Met haar pootjes over haar hoofd geslagen, zodat ze niks hoorde, lag een kleine Absol in een donker holletje, ver onder de grond. Nou ja, erg klein was de Absol inmiddels niet meer, want er was alweer een half jaar voorbij gegaan sinds Amita voor het laatst buiten was geweest. In de tussentijd was ze dus aardig gegroeid. Haar lichaam dan. Geestelijk was de groei niet zo groot geweest, maar dat kwam doordat de pokémon al geruime tijd onder de grond verscholen zat. Al vanaf het moment dat het buiten begon met donderen.

Voor Amita had het geleken alsof de hemel naar beneden kwam. Er was donder, bliksem, lawaai, gegil. Alles door elkaar en de kleine pokémon had dat gedaan wat ieder kind met een "gezond verstand" zou hebben gedaan, namelijk je verstoppen. Buiten was het immers niet veilig, want de wereld leek ten onder te gaan en Amita was niet van plan geweest mee te gaan! Nee, zij wilde nog helemaal niet dood! Er waren nog zoveel nieuwe vriendjes te ontmoeten en zoveel bomen om mee te praten! Bovendien wilde ze nog weer een keer met de Rowan-meneer spelen! Die was zo lief en aardig! Hij had haar zelfs een keer leren vliegen! Helaas waren Amita's stuurkunsten niet perfect geweest en was ze stuurloos tegen een boom geknald, maar dat ter zijde. Ze wist zeker dat, als ze meer met de Rowan-meneer zou oefenen, het beter zou gaan en dan zou zij de eerste vliegende Absol zijn! HA!

Daar kwam echter niks van terecht als ze onder de grond bleef. Ze durfde alleen niet naar buiten. Het gedonder buiten was allang afgelopen, de oorlog was immers al voorbij, maar omdat de kleine Absol haar poten over haar oren heen had, hoorde ze niks. Bovendien waren haar spieren zo enorm stijf, dat ze haar poten niet eens meer van haar hoofd af kreeg. Ze waren vergroeid! Raar hè, als je je pootjes een half jaar lang in dezelfde houding houdt. Amita was het echter wel zat om almaar onder de grond te zitten en eigenlijk wilde ze wel weer naar buiten. Met veel moeite en onder luid protest van haar spieren en botten haalde ze haar pootjes van haar kop. Zo, dat was stap één, nu de volgende stap. Met nog meer moeite kwam de Absol overeind, helemaal stijf van het zo lang niet bewegen. Ingespannen luisterde ze of ze buiten ook lawaai en dreiging hoorde, maar alles was stil. Ze hoorde helemaal niks. Voorzichtig schuifelde de kleine Absol door een lange gang naar de uitgang. Althans, daar waar de uitgang hoorde te zitten. Ze zag namelijk geen licht aan het einde van de tunnel (is maar goed ook, want anders dacht ze nog dat ze dood wasXD)

Langzaam en met pijnlijke spieren en botten, kroop de kleine Absol door de gang naar boven. Hoe dichter ze bij het oppervlak kwam, hoe meer geluiden ze kon horen. Ze hoorde een zacht briesje, het ritselen van bladeren, het fluiten van vogels! Aangemoedigd door deze geluiden kroop de Absol wat sneller naar boven totdat- BAF! Ze met haar kopje tegen iets hards beukte. Wat was dit nou? Snuffelend en krassend onderzocht de Absol datgene wat haar de weg blokkeerde. Een steen! NEE! Iemand had haar levend begraven! Tranen welden op in Amita's ogen. Maar, dat was niet lief! Hoe konden ze haar nou zomaar begraven? Ze was nog lang niet dood! De gemenerds! Boos beukte Amita met haar kop tegen de steen. Die moest weg! Anders kon ze er niet uit! Zo kon er natuurlijk ook een gang omheen graven, maar dat was te moeilijk voor Amita om te bedenken. Daarom besloot de pokémon de steen maar aan te kant te beuken. Telkens weer opnieuw. Of het veel effect had wist de kleine Absol niet, maar ze wilde het wel proberen. De steen gaf echter absoluut niet mee en Amita was de wanhoop nabij. Ze kon er niet uit! Ze was verloren! Tranen kwamen weer in haar naar boven, stroomden over haar wangen en binnen no time barstte de kleine Absol in een oorverdovend gejank uit dat zelfs boven de grond nog te horen was.

OOC: Iemand zin om mijn kleine Absol te bevrijden?=3

Abi slenterde door de plassen van een woud, welk wist ze eigenlijk niet goed… Haar grote ogen stonden weid open op de hemel gericht. Zo te zien was het weer eindelijk aan het omkeren. Gelukkig maar, dat onweer had ze ook niet alles gevonden. Toen ze de eerste bliksemschicht had gehoord was ze als een bange caterpie onder een blad gekropen en had ze daar enkele minuten zitten bibberen en janken, totdat het tot haar was doorgedrongen dat dat helemaal niks uithaalde en ze zo nooit verder zou kunnen gaan met haar zoektocht. Ze had een hele tijd met haar ogen dicht door het onweer zitten lopen, wat niet echt een goed plan was geweest want ze was wel tien keer ergens tegen gelopen. Abi was zeer opgelucht geweest toen het onweer gestopt was en ondertussen meende Abi zelf dat de zon een beetje begon te schijnen.

Abi keek oplettend rond zich heen, alles lag er nu rustig en stil bij. Het enige wat ze hoorde waren haar eigen pootjes die door de plassen trippelde… maar wat was dat? Ze hoorde nog iets? Even maakte Abi een sprongetje naar opzij, weg van het geluid. Ze stond al klaar om weg te rennen, zo ver mogelijk weg van dat ongedefinieerde geluid! Maar nieuwsgierigheid won het van haar angst en langzaam sloop ze dichter en dichter naar het geluid. Tot ze plots voor een hol stond waarvan de ingang was geblokkeerd. Nu Abi zo dicht was hoorde ze dat het geluid gejank was! Er was een pokémon in nood! Misschien wel een gemene? Maar zo zielig janken? Abi kreeg meteen medelijden met de pokémon. Ze schraapte opnieuw al haar moed bijeen en riep: “hallo? Wie is daar? Wat is er gebeurd? Kan ik helpen?” Die laatste vraag was misschien wat raar en overbodig, natuurlijk wou de pokémon in nood hulp, of misschien was het een valstrik? Hoe dan ook, Abi kon het jankertje niet zomaar achterlaten! Opgewonden stond ze vlak voor de steen al snuffelend te wachten op antwoord.

De grond onder Amita's kleine pootjes begon al aardig zacht te worden van al het zoute water dat uit haar traanbuisjes begon te stromen en eigenlijk was de kleine Absol wel bang dat ze zometeen door de grond zou zakken en dan nog verder van huis zou zijn! Nee! Dat wilde ze niet! Ze wilde niet nog verder in de grond verdwijnen als een Diglet! Zij kon niet zo goed onder de grond leven! Toch knap dat ze dat dan al een half jaar had volgehouden, maar dat ter zijde. Ze wilde er nu uit! Ze was immers geen grondpokémon en ze had meer dan genoeg van het zich verstoppen! Bovendien klonk het nu al geruime tijd stil en veilig boven de grond, dus waarschjnlijk was die "storm" nu wel voorbij. Ze was alleen nog geen steek opgeschoten, want ze zat nog altijd onder de grond en er leek niemand in de buurt te zijn die haar wilde helpen. O toch?

Plotsklaps hield de Kleine Absol op met huilen. Hoorde ze daar nu een stem? 'Wie is daar?' klonk het op gedempte toon van boven haar. Amita keek met betraande ogen omhoog. Was er dan eindelijk iemand zo lief om haar te helpen? 'Wat is er gebeurd? Kan ik helpen?' vroeg de stem. Amita droogde haar tranen, ging staan (voor zover dat kon in haar gegraven gang) en riep: 'Ja! Ik ben hier! Amita! Ik weet niet precies wat er gebeurd is! De gang was nog open toen ik er voor het laatst doorheen ging...' Langzaam stierf Amita's stem weg. Hoe lang was het eigenlijk geleden dat ze in dit hol was gekropen? Ze wist het niet meer, maar het was wel heel lang geleden. 'Kun jij misschien die steen wegduwen ofzo?' vroeg de kleine Absol aan de nog onbekende pokémon boven de grond. 'Ik wil er nu wel graag uit!'

OOC: @Abi: Uhm, ik bedoelde niet letterlijk onweer enzo hoor =p

Abi moest haar uiterste best doen om de stem die vanonder de steen kwam te horen. Wat ze kon verstaan was “ik ben hier! … weet niet precies wat er gebeurd is… steen wegduwen ofzo?” Abi keek ongemakkelijk naar de zware steen en dan naar haar eerder kleine pootjes. Moest ze dat ding wegduwen? Als ze nu een grote, sterke mightyena was, was dit geen probleem geweest… Maar ze was slechts een kleine, zwakke poochyena. Abi bleef naar de steen staren en riep na een tijdje “euh ik zal het proberen… maar ik denk niet dat me dat gaat lukken…” Abi zette haar pootjes zo stevig mogelijk vast in de grond zodat ze zo min mogelijk zou verschuiven terwijl ze , eerst met haar hoofd, dan met haar hele lichaam, tegen de steen duwde. Maar die verschoof geen millimeter. Na een poosje duwen, zonder resultaat, kreeg Abi barstende hoofdpijn en plofte ze uitgeput neer op de grond.

Abi keek draaierig van de inspanning naar de grond. “Het is hopeloos” riep ze hijgend. “We moeten iets anders verzinnen…” Abi keek rond om iets te zoeken dat kon helpen, maar niets leek bruikbaar, toch niet voor zo een kleine poochyena als zij. Ze ging weer vlak naast de steen liggen en duwde er tegen met haar pootje, maar dit had (natuurlijk) evenmin effect. Abi keek bedenkelijk naar haar scherpe nageltjes en kreeg een idee. Ze wist niet wat voor pokémon er onder de grond vast zat, maar ze hoopte dat het eentje was met klauwen, net als zij. “Heb je al geprobeerd je eruit te graven?” riep Abi, hopend dat het antwoord niet iets zou zijn als ‘ik heb geen klauwen.’

OOC: @ Amita, ow ik vond het al zo raar xD (een half jaar onder de grond voor wat onweer? :s). Sorry :/

Het antwoord van haar eventuele redder was twijfelend. Blijkbaar was de pokémon boven de grond er niet helemaal zeker van dat hij, of zij, wel sterk genoeg was om de steen aan de kant te krijgen. Amita was er echter wel van overtuigd dat de pokémon het zou proberen en dus wachtte ze geduldig tot er iets zou gebeuren. Er gebeurde echter helemaal niks en even was de jongen Absol bang dat de onbekende pokémon haar voor de gek had gehouden en haar helemaal niet wilde helpen. Wat voor onaardige pokémon leefden er tegenwoordig op de wereld? Dat ze niet eens een arme Absol in nood wilden helpen? Het was niet eerlijk!

Plotseling hoorde ze de stem weer. Dat het hopeloos was en dat ze iets anders moesten proberen. Hmmm, blijkbaar was haar redder niet groot en sterk, want anders was die steen echt wel gaan schuiven. Toen kwam haar "redder" met een geniaal idee. Iets waar Amita zelf nog niet aan had gedacht. Zichzelf eruit graven. Duh! Waarom had ze daar niet aan gedacht? Simpel, zo slim was ze niet, maar nu het idee was geopperd, vond ze het de meest geweldige ingeving ooit. 'Uhm, nee, eigenlijk niet...' sprak de kleine Absol tegen de nog altijd onbekende pokémon boven de grond. Snel begon de kleine Absol als een dolle te graven. Ze klauwde met haar kleine pootjes in het zand en zorgde voor een enorme stroom aan zand, stof en kleine steentjes die naar achteren werden gesmeten. Als er iemand achter haar had gezeten, dan was die nu bedolven onder een berg puin.

Na wat wel uren aan graven leek (eigenlijk waren het nog geen vijf minuten) zag ze opeens een stukje zonlicht. Dolblij met het licht ging de Absol nog harder graven tot het kleine gaatje veranderde in een groter gat en nog groter, tot ze haast verblind werd door zonlicht. Met haar ogen stijf dicht tegen het felle licht klom de kleine pokémon naar buiten. Voor het eerst sinds tijden voelde ze weer gras onder haar pootjes, hoorde ze de vogels in haar oren en voelde ze de wind in haar vacht. Dolgelukkig begon ze in het rond te springen, haar ogen nog altijd dicht tegen het licht. Eindelijk, ze was vrij!

OOC: @Abi: Haha, geeft niet hoorXD Vond je post erg leuk geschreven=3

Abi zuchtte opgelucht toen ze te horen kreeg dat de pokémon onder de grond nog niet had geprobeerd zich eruit te graven. Gespannen legde ze haar oor op de grond en hoorde ze onder zich het verplaatsen van de aarde. Die pokémon was wel zeer ijverig aan het graven zeg! Maar ja, wie weet hoelang hij of zij er al inzat. Misschien nog maar net, maar het kon evengoed al weken zijn. Abi beeldde zich in dat zoiets met haar zou gebeuren, meteen kreeg ze koude rillingen en schudde ze haar kop, nooit in holen kruipen dus!

Abi zag plots een stuk aarde niet zo ver van haar bewegen. “Daar zal die pokémon wel uitkomen!” dacht ze opgewonden. Ze was nieuwsgierig welke pokémon het was, misschien een skitty? Of een vulpix? Of een growlithe? Of… Abi liep bijna alle pokémons die ze kende af, eigenlijk kende ze er niet zo veel, haar ouders hadden haar wel verteld over enkele, maar ze had er maar weinig in het echt gezien. Natuurlijk had ze wel al regelmatig een caterpie en een weedle en zulke pokémons gezien, maar ver reikte haar kennis dus niet. Ze had ook nooit echt gehouden van die insectpokémons, ze was regelmatig eens op een weedle gaan staan en dat was haar nooit goed bevallen… Zo een hele zwerm beedrills achter je aan, neen bedankt.

Even werd Abi weer overmand door angst en wou ze weer bijna gaan lopen, want wat als deze pokémon zo groot, giftig en/of gevaarlijk wezen was? Dan bedacht ze zich weer dat hij of zij de steen niet zelf had kunnen opheffen, dus waarschijnlijk ook niet zo zeer sterk was. Ondertussen was de pokémon net uit de grond gekomen. Abi keek haar aandachtig aan, ze zag er niet zo gevaarlijk uit, en begon te kwispelen van nieuwsgierigheid en blijdschap toen de pokémon (Abi wist niet dat het een absol was) gelukkig rond begon te springen. Eigenlijk was Abi ook een beetje trots dat ze deze pokémon had “gered”, maar tegelijkertijd voelde ze zich ook een redder van niets. Zelf had ze niks gedaan, ze had slechts het idee gegeven…

De poochyena bekeek de absol van kop tot teen. Abi was zeer geïntimideerd door het zwaardachtige ding op de zijkant van het hoofd van de nieuwe pokémon. Ze vond dat het er wel gevaarlijk uitzag en vroeg zich af of dat het scherp was, waarschijnlijk wel want zoiets stond er toch niet voor de sier? Abi vond het wel een mooie pokémon, een van de mooiste die hij tot nu toe had gezien (maar dat wou gewoon zeggen dat Abi haar mooier vond dan de gemiddelde insectpokémon…). Voorzichtig kwam Abi wat dichterbij terwijl ze de absol met een glimlachje aankeek. “Hallo, ik ben Abi” zei ze nog steeds kwispelend, maar nu wat minder omdat ze ook een beetje bang was.

Dolblij sprong de kleine Absol in het rond, helemaal vergeten dat er natuurlijk ook nog andere pokémon in de buurt waren. Voor haar deed het er op dat moment echter niet toe, want nu was ze eindelijk vrij! Vrij om zich te bewegen, vrij om zuivere lucht in te ademen en vrij om meer te zien dan alleen donker. Nooit zou ze weer in een gat onder de grond kruipen, nooit zou ze weer zo gek zijn om zo lang weg te blijven uit de frisse lucht. Nee, ze had haar lesje wel geleerd. En mocht ze ooit toch gedwongen zijn om zich onder de grond te verstoppen? Dan zou ze om de haverklap controleren of de ingang nog vrij was. Ze moest gewoon niet meer onder de grond verdwijnen. Ze was immers een Dark pokemon, geen Ground pokémon! Daar was overduidelijk een reden voor.

Plotseling werd ze afgeleid door een stem. De stem van haar "redder"! 'Hallo, ik ben Abi,' sprak de stem. Met een ruk draaide Amita zich om naar het geluid en opende ze langzaam haar ogen. Het zonlicht was nog erg fel en dus kneep de kleine Absol haar ogen half dicht, zodat ze langzaam aan het licht kon wennen. Gelukkig duurde het niet al te lang voor ze de pokémon voor zich kon zien. Verbaasd keek Amita naar de kleine pokémon voor haar. Ze moest zelfs een stukje naar beneden kijken, omdat de pokémon kleiner was dan zij! Jemig, was ze dan zo hard gegroeid? Nieuwsgierig gleden haar grote, blauwe ogen over de kwispelende Poochyena voor haar. Het was overduidelijk nog een jonge pokémon, gezien de grote van het wezentje. 'Hoi!' riep Amita luid, misschien iets te enthousiast. 'Ik ben Amita. Leuk je te ontmoeten!' Vrolijk stak ze haar poot uit naar de kleine Poochyena, klaar om diens pootje te schudden.

OOC: @Abi: Sorry dat het zo lang duurde! Vergat het steeds (A)

De nieuwe pokémon had blijkbaar niet meteen doorgehad dat Abi hier ook nog stond, maar zodra Abi had gesproken wende de nieuweling zich tot haar. Abi zag dat ze een beetje moeite had met het felle licht van buiten, maar langzaam gingen de ogen toch meer en meer open van deze pokémon. Nu keek Abi recht in de grote blauwe ogen van de absol. Toen deze enthousiast ‘hoi’ zei en zich voorstelde begon Abi opnieuw harder te kwispelen, Amita had duidelijk geen kwade bedoelingen. Of was dat schijn? Neen dat kon Abi zich moeilijk inbeelden. Abi zag dat Amita haar poot uitstak naar haar. Even keek ze er verdwaast naar, omdat ze er niet direct aan dacht dat zij ook haar poot moest uitsteken. Uiteindelijk grijnsde Abi even en stak ze dan ook haar poot uit.

Abi was wel nieuwsgierig naar deze pokémon ze had zoveel vragen maar durfde ze niet allemaal echt te stellen. Hoe kwam ze terecht in dat hol? Hoe lang had ze daar gezeten? Had iemand haar daar opgesloten? Wat voor pokémon was ze eigenlijk? Na weer wat moed te verzamelen besloot Abi dit laatste toch te vragen, ze wou zeker niets miszeggen zodat het goede humeur van Amita om zeep zou zijn. “Euh, wat voor pokémon ben jij eigenlijk?” vroeg ze voorzichtig en ze keek de absol met grote, vragende ogen aan.

De kleine pup leek niet helemaal te snappen waar Amita heen wilde met haar poot. Ze wilde ook nergens heen, want op drie poten lopen was wel een uitdaging, maar ze wilde gewoon de poot van het kleintje schudden. Ze had dit een hele tijd geleden geleerd van iemand. Die had haar verteld dat het beleefd was om je zo voor te stellen. De pokémon waar ze dat van had geleerd, had dit weer van de mens geleerd, want die pokémon was vroeger van een trainer geweest, in een land hier ver vandaan. Daar gaven mensen elkaar een hand wanneer ze zich voorstelden en dus had Amita besloten dit ook te doen. Bovendien konden andere pokémon dan direct zien dat je aardig en lief was, want wie ging er nou zijn poot uitsteken als hij of zij gemeen was? Tenzij de pokémon dan een smerig trucje uit wilde halen zodra hij of zij de poot van de pokémon tegenover hem of haar vast had, maar haar gedachten begonnen nu toch echt af te dwalen.

De pup voor haar was intussen harder gaan kwispelen, maar toch zag Amita de nieuwsgierige blik en het leek wel alsof de kleine Poochyena allemaal vragen tegelijk wilde stellen. Amita hoopte maar dat ze alle vragen van de kleine kon beantwoorden, want zij was nou ook niet echt een helder licht. Eigenlijk was ze best wel dom, maar dat zou ze niet zo snel toegeven. De pokémon voor haar kreeg het toch voor elkaar om maar één vraag tegelijk te stellen. De vraag die werd gesteld verbaasde de Absol wel een beetje, maar aan de andere kant was het geen vreemde vraag voor een jonge pokémon. 'Ik ben een Absol,' vertelde Amita en ze stak trots haar borst vooruit. 'Ik ben een Dark-type, net als jij.' Jaja, Amita had toch nog een beetje verstand van de pokémon voor haar, al kwam die kennis ook niet veel verder dan "Poochyena" en "Dark-type".

Amita vertelde Abi dat ze een absol was. Absol… daar had Abi nog nooit van gehoord, maar nu was haar kennis nog wat verruimt! Deze tocht had nog zo zijn voordelen! Straks wist ze nog meer dan haar ouders, dat zou pas leuk zijn. De slimste poochyena van de wereld! Of toch van deze regio… Abi zag het al helemaal voor haar, maar schudde zichzelf snel weer uit haar droomwereldje toen de absol verder sprak. Blijkbaar was ze ook een dark-type, dat was toevallig. Abi glimlachte breed naar de absol, ze hadden precies wel enkele dingen gemeen… Oké tot nu toe maar 1 ding en dat was dat ze hetzelfde type waren, maar dan noch, als je je ogen een beetje toe deed en je hoofd wat schuin hield dan leken ze ook wel wat op elkaar qua uiterlijk.

“Ooh, een Absol…” zei Abi even alsof dat haar iets zei, na even bedenkelijk te kijken zei ze met een beetje beteuterd en beschaamd: “…nog nooit van gehoord.” Ze hield haar hoofdje schuin en glimlachte verontschuldigend. “Hoe kwam het eigenlijk dat je daar vastzat? Had iemand je opgesloten?” vroeg Abi voorzichtig (want ze was nog steeds bang dat ze iets zou miszeggen en dat de Absol plots kwaad zou worden), eigenlijk speelde deze vraag al een hele tijd door haar hoofd, maar dat zo direct vragen leek haar wat onbeleefd.

De kleine Poochyena bleek nog nooit van een Absol te hebben gehoofd. Met een scheef kopje keek Amita naar Abi. En nu? Moest ze soms beledigd zijn? Toen zij zo jong was- Wacht eens! Nu klonk het alsof zij vet oud was! Dat was helemaal niet zo! Maar ze was wel ouder dan Abi, dus... Nou ja, vroeger wist zij ook nog niet zo veel (nu wist ze ook nog niet zo veel maar dat negeren we even) 'Het geeft niet hoor,' sprak Amita bemoedigend. 'Je komt ons eigenlijk ook zelden tegen. Alleen wanneer er een ramp gaat gebeuren dan komen we tevoorschijn om andere pokémon te waarschuwen voor het naderende onheil.' Zo, dat wist ze ook maar even goed te vertellen! Ze wist het, omdat haar vader haar dat had verteld. Om haar voor te bereiden op wat ze later aan haar medepokémon was verplicht.

'Hoe kwam het eigenlijk dat je daar vastzat? Had iemand je opgesloten?' vroeg de jonge pup toen. Nadenkend keek Amita naar de enorme kei die bovenop haar oude ingang lag. 'Ik weet nog dat ik daar in was gekropen, omdat er een hevig noodweer was. Toen ik er later weer uit wilde, lag die steen er opeens! Ik weet niet hoe hij daar is gekomen.' Haar grote, blauwe ogen bleven op de steen gericht. Hoe was dat ding daar gekomen? Had iemand hem daar expres neergelegd? Of per ongeluk? Plotseling klonk er een rommelend geluid. Even was Amita bang dat het noodweer weer terug kwam, maar toen merkte ze dat het haar maag was. 'Zeg, weet jij misschien een plekje waar ik eten kan vinden? Ik heb namelijk best wel honger.' Ja, een jaar onder de grond zonder eten maakte je hongerig.

OOC: Sorry dat het zo lang duurde!

Amita legde Abi uit dat men haar soort niet vaak zag en dat ze alleen kwamen bij naderend onheil. Abi knikte terwijl hij aandachtig naar haar luisterde en alles probeerde te onthouden. Wie weet kwam deze informatie wel later op haar reis nog te pas en zo niet, dan vond ze het gewoon leuk om zoveel te weten over andere pokémons. Amite vertelde ook hoe ze in het gat, waar ze enkele minuten gelden nog vast zat, gekomen was. Nadat ze uitgesproken was hoorde Abi een onheilspellend gerommel. Abi sprong letterlijk in de lucht van verschiet en stond net op het punt weg te rennen, geen idee waar heen maar gewoon weg van het geluid, toen Amita vroeg of zij wist waar een plekje waar ze eten kon vinden. Abi stond al een klein eindje verder en draaide zich beschaamd om toen ze bedacht dat het waarschijnlijk de absol haar maag was die het geluid het geproduceerd. “Ow euh, sorry, ik dacht dat er een of ander gevaar af kwam…” zei ze met een grote grijns terwijl ze terug naar Amite trippelde. “Ik weet ook niet echt waar hier eten te vinden is” gaf Abi toe, ze was hier zelf ook maar op doortocht en had eigenlijk zelf geen idee waar ‘hier’ was.

De kleine pooch had zelf ook wel redelijk honger, het was al geleden van toen ze vertrokken was op haar zoektocht dat ze gegeten had. Dat was weliswaar niet zo lang geleden als de absol, maar de pup was gewoon van elke dag eten voorgeschoteld te krijgen. “Wat eet je eigenlijk?” vroeg Abi behulpzaam, “misschien kunnen we samen naar eten zoeken?” Abi begon opnieuw te kwispelen toen ze dit voorstelde, ze was niet graag alleen en was blij dat ze iemand gevonden had die haar even gezelschap hield. Abi wou vragen waarom zij alleen was, maar dacht toen weer aan wat de absol niet zo lang geleden gezegd had “'Je komt ons eigenlijk ook zelden tegen. Alleen wanneer er een ramp gaat gebeuren dan komen we tevoorschijn om andere pokémon te waarschuwen voor het naderende onheil.” Abi sperde haar ogen plots weid open toen ze hier aan dacht. “Oh, hé, trouwens! Daarnet was je bezig over dat absols alleen komen om pokémons te waarschuwen voor naderend onheil… Wil dat dan zeggen dat er onheil nadert?” ratelde Abi al volledig in paniek en heftig rondkijkend.

De kleine Poochyena leek zich helemaal lam te schrikken toen Amita's maag rommelde. Hmmm, het was niet zo'n heel dappere pokémon dus. Op zich niet zo raar, ze was nog heel jong, maar toch. 'Ow euh, sorry, ik dacht dat er een of ander gevaar af kwam…' vertelde de kleine Abi, waarna ze terug kwam lopen. 'Ik weet ook niet echt waar hier eten te vinden is.' Dat was jammer. Amita keek een beetje teleurgesteld, maar dat hield haar niet tegen om dan zelf maar op zoek te gaan naar eten. De kleine Pooch leek op hetzelfde idee te zijn gekomen. 'Wat eet je eigenlijk? Misschien kunnen we samen naar eten zoeken?' Amita glimlachte. 'O ik eet van alles. Voornamelijk bessen. Misschien groeien die hier wel in de buurt!' Hoopvol keek de kleine Absol om zich heen, op zoek naar een teken van een besje. Abi leidde haar echter weer af door een nieuwe vraag te stellen. 'Oh, hé, trouwens! Daarnet was je bezig over dat absols alleen komen om pokémons te waarschuwen voor naderend onheil… Wil dat dan zeggen dat er onheil nadert?' Amita schoot in de lach. Het was een logische gedachtegang, alleen vergat Abi één klein ging.

'Haha, nee hoor Abi. Meestal komen we dan vrijwillig tevoorschijn om anderen te waarschuwen. Ik kwam nu alleen tevoorschijn, omdat jij mij redde toen ik in nood was. Dat heeft dus niks met naderend onheil te maken.' Ze klonk zo volwassen. Wat eng! Ze hoopte echter wel dat de jongen pokémon voor haar nu weer wat rustiger was. 'Zullen we dan nu op zoek gaan naar eten?' stelde Amita voor, waarna ze overeind kwam en een willekeurige richting op liep.

Abi begon opnieuw heftig te kwispelen toen ze te horen kreeg dat er geen gevaar dreigde. Ze was opnieuw volledig gerustgesteld want al op haar eerste dag van haar zoektocht te horen krijgen dat er gevaar in aantocht was, was ook niet echt bevorderlijk voor haar moed. Toen Amita vroeg of ze nu opzoek gingen gaan naar eten knikte Abi instemmend. Eigenlijk was het nogal een geluk dat ze iemand was tegengekomen om met haar eten te zoeken, want Abi was zelf nog nooit alleen om eten gegaan en zou geen idee hebben gehad hoe eraan te beginnen.

Als een klein eendje volgde Abi Amita. De pooch keek aandachtig om zich heen, maar wierp om de zoveel tijd ook een blik op Amita om er zeker van te zijn dat die nog voor haar liep. Abi snuffelde met haar neus in de lucht en probeerde een lekkere geur op te vangen. In de eerste instantie rook ze alleen maar gras, aarde en de absol… Maar na een tijdje rook Abi plots iets lekkers. Ze sperde haar ogen wijd open en keek in de richting waar de geur vandaan kwam. Wat verder zag ze precies een kleine bessenstruik.

“Hé Amita, is daar niet iets?” zei de poochyena onzeker terwijl ze met haar pootje naar de struik in de verte wees. Voorzichtig sloop Abi naar de struik, alsof die zou weglopen als ze teveel lawaai zou maken. Zodra ze dichterbij was sprong ze aanvallend op de struik. Natuurlijk viel ze in de struik, tussen de bladeren. Na enkele seconden kwam ze trots van tussen de struik met een tak met bessen aan in haar mond. “Tadaaamm” zei ze mompelend omdat ze de tak nog in haar mond had. Abi legde de tak met bessen neer voor de poten van Amita en schudde de blaadjes die in haar vacht hingen eruit. “Tast toe!” zei ze nog steeds trots op haarzelf, ook al wist ze niet eens of deze bessen wel eetbaar waren of niet…

Rustig liep het tweetal door het bos, Amita voorop en Abi daarachter. Amita probeerde zich te herinneren waar ze ook alweer precies was, maar na een tijdje herkende ze de bomen en wist ze dat ze in Timerise Forest was. Dat betekende dat hier vast en zeker wel wat te eten was. Amita was echter druk met de bomen begroeten en tegen hen praten, en vergat te kijken naar eten. Gelukkig had ze de kleine Abi bij zich, welke haar na een tijdje op een struik wees. Vragend draaide de Absol zich om, om vervolgens lachend toe te kijken hoe de Pooch de struik besloot en aanviel. Alsof een struik kon aanvallen of wegrennen!

Amita liep naar de struik toe, waar Abi trots uit tevoorschijn kwam, een tak met besjes in haar bekje. 'Tadaaamm,' sprak de pokémon trots en legde toen de tak voor Amita neer. 'Tast toe!' sprak de pup trots, nadat ze de bladeren uit haar vacht had geschut. Amita grinnikte en keek toen naar de bessen. Het waren Oranbesjes, erg voedzaam en goed voor het opbouwen van energie. Dat had Abi goed uitgekozen. Tevreden begon Amita te eten. In het begin at ze nogal snel en de bessen aan de tak waren al bijna op tot de pokémon zich realiseerde dat Abi natuurlijk ook honger had. 'O sorry!' verontschuldigde ze zich. 'Ik heb zo'n honger, dat ik haast vergeet dat jij ook moet eten!' Ze schoof te tak een stukje naar Abi toe en keek toen naar de Poochyena. Ze wilde er wel zeker van zijn dat de kleine pokémon voldoende zou eten.

Abi keek tevreden toe hoe Amita haar gevangen bessen opat. Ze voelde zich plots een vele grotere pokémon en zat kwispelend naar de bessen, die altijd maar van aantal afnamen, te kijken. Abi vond wel dat de absol snel at, haar moeder had haar altijd gezegd dat dat niet gezond was. Ook verminderde het aantal bessen zienderogen. Eigenlijk maakte de Poochyena zich niet meteen zorgen dat zij niets zou krijgen, ze was te trots op haar prooi (voor zover je het een prooi kon noemen natuurlijk).

Pas toen Amita zich excuseerde en de bessen naar Abi toeschoof herinnerde de pooch zich terug dat ze ook wel honger had. “Ow, dat is niets hoor! Het deed me een genoegen dat het je zo smaakte” zei Abi hevig kwispelend. Ze had nog nooit iemand ”te eten gegeven” en voelde zich trots dat ze dat nu wel had kunnen doen. Abi begon nu ook te eten. Hé! Deze bessen had ze al eens gegeten! Maar ze wist niet hoe ze noemde, maar de smaak herkende ze zeker. “Zo,” zei Abi met haar mond vol, want deftige eetmanieren had ze nooit echt goed geleerd, “ik heb genoeg gegeten. Jij ook? Ik heb nu eigenlijk wel wat dorst… Anders kunnen we samen wat water gaan zoeken?” Abi trok grote nieuwsgierige ogen naar Amita. Eigenlijk hoopte ze zo lang mogelijk bij de absol te blijven aangezien ze het niet echt zag zitten om alleen verder te gaan. Ze wist echter dat ze ooit wel eens alleen verder op stap moest, maar stelde dit liever zo lang mogelijk uit.

Amita moest toegeven dat dit wel gezellig was, zo samen met de kleine Poochyena. Bovendien had Amita wel wat behoefte aan gezelschap, want ze had al een jaar niemand meer gezien. Onder de grond leven was niet zo handig geweest, ook al had ze dan wel niet vrijwillig gedaan. Nu was ze in ieder geval weer boven de grond, zoals het hoorde. Nou ja, als Absol zijnde hoorde zij eigenlijk in de bergen te zijn en helemaal niet in het bos. Hmmm, dan moest ze daar straks maar heen gaan. De bergen. Zou het daar leuk zijn? Ze wist het niet, want ze was er eigenlijk nog nooit geweest. Even keek de Absol om zich heen. Welke kant zouden de bergen op zijn? Hmm, misschien wist Abi het. Ze wilde zich net tot de kleine pup wenden toen die verklaarde dat ze dorst had. Water, ja dat was wel een goed idee. Amita moest nodig in bad, want ze was nu grijs in plaats van wit. 'Ja is goed,' antwoordde de Absol toen de kleine Pooch voorstelde om samen op zoek te gaan naar water.

Amits zette twee passen en keek toen om zich heen. Welke kant moesten ze op? Even keek de Absol om zich heen, toen sloot ze haar ogen en probeerde ze te luisteren. Water, water. Ze spitste haar oren en probeerde het geluid van een stroompje of rivier te horen. Even hoorde ze alleen maar het gefluit van vogels en toen, toen hoorde... Stromend water! 'Ja! Deze kant op!' riep Amita vrolijk en ze denderde door het struikgewas heen haar gehoor achterna. Ze wist zeker dat ze deze kant op moest, het geluid van stromend water was niet ver weg geweest. Amita rende in volle vaart door struiken heen en plotseling verdween de grond onder haar pootjes. Even rende de Absol een stukje door, toen keek ze omlaag en viel ze met een plons naar beneden. Sputterend kwam Amita weer boven water. Ha! Ze had water gevonden! O wat was ze goed. 'Tada!' riep ze triomfantelijk. 'Water. Wat wil je nog meer?'

OOC: Sorry sorry sorry voor het lange wachten Abi!

De absol stemde in met Abi haar voorstel. De pooch hoopte eigenlijk dat Amita een idee zou hebben waar ze naartoe moesten, want zijzelf had echt geen flauw benul. Abi drentelde langzaam naar Amita, die net toen ze in beweging was gekomen weer gestopt was. Abi hield haar hoofdje schuin toen ze nadacht over welke kant ze het best zouden uitgaan en hoe ze eigenlijk het best water zouden vinden. Abi wou net haar mond open doen toen de absol roep “ja deze kant op!” Verbaasd keek Abi hoe Amita snel wegliep. Half struikelend kwam Abi ook snel in beweging. Met haar kleine, redelijk korte pootjes vond ze het zeer moeilijk de absol bij te houden. Deze ging dan ook altijd maar verder en verder uit de poochs zicht.

Plots zag Abi Amita niet meer. Paniekerig liep de pooch verder rechtendoor. Daarnet was ze er nog! Maar waar was ze nu? Misschien was ze ergens links of rechts afgeslagen? Abi begon al helemaal door te draaien tot ze plots en plons hoorde niet zo ver van haar vandaan. Abi liep wat verder en stopte aan de rand van waar het land stopte en het water begon. Daar zat Amita, of beter gezegd zwom. “Tada” riep deze trots. Abi glimlachte breed. Voorzichtig begon de pooch van het water te drinken. Zodra ze genoeg had stak ze voorzichtig een pootje uit naar het water. Snel trok ze haar poot terug om deze dan vervolgens weer het water te laten tikken. Gefixeerd keek ze naar waar ze het water raakte met haar poot. Eigenlijk kon Abi niet zwemmen en was ze alleen nog meer naar water geweest om eens iets te drinken. Ze had wel al met haar broertjes en zusjes aan de rand van een meertje of riviertje gespeeld maar had nog niet dieper in het water gestaan dan met haar pootjes net onder water zodat ze wat kon pootjebaden en dit was altijd geweest onder het alziend oog van haar ouders.

Amita rende als een bezetene door het water heen. Waterdruppels vlogen in de rondte terwijl de kleine Absol blij op en neer sprong. Wat was het heerlijk om na al die tijd onder de grond, eindelijk weer eens water te hebben! Niet dat ze, toen ze onder de grond was, geen water had gezien, maar alleen kleine beetjes om te drinken. Een rivier als deze had ze al heel lang niet meer gezien. Vrolijk rende de Pokémon rond, dook onder water en rolde door de heerlijk koude vloeistof. Langzaam aan verdween al het stof en zand uit haar vacht en werd ze weer stralend wit. Haar blauwe ogen schitterden van plezier en eigenlijk voelde de kleine Absol zich als herboren. Wat was het toch heerlijk om weer buiten te zijn, de frisse lucht en alle heerlijke geuren die dit met zich mee bracht op te snuiven en lekker rond te rennen. Amita keek vrolijk naar Abi, welke nog aan de waterkant stond. 'Kom er ook in!' riep de kleine Absol blij, 'Het water is heerlijk!' Vrolijk rende Amita naar Abi toe, rende een rondje om de Pooch heen en denderde toen weer terug het water in. Vervolgens rende ze naar een enorme boom langs de waterkant, sprong op een grote, uitstekende wortel en sloeg haar pootjes om de enorme stam van de boom heen. 'Hallo boom! Wat fijn om jou weer te zien!' Niet dat ze deze boom ooit eerder had gezien, maar ze had de bomen gemist. Ze waren altijd zo gezellig geweest om tegen de praten. Onder de grond dat ze niet zo veel aanspraak gehad, afgezien van de Pokémon die haar af en toe eten en drinken kwamen brengen.

Ze knuffelde de boom nog even stevig en keek toen omhoog langs de stam. Boven haar strekten lange, dikke takken met blad zich uit en Amita's ogen glinsterden bij het zien van dit prachtige schoon van de natuur. Ze liet de stam los, draaide zich om en rende over de uitstekende wortel terug naar het water. Op het eind zette te zich af, maakte een sprong en plonsde toen met een grote plons in het water. De Absol gilde het uit van plezier en zwom vrolijk heen en weer door het water. Jemig, wat had ze dit gemist. Waarom was ze ook alweer onder de grond gaan zitten? O ja, vanwege die enge storm. Nou, daar was nu niks meer van te zien, dus ze ging mooi niet meer onder de grond zitten!

OOC: Abi! Mijn gigantische excuses dat ik zo lang niet heb gepost! *schaam*