Tranen vielen in het water en nam de rivier met zich mee. Riolu voelde zich leeg, leeg alsof hij op de bodem van een meer lag. Zijn hart voelde koud en zijn gedachtes bevonden zich steeds maar bij één persoon. Amore.. waarom toch? Verdrietig legde hij zijn gezicht in zijn handen. Ze had hem verlaten, voorgoed. Riolu voelde zich alleen. Nooit had hij gedacht dat je je zo eenzaam kon voelen, ook al had je nog zoveel vrienden. De enige persoon waar hij zijn hele leven mee wilde delen, waar hij zoveel van hield, wou niet meer met hem verder. Riolu tilde zijn kop weer op en staarde als verdoofd naar het voorbij stromende water. Zijn wangen waren nat van de tranen en zijn lichaam trilde. Het was een nachtmerrie, alles was één grote nachtmerrie. Van frustratie vuurde hij een Aura sphere af die met een hoop kabaal het water in plenste. De rivier leek kwaad terug te reageren en Riolu werd overspoeld door een opspattende golf. Zeiknat bleef hij zitten, rillend van de kou, het kon hem allemaal niks meer schelen.

Een gedaante sprong tussen de bomen door. Waar ze heen ging wist ze niet, dat wist ze vaak niet. Misschien ging ze bij iemand spioneren. Ondanks haar snelle bewegingen waren er meerdere Pokémon die haar zagen. Het maakte niet uit; ze was toch niet op een missie. Een spetterend geluid zorgde dat ze haar aandacht niet meer op het springen richtte. Ze landde in een boom, tussen de bladeren, maar zag al snel dat het niet nodig was. Riolu zat bij het water. Met een soepele beweging liet Blue zich uit de boom glijden en landde ze met een plofje op de grond. Riolu was nat, en trilde. Hij zag er niet vrolijk uit. "Riolu," zei Blue, met een vragende ondertoon. Ze hoefde niet te weten wat er was gebeurd, als Riolu maar niet zo verdrietig was. Langzaam stapte ze in zijn richting en ging ze naast hem zitten. Haar rode ogen keken hem bezorgd aan. "Je bent nat," merkte ze op. Ze wilde hem drogen, maar.. hoe? Ze beet op haar lip en bleef verder zwijgen. Want wat zou ze moeten zeggen? Ze wist niet wat er aan de hand was en wilde Riolu zeker niet erger van streek maken.

'Riolu' weerklonk er ver op de achtergrond. Ookal stond Blue nog zo dichtbij, Riolu ving haar woorden amper op. Hij bleef maar voor verdoofd voor zich uit staren, zich constant maar één ding afvragend; waarom? Zijn hele lichaam werd koud van binnen. Tuurlijk, zijn lichaam had het koud vanwege het water en de winterwind, maar de kou die hij binnenin voelde was anders. Het voelde alsof zijn hart zich in een ijzige greep bevond, alsof dat fijne warme gevoel nooit meer zou terugkeren. Met een zucht sloeg Riolu zijn armpjes om zijn benen en legde hij zijn kop rustend op zijn knieën. Nooit meer, nooit meer zou hij het leven met een vrolijke glimlach benaderen. Zo voelde het. 'Je bent nat' hoorde hij Blue vaagjes zeggen. Rustig keek hij op en zag hij dat ze naast hem was komen zitten. Riolu's konden emoties van andere aanvoelen, dit betekende dus dat Blue op dit moment heel goed wist wat er door hem heen ging. "Tis mijn eigen schuld.." mompelde Riolu. Hij wist niet of hij het nog over het nat zijn had of over iets anders. Met zijn blauwe hand veegde hij de tranen van zijn wangen en probeerde hij te glimlachen, zonder succes. Het ging gewoon niet, een leven zonder Amore was in zijn ogen één groot zwart gat.

Blue keek bezorgd naar Riolu. Ze had flink medelijden. Als wat zij voelde was wat hij ook voelde, voelde hij zich écht slecht. Natuurlijk voelde Riolu het sterker, omdat het zijn gevoel was. Ze wilde iets troostends zeggen, maar had geen idee wat ze dan moest zeggen. Uiteindelijk zei Riolu iets. "Tis mijn eigen schuld.." zei hij. Blue zuchtte. Ze wist neit wat er gebeurd was, maar wilde Riolu toch opvrolijken. Hoe ze dat zou doen wist ze nog niet. Misschien moest Riolu spreken, en dan zou Blue luisteren. Maar ze wilde niet dat hij iets tegen zijn wil in deed. Daarom bleef ze nog maar zwijgen, tot ze wist wat ze moest doen. Het water van de rivier bracht wat takjes mee, en Blue pakte er een met haar voetje. Dat zag er vreemd uit. Ze pakte hem over in haar handje en bekeek de tak goed, waarna ze hem naar achteren gooide en nors zuchtte. "Love is like a roller coaster," zei ze plots, "At the beginning it is exciting, at the end you're sick of it." Ze zuchtte en staarde naar het water.

Riolu staarde maar voor zich uit, niet wetend wat te doen of wat te zeggen. Over Amore spreken wou hij niet, dit deed alleen maar pijn. Maar misschien moest hij het toch kwijt, misschien zou de last in zijn hart dan lichter worden. Verdwijnen zou het nooit meer, nee, hij zou Amore nooit uit zijn hart kunnen laten, hij hield van haar. 'Love is like a roller coaster, at the beginning it is exciting, at the end you're sick of it,' hoorde hij Blue plotseling zeggen. Met waterige ogen en een heel klein glimlachje keek hij op. Hij voelde haar medelijden en dat was op de één of ander manier een troostend gevoel. Het gaf hem het gevoel dat hij niet alleen was, hij had zijn vrienden nog. Blue trooste hem door er alleen maar te zijn. "H-heb jij ooit liefde gekend?" vroeg hij, nog een beetje beverig van het huilen. Blue zou vast hebben geweten dat Riolu liefdesverdriet had, anders zou ze er ook niet over begonnen zijn.

Blue sloot haar rode ogen. Ze probeerde na te denken en geen tranen te laten gaan. Soms was emoties tonen iets wat je niet moest doen. Emoties waren soms een teken van zwakte, en als spion moest je die verbergen. Riolu's stem klonk beverig toen hij haar wat vroeg. het enige wat Blue daarop kon doen was kil grinniken. "Nee," zei ze. Ze opende haar ogen een klein beetje. "Waar ik vandaan kom kan je niemand vertrouwen. Emoties als liefde moet je uitbannen. En als je dat niet doet word je gedood." Ze sloot haar ogen weer, denkend aan vroeger. Het was waar; je kon niemand vertrouwen en moest je altijd verbergen. Wie gesnapt werd op iets als liefde zou niet langer een hoofd op zijn of haar romp hebben. Behalve als je natuurlijk zeker wist dat het iemand van jou kant was. Blue zuchtte diep, en probeerde aan iets vrolijkers te denken.

'Nee, Waar ik vandaan kom kan je niemand vertrouwen. Emoties als liefde moet je uitbannen. En als je dat niet doet word je gedood'. In Riolu's ogen verscheen een medelevende blik, hij herinnerde zich de keer dat Blue haar verleden aan hem had verteld. Ze had een zwaar verleden gehad, net als hij. Nooit liefde hebben gekend.. dit leek Riolu vreselijk. Tuurlijk, hij was er kapot van dat Amore en hij niet meer samen waren, maar toch had hij fijne herinneringen aan hun relatie overgehouden. Hij had liever dat het tussen hem en Amore uit was, dan dat hij haar nooit had ontmoet en dus ook nooit de liefde had gekend.

Een Squirtle stak haar kopje boven water en keek de twee Riolu's even met een scheef gezicht aan. Vervolgens begon ze op haar ruggetje te drijven en blies ze een paar mooie bellen de lucht in. Riolu wende zijn rode ogen naar boven en keek ernaar. Het nog kleine, maar toch verwarmende zonnetje liet de bellen prachtig mooi schitteren en zorgde voor een regenboogachtige gloed. De Squirtle vond het blijkbaar ook erg mooi want ze klapte eerst in haar handjes voordat ze weer onder water verdween. Een klein glimlachje verscheen op Riolu's gezicht, verder gaan met het leven. Dat was wat hij moest doen. Hij kon niet voor eeuwig in een zwart gat leven. Hiervoor waren er nog te veel mooie dingen in het leven.

Riolu's emoties voelden kalmer aan. Dit kalmeerde Blue ook. Haar gesloten ogen openden zich een beetje toen ze een geluidje hoorde. Een Squirtle liet haar kop zien. Even later blies ze bubbels. Vrolijk klapte ze in haar pootjes. Blue voelde er iets voor om ook te klappen, maar deed het niet. Waarom zou ze? De Squirtle verdween weer, maar de bubbels bleven. Blue creëerde een kleine, blauwe bol; een Aura Sphere. Ze richtte even en vuurde hem toen op de bubbels af, die in een prachtige glitter uit elkaar spatten, samen met de Aura Sphere. Even sloot Blue haar ogen weer, om ze vervolgens razendsnel weer open te doen. Ze keek achterdochtig naar het water en stond op. Voorzichtig stapte ze de sterke stroming in. het was niet moeilijk om je evenwicht te bewaren maar toch moest je oppassen. Ze voelde iets tegen haar poot aan zwemmen en schrok een beetje. Ze wierp een grijnzende blik op Riolu. "Durf je niet?" vroeg ze voor de grap. e bukte zodat ze met haar voorpoten bij het water kon, en gooide toen wat op de toch al natte Riolu. Misschien kon een beetje spelen hem opvrolijken.

Een bekend geluid weerklonk in Riolu's oortjes en hij draaide zich om. Zijn oogjes werden groot, Blue creeërde een Aura sphere! Maar hij was toch de enige Riolu die dat kon? Tenminste, dat was wat iedereen hem had verteld. Het was eigenlijk onmogelijk voor een Riolu om Aura sphere te leren, deze aanval kon alleen Lucario. Maar Riolu had altijd gehoord dat hij een uitzondering was geweest, hij was de kroonprins van Aureon. Blue kende de aanval zo te zien ook, misschien was zei dan ook wel meer dan een gewone Riolu...
[Er begint langzaam een verhaallijn in me op te komen =3]

Riolu besloot het op dit moment maar niet te vragen, dit kwam een andere keer wel. Met een klein glimlachje keek hij toe hoe Blue het water instapte en vervolgens hem uitdaagde om er ook in te komen. Het was misschien nog winter, maar de lente kwam steeds dichterbij wat betekende dat het niet echt koud meer was. Net toen Riolu wou opstaan, werd hij nat gegooid. De kleine glimlach op zijn gezicht vormde zich al snel tot een grotere. Verder gaan met het leven, plezier maken en het verleden achter je laten.. Deze gedachte deed Riolu de figuurlijke steen in zijn hart wat verlichten. Hij zette zich af en sprong lachend naast Blue het water in.

het gespetter dat Blue hoorde betekende dat Riolu ook het water in sprong. Gelukkig, hij volgde haar voorbeeld. Breed glimlachend schopte Blue water zijn kant op. Ze lette echter niet goed op haar evenwicht en gleed uit. Voor ze kopje onder ging nam ze een grote hap lucht, zodat ze niet zou verdrinken. De rivier nam haar een stukje mee voor ze een goede steen vond om zich aan vast te houden. Naar adem happend kwam ze boven, en helemaal kledder nat natuurlijk. Ze gromde grinnikend in zichzelf, waarna ze uit het water stapte. Ze stapte langs de kant naar de plek waar Riolu was. haar glimlach was niet weg te krijgen, zelfs al was ze net gevallen. Misschien was een oefen gevecht nu ook wel leuk. Blue keek naar haar staart, die wil gloeide. Iron Tail was een aanval die ze had geleerd toen ze gevangen was. Ze keek weer naar Riolu en sprong krachtig omhoog, om vervolgens met haar gloeiende staart naar hem uit te halen.

Lachend schermde Riolu zijn handjes voor zijn gezicht zodat hij het water niet in zijn ogen kreeg. Nadat hij deze weer voor zijn ogen had weggehaald was Blue verdwenen. Vragend keek hij om zich heen, waar was ze nou? Zoekend begon hij zich een weg door de rivier te banen. Er was een manier om haar makkelijker te vinden, maar dit was veel leuker. De stroming was niet zo heel sterk, maar Riolu moest wel goed oppassen dat hij niet plotseling uitgleed. Na een korte tijd zoeken klauterde hij zich op de oever. Blue was niet in het water, dus misschien was ze stiekem op de oever gekropen. Net toen hij zich op twee poten op de grond had gevestigd en van plan was zich uit te schudden, hoorde hij iets achter zich. Met een ruk draaide hij zich om en kon hij nog net opzij springen om de wit gloeiende staart van Blue te ontwijken. Met een brede grijns lande hij keurig op zijn pootjes en keek hij Blue uitdagend aan. Ze wou dus een oefen gevecht, nou die kon ze krijgen ook. Riolu zette zich krachtig af en sprong omhoog. Hij vouwde zijn handjes bij elkaar en creeërde een Aura Sphere die hij uiteindelijk richting Blue afvuurde. Het was een niet al te sterke en grote Aura sphere, maar dit was dan ook een vriendelijk gevecht, waarbij het de bedoeling was lol te maken en niet elkaar pijn te doen.

Riolu ontweek Blue's staart behendig en viel aan met dezelfde blauwe bol als zij op de bellen had afgevuurd. Ze landde op haar poten en draaide zich vlug om. Blue's rechterhand kreeg een bijna witte gloed. Ze concentreerde zich op het blauwe bolletje dat op haar af kwam en sloeg hem kapot, in een blauw soort glitter. De gloed om haar handje verdween en ze rechtte grijnzend haar rug. al snel hield ze haar kop weer naar beneden. Ze zette een flinke vaart in en concentreerde haar kracht op haar kop. Natuurlijk niet al haar kracht; ze wilde Riolu niet verwonden. Doordat ze haar kop naar beneden hield kon ze niet goed zien waar ze heen ging. Haar poten bewogen zich heel even razendsnel, tot ze zich herinnerde dat het alleen vriendschappelijk was. Haar poten bleven snel bewegen, maar wel aanzienlijk rustiger.

Blue had een snelle reactievermogen, dat moest Riolu toegeven. Ze wist de Aura sphere slim af te weren met een Focus slag die in prachtige blauwe glitters verdween. Vervolgens rende ze richting Riolu met een voorover gebogen kop. Ze had een behoorlijke snelheid, haar zwarte pootjes maakte amper geluid op de bodem en bewogen razendsnel. Riolu spreidde zijn armpjes en creeërde één van zijn speciale aanvallen om zich heen. Het was een protect, maar dan vele malen sterker en in een blauwe gloed, gecreeërd vanuit zijn Aura. Riolu kon echter geen normale protect en om Blue niet al te veel pijn te doen besloot hij haar een waarschuwing te geven. "Pas op Blue" zei hij, zodat ze misschien op zou kijken en de klap tegen zijn protect kon verminderen of vermijden.

De waarschuwing van Riolu verwarde Blue even. Was het afleiding of serieus? Blue besloot hem te vertrouwen en zette zich razendsnel af, om tussen de bladeren te verdwijnen. Vanaf hier kon ze Riolu zien. Hij zou haar ook kunnen zien, als hij goed keek. ze dacht goed na over welke move ze nu moest doen. Iets directs, of iets anders..? Ze had weinig tijd, omdat het gevecht toch door moest gaan. Of zou ze wachten tot Riolu haar weer aanviel? Zij had de laatste aanval uitgevoerd, maar niet afgemaakt. Tenminste, voor zover Blue zelf wist. Nu ze toch zo hoog zat was er misschien een move die ze goed kon gebruiken. Hi Jump Kick, zo kende ze de aanval. Ze stond op op de tak en zette zich af. Vanuit de lucht zag ze Riolu minder goed, omdat ze niet meer haar ogen ergens op kon richten. Ze wist alleen dat hij ergens daar beneden was. Blue hield haar voetje klaar voor de schop en begon aan de daling. Ze zakte door het bladerdak, met veel gekraak en geritsel, zodat Riolu wist dat ze er aan kwam. Dit was echter een aanval waar Blue pijn van zou krijgen als het miste. Ze vroeg zich af of Riolu dit wist, terwijl ze onder de bladeren uit kwam en nu echt op Riolu af ging.

Blue keek op en sprong toen razendsnel omhoog. Riolu stopte met zijn Aura protect en zag haar tussen het gebladerte verdwijnen. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, ze maakte goed gebruik van de omgeving. Even nam hij de gelegenheid om naar zijn voet te kijken. Maar die was volkomen genezen en zag er goed uit. Het deed alleen heel af en toe nog pijn als hij het erg zwaar belaste. Maar dit was een vriendschappelijk gevecht, dus zwaar belasten was niet nodig. Geritsel weerklonk boven hem en Riolu wende zijn roden ogen weer richting de boom. Er was duidelijk iemand in aantocht, het Blue die op hem af kwam op met een Hi Jump Kick. Riolu kon deze aanval zelf niet, maar hij wist dat het behoorlijk zeer deed als je miste. Ook viel ze met een hoge snelheid naar beneden, dus ontwijken was onmogelijk. Riolu liet de aanval raken en viel iets naar achter. Met één oog dichtgeknepen krabbelde hij weer overeind, terwijl de grijns niet van zijn gezicht was weg te slaan. "Goeie zet" zei hij vrolijk. Hij rechtte zijn rug en begon toen op de grond te stampen. De gehele aardgrond begon te trillen en er onstond een scheur in de grond die recht op Blue afging. Aardbevig was een riskante aanval, maar Riolu wist er goed mee om te gaan.

Het verbaasde Blue eigenlijk best wel dat Riolu de aanval liet raken. Ze wilde hem liever geen pijn doen, maar hij had hem makkelijk kunnen ontwijken. Nadat hij haar een compliment gegeven had begon hij met een Earthquake aanval, wat betekende dat hij niet heel erg schade had. De aarde trilde en een scheur ontstond, die richting Blue leek te kruipen. Ze dacht goed na wat ze moest doen. Springen leek de enige oplossing, maar waarheen? De bomen schudden te erg om op een tak te kunnen blijven zitten. Dan was er maar één optie.. Blue strekte haar armpjes en zette ze met een recht lichaam op de grond. Ze wachtte geen seconde en zette zich alweer behendig af, vlak voor de scheur haar bereikte. Met de beweging van een kurkentrekker vloog ze als het ware naar de rivier. Ze landde met een plonsje in het water, op een dieper deel. Een flinke hap water kwam haar keel binnen en ze moest flink hoesten. Toch concentreerde ze zich nog op het gevecht. Ze ging kopje onder om zich op de bodem van de rivier af te zetten. Een kleine aanraking maakte voor haar duidelijk dat het schudden gestopt was. Ze zette zich krachtig af en kwam met een salto het water uit. Vlak voor Riolu landde ze, nog hijgend van wat er net gebeurde. Ze toverde een lief glimlachje op haar mond en keek Riolu eens goed aan. "Leuke move," grinnikte ze. Blue vond het zo wel genoeg, en viel niet aan. Ze ging er van uit dat Riolu het begreep, maar kon het natuurlijk niet zeker weten.

Voor een tweede keer maakte Blue slim gebruik van de omgeving. Ze sprong behendig omhoog en belande uiteindelijk in het water. Riolu stopte met zijn aanval en keek met heldere rode ogen naar Blue. Nadat ze had gemerkt dat de aardbeving was gestopt, sprong ze vlak voor hem weer op de grond. 'Leuke move,' grinnikte ze en Riolu vormde zijn lippen tot een glimlach. Er verschenen pretlichtjes in zijn ogen wat er op duidde dat hij iets van plan was. Blue maakte duidelijk dat ze het genoeg zo vond, maar Riolu was nog niet van plan te stoppen. Hij sprong naar voren en drukte Blue zachtjes maar speels in het gras. "Kietelaanval!" riep hij vrolijk en hij begon haar met zijn blauwe pootjes in haar zij te kietelen. "Geef je je over?" vroeg hij met een brede grijns op zijn gezicht.

De plotselinge kietelaanval van Riolu kwam totaal onverwachts aan op Blue. Ze werd omvergeduwd en gekieteld, maar had er geen plezier in. Ze schopte direct krachtig om zich heen om Riolu van zich af te krijgen en sprong toen vlug weg. Wat dacht hij wel niet? Even liet ze haar kop achter een boom weg komen voor ze zich weer verschuilde. Haar hart klopte razendsnel, maar haar gedachten werkten traag. Blue was een keer eerder op die manier omgegooid, herinnerde ze zich. Toen weliswaar met meer kracht en een slechte bedoeling, maar toch. Blue was te zwak geweest en had zich laten vangen. Langzaam kalmeerde ze, niet wetend of Riolu er nog stond. Ze durfde ook niet te kijken. Wat zou hij wel niet denken? En had ze hem geraakt toen ze wild om zich heen schopte? Zachtjes beet ze op haar lip, hopend dat hij oké was.

Verbaasd sprong Riolu naar achter, wat was er met Blue? Hij had haar poten nog net kunnen ontwijken en keek toen met een verbaasde en beteuderde blik naar de boom waar Blue zich achter had verscholen. Had hij iets verkeerd gedaan? Wist ze niet wat kietelen was? Even was hij stil, nog lichtelijk verbaasd, maar al snel realiseerde hij zich dat hij het moest vragen. Misschien had hij echt wat fouts gedaan en moest hij duidelijk maken dat dit niet zijn bedoeling was. "Blue?.." vroeg hij zachtjes "heb ik iets verkeerds gedaan?". Zijn rode ogen weken niet van de stam af, hopend ieder moment haar koppie weer te kunnen zien zodat hij zich kon verontschuldigen.

Blue bleef stil. De stem van Riolu leek van heel ver te komen. het was alsof ze flauw ging vallen, en dat alleen maar omdat ze gekieteld was. Misschien was ze een stomme aanstelster en moest ze maar naar Riolu gaan en zich verontschuldigen. Ze probeerde achter de boom weg te gaan, maar haar poten werken niet mee. Stokstijf bleef ze staan. Een vreemde kracht drukte op haar hele lichaam. Wat was dit? Nu herinnerde ze zich iets van toen Riolu haar probeerde te kietelen. Ze had de drukkende kracht al gevoeld, alsof Riolu haar veel harder op de grond gooide, en dan echt om haar pijn te doen. Ze beet hard op haar lip, maar de pijn was ondraaglijk. Haar grote rode ogen sloten zich, en op een of andere manier werd de pijn minder. Blue opende langzaam haar ogen en zag een blauw gloeiende gedaante. De rivier en omgeving waren 'ingeruild' voor een lege, zwarte ruimte. Blue wilde 'Wie bent u?' vragen, maar kreeg er geen woord uit. "Blue.." galmde het, en Blue wist dat het van de gedaante kwam. "Je bent in gevaar. Kijk goed uit en laat je Aura niet zien. Waarschuw ook de Prins. Je weet maar nooit.." De stem en de omgeving met gloeiende gedaante verdwenen. Blue keek weer gewoon naar de bomen die rond de rivier stonden. Haar hart ging nog eens tien keer zo hard tekeer. Waarschuw ook de Prins.. Was Riolu niet een Prins? Maar zelfs als hij dat was wist Blue niet of hij de prins was die ze moest waarschuwen. Ze durfde zich niet te bewegen. Misschien moest ze eerst kalmeren.

Geen reactie.. Met een teleurgestelde blik in zijn ogen wende hij zijn blik van de stam af. Blue verscheen niet, dus Riolu besloot voor een andere tactiek te kiezen. Hij moest het hoe dan ook goed maken met haar. Kalm zette hij zichzelf in beweging en deed hij een paar passen richting de boom. De boom bereiken deed hij echter niet. Iets deed hem halt houden en een rilling gleed over zijn rug. Er hing iets in de lucht, maar.. wat? Met een bezorgde blik in zijn ogen liep hij weer verder totdat hij uiteindelijk bij Blue was. Heel rustig, om haar niet te laten schrikken, pakte hij haar handjes vast. "Blue.. niet bang zijn, ik bedoelde het niet zo.." zei hij zachtjes.

Blue voelde dat iemand haar handje vastpakte en wist bijna zeker dat het Riolu was. Ze liet echter nergens uit blijken dat ze het voelde, en ook op zijn woorden reageerde ze niet. Wat moest ze doen? Zeggen wat ze gezien had? Maar misschien was hij niet de prins die ze moest waarschuwen. Wie weet zou ze gevaar lopen als hij het wist! Ze bleef naar de bomen voor zich staren, met een hart dat inmiddels een beetje begon te kalmeren. "Laat je Aura niet zien," dacht Blue hardop. Langzaam liet ze haar ogen richting Riolu draaien. "Waarschuw ook de Prins." haar ogen bleven een tijdje op Riolu rustten voor ze door kreeg dat ze hardop gesproken had. Ze trok haar pootje geschrokken terug en keek Riolu aan. Zou hij haar gehoord hebben, of luisterde hij niet?

Ze zei geen woord en bleef maar voor zich uit staren. Riolu raakte steeds meer bezorgder, had hij echt zoiets verkeerds gedaan? Een enorme golf van spijt vulde zijn lichaam en dat Blue niet reageerde maakte het alleen maar erger. "Blue.. het spijt me zo.." zei hij verdrietig. Sip legde hij zijn oortjes plat "Blue..". Plotseling zei ze wat, het was echter niet voor hem bedoeld. Tenminste, daar leek het op. Het leek zelfs alsof het voor niemand was bedoeld, maar meer alsof ze het tegen zichzelf had. Met een verbaasde blik in zijn ogen keek hij Blue aan. 'Laat je Aura niet zien, waarschuw de prins' wat bedoelde ze? Blue had ondertussen haar ogen op hem gerricht en trok plotseling haar pootje terug, alsof ze ergens van schrok. "Wat bedoel je?" vroeg Riolu aarzelend, bang dat hij wat verkeerds zou zeggen

Angstig staarde Blue naar Riolu. Sh*t, ze had hardop gedacht! Hoe had dat kunnen gebeuren? Ze beet hard op haar lip. Ze besefte zich dat iemand het had kunnen afluisteren en keek vlug om zich heen. Niks te zien. Ze richtte haar blik weer op Riolu, zonder een woord te zeggen. Want wat moest ze zeggen? Ze begreep er zelf ook niks van. Wat betekenden die blauwige schim en zijn gepraat? Blue haalde diep adem in een poging te kalmeren. Dat leek te werken; ze kon beter denken. "Een blauwe schim," begon ze zachtjes en bang. Haar stem trilde een beetje. "Hij - hij zei.. 'Je bent in gevaar... Laat je Aura niet zien.. Waarschuw de Prins..' Ik - ik.." Blue drukte haar handjes tegen haar ogen aan om de tranen te bedekken. Geen emoties tonen, dat moest ze eigenlijk doen. Maar sinds ze hier was leek ze dat niet meer te kunnen.

Zwijgend luisterde Riolu naar wat Blue zei. Ze was bang, dit hoorde je aan haar stem en voelde hij aan haar emoties. "Een blauwe schim.." herhaalde Riolu zachtjes. Zou het een Lucario of Riolu geweest zijn? Het was in ieder geval een Pokemon die wist van hun aura. Laat je Aura niet zien.. Waarschuw de Prins.. wat betekende dit? En wie was die prins die hij bedoelde? Bedoelde hij misschien Riolu? Riolu sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd, al die vragen.. Na een tijdje opende hij ze weer om naar Blue te kunnen kijken. Ze had met haar handjes haar ogen bedekt. "Rustig Blue. Niet bang zijn, we komen er wel uit," zei hij met zijn zachte stem. Riolu had met opzet we gezegd, hij was vastbesloten Blue te helpen.