Guardian's achterpoten zakten bij elke stap door het zand heen. Het liep erg zwaar, vooral het eerste deel vanaf het vaste land, waar het zand droog was en dus totaal niet stevig. Maar naarmate hij dichter bij het koude zeewater kwam, hoe meer water er onder in de grond zat en dus hoe natter en steviger het zoutige zand werd. Het zand was nu al zo hard dat zijn voetstappen maar lichtelijk in het zand gedrukt werden. Guardian veegde moe maar tevreden over zijn voorhoofd, en besloot hier maar te gaan uitrusten, uitkijkend op de voorbijgaande Wingulls en de golven die elke keer weer tegen de kant kapot sloegen. Het was avond, en verder was er dus niet veel te zien. De golven waren s'avonds woester, maar aangezien het zomer was bleef de zee nog vrij rustig. Wel stond er een onaangenaam harde wind die Guardian's oren de hele tijd heen en weer blies. Maar naast al die nadelen was er één heel groot voordeel van s'nachts aan het strand zitten; Er was helemaal niemand. De enige geluiden kwamen uit de natuur, in plaats van dat eeuwige gepraat van Pokémon overdag. Hier en nu was het stil en was Guardian alleen, de beste manier om eens goed tot rust te komen. Guardian glimlachte en liet zichzelf neerzakken in het zand, tot hij op zijn rug lag en met zijn grote helderblauwe ogen naar de schijnende sterren keek. Sommige mensen zeiden dat elke ster een dood iemand was, die over de andere Pokémon waakte. Maar als dat waar was, was hijzelf dan ook een ster geweest? Het bleef vaag om dood geweest te zijn,en nu weer te leven. Het werd gewoon zwart, een hele lange tijd. Het had oneindig geleken. En toen ineens kon hij weer ademen, weer leven. Hmm.. moest hij niet eens op zoek naar de reden van zijn resurrectie? Nee, voorlopig nog niet. Hij sloot zijn ogen en genoot van de geluiden om zich heen.

Guardian was niet de enige die op het idee gekomen was om naar het totaal verlaten donkere strand te gaan. Ook Evening had veel aan zijn kop, misschien wel meer dan Guardian had, en de enige manier leek voor hem om naar een plek te lopen waar helemaal geen andere Pokémon waren. Het zand voelde zwaar aan zijn poten, maar hij liep er op vier, waardoor zijn gewicht verdeeld werd over zijn vier poten, en hij het een stuk minder zwaar had dan Guardian, die op twee poten hier naartoe gelopen was. Hij had het erg heet van het lopen en rennen door het gebied, maar de frisse zeewind die door zijn vacht blies droogde zijn zweet op en liet zijn lichaam afkoelen. Hij veegde met zijn rechtervoorpoot zijn korte kuif naar achteren, en liep daarna verder. Hij snoof eens goed in de rondte, want de frisse maar zoutige lucht rook heerlijk, zeker omdat hij deze geur zowat nooit rook, omdat hij nooit echt op het strand kwam. Zijn ogen zochten over de kantlijn, om te kijken of er echt niemand was. Het was moeilijk te zien door de duisterheid van de nacht, en alleen het witte maanlicht dat op de golven weerkaatste en het strand ietwat verlichtte hielp hem zijn weg te vinden door het donker. Maar na een tijd kijken viel zijn blik op iets dat op het strand lag. Evening had in het donker moeite met zien, en dus kneep hij zijn ogen tot kleine spleetjes. Was dat een andere Pokémon? Het lag in de verte, en Evening kon niet zien wat het was, maar hij schatte in dat het ongeveer even groot als hem moest zijn. Evening stond even stil, met zijn oren naar die kant toe gericht, en met een van zijn voorpoten opgetild. Maar het bewoog niet, en als hij voorzichtig deed dan werd hij niet opgemerkt. Het eerste deel rende hij, omdat het anders veels te lang zou duren. Toen hij wat dichterbij het ding kwam begon hij te lopen. Toen hij goed keek kon hij de vorm al herkennen. Het leek wat op Shadow, maar niet helemaal. Wacht.. dat was een Pikachu. Evening begon nu te sluipen, en eenmaal dichterbij gekomen kneep hij een van zijn ogen verbaasd dicht. Lag hij daar nou te slapen, of was hij dood aangespoeld. ‘Hallo?’ zei hij maar twijfelachtig, en wachtte op een antwoord.