‘Ik ben het niet met je eens,’ zei Melodie. Amore keek haar verbaasd aan. ‘Als je sterft tijdens deze strijd, sterf je omdat je dit land wilde bevrijden. Wanneer je vecht voor vrijheid, of voor de liefde sterf je wel waardig,’ zei ze kittig. Amore haalde diep adem. ‘Nu ik toch aan het woord ben, moet ik jullie iets bekennen,’ zei ze, waarna ze haar armen over elkaar heen sloeg. ‘Ik ben geen vechter. Het moet een decennia geleden zijn sinds ik voor het laatst een Pokémon heb verwond. Mijn genezende krachten zijn sterk, net als mijn Protect, Hypnose en Verwarring, omdat ik die als defensieve aanvallen heb getraind. Daar komt nog eens bij.. Ik heb nog nooit een Pokémon gedood en ik ben ook niet van plan om dat te doen,’ zei ze toen. Amore rolde een keer overdreven met haar ogen. “Ten eerste.. Je leeft waardig,” zei Amore. “Als je sterft om je land te bevrijden, sterf je niet waardig.. Vermoord worden is zeker niet waardig. Maar je lééfde waardig,” zei ze grijnzend, haar stem een stuk vriendelijker dan net. “Verder.. Je zult moeten vechten in de oorlog. Dat wilde je, had je gezegd,” zei ze rustig. “Doden hoeft niet, nee. Ik dood liever ook niet..” De beelden van Secret maakten haar misselijk. “Maar de Guerra moet uitgeschakeld worden, en dat gaat niet zomaar,” zei Amore. Hierna zuchtte ze. “Nog iemand met commentaar?” vroeg ze toen. Ze hoopte dat Melodie haar nu begreep over het waardig leven. Waardig vermoord worden klopte niet helemaal, in Amore’s ogen.

'Luister allemaal,' zei Riolu met lichte stemverheffing. Force richte zijn aandacht op de Riolu die begon te praten. 'Het aanvallen van de Guerra zal sluw verlopen. Ik en Amore zullen bepalen hoe en wanneer dit gebeurt, luister hier dus alsjeblieft goed naar en haal geen gekke dingen in je hoofd. We zullen verschillende tactieken toepassen om de Guerra te stoppen, tactieken die niet alleen het afvuren van aanvallen zullen bevatten. Het word zeker niet makkelijk... Jullie zijn gekozen met een reden en we hebben dan ook hoge verwachtingen. Laat ons alsjeblieft niet in de steek. Vertrouw op je medeleden, werk goed samen en houd je aan de regels, dan komt alles goed.' Er waren meer Guerra leden dan Chiave leden. Dus het zou zeker moeilijk worden om een gebied terug te veroveren. Ze hadden daar een plan voor nodig. Met alleen gevechten en hoop om te winnen zou het dan ook niet lukken. 'Guerra doet alsof pokeRPG van hun is. Dat ze kunnen doen wat ze maar willen. Onrust stoken, weerloze Pokémon vermoorden, gebieden veroveren. Maar wij, Chiave, zullen hen iets duidelijk maken en ervoor zorgen dat pokeRPG weer wordt zoals het bij vele van ons in onze geheugen staat, een veilige vredige plek om in te wonen. Een thuis.' Force grijnsde. 'Ervoor zorgen dat de Pokerpg weer word zoals het bij vele van ons in geheugen staat..' had Riolu gezegd. Maar hoe het op het moment was, zo stond het ook in zijn geheugen. Hij had nooit een vredige PokeRPG gezien. Daar was hij nog te jong voor. Ook Amore begon te praten. Force had de hele tijd zitten luisteren. Force had van te voren al geweten dat er kans was om dood te gaan. Hij had al zo veel Pokémon zien dood gaan dat het hem niet heel veel scheelde en als de Chiave leden hun leven niet op de spel zouden zetten, dan zou niemand het durven.. En dan zou het voor Guerra net zo makkelijk worden als een lolly afpakken van een baby. Al snel begon Amore te praten over Pokémon die alleen reddingsacties deden om bekend te worden. Maar als je alleen maar reddingsacties deed om bekend te worden was je zielig. Zoiets hoorde je gewoon niet te doen. Melodie gaf al snel een reactie op wat Amore te zeggen had. Maar Force bestede er geen aandacht meer aan. Hij moest met een paar tactieken komen voor de oorlog. Als eentje niet zo werken, dan moest hij altijd een paar extra hebben. Zodat hij dan niet weerloos zou zijn. Hij had er al eentje, die hij had ook al eens uitgetest maar verder had hij er nog geen..

- Flutheid .. -

Douza dacht dat het stil bleef maar hoordde opeens Melodie's stem. Ze bleek er niet mee eens te zijn dat je niet waardig stierf. Hij hief zijn wenkbrauw omhoog met een open bek. Amore ging erop in wat Melodie zei en beweerdde dat ze fout zat. Douza sloot zijn kaken weer op elkaar en keek even naar de rest. Hij wist niks uit te brengen op dat moment. Maar hij kon beter blijven zwijgen. Hij besloot zelfstandig dat dit de eind was van de speech en ging van de tafel af. Zijn poten en gedachtte brachten hem naar een struik waar hij in een oogwenk een bes at. Hij kwam daar niet voor voedsel maar ,omdat hij iets raars zag. Hij trok wat aan een tak van de struik en besloot het te grijpen. Vervolgens greep hij het in zijn bek en bracht hij het naar de tafel. Hij wou het eens goed bekijken. Het was een Magnet. Toen hij het wou bekijken merktte hij dat het er niet 1 was maar meerdere. "Dit versterkt elektrische aanvallen"zei hij en kreeg opeens een flashback van het rivier. Hij zei dat hij skeletten vond toen maar de andere hadden geen interesse. Zijn vrolijkheid verdween en greep de Magnets weer en legdde ze op de grond. Hij ging ze deze keer zelf bestuderen. Even raaktte hij het aan en greep er 1. Waarna hij naar die zelfde struik als net liep en er nogmaals ging kijken voor spullen. Maar er lag niks meer. Hij besloot een Bliksemstraal te doen met een Magnet in zijn bek. Zijn bliksemstraal zag er veel sterker uit en het struik was helemaal in as gevallen. "Cowwlll..."zei hij met de Magnet in zijn bek waarna hij het neerlegdde en de smaak uit zijn bek probeerdde weg te halen door zijn poot te likken.
(Inspi-loos)

( Tutu, met 'dan komt het goed' had Riolu het over het teamwerk enzo, niet over de oorlog. Hij weet zelf ook wel dat hij niet moet zeggen dat alles goed komt terwijl dit niet het geval kan zijn. Hihi. ;p )

Amore maakte duidelijk dat zij ook nog wat wilde zeggen. Riolu liet zijn rode ogen op haar rusten en luisterde zwijgend.
Haar woorden waren hard, keihard. Toch, kon Riolu haar bedoelingen begrijpen. Ze wilden de leden waarschuwen en bovenal voorbereiden. 'Wat wij nu gaan doen, is op leven en dood. Je kan sterven. Die kans is er zeker.' Het was waar, er konden doden vallen, iets waar Riolu liever niet aan wilde denken.
'En denk niet dat je waardig sterft omdat je sterft in een gevecht tegen het kwade. Je kan niet waardig sterven. Je leeft en gaat dood. No matter hoe je dood gaat, het gebeurt, en.. Het suckt hoe dan ook hard, het is niet waardig. Een dood kan niet waardig zijn. Het leven is waardig, de dood suckt.' Riolu twijfelde hierover. Tuurlijk, het leven was vele malen belangrijker dan de dood, en hij gaf Amore hier ook gelijk in, maar toch geloofde hij erin dat je voor een bepaald doel kon sterven. Jezelf opofferen bijvoorbeeld, of strijden voor hetgene wat je lief had.

Amore vervolgde haar speech, waarbij ze hem voor enkele seconden aan keek. 'In het verleden zijn er vast Pokémon geweest die zulke reddingsacties alleen deden om hun naam bekend te maken. Om te zorgen dat ze een legende werden,' hoorde hij haar zeggen. Er verscheen een vragende frons boven zijn ogen. Was dit zo? Riolu had nog nooit zo iemand ontmoet en het leek hem ook erg onwaarschijnlijk ooit zo'n Pokémon te gaan ontmoeten. Wie gaf nou zijn leven op voor enkele een naam, een alibi? Welke gek deed nou zoiets? Hij niet in ieder geval.
'Dus, wie iets heeft gehoord wat hem of haar de mond heeft gesnoerd, wat er voor heeft gezorgd dat hij of zij plotseling niet meer mee wil doen, die moet het nu zeggen.' Het bleef, tot zijn opluchting, stil. Iets wat hem deed glimlachen. Het was fijn om te weten dat de leden niet alleen betrouwbaar en slim waren, maar ook een sterk en dapper hart bezaten.

'Ik ben het niet met je eens,' klonk er plots door de zaal. Riolu keek op, zijn blik viel op Melodie. Zij was duidelijk degene die dit had gezegd, aangezien ze er argumenten aan toevoegde.
'Als je sterft tijdens deze strijd, sterf je omdat je dit land wilde bevrijden. Wanneer je vecht voor vrijheid, of voor de liefde sterf je wel waardig.' Hij maakte een kort knikkende beweging.
De Gardevoir veranderde van onderwerp, wat ze van vooraf duidelijk maakte met, 'nu ik toch aan het woord ben, moet ik jullie iets bekennen.' Riolu bleef haar aankijken, om aan te tonen dat hij zou luisteren. 'Ik ben geen vechter.'
Nog steeds bleef hij zwijgen, benieuwd naar wat zou volgen.
'Het moet een decennia geleden zijn sinds ik voor het laatst een pokémon heb verwond. Mijn genezende krachten zijn sterk, net als mijn Protect, Hypnose en Verwarring, omdat ik die als defensieve aanvallen heb getraind. Daar komt nog eens bij.. Ik heb nog nooit een pokémon gedood en ik ben ook niet van plan om dat te doen.'

Amore reageerde, maar ook Riolu had zijn woorden klaar. Hij wachtte geduldig tot ze was uitgesproken en ging toen naast haar staan. "Melodie, Amore," begon hij kalm, zodat ze niet eventueel verder zouden praten. Hij glimlachte naar hun, en opende toen voor de tweede keer zijn mond. "Allereerst wil ik zeggen dat iedereen zijn eigen mening over de dood mag hebben. Maar ik wil wel iets duidelijk maken, aan iedereen." Bij de laatste woorden verhief hij zijn stem lichtelijk, zodat de andere ook hun aandacht op hem zouden vestigen. "De dood is niet iets om voor te strijden en ik wil niemand van jullie zijn laatste adem zien uitblazen op het slachtveld. Ik beloof jullie dat ik alles zal doen om dit te voorkomen, maakt niet uit hoe." Hij stopte even, om het te kunnen laten bezinken, maar ging al snel weer verder. "Tuurlijk, het kan altijd fout gaan en ik mag jullie geen valse hoop geven, maar weet wel dat wij altijd voor onze vrienden zullen klaar staan." Hij glimlachte naar de leden en richtte zich toen op Amore enn Melodie.
"Melodie, ik kan begrijpen dat je niet wilt vechten. Maar, wat denk je van ons? Denk je dat wij graag vechten, of zelfs doden, terwijl de kans bestaat zelf ook gedood te kunnen worden? Dat wij andere graag pijn doen, onze vrienden in gevaar brengen, of iemand zien lijden? Geloof me, we doen dit alles echt niet voor onze lol, maar, zoals Amore al zei, moet de Guerra koste wat het kost tegen worden gehouden." Zijn stem was al die tijd vriendelijk en kalm gebleven, om aan te tonen dat het niet kwaad bedoeld was. "Niemand zegt dat je iemand hoeft te doden of dat je verplicht bent om te vechten. Als je dit niet wilt hoeft het ook echt niet. En Bovendien, ik heb al eerder vermeld dat het stoppen van de Guerra niet alleen via het afvuren van aanvallen zal gaan verlopen." Hij glimlachte. "Denk niet dat je nutteloos bent, dit ben je zeker niet. De Chiave kan uitstekend iemand met goed ontwikkelde genezende en defensieve krachten gebruiken." Hij zweeg en hoopte erop dat Melodie het zou begrijpen. Vervolgens wende hij zijn vuurrode ogen naar Amore. "Ik weet niet of jij nog wat wilde zeggen, maar misschien is het handig om iedereen nu weer even zijn eigen gang te laten gaan. Er is al veel druk op de leden gezet en ze hebben vast tijd nodig om het te laten bezinken." Hij bracht zijn hoofd iets dichter naar haar toe, zodat zijn aankomende woorden alleen voor haar hoorbaar waren. "Bovendien, wij hebben ook nog het één en ander te verwerken en ik... ik zou graag willen dat je zo even met me meekwam." Hij gaf haar snel, maar zacht, een kus op haar voorhoofd en glimlachte.

‘Melodie, Amore,’ klonk Riolu’s oh-zo bekende stem. Amore haalde diep adem en kneep haar ogen dicht. Jij dwaas, zei ze in haar hoofd tegen zichzelf. Je had rustig moeten blijven. Ze kneep haar ogen nog harder dicht en balde haar beide vuisten. Ze beet op haar lip om niet te hoeven gillen. Alles, alles wat zich de afgelopen jaren binnen in haar had opgestapeld, haastte zich snel naar het oppervlak. Maar, ze weigerde om het eruit te laten komen. Ze bleef het maar terug duwen, hopend dat niemand zou merken dat er iets mis was. Want, dat was er. Dat was er zeker.
‘De dood is niet iets om voor te strijden en ik wil niemand van jullie zijn laatste adem zien uitblazen op het slachtveld. Ik beloof jullie dat ik alles zal doen om dit te voorkomen, maakt niet uit hoe.’ Amore beet nog harder op haar lip, waardoor ze het bloed kon voelen, waardoor ze haar tanden erdoorheen kon voelen gaan. Maar, het boeide haar niks. Hij zou alles ervoor doen om de anderen te redden, maar zij zou zich opofferen voor hem. Zou lijden voor wat dan ook. Dat was wat ze moest doen van zichzelf. Hem beschermen tegen wat dan ook. Hierna richtte ze haar blik op Force. En hem ook, zei ze in haar hoofd tegen zichzelf.
Ze had een deel van de speech gemist, maar probeerde het toen weer te volgen. ‘Denk niet dat je nutteloos bent, dit ben je zeker niet. De Chiave kan uitstekend iemand met goed ontwikkelde genezende en defensieve krachten gebruiken,’ zei hij, waarschijnlijk tegen Melodie. Amore haalde diep adem. Riolu had gelijk. Niemand wist hoeveel ze er voor over zou hebben als ze alles kon overslaan. Als niemand in deze kamer gevaar hoefde te lopen.
Blitzy, hij had haar ooit gered uit een stromende rivier. Ze had gedacht hem eeuwig dankbaar te zijn, maar.. Meestal dacht ze er niet eens meer aan. Melodie en Douza kende ze niet echt goed. Levy had ze ook niet veel gezien, maar hij had iets. Iets wat ze wel aan hem mocht. Ze had het gevoel dat er geen kwaad in dat gozertje zat. Hierna richtte ze haar blik op Force. Het enige kind van haar wat haar een beetje liet denken dat ze nog iets goed had gedaan als moeder. Maar, nu zou ze zijn leven riskeren in een oorlog. Nee. Hij zou niet sterven. Dat zou ze niet laten gebeuren. De Guerra-leden zouden zien wat ze in zich had. Hierna keek ze naar Riolu. Haar ogen bleven even op hem hangen. Ze haalde diep adem. Alles heb ik er voor over. Echt alles, dacht ze. Hierna richtte ze haar blik even omhoog, naar de grote lamp die daar hing.
‘(..)Bovendien, wij hebben ook nog het één en ander te verwerken en ik... ik zou graag willen dat je zo even met me meekwam,’ zei Riolu. Amore had niet meegekregen wat hij daarvoor had gezegd, maar ze had het gevoel dat ze er toch niet veel aandacht aan besteed zou hebben. Opnieuw haastte alles zich naar het oppervlak. De rode gloed in haar ogen werd sterker. Het duurde even voor ze haar lichaam weer voelde, en merkte dat het bloed over haar kin liep. Snel deed ze haar bek open zodat haar tanden uit haar lip kwamen, en legde snel haar hand voor haar mond. Ze veegde het bloed met haar arm weg en keek Riolu aan. Ze schudde zacht haar hoofd heen en weer. Praten zou haar niet lukken. Ze was bang dat haar stem over zou slaan.
Het duurde even voor ze besloot weg te gaan. Ze zei niks, maar liep gewoon naar haar kussen toe, pakte het dagboek er onder vandaan en zuchtte. Ze liep vervolgens naar haar cape en deed hem om. De capuchon trok ze extra ver naar voren. Hierna keek ze naar Riolu en liep er een traan over haar wang, die niemand zou kunnen zien, totdat.. Hij op de grond viel. Maar, hoogstwaarschijnlijk zou niemand daar aandacht aan besteden. Ze zette zichzelf op vier poten en begon te rennen, het kasteel uit.

Hij voelde het. Alles wat er op dit moment in Amore omging voelde hij. Het was nog nooit zo sterk geweest, er was iets vreselijks mis. Bezorgd keek hij haar aan, naar haar rode ogen en het bloed dat over haar kin liep. Amore?
Ze keek hem aan en schudde haar kop. Vervolgens pakte ze haar dagboek en cape. Ze wilde weg, dit was duidelijk. Riolu wilde naar haar toe lopen, vragen wat er was, haar troosten, maar ze rende al weg. Stommeling! Schoot er door zijn kop. Er is iets mis met Amore en jij komt er te laat achter! Met hangende oortjes staarde hij naar de druppel, afkomstig van haar traan. Vervolgens balde hij zijn vuist en keerde hij zich om, naar de leden. Hij realiseerde zich dat ze misschien wel erg in verwarring gebracht waren, bezorgd om wat er zojuist gebeurd was. Daarom besloot hij vriendelijk te knikken, geen zorgen.

Behendig sprong hij van de tafel, haalde hij een cape uit de kast en trok hij deze over zich heen. Hij zag er nu angstaanjagend uit, met enkel zijn rode ogen en zwarte masker die zichtbaar werden zodra hij zijn kop hief. "Rust en tref voorbereidingen als dit nodig is, ik en Amore laten zo snel mogelijk wat van ons weten," sprak hij kalm tot de leden. Hij maakte nogmaals een knikkend gebaar en ging toen over tot een snel rentempo. Als een zwarte schaduw verdween hij uit het grote stenen gebouw.

Force bleef aandachtig luisteren naar wat Riolu te zeggen had. Een grijns verscheen op zijn gezicht. 'Ik weet niet of jij nog wat wilde zeggen, maar misschien is het handig om iedereen nu weer even zijn eigen gang te laten gaan. Er is al veel druk op de leden gezet en ze hebben vast tijd nodig om het te laten bezinken.' Force knikte weer kort. Dus nu mochten ze doen wat ze wouden? 'Bovendien, wij hebben ook nog het één en ander te verwerken en ik... ik zou graag willen dat je zo even met me meekwam,' zei Riolu daarna tegen Amore. Maar Amore leek niet te antwoorden. Force keek Amore even raar aan. Deze stond op pakte haar dagboek en cape. En ging daarna weg. Force bleef haar raar aankijken. Wat was er aan de hand? Riolu stond op en ging snel achter haar aan. 'Rust en tref voorbereidingen als dit nodig is, ik en Amore laten zo snel mogelijk wat van ons weten,' sprak Riolu nog voordat hij verdween. Force stond op en keek de rest even aan. ''Ik ga ook,'' sprak hij rustig. Hij liep naar de kast met de capes. Hij pakte een zwarte Cape uit de kast. Deze trok hij over zich heen waarna hij ook uit het kasteel verdween.

Douza keek naar de rare gebeurtenis wat zich afspeeldde tussen Amore en Riolu. "Gaat het..?"zei hij maar wel op het moment dat Riolu vertrok. Ze mochten doen wat ze wouden maar was dat nou wel zo leuk?. Hij paktte de Magnets en legdde ze in een andere lade in de kast met de cape's. Hij zag een paar kleuren. Rood,Blauw en Zwart. Zwart was goed als je het gebruiktte in de nacht of in donkere gebieden. Hij besloot een blauwe te gebruiken ,want rood was misschien iets te fel. Hij greep de blauwe cape met capuicon en maaktte het vast. Gelijk deed hij de capuichon op en liep hij naar een gebroken spiegel. Hij hief zijn linkerpoot op en sloot zijn ogen en glimlachtte. "Super held"zei hij en opende zijn ogen weer. Hij dacht aan de woorden van Amore. Even snoof hij even en besloot ook te vertrekken. "Ik ga maar ook"zei hij en zag Force weggaan. Waar zou hij heen gaan en waar zou hij zelf heen gaan. Hij zweeg enkel en wist effe geen plaats nu hij zijn identiteit geheim moest houden. Dus besloot hij maar in het Chiave gebied een korte tijd te blijven. Na wat nadenken vertrok hij en keek hij nog effe naar achteren. Voordat hij uit het zicht was.

Eerst greep Amore naar een cape, en verdween uit het kasteel. Riolu deed hetzelfde. 'Ik ga ook.' klonk de stem van Force, waarna hij een cape greep en ook verdween. Daarna snuffelde Douza ook in de kast met de capes. Ze greep een blauwe cape uit de kast en liep naar een gebroken spiegel. 'Superheld!' riep ze. Daarna verdween ze ook, net zoals Force, Amore en Riolu. Blitzy stapte naar de kast en duwde de deuren opzij. Zijn blik flitste door de kast. Er waren nog een paar capes in de kast. Een zwarte. Die lijkt iets te donker. Schoot er door Blitzy's hoofd. Een groene. Zie je mij al zoiets dragen? En een rode. Ja die.. Blitzy greep de cape. Hij bevestigde de uiteinden van zijn cape aan zijn schouders en klikte de cape dicht. Hij liep naar dezelfde gebroken spiegel waar Douza twee minuten geleden stond en grijnsde naar zijn spiegelbeeld die de cape aanhad. Hij trok zijn mouwen over zijn handpalmen om ervoor te zorgen dat ze goed vastzaten. Blitzy grijnsde naar de riem. Misschien zou hij daar wat buideltjes met nodige Items eraan bevestigen. Hij greep de leren capuchon en trok die langzaam over zijn hoofd. Zijn ogen waren geheel bedekt door de schaduw, enkel een stuk van zijn mond was nog zichtbaar. Hij draaide zich om en liep naar de deur. Hij kon zich goed bewegen in de cape. Blitzy liep via de hal naar de voordeur van het kasteel. Toen hij buitenkwam, wapperde zijn cape een beetje door de wind. Daarna liep hij van het bordes af, en sprintte weg van het kasteel.

Amore rolde met haar ogen, zo overdreven dat melodie haar een giftige blik toe zond. “Ten eerste.. Je leeft waardig,” begon de Pikachu te preken en Melodie trok haar gezicht in de plooi. “Als je sterft om je land te bevrijden, sterf je niet waardig..” Melodie knarste haast onhoorbaar met haar tanden. Amore had níks begrepen van wat ze net had gezegd. “Vermoord worden is zeker niet waardig. Maar je lééfde waardig.” Goed, daar had de Pikachu een punt. Moorden was alles behalve waardig. “Verder.. Je zult moeten vechten in de oorlog. Dat wilde je, had je gezegd. Doden hoeft niet, nee. Ik dood liever ook niet.. Maar de Guerra moet uitgeschakeld worden, en dat gaat niet zomaar,” Haar stem klonk vriendelijker, maar volgens Melodie had ze een zure ondertoon. “Nog iemand met commentaar?” zei Amore op een toon die haar woedend maakte. Melodie snapte niet waarom ze deze emoties zo heftig ervoer. Waarschijnlijk omdat Amore haar niet begreep. En zelfs als ze het niet zou begrijpen, kon ze het toch wel opbrengen om haar idealen en ideeën te respecteren? Melodie schudde heel zachtjes haar hoofd.

Riolu vroeg om hun aandacht en vaag had ze het vermoeden dat hij Amore tot orde riep. "Allereerst wil ik zeggen dat iedereen zijn eigen mening over de dood mag hebben. Maar ik wil wel iets duidelijk maken, aan iedereen." Melodie glimlachte naar hem, dankbaar voor zijn onderbreking en dankbaar voor het feit dat hij wél respect had. De Riolu zei iets richting iedereen, maar wendde zich toen weer tot haar en Amore. "Melodie, ik kan begrijpen dat je niet wilt vechten. Maar, wat denk je van ons? Denk je dat wij graag vechten, of zelfs doden, terwijl de kans bestaat zelf ook gedood te kunnen worden?” De Gardevoir knikte en hield haar blik op de grond gericht. Ze wist waar ze aan begonnen was toen ze instemde om de Guerra tegen te houden. Alleen voelde het zo verkéérd! "Niemand zegt dat je iemand hoeft te doden of dat je verplicht bent om te vechten. Als je dit niet wilt hoeft het ook echt niet. En bovendien, ik heb al eerder vermeld dat het stoppen van de Guerra niet alleen via het afvuren van aanvallen zal gaan verlopen." Melodie knikte, maar hield nog altijd haar rode ogen op de grond gericht. Binnen in haar woedde een storm. "Denk niet dat je nutteloos bent, dit ben je zeker niet. De Chiave kan uitstekend iemand met goed ontwikkelde genezende en defensieve krachten gebruiken." Ze dwong zichzelf op te kijken en Riolu een vriendelijke blik te zenden. Haar blik vestigde zich nu op Amore, die duidelijk ook spijt had van haar uitbarsting. Melodie voelde een stevige verstoring in diens aura en vlug wende ze haar blik af. Amore had vast wel door dat haar lip bloedde en Melodie wilde de tranen niet zien. Ze had op het moment genoeg aan haar eigen emoties.

Amore vertrok en Melodie nam weer plaats op de tafel. Ze hoorde Riolu iets zeggen en ook hij vertrok. Ze sloot haar ogen en dacht na. Ze zou moeten vechten, dat was iets wat zeker was. Maar misschien kon ze zich meer op de bescherming van hun groep richtten. Zo lang iedereen bij elkaar stond kon ze hun beschermen met een Protect, maar wanneer ze aanvielen.. Misschien kon ze Safegaurd, Lightscreen en andere aanvallen gebruiken om ze te beschermen tegen de aanvallen van bijvoorbeeld Lunaria. Ze was de Noctowl bij de rivier tegen gekomen en ze wist dat ze nog wel eens gevaarlijk kon zijn, om nog maar te zwijgen over Music. Ze hoorde Force ,Douza en Blitzy vertrekken. Dat betekende dat enkel Levy zich nog in de ruimte bevond. Melodie zuchtte even en opende haar ogen. Ze kwam overeind en liep naar de openstaande kast waar iedereen steeds heen gelopen was. Ze zag enkele capes hangen en glimlachte. Vandaar. Ze streek over de gladde stoffen en koos de langste van het stel. Ze sloeg het om haar schouders en zag dat het net iets langer was dan haar eigen rok. Ze knoopte het touwtje onder haar keel dicht en wende zich even tot Levy. “Nou, ik ga het kasteel even verkennen.” Meldde ze en met zwierige passen liep ze naar één van de deuren die zich in het vertrek bevonden. “Dag Levy.” Zei ze zangerig, terwijl ze de deur achter zich dicht trok.