Ze zijn ineens overal, in zowat elk gebied, en ik weet niet waar ze vandaan komen.'' Silverbreeze liet zijn ogen rusten op het gras, en ging daarna verder. ''Een tornado heeft een boom tegen mij aan geslingerd, tegen mijn onderlijf. Maar wees niet ongerust over mij, er zijn Pokémon die er erger aan toe zijn dan mij..'' zei Silverbreeze, en keek daarna weer naar Dustfire. ''Eerst maar een veilig plekje voor jou zoeken..'' zei hij met een kleine maar pijnlijke glimlach, nu hij zich weer ging concentreren op de pijn die hij had.

Ergens midden in de woestijn waren er kleine voetafdrukken in het zand getekend. Blitzy sprintte zo snel als hij kon door de woestijn omdat Silverbreeze een gil had gegeven dat ze moesten komen. Die gil had hem naar het SandTomb Dessert geleid. Hij moest nu kilometers aan het lopen zijn. Blitzy keek achter zich. Evening was nergens te bekennen. Hij voelde een steek van schulgevoelens door zijn borst vliegen omdat hij hem zomaar had achtergelaten op het Magma Terrain. Hij wist toch wel de weg naar het SandTomb Dessert? Opeens sprong zijn hart op bij het zien van een grote, bekende gedaante. ''Silverbreeze..'' mompelde Blitzy opgelucht. Iets verder zag hij een kleinere gedaante; Riolu! Hoe dichter hij bij ze kwam, hoe meer hij zag. Silverbreeze hield iets tegen zijn wang gedrukt. Toen hij zag wat het was, leek het alsof er een vuurwerkpijl in zijn buik was ontploft. Hij had een klein rood pluizelig bolletje vast. Een jonge Dustfire! 'Eerst maar een veilig plekje voor jou zoeken' zei Silverbreeze tegen haar. Toen hield Blitzy op met lopen en keek hij grijnzend naar de rode pluizebol in zijn armen. ''Is het je gelukt..?'' zei hij vrolijk. ''Je had gelijk, ze is inderdaad herrezen.'' Maar de grijns van zijn gezicht toen hij zag wat er aan de hand was. Riolu had zo te zien veel pijn aan zijn arm en Silverbreeze zag er ook niet al te best uit. ''Wat is er gebeurd?'' vroeg hij ernstig terwijl hij paniek voelde opwellen in zijn lichaam.

Silverbreeze antwoord deed Riolu hem vragend aan kijken. 'Niemand.' Niemand? Maar, hoe was hij dan zo gewond geraakt? Er hing even een korte stilte in de lucht en Riolu wachtte geduldig totdat Silverbreeze zijn antwoord zou verduidelijken. 'Natuurrampen.' Riolu's rode ogen namen een grotere vorm aan. Wat?! 'Ze zijn ineens overal, in zowat elk gebied, en ik weet niet waar ze vandaan komen. Een tornado heeft een boom tegen mij aan geslingerd, tegen mijn onderlijf. Maar wees niet ongerust over mij, er zijn Pokémon die er erger aan toe zijn dan mij,' vervolgde Silverbreeze. Natuurrampen, overal.. Het duurde een tijdje voordat Riolu de woorden van de Lugia goed in zijn kop had verwerkt. Hoe konden er opeens overal natuurrampen zijn ontstaan? Ééntje was al rampzalig, laat staan meerdere. Riolu maakte een schuddende beweging met zijn kop. Aan de frons op zijn gezicht kon je zien dat hij diep nadacht. Wie zat hierachter? De natuur zelf was het niet, dat kon gewoon niet. Maar.. wie dan wel? Plots bewogen zijn blauwe oortjes, hij hoorde iemand aankomen. De voetstappen waren zacht, vanwege het mulle zand, maar niet zacht genoeg voor zijn gehoor. Riolu keek op en draaide zich om, zodat hij kon zien van wie de voetstappen afkomstig waren. Het was Blitzy, een goede vriend. Zodra de Monferno hen had bereik wierp Riolu hem even een vriendelijke glimlach. Ook Blitzy leek heel erg blij te zijn bij het weerzien van Dusfire. Deze vreugde verdween echter al snel weer, blijkbaar had hij Riolu's en Silverbreeze's verwondingen opgemerkt. Er klonk dan ook snel de vraag: 'Wat is er gebeurd?' Er ontsnapte een zucht uit Riolu's mond, het was tijd om ze te vertellen wat er in het Timerise Forest was voorgevallen.
"Ik was niet de enige die Dustfire vond," begon hij pijnzend. "Sterker nog, iemand was me voor." Zijn rode ogen richten zich op de Lugia, "Lunaria," mompelde hij vervolgens kil. "Ze probeerde Dustfire met zich mee te nemen, eerst goedschiks, maar later, toen ik haar probeerde tegen te houden, kwaadschiks." Even keek hij met een pijnlijke blik naar zijn gebroken arm, om vervolgens Blitzy en Silverbreeze weer aan te kijken. "Lunaria zal de Lustro nu zeker binnenkort gaan inlichten," ging hij verder. Wat dan de gevolge konden zijn, bracht hij niet naar voren. Hij wilde de baby Dustfire niet bang maken. Silverbreeze en Blitzy konden zelf wel bedenken wat dit inhield. Er verscheen een zachte glimlach op zijn gezicht. "Maar, geen zorgen Dustfire, bij ons ben je veilig," stelde hij haar gerust.

Eindelijk hoorde Silverbreeze nieuwe voetstappen klinken in het stugge en doge zand van de woestijn. Hij richtte zijn grote rustige blauwe ogen op de maar al te bekende Monferno. ''Is het je gelukt..?'' zei die vrolijk toen hij Dustfire zag. Silverbreeze glimlachte bescheiden en knikte als bevestiging. ''Je had gelijk, ze is inderdaad herrezen.'' Silverbreeze voelde weer een opgelucht gevoel door zijn hart gaan. Iedere keer als iemand het over Dustfire's herrijzenis had voelde hij zich opgelucht, en iedere keer drong het weer beter tot hem door. Silverbreeze keek even naar Riolu, die fronste, en blijkbaar aan het nadenken was over de natuurrampen. Want ook voor hem was het een mysterie. Daarna keek Silverbreeze terug naar de glimlachende Blitzy. De glimlach verdween echter snel weer van Blitzy's gezicht toen hij naar Silverbreeze keek.. ''Wat is er gebeurd?'' Er klonk een zucht uit Riolu's mond, en ook uit die van Silverbreeze. Een korte samenvatting dan maar. ''Gevolgen van een natuurramp Blitzy, de natuurrampen lopen uit de hand.'' Silverbreeze hield het maar bij deze zinnen, omdat hij zag dat Riolu iets te vertellen had. En dat moest wel over Dustfire gaan. "Ik was niet de enige die Dustfire vond," zei Riolu met een peinzende uitdrukking op zijn gemaskerde gezicht. Silverbreeze keek hem vragend aan. Riolu vertelde hen dat hij niet de eerste was die Dustfire vond. Silverbreeze zijn vragende blik bleef op Riolu gericht, die daarna Silverbreeze aankeek. "Lunaria," mompelde hij op een kille toon. Silverbreeze snoof licht. Lunaria. Wel eens van gehoord, maar een niet al te bekende naam voor hem. "Ze probeerde Dustfire met zich mee te nemen, eerst goedschiks, maar later, toen ik haar probeerde tegen te houden, kwaadschiks." "Lunaria zal de Lustro nu zeker binnenkort gaan inlichten," Silverbreeze slaakte een zucht, en knikte daarna. Natuurlijk was er altijd weer een probleem waardoor je zorgen nooit helemaal weg waren. Silverbreeze vroeg zich af hoe dat zou voelen. Hij had altijd zorgen gehad, hij had altijd moeten opletten wat hij deed. Dustfire, die had nog geen zorgen. Of ze had er in ieder geval geen weten van. "Maar, geen zorgen Dustfire, bij ons ben je veilig," stelde Riolu Dustfire gerust. Silverbreeze glimlachte dankbaar naar Riolu. Het was belangrijk dat ze rustig bleef, en dacht dat alles goed was. Maar dat was het niet. De natuurrampen.. Er moest een groep gaan onderzoeken wat het veroorzaakte en hoe het gestopt kon worden, anders werd PokéRPG, het land waar hij zo van hield, een ravage. Hij wou zich naar Riolu keren om dat uit te leggen, maar het geluid van gehijg onderbrak dat, en zorgde ervoor dat Silverbreeze met een schuine kop keek naar de Pokémon die aan was komen lopen. Het was de Quilava met de zwarte kras over zijn oog heen. Silverbreeze kon zich zijn naam niet herinneren, tot zijn schaamte. Evening hijgde even uit, en keek eerst Blitzy aan, en daarna de twee anderen. Wanneer hij Dustfire in het oog kreeg zette hij een kleine glimlach op. ''Hallo...'' zei Silverbreeze kort. Tsja, hij wist zijn naam niet dus meer wist hij niet te zeggen. Evening keek Silverbreeze fronsend aan. ''Sorry dat het zo lang duurde.. ik word nooit zo snel moe...'' na die zin gezegd te hebben moest hij weer een tijd hijgen. Hij besloot maar te gaan zitten, zodat hij sneller op adem kon komen. Weer kwam er een glimlach op zijn gezicht. ''Dus.. het is gelukt..'' zei hij tevreden, al vond hij het jammer dat hij niet diegene was met Blitzy die haar had gevonden, omdat hij nu het idee had dat hij niet belangrijk was geweest in de zoektocht. Maar ja, wat deed je eraan? Ze was tenminste gevonden, en daar moest hij blij om zijn.

'Gevolgen van een natuurramp, Blitzy, de natuurrampen lopen uit de hand.' ''Wat?'' zei Blitzy verschrikt. Net toen Blitzy zijn mond wou open doen om verder te praten begon Riolu te spreken. 'Ik was niet de enige die Dustfire vond'. Er viel een onheilspellende stilte. 'Sterker nog, iemand was me voor.' Net voor Blitzy 'Wie?' wou zeggen sprak Riolu opnieuw. 'Lunaria,' Silverbreeze snoof en Blitzy liet een zacht grommetje horen. Hij herkende de blinde Noctowl vanop het kerkhof, op de dag dat de oorlog tussen de Suerte en de Lustro uitbrak. 'Ze probeerde Dustfire met zich mee te nemen, eerst goedschiks, maar later, toen ik haar probeerde tegen te houden, kwaadschiks. Lunaria zal de Lustro nu zeker binnenkort gaan inlichten,' Silverbreeze zuchtte. 'Maar, geen zorgen Dustfire, bij ons ben je veilig,' Blitzy knikte. Hij en Riolu waren dan misschien redelijk klein, zwak waren ze zeker niet. ''Inderdaad,'' grijnsde Blitzy. ''Maar mijn grootste zorg is dat we Dustfire moeten beschermen en verborgen houden totdat ze volwassen is.'' Zei hij bezorgd terwijl hij eerst naar Silverbreeze en daarna naar het kleine rode, hoopje pluimen genaamd Dustfire. Daarna was er licht gestamp te horen. Het kwam uit dezelfde richting waar Blitzy had gelopen. Eerst was het een klein stipje. Maar toen het zichtbaar was, wie dat stipje was, begon Blitzy breed te grijnzen. ''Evening!'' zei hij. 'Hallo..' zei Silverbreeze. 'Sorry dat het zo lang duurde.. ik word nooit zo snel moe...' zei hij vlug en begon daarna opnieuw te hijgen. 'Dus.. het is gelukt.' zei Evening na een blik op Dustfire. Blitzy keek aandachtig rond naar de horizon, nergens was er een stipje te herkennen. ''Gelukkig, niemand is ons gevolgd..'' mompelde Blitzy.

Riolu wenden even zijn bezorgd staande ogen naar de bodem. Alles leek even helemaal fout te gaan. De Suerte was niet meer, Lustro had al een aantal gebieden verovert, Amore was tijdelijk uit pokeRPg en nu weer deze natuurrampen. Riolu vormde zijn goede hand tot een vuist. Het was bijna teveel om te kunnen verdragen.. Maar, hij gaf niet op. Niks zou hem tegenhouden om het land waar hij zoveel van hield te verdedigen. Zijn thuis. Hij zou altijd klaar staan voor zijn vrienden, ze beschermen waarneer dit nodig was. Precies zoals ze ook bij hem hadden gedaan in moeilijke tijden. Een zachte zucht verliet zijn mond. Hij was zo in gedachten verzonken geraakt, dat hij Blitzy niet eens had gehoord. Ook de voetstappen van Evening waren niet tot hem doorgedrongen, maar toen de Quilava hen eenmaal had bereikt keek hij op. Zijn mondhoeken krulde zich op tot een vriendelijke glimlach. "Hallo Evening," groette hij hem. Vervolgens keerde hij zijn blik naar Silverbreeze, niet wetend of hij hetgene dat hij wilde gaan zeggen wel moest uitspreken, in verband met de jonge Dustfire. Daarom besloot hij het anders aan te pakken, door middel van een vraag. Zo kon Silverbreeze zelf uitmaken welke informatie hij moest doorgeven en welke niet, op dit moment. "Silverbreeze, wat gaan we nu doen?" Het klonk misschien een beetje afhankelijk, alsof hij alle hoop op de Lugia legde, maar dit deed hij met opzet. Hij kon zelf ook wel plannen gaan ondernemen, maar Silverbreeze en Dustfire waren altijd al een soort.. leiders over pokeRPG geweest. En dit ging over natuurrampen. Levensverwoestende natuurrampen. Wat de Lustro betreft.. Daar hadden hij en Amore al iets voor bedacht. Iets wat ze nog geheim zouden houden. Maar, voor hoe lang nog? Ze zouden nu echt binnenkort actie moeten gaan ondernemen, voordat het te laat was. En.. Riolu schudde zijn kop met een woest gebaar. Rustig nu. Er ging teveel door zijn kop op dit moment. Stapje voor stapje, alles ging niet zomaar tegelijk. Zacht zuchtend sloot hij weer voor enkele seconden zijn ogen, maar richtte hij deze al snel weer op Silverbreeze.

''Gelukkig, niemand is ons gevolgd..'' mompelde de Monferno. Evening knikte instemmend mee. Gelukkig maar. Hij had op het moment geen zin in een aanval van de Lustro. En de anderen ook niet. Allen waren ze uitgeput door het lange zoeken en daarbij moesten ze Dustfire veilig houden. Evening hield zijn grote ogen met een verbaasde blik erin gericht op Dustfire. Klein had hij haar wel verwacht, maar zó klein? Hij had geweten dat ze zo jong was, waarschijnlijk een paar maanden. Maar het was zo'n raar idee dat zo'n grote en oude legendarische Pokémon nu zo voor hem was, maar deze keer ineens jonger en kleiner dan hem. Het bracht hem licht in verwarring. Silverbreeze glimlachte toen hij Evening's blik zag. Daarna keek hij naar Dustfire, die nu toch steeds onrustiger werd. Ze vond het vast niet leuk om de hele tijd vastgehouden te worden. Silverbreeze slaakte een klein gerustgesteld zuchtje, en zakte daarna moeizaam door zijn poten. Hij moest nu zijn spieren spannen, wat een ongelooflijke pijn gaf. Maar hij liet zijn pijn niet merken, anders zou Dustfire misschien bang worden. Wonden, dood, oorlog.. Daar hoefde ze voorlopig nog niets van te weten, en dat wou Silverbreeze ook niet. Ze was altijd een strijder aan het front geweest, maar Silverbreeze wou haar er niet voor gaan trainen. Dat had ze in haar vorige leven ook niet gedaan. Met haar wilskracht en sterkte kwam ze er vanzelf wel weer, net als vorige keer. Maar Silverbreeze wou dat ze een zo'n gewoon mogelijke jeugd kreeg, met genoeg tijd om het gebied te verkennen en te spelen met andere Pokémon. hij zette haar in het zand, en ging daarna weer rechtop staan, waarna de pijn weer ietsjes wegtrok. hij beet even op zijn lip, maar glimlachte weer breed toen hij Dustfire door het zand zag strompelen. Struikelend, omdat ze met haar kleine pootjes door het zachte zand heen zakte. Eerst liep ze naar de Monferno toe, en bekeek hem even. Silverbreeze keek haar aan, en sprak haar toe. ''Dat is Blitzy..'' zei hij in een rustig tempo, zodat ze hem zou kunnen begrijpen. Dustfire glimlachte lichtjes. ''Blizzy.. '' zei ze dom, en keek hem verder aan. Toen ze de vlam op zijn staart zag deinsde ze echter achteruit, en rende daarna naar Evening toe, terwijl ze onderweg naar hem weer enkele keren viel. ''En dat is Evening.'' zei Silverbreeze, met dezelfde toon en snelheid. ''Ievin..'' murmelde ze vaagjes, waarna ze weer terug ging naar Riolu. Bij hem voelde ze zich het veiligst. Riolu merkte haar blijkbaar niet meteen op, want hij begon tegen Silverbreeze te praten. "Silverbreeze, wat gaan we nu doen?" Silverbreeze had al een antwoord klaar, want hij had al veel over deze kwestie nagedacht. Toch moest hij even nadenken. Riolu's zucht klonk zacht, waardoor hij weer uit zijn gedachten werd gehaald. Riolu richtte zijn ogen op hem, waarmee hij druk op hem zette. Silverbreeze Draaide zich zo dat hij naar alle aanwezige Pokémon tegelijk kon kijken, en begon toen te praten. ''We.. moeten een team samenstellen. Een team, die onderzoekt wát of wíe deze verschrikkelijke rampen veroorzaakt. Want pas wanneer we dit weten, kunnen we er iets aan doen.'' Hij zweeg, en beet weer op zijn lip. Hij had er nogal moeite mee dat hij gewond was. Als het zo bar bleef, kon hij niet mee, maar dit was wel nodig. Vol verwachting keek hij naar de andere Pokémon. Zouden ze het een goed idee vinden, en zouden ze meedoen? Hoe meer Pokémon er mee kwamen, hoe meer er door anderen gedaan kon worden en hoe meer last er van zijn schouders afgehaald werd. Evening stapte naar voren, en trok zijn mond open. Hij wou mee, hij wou de natuurrampen laten verdwijnen. Voor Shadow, zodat ze weer kon genezen. Maar over Shadow gesproken.. Hij moest bij haar blijven, anders overleefde ze het misschien niet eens. Zijn gezicht vertrok bedenkelijk, en hij stapte weer achteruit. ''Ik ga niet mee, ik zorg voor Shadow..'' klonk zijn uitleg, en zuchtte zachtjes. Silverbreeze had even verwachtingsvol gekeken toen hij naar voren stapte, en teleurgesteld toen hij weer terug stapte. Maar hij begreep het helemaal. Voor gewonden en Dustfire moesten er ook Pokémon blijven. Hij knikte begrijpend naar hem, om te laten weten dat hij het prima vond. Nu de anderen nog.

Silverbreeze zette Dustfire met een zacht plofje op de grond neer. Ze stapte eerst naar Blitzy toe. Hij kreeg een inmiddels bekende kriebeling in zijn maag, dat veel verzwakt was. 'Dat is Blitzy.' sprak Silverbreeze op de toon van iemand die uitlegde dat één plus één twee was. ''Hoi Dustfire..'' zei Blitzy tegen de schattige, nog steeds mooie ogen van Dustfire. 'Blizzy.' zei ze zacht. Blitzy grijnsde. Het was een best grappige verspreking. Opeens werd er een beetje angst in de ogen van Dustfire zichtbaar, ze deinsde achteruit en huppelde naar Evening, wat niet bepaald lukte, ze struikelde voortdurend alsof ze en onzichtbaar hindernissenparcours trotseerde Blitzy keek naar zijn vlam. Die had haar waarschijnlijk afgescrhokken. De kriebeling in zijn maag doofde uit. 'En dat is Evening.' zei Silverbreeze terwijl Dustfire bij Evening stond. 'Ievin...' kwam er uit haar kleine snavel. Ze huppelde naar Riolu. Ze voelde waarschijnlijk een soort van veiligheid bij hem, omdat hij haar gered heeft uit de klauwen van die vervloekte Luniara. 'Silverbreeze, wat gaan we nu doen?' vroeg Riolu, die blijkbaar niet doorhad dat er zojuist een rode verenbol aan zijn voeten stond als een klein katje dat door zijn baasje geaaid wou worden. Silverbreeze wachtte even maar toch kwam er een antwoord: 'We.. moeten een team samenstellen. Een team, die onderzoekt wát of wíe deze verschrikkelijke rampen veroorzaakt. Want pas wanneer we dit weten, kunnen we er iets aan doen.' Blitzy keek aarzelend. Zowel Silverbreeze en Riolu waren gewond, en dus enkel Evening en Blitzy waren in staat om te vechten. Evening stapte naar voren en zijn mond bewoog. Daarna leek het alsof hij plotseling verstijfde. 'Ik ga niet mee, ik zorg voor Shadow..' zuchtte Evening en hij stapte mee naar achteren. Silverbreeze knikte begrijpend. Blitzy stapte daarna naar voren. ''Ik ga mee..'' zei hij moedig. ''Maar jullie twee..'' zijn blik flitste even naar Riolu en Silverbreeze. ''..kunnen beter wat uitrusten op een veilige plaats, jullie verwondinge moeten genezen, anders zijn jullie niet in staat om te vechten..''

Silverbreeze's antwoord was simpel. 'We.. moeten een team samenstellen. Een team, die onderzoekt wát of wíe deze verschrikkelijke rampen veroorzaakt. Want pas wanneer we dit weten, kunnen we er iets aan doen.' Riolu maakte een knikkend gebaar, iets wat hij ook al had bedacht. Samenwerking, daar ging het om. Zolang ze bij elkaar bleven en samen werkte, konden ze alles aan. Dit hadden ze wel bewezen toen de mensen pokeRPG waren binnengekomen. Riolu grijnsde licht bij de gedachte. Blitzy's reactie deed hem echter verbaasd opkijken. 'Ik ga mee..Maar, jullie twee kunnen beter wat uitrusten op een veilige plaats, jullie verwondingen moeten genezen, anders zijn jullie niet in staat om te vechten..' Riolu schudde eenmaal zijn hoofd en legde toen zijn goede arm liefkozend rondom het kleine bolletje veren, dat voor hem was komen te staan. "Blitzy," sprak hij kalm terwijl hij de Monferno doordringend aankeek, "Ik dacht dat je me onderhand al goed genoeg kende." Hij wende zijn blik naar Silverbreeze. "Ik lijk misschien gewond, maar heb nog steeds wilskracht in me. Denk je nou echt dat ik op me kont kan blijven zitten terwijl iemand pokeRPG compleet aan het verwoesten is?" Zijn mondhoeken krulde zich op tot een bredere grijns en in zijn ogen was strijdlust af te lezen. Het was wel duidelijk, Riolu wou koste wat het kost meehelpen.

De Monferno stapte ook al snel naar vorem ''Ik ga mee..'' sprak hij met moed en zekerheid in zijn stem. Maar daarna keek hij ietwat ongerust naar Silverbreeze en Riolu. ''Maar jullie twee kunnen beter wat uitrusten op een veilige plaats, jullie verwondinge moeten genezen, anders zijn jullie niet in staat om te vechten..'' Silverbreeze stapte naar voren, en trok zijn mond open om tegen die opmerking te protesteren, maar Riolu was hem net voor, en begon te spreken. Silverbreeze hield zich stil totdat hij uitgepraat zou zijn. Hij legde zijn arm om Dustfire heen, wat Silverbreeze zowel een warm als een verdrietig gevoel van binnen gaf. Tientallen jaren waren ze partners geweest, de beste maatjes. En nu was hij ineens een normale vriend voor hem. Misschien niet eens. Hij was nu gewoon iemand die zo nu en dan voorbij zou komen, zoals alle andere Legendarische Pokémon voorbij gingen, maar allen hun eigen ding deden. Silverbreeze slikte, en probeerde niet verder in die gedachten op te gaan door extra aandachtig naar Riolu te gaan luisteren. "Blitzy, Ik dacht dat je me onderhand al goed genoeg kende." Daarna keek Riolu naar Silverbreeze, waarmee hij waarschijnlijk aan wou geven dat het niet alleen voor hem, maar ook voor Silverbreeze gold. "Ik lijk misschien gewond, maar heb nog steeds wilskracht in me. Denk je nou echt dat ik op me kont kan blijven zitten terwijl iemand pokeRPG compleet aan het verwoesten is?" zei hij, waarna hij grijnsde. Silverbreeze glimlachte. Precies wat hij ook wou gaan zeggen. Het maakte niet uit hoe hij er lichamelijk voor stond. Zijn geestelijke kracht hielp hem wel verder. hij keek nog steeds met die glimlach op zijn gezicht. ''Het maakt niet uit hoe gewond ik ben aan de buitenkant.. ik blijf sterk aan de binnenkant'' Hij stapte weer wat naar voren, en keek hem wat fel aan, maar dit was niet onvriendelijk bedoeld. Hij keek altijd gewoon fel. Helaas maakte hij hiermee vaak Pokémon pijn. ''Ik ben niet voor niets een Legendarische Pokémon!'' zei hij met een trots, die legendarische Pokémon altijd hadden gehad. Hij spreidde zijn vleugels victorieus uit, en beet stevig op zijn lip terwijl hij probeerde de heftige pijn die door zijn lichaam ging, te verbergen voor de twee. Hij klapte zijn vleugels weer in, en grijnsde. Maar wanneer zijn blik naar Dustfire ging verdween die grijns. ''Maar wie moet er passen op Dustfire?'' vroeg hij bedenkelijk terwijl hij fronste.

'Blitzy,' zuchtte Riolu. Zijn ogen brandden vol wilskracht, ze leken dwars door zijn lichaam te boren. 'Ik dacht dat je me onderhand al goed genoeg kende.' 'Ik lijk misschien gewond, maar heb nog steeds wilskracht in me. Denk je nou echt dat ik op me kont kan blijven zitten terwijl iemand pokeRPG compleet aan het verwoesten is?' "Nee ik zei het enkel uit-" maar Silverbreeze deed ook zijn mond open. 'Het maakt niet uit hoe gewond ik ben aan de buitenkant.. ik blijf sterk aan de binnenkant.' Zijn ogen brandden ook met wilskracht. 'Ik ben niet voor niets een Legendarische Pokémon.' Hij spreidde zijn vleugels uit. Toch leek het alsof er ergens een spiertje in zijn gezicht, Blitzy zei er niets op, het had geen zin om in discussie te gaan. "Ik zei het enkel uit bezorgdheid.." zuchtte Blitzy. "Ik wil echt niet dat er een van jullie twee iets overkomt." Silverbeeze klapte zijn gigantische vleugels weer in. 'Maar wie moet er passen op Dustfire?' zei Silverbreeze. Blitzy's ogen flitsten eerst naar Silverbreeze, dan naar Riolu, dan naar Dustfire en dan weer naar Silverbreeze. "Laat Riolu het doen?" zei Blitzy. "Dustfire vertrouwt hem het meeste, dus.." Blitzy keek vlug naar Riolu. "Of ik kan het doen, ik kan gemakkelijk bij de warme en moeilijk bereikbare plaatsen waar Lustro leden niet aan zouden denken." Blitzy's blik ging terug naar Silverbreeze. "Jij kan het ook doen, jij kunt vliegen en naar hoge veilige bomen gaan.." Blitzy probeerde nu naar de twee tegelijkertijd te kijken. "Wat denken dat het beste is?"

[1234de post.. ]

Chiara had geen idee waar ze naar toe liep. Ze liep alsmaar rechtdoor, in gedachten verzonken. Ze had al verscheidene stormen meegemaakt en een tornado. Hoe zou dat eigenlijk komen? Was het een seizoen hier in PokéRPG, of zorgde iemand daarvoor. Waarschijnlijk was dit gewoon normaal... In de lente was dat helemaal niet normaal! Opeens kreeg de Eevee pijn aan haar poot. Ze was gestruikeld over haar eigen pootjes, door al die gedachten. Ze schudde even verward met haar kop, waarna ze iemand hoorde praten. "Ik zei het enkel uit bezorgdheid.." klonk er. Nieuwsgierig deed ze een pas vooruit. Waar zou die pokémon het het over hebben? En met wie praatte die? "Ik wil echt niet dat er een van jullie twee iets overkomt." De Eevee bleef even staan. Iets overkomen? Wat dan en hoe? "Laat Riolu het doen?" Zou ze gaan kijken? Ze slikte, maar verzamelde toch de moed om erop af te lopen. Ze hoorde ze nog over meer dingen praten, terwijl ze steeds dichterbij kwam. Op een afstandje bleef ze staan en stamelde:''S..Sorry, maar ik hoorde jullie over iets praten.'' Ze schrok van de enorme Lugia die haar nu pas opviel, wat eigenlijk wel dom was. Hoe kon je zo'n groot wezen over het hoofd zien?

(Ik had werkelijk geen idee dat ik hier moest posten, tot ik Blitzy's post zag bij bring the RPG to life. =/)

Sora rende over het droge zand. Het gaf geen fijn gevoel om over zand te rennen, maarja, hopelijk kwam hier geen natuurramp. Hoe zou dat komen eigenlijk? Er waren teveel rampen achter elkaar geweest, teveel om nog normaal te zijn. De Growlithe hief haar kop op en schrok van het enorme wezen. Ze was er een heel stuk van verwijderd, toch kon ze zien dat het een Lugia was. Dat was raar, wat deed een legendarische pokémon middenin een woestijn. Nieuwsgierig rende ze richting de enorme pokémon. Ze was benieuwd naar de reden waarom hij hier was. Zou het iets te maken hebben met de rampen die zich overal plaatsvonden?

"Laat Riolu het doen?" zei Blitzy nadat Silverbreeze zijn vraag had gesteld. Daarna legde hij zijn antwoord aan hen uit. "Dustfire vertrouwt hem het meeste, dus.." Hij keek naar Riolu, waarschijnlijk om uit zijn blik af te lezen of hij Blitzy's beslissing wel goed keurde. "Of ik kan het doen, ik kan gemakkelijk bij de warme en moeilijk bereikbare plaatsen waar Lustro leden niet aan zouden denken."Daarna vloog zijn blik weer naar Silverbreeze. "Jij kan het ook doen, jij kunt vliegen en naar hoge veilige bomen gaan.." Daarna keek hij naar hen beide. "Wat denken dat het beste is?" Dustfire keek de drie Pokémon raar en nieuwsgierig tegelijk aan. Haar naam klonk wel erg vaak uit hun monden. Zouden ze het over haar hebben? Wat ze ook aan het praten waren, Dustfire begreep er niet veel van. Elke keer praatte weer iemand anders, en ze gebruikten hele lange en moeilijke woorden, waardoor ze in de war raakte en het gesprek niet meer volgde. Ze besloot maar dat het tijd was om uit te rusten, en zakte door haar kleine pootjes heen, om met haar pluizige borst in het zand te zakken. Zachtjes boog ze haar kop tegen Riolu's poot aan, alsof dat haar bescherming bracht. Silverbreeze zuchtte. ''Het is zo moeilijk. Ik, Riolu of jij, wij zijn de beste kandidaten voor die klus, maar ook alledrie willen we mee op de missie. Ik wíl wel op haar passen, maar stel dat het toch de legendarische beesten zijn die deze verschrikkelijke rampen veroorzaken? Dan moet ik wel mee. Niet dat ik jullie niet vertrouw of denk dat jullie niet sterk genoeg zijn, maar ze kennen mij persoonlijk, misschien veranderd dat iets. Daarbij is het altijd goed om een legendarische kracht bij de hand te hebben. Silverbreeze grinnikte. Hij sprak alsof hij een ding was in plaats van een persoon. Handig bij de hand. Maar hij meende het serieus. De legendarische pokemon hadden enorme krachten tot hun beschikking, en hij wou niet dat zijn vrienden iets overkwam. ''Als een van jullie het wil doen, graag, maar als dat niet zo is, dan kijk ik binnenkort nog wel snel. Er staan genoeg sterke pokemon aan onze kant. Er is vast wel iemand te vinden.'' Sprak Silverbreeze, en probeerde zeker over te komen. Maar dat was meer voor zichzelf bedoeld, omdat hij zich niet meer ongerust wou maken over de pluizenbol. Hij keek even naar haar, en glimlachte omdat ze net haar oogjes moe toe had gedaan. Uit de verte kwamen twee nieuwe Pokémon aangelopen. Eerst een Eevee, en daarna een Growlithe. Ze leken allebei even te schrikken wanneer ze hun kant op keken, waarschijnlijk om Silverbreeze. Toch kwamen ze dichterbij, misschien omdat Silverbreeze zo warm glimlachte en zo niet bedreigend leek. ''S..Sorry, maar ik hoorde jullie over iets praten.'' stamelde de Eevee. Silverbreeze trok bedenkelijk een wenkbrauw op. Nieuwe avonturiers die met ze mee gingen op de missie? Of moesten ze het besloten houden, en niks zeggen?

-moet wegh, ff wachten, morgen komt meer xD-

Silverbreeze maakte duidelijk dat hij ook nog de nodige wilskracht beschikte die nodig was, iets wat Riolu al van hem had verwacht. Het deed hem zijn mondhoeken opkrullen tot een glimlach. Ook luisterde Riolu naar het gesprek tussen Blitzy en Silverbreeze, wat betreft Dustfire. Hij liet zijn rode ogen rusten op het kleine slapende wezentje dat tegen zijn arm aan leunde. Met zijn vingers streelde hij zachtjes over haar vleugeltje. 'Als een van jullie het wil doen, graag, maar als dat niet zo is, dan kijk ik binnenkort nog wel snel. Er staan genoeg sterke pokemon aan onze kant. Er is vast wel iemand te vinden,' hoorde hij Silverbreeze zeggen. Riolu maakte een zacht knikkende beweging en negeerde de Growlithe en Eevee die hen zojuist hadden vergezeld. Normaal zou hij ze vrolijk begroet hebben, helemaal de Growlithe die hij herkende als Sora, maar nu zaten er belangrijkere dingen aan zijn hoofd. "Ik breng Dustfire nu wel naar een veilige plek, en zorg tijdelijk voor haar. Dan is dat in ieder geval opgelost. Wat we met haar doen tijdens de missie bespreken we wel een andere keer, het belangrijkste nu is dat ze de zorg krijgt die ze nodig heeft," zei hij. Het was waar, Dustfire, en ook hijzelf, waren uitgeput. Ze had voedsel en bovenal veel rust nodig. De hele tijd in de woestijn rond hangen was niet goed voor der, vandaar dat Riolu dit besluit had genomen. Bovendien, moest zijn zere arm ook dringend verzorgd worden. Voorzichtig tilde Riolu het slapende bundeltje veren op en drukte hij haar tegen zijn borst aan zodat ze niet kon vallen. Vervolgens maakte hij een vriendelijk knikje richting de aanwezige Pokémon, "Ik zie jullie wel weer." Kalm draaide hij zich om, ging hij over tot een rustig rentempo en verdween hij uit het zicht.

- Sorry dat ik Riolu zo plotseling weg laat gaan, maar ik ben momenteel op vakantie en het is niet leuk als jullie de hele tijd op mij moeten wachten. Bovendien sluit dit topic nu goed aan op het topic Ongeluk?. -

'S..Sorry, maar ik hoorde jullie over iets praten.' klonk er een stem. Blitzy draaide zich om. Een kleine Eevee stond in het zand. Hij zag er niet echt kwaadaardig uit. Meteen daarna kwam er een Growilithe bij. 'Ik breng Dustfire nu wel naar een veilige plek, en zorg tijdelijk voor haar. Dan is dat in ieder geval opgelost. Wat we met haar doen tijdens de missie bespreken we wel een andere keer, het belangrijkste nu is dat ze de zorg krijgt die ze nodig heeft,' Blitzy knikte en keek naar het de kleine Dustfire. Nu was ze vrolijk en speels, helemaal anders dan de oude Dustfire, die streng en toch vriendelijk te gelijk was. Nu had ze waarschijnlijk geen weet dat er een paar geflipte Pokémon haar wouden doden, geen weet dat ze heel erg belangrijk was.. Riolu tilde het bolletje op en drukte het goed tegen zich. Voorzichtig aaide hij met zijn wijsvinger over haar zachte kop, die nog een beetje donzig aanvoelde. De andere Dustfire was zacht, maar deze voelde veel zachter aan. 'Ik zie jullie wel weer.' zei Riolu. Blitzy trok zijn hang terug. Riolu draaide zich om en liep weg, naar een plaats die veel veiliger was. Blitzy kreeg het gevoel als dat van een boot met een goede vriend wegvaarde. "Zo.." zei hij tegen de anderen, maar toch staarde hij naar het punt waar Riolu verdwenen was. "Wat nu, Silverbreeze?"

Grovyle rende door het warme zachte woestijnzand gevolgd door Avix die achter hem aan vloog. Met zijn helder blauwe ogen speurde hij de omgeving af naar tekenen van leven. Hij had sinds hij Sandtomb Desert was in gegaan nog geen enkel levend wezen gezien. Daarvoor had hij eigenlijk ook nog geen levend wezen gezien, hij had wel verminkte lijken van pokémon gevonden. Het gebied waar hij hiervoor was leek wel getroffen door een orkaan. Overal lagen afgebroken stukken hout, hier en daar was een boom ontworteld en stenen van op zijn minst honderd kilo waren meters verplaatst van hun oorspronkelijke ligplek. Hij had er niet echt aandacht aan besteed, want hij had anderen dingen aan zijn hoofd. Hij was opzoek naar zijn meester Flygon, door zijn geheugenverlies wist hij niks meer van zijn verleden. Door de hulp van zijn vriendin Melodie had hij een droom gehad over 20 jaar geleden, de dag dat zijn dorp vernietigd werd. Meester Flygon was het volgende puzzelstuk van zijn levensverhaal. Aan de stand van de zon te zien reisde hij nu naar het westen.

Grovyle stopte even om te rusten, uit de schoudertas die hij bij zich droeg haalde hij een blaas van een Tauros. Hij was onderweg een dooie Tauros tegen gekomen. Omdat hij de woestijn in ging had hij een waterzak nodig. Daarom had hij met behulp van zijn tanto de blaas uit de Tauros gehaald en daar een waterzak van gemaakt. Avix en hij dronken ervan. In de verte zag hij een Riolu rennen. Grovyle probeerde hem tot halt te roepen, maar de Riolu was buiten gehoorsafstand en rende gewoon verder. Het bundeltje veren wat de Riolu in zijn handen droeg was hem nog niet opgevallen. In de verte zag hij iets zilverachtigs glimmen in de het zon. "Misschien zijn daar wel pokémon, ik zal er maar eens naartoe gaan." dacht hij. En hij zette het op een lopen.

Al snel benaderde hij het groepje pokémon wat daar stond. Hij zag een Growlithe, een Eevee en een Monferno staan. Maar wat hem echt tot een halt bracht was de grote Lugia die opviel in felle zonlicht. "Een Lugia, wat doet een legendarische pokémon helemaal hier in de woestijn. Wat moet ik doen benaderen of weggaan." dacht Grovyle. Op een of andere manier had hij het niet op legendarische pokémon. Waarschijnlijk omdat hij zich niet goed kon verdedigen tegen zo'n sterke pokémon mocht het fout gaan. Met zijn linkerhand begon hij een beetje nerveus aan zijn ketting te friemelen. Toen bestudeerde hij de Lugia nog eens goed. "Deze Lugia is gewond, zijn staart was gebroken en hij had nog meerdere wonden." dacht hij. "Misschien stonden de anderen pokémon erbij om hem te helpen. Waarschijnlijk hebben ze niet veel kwaads in de zin, laat ik ze maar begroeten."

"Goedemiddag." zei Grovyle. Hij wilde eigenlijk beginnen over zijn meester, maar de gezichten van de aanwezigen pokémon spraken boekdelen. Zij hadden veel ergere dingen aan hun hoofd dan hem. Grovyle stond een paar meter van de kring af en legde zijn armen over elkaar, Avix kwam op zijn schouder zitten. "Jullie zien er een beetje verslagen uit, kan ik misschien helpen? Meneer Lugia, volgens mij heeft u u staart gebroken, ik bedoel hij is waarschijnlijk ontwricht. Ik kan er even naar kijken als u wilt? Ik heb trouwens water bij als iemand een slokje wil." zei Grovyle tegen het groepje. Vanuit zijn ogenhoeken hield hij elke pokémon nauwlettend in de gaten. Mochten ze kwaden bedoelingen hebben dan kon hij nog altijd vluchtte. De Lugia zou in zijn staat niet snel actie ondernemen, de Monferno kon nog wel eens problemen opleveren. Hij hoopte dat ze vriendelijk waren en zo ja er achter komen wat hun dwars zat. Dan kon hij ze helpen.

"Ik breng Dustfire nu wel naar een veilige plek, en zorg tijdelijk voor haar. Dan is dat in ieder geval opgelost. Wat we met haar doen tijdens de missie bespreken we wel een andere keer, het belangrijkste nu is dat ze de zorg krijgt die ze nodig heeft," sprak Riolu. Silverbreeze knikte, en wou nog een keer naar Dustfire toe lopen om haar een laatste knuffel te geven voordat ze weer uit zijn zicht verdween, maar na een enkele stap kreunde hij al en besloot maar dat het zo wel goed was.Hij toverde een glimlach op zijn gezicht, naar Riolu toe gericht. ''Dankjewel Riolu..'' Silverbreeze wou zelf graag voor Dustfire zorgen, maar kon dat in zijn omstandigheden niet goed. Dus Riolu haalde zeker wat last van zijn schouders af. "Ik zie jullie wel weer." Zei hij, en rende rustig weg. ''Dag, Riolu..'' zei Silverbreeze terug, en volgde het gestalte van Riolu totdat het nog maar een kleine zwarte stip in de verte was. Daarna ging zijn blik meteen terug naar Blitzy. "Wat nu, Silverbreeze?" sprak die. Silverbreeze zuchtte. ''We kunnen denk ik beter nog even wachten met de missie. We zijn allen niet in een al te beste staat.. Al kunnen we ons wel opsplitsen. Dan kunnen alleen de gezonde pokemon alvast op onderzoek gaan.. Jij, Force en Levy, bedoel ik dan'' zijn blik ging even naar Sora en chiara, maar ze zeiden helemaal niks, dus Silverbreeze dacht dat ze het wel niet erg belangrijk vonden. "Goedemiddag." kwam een stem ineens tevoorschijn. Silverbreeze draaide snel zijn kop naar de Grovyle, en snoof. "Jullie zien er een beetje verslagen uit, kan ik misschien helpen? Meneer Lugia, volgens mij heeft u u staart gebroken, ik bedoel hij is waarschijnlijk ontwricht. Ik kan er even naar kijken als u wilt?'' Lugia gromde geïrriteerd. ''Jij blijft van mijn staart af..'' bromde hij tegen hem. Hij wou niet dat er iemand aan zijn staart zat, het deed ongelooflijk veel pijn. En zeker geen vreemdeling. Daarbij was hij altijd vanzelf geheeld, en wou deze keer geen uitzondering maken. Als hij andere pokemon hem liet helpen, voelde hij zich zwak. ''Ik heb trouwens water bij als iemand een slokje wil." Silverbreeze rolde met zijn ogen. Ze stonden aan de rand van de woestijn. Een paar honderd meter en ze waren in een ander gebied, en weer dichter bij water. ''Nee dankje..'' mompelde Silverbreeze. Hij keek weer naar Blitzy. ''Ik.. ik denk dat ik maar beter kan gaan. Misschien helpt een bad in het Crystal lake?'' silverbreeze wist eigenlijk niet wat hij zou gaan doen, maar hier blijven staan hielp ook niet echt.

'We kunnen denk ik beter nog even wachten met de missie.' zuchtte Silverbreeze. 'We zijn allen niet in een al te beste staat.. Al kunnen we ons wel opsplitsen. Dan kunnen alleen de gezonde pokemon alvast op onderzoek gaan.. Jij, Force en Levy, bedoel ik dan' Blitzy knikte. 'Goedemiddag.' zei een stem. Een Grovyle had zich bij het groepje gevoegd. 'Jullie zien er een beetje verslagen uit, kan ik misschien helpen? Meneer Lugia, volgens mij heeft u u staart gebroken, ik bedoel hij is waarschijnlijk ontwricht. Ik kan er even naar kijken als u wilt?' 'Jij blijft van mijn staart af.' gromde Silverbreeze geïrriteerd. 'Ik heb trouwens water bij als iemand een slokje wil.' ''Water...'' Blitzy rilde. 'Nee dankje' zei Silverbreeze. Zijn nek draaide terug naar hem. 'Ik.. ik denk dat ik maar beter kan gaan. Misschien helpt een bad in het Crystal lake?' ''Dat helpt misschien..'' zei Blitzy. ''Mag ik mee, als er nog ergens een plaats op je rug is die geen pijn doet?'' vroeg hij grijnzend.

'We kunnen denk ik beter nog even wachten met de missie.' zuchtte Silverbreeze. 'We zijn allen niet in een al te beste staat.. Al kunnen we ons wel opsplitsen. Dan kunnen alleen de gezonde pokemon alvast op onderzoek gaan.. Jij, Force en Levy, bedoel ik dan.' Chiara dacht even na. Ze kon het gesprek niet volgen en wist ook niet of ze het wel mòcht volgen. Op de één of andere manier had ze wel door dat het met het weer hier te maken had. Chiara's blik ging even over de Growlithe heen die ook erbij was gekomen, maar blijkbaar snapte die er ook niks van.
'Goedemiddag,' klonk een stem, waarvan de kleine Eevee even schrok.. 'Jullie zien er een beetje verslagen uit, kan ik misschien helpen? Meneer Lugia, volgens mij heeft u u staart gebroken, ik bedoel hij is waarschijnlijk ontwricht. Ik kan er even naar kijken als u wilt?' Ze draaide zich om en zag dat een Grovyle erbij was gekomen. Hij leek niet kwaadaardig, maar de Lugia leek niet blij te zijn met het aanbod. Waarschijnlijk wilde hij gewoon niet dat vreemde pokémon aan hem komen en gelijk had hij, Chiara zou dat ook niks vinden. De Grovyle had water aan geboden, maar ook dat had de Lugia afgewezen. De eevee slikte even. Ze had al een tijdje niks gedronken, dus had best dorst. Silverbreeze had het over Chrystal Lake, waar, zoals de naam het zegt, veel water te vinden was. Misschien zou ze daar wel heen gaan? Ookal had ze een pijnlijke herrinering aan die plek. Zouden ze dan niet denken dat ik hun zou volgen? kwam ineens in haar op. Maarja, als je dorst had moet je toch ergens iets gaan drinken?

Sora luisterde aandachtig naar het gesprek, maar kon er niks uit op merken. Ze hadden het over een missie, maar welke missie? Was het eigenlijk wel de bedoeling dat ze dit hoorde? Op dat moment wilde ze iets zeggen, maar een Grovyle was haar voor. Uiteindelijk kwam de legendarische pokémon met het idee om naar het Chrystal Lake te gaan, op zich geen slecht idee, maar ze wilde haar zegje nog afmaken. ''Pardon, hoor, maar deze missie? Waar gaat het over?'' Op hetzelfde moment besefde ze dat dat eigenlijk best bot klonk. ''Sorry, ik wilde niet zo overkomen...'' sprak ze gelijk erachteraan. ''Ik wilde alleen weten waar het over ging, misschien kan ik meehelpen?'' sprak ze als laatste, hopend dat ze niet al te onaardig zouden antwoorden.

(Sorry dat ik een tijdje niet heb gepost, maar vakantie is bij mij heel erg druk bezig zijn xD)

''Dat helpt misschien..'' bevestigde Blitzy. Silverbreeze snoof, en glimlachte lichtjes. ''Vast wel, anders waren er niet zoveel legendes over, toch?'' zei hij met een dommige uitdrukking op zijn kop. hij draaide zijn hoofd wat schuin toen hij zag dat Blitzy weer iets wou gaan zeggen. ''Mag ik mee, als er nog ergens een plaats op je rug is die geen pijn doet?'' zei Blitzy met een grijns. Silverbreeze grinnikte. Zijn rug deed wel pijn, maar was gelukkig niet zo toegetakeld als zijn staart en poten. Daarbij was Blitzy klein en niet zwaar voor Silverbreeze, dus het zou hem een kleine moeite zijn om hem mee te nemen naar het meer. ''Natuurlijk kan dat, Blitzy''
De kleine Eevee, die nog steeds bij hun stond en die Silverbreeze klaarblijkelijk vergeten was, probeerde weer de aandacht van Silverbreeze te krijgen.
''Pardon, hoor, maar deze missie? Waar gaat het over?'' Silverbreeze keek haar aan. Ohja, de Eevee en de Growlithe. Dus hun waren ook geïnteresseerd? Maar hij had geen zin om het op deze plek weer te herhalen. Hij keek naar de andere Pokémon. Daarna keek hij weer terug naar Chiara, die haar excuses aan hem aanbood. ''Sorry, ik wilde niet zo overkomen...'' Silverbreeze knikte. ''Niks aan de hand..'' zei hij rustig tegen de Eevee, want hij wou haar niet afschrikken.''Ik wilde alleen weten waar het over ging, misschien kan ik meehelpen?'' Silverbreeze toverde een klein glimlachje op zijn gezicht. ''Natuurlijk mag je meehelpen.'' Silverbreeze keek in het rond. ''Heb je het de laatste tijd ook gemerkt, dat er tegenwoordig zoveel natuurrampen zijn? Er is iets aan de hand, en we moeten uitzoeken wát of wie het is, en natuurlijk hoe we het kunnen stoppen..'' Silverbreeze snoof. ''Het is nu nog in de onderzoeksfase. Vind je iets wat ons aanwijzingen geeft, roep me dan..'' zei hij, om het snel af te sluiten. Hij wou het wel uitgebreid vertellen, maar hij voelde zich te beroerd om hier nog lang in de hitte te blijven staan. ''Mijn naam is Silverbreeze...'' zei hij nog als laatste, zodat ze wist wat ze moest roepen als ze iets vond. Silverbreeze keek naar Blitzy, grijnsde even, en greep hem in zijn nekvel, om hem vervolgens op zijn rug te planten. ''Klaar?'' vroeg hij aan Blitzy, voordat hij zou opstijgen.