Met een lichte frons op haar voorhoofd gedrukt, liet Houndoom haar blik over het begin van het trainingparcours glijden. Ze vroeg zich af of het voor iedereen haalbaar was. Ach ja, dat zou vast wel het geval zijn. Ze snoof lichtjes, en besloot vervolgens het parcours zelf door te nemen. Als er dan nog fouten in zouden zitten, kon ze die er nog uithalen. Ze had geprobeerd om de training zo origineel mogelijk te maken, met elementen die tijdens de vorige nog niet behandeld waren, maar die je toch nodig zou kunnen hebben. Hopelijk zou de training daar aan voldoen. Het begin leek simpel te zijn. Het leek nu nog vrij onschuldig. Je sprong van rots naar rots, zodat je niet in de hoop met takken die op de grond zou liggen viel. Houndoom grijnsde lichtjes. Takken… nee, het moest ‘gevaarlijker’ zijn. Gewone takken werden niet gezien als een gevaar. Ze haalde adem in, voordat ze een simpele Ember op de takken gebruikte. Het vuur verspreidde zich langzaam, tot de rotsen van elkaar werden gescheiden door een vlammenzee, in plaats van takken. Houndoom klom op de eerste rots, en liet haar blik rond glijden. De leden zouden goed moeten oppassen welke kant ze op gingen. Als je naar de verkeerde rots sprong, zat je vast, omdat het een te grote afstand was naar de volgende. Óf de rots waar je op landde was te klein, zodat je je nauwelijks af kon zetten. Houndoom snoof, voordat ze zich van de grond afzette, en op de eerste rots terecht kwam. Een zachte glimlach verscheen op haar gezicht, bij het voelen van de warmte van het vuur. Als je niet onder druk kon presteren, zou je een gevaar voor jezelf zijn. Ze zette zich weer af, en landde op de volgende steen. Haar ogen schoten heen en weer, terwijl ze de beste weg naar de volgende rots berekende. Was er eigenlijk wel genoeg ruimte om te landen? Waar zou ze zonder problemen verder kunnen gaan? Niet dat ze zichzelf die vragen echt hoefde de stellen. Ze had het parcours immers zelf opgezet. Zo ongeveer. Zonder een enkele keer een misstap te maken, kwam Houndoom aan de andere kant aan van het 100 meter lange eerste onderdeel. Natuurlijk zou alleen van rots naar rots springen te makkelijk zijn.

Ze trippelde verder, tot ze bij het tweede deel aankwam. Dit bestond voornamelijk uit een wandeling door een stuk bos. Tenminste, zo kon je het noemen. Door het bos heen zaten behoorlijk wat insect pokémon verspreid, die ze de opdracht had gegeven om iedereen die het bos betrad aan te vallen. Deze training ging er vooral om dat je het bos door kwam, zonder vergiftigd te worden door de vele Poison Sting’s waar je mee werd beschoten, en zonder verstrikt te raken in de vele kleverige webben die er hingen. Ze maakte meer vaart, om zo snel mogelijk uit het bos te zijn. Ondanks dat Houndoom de pokémon was geweest die de pokémon had bevolen om bij de training te helpen, vielen ze haar aan. Eigenlijk was dat ook precies de bedoeling. Vanuit haar rechter ooghoek, zag Houndoom de eerste lading van Poison Sting’s aankomen vliegen. Houndoom sprong opzij, om de aanval te ontwijken, maar moest daarbij al gelijk weer een volgende lading ontwijken, die vanuit de andere richting werd afgevuurd. De insecten die de aanvallen afvuurden, hadden zich tussen het groen verborgen, zodat ze nauwelijks meer zichtbaar waren. Telkens als Houndoom een nieuwe lading van Poison Sting’s ontweek, kwam er weer nieuwe ladingen aan vanuit twee verschillende richtingen. Slechts als het voor haar onmogelijk werd om de giftige pijlen te ontwijken, gebruikte ze haar Ember om de aanvallen te stoppen. Meerdere keren werden de Poison Sting’s zó afgevuurd, dat ze gedwongen werd in de richting van de kleverige webben te vluchten. Helaas voor de insect pokémon, lukte het ze niet om haar er in te vangen. Een lichte grijns verscheen op Houndoom’s gezicht, toen ze het bos weer uit had weten te komen.

Ze had nu al twee van de drie onderdelen gehad, en tot nu toe zag het er prima uit, vond ze. De laatste opdracht was, net zoals normaal, iets waterigs. Alleen was het deze keer niet alleen water. Het vele water was vervangen door modder. Dikke, klonterende en kleverige modder, waar je het makkelijkst maar uit kwam met simpele lichaamskracht. Dat betekende dat hoe minder fysieke kracht je had, hoe meer je getest zou worden om een andere oplossing te vinden. Houndoom fronste geïrriteerd. Als ze de laatste hindernis zou willen testen, zou ze zichzelf vies moeten maken, en de modder in moeten gaan. Jammer, er zat niks anders op dan dat. Houndoom nam een korte aanloop, voordat ze zo ver mogelijk de modder in sprong. Ze hield haar kop omhoog om adem te kunnen blijven halen, terwijl haar poten grip probeerden te vinden op de samengedrukte modder. Het voelde alsof de modder haar er dieper in trok, elke keer dat ze dacht weer wat losser te komen. Precies zo als ze het had gewild. Ze klemde haar kaken op elkaar, vloekte binnensmonds, en zette zich zo goed als maar kon op de bodem af, tot ze uiteindelijk vooruit kwam. Als ze nu zou stoppen met kracht zetten, was haar moeite voor niets geweest. Hoeveel kracht ze ook zette, haar tempo bleef hetzelfde. Pas een minuut of vijf later, had ze eindelijk de overkant bereikt. Dankbaar klom ze de kant weer op. Uitgebreid schudde ze zich uit. Blech, ze hield er niet van om zich vies te maken. Een echte ‘finish’ was er niet. Ze hoefde alleen een klein stuk te lopen, om weer bij de plek aan te komen waar ze was begonnen. Op deze manier kon ze controleren wie het parcours wel en niet hadden gelopen, zonder zich daar voor in te hoeven spannen. Alhoewel ze natuurlijk ook gewoon zou kunnen kijken naar hoe vies de Guerra leden waren… Ze hief haar kop de lucht in, voordat ze een lange huil liet horen naar de Guerra leden. Ja, die zouden ze vast en zeker moeten horen… Ze liet zich op haar plek zakken, en ging lichtjes nahijgend van haar gevecht tegen de modder liggen.

Spoiler:

Rowan gaapte en opende langzaam zijn. Hij lag in het struikgewas, om hem heen wortelden dikke struiken die zich volledig om hem heen bogen. Zijn ogen lichten rood op en Rowan keek rond. Hij keek dwars door het struikgewas en zag geen pokémon die zich in zijn buurt bevonden, op enkele Murkrow na. Rowan gaapte hartgrondig en tijgerde het struikgewas uit. Zodra zijn kop tevoorschijn kwam vlogen de Murkrow krassend weg. De Luxray grijnsde en rekte zich uit als een kat, waarbij hij zijn klauwen in de grond haakte. Hij knakte zijn nek en keek even om zich heen. Jammer dat de Murkrow weg gevlucht waren, hij had wel zin in een ontbijtje. Dat zou echter moeten wachten.

Een huil doorklonk in het bos. Het geluid was bekend en klonk hem prachtig in de oren. Een rilling liep over zijn rug, helaas wist hij dat dit geen roep naar hem was. Ja, wel in indirecte zin, maar het was een roep naar de gehele Guerra. Blijkbaar had Houndoom een training ingelast. Rowan grijnsde, draaide zich in de goede richting en begon te rennen. Behendig sprong hij over omgevallen bomen, sprintte tussen bomen door en ontweek alle pokémon op zijn pad, hoewel ze vaak genoeg al weg stoven wanneer ze hem in hun zicht kregen.

Toen hij de plek naderde, rook hij ook Houndooms geur. Een fantastische, heerlijke geur die nergens mee te vergelijken was. Een glimlach ontstond op zijn gezicht. Rowan hield wat in en draafde naar Houndoom toe, die gek genoeg onder de modder zat. “Goedemorgen.” Glimlachte hij, terwijl hij haar onderzoekend aan keek. Daarna ging zijn blik uit naar het parcours. “Ben zo weer terug.” Beloofde Rowan, waarna hij er vandoor rende.

De eerste hindernis kwam meteen in zicht en hij rook het ook. Dikke rookpluimen steken op uit de branden takken en de geur prikte in zijn neus. Rowan fronste, maar hield niet in. Hij sprong op de eerste steen en keek even om zich heen. Hij begreep Houndoom’s voorliefde voor vuur, maar deelde deze niet. Enigszins twijfelend keek hij naar de stenen voor zich en koos toen de grootste. Van daar uit sprong hij verder, moest twee keer terug springen om een ander pad te kiezen en voelde de gehele tijd de hitte op zijn buik en poten. Rowan grimaste, de rook bemoeilijkte zijn ademhaling en maakte het moeilijker om het juiste pad te vinden. Uiteindelijk zag hij het pad weer en sprong hij opgelucht uit de rook. De Luxray nieste even, schudde zijn manen uit en rende toen weer verder.

Rowan keek verbaasd om zich heen. Door een bos rennen? Was dat alles? Een paarse schittering trok zijn aandacht en met een ruk draaide hij zich om. Een hele bundel Poison Stings schoot op hem af en in een reflex liet hij zich op zijn buik vallen om de aanval te ontwijken. Meteen kwamen er nog meer paarse stekels op hem af. Rowan sprong naar links en sprintte er toen vandoor. Al springend, duikelend en aanvallend afvurend ontweek hij de Poison Stings. Plotseling doemde er iets wits voor hem op. Slippend kwam Rowan tot stilstand en staarde verbaasd naar het kleverige, witte web. Hij ontweek nog een aanval, schoot het web snel stuk met een Donder en sprintte verder. Houndoom had wel haar best gedaan! Hij vermijdde de wegen met webben en gebruikte zijn behendigheid om de aanvallen te ontwijken. Toen hij eenmaal het bos uit was ging zijn borstkas al aardig snel op en neer.

Rowan draafde verder en schudde zijn kop. Tot nu toe was deze training een stuk origineler dan de vorige die hij had gedaan. De volgende uitdaging kwam al in zicht, een grote, kleverige modderpoel. Rowan grimaste. Dat verklaarde de modder op Houndooms vacht. Op geruime afstand zette hij een Quick Attack in, maakte vaart en zette zich op de rand van de poel af. Hij overbrugde bijna de helft, maar hij kwakte hard neer in de modder. Hierdoor zakte hij een aardig eind weg en spatte het bruine goedje alle kanten op. Met moeite trappende Rowan door de smurrie, klauwend en hijgend. Hij concentreerde zich op de rand, die langzaam maar zeker dichterbij kwam, totdat hij zich eruit kon hijsen. Chagrijnig schudde hij zich uit en sjokte naar Houndoom toe. Hij liet zich naar haar op de grond vallen en legde zijn kop op zijn poten. “Was die modder nou echt nodig?” Mopperde hij zachtjes, zodat alleen Houndoom het kon horen. Zijn toon was plagerig en hij keek vanuit zijn ooghoeken naar haar.

~Zal ook even posten bij Slaapheid, had helemaal niet gezien dat je er al gepost had! Ze hebben nu wat, toch?~

Tonu had zijn oren gespitst bij het horen van een roep naar alle Guerra leden. Met een rap tempo kwam hij bij haar aan en begroette haar met een knikje. Maar hij bewoog zijn kop een beetje waardoor hij een hele training klaar zag staan. Met een korte zucht liep hij een kort stukje en zag hij allemaal brandende takken met wat stenen. Tonu slikte kort waarna hij met een sprong op de eerste steen kwam. Maar gelijk erna voelde de steen heet aan waarna hij van de schrik op de volgende steen sprong. Hij wist dat ze heet waren dus sloot hij zijn ogen en dacht hij aan een rivier met ijskoude water erin. Hij voelde de hitte onder zijn poten niet meer en opende traag zijn ogen. Hij nam een grote sprong en kwam aan de overkant. Door zijn grote sprong had hij de laatste steen overgeslagen. Tevreden keek hij naar achteren, met het besef dat het eigenlijk wel makkelijk was. Hij kuchte even doordat er wat rook in zijn longen was gekomen maar had zichzelf wel verraden. Waarna er een paar insect Pokémons verschenen en een Poison Sting naar hem richtte. Hij ontweek het maar net door zijn Iron Tail op de grond te doen en zich zo de lucht in te sturen. Toen hij in de lucht was laadde hij een Schaduw Ball gevolgd door meerdere die hij naar alle Pokémons af schoot. Sommige raakten hun doel en sommige weer niet. Tonu was alweer terug op de grond en zag hoe ze allemaal spinnenwebben begonnen te maken en zo hem omringde. Elke kant dat hij op kon gaan, waren er spinnenwebben. Zelfs boven hem, in de hoge bomen , waren er spinnenwebben. Hij keek toen naar de grond en grijnsde kort. Hij deed zijn Dig en vond via de trillingen in de grond weer de volgende trainingsplaats. Maar opeens voelde de grond, zacht, nat en slijmerig. Hij groef weer naar boven en trok zich omhoog maar zakte weg doordat de oppervlak te zacht was om er op te staan. Tonu zakte weg en greep elke steen dat in zijn buurt lag en probeerde zich eruit te hijsen maar tevergeefs. Zijn oren waren al in de de dikke laag modder waarna hij op een idee kwam. Hij deed zijn Iron Tail terwijl zijn staart al ondergedompeld was in de modder en bewoog er alle kanten mee op. Maar er kwam geen beweging in. Zijn wangen raakte de modder al aan waarna hij zijn Sunny Day deed. De zon scheen feller en de modder begon te verharden. De snuit van Tonu stak nog net uit waardoor hij kon ademen. Hij had zijjn ogen gesloten om geen vuil erin te krijgen. Hij had een vlaag van opluchting ovr zich heen doordat alle modder om hem hen hard was geworden. Maar er was wel nog 1 probleem. Hoe kwam hij uit het geharde modder?Er drong een aanval door hem door en probeerde met de blad die op zijn voorhoofd zat en nog redelijk aan het oppervlak zat, een Leaf Blade te doen. Hij bewoog wild met zijn lichaam en kwam las van de harde modder. Hij trok zich omhoog en viel voorover. Hij was vermoeid geraakt door de modder. Hij kwam weer overeind en schudde zich uit waarna hij de verharde grote modderpoel over stak. Hij wist dat er nog andere Guerra leden de training moesten doen dus deed hij zijn Rain Dance, waarna de modderpoel weer vochtig werd en weer normale modder. Met een zacht drafje kwam hij aangelopen bij Rowan en Houndoom met een kleine grijns. Hij had het gehaald....

Luxor keek op toen hij een luid gehuil hoorde. Deze was duidelijk bestemd voor de Guerra leden, waaronder hij. Hij stond op, rekte zich uit, en vertrok, opweg naar het gehuil dat hem had geroepen.
Uiteindelijk zag hij daar Houndoom liggen, met Rowan en Tonu bij haar. Hij knikte kort als begroeting en keek toen naar het parcours dat Houndoom had gemaakt. Hij zuchtte even, dus dit was een training? Hij trippelde naar het begin, keek even om en merkte dat de andere drie hem al hadden gelopen. Hij draaide zijn kop weer naar voren en sprong naar de eerste steen. Het vuur dat hem omringde maakte niet de minste indruk, maar bang was hij niet echt. Wel merkte hij dat als hij te lang op de steen bleef staan, het behoorlijk heet werd onder zijn poten. Letterlijk. Vlug sprong hij naar de volgende, en tot zijn spijt had hij een te kleine genomen. Deze afzet zou dus wat minder zijn dan de vorige, maar gelukkig was zijn volgend doelwit niet al te ver van hem verwijderd. Vlug sprong hij weer, en landde weer rustig op de volgende steen. Dit ging zo even door, voor hij 'de finish' bereikt had. Het eerste onderdeel was gelukt, maar hij moest er nog twee...
Luxor draafde een stukje door, en kwam uit bij een bos. Hij hield zijn kop scheef, maar liep langzaam naar binnen. Even vroeg hij zich af wat hier de bedoeling van was, maar kon nog net een angel ontwijken. ''Woah,'' bracht hij krampachtig uit, toen hij al die insecten voor hem zag. Hij verhoogde zijn tempo, in de hoop al die pokémon af te schudden, maar het was tevergeefs. Op dat moment dacht hij weer terug aan zijn kleine training met Levy. Vlug klom hij een boom in en sprong van boom naar boom, om een stukje vaart te krijgen. Uiteindelijk kwam hij weer uit de bomen en lag een stukje voorop. Hij zette zijn laatste sprint in en verdween uit het zicht van de insect soorten. Met een zucht stopte hij en keek voor zich. Het laatste onderdeel dan maar...
Hij keek verbaasd naar de enorme modderpoel. Het was de bedoeling dat hij dit overstak, maar de vraag was of hij wel groot genoeg was om zijn kop boven te houden. Daar kwam hij maar op één manier achter... Langzaam liep hij de modder in, steeds verder, tot hij net zijn kop nog boven kon houden. Hij moest nu opschieten, wilde hij het overleven. De Luxio probeerde vaart te maken, maar het bewegen in de modder was moeilijk. Met zijn laatste beetje kracht probeerde hij vooruit te komen, wat hem lukte. Uiteindelijk kwam hij uit de modderpoel, waarna hij zich uitschudde. Niet alle modder verliet zijn vacht, maar dat boeide hem niet. Hij zal later wel ergens een duik in het water nemen. Langzaam liep hij verder naar de rest, waarna hij opgelucht ging zitten. Dat zat er op.

Spark spitste zijn oren. Een huil klonk door Skull forest. Vast een training. Hij sprong uit de oude, bladerloze boom waar hij inzat, en gebruikte een Quick attack. Een wit licht verscheen achter hen, en hij begon te rennen, tot hij bij de plek van de training kwam. Hij tikte met zijn rechtervoorpoot op de grond, en ving de trillingen op van Houndoom, Rowan, Tonu, en Luxor. Luxor was er toch uitgegooid? Ach, het zal wel. "Gegroet." Zei hij kortaf tegen de vier andere Pokemon. Hij liep verder, de trillingen opvangend van een stel grote en kleine rotsen. Hij voelde ook een hevige warmte, wat vuur betekende. Slim van Houndoom. Alleen jammer dat het nu extra moeilijk voor hem was, omdat hij geen steek kon zien. Hij zuchtte, en zette zich af, waardoor hij op de eerste rots terecht kwam. Op een rots ving hij geen trillingen op, waardoor hij op zijn instinct moest vertrouwen. Hij zette zich weer af, en landde op een andere rots. Deze rots was erg klein. Hij slikte, en met moeite zette hij zich af. Hij landde op het nippertje op een grote rots. Hij sprong weer naar een andere rots, en sprong daarna op de grond. Dat was klaar. Nu het volgende onderdeel.

Hij liep door een bos. Niet heel bijzonder, maar Houndoom gezien, zou het vast gevaarlijk worden. Hij sloop verder, tot er opeens iets langs zijn oor suizde: Een Poison sting, die al snel gevolgd werd door de ander. Behendig ontweek hij de ene lading naar de ander, maar ze werden steeds sneller afgevuurd. Hij deed een Thunder op een lading die hij niet zou kunnen ontwijken, en rende met een Quick attack snel het bos uit. Dit was een best moeilijk gedeelte voor hem geweest. Nu maar hopen dat het andere gedeelte iets makkelijker was.

Met zijn linkervoorpoot porde hij wat in de modder. Met moeite kreeg hij zijn poot eruit: De blubber zoog, en hij werd er ook nog eens smerig van. Ach, hij zou zich later toch wel wassen. Hij nam een aanloop, en sprong de modder in. De modder trok aan hem, en bij elke beweging die hij maakte, trok de modder meer aan hem. Hij hield zijn kop omhoog, om nog adem te kunnen halen, en zwom verder, geholpen door krachtige staartslagen. Hij duuwde de zware modder telkens opzij, en kwam dan verder met een slag van zijn staart. Het duurde zeker vier minuten tot hij vaste grond bereek. Druipend van de modder klom hij eruit, moe, maar toch trots dat hij het, ondanks zijn blindheid, gehaald had. Hij liep naar de plek waar iedereen stond, en ging ernaast zitten.

De donkere zwarte ogen die zich achter blauwe oogleden hadden verscholen, werden zichtbaar zodra de huil door het bos weergalmde. De Golduck vouwde zijn armen uit elkaar en stond op, wetend dat de huil doelde op de Guerra. Nadat hij zijn blik kort door de omgeving had laten glijden, zoekend naar de richting - hij gokte west - waar het gehuil van vandaan was gekomen, zette hij zijn gespierde poten in beweging.
Het duurde niet lang voordat Taresh de bron van het geluid had gevonden. Houndoom, Espada van de groep. Te horen aan haar huil en het zien van het parcous deed Taresh doen begrijpen dat ze een training in elkaar had gezet. De brandende takken en grote rotsen waren hier waarschijnlijk onderdeel van. Er vormde zich een grimas op zijn snavel en na Houndoom een korte blik te hebben geschonken, rende hij er op af.

Het eerste gedeelte maakte niet veel indruk op de Golduck. Hij bluste gewoon gedeeltes van het vuur als deze hem dreigde te roosteren, en voor de rest was het slechts een kwestie van springen, oriëntatie en evenwicht. Met behulp van zijn staart en scherpe blik was dit een kleine moeite. Hij zette zich af van steen naar steen, moest soms zijn staart gebruiken om de evenwicht te hervinden en liet hier en daar een kleine Hydro pump op de takken neervallen zodat de vlammen en rook voor hem uitweken. Het duurde niet lang of zijn geklauwde poten stonden alweer op de zachte bosgrond. Taresh snoof en keek rond, wetend dat dit onschuldig lijkende stuk bos, het tweede gedeelte van de training, heel wat verrassingen met zich mee kon krijgen. Tenminste, hier hoopte hij op. Het was ten slotte geen training als het geen uitdagingen bevatte.
Hij zette er weer de pas in en al snel waarschuwde zijn zintuigen hem voor een aankomend gevaar. Met een ruk draaide hij zich om en sloeg hij de Poising sting neer met zijn lange gloeiende nagels. Hij had deze nog maar net ingetrokken, of hij moest alweer opzij springen om niet alsnog wat van die giftige angels in zijn lichaam te krijgen. Hierdoor kwam zijn poot terecht in één van de kleverige webben. "What the.." mompelde Taresh geïrriteerd terwijl hij zijn knie omhoog hees, in de hoop zijn poot er zo uit te krijgen. Het web scheen echter niet mee te willen werken en hield zijn poot stevig in zijn greep. En alsof dit nog niet genoeg was, verscheen er in de hoek en Ariados. De spin tikte haar grote kaken tegen elkaar en kroop met haar lange poten het web op. Ze keek Taresh geniepig aan, opende haar bek en vuurde toen een String shot op hem af.

Taresh probeerde nogmaals zijn poot uit het web te trekken, maar het draad was te stevig. Net toen hij het door wilde snijden met zijn klauwen, vingen zijn oren het geluid op van een naderend insect. Snel draaide hij zijn kop en keek hij de Ariados vals aan. Deze klapte haar kaken tegen elkaar en vuurde een String shot af. Maar, haar poging om de Golduck compleet in het web te vangen mislukte. Hij draaide zich namelijk vliegensvlug om en sloeg toen zijn staart met alle macht tegen haar aan. Door de kracht werd de Ariados meteen van haar web geslagen en knalde ze volop tegen een boomstam op. Met stuiptrekkende poten plofte ze neer op de grond en bleef ze daar liggen. Taresh grijnsde tevreden en sneed toen het web door.

Na nog menig keren de aanvallen van verscheidene insecten te hebben ontweken, kwam Taresh uiteindelijk aan bij het laatste onderdeel. Een modderpoel.. Dat was het? Hij keek om zich heen, maar niks wees op een mogelijke val. Hij fronste, keek nogmaals om zich heen, en begon toen door de natte aarde heen te ploeteren. Zijn poten zakte weg bij elke stap, maar zijn spierkracht en aanhoudende tempo zorgden ervoor dat hij niet ver doorzaakte, hoogstens tot zijn knieën. Bovendien werkte zijn gladde huid in zijn voordeel, de modder kreeg zo niet de kans om zich aan eventuele stukken vacht vast te koeken. Het gleed net zo makkelijk weer van zijn lichaam af en het enige wat restte was met aardkleur vermengd water. Tenminste, zijn poten zaten wel erg onder, maar dit liep hij er wel weer af. Taresh zette zijn poot op de harde bosgrond, hees zich uit de modder, en liep toen de kant op waar de rest zich zou moeten bevinden.

Rowan, Tonu, een nog voor hem onbekende Luxio en een blinde Raichu waren al gearriveerd. Taresh besloot zich niet bij hen te voegen, maar ging tegen een boomstam verderop aan staan. Hij gaf Rowan en Houndoom een begroeting door naar hen te knikken, maar zei verder niks.

De eerste die op haar huil af was gekomen, was Rowan. Ze glimlachte zachtjes toen ze zijn geur rook, om hem vervolgens met een vrolijke grijns te kunne begroeten. “Goedemorgen.” Zei hij. Houndoom knikte. “Ook goede morgen.” Groette ze hem terug. Ergens had ze wel verwacht dat hij als een van de eerste aan zou komen. Niet omdat hij zo verschrikkelijk gedreven was dat hij bij elke Guerra activiteit de eerste wilde zijn. Tenminste, dat hoopte ze van niet. Dat zou zelfs ongezond zijn. “Ben zo weer terug.” Zei Rowan, om vervolgens aan het parcours te beginnen. “Haast je vooral niet.” Antwoordde Houndoom, alhoewel ze gokte dat hij al uit gehoorsafstand was. De volgende die ze zag vertrekken, was Tonu. In tegenstelling tot Rowan, groette hij haar niet voordat hij aan het parcours begon. Niet dat het haar echt iets uitmaakte. Houndoom liet een luide geeuw horen, en legde haar kop slaperig op haar poten. Eigenlijk zou ze het liefst willen slapen. Aan de andere kant zou ze dan niet kunnen zien wanneer wie binnenkwam, en hoe chagrijnig ze waren doordat de kleverige modder hun vacht had verpest. Zou ze nog erg lang moeten wachten voordat er iemand het parcours eindigde? Het zou triest zijn als het te moeilijk was. Houndoom fronste lichtjes. Ze had het niet te moeilijk gemaakt. Toch? Alle hindernissen waren makkelijk te verslaan, zolang je maar even stilstond bij waar je mee bezig was.

Bij het horen van het gehijg en geploeter van Rowan, hief Houndoom haar kop weer op. Met een vermakelijke blik in haar ogen, keek ze hoe hij zich uit de modderpoel hees. Met moeite onderdrukte ze een vrolijke lach. Het zou niet gepast zijn om hem uit te lachen. Alhoewel het voor haar nog steeds behoorlijk grappig was dat hij chagrijnig was door de modder. “Was die modder nou echt nodig?” Vroeg Rowan aan haar. Haar mondhoeken krulden omhoog tot een glimlach die al even plagerig was als de toon waarop hij had gesproken. “Ja, anders had ik jouw chagrijnige gezicht moeten missen,” antwoordde ze. Het duurde niet erg lang, of Tonu was ook aangekomen. Hij grijnsde, op een manier waardoor Houndoom hem ervan verdacht dat hij iets… nou ja… iets had gedaan. Houndoom gaf een kort knikje naar hem, bij wijze van begroeting. De volgende drie die ze langs zag komen waren Luxor, Spark, en… wat was zijn naam ook al weer? Een denkrimpel verscheen op Houndoom’s voorhoofd. Ti…? Tuuu….? Taa… Taresh. Dat was het! De denkrimpel verdween, en maakte plaats voor een tevreden glimlach. Waarom had hij dan ook zo’n moeilijke naam? Waarom kon Taresh niet gewoon ‘Piet’ heten? Dat zou het voor haar een stuk makkelijker maken om zijn naam te kunnen onthouden.

Lichtelijk teleurgesteld liet Houndoom haar blik glijden over de leden die al waren gearriveerd. Was dit alles? Of kwamen er straks nog meer? Ze wist in ieder geval zeker dat er meer leden waren. Alhoewel, ze zou hen moeilijk kunnen ‘straffen’ voor het te laat komen op een training. Ten eerste kwam ze zelf ook geregeld te laat, en ten tweede had ze daar de autoriteiten niet voor. Behalve als het om een zogenaamde aankomende oorlog ging, of om het inplannen van een training, had ze nergens nog iets over te zeggen. Waarschijnlijk was het ook wel beter zo. Ze had zich niet bepaald comfortabel gevoeld met het idee dat ze kon bepalen wat anderen deden. En om zogenaamd aanzien te krijgen, wilde ze ook geen hoge status. Zoiets kan je niet van iemand afdwingen, vond ze.

Zachte voetstappen klonken. Een Umbreon liep met bijna geluidloze, zorgvuldige passen door het bos, wat eigendom was van de Guerra. Haar ringen en ogen gaven geen licht, want ze wilde niet al te veel opvallen. Ze was gewoon, zoals vaker, op inspectie. Eigenlijk was dit de taak van de Ruodo van de groep, Lunaria. Maar, zij, Akira, als leidster van de groep, moest een deel van alle taken op zich nemen. Dus ook een deel van deze taak. Dat was nou eenmaal één van haar vele verplichtingen. Het leiderschap was niet zo makkelijk als het leek. Zij moest meer doen dan de meesten. Ze sloot haar ogen heel even en snoof de geuren op van het gebied, om een onbekende geur te kunnen registreren, als deze er al was.
Geen onbekende, maar wel een verontrustende geur drong haar neus binnen. De geur van rook. Van vuur. Was er brand in dit bos? Brand in háár bos? Haar lippen trok ze omhoog en haar haren gingen overeind staan, terwijl ze langzaam richting de plek liep waar de geur vandaan kwam.
Een geluid van ergens niet al te ver weg liet Akira’s oren overeind. Het was een roep. Het duurde even voor Akira zich realiseerde van wie de roep kwam. Van Houndoom. Ze hief één wenkbrauw op. Ach.. Dit bos was toch al vernield. Misschien had Houndoom iets belangrijks te melden. En, aangezien Houndoom niet al te ver weg was, kreeg Akira vaag het vermoeden dat die stiekem iets te maken had hiermee. Daarom draaide ze zich een kwartslag om en begon te rennen; richting de kant waar Houndoom ergens te vinden moest zijn.

Akira kwam aan op de plek waar Houndoom ook was. Ze hief één wenkbrauw op, haar blik gericht op de Houndoom. Het duurde even voor ze de andere Pokémon ook opmerkte. “Hallo,” zei Akira rustig. Ze richtte haar blik op de start van het parcours. “Ik hoop dat je weet dat jij degene bent die dat vuur mag blussen,” zei ze grinnikend tegen Houndoom. Vervolgens keek ze de rest even aan. Zat er nou modder in hun vachten? Oh nee, he. Ze was juist altijd zo blij met haar glimmende vacht. Ach.. Ze kon het altijd nog wassen. Ze grijnsde licht. “Ik ga dit parcours ook maar eens nemen, kijken wat je ervan gemaakt hebt,” zei ze rustig, waarna ze met kalme passen naar het begin van het parcours liep. Ze haalde diep adem, en zette zich af, om te kunnen beginnen aan het parcours.

De geur van vuur werd sterker, waardoor ze vaart minderde. Toen de geur haast niet meer te houden was, stopte ze. Een grote vlammenzee was zichtbaar, met rotsen ertussen. Het nut ervan zag Akira wel, maar ze vond het maar irritant. Moest dit persé in haar bos? Ze slaakte een diepe zucht en besloot daar later maar aan te denken. Ze had verder namelijk nog een probleem. Haar vacht. Had Houndoom een hekel aan haar vacht, or something? De modder die ze bij de andere Pokémon had gezien. En dit vuur was nou ook niet echt bepaald iets wat haar vacht goed zou doen. Ze slaakte een diepe zucht. Oké, tegenstribbelen kon niet meer nu. Ze zou wel extra op haar vacht letten.
Ze zette zich met een sierlijke beweging af en landde op vier poten op de eerste rots. Haar ogen lichtten rood op en haar blik schoot over de rotsen. Ze puzzelde een weg uit. De rotsen leken haar daar hoog genoeg om langs te komen, maar.. Als ze vanaf deze rots naar de volgende zou springen, zou het vuur haar vacht absoluut roosteren. Ze sloot haar ogen. Misschien als ze haar Quick Attack zou gebruiken? Ze opende haar ogen weer en richtte haar bloedrode ogen op het pad dat ze in haar hoofd uitgepuzzeld had. Ze knikte en deed een stapje naar achteren, waarna ze zich afzette. Ze landde al snel weer op de volgende rots, zonder haar vacht te roosteren. Grijnzend keek ze naar de volgende rots, die verder weg stond dan deze. Maar, met haar Quick Attack sprong ze er zonder moeite heen, wist ze. Voor de zekerheid deed ze weer een stapje naar achteren, zodat ze net een klein beetje meer ruimte had om zich af te zetten.
Het duurde niet lang voor ze alle rotsen gehad had, en met een sierlijke beweging op de vaste grond landde. Haar vacht was nog zoals het was voor deze training, gelukkig. Ze sloot haar ogen even, en toen ze ze opende gaven ze geen licht meer. Ze haalde even diep adem, voor ze zich af zette en begon te rennen, op naar onderdeel nummer twee.

Het duurde niet lang voor er ineens een Poison Sting de lucht uit kwam. Akira sprong opzij, waardoor de aanval miste. Ze trok haar lippen omhoog en liet haar ogen opnieuw rood oplichten. Maar, helaas zaten de daders verstopt. Daarom sloot ze haar ogen. Haar oren gingen zacht heen en weer. De Pokémon zaten dus zo’n beetje overal, wachtend tot ze haar konden aanvallen. Akira opende grijnzend haar ogen. Oké, dit kon nog leuk worden. Dit was tenminste iets wat haar haar vacht niet zou kosten.
Ze zette zich af en begon te rennen. Haar ogen lichtten nog altijd rood op. Heel even werd ze niet aangevallen, maar toen kwamen er van alle kanten Poison Stings. In haar hoofd telde ze af, wachtend tot de aanvallen dichtbij waren. Toen sprong ze de lucht in en landde zo’n twee meter verderop. Vals grijnzend rende ze door, tot ze merkte dat ze richting een groot web rende. Ze stopte en keek grommend naar het web dat haar de weg versperde. Natuurlijk. Daar hadden die verdoemde wezens op gerekend; dat ze er zo in zou lopen. Helaas voor hen was ze niet zo dom. Haar ogen lichtten blauw op en het web werd verpulverd, waarna het in kleine stukjes op de grond landde. Met een sierlijke beweging sprong ze erover heen.
Zo ging het door, tot ze eindelijk veilig was; de laatste Pokémon had ze achter zich gelaten. Ze had vele webben gebroken en aanvallen ontweken, maar.. Ze kon nog wel even. Ze had de afgelopen dagen helemaal niks gedaan, had enkel geslapen. Ze was (bijna) weer hersteld van haar oververmoeidheid, nu alles bekend was. Ze slaakte even een diepe zucht en rende door, op naar het derde onderdeel.

Toen er een grote modderpoel zichtbaar was, stopte Akira grommend. Ze bleef ervoor staan en trok haar lippen omhoog. “God, Houndoom,” bromde ze. “Natuurlijk. Waarom kon je niet gewoon voor water gaan? Of in ieder geval voor iets wat mijn vacht niet laat lijken alsof ik in de stront heb gelegen?” vroeg ze geïrriteerd. Natuurlijk wist ze maar al te goed dat Houndoom haar niet zou horen. Daarom schudde ze geïrriteerd haar kop en ging ze zitten, niet van plan om haar vacht zo vies te maken. Ze zou wel een andere oplossing verzinnen. De modder drogen om er overheen te lopen was onmogelijk. Wat zou ze dan moeten doen? Was er echt niets anders dan.. Haar vacht verpesten? Ze slaakte een diepe zucht. Was dit nou écht nodig? Zelfs als ze hierna het water in ging, zou er nog altijd wel een klein beetje modder in haar vacht blijven zitten. Ze kon namelijk niet met haar poten over haar vacht gaan om het eruit te wassen. Dat was onmogelijk met haar bouw. Ach.. Er zat niets anders op. Ze draaide zich om en begon te lopen, tot er een flinke afstand over was tussen haar en de modder.
“Daar gaan we,” siste ze. Ze zette zich af met een Quick Attack en rende richting de rand. “Oh help,” siste ze, waarna ze met volle vaart op de modder af ging. Toen ze erboven was, kleurden haar ogen blauw. Met haar psychisch zorgde ze ervoor dat de plek waarop ze landde bijna droog was. De ‘natte’ modder vloog alle kanten op, maar zij stond veilig in het midden. De modder droop langzaam terug in haar richting, en ze begon te rennen. Natuurlijk kwam ze na een tijdje terecht in de modder, maar ze had al een flink stuk gehad. Geïrriteerd bleef ze zich voortbewegen.
Eenmaal de modder uit kleurden haar ogen blauw. De modder verdween van haar vacht. Ze had genoeg tijd gehad om daarover na te denken tijdens het lopen in de modder, dus.. Grinnikend keek ze voor zich uit. Een modderbad was goed voor je huid, maar rampzalig voor je vacht. Maar, nu het uit haar vacht was, was het alleen maar positief, ook al had het haar best veel energie gekost. Ze hapte even naar adem en liep met langzame passen verder.

Na een tijdje kwam ze aan bij de groep. Ze keek Houndoom geïrriteerd aan. “Modder,” zei ze, waarna ze om zich heen keek. Ze zocht een plekje, ietwat afgelegen van de rest, uit. Daar ging ze liggen en ze richtte haar ogen op de groep. Ze wilde weleens zien welke leden niet van plan waren naar de training te komen. Ze wisten allemaal dat de trainingen die nu kwamen belangrijk waren, gezien het feit dat de oorlog naderde. Dat was ook de reden dat zij besloten had mee te doen. Anders had ze het misschien niet gedaan, omdat ze liever haar eigen trainingen volgde. Ze haalde even diep adem en sloot haar ogen. Ze wilde uitrusten. Ze zou later wel zien wie er allemaal niet gekomen waren, en een hartig woordje met die leden spreken.

~Op word leek 'ie langer. 1582 woorden. xD~