Met snelle passen rende de kleine Pikachu door het Chiave-gebied, tot ze eindelijk aankwam bij de Abandoned Castle, het kasteel dat diende als vergaderruimte voor de Suerte, en nu eigendom was van de Chiave. Eigendom van haar. Amore haalde diep adem. Ze schoot een donder de lucht in. Niet rood, maar geel. Zo zou de Guerra er niks van denken. Ze grijnsde licht en liep het kasteel in. Als eerste kwam ze aan in een grote hal, die leidde tot de vergaderruimte. Er was een grote tafel met veel stoelen. Amore had het idee gestolen van de mensen. Zelf hield ze niet van veel stoelen. Daarom pakte ze het kussen van haar stoel en legde ze het op het midden van de tafel. Ze ging er grijnzend op liggen en gaapte luid. Toen herinnerde ze zich dat het leuker was als iedereen haar meteen zou zien zonder cape. Daarom stond ze weer op, deed ze haar cape af, en legde hem naast het kussen neer. Ze sloot haar ogen en grijnsde licht. Ze was benieuwd wie het eerst op haar roep afkwam. Waarschijnlijk wisten ze niet dat zij het was, omdat ze bijna nooit haar normale voltlevel had als ze een elektrische aanval af vuurde. Sommigen dachten misschien zelfs dat haar donder altijd rood was. Maar, gelukkig was dat niet zo. Amore grijnsde haar tanden bloot en bleef wachten tot er iemand kwam, hopend op een leuke reactie.

~De pkm die nog niet van Amore zelf gehoord hebben dat ze leeft, moeten denken dat ze dood is. Anders zijn ze niet actueel genoeg en dat is een minpunt. =o~

Een gele donderschok trok de aandacht van Blitzy. Die kwam vanuit een richting die Blitzy niet veel gebruikte. Zijn reactie die hij gebruikte iedere keer als hij zoiets zag, was lopen naar de plaats van de donderschok. Zijn oranje poten kwam in beweging. En al snel liep hij snel vooruit. Na iedere stap die hij zette nam zijn verbazing toe. Het gebied gaf hem een vertrouwd gevoel. Het zelfde gevoel als... zijn training bij de Suerte. Het leek alsof er iets knapte in Blitzy's lichaam. Dit gebied leek op de Kleine Vallei. Dat was de stiekeme schuiplaats van de Suerte. Zou de Suerte opnieuw gestart zijn? Amore was toch dood..?

Blitzy's opwinding groeide toen hij voor de poorten van een kasteel zat. Traag duwde hij de deur open. Hij kwam in een donkere hal terecht, die leidde naar een kamer met veel stoelen. Niemand was er er afgezien van iets geels dat op een kussen lag. Het leefde, want Blitzy kon het horen ademen. Toen hij naar de andere kant van de tafel liep, om het gezicht van het gele ding te zien. Leek het alsof ze geen gezicht had. Blitzy viel bijna op de grond.. "JIJ?!" riep hij iets te luid. Zijn zin galmde drie keer door de ruimte. "Jij.. was.. dood? Tenminste dat zei die gedaante met die capuchon toch..." Blitzy kuchtte even. "Eh, sorry.. Waarom riep je ons?" besloot hij te zeggen.

Blitzy zou geen antwoord krijgen op zijn vraag. Tenminste, niet nu. Er kwam namelijk een blauw/zwarte Pokémon het kasteel binnen gestormt. Zoekend keek hij rond en al snel viel zijn blik op de pikachu, genesteld op een kussen. Zijn hart leek een sprongetje te maken, Amore..
Snel sprong hij op de tafel en pakte hij haar bij haar handjes vast. Met een gelukzalige glimlach fierde hij haar omhoog, draaide hij eenmaal rondom zijn as, en drukte hij haar toen dicht tegen zich aan. Een fijn en warm gevoel sloop zijn lichaam te binnen, een gevoel dat niet met woorden te beschrijven is. Hij voelde zich zo gelukkig. Amore was niet dood, maar hier, in levende leve, bij hem.
"Ik hou zoveel van je, laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken," fluisterde hij zacht in haar oor voordat hij haar los liet. Hij keek haar aan, in haar bijzondere ogen, en gaf haar toen een zachte kus op haar voorhoofd, hopend dat ze nooit, maar dan ook echt nooit meer bij hem weg zou gaan.

‘JIJ?!’ klonk een bekende stem. De stem van Blitzy. Amore opende droogjes één oog en keek hem aan. ‘Jij.. Was.. Dood..? Tenminste, dat zei die gedaante met die capuchon toch..’ zei hij, waarna hij kuchte. ‘Eh, sorry. Waarom riep je ons?’ Amore sloot haar ogen weer, om heel even na te denken. Plots werden haar handen vastgepakt en kwam haar lichaam los van het kussen. Gechoqueerd opende ze haar ogen. Ze werd rond gedraaid.. Of eerder rondgezwaaid. Hierna werd ze dicht tegen iemand aangedrukt. Ook al was ze nog zo duizelig en gechoqueerd door de plotselinge actie, ze herkende de blauw/zwarte gedaante meteen. “Riolu,” mompelde ze duizelig. ‘Ik hou zoveel van je, laat me alsjeblieft nooit meer zo schrikken,’ fluisterde Riolu in haar oor, voor hij haar los liet. Duizelig viel ze neer op haar kont. Vervolgens gaf hij haar zacht een kus op haar voorhoofd. Het duurde even voor ze alles weer normaal zag en ze weer antwoord kon geven. “Blitzy, even voor de duidelijkheid..” begon ze. Ze pakte de cape die naast het kussen lag en gooide het met een snelle beweging naar Blitzy toe. Hierna keek ze naar Riolu. “Het spijt me.. Ik was hier pas een halve dag. Ik was pas net aangekomen en toen naar het meer gegaan, waar ik ene Melodie en Douza zag. Maar, dat was al ’s nachts. De volgende dag ben ik gelijk naar je gaan zoeken,” zei ze. Ze haalde diep adem. “Wil je mij ook nooit meer zo laten schrikken?” vroeg ze toen grijnzend, terwijl ze een wenkbrauw ophief. “En.. Als er ooit wat met mij zou gebeuren,” begon ze toen, “blijf rustig.. Houd jezelf onder controle.. We willen niet dat er nog meer Pokémon sterven.” Ze keek Riolu grijnzend aan. Niks wat ze zei had beschuldigend geklonken, want zo bedoelde ze het niet. Ze wilde niet dat Riolu zich zo druk zou maken om wat er met haar gebeurde.

Met rustige passen liep een kleine Pikachu langs een meer. Hij boog zich voorover om een slok van het water te nemen. Toen er opeens een gele bliksemstraal de lucht in vloog. Van de schrik viel Force in het water. Hij klemde zich weer was aan de kant en trok zich omhoog. Als hij het niet mis had dan kwam de bliksemstraal uit het Suerte gebied. Even schudde de Pikachu zich uit. Daarna sprong hij naar voren met een witte straal achter zich aan. Hij kwam langs verschillende gebieden en het Suerte gebied leek steeds dichterbij te komen. Uiteindelijk kwam hij uit bij de grens van Suerte. Hier stond een Golem. Force rende langs de Golem en kwam nu langs verschillende gebieden van Suerte. Rainbow Lake, Sunny Garden en uiteindelijk The Abandoned Castle. Force liep de Abondoned Castle rustig binnen. Bij elke stap hoorde je de ego. 'JIJ?!' hoorde hij iemand opeens roepen. Dit kwam vanuit de vergaderzaal. Op een rustig tempo liep Force richting het geluid van de stem. Hij kwam de vergaderzaal binnen. Dit was zijn eerste keer. Hij had wel in Suerte gezeten maar was nooit in de vergaderzaal geweest. De zaal was groot, een grote tafel en vele stoelen zaten in de zaal. Ook stonden er al 3 pokemon. Blitzy, Amore en Riolu. ''Ey,'' zei hij. Hij liep naar een van de stoelen. Daar ging hij op zitten, wachtend tot iedereen er zou zijn. Hij had al gehoord dat er niet te veel Pokémon kwamen. Dus zo lang zou dat niet duren..

Na een lange tijd kwam Levy weer het suerte gebied binnen. "Ik ben hier al lang niet meer geweest." Zei Levy. Levy zuchtte. "Maar ja, dat is een ander verhaal. En ik moet stoppen met in mezelf praten." Levy schudde zijn hoofd en liep verder. Het zag er zo vredig uit, het suerte gebied. De rampen hadden misschien nog niet ingeslagen hier, dat vond Levy best. Levy kwam bij een splitsing aan. Levy moest naar het abandoned castle. "Die kant.." Zei Levy. Levy strompelde een weggetje over, en zag in de verte het kasteel. "Daar is het!" Riep Levy. Levy sprintte richting het kasteel. Met dank aan zijn snelheid, was hij al erg snel bij het kasteel aangekomen. Levy hoorde iets, en ging er op af. Levy was nu in het kasteel, hij liep naar de grote zaal. Hij zag Force, Blitzy, Amore en Riolu. "Hoi." Zei Levy kort. Levy keek de 4 aan. "Ik ben er" Zei Levy. Levy dacht nog eens goed na. 'Amore was toch dood..?' Zei Levy zacht. Levy keek naar amore. Levy vond het raar, maar ja. Als amore in leven was, was dat alleen maar goed. Levy keek naar de stoelen, en ging op een van de stoelen zitten. 'Best confortabel' Dacht Levy. Levy richtte zijn aandacht nu weer op de anderen.

‘Ey,’ klonk de bekende stem van Force. Amore knikte even naar hem. Hij ging op een stoel zitten. Ze grijnsde breed. ‘Hoi. Ik ben er,’ klonk toen een andere stem, Levy’s stem. “Welkom, Levy,” zei Amore rustig. ‘Amore was toch dood?’ vroeg hij zacht. Sommigen hadden het misschien niet verstaan, maar Pikachu’s hadden nou eenmaal goede oren. “Als ik dood was zat ik hier niet,” grijnsde ze kalm. “Ik zal het straks allemaal uitleggen,” zei ze toen. Ze richtte haar blik op Riolu. “Shad en Eve komen zeker niet?” vroeg ze. De vraag was retorisch. Ze verwachtte eigenlijk geen antwoord. Natuurlijk kwamen ze niet. Ze zag hoe ook Levy op een stoel was gaan zitten en snoof. Plots herinnerde ze zich iets. “Fak,” mompelde ze. Ze liep op Blitzy af en pakte de cape. Ze graaide wat in een binnenzak en pakte er een klein boekje uit. “Niet lezen,” zei ze droog. Hierna gooide ze de cape op tafel en sprong ze er zelf ook weer op. Ze ging op het kussen zitten en bladerde door het dagboekje heen. Ze sloeg het boekje open op een bladzijde die ze al honderden keren gelezen had. Hierna richtte ze haar blik op Riolu. Ze haalde een keer diep adem en deed het touwtje, dat diende als boekenlegger, bij de bladzijde die ze net voor de 101e keer gelezen had. Ze beet even op haar lip en stond toen op. Ze ging voor Riolu staan en sloeg haar ogen neer. Ze hield het dagboekje voor zich. “Riolu, ik ben jou al heel lang een uitleg verschuldigd, en.. Ik denk dat het nu eindelijk tijd is daarvoor,” zei ze rustig. Ze wachtte tot hij het boekje aan zou pakken en op de bladzijde die hij moest lezen open zou slaan. Ze kende de tekst die er stond uit haar hoofd. ‘Dear Diary,’ begon het, ‘Ik weet nog wat ik gezegd heb tegen Riolu. ‘Voordat wij iets kregen, Riolu, was mijn leven als de hemel. Er waren een paar dingen die licht gaven, maar het was niet genoeg. Toen kwam jij. Mijn hele wereld werd verlicht. Je was als een soort komeet, die zelfs de kleine sterretjes meer licht liet geven. Toen ging ik weg. Ik was verblind. Niks was meer goed genoeg. Het licht van de komeet had me zo verblind dat zelfs de grootste sterren niet zichtbaar waren. Toen kwamen we weer bij elkaar. De sterren lichtten weer op, maar de komeet kwam nooit terug.’
Natuurlijk. De komeet komt nooit meer terug. Hij is vlak voor me neergestort, en ik wil het niet verlaten, maar ik ben bang dat ook zijn wereld in zal storten als hij zich met mij bemoeit, en.. Dat wil ik niet.’

Riolu keek toe hoe Amore de cape richting Blitzy wierp en glimlachte. Waar zou ze die vandaan hebben weten te halen? Wie weet waar ze allemaal was geweest tijdens haar 'reis'. 'Het spijt me.. Ik was hier pas een halve dag. Ik was pas net aangekomen en toen naar het meer gegaan, waar ik ene Melodie en Douza zag. Maar, dat was al ’s nachts. De volgende dag ben ik gelijk naar je gaan zoeken.' Riolu maakte een zacht knikkende beweging met zijn kop, ten teken dat hij het begreep. 'Wil je mij ook nooit meer zo laten schrikken?' hoorde hij Amore toen zeggen. Een grinnik verliet zijn mond en weer knikte hij. Amore zei ook iets anders, iets wat zijn glimlach deed verdwijnen. 'En.. Als er ooit wat met mij zou gebeuren, blijf rustig.. Houd jezelf onder controle.. We willen niet dat er nog meer Pokémon sterven.' Zijn rode ogen keerde zich naar de grond. "Ik weet het... Maar, je moet het ook van mijn kant begrijp-..." Riolu kon zijn zin niet afmaken, aangezien Force en Levy naar binnen kwamen lopen. Hij keek op, wierp hen een knikkend gebaar bij wijze als begroeting en richtte zich toen weer op Amore. Deze pakte een soort klein boekje, eentje die Riolu nog niet eerder had gezien. Ook bij dit voorwerp vroeg hij zich af waar ze het vandaan had weten te halen. Met haar gele pootjes sloeg ze het boekje open, liet ze haar ogen even zoekend over het papier gaan en legde ze er toen een soort touwtje op. Riolu had de zwarte inkt van het witte papier weten te onderscheiden, maar ze stond te ver weg om te kunnen lezen wat er precies in stond. Bovendien, was het vast privé. Hij bleek hier ongelijk in te hebben gehad, Amore reikte hem het boekje toe. Ietwat aarzelend pakte hij het van haar over. 'Riolu, ik ben jou al heel lang een uitleg verschuldigd, en.. Ik denk dat het nu eindelijk tijd is daarvoor.' Een uitleg, waarover? Riolu snapte het niet helemaal, ook niet toen hij het boekje had open geslagen en de bedoelende bladzijde had gelezen. De tekst die ze hem ooit had gezegd was er haarfijn in geciteerd. Het bracht herrineringen in hem op, maar vertelde hem verder niks. Of... wacht eens. Die laatste regels. Natuurlijk. De komeet komt nooit meer terug. Hij is vlak voor me neergestort, en ik wil het niet verlaten, maar ik ben bang dat ook zijn wereld in zal storten als hij zich met mij bemoeit, en.. Dat wil ik niet Hij zuchtte, "Amore, mijn wereld is bij jou, nergens anders," begon hij zacht. Hij pakte haar pootje vast en keek haar aan. Alleen haar, alsof de andere, Levy, Blitzy en Force, uit de kamer waren verdwenen. "Ik zal me niet met jouw bemoeien als je dit niet wilt, maar er wel altijd voor je zijn. Ik hou van je, en niks kan dat veranderen. Zelfs niet een neerstortende komeet." Hij knipoogde naar haar, dat laatste was natuurlijk als grapje bedoeld. Na een korte tijd stil te zijn geweest, nam hij diep adem en vervolgde hij zijn woorden. "Ik dacht dat je dood was. Ik heb meegemaakt hoe het voelt je geliefde te verliezen. Geloof me.. het beschikken over dat gevoel en de gedachte dat je er nooit meer zou zijn, is het ergste wat me ooit is overkomen. Begrijp dan dat ik er alles aan zal doen dit niet nog eens te voelen, ik wil je gewoon niet weer verliezen, nooit niet." Hij legde er het zwijgen toe, niet echt meer wetend wat te zeggen. Hij hoopte maar dat Amore hem begreep, zoals hij dat ook bij haar deed.

‘Amore, mijn wereld is bij jou, nergens anders,’ begon Riolu zacht. Amore voelde hoe hij haar handje beetpakte en haar aankeek. Ze hief haar wenkbrauwen droogjes op. ‘Ik zal me niet met jouw bemoeien als je dit niet wilt, maar er wel altijd voor je zijn. Ik hou van je, en niks kan dat veranderen. Zelfs niet een neerstortende komeet.’ Ze wilde hem onderbreken, maar besloot nog even te wachten. ‘Ik dacht dat je dood was. Ik heb meegemaakt hoe het voelt je geliefde te verliezen. Geloof me.. het beschikken over dat gevoel en de gedachte dat je er nooit meer zou zijn, is het ergste wat me ooit is overkomen. Begrijp dan dat ik er alles aan zal doen dit niet nog eens te voelen, ik wil je gewoon niet weer verliezen, nooit niet,’ besloot hij toen te zeggen. Amore haalde diep adem voordat ze begon te spreken. “Riolu, dat is niet wat ik bedoelde,” zei ze kalm. Een grijnsje ontstond op haar gezicht. “Je weet niet hoe ik er aan toe was na het gedoe met die komeet.” Ze fronste eventjes toen ze eraan terugdacht. “Maar, ik bedoelde ermee.. Ik had tegen je gelogen. Wat ik toen tegen je zei, klopte niet. Zoals ik had geschreven: ‘De komeet komt nooit meer terug. Hij is vlak voor me neergestort.’ Daarmee bedoelde ik dat.. Ja.. De uitleg is moeilijk..” mompelde ze fronsend. “In ieder geval, door mijn persoonlijke problemen had ik besloten het over kometen te hebben, toentertijd. Niet om een andere reden. Ik zou mezelf persoonlijk opofferen om jou te redden, als dat ooit nodig zal zijn,” zei ze kalm. “Maar, een ander onderwerp,” zei ze, waarna ze voorzichtig het dagboekje terugpakte en onder het kussen neerlegde. “Mijn persoonlijke problemen,” grijnsde ze. “Ik ben langer weggebleven omdat.. Omdat mij verteld is dat Tora mijn moeder niet is. Ik had het kunnen weten. Maar ja.. Misschien was het dom van me om jou zo lang alleen te laten, zonder je te laten weten wat er aan de hand was. Maar, in ieder geval.. Mijn moeder schijnt dood te zijn en niemand weet wie mijn vader is. Gezellig, hè?” vroeg ze droogjes. “Verder heb ik wat te horen gekregen.. Die voltexplosie is erfelijk. Als Secret een kind zou krijgen, wat godzijdank nooit meer kan gebeuren, had die het waarschijnlijk ook. Stel je voor, nog zo’n probleem maker,” zei ze droog. Ze grinnikte zacht. Ze keek even om zich heen en snoof. “Hmmn..” mompelde ze fronsend.

~Flutpost. xd~

'Ik zal het straks allemaal uitleggen,' zei Amore. Force had het grote deel van het verhaal toch gehoord? Of zou er iets nieuws bij gekomen zijn? 'Shad en Eve komen zeker niet?' had Amore daarna gezegd. Aha. Dus eigenlijk moesten Shadow en Evening ook komen. Wat zou de reden zijn dat ze niet zouden komen? Voordat Force de tijd kreeg om er over na te denken begon Riolu weer met praten.'Ik zal me niet met jouw bemoeien als je dit niet wilt, maar er wel altijd voor je zijn. Ik hou van je, en niks kan dat veranderen. Zelfs niet een neerstortende komeet.' Force keek Riolu even raar aan, daarna keek hij naar zijn moeder, Amore. 'Ik dacht dat je dood was. Ik heb meegemaakt hoe het voelt je geliefde te verliezen. Geloof me.. het beschikken over dat gevoel en de gedachte dat je er nooit meer zou zijn, is het ergste wat me ooit is overkomen. Begrijp dan dat ik er alles aan zal doen dit niet nog eens te voelen, ik wil je gewoon niet weer verliezen, nooit niet,' had Riolu daarna gezegd. 'Riolu, dat is niet wat ik bedoelde,' zei Amore kalm. 'Je weet niet hoe ik er aan toe was na het gedoe met die komeet. Maar, ik bedoelde ermee.. Ik had tegen je gelogen. Wat ik toen tegen je zei, klopte niet. Zoals ik had geschreven: ‘De komeet komt nooit meer terug. Hij is vlak voor me neergestort.’ Daarmee bedoelde ik dat.. Ja.. De uitleg is moeilijk..' mompelde Amore fronsend. 'In ieder geval, door mijn persoonlijke problemen had ik besloten het over kometen te hebben, toentertijd. Niet om een andere reden. Ik zou mezelf persoonlijk opofferen om jou te redden, als dat ooit nodig zal zijn,' zei Amore kalm. Blehh.. Het was niet leuk om zijn moeder, Amore, en Riolu zo klef te zien doen. Zo iets hoorde ze niet te doen als iemand keek. Of tenminste niet de zoon van 1 van de 2. Force bleef wachten tot ze eindelijk van onderwerp zouden veranderen. Of tot er iemand binnen kwam om het gesprek eindelijk te verstoren. 'Maar, een ander onderwerp,' zei Amore opeens. Een grijns verscheen op Force zijn gezicht. Eindelijk gingen ze over iets anders praten. 'Mijn persoonlijke problemen, Ik ben langer weggebleven omdat.. Omdat mij verteld is dat Tora mijn moeder niet is. Ik had het kunnen weten. Maar ja.. Misschien was het dom van me om jou zo lang alleen te laten, zonder je te laten weten wat er aan de hand was. Maar, in ieder geval.. Mijn moeder schijnt dood te zijn en niemand weet wie mijn vader is. Gezellig, hè? Verder heb ik wat te horen gekregen.. Die voltexplosie is erfelijk. Als Secret een kind zou krijgen, wat godzijdank nooit meer kan gebeuren, had die het waarschijnlijk ook. Stel je voor, nog zo’n probleem maker,' zei Amore droog. Force keek weer verveeld naar Amore. Dit gedeelte wist hij al. Secret was dood. Tora was niet zijn echte oma en het enige dichtbije familie lid die ze nog kende was zijn Oma de zus oftwel zijn moeder de tante. Force keek even om zich heen. Er waren nu in totaal 5 mensen. 5 mensen zouden niet genoeg zijn om een heel gebied te kunnen terug te veroveren. En tegen heel Guerra te kunnen vechten. Er moesten wel meer Pokémon zijn die of de bliksemstraal niet hadden gezien. Of gewoon wat later zouden komen. ''Zijn er ook andere Pokemon?'' besloot Force te zeggen hij keek naar de rest. Wachtend op een antwoord.

-Veel Quotes, sorry >.< -

Douza rende naar de bliksem toe en kwam Amore,Blitzy en Force tegen. Hij groette met een glimlach en keek naar de Riolu. Die kendde hij nog niet. "Gegroet"zei hij vriendelijk tegen Riolu en boog zijn kop als teken van respect. "Sorry dat ik laat ben,het deed even om hier heen te komen als een nieuwe lid"zei hij terwijl er in het gebied rustig was. Nu zag hij gelukkig geen stormen komen dus een dieoe zucht liet hij ontsnappen. Ze mistten enkel een paar Pokemons. Maar het voeldde goed dat hij de meesten al kendde van de rivier en van het meer. Maar wel vreemd genoeg bij vochtige gebieden. Maar door samenwerken kreeg je veel voor elkaa en kreeg je een goede vriendschap.
"Wat zijn de plannen?"vroeg hij nieuwsgierig en beseftte dat hij meestal uit was op plannen. Hij was zon denk typje en vecht ook wel. Zijn ogen keken kalm naar hen ,ze waren immers in een veilig gebied waar geen slechte Pokemon's hen konden aanvallen.

‘Zijn er ook andere Pokémon?’ vroeg Force. Amore fronste. “Melodie, Evening, Shadow en D-” Maar, toen kwam Douza al binnen. “Douza,” grijnsde ze. ‘Gegroet,’ zei Douza. ‘Sorry dat ik laat ben,het deed even om hier heen te komen als een nieuwe lid,’ zei hij toen. “Wees gerust, Douza. Melodie is er ook nog niet,” zei Amore. ‘Wat zijn de plannen?’ vroeg Douza. Amore schraapte haar keel. “Oké. Ik heb jullie geroepen omdat jullie uitgekozen zijn als leden van de nieuwe groep: De Chiave,” zei Amore. “Zie het maar als de nieuwe Suerte. Alleen, nu niet geleid door mij en Shadow, maar.. Door mij en Riolu,” zei ze rustig. “Shadow en Evening kunnen helaas niet komen, en Melodie heeft wat vertraging, dacht ik,” zei Amore. Ze richtte haar blik op de leden. “De Chiave is een geheime groep. We zullen niet vechten zoals we eerst deden. De leden zullen geheim blijven.” Ze grijnsde haar witte tandjes bloot en pakte haar cape. Ze deed hem rustig om en deed haar capuchon op. “Tijdens de opdrachten zullen jullie er ook zo één moeten dragen. Pas bij de grote oorlog zullen we onszelf ontmaskeren,” zei ze grijnzend. “De Guerra zal niet weten wat er gebeurt,” zei ze toen. Ze keek even om zich heen, maar snoof toen. “Zorg dat je door niemand herkend wordt. Zeg je naam nooit. Iedereen buiten de groep kunnen we niet genoeg vertrouwen,” zei ze, ietwat streng. “Jullie krijgen nu de tijd om elkaar even te leren kennen. Jullie moeten elkaar namelijk kunnen vertrouwen, kosten wat kost.” Opnieuw klonk haar stem streng, als die van een echte leider. “Zorg dat ze zelfs niet weten wat voor Pokémon je bent. En, als je iets hebt wat de meeste Pokémon niet kunnen, zoals ik mijn rode donder heb en Riolu de Aura Sphere, mag je die absoluut niet gebruiken. Ze kunnen dan dingen gaan raden,” zei Amore rustig. “Bovendien mag je je niet in je cape vertonen als je niet bezig bent met iets wat met de Chiave te maken hebt, want dan is er kans op ontmaskering.” Ze keek de groep even rond. “Nou, ehm.. Maak kennis met elkaar, of zo.”

'Douza'sprak Amore toen Douza aan kwam waardoor hij even glimlachtte.'Wees gerust, Douza. Melodie is er ook nog niet,' zei Amore vervolgens waardoor hij geruster werd.'Oké. Ik heb jullie geroepen omdat jullie uitgekozen zijn als leden van de nieuwe groep: De Chiave,' sprak Amore. 'Zie het maar als de nieuwe Suerte. Alleen, nu niet geleid door mij en Shadow, maar.. Door mij en Riolu,'sprak ze verder. 'Shadow en Evening kunnen helaas niet komen, en Melodie heeft wat vertraging, dacht ik,'zei ze voordat hij realiseerdde dat hij toch nog niet iedereen kende binnen de groep. Niet iedereen was aanwezig maar klein beginnen was ook wel goed. 'De Chiave is een geheime groep. We zullen niet vechten zoals we eerst deden. De leden zullen geheim blijven.' Hij zag haar een capuchon op doen. 'Tijdens de opdrachten zullen jullie er ook zo één moeten dragen. Pas bij de grote oorlog zullen we onszelf ontmaskeren,' sprak ze grijnzend. 'De Guerra zal niet weten wat er gebeurt,' zei ze toen. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Het bleef een slim en geheim idee. 'Zorg dat je door niemand herkend wordt. Zeg je naam nooit. Iedereen buiten de groep kunnen we niet genoeg vertrouwen,' sprak ze, op een strenge manier. Hij keek even om zich heen en toen naar de grond. En wat moest hij met Mistake dan?. 'Jullie krijgen nu de tijd om elkaar even te leren kennen. Jullie moeten elkaar namelijk kunnen vertrouwen, kosten wat kost.'sprak ze verder. Hij vond dat wel logisch ,want op vertrouwen kon je bouwen en dan bereik je je gezamelijke doel. En dat was Guerra verslaan!.'Zorg dat ze zelfs niet weten wat voor Pokémon je bent. En, als je iets hebt wat de meeste Pokémon niet kunnen, zoals ik mijn rode donder heb en Riolu de Aura Sphere, mag je die absoluut niet gebruiken. Ze kunnen dan dingen gaan raden,'sprak ze. 'Bovendien mag je je niet in je cape vertonen als je niet bezig bent met iets wat met de Chiave te maken hebt, want dan is er kans op ontmaskering.' Dat zou niet slim zijn vond hij. 'Nou, ehm.. Maak kennis met elkaar, of zo.'sprak ze nog tot hij overal om zich heen keek. Hij liep gelijk naar de Riolu die hij nog niet kendde. "Ik ben Douza,ik ben hier al bijna 2 maanden"zei hij vriendelijk tegen de Riolu die ook Riolu heette. Amore had namelijk verteld over Riolu met de Aura Sphere en de Riolu voor hem moest Riolu wel zijn.

Riolu kwam binnen stormen, liep de tafel op en omhelsde Amore. 'Blitzy, even voor de duidelijkheid..' begon Amore toen Riolu haar haar losgelaten. Ze greep een cape en gooide die naar Blitzy, die hem in een reflex opving. Hij greep de cape bij de kap en hield die in de zelfde hoogte als zijn gezicht. "Jij.. was die gedaante?" zei hij terwijl hij staarde in de lege cape. 'Ey..' klonk er aan de deur. Blitzy liet zijn cape weer zakken. Force kwam binnen. Meteen daarna kwam een Aipom binnen. Blitzy besefte dat hij die Aipom al een hele lange tijd niet meer had gezien. 'Hoi, ik ben er..' zei Levy. Blity zag dat er iets uitstak in de binnenzak van de cape. "He Amore wat is..-" 'Fak!' Amore liep op hem af en griste de cape uit zijn vingers. 'Niet lezen.' gromde ze. Ze gritste een klein boekje uit de binnenzak en gooide de cape op tafel. Daarna begon ze uit het boek te lezen. Waarom mag ik het niet lezen als je het dan luidop zit voor te lezen? schoot er door Blitzy's hoofd heen. 'Zijn er ook andere Pokémon?' zei Force. 'Melodie, Evening, Shadow en D-' Ze kon haar zin niet afmaken doordat een andere Pokémon de zaal binnenkwam. ' Sorry dat ik laat ben,het deed even om hier heen te komen als een nieuwe lid.' Blitzy draaide zich om. "Oh, hallo Douza.." zei hij. 'Douza, gegroet.' zei Amore. 'Wat zijn de plannen?' gromde ze. Amore deed haar mond open om te praten. Zou al die geheimzinnigheid onthuld eindelijk onthuld worden? 'Oké. Ik heb jullie geroepen omdat jullie uitgekozen zijn als leden van de nieuwe groep: De Chiave,' sprak ze. 'Zie het maar als de nieuwe Suerte. Alleen, nu niet geleid door mij en Shadow, maar.. Door mij en Riolu,' zei ze rustig. 'Shadow en Evening kunnen helaas niet komen, en Melodie heeft wat vertraging, dacht ik,' Blitzy's ogen glommen van opwinding. "Chiave..." herhaalde hij onhoorbaar. 'De Chiave is een geheime groep. We zullen niet vechten zoals we eerst deden. De leden zullen geheim blijven.' Ze greep een cape. Blitzy grijnsde. Die tactiek werkte zeker; hij en zelfs Riolu hadden Amore eerst niet herkend. Ze deed hem om en zette de capuchon op. Ze was de gedaante van het bos. 'Tijdens de opdrachten zullen jullie er ook zo één moeten dragen. Pas bij de grote oorlog zullen we onszelf ontmaskeren,' zei ze. 'De Guerra zal niet weten wat er gebeurt, 'Zorg dat ze zelfs niet weten wat voor Pokémon je bent. En, als je iets hebt wat de meeste Pokémon niet kunnen, zoals ik mijn rode donder heb en Riolu de Aura Sphere, mag je die absoluut niet gebruiken. Ze kunnen dan dingen gaan raden,' Blitzy keek naar zijn vuisten. Zijn Mach Punch was dus uitgerekend als hij zijn cape droeg. Zijn over zijn vuuraanvallen had hij ook twijfels.. Maar hij had zijn Dig nog nooit in het bijzijn van een Guerra lid vertoont. 'Nou, ehm.. Maak kennis met elkaar, of zo.' Blitzy keek rond.. Hij kende iedereen van deze zaal al. Levy, die had hij meer dan een jaar geleden ontmoet. Force en Douza had hij ontmoet aan de rivier tijdens de zware Raikou-storm. Riolu ontmoette hij vorig jaar in de bergen.. dacht hij. En waar en wanneer hij Amore ontmoette, was al volledig uit zijn geheugen gewist.

Gracieus rende er een blauwe Gardevoir door de bossen. Ze keek geconcentreerd om zich heen. Ze wilde de weg vinden, niet verdwalen. Maar dat was moeilijk, want Melodie was er nog maar één maal geweest. Ze sprong over een boomstam en toen viel haar blik op een rotswand. Kende ze die niet? Ze rende door en stond plotseling oog in oog met een Drapion. Verbaasd keek Melodie naar de pokémon. Had Amore niet gezegd dat de illusies haar met rust zouden laten? De gifpokémon gromde diep en Melodie fronste. Nee, dit leek een wilde pokémon. Plots schoot er een donder de lucht in. Verrast keek Melodie op en ze zag waar de bliksemstraal vandaar kwam. “Nee, he.” Mompelde ze. Ze moest erdoor! “Laat me er langs!” zei ze gebiedend. De Drapion grijnsde vals. “Waarom zou ik?” vroeg de pokémon met schorre stem. Melodie rolde even met haar ogen. “Dan doen we het zo.” Glimlachte ze liefjes. Ze sloeg haar handen tegen elkaar en verdween. De Gardevoir verscheen weer enkele meters achter de Drapion.

Ze stond nu aan de rand van een prachtige vallei. In het westen schitterde een meer, het heldere water brak de zonnestralen en vormde vele regenboogjes over het wateroppervlakte. In het oosten lag een bos, met ervoor waterpoelen waaruit een constante damp opsteeg. Het moesten hete bronnen zijn. In het centrum lag een prachtig kasteel met daarachter een klein strand vol schelpen. Melodie glimlachte. Wat een prachtige plek. Het was vreemd dat ze het gebied nooit gezien had, maar het was dan ook het gebied van de Chiave. Van Amore had ze begrepen dat dit eerst Suerte gebied was geweest, dus het was altijd bewaakt geweest door de illusies die de Pikachu had opgeroepen.

Haast plechtig schreed Melodie naar beneden. Ze liep over een pad dat haast onzichtbaar was tussen de rotsen. Al gauw was ze in de vallei en liep ze eerst naar het schitterende meer. Bewonderend keek ze naar de regenbogen die over het water leken te dansen. Ze keek om en zag het kasteel. Ze herinnerde zich het teken. Meteen kwam ze in beweging en rende ze naar het kasteel. Melodie minderde vaart toen ze de grote deuren naderde. Stem dreven naar haar toe en snel schoot ze haar aura vooruit. Ze voelde Douza’s vaal gele aura, het lichtpaarse aura van Amore, het rode van Blitzy , het diep groene aura van Force en een onbekend, donker blauw aura. Gerustgesteld stapte ze naar binnen. Zoals ze al had gevoeld waren daar twee Pikachu’s, een Electrike, een Monferno en een voor haar onbekende Riolu. Ze glimlachte vriendelijk. “Hallo iedereen.” De Gardevoir liep naar Amore en de Riolu. “Gegroet Amore.” Zei ze, terwijl ze haar hoofd neeg. Toen richtte ze zich tot de Riolu. “Mijn naam is Melodie en mij is gevraagd de Chiave te versterken.” Ze keek de Riolu oprecht aan. Ze wilde echt helpen!

OOC: Okee, het koste veel moeite, maar hier is het dan xD

Force zijn vraag werd al snel beantwoord. 'Melodie, Evening, Shadow en D-' Amore stopte met praten toen een Pokémon binnen kwam. Het was Douza.. 'Douza,'' sprak Amore daarna. 'Wat zijn de plannen?' vroeg Douza. 'Oké. Ik heb jullie geroepen omdat jullie uitgekozen zijn als leden van de nieuwe groep: De Chiave,' zei Amore. 'Zie het maar als de nieuwe Suerte. Alleen, nu niet geleid door mij en Shadow, maar.. Door mij en Riolu. Shadow en Evening kunnen helaas niet komen, en Melodie heeft wat vertraging, dacht ik. De Chiave is een geheime groep. We zullen niet vechten zoals we eerst deden. De leden zullen geheim blijven.' Force knikte. Tot nu toe had hij alles opgepikt. Dat was toch niet zo moeilijk? In het geheim leven, pas totdat ze bij de oorlog waren zodat de Guerra pokemon hun ogen niet konden verloren. 'Tijdens de opdrachten zullen jullie er ook zo één moeten dragen. Pas bij de grote oorlog zullen we onszelf ontmaskeren.' Weer knikte Force. 'De Guerra zal niet weten wat er gebeurt,' zei Amore toen. 'Zorg dat je door niemand herkend wordt. Zeg je naam nooit. Iedereen buiten de groep kunnen we niet genoeg vertrouwen,' zei ze, ietwat streng. 'Jullie krijgen nu de tijd om elkaar even te leren kennen. Jullie moeten elkaar namelijk kunnen vertrouwen, kosten wat kost.' Opnieuw klonk Amore stem streng, als die van een echte leider. 'Zorg dat ze zelfs niet weten wat voor Pokémon je bent. En, als je iets hebt wat de meeste Pokémon niet kunnen, zoals ik mijn rode donder heb en Riolu de Aura Sphere, mag je die absoluut niet gebruiken. Ze kunnen dan dingen gaan raden. 'Bovendien mag je je niet in je cape vertonen als je niet bezig bent met iets wat met de Chiave te maken hebt, want dan is er kans op ontmaskering' Een cape was heel erg handig. Maar dan zouden zijn oren tegen zijn hoofd platgedrukt moeten woorden. En ook zijn staart mocht niet uit de Cape. Anders zouden ze weten dat het een Pikachu zou zijn. Hij kon dus geen IJzerstaart meer gebruiken, dan zou hij zijn staart laten zien, die een vorm had van een Pikachu staart. En een Rode bliksemstraal was ook niet handig. Hoogstwaarschijnlijk was een normale bliksemstraal al niet goed. Want dan was er ook kans dat ze zouden weten dat hij een Pikachu was. Dan moest hij het doen met de weinige andere aanvallen die hij had. Protect voor verdediging, Light screen ook voor verdediging. Als aanvallen kon hij Dig en Focus slag gebruiken. En misschien kon hij zich een paar nieuwe aanvallen aanleren zoals Secret Power, Hidden Power, Signal Beam en Swift. Dan zouden ze toch niet denken dat hij een Pikachu was? De aanvallen Hidden Power, Secret Power en Focus Punch konden bijna elke Pokémon. En bij Dig, Signal Beam en Swift zou je niet gelijk raden op een Pikachu. 'Nou, ehm.. Maak kennis met elkaar, of zo.' Hij kende bijna alle Pokémon van Chiave. Melodie, Douza & Blitzy had hij een paar dagen ervoor ontmoet bij een meer. Met levy had hij nog kort geleden getraind en ze hadden al vaker gesproken. En dan nog Amore, zijn moeder. Riolu had hij ook al een paar keer ontmoet. Een keertje kwam Roilu langs toen hij gewond was en had Riolu hem geholpen. En de andere keer was op het grote veld samen met Silverbreeze en Levy. En dan waren er nog Evening en Shadow. Deze 2 Pokémon had hij nog nooit ontmoet maar wel verschillende dingen van gehoord. Shadow dat ze de vorige leidster was van Suerte en nog een paar andere dingen. En van Evening enkel dat hij de partner van Shadow was. Jammer dat Evening en Shadow er niet waren. Dat waren de Pokémon die hij als slechts kende. Dan moest hij maar iemand anders ontmoeten. Hij keek even heen en weer en zijn oog viel op beide Douza en Riolu. Misschien moest hij een gesprek starten met hun? Op 4 poten liep Force naar de 2 Pokémon. Hij liep richting de Pokémon toen er opeens een nieuwe Pokemon kwam. Dit was Melodie. Eerst begroete ze Amore en al snel ging ze naar Riolu en Douza en begon ze daar een gesprek. Force ging weer op 2 poten staan. Als hij nu naar Riolu, Douza en Melodie zou gaan. Zouden daar te veel Pokémon staan. Maar naar wie moest hij nu gaan? Amore kende hij al goed genoeg. Over Levy had hij ook al genoeg gehoord. misschien BLitzy dan.. Force draaide zich om , ging op 4 poten staan, en liep richting de Monferno. Toen hij eenmaal voor hem stond ging hij weer op 2 poten staan. Een glimlach verscheen op Force zijn gezicht. ''Eey!'' sprak hij luid...

Douza hoorddde opeens een maar al te bekende stem. Het was Melodie die snel aan kwam gelopen. "Hey Melodie"zei hij vrolijk. Zijn interesse bleef bij de 2 Pokemon en even zag hij Force eventjes alleen staan maar al vlug stond hij bij Blitzy. Hij spotte nog een Pokemon die de hele tijd rustig bleef waardoor hij hem niet opmerktte. Hij kendde de Aipom ook niet maar begon eerst bij de Riolu. "Het lijkt net een soort inwijding zeg maar"zei hij lachend. Waarna zijn ogen een Beedril zag die kalm even op vloog. "Hmm.."zei hij zacht en snoof. Misschien was die Beedril een spion. Nu leefdde hij voor even in onzekerheid. Tot de oorlog zou uitbarsten.
Douza had niks te zeggen dus bleef hij zwijgen. "Gezellig"bracht hij eruit maar meer niet. Al was het natuurlijk gezellig met bijna alle leden, hij voeldde onraad. Hij snoof kort maar redelijk krachtig en keek weer naar de Riolu en Melodie. Hij wou eigenlijk weten wat Amore deed nu ze haar speache had gedaan. Maar hij moest haar beter met rust laten dus glimlachtte hij wat naar de 2.

Levy keek de anderen aan. Hij zei niks, het enige wat hij deed was luisteren naar wat de anderen zeiden. Alle informatie die hij meekreeg, was alleen maar kennis. Aangezien Levy niet zo slim was, kon hij hier wat van opdoen. Pokémon zoals Riolu, Amore en Melodie waren vast heel slim. Hier kon Levy dus wat van leren. Ondertussen merkte Levy op dat de meeste pokémon iets speciaals konden. Tja. Levy was gewoon Levy. Een doodnormale aipom, die vol nieuwschierigheid zat. Niks speciaals, maar heel veel vechtlust. Levy had altijd zijn snelheid en aanvalskracht nog. Met zijn wijde movepool kon hij heel wat waar maken. Na een tijdje begon levy zijn nieuwschierigheid op te spelen. Hij was benieuwd naar de shiny gardevoir en de elektrike. Levy had ze nog nooit eerder gezien. Als ze aan de goede kant stonden, vond Levy het eigenlijk wel goed. Plotseling kwam Levy van zijn plek af, en stond op. Levy stapte naar de gardevoir en de elektrike toe. "Ohai, mijn naam is Levy." Zei Levy. Levy keek de 2 aan. "Ik ben een aipom" Zei Levy droog. Levy wist even niks te zeggen. Het was moeilijk om zich voor te stellen, en hij wist niks meer. Het zou vast wel genoeg zijn om op te beantwoorden. Levy begon ondertussen na te denken over wat Amore had gezegd. Levy moest een cape dragen, en hij moest zijn identiteit niet bekend maken bij de guerra. Ze zouden het kunnen raden, als Levy zou aanvallen met zijn staart, of zijn last resort zou gebruiken. Levy was een van de weinige die focus slag gebruikte met zijn staart, en een last resort had als aanval. Levy moest er niet aan denken als hij als enige zou worden gesnapt. Nee, hij moest een strategie verzinnen. Aanvallen gebruiken die hij anders nooit gebruikte, om zo weinig mogelijk bekend te maken. Levy grijnsde, en richtte zich weer op de gardevoir en elektrike. Levy was nog steeds benieuwd wat ze zouden zeggen.

'Ohai, mijn naam is Levy.'sprak een Aipom die bij hen kwam aansluiten. Douza vond het toevallig dat hij ook erbij kwam. "Hallo,ik ben Douza en dat is Melodie."zei hij en wees met zijn snuit de Shiny Gardevoir aan. Hij zag iedereen denken door de geheimhouding. Hij zou enkel Tackle,Ancienpower,Quick Attack,Dig en Bite gebruiken. Meer niet. De oplossing was voor hem best simpel maar de andere hadden zeker hele sterke aanvallen. Hij had ook een paar sterke aanval zoals Donder en Thunder Fang. Maar de aanval Thunder Fang had hij nog niet helemaal onder de knie ,omdat hij hem enkel 1 keer had gebruikt buiten het gebied. Hij zwoor toen die aanval nooit te gebruiken maar bij de oorlog zou hij dat doen.
Douza moest tijdens opdrachten een Cape dragen met een capuchon erop wat best handig was. Hij wou er ook heen maar zag er wel nog een paar liggen maar greep het niet. Misschien waren het voor de andere leden dus hield hij zijn poot bij zich. "Wanner is die oorlog eigenlijk?"vroeg hij in de hoop dat hij een antwoord zou krijgen. Dan wist hij hoe lang hij in het Chiave gebied kon trainen. Hij zou zijn aanvallen niet liever buiten het Chiave gebied willen uitoefenen.

Amore: Iedereen even stoppen met posten tot Amore én Riolu hebben gepost. Bedankt.

Als eerste kwam Douza naar Amore en Riolu toe. ‘Ik ben Douza, ik ben hier al bijna 2 maanden,’ zei hij tegen Riolu. “Hallo, Douza,” zei Amore rustig. Hierna kwam Melodie naar hen toe. ‘Gegroet Amore,’ zei ze kalm. ‘Mijn naam is Melodie en mij is gevraagd de Chiave te versterken,’ zei ze tegen Riolu. Amore haalde diep adem. Riolu zou haar snel genoeg vertrouwen, dacht ze. Amore liep even naar haar cape, pakte hem en liep er heel even mee weg, om hem op te hangen bij alle andere capes. Hierna liep ze weer terug. Levy kwam er ook bij. ‘Ohai, mijn naam is Levy. Ik ben een aipom,’ zei hij. “Goh, Lev,” zei Amore droog. “Ik dacht dat je een Teddiursa was,” zei ze sarcastisch. Ze hief één wenkbrauw op. Douza stelde zichzelf en Melodie voor aan Levy, en Amore snoof nogmaals. ‘Wanneer is die oorlog eigenlijk?’ vroeg hij. “Zodra we er klaar voor zijn,” zei Amore, haar stem ietwat duister. Zelf wist ze al hoe ze het voor elkaar ging krijgen om niet herkend te worden. Met haar elektrische aanvallen kon ze bomen in vuur en vlam zetten. Aangezien ze haar donder rood kon maken, zouden de Pokémon dan denken dat ze een vuuraanval deed. Ze kon een Dig. Bovendien kon ze haar focusslag of ijzerstaart op de grond doen, dan zou er zand omhoog vliegen en zouden ze haar opnieuw niet herkennen. En zo kon ze nog veel en veel meer verzinnen om niet herkend te kunnen worden. Bijvoorbeeld een normale elektrische aanval. De Guerra-leden wisten hoogstwaarschijnlijk niet eens dat haar elektrische aanvallen ook de normale kleur konden hebben.. Ze grinnikte en keek om zich heen. Ze wist nog niet of haar ogen oplichten een goed of een slecht idee was. Ze zou dan minder lijken op een Pikachu, maar er waren weinig Pokémon met rood oplichtende ogen.. Ze besloot om dat dus maar niet te doen. Plots vroeg ze zich af of de tafel waar ze op stonden dit gewicht wel kon houden. Maar, de tafel was groot, dus.. Vast wel.

~Kortheid.~

'Riolu, dat is niet wat ik bedoelde,' was Amore's antwoord. Hij grinnikte, "Oké, wat bedoel je dan?" Dit legde ze hem uit:
'Je weet niet hoe ik er aan toe was na het gedoe met die komeet. Maar, ik bedoelde ermee.. Ik had tegen je gelogen. Wat ik toen tegen je zei, klopte niet. Zoals ik had geschreven: ‘De komeet komt nooit meer terug. Hij is vlak voor me neergestort.’ Daarmee bedoelde ik dat.. Ja.. De uitleg is moeilijk.' Er verscheen een frons boven zijn gezicht, gelogen? Maar, dat wist hij al. Dat had ze hem verteld, die nacht toen ze in Groudon's Canyon waren.
'In ieder geval, door mijn persoonlijke problemen had ik besloten het over kometen te hebben, toentertijd. Niet om een andere reden. Ik zou mezelf persoonlijk opofferen om jou te redden, als dat ooit nodig zal zijn.' Er verscheen een warme grijns op zijn gezicht, dat hele Kometengedoe van haar was ingewikkeld, maar beetje bij beetje begon hij het te begrijpen.

Amore ging over tot een ander onderwerp, eentje die erg verrassend bij Riolu overkwam. 'Ik ben langer weggebleven omdat.. Omdat mij verteld is dat Tora mijn moeder niet is. Ik had het kunnen weten. Maar ja.. Misschien was het dom van me om jou zo lang alleen te laten, zonder je te laten weten wat er aan de hand was. Maar, in ieder geval.. Mijn moeder schijnt dood te zijn en niemand weet wie mijn vader is. Gezellig, hè?' vertelde Amore. Verbaasd staarde Riolu haar aan. Wow even, Tora niet haar moeder? Haar echte moeder, dood? Vele vragen stormde zijn kop te binnen, maar Riolu drukte deze weg. Hij zou het er wel een andere keer met Amore over hebben. Ze waren al teveel van het oorspronkelijke onderwerp afgedwaald en moesten zich nu op hetgene richtte waarvoor ze de groep bij elkaar hadden geroepen, Chiave.
Amore vertelde ook nog iets over de voltexplosie, iets wat Riolu al lange tijd vermoedde. Hij bedacht zich iets, maar schudde deze gedachte glimlachend weg. Vervolgens richtte hij zijn blik op Force, die een vraag stelde.
'Zijn er ook andere Pokemon?'
Ja, die waren er, wist Riolu. Shadow, Evening, Melodie en Douza, precies zoals Amore vermeldde. Die laatste twee kende Riolu nog niet, maar zij vertrouwde ze, dus deed hij dit ook.

Er verscheen een Elektrice in het zicht en Riolu vermoedde dat dit Douza was. 'Douza,' sprak Amore. Riolu's mondhoeken krulde zich op tot een glimlach, hij had dus gelijk gehad.
De Elektrice verontschuldigde zich voor het te laat komen, maar Amore maakte al snel duidelijk dat dit niet erg was en dat Melodie ook nog niet was gearriveerd.
Uiteindelijk viel de vraag die er aan zat te komen, 'Wat zijn de plannen?' Amore maakte, door middel met het schrapen van haar keel, duidelijk dat ze dit ging vertellen. Riolu liet zijn blik op haar vallen en luisterde zwijgend. De uitleg over Chiave begon.

Amore vertelde alles wat de leden moesten weten, iets wat Riolu breeduit deed glimlachen. Hij besefte dat hij nog steeds haar poot vast had en liet deze los toen ze zei dat de kennismaking kon beginnen. Meteen kwam Douza op hem af gesnelt. 'Ik ben Douza,ik ben hier al bijna 2 maanden,' sprak hij. Riolu knikte vriendelijk, "Mijn naam is, zoals je waarschijnlijk al weet, Riolu. Aangenaam kennis met je te maken, Douza." Hij liet zijn blik even op de deuropening vallen, waar een lange gestalte in zichtbaar werd. De gestalte kwam op hen af gelopen, maar Riolu had voor die tijd al geweten, of eerlijk gezegd gevoeld, wie het was. Een Gardevoir, een Shiny om precies te zijn, die de naam Melodie met zich mee droeg.
Nadat ze Amore had begroet, keerde ze zich tot hem. 'Mijn naam is Melodie en mij is gevraagd de Chiave te versterken.' Riolu maakte een knikkende beweging. "Dat weet ik, en ik ben jullie hier erg dankbaar voor. Mijn naam is Riolu." Hij had expres het woord 'Jullie' gebruikt, omdat hij ook op Douza en de rest van de leden doelde. Levy voegde zich ook bij het gesprek, een Pokémon die Riolu nog niet zo heel goed kende, maar wel al vrij veel van had gehoord. Hij glimlachte, het zou vast wel goed komen, wat de leden betreft.

Nadat de kennismaking achter de rug was, besloot Riolu er nog iets aan toe te voegen. Hij rechtte zijn rug en keek iedereeen met een doordingende, maar vriendelijke blik aan. "Luister allemaal," Begon hij, dusdanig zo dat iedereen het kon horen. "Het aanvallen van de Guerra zal sluw verlopen. Ik en Amore zullen bepalen hoe en wanneer dit gebeurt, luister hier dus alsjeblieft goed naar en haal geen gekke dingen in je hoofd." Hij grinnikte zachtjes, maar vervolgde al snel zijn 'speech'. "We zullen verschillende tactieken toepassen om de Guerra te stoppen, tactieken die niet alleen het afvuren van aanvallen zullen bevatten. Het word zeker niet makkelijk..." Riolu liet zijn blik even over de aanwezigen glijden. "Jullie zijn gekozen met een reden en we hebben dan ook hoge verwachtingen. Laat ons alsjeblieft niet in de steek. Vertrouw op je medeleden, werk goed samen en houd je aan de regels, dan komt alles goed." Hoop ik. Even legde hij er het zwijgen toe en balde hij zijn hand tot een vuist. "Guerra doet alsof pokeRPG van hun is. Dat ze kunnen doen wat ze maar willen. Onrust stoken, weerloze Pokémon vermoorden, gebieden veroveren. Maar wij, Chiave, zullen hen iets duidelijk maken en ervoor zorgen dat pokeRPG weer wordt zoals het bij vele van ons in onze geheugen staat, een veilige vredige plek om in te wonen. Een thuis." Een vastberaden glimlach sierde zijn gezicht, oh jah, hij was er helemaal klaar voor.

- Hallelujah -

‘Luister allemaal,’ begon Riolu. Amore deed een stap achteruit. Ten eerste omdat hij luid sprak zodat iedereen het kon horen, en zij nogal dichtbij had gestaan. Ten tweede omdat dan duidelijk was dat iedereen zijn of haar aandacht even alleen moest focussen op Riolu. ‘Het aanvallen van de Guerra zal sluw verlopen. Ik en Amore zullen bepalen hoe en wanneer dit gebeurt, luister hier dus alsjeblieft goed naar en haal geen gekke dingen in je hoofd. We zullen verschillende tactieken toepassen om de Guerra te stoppen, tactieken die niet alleen het afvuren van aanvallen zullen bevatten. Het word zeker niet makkelijk... Jullie zijn gekozen met een reden en we hebben dan ook hoge verwachtingen. Laat ons alsjeblieft niet in de steek. Vertrouw op je medeleden, werk goed samen en houd je aan de regels, dan komt alles goed.’ Een zachte grom klonk vanuit Amore’s borstkas, te zacht voor iemand om te kunnen horen, behalve dan misschien voor Riolu. Het kwam terug als een soort flashback.
“Nyala,” was ze begonnen, “hoe is het nou om.. Leider te zijn van zo’n groot gebied?” Nyala had gegrijnsd en kalm antwoord gegeven. ‘Het is niet makkelijk. Tijdens de oorlogen mag je de leden geen valse hoop geven, maar je moet ze toch hoop kunnen geven. Je kan niet zomaar zeggen dat alles wel goed gaat komen, dat we wel winnen. Dat.. Dat kan je nooit zeker weten,’ had ze gezegd. Amore had geknikt en de informatie een keer in haar hoofd herhaald.
Ze opende haar ogen geschrokken. ‘(..) Maar wij, Chiave, zullen hen iets duidelijk maken en ervoor zorgen dat PokéRPG weer wordt zoals het bij vele van ons in onze geheugens staat; een veilige, vredige plek om in te wonen. Een thuis.’ Amore haalde diep adem. Ze deed weer een stap naar voren en schraapte haar keel. “Jullie zijn nu een team. Geen gekibbel, graag,” zei ze droogjes, “de Guerra is nu in het nadeel, maar ik wil jullie één ding vertellen..” Ze kneep haar ogen even dicht, maar opende ze al snel weer.
“Wat wij nu gaan doen, is op leven en dood. Je kan sterven. Die kans is er zeker,” zei ze fronsend. “En denk niet dat je waardig sterft omdat je sterft in een gevecht tegen het kwade. Je kan niet waardig sterven. Je leeft en gaat dood. No matter hoe je dood gaat, het gebeurt, en.. Het suckt hoe dan ook hard, het is niet waardig. Een dood kan niet waardig zijn,” zei ze toen rustig. “Het leven is waardig, de dood suckt,” zei ze. Hierna vervolgde ze haar speech. “De kans is er dat er iemand van hier de oorlog niet levend doorkomt,” zei ze, waarna ze elk lid even in zijn of haar ogen aankeek. “Maar, zoals Riolu zei.. Jullie zijn gekozen met een reden. Sommigen van jullie.. Of eigenlijk de meesten.. Hebben PokéRPG al een keer eerder geholpen. En, ik durf te wedden dat dit nooit helemaal zonder risico’s is geweest,” zei ze kalmpjes. Hierna haalde ze diep adem. “We zijn hier niet voor onszelf, maar voor de toekomst. Wij kunnen sterven, maar we sterven voor hen. We zullen ervoor zorgen dat zij het beter hebben. Kosten wat kost,” zei ze toen. Ze richtte haar blik op Riolu en zuchtte. “In het verleden zijn er vast Pokémon geweest die zulke reddingsacties alleen deden om hun naam bekend te maken. Om te zorgen dat ze een legende werden,” zei ze toen, waarna ze haar blik weer op de rest richtte. “Bullshit,” zei ze toen streng. “Er zullen Pokémon zijn die zich ons herinneren, maar langzamerhand zal je naam nergens meer te horen zijn,” zei ze toen.
“Dus, wie iets heeft gehoord wat hem of haar de mond heeft gesnoerd, wat er voor heeft gezorgd dat hij of zij plotseling niet meer mee wil doen, die moet het nu zeggen,” zei ze kalm. Alles wat ze had gezegd was de steenharde waarheid.

~En dan ben je weer lekker aardig. x3~

'Eey!' klonk er een stem achter Blitzy. "Huh, wat? Oh, hallo Force." zei Blitzy die zich snel in de richting van Force draaide. 'Ohai, mijn naam is Levy. Ik ben een aipom,' hoorde hij Levy's stem. 'Goh, Lev,' zei Amore. 'Ik dacht dat je een Teddiursa was,' Blitzy barstte bijna in lachen uit, maar toch werd het alleen wat gegrinnik. 'Luister allemaal,' riep Riolu, 'Het aanvallen van de Guerra zal sluw verlopen. Ik en Amore zullen bepalen hoe en wanneer dit gebeurt, luister hier dus alsjeblieft goed naar en haal geen gekke dingen in je hoofd. We zullen verschillende tactieken toepassen om de Guerra te stoppen, tactieken die niet alleen het afvuren van aanvallen zullen bevatten. Het word zeker niet makkelijk... Jullie zijn gekozen met een reden en we hebben dan ook hoge verwachtingen. Laat ons alsjeblieft niet in de steek. Vertrouw op je medeleden, werk goed samen en houd je aan de regels, dan komt alles goed. Guerra doet alsof pokeRPG van hun is. Dat ze kunnen doen wat ze maar willen. Onrust stoken, weerloze Pokémon vermoorden, gebieden veroveren. Maar wij, Chiave, zullen hen iets duidelijk maken en ervoor zorgen dat pokeRPG weer wordt zoals het bij vele van ons in onze geheugen staat, een veilige vredige plek om in te wonen. Een thuis.' Daarna begon Amore te spreken. 'Jullie zijn nu een team. Geen gekibbel, graag,' Blitzy keek meteen naar Amore. 'de Guerra is nu in het nadeel, maar ik wil jullie één ding vertellen..' Ze stopte even. 'Wat wij nu gaan doen, is op leven en dood. Je kan sterven. Die kans is er zeker, en denk niet dat je waardig sterft omdat je sterft in een gevecht tegen het kwade. Je kan niet waardig sterven. Je leeft en gaat dood. No matter hoe je dood gaat, het gebeurt, en.. Het suckt hoe dan ook hard, het is niet waardig. Een dood kan niet waardig zijn,' zei ze. 'Het leven is waardig, de dood suckt, de kans is er dat er iemand van hier de oorlog niet levend doorkomt,' ze keek een paar seconden in zijn ogen, terwijl ze dat deed, begonnen Blitzy's rugharen te trillen. Daarna merkte hij dat ze dat bij ieder lid deed. 'Maar, zoals Riolu zei.. Jullie zijn gekozen met een reden. Sommigen van jullie.. Of eigenlijk de meesten.. Hebben PokéRPG al een keer eerder geholpen. En, ik durf te wedden dat dit nooit helemaal zonder risico’s is geweest, We zijn hier niet voor onszelf, maar voor de toekomst. Wij kunnen sterven, maar we sterven voor hen. We zullen ervoor zorgen dat zij het beter hebben. Kosten wat kost,' Ze stopte even, waarschijnlijk om adem te halen. 'In het verleden zijn er vast Pokémon geweest die zulke reddingsacties alleen deden om hun naam bekend te maken. Om te zorgen dat ze een legende werden,' Ze keek opnieuw de leden doordringend aan. 'Bullshit,' Zei ze scherp. 'Er zullen Pokémon zijn die zich ons herinneren, maar langzamerhand zal je naam nergens meer te horen zijn, 'Dus, wie iets heeft gehoord wat hem of haar de mond heeft gesnoerd, wat er voor heeft gezorgd dat hij of zij plotseling niet meer mee wil doen, die moet het nu zeggen,' Blitzy grijnsde alleen lichtjes. Hij ging akkoord met wat Amore zei.

Douza luisterdde naar Riolu en glimlachtte. Nu kende hij iedereen maar toen hij iets wou zeggen gaven Riolu en Amore weer een speech. Hij luisterde aandachtig en merktte op dat Riolu steeds naar een bepaalde pokemon keek. Hij kreeg kippenvel en sliktte even. Riolu stoptte op een gegeven moment met zijn speech. Maar Amore vervolgdde die en haar laatste woorden klonken streng. Weer sliktte hij even totdat Amore sprak'Er zullen Pokémon zijn die zich ons herinneren, maar langzamerhand zal je naam nergens meer te horen zijn,'Dus, wie iets heeft gehoord wat hem of haar de mond heeft gesnoerd, wat er voor heeft gezorgd dat hij of zij plotseling niet meer mee wil doen, die moet het nu zeggen,'. Douza zei niets en was vast besloten om de PokeRPG te redden. Maar ze mistten helaas wat leden maar die waren misschien al veel langer lid en wistten zeker dit al. Hij merktte een moment van stilte en glimlachtte. Misschien wou er niemand terug deinzen. Dat was pas trots binnen de groep Pokemons die samen,Chiave vormden.

De Riolu knikte haar vriendelijk toe. "Dat weet ik en ik ben jullie hier erg dankbaar voor. Mijn naam is Riolu." Ze merkte het meervoud op en glimlachte. Het was goed om meteen de hele groep te betrekken. Ze hadden een goed stel leiders aan Amore en Riolu. Douza kwam naar hun toegelopen en begroette haar. Melodie glimlachte. “Hallo Douza. Leuk je weer te zien.” De Electrike keek om zich heen. "Het lijkt net een soort inwijding, zeg maar." Lachte Douza. Melodie giechelde. “Zo klinkt het wel heel duister. Het is gewoon een kennismaking.” Ze keek om en zag de Aipom naar hun toekomen. "Ohai, mijn naam is Levy." Zei de pokémon. “Ik ben Melodie.” Antwoorde ze. Melodie bestudeerde even zijn aura, die een lichtpaarse kleur had. Het was altijd makkelijk om aura’s te kunnen herkennen. "Ik ben een Aipom." Voegde Levy toe. . “Goh, Lev,” reageerde Amore onmiddellijk. “Ik dacht dat je een Teddiursa was.” Melodie begon te lachen, maar smoorde het geluid gauw door haar handen voor haar mond te slaan. Goh, dat was lang geleden. Ze was altijd wel opgewekt, maar echt lachen.. Dat had ze al een tijd niet gedaan. Ze hoorde vaag de vraag van Douza en het donkere antwoord van Amore maakte haar weer serieus. Dit was een serieus overleg. Toch kon ze het fijne gevoel niet van zich af schuiven. Het gevoel dat ze nieuwe vrienden had gemaakt.

. "Luister allemaal," zei Riolu met lichte stemverheffing. Melodie liep naar een tafel en ging daarop zitten. "Het aanvallen van de Guerra zal sluw verlopen. Ik en Amore zullen bepalen hoe en wanneer dit gebeurt, luister hier dus alsjeblieft goed naar en haal geen gekke dingen in je hoofd." Hij grinnikte zachtjes en ook Melodie glimlachte. Ze deed nooit gekke dingen, maar ze kon niet voor de rest spreken. Ze sloeg haar benen over elkaar en steunen met haar hoofd in haar hand. "We zullen verschillende tactieken toepassen om de Guerra te stoppen, tactieken die niet alleen het afvuren van aanvallen zullen bevatten. Het word zeker niet makkelijk... Jullie zijn gekozen met een reden en we hebben dan ook hoge verwachtingen. Laat ons alsjeblieft niet in de steek. Vertrouw op je medeleden, werk goed samen en houd je aan de regels, dan komt alles goed." Opnieuw knikte Melodie. Het had geen nut om zomaar wat aanvallen af te vuren. Ze moesten de taken verdelen, de zwaktes van hun tegenstanders leren. Dat was de enige manier. "Guerra doet alsof pokeRPG van hun is. Dat ze kunnen doen wat ze maar willen. Onrust stoken, weerloze Pokémon vermoorden, gebieden veroveren. Maar wij, Chiave, zullen hen iets duidelijk maken en ervoor zorgen dat pokeRPG weer wordt zoals het bij vele van ons in onze geheugen staat, een veilige vredige plek om in te wonen. Een thuis." Ze richtte haar rode ogen even op de muur. Was dit haar thuis? Ze zou niet meer terugkeren naar haar ouderlijk huis, dus waarom zou ze hier niet blijven? Ze moest toch iets hebben om voor te strijden. Ja, ze zou hier blijven en het veilig maken. Een veilig oord voor elke pokémon.

Amore stapte naar voren en schraapte haar keel. Melodie keek weer op en richtte haar blik op de Pikachu. Blijkbaar wilde ze nog wat toevoegen aan Riolu’s verhaal. “Jullie zijn nu een team. Geen gekibbel, graag.” Melodie trok haar wenkbrauw op. Wat verwachtte ze van hun? Dat ze een stel kleuters waren? “De Guerra is nu in het nadeel,” vervolgde Amore, “maar ik wil jullie één ding vertellen.. Wat wij nu gaan doen, is op leven en dood. Je kan sterven. Die kans is er zeker,” Melodie staarde even naar haar knieën. Had ze moeite met de dood? Nee, ze was niet bang. Na 34 jaar rondzwerven, pokémon genezen, helpen. Ze had de mooie en slechte kanten van het leven gezien. Als ze stierf tijdens een poging het gebied te bevrijden, zou ze daar vrede mee hebben. “En denk niet dat je waardig sterft omdat je sterft in een gevecht tegen het kwade. Je kan niet waardig sterven. Je leeft en gaat dood. No matter hoe je dood gaat, het gebeurt, en.. Het suckt hoe dan ook hard, het is niet waardig. Een dood kan niet waardig zijn,” Melodie keek verontwaardigd op. Wat Amore zei was wreed en niet waar. Je kon waardig sterven, als je je doel waardig vind. Stierf je geen waardige dood als je de dood vond terwijl je een kind redde? Wanneer je vocht voor vrijheid? Melodie fronste boos en schudde haar hoofd. Amore had ongelijk, maar ze ging haar nu niet tegenspreken. Gefrustreerd luisterde de Gardevoir naar de rest van het verhaal, maar iets knaagde aan haar. Moest dit motiverend werken?

“Dus, wie iets heeft gehoord wat hem of haar de mond heeft gesnoerd, wat er voor heeft gezorgd dat hij of zij plotseling niet meer mee wil doen, die moet het nu zeggen,” besloot Amore. Het werd even stil. “Ik ben het niet met je eens.” Zei Melodie, terwijl ze met haar hoofd gebogen en haar ogen gesloten roerloos op tafel zat. “Als je sterft tijdens deze strijd, sterf je omdat je dit land wilde bevrijden. Wanneer je vecht voor vrijheid, of voor de liefde sterf je wel waardig.” Zei ze kittig. Haar stem had een onaangename ondertoon door de woede die in haar omging. Melodie sprong van tafel, haar mantel ruiste om aar enkels en ze keek haar medepokémon even kort aan. “Nu ik toch aan het woord ben, moet ik jullie iets bekennen.” De Gardevoir sloeg haar armen over elkaar. “Ik ben geen vechter.” Zei ze nors, terwijl ze haar blik op de muur richtte. “Het moet een decennia geleden zijn sinds ik voor het laatst een pokémon heb verwond. Mijn genezende krachten zijn sterk, net als mijn Protect, Hypnose en Verwarring, omdat ik die als defensieve aanvallen heb getraind. Daar komt nog eens bij..” Melodie stopte even en beet op haar lip. Ze richtte haar blik op Amore en Riolu. “Ik heb nog nooit een pokémon gedood en ik ben ook niet van plan om dat te doen.” Zei ze resoluut. Ze mochten van haar denken wat ze wilden. Ze mochten haar niet begrijpen, tegen haar schreeuwen of haar wegsturen, maar dit was haar beslissing. Het waren haar principes en ze was niet van plan deze te schenden.

-Niet verkeerd opvatten, Melo bedoeld het niet beledigend ofzo xD-