Kleine pootjes trippelden door het bos. Moeilijk te onderscheidden van de bomen door haar formaat en schutkleur. Als je goed keek zag je twee blauwe ogen van een kleine Eevee. De jonge Eevee liep door Timerise Forest met maar één doel: Celebi vinden. Zij zou kunnen zien welk lot hem in het verschiet lag. Zou hij bij een groep zitten of solitair blijven? Zou hij een partner krijgen of single blijven? En was die partner voor one-night of voor eeuwig? Hij wist het niet en hij wou antwoorden op al die vragen. Hij stopte toen hij de grassige ondergrond zag veranderen in mos. Zijn ogen gleden naar boven en hij zag hét. Dé plek waar Celebi zowels verscheen. Een golf van verlichting, maar tegelijkertijd van angst ging door hem heen. Eigenlijk was het geen angst, maar eerder zenuwen. Hij deed een stap vooruit en stond precies op de plek waar Celebi aanwezig zou moeten zijn. Hij keek naar de lucht en riep toen luid: 'Celebi, ik roep je!' Het begon heviger te waaien waardoor de regendruppels van een vorige regenbui naar beneden druppelden totdat... alles stilstond. Azure voelde dat hij niet de enigste hier was en een flits deed hem zijn ogen sluiten. Hij opende zijn ogen weer toen hij zeker wist dat de flits verdwenen was. Een groene gedaante stond voor hem en hij liet zijn ogen er even overheen glijden. Dit was zé. Celebi. Flarden van vragen gingen hem voorbij die alleen zij kon beantwoorden. Hij schraapte zijn keel even, maar voordat hij iets kon zeggen legde Celebi hem het zwijgen toe. Ze legde een vinger tegen zijn lippen aan en zei toen met een zangerige stem. 'Sssssst...' Ze maakte langzaam haar vinger los van zijn lippen toen ze zeker wist dat hij luisterde. Ze sloot haar ogen en haalde even rustig adem. 'Zoveel vragen, Azure. Maar nog veel meer antwoorden.' Ze liet een zucht ontsnappen en vervolgde haar verhaal toen. 'Vergeet dit nooit, jonge Eevee. Het lot leidt jou. Jij niet het lot.' Azure knipperde even een paar keer en kon nog een glimp van een warme glimlach van haar ontvangen voordat ze verdween en het bos weer in beweging kwam. Hij liet het allemaal even tot zich doordringen en begreep het toen allemaal. Hij mocht... nee, moest zich niet druk maken over de toekomst. Want de toekomst moest zich druk maken over hem. Want alleen híj wist hoe het met hem zou begaan in de toekomst. Hij zou zich laten leidden en deed een paar stappen terug van de plek waar Celebi toennet nog stond. Ook wist hij waarmee hij moest beginnen. Chiave. Hij zou zijn leven geven voor deze groep, dat stond vast. Één van zijn mondhoeken ging omhoog toen hij eraan dacht en liet even zijn gedachten voor de zekerheid alles nalopen. Één antwoord van haar was al genoeg om alles te begrijpen. Ongelofelijk. Hij schudde even lichtjes zijn kop en wist dat hij weer bijna terug naar af ging. Hij moest zich nu op één ding concentreren en dat was op dit moment de Chiave. De groep van Shadow en Evening. De rest zou allemaal later komen. Voor nu. Hij sprong op een gevallen boomstronk en schraapte zijn keel nogmaals. 'Shadow... Evening... ik roep jullie!' riep hij met een heldere stem. Ja, dít was het moment. Hét moment.

[Voor Shadow &/of Evening]

Ah, het timerise forest. De Quilava snoof de heerlijke lucht van bosgrond en mos in. Ondanks dat een deel van het bos een keer in de fik gestoken was, was het hier altijd even mooi gebleven. Evening keek naar de grond en streek met zijn poten langs de bladeren van kleine lichtgroene nieuwe boompjes. Waar de bomen dood waren zouden er snel weer nieuwe bomen groeien. Nooit zou het hier erg lang grijs en donker blijven. Het zien van de jonge nieuwe planten en bomen die de verbrandde grond langzaam onzichtbaar maakten toverde een kleine glimlach op het gezicht van de Quilava. Daarna keek hij weer omhoog. Wat voor legende leefde ook alweer in dit bos? Celebi, toch? De Pokemon die uit zichzelf door de tijd kon reizen. Er werd gezegd dat deze Pokemon alleen reisde naar tijden waarin er vrede heerste. Dan zou ze er best wel kunnen zijn, toch? Evening had geen idee waar de Guerra was gebleven, en of er Pokemon plannen aan het smeden waren, maar hij was al blij genoeg dat ze sinds het gevecht een tijd van rust hadden gehad. Hun kinderen bijvoorbeeld, hadden geen benul van wat er een paar maanden geleden was gebeurd. En dat wou hij ook graag zo houden. Evening liep rustig door tot het ineens hard begon te waaien. Verbaasd bleef hij staan en keek naar boven. Hmm? Hoe kon het zo waaien in een bos vol bomen die de wind zouden moeten breken? Evening sloot zijn ogen wanneer de regendruppels vanaf de bladeren naar beneden kwamen en op zijn vacht uiteen spatten. De flits die verderop in het bos zichtbaar zou zijn, kon hij zo niet zien. Wanneer de wind weer ging liggen, opende de Pokemon langzaam zijn ogen weer, en schudde snel het water uit zijn vacht. Wat was dat voor iets raars? Zo iets had hij nog nooit meegemaakt. Snel zette hij zichzelf weer in beweging, totdat hij een stem hoorde roepen door het bos. 'Shadow... Evening... ik roep jullie!' luidde het bericht. Evening schudde zijn kop verward. Was dat een oproep voor hem of Shadow? Dat moest wel. Hij versnelde zijn pas, en rende de richting op waar de stem net vandaan had lijken te komen. Ondertussen begon hij zich voor te stellen wie hem geroepen kon hebben. Het klonk niet als een Chiavelid die hij kende. Al moest hij toegeven dat hij niet zoveel tijd met ze doorbracht. Was het een Pokemon van de Guerra, of een Pokemon die het goed bedoelde? Zou die Pokemon de veroorzaker zijn van die wind van net? Evening schudde zijn kop. Niet zoveel nadenken, gewoon doorrennen. Hij zou vanzelf wel zien wat voor Pokemon het zou zijn. Wanneer hij iets lichtbruins zag bewegen werd zijn pas langzamer. Wat was dat? Een Eevee? Ja. En het kon geen bekende zijn. Chiara was dan wel een Eevee, maar dat was een vrouwtje. En Evening kon toch zweren dat hij zojuist een mannelijke stem had horen roepen. Voorzichtig kwam hij nader, en zag de Eevee op een boomstronk staan. Evening keek de Pokemon kort aan, waarna hij zichzelf oprees tot hij op zijn twee achterpoten stond. ''Was die roep voor mij bedoeld?'' vroeg hij aan de Pokemon, waarna hij hem een kort knikje gaf. ''Evening.'' stelde hij zichzelf daarna voor, en wachtte af op wat de Pokemon voor hem te zeggen had.

Kleine pootjes sprongen van de boomstronk af en landden op het zachte mos. Hij voelde dat er nog iemand aanwezig was en deze keer was het niet wie hij dacht dat het was. Een gedaante maakte zich los uit het woud die eerst nog zo rustig was. Sterke rode ogen gloeiden in het zonlicht. Evening. De leider van The Chiave. De Quilava rees zich op zijn achterpoten en vroeg toen met een kort knikje. 'Was die roep voor mij bedoelt?' Azure gaf hem een kortaf knikje terug en wou antwoordden totdat de Pokémon hem voor was. 'Evening.' stelde hij zich voor waarna hij zo te zien wachtte op antwoord op zijn eerste vraag. Azure knikte nog even, dit was zijn moment. Hij schraapte zijn keel en zei toen op een kalme toon. 'Azure.' Hij gaf hem een kortaf knikje terug en vervolgde zijn zin toen. 'Ik ben hier gekomen om me bij uw groep te voegen.' Hij ging zitten en zijn hart klopte in zijn keel van spanning. Wat zou hij zeggen? Hij wist het niet, maar net zoals de Celebi had gezegd zou hij het snel te weten komen. En net toen hij aan haar dacht verscheen ze als een groene schim achter de Quilava. Nu ging ook zijn andere mondhoek omhoog en liet voor één van de eerste keren een volle glimlach zien. Toch hield hij in zijn achterhoofd dat de andere alfa genaamd Shadow misschien tegen zou stemmen. Hij wist dan wat er gebeurde. Hij schudde even lichtjes met zijn kop. Daar mocht hij nog niet aan denken. Hij keek weer in de rode ogen van de Quilava en zijn blauwe poelen van twinkelden even in het zonlicht. Zijn vacht bewoog ritmisch mee in de wind en zijn oortjes bewogen soms een paar keer. Een zenuwachtige houding, om eerlijk te zijn. En dat was hij ook op dit moment. Misschien niet de beste indruk van hem, maar hij kon nog van pas zijn als nieuw lid. Hij kende er al een paar uit zijn hoofd: Evening, Shadow, Houndoom en... Chiara. Hij werd verlegen toen hij aan haar dacht. Hij had haar maar één keer gezien en dat was maar een korte blik. Hij was net zoals hem een Eevee, maar dan met brownie-ogen. Net zoals de meeste Eevee's. Maar natuurlijk moest hij weer blauwe ogen hebben en daarmee een buitenbeentje zijn. Hij zuchtte even lichtjes toen hij aan dat dacht en concentreerde zich toen weer op zijn doel: Chiave. Hij keek recht in de ogen van de Quilava. Voorbereid op wat er komen zou. Zijn lot.

De Eevee was van de boomstam afgesprongen, en keek de Quilava aan. Nadat deze zijn naam had gezegd gaf de Eevee een knikje, waardoor Evening meteen wist dat die roep echt voor hem bedoeld was geweest. Net als hem stelde de Eevee zichzelf daarna voor door zijn naam te noemen. 'Azure.' Luidde de naam van de Pokemon. Evening zweeg, de Eevee zou nu zeggen waarvoor hij hem geroepen had. 'Ik ben hier gekomen om me bij uw groep te voegen.' Evening probeerde een kleine glimlach te onderdrukken terwijl de Eevee ging zitten. Hij was echt blij dat er weer eens een Pokemon was die zich bij de groep wou voegen. De groep was de laatste tijd zo inactief, en sommige leden waren in het niets verdwenen. Ergens kon Evening het wel begrijpen. Er was de laatste tijd heel weinig gebeurd in het gebied, dus ze hadden niet veel te doen. Aan de andere kant moesten ze altijd fit en alert blijven, voor het geval er iets gebeurde. Anders had de groep niet eens nut. Evening schudde zijn kop, en concentreerde zich weer op de Eevee, die er duidelijk gespannen uitzag. De Eevee keek echter langs hem, en liet een grote glimlach zien. Evening draaide zich snel om, maar zag niks. Hij trok een wenkbrauw op, en draaide zich snel weer terug, om daarna zijn keel te schrapen. De Eevee zag er betrouwbaar uit, vastberaden. Shadow was hier niet, maar ook hij was een leider en kon dus beslissen over of Pokemon zich bij hen konden voegen. Zeker op momenten als deze, waarop zijn partner ook zo afwezig was. ‘’Azure.’’ Zei hij, en een van zijn mondhoeken ging wat omhoog. ''De Chiave kan altijd nieuwe strijders gebruiken.'' vertelde hij de Eevee. ''Ik zou je graag toelaten tot de Chiave.'' zei hij, en knikte daarna weer. Wat had Amore nog meer tegen hem verteld wanneer hij de groep in wou? Waarom hij de groep in wou, natuurlijk. Evening kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij keek de Eevee weer aan. ''Wat is eigenlijk je motivatie? Waarom wil je bij de Chiave komen?'' vroeg hij, ietwat streng, maar met een vriendelijk gelaat op zijn gezicht, om de Eevee geen druk op te leggen.

Kleine pootjes deden een stap naar voren en een bruine vacht deisde mee met de wind. Blauwe ogen keken kalm naar de Pokémon tegenover hem. Evening. De Eevee zag dat wanneer hij glimlachtte naar de mysterieuze Pokémon hij zijn wenkbrauw optrok. Hij wist dat hij het niet begreep en ook niet zou gáán begrijpen. Nee, dit was een geheim tussen hun twee. Hij hief zijn kop lichtelijk en bewoog met zijn oortjes toen hij zich weer terug omdraaide naar hem en zijn keel schraapte. Hij trok zijn mond weer tot een streep maar vanbinnen lachtte hij even. Hij snapte de verwarring van deze Pokémon maar al te goed. Uiteindelijk trok hij toch nog één mondhoek omhoog en luisterde naar hem. Zwijgend. 'De Chiave kan altijd nieuwe strijders gebruiken.' zei hij. 'Ik zou je graag toelaten tot de Chiave.' vervolgde hij en knikte even. Azure zweeg verder want aan zijn ogen te zien was dit niet het enigste wat hij te vertellen had. En dat gevoel klopte. 'Wat is eigenlijk je motivatie? Waarom wil je bij de Chiava komen?' Dit keer zat er een ondertoon onder, een strenge. Toch liet zijn gezicht iets anders zien. Dit was echt een clanleider-manier om iemand toe te laten of toe te spreken. Maar ja, wat kon je anders van hem verwachten? Want hij ís er wel één dus... Hij schraapte zijn keel nogmaals en ontspande zijn schouders. 'Om PRPG te helpen en de vrede te bewaren in deze wereld. Wie het ook verstoort... mens of Pokémon. Ik zal zelfs mijn leven geven voor deze clan...' Een grijns verscheen op zijn gezicht waarna hij vervolgde. 'Indien nodig, tenminste.' Een twinkeling verscheen in zijn ogen waarna hij rustig ging zitten en nog steeds in de ogen keek van zijn nieuwe leider. Evening. De leider van de Chiave. Was dit zijn toekomst? Nee, dít was het niet. Nog niet. Er lagen nog veel meer dingen in het verschiet voor hem. Dat wist hij wel zeker. Een liefde... een clan én een lang leven. Maar hij was zich er ook van bewust dat hij gevaren zou gaan trotseren. Dat was zeker. En hij was er op voorbereid. Tenminste, dat dacht hij. Want wat er écht komen zou...