De zon rees op boven de wereld, zoals ze iedere dag deed. Leven ontwaakte in het land en Pokémon begonnen hun hun vaste ochtend-dingen te doen zoals op Pidgey's Starly's en Mamepato's te jagen. Anderen klommen in bomen en zochten naar noten en bessen. En sommige Pokémon, hadden een lastig leven. Een leven met een doel. Een van deze Pokémon was een jonge Infernape. Hij had zich een paar dagen ingehouden, maar deze ochtend besloot hij zijn huisje te verlaten, om zijn krachten als een Infernape te testen. Hij was namelijk recent geëvolueerd. Blitzy duwde zijn kast open en greep er zijn vuurrode cape met de zwarte leren capuchon. Helaas was er een probleem; hij had nog steeds geen nieuwe cape gekregen, en de cape die hij gebruikt had was te klein geworden. Nu zou het leer van de capuchon vuurvast moeten zijn, met eventueel een gat in de capuchon om zijn vlam er spookachtig uit te laten komen. Zuchtend maakte Blitzy de riem met de buidels los, daarvan kon je de grootte al aanpassen, bevestigde hem rond zijn middel en deed Blitzy de deur dicht. Hij had er juist op gehoopt om zijn aanvallen te oefenen onder de cape, voor als het erop aankwam, hij snel, behendig, dodelijk maar vooral, incognito zou zijn. Traag liep hij de eiken trappen af, en nam wat bessen uit zijn voorraad, die hij in een buideltje deed. Nu had hij wat te eten voor onderweg. Trainen zou niet gaan met een lege maag. Daarna greep hij de deurknop vast. Vandaag zou best eens leuk kunnen worden.

Met grote passen liep Blitzy tussen de huizen door. De andere Chiave-leden slapen nog, denk ik.. schoot er door Blitzy's hoofd heen. Misschien zou er in de middag eentje hem vinden, toch besloot hij om bij niemand te kijken, en door te lopen. Een steek van pijn ging door zijn hart heen toen hij Melodie's steen zag liggen, met de inscriptie die hij een paar dagen terug erop had gekrast. Het leek net een paar seconden geleden dat hij hier aankwam en een put had gegraven voor Melodie. Zijn pas vertraagde terwijl hij staarde naar de steen, maar hij wist zijn blik uiteindelijk los te scheuren toen hij merkte dat hij bijna tegen een huis liep. Hij deed alsof er niets gebeurd was en liep naar de donkere gang die naar buiten zou gaan. Toen hij er uiteindelijk was, greep hij een uitstekend rotspuntje en trok zijn lichaam ermee omhoog. Zijn andere hand ging naar een ander rotspuntje, en toen kwam hij uiteindelijk écht in de ondergrondse grotten. Vlak voor de stad was er namelijk een pad dat loodrecht naar beneden liep. De grotten werden verlicht door Blitzy's vlam, dus hij kon gewoon lopen. Toen hij een Monferno was, moest hij nog zijn staart vasthouden en iets boven zijn hoofd houden. Nu leek hij het pad al veel beter te kennen, en de eindeloze gang leek al veel korter dan eerst. Toen proefde hij eindelijk de frisse ochtendlucht.

Een Pidgeot floot luid boven de hemel. Zou dat één van de illusies zijn die het gebied bewaakt? Blitzy besloot na te denken waar hij naartoe zou gaan. Het kasteel leek niet bepaald een goede plaats om je aanvallen op te trainen, het enige wat je ermee kunt bereiken zijn gebroken spiegels. Het strand was ook geen zo'n goed idee. Hij wou wel iets anders dan zeelucht. Dan staarde hij naar het bos genaamd de Sudowoods, dat leek een mooie plaats om te trainen. Bomen kon je perfect gebruiken om in te klimmen en weer uit te springen. Met zijn gebruikelijke passen, liep hij richting de Sudowoods. Blitzy deed zijn buideltje open, en pikte er een vette Weapear Berry uit, die hij in één hap opat. Minuten kropen voorbij terwijl hij stapte, maar de bomen toch dichterbij kwamen. Ze werden ook hoger. Sommige waren 10 tot 20 meter hoog, schatte Blitzy in. Dat zou leuk worden om in te klimmen.

Toen hij uiteindelijk tussen de bomen stond, at hij zijn laatste bes op. -een Bluk Berry die verbazingswekkend genoeg zoeter dan normaal proefde- Blitzy voelde daarna aan de stammen. De schors voelde hard aan, dus het gevaar dat hij zou uitglijden was klein. Toen hij aan een brede boom voelde van minstens 35 meter hoog met veel takken, zette Blitzy zijn nagels in de schors, en sprong naar de laagste tak. Daarna sprong hij via de takken naar boven, soms sprong hij naar een andere boom omdat de takken die in zijn bereik lagen te dun waren en zouden afkraken. Maar toch sprong hij vrijwel altijd weer terug naar die ene boom. Even later had hij nog maar twee of drie bomen meer om naar te springen. Hij had blijkbaar een hoge boom gekozen. Toen hij zich uiteindelijk door de dennennaalden had geploeterd, zag hij zo'n beetje het hele Chiave-gebied zien. De zon die langzaam oprees reflecteerde het water van het Rainbow Lake. Iets verder blonk het Shelp Beach, en daarachter de zee. De torens van het kasteel leken nog sprookjesachtiger dan ooit nu het zonlicht op de torens weerkaatste. Zijn blik gleed langzaam naar de Sunny Garden, de weg die hij gevolgd had naar hier. Iets verder zag hij een rotsachtig gebied. Zouden dat de Hot Springs zijn? De Underground City kon je natuurlijk niet zien, hoe hoog je ook ging. En een paar meters onder hem zaten de andere bomen. Voorzichtig keek hij tussen de naalden heen. Een grote struik zat net onder de boom, en was perfect voor je val te breken. Blitzy richtte al zijn aandacht naar de struik, die je moeilijk kon zien door de naalden. Één foute meter zou fataal kunnen zijn. Langzaam richtte hij al zijn evenwicht naar voren, en liet zijn voeten van de tak losglijden. Dit is wat sommigen een "Dodensprong" noemden. Dit houdt in dat je van een grote hoogte springt en uiteindelijk probeert te belanden in een baal hooi of een struik. Er kon niets misgaan, als je maar goed springt. Het was de perfecte manier om opeens te ontsnappen, en in de Middeleeuwen werd het veel gebruikt door Pokémon en zelfs door sommige mensen, die heel dapper waren. toch was het geen tacktiek voor watjes. Blitzy kreeg een sterke wind in zijn ogen, die zijn ogen keek toe te doen, maar hij moest zijn ogen open houden. Hij maakte een dubbele salto in de lucht totdat zijn rug naar beneden gericht was. Met een luid gekraak stortte Blitzy door de takken heen. En de wind hield plotseling op toen hij in de struiken viel. De Dodensprong was succesvol uitgevoerd.

Blitzy stampte de takken die zijn voeten blokkeerde weg, en hij liet zich uit de struik glijden met een bonzend hart. Een Dodensprong is echt een complete Freak-Out voor een trainingsdag. Na een paar minuten liggen te staren naar de zon die door de bomen heen scheen, hees hij zijn lichaam overeind, nadenkend wat hij nu zou doen. Blitzy liep naar een boomstronk, die overduidelijk is afgeknaagd door Bidoofs. Daar besloot hij nog wat bessen van de bomen te plukken en ze te veroberen. Hopelijk kwam er een andere Chiave-lid opdagen, dan had hij nog iemand om mee te trainen..

-Omfg! -