''Volgens mij lukt het zo wel..'' Een Pikachu met een cape om sprong de lucht in en lande met een salto weer op de grond. Bij het begin was het best moeilijk voor hem geweest om rond te bewegen in een cape. Hij stapte de hele tijd op de onderkant van de cape zodat hij zou vallen, maar na te oefenen lukte het hem wel. Ook kon hij nu aanvallen vuren terwijl hij nog in de cape zat. ''En nu een paar aanvallen..'' Een paar bliksem vonkjes verschenen bij zijn wangetjes maar die waren niet te zien doordat de cape ook zijn gezicht verborg. ''Nu.. Charge Beam..'' De Pikachu zetten zijn pootjes bij elkaar. Bliksem bij zijn pootjes vloog alle kanten op. Maar dit was nog alleen de oplading gedeelte. Verschillende bolletjes verschenen bij de poten van de Pikachu, deze smolten samen tot 1 bal. De Pikachu sloeg de bal tegen de grond aan zodat er verschillende stralen naar een grote rots toe vlogen. De Rots werd geraakt en brak door midden. ''Dat is wel goed genoeg.'' De Pikachu keek tevreden naar de rots. Hij had heel erg lang getraind, maar nu was hij hoogstwaarschijnlijk wel op het level van de zwakkere Guerra leden. Dan kon hij toch wat doen in de oorlog en stond hij niet alleen in de weg. Force had er meerdere keren over na gedacht. Was het wel slim voor hem om mee te doen aan de oorlog? Ten eerste zat hij op een veel lager level dat zijn moeder, Riolu en verschillende andere leden van beide Chiave en Guerra. En ten tweede zouden ze Force misschien aanvallen tijdens de oorlog, zodat Amore zou ophouden met aanvallen. Dat ging altijd zo, als ze de sterkere niet konden verslaan gingen ze dreigen de zwakkere te doden, maar hij had al gezegd dat hij mee zou vechten..

De oorlog naderde. Dat wisten alle Chiave- en Guerra-leden. Wie er al klaar voor waren? Niemand. Amore durfde te wedden dat er genoeg Pokémon waren wie verborgen hoe zenuwachtig ze waren voor het naderende gevecht. Amore was één van die Pokémon. Alleen was ze niet zenuwachtig dat ze gewond zou raken. Ze was bang dat dit Force of Riolu zou overkomen. Vandaar dat ze zelf van plan was een zware training te gaan volgen, zodat ze zowel Force en Riolu als zichzelf kon beschermen tegen de Guerra. Natuurlijk. Riolu was bijna even oud als haar en bezat ook een aardige kracht. Maar, hij was te dierbaar om het risico te nemen hem uit het oog te verliezen. Ze zou het zichzelf nooit vergeven als hen iets overkwam.
Plots werden haar gedachten onderbroken door een geluid. Ze zakte meteen naar beneden, waardoor ze op vier poten terecht kwam. Zacht sloop ze op het geluid af en liet ze haar ogen rood oplichten. Toen ze zag dat het Force maar was, grinnikte ze. Hij was aan het trainen. Toen hij duidelijk maakte dat hij klaar was, wachtte ze even, maar kwam toen tevoorschijn en liep op hem af. Haar ogen kleurden weer zwart. Ze had al een redelijk lange tijd die groene en rode gloed erin gehad, maar dat was totaal verdwenen. Ze slaakte even een diepe zucht. “Je hoeft je geen zorgen te maken,” zei ze kalm tegen Force. “Ik zal ervoor zorgen dat je niks overkomt tijdens de oorlog,” vervolgde ze toen en ze zette een lichte glimlach op haar gele kop. Ze dacht dat dat de reden was voor Force om te trainen; bang voor de oorlog. Het leek voor haar het meest logische. Ze sloeg haar ogen even neer. “Bij de oorlog mogen we onze identiteiten bekend maken, dus is de mogelijkheid er om je volledig te laten gaan,” zei ze toen. Waarschijnlijk begreep Force niet wat ze bedoelde. “Je hand. Geef hier,” zei ze, maar ze wachtte niet. Ze greep naar zijn hand en pakte hem met haar beide handen beet. Haar ogen kleurden rood. Omdat ze elkaar nu aanraakten, zou hun voltniveau hetzelfde level bereiken. Die van haar was natuurlijk vele malen hoger dan die van Force, dus zou die van haar dalen en die van hem stijgen. Uiteindelijk liet ze zijn hand weer los. “Nu. Doe een elektrische aanval,” zei ze rustig. Ze wist dat Force zijn volt al wat kon laten stijgen, maar.. Hij kon het nog lang niet goed genoeg. Natuurlijk, hij was nog jong. Maar.. Amore wist ook dat zijn elektrische aanvallen niet hetzelfde waren als die van haar, aangezien zijn vader niks had met zijn volt, waardoor hij zegmaar een soort halfbloedje genoemd kon worden. Amore grijnsde licht. Maar, als hij dit level kon bereiken, zat hij al wat hoger, en zou Amore wat meer gerustgesteld zijn voor de oorlog..

~Yeay. Laat, maar ik wilde toch posten. =o~

'Je hoeft je geen zorgen te maken,' zei zzijn moeder die er bij kwam staan. Met zijn groene ogen keek Force Amore aan. 'Ik zal ervoor zorgen dat je niks overkomt tijdens de oorlog,' vervolgde ze terwijl ze glimlachte. ''Ik train niet omdat ik bang ben om dood te gaan.'' Hij keek zijn moeder even kort aan. Aan wat ze zei was er een grote kans dat ze dat bedoelde. ''Ik train om iets te betekenen in de oorlog,'' grijnsde hij daarna. Waarom vroegen zez eigenlijk een Pokémon die zo jong was? Hij was 10x jonger dan de een na jongste Chiave lid. Als je de nieuwe kinderen van Riolu en Amore niet meetelde. 'Bij de oorlog mogen we onze identiteiten bekend maken, dus is de mogelijkheid er om je volledig te laten gaan.' Force keek even droog. Had hij de hele tijd met cape leren vechten om te horen dat ze zonder cape gingen vechten tijdens de oorlog? Dan had hij alleen maar zijn tijd verspilt. 'Je hand. Geef hier,' zei Amore, maar ze wachtte niet. Amore greep zijn hand vast. Force bleef zijn moeder droog aankijken. Wat deed ze? Force merkte er niks van toen hij opeens een steek voelde. Waarom steeg zijn volt zo snel? 'Nu. Doe een elektrische aanval,' zei Amore rustig toen zijn volt stopte met stijgen. Dus Amore had er voor gezorgd dat zijn volt steeg? Aan de ene kant voelde hij zich nu wel sterker. Hij had meer volt om naar de tegenstander te schieten, maar aan de andere kant deed het pijn om zo veel volt vast te houden. Dit was de aller eerste keer. Een Pokémon die helemaal niet gewend was aan wat hogere volt zou dood gaan door deze hoeveelheid. ''Oké..'' Hij keek even heen en weer. Welke kant zou hij zijn aanval af vuren? Hij keek richting een gigantische schelp in de buurt. Deze zou makkelijk breken dus het was geen goeie plek om een aanval op af te vuren. Snel keek hij naar een grote rots. Deze kon hij eigenlijk al met zijn normale volt niveau breken, maar dit was het best wat er was. Zijn ogen kleurde velgroen en een rode voltlaag kwam om hem heen. Een rode donder straal schoot naar de steen en zorgde ervoor dat deze uit elkaar spatte in allemaal kleinere steentjes. ''Dat zag er veel sterker uit!'' riep hij blij. ''Maar we kunnen dat niet tijdens de oorlog doen.. hoe kan ik er voor zorgen dat mijn volt niveau ongeveer zo hoog komt?'' Hij keek zijn moeder aan. Misschien wist zij het wel!

Bepaalde rillingen schoten omhoog langs haar rug. Haar volt steeg weer naar het niveau wat ze vaker had. Amore sloot haar ogen heel even, maar toen ze ze opende waren ze nog altijd rood. Ze zag dat Force uiteindelijk een doelwit had uitgekozen om zijn aanval op af te vuren. ‘Dat zag er veel sterker uit!’ riep Force uit. ‘Maar we kunnen dat niet tijdens de oorlog doen.. hoe kan ik er voor zorgen dat mijn volt niveau ongeveer zo hoog komt?’ vroeg hij toen. Amore haalde diep adem. Ze pakte zijn staart beet, terwijl haar volt nog altijd hoog was. “Als bij een normale Pikachu de volt te hoog is, gebruikt deze de staart om de overtollige volt los te laten,” zei Amore zacht. “Dus, als je volt te ver omhoog schiet, moet je je staart leren gebruiken,” zei ze vervolgens. Ze grinnikte, waarna ze omhoog keek. Ze liet Force’s staart los. “Concentreer je en laat je volt stijgen. Ik weet dat je het kan. Je ogen lichten rood op als je een hoog level bereikt. Volgens mij kon je dit al,” zei Amore rustig. “Dan wordt het lastiger om je volt te laten stijgen, omdat het tegen je instinct in gaat. Je staart wil de volt loslaten, terwijl jij het juist probeert te verzamelen. Let erop dat je niks laat gaan. Hoe meer je laat gaan, hoe lastiger het wordt om het te stoppen en je volt te laten stijgen,” zei ze toen. Het klonk logisch wat ze zei, maar het was makkelijker gezegd dan gedaan. Haar instinct had zich al aangepast; voor haar ging het nu automatisch. Als er gevaar dreigde, steeg haar volt. Het was lastig om iets wat je al zo lang deed tegen te houden, en ze voelde de behoefte toch net om dit tegen te houden. Ze hoopte dat Force dit ook leerde. Amore merkte het het grootste gedeelte van de tijd niet eens meer als haar ogen rood kleurden. Een elektrische aanval afvuren voelde op die manier ook veel fijner. Het stijgen van je volt voelde fijn als je er aan gewend was. Het voelde als.. Adrenaline. Amore grijnsde licht en keek Force aan. Ze deed een paar stappen naar achteren. “Probeer een bliksemstraal te doen op mij. Gebruik alles wat je hebt,” zei ze rustig. Schokken kwamen van haar staart en ze liet haar volt dalen. Zo zou er niks gebeuren als Force haar aanviel.

'Als bij een normale Pikachu de volt te hoog is, gebruikt deze de staart om de overtollige volt los te laten,' legde Amore zacht uit. Force knikte, dit gedeelte wist hij al. 'Dus, als je volt te ver omhoog schiet, moet je je staart leren gebruiken. Concentreer je en laat je volt stijgen. Ik weet dat je het kan. Je ogen lichten rood op als je een hoog level bereikt. Volgens mij kon je dit al. Dan wordt het lastiger om je volt te laten stijgen, omdat het tegen je instinct in gaat. Je staart wil de volt loslaten, terwijl jij het juist probeert te verzamelen. Let erop dat je niks laat gaan. Hoe meer je laat gaan, hoe lastiger het wordt om het te stoppen en je volt te laten stijgen,' zei Amore nu. Force keek zijn moeder raar aan. Hoe moest hij dat zou voor elkaar krijgen? Even keek Force naar zijn staart, ze had gezegd dat dat de plek was waar de volt zijn lichaam verliet. Dus moest hij er voor zorgen dat het zijn lichaam juist niet zou verlaten. ''Ik zal het wel proberen,'' mompelde hij bijna onhoorbaar. Hij sloot zijn ogen, hij concentreerde zich op zijn staart die er voor zorgde dat hij de bliksem liet gaan. Langzaam voelde hij zijn volt een beetje stijgen. ''Het lukt!'' riep hij uit terwijl hij zijn ogen opende. Op dat moment verschenen er bliksem vonkjes bij zijn staart. Niet veel later schoot een grote lading volt van de staart af. ''Aww!'' Hij greep naar zijn staart. Het deed pijn! ''Het lukt om de volt te stoppen als ik me concentreer, maar dat gaat moeilijk als ik in een gevecht zit. En als ik me niet meer concentreer dan verlaat al het volt mijn lichaam in één keer!'' Nog steeds wreef hij over zijn staart. Nu had hij wel wat om te trainen! Maar moest een training altijd zo pijnlijk zijn? 'Probeer een bliksemstraal te doen op mij. Gebruik alles wat je hebt,' zei Amore opeens rustig. ''Weet je dat zeker?'' Zonder op een antwoord te wachten sloot hij zijn ogen. Bij het openen er van waren ze rood, zijn moeder wist vast wel wat ze deed.. ''Hier komt ie dan..'' Rode vonken verschenen bij zijn wangetjes. Niet snel daarna raasde er over de grond, richting Amore, een rode bliksemstraal..

‘Weet je dat wel zeker?’ had Force gevraagd. Amore had enkel geknikt. Force sloot zijn ogen. Toen hij ze opende, waren ze rood. ‘Hier komt ‘ie dan,’ zei hij toen. Amore zag hoe rode schokken van zijn wangen kwamen, en er een bliksemstraal naar haar toe kwam. Ze moest nu kiezen. Laten raken of tegenhouden. Ze besloot om het tegen te houden, om Force te laten zien hoe snel het kon. Binnen no-time waren haar ogen rood en gaven ze licht. Kleine, rode schokken kwamen van haar rode wangetjes. Ze vuurde een grote bliksemstraal af, die de bliksemstraal van Force natuurlijk zonder problemen brak. Ze haalde even diep adem en schudde haar kop heen en weer. “Zo snel moet je het kunnen,” zei ze kalm. Ze liep op Force af en liet haar volt dalen, waardoor haar ogen weer diep zwart werden. Ze hield haar hand omhoog. “Kijk,” zei ze rustig. Een laag volt kwam om haar hand heen. Thunder Punch. Haar ogen kleurden rood, even als de laag volt. Ze stak haar hand uit naar Force en pakte zijn hand beet. Voor hem zou het nu voelen als een hele sterke schok die zijn hand raakte, en door zijn hele lichaam zou gaan. De volt die om haar hand heen te vinden was, maakte deze kracht nog erger. “Zo voelt het als je volt te hoog is,” zei ze kalm. “Als het dit niveau bereikt, moet je je staart zijn werk laten doen,” vervolgde ze. De rode elektriciteit verdween van haar hand en haar ogen kleurden zwart. Doordat haar volt daalde, zou de zijne ook dalen. Ze liet zijn hand los en haalde diep adem. “Sluit je ogen.” Ze sloot zelf haar ogen en haalde diep adem. “Zorg ervoor dat je je concentreert op de elektriciteit die door je lichaam stroomt. Dit merk je eigenlijk niet meer, omdat je er mee geboren bent. Maar, probeer dat gevoel toch op te merken. Als je weet waar het zit, is het makkelijker om te bepalen wat je ermee doet. Doe het zelfde als wat je net deed toen je mij aanviel; laat je volt stijgen. En ga zo door. Blijf erbij met je gedachten, laat je instinct je niet leiden,” zei ze rustig. Ze klonk misschien wat vaag, maar hij moest haar begrijpen.

Toen de bliksemstraal dichtbij Amore was gekomen gebruikte ze zelf ook een rode bliksemstraal. Deze zorgde ervoor dat de zijne brak. 'Zo snel moet je het kunnen,' zei ze kalm. 'Kijk,' zei ze rustig terwijl ze naar hem toe liep. Force keek aandachtig naar de hand met een volt laag er om heen. Het duurde even voordat Force door had dat het een Thunder Punch was. De gele Thunder Punch kleurde rood. Force voelde dat Amore zijn handje beet pakte. Snel daarna voelde hij een het volt door zijn lichaam razen. Hij wou snel zijn hand lostrekken, maar deed dit niet. 'Zo voelt het als je volt te hoog is. Als het dit niveau bereikt, moet je je staart zijn werk laten doen,' vervolgde ze. Eindelijk verdween de rode gloed om Amore haar hand. Ook zijn volt leeg te dalen zodat hij zich wat beter ging voelen. 'Sluit je ogen. Zorg ervoor dat je je concentreert op de elektriciteit die door je lichaam stroomt. Dit merk je eigenlijk niet meer, omdat je er mee geboren bent. Maar, probeer dat gevoel toch op te merken. Als je weet waar het zit, is het makkelijker om te bepalen wat je ermee doet. Doe het zelfde als wat je net deed toen je mij aanviel; laat je volt stijgen. En ga zo door. Blijf erbij met je gedachten, laat je instinct je niet leiden.' Force deed wat Amore hem zei. Hij sloot als eerst zijn ogen. Daarna probeerde hij het punt te vinden waar zijn bliksem stroomde. Het duurde even maar uiteindelijk voelde hij de bliksem bij zijn wangen en in de buurt van de staart. De plekken die je vaak gebruikte voor een aanval. Force zou vast wel zijn bliksem bewaren op meerdere pekken maar hij merkte het hier omdat daar het meeste bliksem zat. Nu moest hij proberen zijn bliksem niveau te verhogen. Hij mocht het niet laten ontsnappen door zijn staart, dus daar moest hij het blokkeren. Dit lukte hem. Hierna begon zijn volt niveau langzaam te stijgen. Dit ging een tijdje door. Nu moest hij proberen er mee aan te vallen. Toch? Dat zou wel het mee logische zijn of proberen te bewegen met het volt in zijn lichaam, dat leek ook logisch. Voorzichtig zette hij een stap vooruit, nog steeds oplettend op zijn volt. Deze bleef op dezelfde plaats en op de zelfde niveau. Nu zou hij iets moeilijker doen, zijn ogen openen. Als hij zijn ogen zou openen zou er meer kans zijn dat hij zou stoppen met het concentreren op zijn volt. Dus er was meer kans dat dat mis ging. Voorzichtig opende hij zijn ene oog. Gelukkig, het ging nog niet mis. Snel opende hij ook zijn andere ogen. Dat was raar, waarom ging het niet mis? ''Vol-'' Hij was nog niet eens klaar met zijn eerste woord toen er vonkjes verschenen bij zijn staart. Net als de keer daarvoor schoot er een grote lading volt vanuit zijn staart naar buiten en weer deed het pijn. ''Aww!'' riep hij weer pijnlijk uit. Weer greep hij zijn staart beet die dit keer raar genoeg een lichte bruine laagje had. ''Volgens mij heb ik mijn eigen staart bijna geroosterd..'' Hij keek droogjes naar zijn staart.. ''Volgens mij snap ik wel hoe het moet, het is nu alleen een kwestie van oefenen..'' Nog steeds wreef hij over zijn staart. ''Over iets anders, hoe gaat het met Pucca, Senna en Evora?'' Met een glimlach keek hij Amore aan. Hij had de drie kinderen lang niet gezien.

Kalm keek Amore toe hoe Force zijn ogen sloot. Toen hij wat later één oog opende, fronste Amore. Misschien was hij nog te jong. Hij opende zijn andere oog. ‘Vol-’ zei hij, maar hij kon het niet afmaken. Amore zag hoe de volt zijn lichaam verliet en ze grinnikte zacht. Vervolgens richtte ze haar blik op de grond. ‘Volgens mij heb ik mijn eigen staart bijna geroosterd,’ zei Force. Amore grijnsde licht. ‘Volgens mij snap ik wel hoe het moet, het is nu alleen een kwestie van oefenen..’ zei hij toen. ‘Over iets anders, hoe gaat het met Pucca, Senna en Evora?’ vroeg hij. Amore beet op haar lip. “Nee. Laat maar. Je bent er denk ik nog te jong voor. Ik had je dit nooit moeten laten doen,” zei ze toen. Ze dacht terug aan haar eigen.. Ervaringen. Zij had vroeger al veel problemen met haar volt. Het schoot altijd al omhoog. Het kon best zijn dat het pijn deed, maar.. Daar was ze aan gewend geraakt. Haar volt had levels bereikt waarop een voltexplosie misschien mogelijk zou zijn. Het was zelfs één keer gebeurd. Bij Force.. Force kon het nog niet. Hij was er nog te jong voor. Secret was anders. Bij haar.. Zij had een heel ander systeem. Force zou nog even moeten wachten. “Ik denk dat je het maar tot een bepaald level moet proberen,” zei ze toen. “En.. Over je zusjes,” zei ze toen. “Ik heb Senna al te lang niet gezien,” zei ze zacht. “Het Chiave-gebied is groot, dus ik ga het nog één keer helemaal uitkammen, maar.. Ik weet het niet.. Ik begin een vreemd gevoel te krijgen,” gaf ze eerlijk toe. Hierover wilde ze Riolu nog spreken. Misschien kon hij te weten komen waar Senna was, via zijn aura. Amore slaakte een diepe zucht en keek Force aan. “Als je niet mee wil doen aan de oorlog, zal ik het je niet verplichten,” zei ze zacht. Eerlijk gezegd wilde ze niet echt meer dat hij mee deed, maar toch ook weer wel. Ze wilde dat hij kon zien hoe het leven echt in elkaar zat. Het was geen rozengeur en maneschijn. Ze wilde dat hij zag hoe het eraan toe kon gaan tussen de twee groepen. Maar, ze wilde niet dat hem wat zou gebeuren. Ze zou de keuze aan hem over laten; als hij mee wilde doen, zou ze gewoon extra veel op moeten letten.

'En.. Over je zusjes,' zei Amore. 'Ik heb Senna al te lang niet gezien. Het Chiave-gebied is groot, dus ik ga het nog één keer helemaal uitkammen, maar.. Ik weet het niet.. Ik begin een vreemd gevoel te krijgen. Als je niet mee wil doen aan de oorlog, zal ik het je niet verplichten,' zei ze zacht. Even fronsde Force. Het was niet goed dat Senna vermist was. De Chiave bied was inderdaad groot, maar er zou ook kans zijn dat ze de Chiave gebied had verlaten om rond te kijken. Dit had ze eens eerder gedaan, ze rende gewoon uit de grot. We was het raar dat ze dan nu nog niet was terug gekomen. Ze was al oud en slim genoeg om te weten waar haar huis was en wanneer ze terug naar huis moest. ''Ik wil mee vechten..'' Kort keek hij zijn moeder aan. ''Maar er is een ding dat ik niet wil.. Ik wil niet dat jij in mijn gevecht komt.'' Hij bleef Amore aankijken maar wachtte niet op een reactie. ''Het is niet handig als je midden in je gevecht de hele tijd naar mij kijkt, dat lijd jou alleen maar af en in de tijd dat jij naar mij komt kan jou tegenstander weer wat genezen.'' Een glimlach verscheen op zijn gezicht. ''En over dat trainen, natuurlijk hou ik het wel vol totdat ik het kan, ik geef niet op na twee keer,'' zei hij nu. Hij twijfelde zelf nog of hij het zou halen voor de oorlog, de oorlog zou al snel komen. Als hij het niet kende voor de oorlog zou hij het er niet in gebruiken. Anders waren er alleen maar risico's.

~ Best flut.. ~

‘Ik wil mee vechten,’ zei Force. Die vier woorden zorgden ervoor dat het hart van Amore een slag over sloeg en ze haar diepzwarte ogen op de grond richtte. ‘Maar er is een ding dat ik niet wil.. Ik wil niet dat jij in mijn gevecht komt,’ zei hij. Wat? Amore onderdrukte een grom. ‘Het is niet handig als je midden in je gevecht de hele tijd naar mij kijkt, dat lijd jou alleen maar af en in de tijd dat jij naar mij komt kan jou tegenstander weer wat genezen,’ zei hij. ‘En over dat trainen, natuurlijk hou ik het wel vol totdat ik het kan, ik geef niet op na twee keer,’ zei hij toen. Amore schudde haar kop wild heen en weer. Vervolgens keek ze hem met een frons aan. “Wat denk je nou?!” riep ze uit en ze haalde diep adem. “Je denkt toch niet dat ik jou ook maar één moment uit het oog kan verliezen in een oorlog?” vroeg ze toen, haar stem heel zacht. “Het is mijn plicht als moeder om ervoor te zorgen dat je het haalt. Het maakt me niet uit hoe. Het maakt me niks uit als dat ervoor zorgt dat ík gewond raak,” zei ze toen. “Je bent niet de enige. Ik moet op meer Pokémon letten. Riolu, en.. Eigenlijk iedereen. Dat is mijn taak. Voor jou als moeder. Voor Riolu als Partner. En.. Voor de rest.. Als hun leidster,” zei Amore toen. Ze slaakte een diepe zucht. Ze was nog jong, maar ze had het gevoel dat ze een heel stuk ouder was. Misschien omdat ze zo veel had meegemaakt. Maar, dat was juist goed. Ze had de energie nog van een Pokémon van haar leeftijd, maar ze had al veel meer ervaring dan een ‘normale’ Pokémon van haar leeftijd. Ze haalde even diep adem. “Als je mee doet aan de oorlog, kan je niet van mij verwachten dat ik dat risico neem,” zei ze zacht. “Dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen,” zei ze toen. Haar diepzwarte ogen stonden gericht op Force, doorboorden zijn blik. Hij moest het nu wel begrijpen. Ze kón hem niet uit het oog verliezen op zo’n moment.

'Dat denk je nou?!' riep Amore uit. 'Je denkt toch niet dat ik jou ook maar één moment uit het oog kan verliezen in een oorlog? Het is mijn plicht als moeder om ervoor te zorgen dat je het haalt. Het maakt me niet uit hoe. Het maakt me niks uit als dat ervoor zorgt dat ík gewond raak,' zei ze toen. 'Je bent niet de enige. Ik moet op meer Pokémon letten. Riolu, en.. Eigenlijk iedereen. Dat is mijn taak. Voor jou als moeder. Voor Riolu als Partner. En.. Voor de rest.. Als hun leidster,' zei Amore toen. Force knikte kort. Hij vond nog steeds dat ze niet in het gesprek moest inspringen, alleen als het echt nodig zou zijn, maar hij kon haar niet tegenspreken omdat ze beide zijn leider en moeder was. 'Als je mee doet aan de oorlog, kan je niet van mij verwachten dat ik dat risico neem. Dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen.' Force wende zijn blik van Amore af. Nu keek hij naar de grond. ''Het zal moeilijk zijn om tegen Guerra te vechten..'' Zijn blik bleef gericht op de grond. Wat moest hij verwachtte van de Guerra? Hij had nooit echt gevochten tegen een lid, op Secret na. Secret beheerste haar Volt explosie nog niet zodat ze bij het begin gelijk liepen, maar toen ze de volt explosie afvuurde vloog hij tegen de muur aan. Als Shiny niet de grot in was gekomen zou had hij nooit kunnen ontsnappen. Ook had hij eens tegen Houndoom gevochten, als je het vechten wou noemen. Houndoom wist natuurlijk gelijk dat hij de zoon van Amore was en wilde hem meenemen wat Force niet wou. Het lukte Houndoom om Force mee te krijgen in één aanval. Al was de Houndoom toen wel rond de 80x ouder dan hem. Hij was net 3 maanden oud en zei was rond de 20 jaar oud, misschien iets ouder en misschien wat jonger. Als ze nu opnieuw zouden vechten kwam er waarschijnlijk niet zo veel verschil. Ze was en bleef sterker.

Amore sloeg haar ogen neer. De woorden die ze net had uitgesproken hadden haar aan het denken gezet. ‘Je bent niet de enige. Ik moet op meer Pokémon letten. Riolu, en.. Eigenlijk iedereen. Dat is mijn taak. Voor jou als moeder. Voor Riolu als Partner. En.. Voor de rest.. Als hun leidster,’ had ze gezegd. Ze wist maar al te goed dat dit waar was, dat ze een grote verantwoordelijkheid had. Maar.. Kon ze die verantwoordelijkheid wel aan?
Achi was dood, wist Amore. Hij was een sterke Pokémon geweest. Ze had hem echter niet al te goed gekend. Maar, zij kende eigenlijk maar zeer weinig Pokémon persoonlijk. De leden en sommige ex-leden wist ze te herkennen, maar meer dan hun naam wist ze meestal niet. Ze kenden haar ook niet persoonlijk. Ze slaakte opnieuw een zucht. Achi zouden ze deze oorlog missen. En.. alle komende gevechten. Hij zou hoogstwaarschijnlijk niet uit de dood opstaan, zoals haar moeder had gedaan. Dan had je nog Shadow, die waarschijnlijk niet mee zou vechten in verband met een niet al te goede conditie. Ze zouden twee van hun sterkste leden moeten missen. Zou dit lukken? Ze mocht hen niet teleurstellen! Amore balde haar vuist en keek Force aan. “Trainen,” zei ze.

Amore liep weg, naar een plekje net wat verderop. Ze moest klaar zijn voor alles. Ze haalde even diep adem. Haar snelheid was geen probleem; er zouden maar weinig in de Guerra zitten die daaraan konden tippen. Met haar elektrische aanvallen kon ze de Noctowl en de Golduck wel in bedwang houden, maar Akira zou moeilijker gaan.
Ze sloot haar ogen en liet zichzelf op vier poten vallen, waardoor ze het zand tussen haar vingers voelde kriebelen. Ze zette zich af en begon te rennen. Een laag volt verscheen om haar heen, maar haar snelheid was indrukwekkender. Pas op het laatste moment kleurde de volt rood, sprong ze de lucht in en raakte ze een steen met haar ijzerstaart, waar ook nog eens een laag volt omheen zat. De steen knalde in vele stukken uit elkaar en de stukken landden op de grond. Ze sloot haar ogen. Dit was nog lang niet goed genoeg.
Een zacht gegrom kwam omhoog vanuit haar borstkas. Ze zette zich weer op twee voeten en haalde diep adem. Haar ogen kleurden weer rood en gaven licht. Ze voelde hoe de volt door haar lichaam stroomde en grijnsde licht. Het bereikte een steeds hoger level, tot het hoog genoeg was voor haar. Ze grijnsde licht. Ze kende een volt tackle, en wist dus ook hoe ze de volt buiten haar lichaam moest krijgen, maar het bij zich moest houden. Wat kon ze hiermee doen?
Ze richtte haar blik op de grond. Ze ging op vier poten staan. Een laag volt ontstond rondom haar en ze grijnsde licht. Het brak echter na een korte tijd alweer. Ze kon het niet lang volhouden, dus.. Wat moest ze ermee? Misschien kon het als een soort verdediging dienen. De elektriciteit zou sommige aanvallen tegen moeten houden, toch? Ja, dat moest wel. Of.. Uit haar wangen begonnen langzaamaan steeds meer schokken te komen en ze vuurde een bliksemstraal af, de lucht in. Alle volt die om haar lichaam had gezeten was meegegaan in deze aanval, en had het dus een soort extra power gegeven. “Stoer,” zei ze zacht. Maar, dit was nog niks. Een soort Shield kon je op vele manieren maken met je aanvallen, en dit was zeker geen onverslaanbaar schild. En dat van die elektrische aanval.. Kon soms handig zijn, maar het kostte teveel tijd.
Amore sloeg haar ogen neer. Was het echt zo moeilijk om met een fatsoenlijk idee te komen? Ach.. Ze had al genoeg aan de kracht die haar elektrische aanvallen bezaten. Bovendien..
Dat ze de groep leidde bracht niet alleen verantwoordelijkheid met zich mee. Ze stond er niet alleen voor. Ze waren met z’n allen. En, dat was iets wat heel veel voor haar betekende.

~Laatheid..~

"Kom nouj!" De Pichu hield halt, zette zich op twee pootjes en wenkte naar haar vader dat deze moest komen. Het kwam niet vaak voor dat hij trager was dan haar, maar met een baby Ho-oh in zijn arm en Evora aan haar handje vasthoudend kwam hij niet echt snel vooruit. In het begin had Pucca het niet zo erg gevonden - ze stopte wel om de zoveel tijd om op ze te wachten - maar de eerst harde grond onder haar kleine gele pootjes was nu vervloeid tot zacht zand, wat betekende dat ze het Shelp Beach naderde. En op het Shelp Beach waren Amore, Senna en Force.
Een grote bliksemflits trok Pucca's aandacht. Ze draaide haar kop een kwartslag en keek met vol bewondering toe naar de enorme hoeveelheid volt die de lucht in werd geschoten. Dat moest wel haar moeder zijn! "Mama!" riep Pucca vrolijk en ze begon weer te rennen, Riolu, Dustfire en Senna achter zich latend. Die zouden haar vast niet kwijt raken, ze gingen immers dezelfde kant op.
Hoe verder Pucca het strand op rende, des te zwaarder dit ging. Het zand was zo zacht dat ze soms tot haar borst wegzakte. Daarom moest ze soms rare sprongen maken, wilde ze niet al teveel zand in haar gezichtje krijgen. "Mama, mama, mama," herhaalde ze enthousiast terwijl de silhouette van haar moeder in het zicht verscheen. Ze zette zich af en sprong toen blij tegen haar op, alsof ze de Pikachu in geen jaren meer gezien had. Een vrolijk geluidje ontsnapte uit haar mond en ze drukte zich stevig tegen haar moeder aan, giechelend omdat de kleine schokjes die van haar lichaam af kwamen nogal kietelde.

Een vaag gevoel drong haar plots binnen, terwijl de Pikachu met de pikzwarte ogen naar het water keek. Het was het gevoel dat er iets niet ging zoals het hoorde te gaan. Dat er iets mis ging. Of.. Zou gaan. Ze balde haar vuist. Vervolgens ging ze opnieuw op vier poten staan. Haar oren gingen zacht heen en weer, terwijl ze zich in wilde zetten voor een volgende aanval.
Toen drong een geluid haar oren binnen. Ze ging weer op twee poten staan en sloot haar ogen. Opnieuw gingen haar oren zacht heen en weer. Getrippel. Het geluid van voetstapjes. Een klein wezen met twee voeten. Ergens was er het gevoel dat ze dit ritme kende. Maar, doordat het net wat anders was door het zand, kon ze het niet plaatsen. Ze hoorde vaag, ergens redelijk ver weg, een redelijk bekende stem, maar het geluid van de wind zorgde ervoor dat het onherkenbaar gemaakt werd. De voetstappen kwamen dichterbij, dus Amore opende haar ogen. Een klein wezen kwam dichterbij. Amore herkende die grote oren uit duizenden. Pucca! Ze scheen gelijk te hebben. ‘Mama, mama, mama!’ riep haar dochtertje. Amore hield haar armen alvast open, zodat toen de kleine Pichu op haar af sprong, ze haar op kon tillen en in haar armen kon slaan. Amore liep, met Pucca nog altijd vast, naar een steen toe en zette haar hierop, zodat ze niet opnieuw door het zand heen zou zakken. Net had ze flink moeite gehad om erdoorheen te komen, was Amore opgevallen.
Het duurde even voor Amore zich weer wat herinnerde. Pucca hoorde hier niet te zijn. Met een snelle blik keek Amore om zich heen. “Waar zijn je zusjes? Waar is Riolu?” vroeg ze zacht. Haar zorgen van net waren verdwenen, hadden plaatsgemaakt voor andere zorgen. Waar waren Senna en Evora? Waar was Riolu? Waarom was Pucca hier? Amore slaakte een diepe zucht en keek Force even aan, maar richtte haar blik toen weer op haar dochter. Ze zou geduldig wachten op een antwoord. Dat moest niet zo moeilijk zijn, toch?

Slechte post ~

De kleine muis werd op een steen gezet, veel beter dan dat zachte zand. Met een vermakelijk grijnsje op haar gezicht ging ze zitten en stak ze, zoals bijna altijd, haar duim in haar mond. 'Waar zijn je zusjes? Waar is Riolu?' vroeg haar moeder, ietwat ongerust. Het duurde even voordat de wind de woorden naar haar grote oren had kunnen blazen en ze ze ook daadwerkelijk had begrepen. Maar, zodra ze zich realiseerde wat mama vroeg, stak ze haar handje richting de duinen. "Pwapwa kwom ewaan." Wat ze zei was onduidelijk omdat haar tong niet de juiste woorden kon vormen door de in de weg liggende duim. Pucca had echter niet de motivatie gekregen om die weer uit haar mondje te halen. Ze verwachtte wel dat haar moeder haar zou begrijpen. Haar mondhoeken vormde zich tot een grijns en ze zwaaide even naar haar grote boer, niet de zin hebbend om weer door het zand te rennen en hem te knuffelen. Vervolgens richtte ze haar groene ogen weer naar haar moeder en lachtte ze zoals alleen een baby-Pokémon dat kon doen.

Pucca werd steeds ongeduldiger, te horen aan haar opdringerige woorden. Riolu grijnsde en wilde net zeggen dat hij eraan kwam, toen er plots een enorme lading volt zijn aandacht wekte. Er was maar één Pikachu die dit kon, Amore. Terwijl de grijns nog altijd zijn gemaskerde gezicht sierde, verzette hij Dustfire zodat die wat beter op zijn arm lag. "Dat grote licht was de mama van Senna, Evora en Pucca," zei hij, om ervoor te zorgen dat de kleintjes er niet bang van zouden worden. "Daar gaan we naar toe." Zijn blik viel op het plekje omgewoelde zand waar nog geen 5 seconden geleden Pucca op had gestaan. Riolu fronste. "En, zo te zien is Pucca er al naar toe," vervolgde hij grinnikend. Het was niet erg, hij wist waar Pucca heen was.

Tegen de tijd dat hij aankwam had Pucca Amore al lang al bereikt. Ze was op een steen gezet en had, zoals gewoonlijk, haar duim in haar mond en een grote grijns op haar kop. Met een glimlach zette Riolu Dustfire er voorzichtig naast, gaf hij even een begroetend knikje naar Force en drukte hij toen zachtjes een kus op Amore's wang. Een naar gevoel bekroop hem en snel liet hij zijn rode ogen over het strand glijden. Bezorgd rechtte hij zijn rug. "Waar is Senna?"

Haar voetstappen klonken nauwelijks, terwijl ze zich voortbewoog door het gebied genaamd PokéRPG. Een lange tijd was ze weggeweest, had ze uitgevonden hoe alles nou precies zat. Ze had haar psychische krachten beter onder controle gekregen. Haar toekomstbeeld was weer hersteld, en haar telepathische krachten had ze ook onder controle. Zij was de enige buitenstaander die wist hoe ze het gebied van de Chiave binnen kon dringen. Ze rende over het zand van de Shelp Beach, wat aan de rand van het Chiave Gebied, de Kleine Vallei, lag. Na een tijd bleef ze stil staan. Ze zag de Pokémon verderop niet, maar voelde hun aanwezigheid. Die van Amore’s kinderen. Ze wist er alles al van. Amore, die nog altijd leefde. En Riolu, haar partner en medeleider van de Chiave. Voorzichtig sloot ze haar ogen en luisterde mee.
‘Waar is Senna?’ hoorde ze Riolu vragen. “Senna?” klonk Amore’s stem. Ook al zag Music hen niet, ze wist dat Amore zoekend om zich heen keek. “Ik dacht dat Senna bij jou was,” klonk diezelfde stem van de Pikachu toen. Music voelde de emoties binnen in de Pikachu veranderen. Bezorgd, bang. Een lichte grijns verscheen op haar kop. Dit was hét moment voor haar om op te treden. Eindelijk zou alles wat ze de afgelopen tijd onderzocht en bijgehouden had van pas komen.
Een zachte windvlaag liet het zand en haar cape opwaaien, maar ze lette er niet op. Ze hield haar ogen gesloten, waardoor het niet zichtbaar was dat haar ogen blauw begonnen te gloeien. “Riolu,” zei ze. Niet hardop, nee. Telepathisch. Enkel Riolu zou haar woorden horen. De rest zou niks vreemds merken. “Je dochter is ontvoerd door de Guerra,” zei ze toen. Ze grijnsde licht, ook al kon Riolu niet zien. “Kijk niet om je heen; mij zul je niet zien. Bovendien ken je me niet. Ik ben hier alleen om je dit te vertellen,” zei ze toen, waarna ze even stil was. “Ik wil dat je over vier dagen in Groudon’s Canyon bent, met alle leden van je groep die mee zullen doen aan de oorlog. De Guerra zal ook komen. De oorlog zal beginnen,” zei ze toen, waarna opnieuw een valse grijns op haar gezicht kwam. “Ik hoop dat je komt. Anders zal er niets overblijven van je dochter,” zei Music nog, voor ze zich omdraaide en met langzame passen wegliep. Meer had ze hier niet te zoeken. Riolu had haar woorden gehoord. De oorlog zou spoedig beginnen.

'Trainen,' zei Amore opeens. De Pikachu had zich omgedraaid en weggelopen naar een plekje iets verderop. ''Dan zal ik ook maar eens trainen.'' Hij richtte zijn blik weer op zijn staart. Hij moest oefenen, oefenen om zijn volt hoger te krijgen. Hij sloot zijn ogen, hij hoorde de aanvallen die Amore afvuurde en de ruisende wind. Daar moest hij niet op letten! Hij probeerde het geluid te negeren om door te gaan met consenteren. Kleine bliksem vonkjes verschenen bij de wangen van de Pikachu.
'Mama, mama, mama,' hoorde Force precies op het moment dat hij wou beginnen. Hij opende zijn ogen en keek verbaasd naar een kleine Pichu die op Amore afsprong. Al snel herkende hij de kleine Pichu met groene gekleurde oogjes, het was Pucca, maar nu was de vraag; wat deed Pucca helemaal alleen op het strand? Het kon geen kwaad, ze pas nu al één maand oud en had de recht om het gebied te verkennen. Het gebied was niet al te gevaarlijk, er waren geen niet Chiave leden dus ze kon niet aangevallen worden. Het enige wat er kon gebeuren was dat ze zou struikelen, ergens tegen aan zou komen of ergens in vallen en dat kon niet al te veel pijn doen. 'Waar zijn je zusjes? Waar is Riolu?' vroeg Amore nadat ze de Pichu op een steen had gezet. 'Pwapwa kwom ewaan.' Het duurde even voordat Force het snapte. De verandering was niet al te groot, ze zette er alleen maar w's tussen. Nog met de vinger in haar mond keek Pucca Force aan en zwaaide met haar vrije hand. Force glimlachte droogjes en zwaaide terug.
Al snel kwam er een andere Pokémon bij staan, deze had nog twee kleine Pokémon bij zich. Riolu, Evora(?) en Dustfire. Hij knikte even naar Riolu ter begroeting maar keek al snel weer naar Dustfire. ''Hmm..'' mompelde hij droogjes. Was dat geen Ho-oh? Hij had vele verhalen gehoord over de Ho-oh van Pokerpg, al was die dood. Maar als Dustfire al dood was, wie was deze Ho-oh dan? Hadden Silberbreeze en Dustfire nog een Ei gelegd voordat Dustfire was dood gegaan? Dat was heel onlogisch, Dustfire was nu al bijna een jaar dood en waarom zou het zo lang duren voordat zo'n Ei uitkwam? Even keek hij naar Riolu, waarom was de Ho-oh eigenlijk bij hem? ''Eh.. Wie is dat?'' Hij keek Riolu aan terwijl hij Dustfire aanwees..

Met haar duim nog altijd in haar mond keek Pucca toe hoe Dustfire naast haar op de steen werd neergelgd en hoe haar ouders uiteindelijk over Senna begonnen te praten. Veel snapte ze er niet van. Volgens mij kwam het erop neer dat ze weg was. Dit was niet erg toch? Senna was wel eens vaker weg.
Pucca besloot zich op iets anders te richten, vandaar dat ze haar koppie omdraaide en Dustfire vrolijk toelachte. Ze mocht die gekleurde vogel wel, zoals ze eigenlijk iedereen wel mocht. Maar, Dustfire had toch iets speciaals, iets.. ja, wat eigenlijk? Misschien lag het aan het feit dat haar vader de Ho-oh ook graag mocht. En ze was gewoon lief. Pucca lachte en gaf Dustfire toen een aai over haar mooie veren, met haar vrije hand uiteraard.
'Eh.. Wie is dat?' klonk Force's stem. Een vraag die Pucca wel kon beantwoorden. De vraag was dan wel duidelijk voor haar vader bedoeld, maar die leek op dit moment bezig te zijn. Pucca haalde haar duim uit haar mond, waardoor er even een soort 'plop' geluidje ontstond, en zette toen een grote grijns op haar kop. "Dit is Dustfaaie," zei ze, zich niet realiserend dat ze de naam anders uitsprak dan dat ze de vorige keer had gedaan. "Ze is heel liewf!" Vrolijk sloeg ze haar gele armpjes om haar heen, waarna ze haar weer los liet en Force met een brede grijns aankeek.

'Ik dacht dat Senna bij jou was.' De rode ogen op Riolu's gezicht namen een grotere vorm aan. Bezorgd schudde hij zijn kop. "Ze was er al niet voordat ik Dustfire ging halen, ik dacht juist dat ze met jou en Force was meegegaan," sprak hij haastig, terwijl hij erop probeerde te letten niet over zijn woorden te struikelen. Kalm blijven, Senna was er al eens eerder in haar eentje op uit gegaan.. Een zachte windvlaag zorgde ervoor dat er een rilling over zijn rug gleed. Of lag dit niet aan de wind? 'Riolu.' Hij verstijfde. 'Je dochter is ontvoerd door de Guerra.' De woorden vielen bij hem neer als een steen in het water. Nee.
'Kijk niet om je heen; mij zul je niet zien. Bovendien ken je me niet. Ik ben hier alleen om je dit te vertellen,' echode het door zijn kop. Van woede begon de Riolu te trillen. 'Ik wil dat je over vier dagen in Groudon’s Canyon bent, met alle leden van je groep die mee zullen doen aan de oorlog. De Guerra zal ook komen. De oorlog zal beginnen.' Hij sloot zijn ogen, proberend de woorden goed in zijn kop te prenten en ze niet door zijn eigen frustratie te laten vervaren. 'Ik hoop dat je komt. Anders zal er niets overblijven van je dochter.' Met deze woorden verdween de stem. Riolu bleef staan, als verstijfd.

Waarom? Waarom Senna? Waarom zijn onschuldige dochter? Riolu wist het wel en hij had het ook aan moeten zien komen. Het was typerend zo'n vieze zielige streek van de Guerra. Op dit moment kon hij ze wel de vreselijkste dingen aandoen. Ze laten merken wat er zou gebeuren als iemand zijn dochters wat aandeed.
Riolu ademde diep in, hij moest rustig blijven. Zijn zelfbeheersing verliezen was wel het laatste wat hij moest doen, dit haalde zijn dochter niet terug. Langzaam opende hij zijn ogen. Zijn rode ogen, waar woede, maar bovenal bezorgdheid in te zien was. "Amore," zei hij zacht. Zijn keel was gortdroog, alsof deze protesteerde tegen de woorden die hij wilde uitspreken. "De Guerra heeft haar, ze.. ze willen een oorlog. Groudon's Canyon, over vier dagen." Hij keek haar aan met een blik die op oneindig stond, maar Amore zou het begrijpen. Alles, maar dan ook echt alles, had hij ervoor over om zijn dochter terug te krijgen.

‘Pwapwa kom ewaan,’ had Pucca gezegd. Amore had enkel geknikt. Ja, dat was logisch. Toen Riolu aankwam, zag Amore Evora ook. Ze grijnsde licht. Het duurde even voor ze zich wat bedacht. Waar was Senna? Riolu stelde de vraag die ze zichzelf net gesteld had. “Senna?” vroeg Amore zacht. Ze keek even om zich heen. “Ik dacht dat ze bij jou was,” zei ze toen. Ze fronste, onderdrukte de gevoelens die ze had. ‘Ze was er al niet voordat ik Dustfire ging halen, ik dacht juist dat ze met jou en Force was meegegaan,’ zei hij. Toen werd zijn blik wazig, maar Amore probeerde hem niet te storen, ook al was ze nieuwsgierig naar wat er in zijn hoofd omging. Ze hoorde hoe Pucca zei dat de Ho-Oh, die Amore nog niet eens opgemerkt had, Dustfaaie, Dustfire, was. Amore had dat al verwacht. Een andere Ho-Oh kende ze niet, namelijk. Plots klonk Riolu’s stem weer. ‘Amore,’ zei hij zacht.. ‘De Guerra heeft haar, ze.. ze willen een oorlog. Groudon's Canyon, over vier dagen,’ zei hij toen. Amore’s ogen werden groot, maar ze zweeg een tijdje. Toen ze haar mond opende om wat te zeggen, klonk haar stem neutraal. Ze kon niet hysterisch worden met drie van haar kinderen erbij. “Dan zullen we daar zijn. Over vier dagen,” zei ze. “Ik zal zorgen dat iemand op jullie twee past,” zei ze zacht tegen Evora en Pucca. Ze wist al wie. Shadow. Die kon toch niet meedoen aan de oorlog, en Amore zou haar kinderen aan niemand anders liever toevertrouwen dan aan Shadow. Tante Shadow. Ze haalde even diep adem. Shadow was geen echte familie van haar. Maar, toch vond ze zoiets wel leuk. Zelf zag ze Shadow nog altijd als familie, en het zou niet erg zijn als haar kinderen dat ook deden. Ze sloot haar ogen en dacht aan Senna. “We zullen haar daar weg krijgen en de oorlog winnen. In één keer,” zei Amore. “Het gaat lukken.” Ze keek even naar Force en haalde diep adem. Force en Riolu. Ze zou de zorgen over Senna tijdens de oorlog toch echt even weg moeten duwen, wilde ze hen twee kunnen beschermen. Maar.. Het zou goed komen. Ze zou ervoor zorgen dat niemand aan haar kant zou sterven. Niemand.

Slecht. Weet niks. ~

'Dit is Dustfaaie,' zei de Pichu. 'Ze is heel liewf!' zei de Pichu daarna. Force keek de vogel aan. Dus het was Dustfire, maar die was dood.. Nu hij er aan dacht, dit was niet de eerste Pokémon die uit zijn dood opstond. Tora, zijn 'oma', was ook eens uit de dood opgestaan. Toen dacht hij nog dat het zijn echte oma was, maar het rare was dat Tora op haar oude leeftijd was opgestaan en zover Force weet ook met haar oude gedachten. Hij had gehoord dat Dustfire groot was, en dat was deze Ho-oh niet. ''Dus dit is Dustfire..'' mompelde hij nogsteeds naar de Ho-oh kijkend. Hij liep met rustige passen naar beide Pucca en Dustfire. ''Ik ben Force,'' stelde hij zich voor. Hij keek de Pichu even aan en aaide deze over haar hoofd. ''Ik ben Pucca, Senna en Evora hun stief halfbroer,'' zei hij snel daarna.

'Amore,' zei Riolu zacht. Hij keek de Riolu even aan maar richtte zijn blik al snel weer op de Ho-oh en Pichu. 'De Guerra heeft haar, ze.. ze willen een oorlog. Groudon's Canyon, over vier dagen.' Geschrokken keek Force weer op. Wat zouden ze doen? Ze hadden al een lange tijd getraind om te vechten en iedereen wist al dat de oorlog aan zou komen dus dat was niet het probleem, maar wat als de Guerra Senna niet zou terug geven, zelfs al wonnen ze? Dat ze het zouden gebruiken om, als ze verloren, om Chiave te laten ophouden met vechten. 'Dan zullen we daar zijn. Over vier dagen. Ik zal zorgen dat iemand op jullie twee past.' Force keek Amore aan, ze had gelijk. Ze hadden geen andere keus. ''Zal ik het de andere Chiave leden melden of moet ik gaan trainen?'' vroeg hij voorzichtig, de vraag was op beide Riolu en Amore gericht.

Stief = Aangehuwd, half = met één dezelfde ouder. x