De zon scheen op m'n kop. Het was heerlijk. Het water had zo'n perfecte temperatuur. Ik stond in het water, erg verfrissend. Al snapte ik nog niet wat het kon. Als ik het probeerde vast te pakken dan verliet het zo snel als het kon m'n handen weer. Dit was zo verwarrend. Als ik verder liep, wat ik niet van plan was, dan werd de bodem steeds lager en kwam ik uit bij een vreemde plek in het water. Ik kon nog niet zwemmen. Maar als ik dan verder in het water zonk kwam ik vanzelf uit bij de kristallen. Ze glimden, het was zo mooi. Een glimlach kwam op m'n gezicht. Ik vond dit zo mooi om te zien, al snapte ik er nog helemaal niks van. Om me heen zag ik vreemde wezens, die ik nog nooit had gezien. Ze waren allemaal verschillend, hoe kon dat toch? In het water zag ik een spiegelbeeld van mezelf. Tenminste, was ik dat wel? Het was zo raar om te zien. Ik was oranje met een puntige neus, wat zo vreemd aanvoelde. Mijn neus was nat. Nog steeds keek ik in het water, benieuwd of ik nog meer kenmerken zou zien. Mijn wangen waren geel, en mijn huid voelde zo vreemd aan. Een aantal golven in het water verstoorde mijn spiegelbeeld. Ik keek van nieuwsgierigheid omhoog. Een ander wezen sprong ineens vanuit het water de lucht in. Het water was zo helder, dacht ik. Zou het drinkbaar zijn? Opnieuw graaide ik met m'n handen in het water, hopend dat ik deze keer wel water zou kunnen 'pakken'. Deze keer lukte het weer niet. Toen bedacht ik me iets. Wat als ik nou als ik nou door m'n poten zak? Ik zakte voorzichtig en langzaam door m'n poten heen en raakte onschuldig met zijn tong het water aan. Wat was dat zacht en vloeibaar! Snel sloot ik m'n bek, uit verlegenheid. Straks keek iemand naar mij. Ik voelde dat mijn wangen warm werden. Zou dat wat betekenen? Ik was nog steeds van de rel hoe het water zo zacht was. Nogmaals stak ik mijn tong in het water en nam een lik. Nog steeds lagen mijn poten ook in het water. De bodem leek hier wel zachter, in het water. Weer maakte het water golfjes en van schrik schoot ik omhoog. Het wezen was vlak bij mij, wat zonet nog in de lucht was.

Met voorzichtige passen liep de jonge Riolu naar het meer. Met grote ogen keek ze op. Het zag er somber uit.. Het water zag er niet uit zoals het er ooit uit had gezien. Het was grijsachtig, met een blauw tintje. Eigenlijk had alles die grijze kleur, met een tintje van wat het eerst had gehad. Wat was dit? “Ik vraag me af wanneer de wereld is begonnen zijn kleur te verliezen,” zei ze zacht. Ze besefte zich niet dat iedereen de kleuren nog normaal zou kunnen zien. Dat dit aan haar lag, en niet aan de wereld. Ze zakte door haar lange zwarte poten en ging op haar kont zitten. Haar poten liet ze in het water zakken. Ze keek naar haar eigen spiegelbeeld. Kleurloos. Wat was er toch aan de hand? Wanneer was het begonnen? Wanneer waren de kleuren begonnen met verdwijnen, om de wereld er veel somberder uit te laten zien?

Toen drong het besef tot haar door dat dit aan haar lag. Het was in de grot. De Umbreon, Akira, die op haar had gelet.. Haar perfect gele ringen.. Ze hadden langzaam hun felgele kleur verloren. Maar, het was niet echt opgevallen, aangezien alles in die grot kleurloos leek door de schaduwen die het bedekten. Toen ze in de Canyon was, was Amore’s vacht ook bijna grijs. Onderweg was niets zo fel als het ooit geweest was.. Tranen schoten haar ogen binnen. Zou ze nooit meer die perfecte kleuren kunnen zien? De kleuren waardoor ze in het begin zo gefascineerd was? Nu kon ze nog een lichte tint van de echte kleur zien, maar.. Hoe lang zou het duren voor dat verdwenen was? Niet lang, waarschijnlijk.

Het duurde even voor het tot haar doordrong dat ze niet alleen was. Ze keek op en richtte haar blik op een felle kleur. Kleur? Een glimlach kwam op haar gezicht. Het was de kleur van een aura. Dus.. Die kleuren kon ze nog wel zien? Zo kon niemand zich nog voor haar verstoppen. De prachtige kleuren van aura’s vielen nog al op als de rest van de wereld kleurloos was. Senna glimlachte. Ze liet zich voorzichtig het water in zakken en haalde diep adem. Het water was koud. Ze liep op de Pokémon af en concentreerde zich. Oranje. Een Buizel, wist ze. Ze had eerder Buizels gezien. Ze haalde even diep adem en stak haar hand uit. Ze sloot haar ogen, om vervolgens haar kop scheef te houden en te glimlachen. Ze zag er nu zo onschuldig uit. “Hallo,” zei ze, waarna ze weer normaal ging staan, maar de glimlach niet liet verdwijnen. “Mijn naam is Senna,” zei ze toen liefjes.

Hollow probeerde naar achteren te lopen, maar in plaats daarvan viel hij op z'n kont in het water. De Pokémon, waarvan hij niet wist wat het was, was allangal weer het water ingedoken. Hij voelde dat het zand in het water ook zo zacht was. Toen zag hij iets naar hem toe komen. Het liefste wou hij opstaan, maar het lukte hem op een of andere manier niet. Hij leek wel vastgelijmd te zitten aan de bodem. Misschien zei ook iets in hem dat hij het maar moest laten gebeuren. Het leven bestond uit risico's nemen. In zijn kop ging er heel wat rare dingen om. Het blauwe wezen kwam vlak bij hem staan. Vervolgens stak het haar hand uit. 'Hallo. Mijn naam is Senna.' Een klein, bang en onzeker glimlachje vormde op zijn mond. Wat zou dat betekenen wat ze zei? Het klonk zo lief, nog zo kwetsbaar. Maar zij kon in elk geval wat zeggen. Wat zou Senna betekenen? Was dat haar naam. Jammer dat hij niet kon antwoorden. Ook hij stak angstig zijn poot uit maar durfde haar poot niet aan te raken. Wat zou dit dan betekenen? Was het een teken van begroeten of was het een teken van 'ik help met opstaan'? Nog steeds zat hij met z'n kont in het water. Lag het aan hem of werd het water steeds kouder? Nieuwsgierig keek hij omhoog. De gele bol was ineens verdwenen. Hij keek omlaag en zag het blauwe wezen nog staan. Zijn poot, die nog steeds vlak bij de hare was, ging omhoog en voorzichtig raakte hij de wang aan van Senna. Het voelde zo zacht. Hollow wachtte op de reactie die ze zou geven.

Senna zag hoe hij zijn hand uit stak, maar hij raakte de hare niet aan. Een lichte frons verscheen op haar kop, maar ze besloot er niet op te letten. In zijn ogen kon ze zien dat hij ergens over nadacht. Iets waar ze niet naar zou vragen. Het was zijn hoofd. Het was niet haar taak om zich te bemoeien met wat er daarin omging, hoe nieuwsgierig ze ook was. Het duurde niet al te lang voor ze zijn hand weer zag bewegen. Niet richting haar hand. Nee. Richting haar gezicht. Ze hief haar wenkbrauwen op. Toen de hand van de Buizel haar wang raakte, hield ze haar kop scheef. Ze zag hoe de Buizel haar aankeek. De Buizel was jong, maar wel ouder dan zij. Ze snapte niet waarom hij niets zei, waarom hij zijn naam niet zei. Het was toch normaal om je voor te stellen als je iemand voor het eerst ontmoette? Ze sloot haar ogen. Niet om van de aanraking van zijn hand te genieten, maar om zich beter op zijn aura te kunnen concentreren. Hij had geen aura die haar bang maakte, dus opende ze haar ogen snel weer. Misschien..
Ze boog zich voorover en drukte haar lippen op de zijne. Ze sloot haar ogen. Zijn aura was nu zo veel duidelijker.. Ze voelde hoe zijn aura zich ergens diep in haar nestelde, zodat ze hem van veraf aan kon zien komen. Ze zou hem nu altijd herkennen, ook al wist ze zijn naam niet. Het duurde even voor ze haar ogen weer opende en weer normaal ging staan. Ze hield haar kop scheef en glimlachte. Ze begreep het nog niet; begreep nog niet dat een kus iets anders betekende dan dit. Iets anders dan enkel het registreren van iemands aura. Zo was het allemaal zo veel simpeler. Ze haalde even diep adem, waarna ze haar blik even op het water richtte. Al snel keek ze weer naar de Buizel. “Kom je mee naar de kant?” vroeg ze en ze knikte even naar de kant. Vervolgens stak ze haar hand weer uit. Deze keer niet om hem een hand te geven, maar om hem te helpen met opstaan, zodat ze samen naar de kant konden gaan.

Snel haalde hij zijn hand weer weg. Een ondeugend klein glimlachje vormde op zijn gezicht. Al wist hij niet wat het betekende. Ineens, uit het niets, zoende Senna hem. Hij keek recht in de gesloten ogen van de Riolu. Het voelde zo zacht. Hij had geen idee wat het betekende, maar genoot ervan. Zijn ogen vielen ook dicht. Het moment was snel alweer over. Zijn ogen bleven gesloten. Alsof hij nog steeds in het zoen-moment verkeerde. Na een aantal seconden opende hij ze pas. Dat voelde goed. Het was zo lief. Maar het was onbekend, nieuw en mysterieus voor hem. Dit had hij nog nooit gehad. Het voelde alsof dit deel iets nieuws voor hem was. Iets wat hij al miste sinds hij uit het ei kwam. Een blosje vormde op zijn wangetjes. Hij voelde zijn gezicht rood worden. Wat zou dat zijn? Zijn hart ging opeens ook sneller tekeer. 'Kom je mee naar de kant?' Weer stak de pokémon haar hand uit naar hem. Deze keer voelde hij die angst niet meer om het aan te raken. Voorzichtig, maar wel betrouwbaar, pakte hij de hand zachtjes vast en probeerde niet al te veel gewicht erop te zetten. Lenig stond hij op en voelde al het water van z'n benen afdruipen. De wind droogde zijn beentjes. Maar het interesseerde hem niet. Hij kon z'n ogen niet van Senna afhouden. Op een of andere manier voelde hij de drang om los te laten, maar het lukte hem niet. Alsof hij vastgeplakt zat. Een onbekende warmte ontstond in zijn lichaam. Het gevoel bracht hem van binnen aan het hyperen. Maar hij kon het niet uiten, dat lukte hem niet. Zonder dat hij erover nadacht kwam hij met z'n kop al dichterbij de Riolu en gaf haar een simpele, korte kus op de wang. Hollow werd er verlegen van. ''Hihi,'' was het enige wat hij zei. Hij schrok er zelf van. Wat was dat? Wat was dat onbekende geluid? Was ik dat? Zijn gezicht stond ernaar dat hij verbaasd keek.

Ze deed een stap naar voren, maar bleef haken. Wha oh.. Met een snelle zwaai viel ze voorover, midden tussen het gebladerte. Bladeren met de kleuren feloranje en knalgeel vlogen omhoog. "Oef.." Even bleef de jonge Pichu beduusd liggen, totdat ze zich realiseerde dat haar voetje in een boomwortel was blijven haken. Ze keek om, tilde haar voetje op zodat die van de wortel werd bevrijd, en hees zichzelf toen omhoog door op haar handen te steunen. Ze schudde haar kop en liet vervolgens haar blik door de omgeving wenden. Oke, en nu?

Het was nog maar kort geleden dat Pucca achter haar grote zus, Senna, was aangegaan. Er werd echter al snel duidelijk dat de Riolu het gebied veel beter kende dan zij. Even, echt maar een paar seconden, had ze haar blik op een verlaten herfstbloem laten vallen, en toen ze weer opkeek was Senna weg. Weg, zomaar. En nu, kon Pucca haar nergens vinden.
Ze hees zichzelf op twee poten en keek nogmaals rond. Ze stak haar duim in haar mond en begon weer te lopen. Het zag er hier niet veel anders uit dan in het Chiave-gebied, waardoor de Pichu zich ook van geen gevaar bewust was. Hier stonden ook bomen en struiken. En op de grond lagen ook dezelfde soort bladeren en dennenappels. Niks vreemds dus, en allemaal even intressant. Hoe vaak kwam het wel niet voor dat Pucca even stilstond om naar iets moois te kunnen kijken, of misschiens zelfs aan te raken. Een paddestoel, een zigzagoon die zich snel uit de voeten maakte, een pootafdruk. Pucca fronste en boog zich voorover, haar duim nog altijd in haar mond houdend. Er verscheen een grijns op haar gele muizenkop. Ze herkende die pootafdruk, Senna. Van blijdschap stak ze beide armpjes in de lucht en maakte ze een schattig "jeeh," geluidje. Al snel had ze zich op 4 poten gegooit en begon ze te rennen, de pootafdrukken en omgeschopte bladeren volgend.

Nieuwschierig wurmde Pucca haar kop door de struiken. Ja, daar! Senna en een onbekende oranje Pokémon. Beide stonden bij een grote, hele grote waterplas. Pucca trok een scheve kop. Die oranje Pokémon had veel weg van een hond. Een hond op twee poten, met een zwemband om zijn nek. Wat deed hij bij Senna? Pucca's ogen werden groot toen ze zag dat hij zich voorover boog. Hij ging haar aanvallen!
Met een hoop kabaal stormde ze de struiken uit en rende ze recht op het tweetal af. "Ik red je!" schreeuwde ze en ze sprong, om zich vervolgens boven op haar zus te storten.

Een glimlach bedekte Senna’s kop toen de Buizel, van wie de naam haar nog onbekend was, zijn hand uit stak en de hare aanraakte. Ze zette een stap naar achteren en hielp hem overeind te komen. Ze deed voorzichtig een stap naar achteren. ‘Hihi..’ De verbaasde kop van de Buizel liet haar grinniken.
En toen realiseerde ze het zich. De Buizel kon nog niet praten. Het was vreemd. Zij was jonger, maar had een grote vocabulaire. Deze Pokémon kon dat nog niet. Hoe zou het komen? Hij reageerde ook anders op haar aurakus - zoals zij het noemde - dan de anderen. Hij reageerde veel kalmer, veel rustiger. Alsof dit niet een grote schok was. Alsof haar actie normaal was. Natuurlijk, zij vond het normaal.. Maar anderen reageerden meestal alsof ze mentaal niet helemaal goed was.
Het geluid van een beweging liet haar omdraaien. Toen was, het, helaas, al te laat. Ze liet de hand van de Buizel los en keek met grote ogen naar Pucca. ‘Ik red je!’ riep deze uit. Senna wist niet waarvan. Misschien een vis? Pucca sprong de lucht in en zorgde ervoor dat Senna om viel, niet richting de Buizel wiens naam ze nog altijd niet wist, gelukkig.
Ze viel met een grote plons neer in het koude water en duwde Pucca van zich af, om vervolgens naar adem happend boven te komen. Ze spuugde het water uit en pakte Pucca beet om haar op de kant neer te zetten, bang dat ze haar, met haar korte lichaampje, hier zou verzuipen.
“De vissen doen me niets,” zei Senna droogjes. “En.. Misschien kan je het voortaan beter aan mij over laten als er iets aan de hand is,” zei ze, waarna ze met haar hand over haar gezicht ging om het een beetje droog te maken. Ze grinnikte zacht. “Maar oké,” zei ze droogjes. Ze wenkte de Buizel achter haar aan te komen en klom de kant op. “Wat doe je hier?” vroeg ze aan haar jonge zusje.
Hun leeftijden verschilden niet veel van elkaar, maar Senna had zich meer op de buitenwereld gefocust waardoor ze mentaal ouder leek dan ze eigenlijk was. Ze slaakte een diepe zucht en keek naar de Buizel en Pucca. Gheghe. Die konden best eens vrienden worden. Beiden waren ze mentaal niet zo sterk. Senna fronste, blij dat ze dat niet hardop had gezegd. Het klonk gemeen. Ze hief haar wenkbrauwen op en haalde diep adem.

Ze vielen om, recht het water in. "Wieh!" riep Pucca blij, niet beseffend dat ze niet kon zwemmen. Met een grote plons belandde ze in de oh zo grote waterplas. Ze ging kopje onder, maar werd beetgegrepen door haar zus en op de kant gezet. Hikkend van het lachen, en deels van het water, liet Pucca zich op haar rug vallen. Nog een keer! 'De vissen doen me niets,' sprak Senna. Pucca kwam overeind, schudde haar kop om het water van haar oren te gooien en keek haar zus toen droog aan. Vissen? Welke vissen? Haar kop ging naar de zwembandhond. Was dat een vis? 'En.. Misschien kan je het voortaan beter aan mij over laten als er iets aan de hand is,' vervolgde Senna. Snel bracht Pucca haar blik weer terug en maakte ze een knikkend gebaar. "Oké," zei ze, terwijl niet echt tot haar door drong wat Senna nou precies had gezegd. Ze liet de meeste dingen sowieso aan haar over, zij was tenslotte groter en slimmer en haar zus. Maar, de volgende keer als Pucca dacht dat ze weer in de problemen zou zitten, zou ze gewoon weer een (mislukte) reddingspoging uitvoeren. Dat deed ze gewoon, omdat ze van haar zus hield.
'Wat doe je hier?' Tsja.. Er verscheen een frons op haar muizenkop. Die vraag had ze zichzelf nog niet eens afgesteld. "Uhm.. Ik ging met jou mee!" besloot ze uiteindelijk vrolijk uit te brengen. Ze pakte haar voetjes beet, schommelde een aantal keer heen en weer en krabbelde toen overeind. Ze waggelde nieuwschierig naar de zwembandhond, liep een rondje om hem heen en hield toen halt voor zijn voeten. Ze keek omhoog om naar zijn gezicht te kunnen kijken. "Wie ben jij?" vroeg ze toen

Een onverwachte Pichu sprong op Senna. Verbaasd keek Hollow naar de twee. Vervolgens stonden ze op en sprak de Riolu tegen de Pichu. Hij begreep er niks van. Hij trok een wenkbrauw stomzinnig op. Al wist hij natuurlijk niet wat het betekende. Het blauwe wezen wenkte naar hem om te komen. Ook dat begreep hij niet maar kwam toch stomverbaasd achter de Riolu aan. Het was zijn intuïtie die hem vertelde dat te doen. Als een pinguin waggelde hij eigenlijk een beetje achter anderen aan, niet wetend wat te doen en waarom. Alweer sprak Senna tegen de Pichu. Vervolgens antwoordde de Pichu daarop en liep toen een rondje om hem heen. Angstig deed Hollow een stap achteruit, zodat hij bijna over een steen struikelde. Hij was er niet zo vertrouwd op wanneer hij pokémon voor het eerst zag. 'Wie ben jij?' vroeg de Pichu aan hem. Hollow z'n ogen waren wijd open gesperd. Wat vroeg het gele wezen, wat vele malen kleiner dan hem was, aan hem? Wat zou het betekenen? Even kort keek hij om zich heen, om te kijken of de Pichu het niet toevallig tegen iemand anders had. Maar helaas. Hij krabte even op z'n gezicht, omdat er een kriebeltje zat. Het leek meer alsof hij naar zichzelf wees. Alweer maakte hij een vreemd geluid. ''Thaa?'' Wat waren dat toch voor geluiden. Hij snapte er niks van.

‘Uhm.. Ik ging met jou mee!’ was Pucca’s antwoord op de vraag die Senna haar had gesteld. Senna slaakte een diepe zucht. “Je moet niet altijd achter mij aan gaan,” mompelde Senna droogjes, waarna ze haar blik op het water richtte. Het water dat ooit zo’n mooie blauwe kleur had gehad, maar nu zijn kleur verloren had. Het was grijs. ‘Wie ben jij?’ hoorde ze Pucca vragen. Senna keek naar Pucca, die de Buizel aankeek. “Dat is..” zei Senna, voor ze zelf stil viel. “Dat is een Buizel. Een jonge Buizel, die nog niet heeft geleerd hoe hij moet praten,” maakte ze haar zin uiteindelijk af. “Daarom weet hij niet wat we zeggen en weet hij niet dat hij zichzelf voor hoort te stellen, als hij zijn eigen naam al weet,” zei ze toen en ze glimlachte. Ze richtte haar blik op de Buizel. Wat nu? Misschien kon ze maar beter weggaan en zich niet teveel met deze Buizel bemoeien. Dan zou ze geen problemen veroorzaken. Maar.. Hoe kon ze het over haar hart verkrijgen om iemand die bijna even oud als zij, maar minder besef had van alles, alleen te laten? Als Pucca ergens zou zijn, zonder ouders.. Zelfs als ze Pucca niet zou kennen, zou ze haar mee hebben genomen. Dat zou ze dus eigenlijk ook bij de Buizel moeten doen, of niet? Maar.. De Buizel mocht niet in het gebied komen waar zij leefden. Hij mocht niet weten dat het Chiave Gebied bestond en waar het lag. Hij mocht geen toegang tot het gebied verkrijgen. Senna sloeg haar ogen neer. Waarom was het zo moeilijk om iemand te helpen? Ze keek Pucca aan. Wat moesten ze nu doen? Misschien.. Misschien moesten ze er eerst maar eens achterkomen of de Buizel echt geen ouders had hier. Als hij ze wel had en ze zou hem al mee kunnen nemen, zou ze zijn ouders alleen maar ongerust maken. En, dat was natuurlijk niet waar ze op zat te wachten. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze voelde hoe Pucca’s aura als een heldere ster oplichtte, even als die van de jonge Buizel. Verder waren er enkel een paar vage aura’s, maar geen een die op hen af kwam. Geen aura die van de vader of moeder van deze Buizel kon zijn. Ze keek Pucca aan. Was Pucca al slim genoeg om dit zich allemaal te beseffen, of zag ze de Buizel enkel als een speelkameraadje? Senna liet haar schouders zakken. Papa.. dacht ze bij zichzelf. Ze wilde dat haar Papa hier kwam, zodat hij haar kon helpen..

Pucca bleef de zwembandhond gebiologeerd aankeken. Ze bewoog niet, verroer geen spier, maar wachtte net zolang totdat hij antwoord zou geven. Maar, er kwam geen antwoord. De zwembandhond keek om zich heen, krabte op zijn gezicht en bracht toen een geluid naar voren die zelfs Pucca niet kon onderscheiden. Ze fronste. Zo moeilijk was het toch niet om je naam te zeggen? Zij kon het ook. 'Dat is..' Snel draaide Pucca zich om. Gelukkig, haar grote zus wist het wel. 'Dat is een Buizel. Een jonge Buizel, die nog niet heeft geleerd hoe hij moet praten,' vervolgde ze. Oke, dat verklaarde een hoop. Pucca draaide haar kop weer richting de Buizel, haar oren nog altijd richtend op Senna, zodat ze haar verdere woorden zou opvangen. 'Daarom weet hij niet wat we zeggen en weet hij niet dat hij zichzelf voor hoort te stellen, als hij zijn eigen naam al weet.' De Pichu lachtte, "Zwembandho- eh.. Buizel is een beetje dom." Haar woorden klonken beledigend, al werd dit sterk verminderd door de vrolijke toon die ze in haar stem aanhield. Ze bracht haar handjes naar haar borst. "Pucaaaa," zei ze toen, langzaam en duidelijk. Vervolgens reikte haar handjes naar haar zus. "Sennaaaa." Zo, nu begreep hij het vast wel. Ze huppelde naar voren, pakte de Buizel's poot vast en trok toen zacht aan zijn arm zodat hij mee zou komen. "Kom, we nemen hem mee. Papa en mama leren hem vast wel praten," zei ze toen, alsof het een huisdier was. Ze was te naïf om te bedenken dat ze geen vreemden mochten meenemen naar hun huis, het was haar wel verteld, maar onthouden was een tweede.. Bovendien leek dit wezen totaal geen kwaad in de zin te hebben. Pucca liep naar haar zus en trok zachtjes aan haar hand. Ze had haar ogen gesloten gehouden, wat haar een gevoel gaf alsof ze niet luisterde. "Sen, kom nou," sprak ze op een zeurderige toon.

Hollow hield niet-begrijpend zijn hand tegen z'n kop aan. Alsof hij gereed stond iets te zeggen. Hij had een verbaasde blik opgezet. De twee Pokémon bleven maar tegen elkaar praten, en hij verstond er niks van. Het enige wat hij had waren z'n gedachten. Het kleine gele wezentje bracht haar handjes naar haar borst. 'Pucaaaa,' begon ze te praten. Vervolgens wees ze naar het andere wezen. 'Sennaaaa,' zei ze daarbij. Van blijdschap begon Hollow z'n staart op en neer te slaan. Het zand wat achter hem lag vloog de lucht in. ''Pucca..? Senna..?'' Bracht Hollow uit. Hij snapte het! Wonderbaarlijk leerde hij snel. Hollow voelde iets vreemds in hem opkomen. Voor hij het wist sproeide hij een klein waterstraaltje de lucht in. Alleen hij wist slechts niet wat hij ermee kon. Hij sproeide het de richting van het kleine wezen in, wat hem inmiddels vast hield. ''Pucca!!'' Riep hij nog een keer. Vervolgens tilde hij het wezentje op en begon het zachtjes te knuffelen. De Pokémon voelde zo zacht aan. Het viel hem op dat ze rode wangetjes had. Een glimlach vormde op zijn kop.

‘Zwembadho-.. Eh.. Buizel is een beetje dom,’ zei Pucca. “Jij bent ook niet zo snugger,” merkte Senna op, te zacht voor Pucca om te horen. Ze opende haar ogen even en keek met één opgeheven wenkbrauw toe hoe Pucca haar handjes op haar eigen borst legde. ‘Puccaaaa,’ zei ze, zo langzaam dat een dove het nog zou begrijpen. Vervolgens wees ze naar haar. ‘Sennaaaa,’ zei ze toen, opnieuw heel langzaam. “Je hoeft niet zo’n nadruk te leggen op de a, hoor,” merkte Senna droogjes op. Ze grinnikte eventjes en sloot haar ogen. ‘Kom, we nemen hem mee. Papa en mama leren hem vast wel praten,’ zei Pucca. Senna opende haar bloedrode ogen even, het - wat ‘het’ ook allemaal voor mocht stellen - wat de Buizel deed negerend, daar was nu geen tijd voor. Pucca liep op haar af en begon aan haar hand te trekken, maar Senna bleef staan. ‘Sen, kom nou,’ zei Pucca. Senna haalde diep adem. Was het maar zo simpel. Ze trok haar hand voorzichtig uit die van Pucca en schudde haar hoofd heen en weer. “Weet je nog dat het gebied geheim was? Dat hadden mama en papa een keer gezegd,” zei ze zacht. “We mochten niemand naar het gebied brengen, behalve als ze zelf wisten waar het was en de Illusies hen er langs lieten,” zei Senna toen rustig. Het maakte niet uit dat de Buizel haar hoorde; hij begreep toch geen woord van wat ze zei. “We kunnen hem dus niet zomaar meenemen. Bovendien.. Misschien zijn z’n ouders hier ergens en zoeken ze naar hem,” zei ze toen. “Al lijkt het me onwaarschijnlijk, aangezien ze hem dan wel hadden leren praten,” mompelde ze zacht. Ze richtte haar blik op de grond. “We kunnen hem niet meenemen,” zei ze zacht. “Maar, we kunnen hem ook niet hier laten.. Is er nog iemand die voor hem kan zorgen..?” vroeg ze zichzelf hardop af. Amore en Riolu waren geen optie; ze waren teveel bezig met de groep en hadden bovendien al aardig wat kinderen. Amore, dan. Riolu had er maar drie.. Senna fronste. Ze kon niemand verzinnen, omdat ze niemand - buiten haar familie - echt kende. Daarom sloeg ze haar blik neer. “Ik.. Ik weet het niet,” zei ze zacht en ze haalde een keer diep adem. Wat moesten ze nu doen met de jonge Buizel?

Senna bevrijdde zich uit Pucca's greep en schudde haar hoofd. De Pichu trok een zuur gezicht, waarom moest ze nou zo moeilijk doen? 'Weet je nog dat het gebied geheim was? Dat hadden mama en papa een keer gezegd. We mochten niemand naar het gebied brengen, behalve als ze zelf wisten waar het was en de Illusies hen er langs lieten,' legde haar zus uit. Pucca maakte een geschokte beweging met haar schoudertjes en bracht haar hand naar haar mond. Ohjah, dat was ook zo. Oeps. 'We kunnen hem dus niet zomaar meenemen. Bovendien.. Misschien zijn z’n ouders hier ergens en zoeken ze naar hem.' Teleurgesteld liet Pucca haar schouders hangen en keek ze de zwembandhond aan. "Aawh.." zei ze, niet blij om het feit dat ze hem niet mocht meenemen. Dus, dan moesten ze hem hier maar gewoon dumpen? Net toen Pucca hem los wilde laten, vervolgde haar zus haar woorden. 'Maar, we kunnen hem ook niet hier laten.. Is er nog iemand die voor hem kan zorgen..?' Pucca opende haar mond, maar sloot deze al snel weer toen ze het nat voelde worden op haar kop. Verontwaardigt bracht ze haar blik naar boven, waar water vandaan kwam. "Wa-?" Verder kwam ze niet, want ze werd opgetild en geknuffeld door de Buizel. 'Pucca!' riep deze blij. Beduusd knipperde Pucca met haar ogen, maar al snel ontsnapte er een schattig gelach uit haar mond. Ze wurmde zich wat losser en draaide zich om, terwijl ze in Buizel's greep bleef hangen. Ze keek haar zus aan en zette een smekende blik op, waarbij haar ogen zo groot werden als knikkers. "Senna, alsjeblieeeft, mag ik hem houden?" vroeg ze, alsof ze de Buizel zichzelf wilde toeëigenen.

'Senna, astjeblieeeft, mag ik hem houden?' vroeg de Pichu aan de Riolu. Hollow zette voorzichtig het kleine gele wezentje neer op de grond en keek verbaasd naar de twee Pokémon. ''Hollow'', begon hij te fluisteren. Dit was een naam die hij meerdere keren had gehoord van andere pokemon die hij onderweg naar hier was gepasseerd. Wat zou het betekenen? Was het zijn naam? Hij wist het niet. Zouden zijn ouders hem überhaupt een naam hebben gegeven? Het waren allemaal onbeantwoorde vragen. Hij wist er geen raad mee. Waarschijnlijk zou niemand deze vragen weten te beantwoorden. Hollow voelde zich te neergeslagen. Waarom juist bij hem? Het water spetterde alweer. Dezelfde Pokémon kwam omhoog om een sprong te maken. Het leek wel alsof die hem elke keer aan het begroeten was, al voelde het niet zo. ''Woosh,'' bracht hij uit alsof het een bestaand woord was. Hij raakte er op een of andere manier heel erg opgewekt van. Een brede glimlach vormde op zijn kop. Een onschuldig lachje kwam uit z'n bek. ''Sennaaa! Puccaaaa!'' Bracht hij uit.