Na uren lopen kwam hij aan in het moeras. Bij elke stap die hij zette bleef hij kleven in het moeras, maar dat maakte hem niet uit. Hij was uitgeput, moe van de hele dag lopen. Zijn linker voorpoot was ook nog eens gewond, hij had er niks aan gedaan sinds hij Blitzy en zichzelf had gered tijdens een Tsunami. Daar! Daar zag hij eindelijk een plek, uit de plakkerige en vieze modder, waar hij kon rusten. Nog een paar flinke stappen en hij was er. Z'n voorpoot was weer begonnen met bloeden, er kwam ook veel vuil in van het modderige moeras. Zachtjes liet hij zich neerploffen op een kleine rots waar veel mos over heen gegroeid was. Het was heerlijk zacht, niet het allerzachtste wat hij ooit heeft gevoeld, maar voor dit moment kon het niet beter. Z'n poot deed ongelofelijk veel pijn, maar daar kon hij op dit moment niet eens meer aan denken. Hij was moe en uitgeput. Langzaam werden zijn ogen steeds waziger en vielen ze dicht. Voor eventjes was hij wel veilig, want niet veel pokémon zouden rond dit tijdstip door het plakkerige moeras gaan lopen. Vooral de zwakkere en kleinere niet.

Met korte en haastige sprongen, baande Houndoom haar weg door de Muddy Swamp. Ze zette zich af op de boomstammen, zodat haar eindelijk schone vacht niet besmeurd zou worden door de kleffe modder. Aan haar met vuil bedekte poten had ze inmiddels niks meer kunnen doen, maar ze hield de rest van haar vacht graag droog. Houndoom snoof. Ze had door haar afgebroken hoorn misschien niet meer de waardigheid van een échte Houndoom, maar ze kon er nog mee door, vond ze. Er was tenminste nog wat van over… En als ze geluk had, zou hij na een tijdje weer helemaal volgroeid zijn. Hij zou er raar uitzien, besefte ze. Ach ja, wat slijpwerk zou dat gemakkelijk kunnen veranderen. Haar geïrriteerde grimas verdween van haar gezicht, en maakte plaats voor een tevreden glimlach. Ja… alles zou weer goed komen… Ze grinnikte. Sinds wanneer was ze eigenlijk zo ijdel geworden? Het zou haar toch eigenlijk niks moeten uitmaken hoe ze eruit zag? Bedenkelijk keek Houndoom naar de modder. Nee, ze bleef toch liever schoon, vond ze. Waarom zou ze haar vacht vuilmaken, als ze hem net zo goed schoon kon houden? Houndoom stopte, en tuurde gedecideerd voor zich uit. Ze kon geen boomstammen meer zien die niet waren bedekt met modder. Dat betekende dat ze lopend verder zou moeten gaan.

Tastend stapte Houndoom de modder in, voorzichtig om er niet in weg te zakken. De modder kwam zeker tot de helft van haar poten, en voelde alles behalve prettig aan. “Grmbl…” snoof Houndoom. Knarsetandend liep ze verder. Waarom had ze eigenlijk in de eerste instantie besloten om door dit vervloekte gebied heen te gaan? Het was zeker niet omdat ze er van hield. Ze klemde haar kaken op elkaar, terwijl ze zich probeerde te herinneren waarom ze niet ergens anders naartoe was gegaan. Misschien was het geweest omdat ze alleen wilde zijn, zodat ze dingen kon overdenken. Dat zou nog wel eens hebben gekund. Ze had niet verwacht om zomaar iemand tegen te komen in de Muddy Swamp, bedacht ze plotseling. Ja, dat was het geweest. Al een aantal dagen spookten er verschillende gedachtes door haar hoofd heen, die ze maar niet scheen uit te kunnen bannen. Als ze niet oplette, zou ze haar gedachtes nog hardop zeggen. Een zure grijns verscheen op haar gezicht. Nee, dat zou ze absoluut niet willen.

Een onbekende geur drong langzaam tot Houndoom door. Eerst negeerde ze hem, verwachtend dat ze hem vanzelf niet meer zou ruiken als ze lang genoeg bleef door lopen. Te laat besefte ze dat ze regelrecht op de pokémon af was afgelopen waar de geur vandaan was gekomen. Ze klemde haar kaken geërgerd op elkaar, terwijl ze besluitloos stil bleef staan. Ze zou twee dingen kunnen doen. Door blijven lopen in de hoop dat ze de pokémon kon negeren terwijl ze er voorbij liep, of domweg omkeren. Maar als ze omkeerde, zou ze natuurlijk over komen als een bange hond die van alles wegliep. Bovendien zou het daar misschien al te laat voor zijn. De ander had haar geur vast ook al geroken, waardoor er een kans was dat hij of zij achter haar aan zou komen. Houndoom slaakte een zucht. Dan maar doorlopen. Ze zette de pas er weer in, haar blik strak gericht op de plek waar de geur vandaan was gekomen. Ze verborg haar twijfel over de pokémon door met krachtige stappen te lopen, zodat ze duidelijk kon maken dat ze niet terug deinsde voor de ander. Ze had haar borst lichtjes vooruit gestoken, zodat ze iets groter leek dan normaal. Haar mondhoeken waren lichtjes omhoog getrokken, tot een lichte grijns. Daar zag ze hem, de pokémon waarvan ze de geur had geroken. Ze kon hem nu duidelijk ruiken, en snoof de geur van vers bloed op. Houndoom sloeg haar blik kort neer, voordat ze besloot om verder te lopen.

Dieper, steeds dieper zakte hij weg in z'n slaap. Hij voelde zich zoals hij zich een tijdje niet meer had gevoeld, veilig, pijnloos en gelukkig. Het neppe beeld van bloemen kwam tevoorschijn, bloemen die mooi en opgegroeid waren, bloemen nog vers en kleurrijk, bloemen die niet grijs en verwoest waren door verschillende natuurrampen. Zonder dat Aleran het wist gleden er twee tranen aan beide kanten van z'n kop op z'n wangen. Ineens vervaagden de prachtige bloemen en werd alles grijs en donker. Hij zag voor zich hoe z'n vrouw, Feathers, en z'n dochter, Nouki, werden meegenomen door een wilde Tornado. Binnen een seconde schrok hij wakker en schoot wild overeind. Eventjes leek het wel alsof alles om hem heen heel wazig was, maar dat trok snel weer bij. Snel schudde hij even met z'n kop en zag voor hem een Houndoom staan die best wel groot was. Eén van de hoorns was afgebroken. Het zag er niet zo goed verzorgd uit. De Houndoom zag er ook veel ouder uit dan hem. Al kon hij niet zo goed inschatten hoe oud precies. Nogmaals schudde Aleran z'n kop en liet z'n oren hangen. Door een kleine windvlaag die voorbij kwam voelde hij wat nattig op z'n wangen. Waarschijnlijk had hij gehuild in z'n slaap. Met z'n poot probeerde hij het weg te vegen, maar het werd alleen maar erger. Hij hief z'n kop op en keek naar de Houndoom. De poten van de pokémon waren ook besmeurd met modder.

Houndoom snoof lichtjes, terwijl ze strak naar de Mightyena keek. Nu ze hem goed bekeek, zag ze dat hij sliep. Dat was maar goed ook, want nu zou ze ongestoord verder kunnen gaan. Ergens twijfelde ze. Misschien zou ze een kleine reputatie als Onderleider van Guerra moeten opbouwen. Want zoals ze zich op het moment gedroeg, week daar verschrikkelijk van af. Ze begroette vreemden alsof het oude vrienden waren, en ze kafferde niemand uit omdat hij iets verkeerd deed, of gewoon in de weg stond. Een zorgelijke frons verscheen op haar voorhoofd. Wat haar nog wel het meeste verbaasde, was dat haar gedrag werd geaccepteerd. Goed, ze had meer ervaring dan een groot deel van de Guerra leden, dat gaf ze toe. Maar was dat nou echt de reden dat ze haar accepteerden? Misschien accepteerden ze haar alleen maar omdat Akira haar vertrouwde. Als ze dat tenminste al echt deed. En niemand wilde ruzie krijgen met Akira, wel soms? Houndoom kauwde op haar onderlip. Ze wilde natuurlijk niet worden voorgetrokken. Als ze echt zou willen weten wat de leden van haar vonden, kon ze dat natuurlijk gewoon vragen, besloot ze. Een tevreden glimlach verscheen op haar gezicht. Later, niet nu. Straks zou ze het nog voor zichzelf verpesten.

Nog steeds verder lopend, wierp Houndoom een blik op de Mightyena. Ze was weer dichterbij gekomen, en kon nu zelfs zien dat hij gehuild had. Ze snoof. Waarom zou hij in zijn slaap hebben gehuild? Met moeite onderdrukte ze een grinnik. Misschien was hij wel eenzaam… Ze stopte prompt met lopen, geschrokken door de plotselinge bewegingen die de pokémon maakte. Hij was wakker geworden? Voorzichtig zette Houndoom een paar stappen achteruit, terwijl ze haar blik onvermoeibaar op de Mightyena gericht hield. Had hij haar opgemerkt? Of was er iets anders gebeurd? De Mightyena schudde zijn kop, en liet zijn oren hangen. Opnieuw snoof Houndoom. Toonde hij angst voor haar? Of was het een soort van beleefde nederigheid, omdat hij wist wie ze was? Ze gokte het eerste, omdat ze zo dichtbij hem had gestaan. Vrijwel niemand die ze niet kende, en die ze tegenkwam, scheen te weten wie ze was. Niet dat ze ooit aan die pokémon vertelde wie ze precies was… Dat deed er ook niet echt toe, wel soms?

Met zijn modderige poten probeerde de Mightyena zijn gezicht droog te vegen. Dit werkte niet echt, en het enige resultaat was dat er wat modder bij was gekomen. Houndoom onderdrukte een lichte grijns. Eigenlijk zou ze moeten doorlopen. De pokémon betekende niks van waarde voor haar, dus waarom zou ze doen alsof hij dat wel deed? Chagrijnig ontblootte Houndoom haar tanden kort, voordat ze zich omdraaide en wat van hem wegliep. Plotseling bleef ze staan, en keek ze weer achterom naar de Mightyena. Wat had ze er eigenlijk aan als ze verder zou lopen? Ze zou alleen maar door meer modder heen moeten lopen. Het zou weinig kwaad kunnen om een kort gesprek aan te voeren, wel soms? Bovendien was het natuurlijk weer een aardige test om te weten te komen of ze nog steeds zo onbekend was. Ze gokte van wel, maar proberen kon nooit kwaad, wel soms? Kort gaf ze een knikje naar de wond op de poot van de Mightyena. “Als ik jou was, zou ik die poot uit de modder laten,” sprak ze. Ze draaide zich weer om naar de pokémon, zijn reactie afwachtend.

'Als ik jou was, zou ik die poot uit de modder laten,' sprak de Houndoom tegen hem. Zo te horen was het een vrouwelijke Houndoom. Aleran wilde niet brutaal tegenspreken, maar hij wist niks anders te zeggen. ''Eigenlijk maakt het toch al niet meer uit, het vuil is al binnengedrongen en er valt niks aan te doen. Het enige wat ik moet doen is m'n familie zien te vinden. Deze poot maakt me helemaal niks uit. Met deze natuurrampen heb ik eigenlijk niet eens tijd om mezelf te verzorgen,'' en hij snoof nadat hij dat had gezegd. Er stroomde een straaltje bloed uit z'n mondhoek naar beneden en drupte van z'n kop af op het mos. Zo te voelen had hij iets te hard gebeten op z'n wang, al deed hem dat niks. Het was heerlijk, de smaak van bloed. Zoiets lekkers had hij al in dagen niet meer geproefd. Hij kon tenslotte ook niet meer jagen met deze omstandigheden en z'n gewonde poot. En de pokémon verstopten en verschoolden zich natuurlijk voor hun eigen veiligheid. ''Eigenlijk heb ik 't nooit iemand verteld,'' begon hij ineens en daarbij kleurden z'n ogen rood. ''Maar van bloed word ik moordlustig,'' daarbij begon hij nogmaals, maar deze keer expres, op z'n wang te bijten. ''Niet dat ik jou wil aanvallen. Maar ik heb nooit echt bloed meer gedronken sinds ik een familie heb. Snap je dat? Dat gevoel dat je jezelf niet meer kan zijn die je vroeger was. Dat gevoel dat je kwijt raakt als je een familie hebt.'' Dat sprak hij heel kalmpjes.

[Okay vage post xD]

''Eigenlijk maakt het toch al niet meer uit, het vuil is al binnengedrongen en er valt niks aan te doen. Het enige wat ik moet doen is m'n familie zien te vinden. Deze poot maakt me helemaal niks uit. Met deze natuurrampen heb ik eigenlijk niet eens tijd om mezelf te verzorgen,'' antwoordde de Mightyena. Waren er dan meer natuurrampen geweest? Houndoom schudde afkerend met haar hoofd. Zelf was ze ook gewond geraakt door zo’n vervloekte natuurramp. Toch had ze haar wonden grondig schoon weten te spoelen met, al haatte ze het, water. Als de wonden waren ontstoken, was ze waarschijnlijk nog verder terug bij af geweest dan ze toen al was. Een klein straaltje bloed druppelde uit de mond van de Mightyena. Had hij ook al een wond in zijn mond door een natuurramp? Nee, dan zou het straaltje groter zijn geweest. Bovendien zou ze hem dan ook eerder hebben gezien, besloot Houndoom. Maar waarom kwam er dan bloed uit zijn mond? Was de Mightyena soms ziek?

''Eigenlijk heb ik 't nooit iemand verteld,'' zei de Mightyena plotseling. Houndoom trok zichzelf uit haar gedachten stroom, en richtte zich weer op de andere pokémon. Zijn ogen waren nu rood gekleurd, vreemd genoeg. ''Maar van bloed word ik moordlustig,'' zei hij. De Mightyena kauwde op zijn wang, merkte Houndoom op. Zou ze daarom het bloed uit zijn mond hebben zien lopen? Omdat hij op zijn wang kauwde? Gôh, dan moest hij wel erg veel honger hebben… ''Niet dat ik jou wil aanvallen. Maar ik heb nooit echt bloed meer gedronken sinds ik een familie heb. Snap je dat? Dat gevoel dat je jezelf niet meer kan zijn die je vroeger was. Dat gevoel dat je kwijt raakt als je een familie hebt.'' Houndoom fronste vermoeilijkt. Bij haar was het juist andersom geweest, herinnerde ze zich. Toen ze nog bij haar familie was, jaagde ze vaker, samen met de roedel, dan dat ze nu in haar eentje deed.

“Ik snap denk ik wat je bedoelt…” zei Houndoom met een twijfelende grijns. De laatste tijd was ze juist vaker uit jagen gegaan. Toen ze nog niet bij Guerra zat, klonk het verkeerd om anderen te doden, en vervolgens op te eten. Vooral als je bedacht dat het haar vrienden hadden kunnen zijn. Vreemd genoeg had ze daar nu minder last van. Alsof ze er juist op stond te wachten om op een van haar oud vrienden te jagen. “Maar zou deze familie je niet gewoon moeten accepteren, of je nou bloed drinkt of niet?” vroeg Houndoom. Zelf vond ze niet eens dat het bloed van de pokémon het lekkerst was. Nee, ze had het meer op het vlees zelf. Natuurlijk was dat ook doordrenkt met bloed, maar… dat was anders. Ze kon het moeilijk eerst in de rivier gooien om het bloed eraf te wassen, vond ze. Bovendien smaakte het bloed niet vies, en was het net zo makkelijk om het erop te laten zitten.

Houndoom glimlachte vaagjes. “Een familie zou je niet moeten beletten om te zijn wie je wil zijn. Als ze echt om je geven, accepteren ze je, of je nou moordlustig word van bloed of niet.” Een frons verscheen op Houndoom’s gezicht. Ze had het al gezegd, voordat ze er echt erg in had gehad. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Waarom gaf ze deze vreemde advies? Ze had niks met hem te maken, of wel soms? Toch bleef ze staan, zonder ook maar enige aanstalten te maken om weg te lopen. Kort verstarde haar gezicht. Aan de manier waarop de Mightyena tegen haar had gepraat, ving ze op dat hij niet wist wie ze was. Óf hij was natuurlijk gewoon niet bang voor wie ze voorstelde. Ze gokte het eerste. Als ze hem zo bekeek, was hij een stuk jonger dan haar. Misschien ontbrak bij hem wel te levenservaring om te weten wie ze was. Ja, dat kon het natuurlijk ook zijn…

'Ik snap denk ik wat je bedoelt,' zei Houndoom tegen hem nadat hij zijn woordje had gedaan. Dit zou duidelijk wel tot een gesprek leiden. Hij had ook niet echt het idee dat Houndoom weg zou gaan, of dat hij het zo saai vond dat hij zelf zou vertrekken. Hij hield op met op z'n wang te bijten. Het deed toch alleen maar pijn, niet dat dat hem wat deed, maar dan hield hij weinig van zichzelf over. 'Maar zou deze familie je niet gewoon moeten accepteren, of je nou bloed drinkt of niet?' ''Ik weet het niet,'' daarbij liet hij een zacht zuchtje horen. 'Een familie zou je niet moeten beletten om te zijn wie je wil zijn. Als ze echt om je geven, accepteren ze je, of je nou moordlustig wordt van bloed of niet.' Daar keek Aleran van op. Hij had er eigenlijk niet bij stil gestaan dat z'n gezin ook op Pokémon hoorde te jagen. Maar waarom gaf de Houndoom hem eigenlijk advies? Had zij hem eerder gezien? Of had zij Aleran bespioneerd? Nee, nee, nee, hij moest er niet aan denken dat iemand het volgde en bespioneerde. Waarschijnlijk was het toch niet zo, het was gewoon een Houndoom die toevallig in het moeras liep en puur toevallig langs Aleran liep. Tenzij de Pokémon het bloed heeft geroken en was gaan zoeken naar een lekker hapje. Bij die gedachte schudde Aleran z'n kop en wou hij het kwijtraken. Hij hief z'n kop op en keek naar de Houndoom. Eigenlijk zag ze er wel bekend uit, had hij haar eerder gezien? ''Hebben wij elkaar eerder gezien?'' Floepte hij eruit. Als hij haar eerder gezien had, dan had hij d'r eigenlijk vrij simpel moeten herkennen met die afgebroken hoorn. Die hoorn zag er trouwens uit alsof het al meer dan een maand afgebroken was, dus dat zou haast wel te herkennen moeten zijn.

[omg, echt korte post vergeleken met jou ;( ]

De Mightyena schudde met zijn kop, alsof hij een nare gedachte van zich af probeerde te zetten. Met moeite onderdrukte Houndoom een grijns. Gedachtes konden inderdaad lastig zijn, vond ze. Ze waren nuttig wanneer je ze nodig had, maar zaten in de weg als je je aandacht ergens op moest vestigen. Zoals nu, bijvoorbeeld. Houndoom wilde zich op het gesprek richten, maar werd zo nu en dan afgeleid door een voorbij vliegende gedachte, zodat ze zich er steeds aan moest herinneren dat ze niet meer alleen was. Waar was die tijd toch gebleven dat ze niemand tegenkwam, en het geen kwaad kon als de gedachtes door haar hoofd flitsten. Nu ze niet meer alleen was, scheen het steeds moeilijker te zijn om ze nog perfect in bedwang te houden. Hoe meer ze zich liet aflijden, hoe meer kans er was dat ze er zomaar iets uitflapte. Natuurlijk zou ze zich daarna enorm moeten schamen om wat ze zojuist had gezegd, en wilde ze dan het liefst door de grond zakken, zodat niemand haar nog zou hoeven zien of horen.

''Hebben wij elkaar eerder gezien?'' Vroeg de Mightyena. Houndoom fronste, en hield haar kop vervolgens scheef op een vragende manier. Voor de zoveelste keer in een paar minuten tijd liet ze haar blik over de Mightyena heen glijden. Op zijn verwondingen na, zag hij er niet bijzonder anders uit dan elke andere Mightyena. Natuurlijk zou ze hem al eens ontmoet kunnen hebben. Maar of ze dit ook daadwerkelijk had onthouden? Ze kon zich al nauwelijks meer herinneren wat ze de vorige week had gegeten. “Hmn. Het zou kunnen, maar ik denk… van niet…” zei Houndoom twijfelend. Als ze de Mightyena wel al eens eerder had gezien, dan zou ze hem toch wel herkend hebben? Tenzij het van een lange tijd geleden was. Een tijd die voor haar te lang was om nog te kunnen worden herinnerd. Haar kindertijd? Ja, daar herinnerde ze zich nog wel dingen van. Tenminste, als ze belangrijk waren geweest. De gebeurtenissen die niet belangrijk genoeg waren, zoals het voorbij vliegen van een Pidgey, had ze niet onthouden.

Het enige waar ze iemand nog echt aan herkende, behalve zijn stem, was de geur van iemand. Altijd rook deze weer anders. Een vleugje van de geur van beide ouders hing ertussen, samen met een compleet nieuwe geur. Hoe ouder een pokémon werd, hoe sterker zijn geur was. Misschien wel omdat de drang om zich nog te kunnen voortplanten dan het grootst was. Een dommige glimlach verscheen op haar gezicht, toen ze zich haar eigen geur probeerde in te beelden. Die rook ze allang niet meer, omdat ze hem constant rook. Vaagjes herinnerde Houndoom zich weer dat ze niet alleen was, en ze rukte zichzelf los uit haar gedachten stroom. Een schuldige grijns verscheen op Houndoom’s gezicht. “Vind je het dan zo vreemd om met me te praten?” vroeg Houndoom. Ze stopte met grijnzen, en snoof lichtjes. “Als je liever wilt dat ik weer vertrek, zeg je het maar.” Ze wendde haar blik af, en deed alsof ze een boom bestudeerde die een paar meter verderop stond. De boom verveelde haar al snel, wat haar deed besluiten om weer naar de Mightyena te kijken. “Hoe dan ook, ik heb mezelf nog niet voor gesteld,” zei Houndoom. Ze twijfelde, alhoewel je dat niet aan haar stem kon horen. “Mijn naam is Houndoom.”

[Zomg, ik weet niet hoe ik aan mijn inspiratie kom >,< ]

Aleran keek naar de lucht en zuchtte zachtjes. Het werd langzamerhand steeds donkerder. De maan zou vannacht op z'n volst zijn. Dat herinnert hem nog steeds aan de dag en nacht waarbij Riolu hem hielp met bepaalde omstandigheden. Hij zou die dag nooit meer vergeten. 'Vind je het dan zo vreemd om met me te praten?' Verbrak Houndoom de stilte. Aleran keek van de lucht naar de Houndoom. ''Nee, natuurlijk niet, waarom zou..'' Verder kwam hij niet, de Houndoom verbrak hem. 'Hoe dan ook, ik heb mezelf nog niet voor gesteld.' ''Ehh..'' 'Mijn naam is Houndoom,' begon ze weer. Even knipperde hij met z'n ogen, was hij in een droom beland ofzo of was de Houndoom gewoon associaal bezig. Ach, het maakte hem eigenlijk niet veel uit. ''Ik ben Aleran,'' stelde hij zichzelf ook netjes voor. Hij had er de hele tijd niet meer aan gedacht, maar ineens schoot het hem weer te binnen dat z'n poot nog steeds aan het bloeden was. Zorgvuldig begon hij het zachtjes schoon te likken, tenminste voor zover het kon. Het was nogal vuil geworden door het moeras.